Miep IX (44.000 Woorden II)

Op de fiets naar huis merkte Miep dat ze toch meer ‘beschadigd’ was dan ze Jarno had willen toegeven. Haar polsen waren nog steeds rood, maar Jarno’s enthousiasme had er ook voor gezorgd dat fietsen niet echt een onverdeeld genoegen was. Haar kruis voelde aan als één beurse massa, die langs haar zadel schuurde. Voor het eerst van haar leven voelde Miep zich echt ‘uitgewoond.’ Ze fietste langzaam in een soort roze wolk naar huis, alleen bij iedere hobbeltje in de weg, en dat bleken er opeens heel erg veel te zijn, voelde ze even een steek. Toen Miep de fiets in de kelder had gezet en eindelijk de eindeloze trappen naar boven was gelopen, was ze achterover op haar bed gevallen. Ze zuchtte een keer heel diep. In gedachten voelde ze Jarno weer bij haar binnen dringen. Miep voelde zich ook weer een beetje nat worden. Gelukkig zou het nog een paar uur duren voor Henk met zijn verhalen over de misslagen van Maarten Tulkens uit Zaandam terug zou komen. Miep moest er allemaal niet aan denken. Maar voorlopig had ze het huis en het bed nog voor haar zelf alleen met alle heerlijke herinneringen.

Miep had gedacht dat haar avontuurtje met Jarno de verhalen van Henk makkelijker te dragen zouden maken, maar in de praktijk viel dat erg tegen. Toen Henk over zijn traditionele aanvaring met Maarten Tulkens vertelde, was Miep nog vooral bezig met nadromen en het onder de tafel houden van haar polsen, want daar zaten, als je goed keek, nog steeds striemen op. Ze had Henk in alle rust zijn verhaal laten vertellen waarin de nieuwe opbouw van een afdeling voor groenten en fruit centraal stond. “Mensen gaan hun groenten en fruit bij de supermarkt kopen,” had Henk geschamperd. “Dat doet toch helemaal niemand. Misschien een zak aardappelen, maar verder….”  Miep had er geen mening over en eerlijk gezegd interesseerde het haar ook echt helemaal niets, normaal al niet en nu zeker niet.  Toen Miep een beetje uit haar roes kwam, begon ze zich vooral te ergeren aan het monotone gezeur van Henk. “Waarom kijk je niet eens bij Albert Heijn, de Gruyter of de Coöperatie?” vroeg ze. “Misschien zoeken ze daar nog wel een filiaalchef met visie.” Henk maakte een wegwerpgebaar. “Simon de Wit is misschien niet alles, maar die anderen hebben volgens mij sowieso geen visie.” Miep liet het er bij. Ondanks al zijn geklaag was Henk als de dood om eens ergens anders te kijken. Op dat gebied was ze zelf tenminste ondernemender, stelde Miep tevreden vast.

Toen Miep het wijkcentrum binnen kwam en doorliep naar de ruimte waar het Aksie Komité bezig was met zijn zegenrijk werk, zag ze Jarno gelijk staan. Ze verbaasde zich er over dat die jongen soms toch nog zo onzeker kon zijn. Miep lachte allerliefst naar hem en sloeg toen snel haar blik neer. Jarno kwam naar haar toe en gaf haar een vluchtige begroetingskus op haar voorhoofd. Zijn handen grepen zo stevig in haar vlees, dat ze de hartstocht in dit geval letterlijk kon voelen. “Leuk dat je er bent,” zei hij tamelijk vlak, maar Miep kon de emotie in zijn stem goed horen. “Alles voor de goede zaak,” zei ze. Jarno zei niets, de andere actieve leden groetten Miep en gingen gewoon door waar ze mee bezig waren. “Waar was je al die tijd?” vroeg Jarno. Miep haalde haar schouders op. Het is vandaag toch woensdag,” antwoordde ze. “Ik kom toch altijd op woensdag.” “Ja natuurlijk,” zei Jarno, “maar heb je je buurjongetje niet naar school gebracht?” “Wat lief,” zei Miep gespeeld verbaasd. “Je hebt me echt gemist.” Jarno keek wat ongemakkelijk, maar hij sprak het niet tegen. “Niets aan de hand hoor,” zei Miep snel geruststellend. “Ik heb hem nog op vrijdag gebracht, maar toen heb ik je niet gezien. De andere dagen heeft zijn moeder hem gewoon gebracht.” ”Ja,” zei Jarno, “dat dacht ik al.” Jij wel, dacht Miep. “Moeten we niet ook nog wat gaan doen aan de wereldrevolutie?”

Met de wereldrevolutie was het merkwaardig gesteld, leerde Miep al snel. De ene keer moest iedere echte revolutionair keihard mee werken om de revolutie te verwezenlijken; de andere keer stond het zo als een paal boven water dat de revolutie snel zou komen, dat de persoonlijke inzet van iedereen afzonderlijk er niet echt toe deed. Jarno was die dag van mening dat de massa’s van onderdrukten wel een momentje zonder de bezielende leiding van het Uitvoerend Komité konden.  “Zullen we naar mijn huis gaan?” fluisterde hij Miep in haar oor. “Wat gaan we daar dan doen?” vroeg Miep onschuldig. “Nou,” zei  Jarno, die geen stilte wilde laten vallen, maar door deze wel heel erg naïeve vraag toch even uit zijn evenwicht was gebracht.  Miep keek Jarno aan met haar goedgeoefende onschuldige blik. “Ik dacht dat je het de vorige keer wel leuk vond,” zei Jarno. “Nou,” zei Miep wat pruilend, “Ik had last van mijn polsen en fietsen deed ook nog zeer.” Jarno keek wat beteuterd. “Weet je,” zei Miep, “als je me dit keer niet zo’n pijn doet.” Ze keek weer naar de grond. Ze hoorde Jarno luidruchtig ademhalen. Hij vroeg zich vast af waar hij deze naïeve doos ooit vandaan had gehaald. “Ik heb een verassing voor je,” zei hij snel. Dadelijk bedacht ze nog opeens dat ze haar aardappelen nog moest schillen. “Waar is Laetitia trouwens?” vroeg Miep terwijl ze haar jas aan deed om met Jarno mee te gaan. Hij haalde geïrriteerd zijn schouders op. “Geen idee,” zei hij, “kan me niet schelen.”

In zijn haast en enthousiasme vergat Jarno zelfs de meest elementaire beleefdheidsregels. “Kom,” zei hij gejaagd. “We hebben toch geen haast,” zei Miep, maar daar vergiste ze zich blijkbaar in. “Ik wil wel eerst even wat drinken,” zei Miep. Jarno begreep ook wel dat hij daar niet echt aan ontkwam. Hij schonk snel twee glazen wijn in, maar hij was er duidelijk met zijn gedachten niet bij en liep alvast met glazen en al naar de slaapkamer. Miep besloot demonstratief in de huiskamer te blijven zitten. “Waar blijf je nou?” vroeg Jarno. Miep keek naar het zorgelijke hoofd van Jarno. Het was kinderachtig om nu echt terug te krabbelen, maar alle lust was haar opeens vergaan. Dit was helemaal geen krachtige leidersfiguur. Jarno was eigenlijk gewoon een ander soort Henk en van dat type had ze er zoveel gehad. “Vooruit dan maar,” zei ze berustend, terwijl ze opstond en naar de slaapkamer liep. Jarno was inmiddels zo opgewonden dat hij Mieps terughoudendheid helemaal niet eens opmerkte. Hij legde haar op het bed en begon haar snel, en eerlijk is eerlijk, handig uit kleden. “En nu?” zei Miep, die min of meer ondanks zichzelf toch wel weer een beetje zin kreeg. Jarno lachte geheimzinnig. “Kijk,” zei hij. “Wat heb je daar nou?” vroeg Miep. “Een vriend van mij heeft ze meegenomen uit Kopenhagen,” zei Jarno. “Spannend,” zei Miep. “Nu moet je ze alleen nog aan krijgen.” Ze vouwde haar armen devoot voor haar borsten en ging snel op haar buik liggen. “Denk maar niet, dat je daar mee weg komt,” zei Jarno. Hij wrong een van haar armen handig onder haar vandaan. Hij draaide haar arm op haar rug. Hij maakte de zwarte leren handboei vast aan haar pols. “Lul,” snauwde Miep, maar Jarno had zijn zelfvertrouwen weer helemaal terug. Miep beet van frustratie in het laken. Hij wrong nu haar tweede arm onder haar lichaam vandaan. Miep wrong zich nu in allerlei bochten, maar Jarno was gewoon te sterk. Bovendien had Mieps gekronkel alleen maar tot gevolg dat Jarno meer zin kreeg,.. en als ze eerlijk was gold dat voor haar zelf ook. Binnen een vloek en een zucht lag ze met haar armen achter haar rug geboeid, ‘woedend’ op het bed. “Als probeert te bijten, stop ik je eigen onderbroek in je mond,” snauwde Jarno. Miep keek Jarno woedend aan, maar ze besloot toch maar niet te bijten. Ze werd zo ongelofelijk geil van die boeien, dat het haar echt moeite kostte om zich tegen Jarno’s pogingen te blijven verzetten om haar broek uit te trekken. Ze wilde het best wel, maar als ze dat deed, zou het allemaal nog langer duren voor ze naakt was en Jarno eindelijk zijn apparaat bij haar naar binnen zou steken. Jarno trok haar broek los van haar billen. Hij probeerde Mieps benen uit elkaar te duwen, maar de broek zat in de weg. Met een vloek gaf hij nog een ruk aan de broek, die eindelijk echt los kwam. Miep duwde haar benen tegen elkaar, maar Jarno duwde ze natuurlijk met gemak uit elkaar. “Nee,” siste Miep, maar het volgende moment voelde ze de penis van Jarno in haar vagina verdwijnen. Ze verstijfde eerst en verslapte daarna. Haar, toch al grotendeels gespeelde, weerstand was bij de eerste echte stoot echt als sneeuw voor de zon verdwenen. Jarno, die nu blijkbaar voor het eerst het idee had, dat hij echt greep op de situatie had, lag met een tevreden grijns bovenop Miep. Hij stootte nog een keer zo diep mogelijk door. Miep lag onder hem te hijgen. Jarno begon nu met kracht te pompen. Miep van haar kant was alle eerdere bezwaren tegen Jarno voor het moment vergeten. Ze kreunde, terwijl Jarno doorging. Je kon een hoop van die jongen zeggen, maar uithoudingsvermogen had hij wel. Ze sloeg haar benen om zijn billen en ze probeerde Jarno’s penis nog dieper naar binnen te duwen. Toen Jarno echt op haar ging liggen, likte ze aan zijn gezicht. Dat was genoeg voor Jarno. Hij riep weer iets dat op “kill!” leek en verslapte toen. “Dank je,” zei Miep. Het was het eerste lieve dat ze die middag tegen Jarno zei, maar ze meende het uit de grond van haar hart.

“Hoe kom je nou echt aan die dingen?” vroeg Miep geïnteresseerd. Ze worstelde nog steeds met haar boeien. Jarno  gaf haar een kus. “Dat heb ik toch al gezegd,” zei hij met een tevreden grijns. “Komen ze echt uit Kopenhagen?” vroeg Miep. “Nou en of,” zei Jarno. “Robbert ging toch voor het congres van de Nieuwe Internationale naar Kopenhagen.” “Maak me nou maar los,” zei Miep. “Natuurlijk niet,” zei Jarno. “Ik vind je veel te leuk zo.” Hij grijnsde er weer bij. “Alsjeblieft?” vroeg Miep. “Doe het dan voor mij.” Jarno kuste haar op haar mond. “Ik vind je echt ongelofelijk geil zo,” zei hij. “Echt waar?” vroeg Miep. “Nou dat vind ik wel een beetje leuk.” Ze draaide heel langzaam en preuts  haar onderlichaam weg.  Jarno draaide haar bijna met geweld weer terug. “Nou, nou,” zei Miep. “We hebben er zin in vandaag.” Jarno pakte haar slip en stond op van het bed en pakte een van de stropdassen waar Miep al eerder kennis mee had gemaakt.  “Als je dat maar laat,” zei Miep, maar ze wist dat ze natuurlijk en maar goed ook, geen schijn van kans maakte. Jarno ging weer met zijn nieuwe erectie op volle oorlogssterkte op haar liggen. Hij stootte zijn penis in haar nog natte vagina. Ik ben goed, dacht Miep. Haar gedraai had Jarno voor de tweede keer vreselijk geil gemaakt. Veel tijd om van haar triomf te genieten, had ze niet, want Jarno duwde haar mond open. “Je doet me pijn lul,” snauwde Miep, maar dat was niet zo handig van haar. Voor ze haar mond weer kon sluiten, had die lomperd van een Jarno haar eigen slip in haar mond gepropt. Ze begreep nu ook waarom Jarno die verdomde stropdas had gepakt. Jarno duwde de stropdas tussen haar tanden en bond die achter haar hoofd vast. Ze kon nu doen wat ze wilde, maar ze kreeg haar slip niet meer uit haar mond. Ze keek Jarno woedend aan. “Aarghh,” raasde ze, maar Jarno werd er alleen maar meer opgewonden van. “Ik vermorruh juuhh,” zei Miep, maar toen drukte Jarno door en verloor Miep al haar moordlust. Jarno kwam voor de tweede keer en Miep wist niet voor de hoeveelste keer zij inmiddels zelf was gekomen.  Ze lag uitgeput, rozig en voor het eerst min of meer lief en onderdanig tegen Jarno aan.  “Ik dacht dat ik dood ging,” zei Jarno. “Ich goohh,” mompelde Miep. Jarno maakte de stropdas snel los. Miep probeerde haar slip uit te spugen, maar het lukte haar niet. Jarno trok de slip voorzichtig uit haar mond en gaf haar een onverwacht tedere kus. “Maak me nou maar los lul,” zei Miep. “Ik kan echt niet meer.” Ze draaide zich op haar buik en ze voelde hoe Jarno haar van haar boeien bevrijdde. Haar schouders waren een beetje stijf en het kostte haar even moeite om haar armen weer goed te bewegen. Jarno kuste haar in haar nek. Hij ging op haar liggen en streelde haar rug. “Je bent geweldig,” zei hij. Miep voelde een diepe glimlach opkomen.  “Dit was heerlijk,” zei ze. “Laat me die vreselijke Deense dingen nog eens zien.”

Het Bezoek

Ninonne begreep dat de twee mannen, die nu op bezoek waren, of heel erg belangrijk of heel erg vertrouwd met de Meesteres moesten zijn. De Meesteres ontving echt zelden gasten en dan alleen nog wat lokale notabelen, die allemaal op een bepaalde manier afhankelijk van haar waren en daarom meer dan bereid om de soms wat bizarre gewoontes van de Meesteres door de vingers te zien of te negeren. Alleen als de Meesteres naar Parijs ging, was ze opeens totaal anders. Daar speelde ze met overgave de rol van een bescheiden vrouw, die betrokken was bij het wel en wee van het gewone volk.. Ninonne had een paar keer moeten helpen met serveren in het huis dat de Meesteres in Parijs had gehuurd. Met nog rode schurende billen en ook nog moeilijk lopend van een hele dag aan een kruis te zijn gebonden, had Ninonne de Meesteres aan gasten horen vertellen dat  het Franse volk zijn ketenen moest afwerpen. Ninonne was vooral verbaasd geweest over de stem van de Meesteres. Het harde, bijna snijdende was er tijdens haar betoog totaal uit verdwenen. Met een warm timbre, dat ook voor Ninonne, die haar toch iedere dag zag, volkomen vreemd was, had ze verteld over haar liefde voor het onderdrukte Franse volk. Het publiek had het allemaal geweldig van deze wijze doorleefde vrouw gevonden. Ninonne was er ook nog van overtuigd geweest dat de Meesteres op dat moment het ook allemaal nog meende ook. Naderhand had ze er tegen Ninonne nog wel wat schamper over gedaan, maar Ninonne had wel beter geweten.

Beide mannen waren vast door de stalknecht in het dorp opgehaald. De diligence had ze waarschijnlijk de vorige avond in het dorp afgezet. De mannen hadden dan ongetwijfeld geslapen in de ‘Dinde d’or’,  anders hadden ze er nu nog nooit kunnen zijn. Ninonne had beide mannen uitgebreid nagekeken toen ze de trap van het terras opliepen.  De linkerman, die ook de leiding leek te hebben, was in de veertig. Hij droeg een Pruisisch blauwe jas. Ninonne, die voordat ze in dienst van de Meesteres kwam, een goed oog voor mannen had gehad, schatte in dat de man uit het leger kwam. Door zijn voorkomen, natuurlijke autoriteit en kleding, schatte Ninonne in dat hij officier was geweest. De andere man was misschien al in militaire dienst de oppasser en vertrouweling van de vermoedelijke officier geweest. Ninonne’s verbazing kende die ochtend helemaal geen grenzen. De Meesteres was de beide mannen al op het terras tegemoetgekomen. Dat deed ze normaal echt nooit. Bezoekers kwamen nu eenmaal op audiëntie bij de Meesteres en daar paste een hartelijke begroeting op het terras niet echt bij. De Meesteres wist altijd gepaste afstand te bewaren tot bezoekers. Het was een van de dingen, die Ninonne nou juist zo eindeloos bewonderde aan haar geliefde Meesteres.

“Pierre,” zei de Meesteres met warme timbre dat ze normaal voor Parijs bewaarde. De man, die blijkbaar ‘Pierre’ heette, groette haar buitengewoon vriendelijk. Hij gaf haar een vriendschappelijke kus op haar wang en de Meesteres deed ook nog net of ze het leuk vond. Het was een dag vol wonderen, vond Ninonne. “Leuk je te zien,” zei de Meesteres, maar ze kuste de man, die Pierre heette, niet terug. Je kan ook alles overdrijven, dacht Ninonne tevreden. Als de Meesteres al iemand kuste, wat zelden gebeurde, dan was zij de gelukkige en soms, erg genoeg, die slet van een Celle. Hoewel er dus maar van een kant werd gekust, deed de Meesteres wel heel goed haar best om vooral maar uit te stralen hoe blij ze was met dit bezoek. “Ninonne,” riep de Meesteres tegen haar. Ninonne schrok op uit haar eigen mijmeringen. “Personeel,” zei de Meesteres tegen haar voornaamste bezoeker. Ze maakte er een verontschuldigend gebaar bij. Ninonne schatte in dat ze voorlopig wel even veilig was voor de Meesteres. Zolang deze mannen er waren, zou de Meesteres warm en begripvol zijn. Pas als de mannen weer waren vertrokken, zou de Meesteres de rekening opmaken. Ninonne huiverde bij de gedachte, zowel van angst als toch ook van genot. “Ga je vandaag nog aan de slag?” vroeg de Meesteres half begripvol en half ironisch. De mannen liepen naar binnen. “Nu!”snauwde de Meesteres en ze wees naar de keuken. Aan de vlammende ogen van de Meesteres te zien, was ze nu weer even helemaal zichzelf. Ninonne rende snel naar de keuken om de door de Meesteres gewenste  wijn te halen.

De Meesteres en de belangrijkste bezoeker bleven heel lang samen in de werkkamer zitten. De andere bezoeker had zich op het terras  geïnstalleerd en leek het daar prima uit te houden. Ninonne besloot de man maar zoveel mogelijk te negeren; hij zou vast opdringerig worden als ze hem teveel aandacht gaf. “Ninonne,” zei de Meesteres onverwacht vertrouwelijk toen ze weer wijn kwam brengen. Ninonne schrok, want nu er een onbekende in de ruimte was, was het gedrag van de Meesteres veel moeilijker te voorspellen. “Vertel eens,” zei de Meesteres, “wat is ons favoriete boek?’’ Het koude zweet brak Ninonne van alle kanten uit. “Nou,” zei Ninonne om tijd te rekken. De Meesteres had haar gedwongen om ‘Justine’ te lezen, maar ze had er ook altijd bij gezegd dat het lezen van dat boek eigenlijk al een vorm van martelen op zich was. Aan de andere kant kon de Meesteres deze bezoeker wel iets anders hebben verteld. “We hadden het er pas nog over,” zei de Meesteres voor haar doen bijzonder vriendelijk, maar Ninonne hoorde de dreiging door alles heen. Als ze het nu verpestte, zou de Meesteres haar vast wegsturen en voorgoed inruilen voor Celle. “Je weet wel,” zei de Meesteres dringend. “Dat boek met die vreselijke graaf de Valmont,” begon Ninonne aarzelend. “Wat zei ik?” vroeg de Meesteres triomfantelijk. Pierre schoot ook opgelucht in de lach. Ieder ander antwoord was blijkbaar voor iedereen gênant geweest. Ninonne haalde een keer diep adem om haar angst en ademhaling weer onder controle te krijgen. “Vreselijk,’ zei Pierre, “vreselijk.” “Nou,” zei de Meesteres bijna aanstellerig vriendelijk, ”stel je niet aan Pierre. Het is volkomen naar normaal dat Valmont voor zo’n meisje vreselijk is.” Pierre haalde zijn schouders op. Hij keek Ninonne een keer aan alsof hij een koe keurde. “Misschien wel,” zie hij en het was duidelijk dat voor hem kous af was. De Meesteres keek eerst of ze nog iets wilde zeggen, maar ze zag er bij nader inzien toch maar vanaf. Ninonne ging snel de keuken om even bij te trekken. Ze wilde proberen voorlopig maar uit de buurt van de Meesteres en haar gast te blijven. De volgende keer zei ze misschien wel iets verkeerds en dan zou de ellende niet te overzien zijn. Celle was gelukkig al aan het eten begonnen, zodat Ninonne even kon gaan zitten.

De Meesteres zat geanimeerd met Pierre te praten toen Ninonne en Celle binnenkwamen met het avondeten. Ninonne had de andere man alvast zwijgend in de keuken zijn eten gegeven. Gelukkig had hij alleen maar oog voor Celle en negeerde de man Ninonne volkomen. Het kwam Ninonne goed uit. Een man was echt het laatste waar ze nu op zat te wachten. Aan de Meesteres zou je trouwens haar voorkeur deze avond niet gelijk terugzien. Het viel Ninonne nog mee dat de Meesteres nog niet bij deze man op schoot zat; ze waren er klef genoeg voor.”Aah,” zei de Meesteres tegen Ninonne. Als Ninonne de Meesteres niet beter had gekend, had het lief en begripvol geklonken. Alleen Ninonne’s scherpe oren hoorden de verborgen dreiging. Ze verstarde en keek naar de grond. “Kom eens hier,” zei de Meesteres. “Ja,” zei de Meesteres op een toon alsof ze zich daadwerkelijk zorgen maakte over Ninonne’s welbevinden, “arm kind.” Pierre lachte een keertje. Ninonne maakte zich sterk dat hij precies wist wat voor vlees hij in de kuip had bij de Meesteres. “Charlotte,” zei Pierre. Ninonne dacht echt dat ze dood bleef. Zelfs zij, als hoeder van bijna alle geheimen van de Meesteres, had hiervoor nog nooit geweten wat de voornaam van Meesteres was. Het gezicht van de Meesteres verstrakte even; haar ogen schoten vuur. Ninonne was bang dat de Meesteres haar gast nu toch aan zou vliegen. Ook de goedertierenheid van de Meesteres kende nu eenmaal zijn grenzen. In plaats daarvan keek de Meesteres haar gast betekenisvol aan en gebaarde met haar hoofd naar Ninonne. Pierre had de boodschap blijkbaar begrepen, want hij keek tamelijk ontspannen voor zich uit, maar hij sprak de Meesteres niet weer zo ongepast familiair aan. Ninonne was nu alleen wel bang dat de Meesteres haar woede op haar zou botvieren. “Kom,” zei de Meesteres uitnodigend tegen Ninonne. Natuurlijk dorst ze niet te weigeren, maar ze liep wel zo langzaam als ze durfde zonder de Meesteres nog verder te irriteren. “Wat vind je van haar?” vroeg de Meesteres aan Pierre. “Markiezin,” zei Pierre, “het lijkt me een schatje.” “Het is een kwestie van africhten,” zei de Meesteres zelfgenoegzaam. “Geloof me generaal,” zei de Meesteres, die blijkbaar ook van haar kant wilde laten zien dat alles echt weer helemaal goed was, “hier zit veel werk in.” “Ex,” zei Pierre, “ex-generaal.” De Meesteres wuifde het weg als een bagatel. Ninonne luisterde goed; zo gingen blijkbaar echt belangrijke mensen met elkaar om. Men vloekte niet; men schold niet, maar men zwaaide hoogstens een keer even met een verbale degen en daarna maakte men het in de fraaiste volzinnen weer goed. “En?” vroeg Pierre. “Alles,” zei de Meesteres. Ninonne had sterk het idee dat het over haar ging en daar was ze niet blij mee. “Ik snap echt niet waarom je mij verkiest boven Donatien,” zei Pierre. “Jullie zouden echt zoveel beter bij elkaar passen.”  De Meesteres trok een gezicht alsof ze beledigd was, maar Ninonne en zelfs Pierre trapten daar niet in. “Meneer de Sade,” zei de Meesteres pedant, “is een verwend klein kind.” “Dat klopt,” zei Pierre bedachtzaam, “maar je kan toch niet ontkennen dat jullie wel een paar gemeenschappelijke hobby’s hebben.” De Meesters glimlachte een keer en haar gezicht kreeg een satanische grijns. “Volgens mij ben jij maar wat blij met mijn kleine hobby’s,” zei de Meesteres, “en anders de Hertog wel.” Het gezicht van Pierre betrok even. Ninonne zag dat de Meesteres het wel had gezien, maar net, zoals Pierre haar terechtwijzing zwijgend had geïncasseerd. Het was nu haar beurt. “Zou je het willen proberen?” vroeg de Meesteres snel,  waarmee ze zowel Pierre’s interesse weer duidelijk te pakken had, als wel het gesprek handig een andere wending gaf. “Alles?” vroeg Pierre. “Bijna alles,” antwoordde de Meesteres, “geen blijvend letsel.” “Logisch,” zei Pierre, ‘je bent per slot van rekening geen de Sade.” De Meesteres keek verachtelijk toen ze die naam hoorde. “Dilletant,” zei de Meesteres hooghartig.  Ninonne had inmiddels wel het oncomfortabele idee dat het gesprek tussen de Meesteres en Pierre over haar ging. “En die kleine?” vroeg Pierre. “Die houdt volgens mij op dit moment en op mijn instructie jouw bediende bezig.” Pierre schoot in de lach. “je gastvrijheid gaat ver,” zei Pierre bewonderend. De Meesteres incasseerde het compliment met een glimlach. “We doen ons best,” zei ze bescheiden.

Op bevel van Pierre had Ninonne zich uitgekleed. De Meesteres had er op gestaan, dat ze er bij aanwezig was. “Iemand moet de kleine teef toch straffen als ze niet genoeg, of juist teveel haar best doet,” had ze tegen Pierre gezegd.  Ninonne voelde zich gerustgesteld door de komende aanwezigheid van de Meesteres. Ondanks al haar stoere grootspraak zou de Meesteres heus wel ingrijpen als deze vreemde man te ver ging. Van haar kant was ze vastbesloten om zich helemaal te geven. Dat deed Ninonne natuurlijk niet voor deze vreemde man, die haar totaal niets kon schelen, maar alleen maar voor de oplettende ogen van de Meesteres.  Ze zou haar Meesteres trots maken.”Je bent hier echt op alles voorbereid,”  zei Pierre bewonderend terwijl hij de kettingen via de katrol, die de Meesteres hem had aangewezen, liet zakken. “De boeien zitten er al aan,” zei Pierre bewonderend. De Meesteres lachte koket als een  van de kostschoolmeisjes waar Ninonne altijd zo’n hekel aan had gehad. Zelf vond ze die Pierre maar een amateur. Hoe moest ze nou ooit in de stemming komen als die kerel als een verbaasde schooljongen iedere keer een nieuw speeltje ontdekte. Aan de andere kant was Pierre wel weer mans genoeg om zich van haar mening niets aan te trekken. Met een, voor een amateur opmerkelijke handigheid, boeide hij Ninonne’s  polsen en trok haar armen aan de kettingen omhoog. Net als de Meesteres trok hij Ninonne net genoeg omhoog om het allemaal heel oncomfortabel te maken, maar ook net als de Meesteres zorgde hij er voor dat Ninonne nog net met de bal van haar voeten op de grond kon steunen. Ninonne begon zich nu toch wel af te vragen of deze Pierre wel zo’n amateur was. De Meesteres bekeek het allemaal met de milde goedkeuring van een beroeps, die naar de verdienstelijke prestatie van een amateur keek.  “Waarom heb je eigenlijk zo’n hekel aan Donatien?” vroeg de Meesteres. “Jullie hebben toch ook wel wat gemeen.” Pierre schoot in de lach. Ninonne zag dat hij iets jongensachtigs kreeg. Voor het eerst tijdens zijn bezoek had hij echt iets enthousiasts.  “Ik ben niet zo van het lichamelijke leed,’ zei Pierre, “dat is natuurlijk leuk, maar ik wil je natuurlijk niet beledigen, ook zo platvloers.” De Meesteres knikte begrijpend terwijl Ninonne de kramp in haar armen voelde toenemen. “Beter platvloers en lekker dan hoogstaand en….” De Meesteres maakte haar zin niet af en gaf Pierre de kat-met-negen-staarten. Pierre mocht dan niet zo van het lichamelijke leed zijn; hij was er nu toch. Ninonne voelde de eerste slag op haar billen en ze begreep gelijk dat Pierre, ondanks al zijn geleuter, een kenner was. Hij sloeg venijnig hard, maar net en dan ook echt maar net, niet te hard. Ninonne kreunde. Pierre liet de pijn rustig inzinken en maakt ook niet de beginnersfout om gelijk door te slaan. Te snelle slagen betekenden meestal dat er uiteindelijk te hard werd geslagen, of dat de pijn wel heel erg snel overging in genot. De tweede slag kwam op Ninonne’s onderrug terecht. Ze trok aan haar boeien en beet in haar lip. De volgende slag kwam gelijk na de tweede op haar billen terecht. “Ze kan wel wat hebben,” zei de Meesteres, “het is je moeder niet.”  Pierre liet zich ook door de Meesteres niet opstoken. Hij sloeg rustig en met berekening door. Ninonne voelde een brandende pijn op haaronderrug en vooral op haar billen. Ze kreunde en kronkelde. Ninonne schaamde zich in stilte dood tegenover de Meesteres, maar ze genoot echt van deze man. Met iedere slag en met daarmee met ieder teken van zijn zelfbeheersing toonde hij dat mannen niet alleen maar willoze sukkels hoefden te zijn.

Pierre liet de kat-met.negen-staarten vallen en greep Ninonne van achteren bij haar borsten. Hij kneedde in haar borsten op een manier die Ninonne normaal alleen van de Meesteres gewend was. Hij beet zachtjes in haar nek en Ninonne gooide haar hoofd naar achteren, zoals ze dat normaal alleen voor de Meesteres deed. Ze kreunde van genot toen Pierre’s linkerhand naar beneden gleed en Ninonne bij haar kruis greep. “Gehoorzaam je?” vroeg Pierre indringend. Ninonne probeerde te knikken. “Ik versta je niet,” zei Pierre. “Ja,” steunde Ninonne. Pierre greep haar bij haar borsten en kneep genadeloos in haar tepels. Ninonne kreunde, maar nu echt van pijn. “Ja, wat?” vroeg Pierre. “Ja Meester,” stamelde Ninonne. “Goed zo,” zei Pierre, “je leert snel.”  Pierre maakte de ketting los en Ninonne zakte zonder enige aanmoediging of bevel op haar knieën. Pierre maakte Ninonne’s polsen achter haar rug vast. Met de riem van zijn eigen broek om Ninonne’s nek trok hij haar hoofd naar zijn kruis. Ninonne sloot haar ogen en opende haar mond. Pierre’s penis verdween in Ninonne’s mond. Het levende vlees van Pierre won het van alles wat de Meesteres ooit aan dildo’s in haar mond had gestopt. Met een overgave, die ze nog nooit had gevoeld pijpte Ninonne deze vreemde man. Ze deed het allemaal al lang niet meer voor de Meesteres; ze deed het allemaal voor deze man. Ze duwde haar hoofd om Pierre’s penis tot ze bijna stikte en zelfs toen hield ze alles in haar mond tot ze bijna  moest kotsen.  De man trok nu zelf zijn  penis uit haar mond. Aan zijn gekreun te horen, was het duidelijk dat hij genoot. Bij de Meesteres hield het nu altijd zo ongeveer op, maar Pierre trok zich met heel intense, maar wederom hele beheerste bewegingen af. Dit is God, dacht Ninonne, maar het volgende moment kwam Pierre. Hij duwde zijn penis razendsnel in Ninonne’s mond. Ninonne slikte alles zo snel als kon door. Ze genoot van het klaarkomen van Pierre.

“Wat een teef,” zei de Meesteres een beetje beduusd.  Ninonne’s overgave aan deze vreemde man had de Meesteres blijkbaar hoorbaar verbaasd. Tot Ninonne’s verbazing was de Meesteres ook meer verbaasd dan boos. Ninonne zelf probeerde de laatste resten sperma door te slikken. Nu ze weer een beetje uit haar roes was bijgekomen, vond ze het toch gewoon goor spul. “Hier,” commandeerde de Meesteres Ninonne. Ze kroop op haar knieen naar de Meesteres. Die wees op het kussen op de grond dat ze daar net haar neergegooid. Ninonne kroop er op. De Meesteres greep haar bij haar haar en trok Ninonne’s gezicht in haar schoot. Ninonne’s hoofd rustte nu stil op de schoot van de Meesters, die haar stil en opmerkelijk teder streelde. “Een aanwinst,” zei Pierre nog intens nagenietend. “Ja,” zei de Meesteres met nu enige oprechte zorg in haar stem, “maar voor wie?” “Ze is echt heerlijk,” zei Pierre bewonderend.  “Ja, ja,” zei de Meesteres, “dat weten we nu wel.” Ze hield Ninonne stevig vast bij haar haar, maar Ninonne voelde vooral de strelingen van de Meesteres. Ze is jaloers, dacht Ninonne ook nu nog nagenietend en volkomen opgaand in dit heerlijke moment . En als de Meesteres wist hoe terecht haar jaloezie was, was ze vast nog veel jaloerser geweest.

Miep VIII (44.000 Woorden II)

De Portugezen waren al zo’n kleine vijfhonderd jaar de baas in Mozambique en het kon hen waarschijnlijk echt niets schelen wat het Aksie Komité Mozambique van hun gedrag in hun koloniën vond. Daarom vond het Uitvoerend Komité  het belangrijk om eerst alle Nederlanders er van te overtuigen dat Portugese goederen moesten worden geboycot. Alleen welke Portugese goederen werden er nou eigenlijk in Nederland verkocht? Fruit was meestal onherkenbaar en omdat verschillende leden van het Uitvoerend Komité  nogal gek waren op port was het zielig voor de kleine Portugese boeren om het drinken van port te boycotten. Verder nam het Aksie Komité wel een motie aan waarin het Portugese regime ‘fascistisch’ werd genoemd. De motie werd naar de Portugese ambassade gestuurd, maar daar vandaan kwam geen reactie. Dat was natuurlijk typisch iets voor fascisten en  bewees dan weer gelijk het gelijk van het Aksie Komité.  Miep leek het allemaal redelijk zinloos, maar ze deed natuurlijk braaf mee en stemde altijd heel braaf met de meerderheid mee.

Miep was dan ook al snel een zeer gewaardeerd lid van de groep. Ze zei, in tegenstelling tot de rest, weinig en keek veel verlegen naar de grond. Dat laatste zorgde er bij de mannelijke leden van de groep voor, die eigenlijk allemaal haantjes waren of zouden willen zijn, dat ze zich allemaal over Miep ging ontfermen. Een echt arbeidersmeisje in dit gezelschap van studenten, onderwijzers en beroepsactievoerders was sowieso al iets verbazingwekkends en kwetsbaars. Vooral Jarno zorgde, tot grote ergernis van de heks Laetitia, die meende iets met Jarno te hebben, goed voor Miep.  Toen Miep aan het einde van de middag naar het magazijn liep om nieuw papier voor het stencilapparaat te pakken, hoorde ze Laetitia en Jarno binnen ruzie maken. “Jij bent zo burgerlijk,” hoorde Miep Jarno zeggen. Miep begreep wel dat dit een stevige ruzie moest zijn, want als je iemand ‘burgerlijk’ noemde, dan was het echt goed mis. “Ik burgerlijk?” snauwde Laetitia. “Weet je nog verleden jaar met Marcel?” “Dat was anders,” zei Jarno. “Je doet maar wat je wil, maar dat was een burgerlijke zak.” Laetitia lachte schamper. “Nee, de vrouw van de filiaalchef van de Simon de Wit heeft de Verlichting uitgevonden.” Miep vermoedde het al, maar nu wist ze het zeker; deze ruzie ging over haar. “Ze is misschien niet zo slim, maar ze zet zich wel in,” wierp Jarno tegen. “Jouw Marcelletje wilde alleen maar de baas zijn.” Zak, dacht Miep boos, die krijg je terug. “Je loopt alleen je lul achterna,” schreeuwde Laetitia, die daarna boos naar buiten stampte. Miep kon net half in de kast wegduiken waardoor Laetitia haar gelukkig  niet zag.  Miep liep alsnog met een onschuldig gezicht het magazijn in. Daar stond Jarno nog zichtbaar verhit tussen de schappen. “Gaat het?” vroeg Miep belangstellend. “Ja hoor,” wuifde Jarno haar bezorgdheid weg. “Een meningsverschilletje over de koers van het Komié,” zei Jarno. “Je werkt te hard,” zei Miep. “Ik maak me zorgen over je.” Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder. Hij sloeg zijn armen om haar heen. Miep deed haar ogen dicht en haar mond half open. Jarno kuste haar met dezelfde hartstocht als die eerste keer toen hij haar thuis had gebracht.

Henk was toch een keertje extra naar Zaandam en Jarno was na zijn ruzie met Laetitia niet echt meer in de stemming om de wereldrevolutie voor te bereiden. Omdat Miep Jarno wilde troosten, was ze met hem mee gegaan naar zijn flat. “Dat krijg je er nou van,” zei Miep tegen Jarno, “je werkt te hard en als jij wegvalt, blijft er niets over van het Komité.” Anders dan Henk wist Jarno wel precies wat hij wilde . Hij nam Miep met zachte dwang mee naar de slaapkamer. “We kunnen onze wijn net zo goed in de slaapkamer opdrinken,” zei hij. “Natuurlijk,” zei Miep, “maar ook op je balkon. Bovendien, de zon schijnt.”  Jarno moest er om lachen, maar hij was niet onder de indruk. Toen ze samen op het bed zaten, drukte Jarno Miep tegen zich aan en daarna legde hij haar op bed. “Ho, ho,” zei Miep, “ik ben een net meisje.” “Natuurlijk,” zei Jarno terwijl hij Mieps blouse los maakte.” “Ik meen het echt,” zei Miep. “Pas maar op, want ik krabbel.”  Ze keek er echt overtuigend boos bij. “Ik ben sterker,” zei Jarno. Miep lachte schamper. “Een weerloze vrouw je wil opleggen; kan je wel?” Miep verzette zich tegen Jarno, maar die was een stuk sterker. Hij duwde haar armen boven haar hoofd in de kussen. Miep ontspande een moment. Jarno, die hierdoor op het verkeerde been was gezet, schrok van haar volgende actie. Ze duwde haar knier in zijn kruis. Als ze in een keer door had gestoten, had ze Jarno vol in het kruis geraakt, maar Miep vermoedde dat hij dat in een keer alle zin verloren zou hebben. Nu gaf ze hem de kans om met zijn benen haar knie af te klemmen voor deze echt schade aan kon richten. “Pas op hoor,” zei Jarno dreigend. “Want?” vroeg Miep uitdagend. Ze probeerde in zijn hand te bijten, maar hij draaide handig zijn polsen weg. “Lomperd,” siste Miep, “je doet me zeer.” Jarno’s hoofd was nu vlak boven dat van Miep. Terwijl hij blijkbaar nog nadacht of hij haar al veilig kon kussen, probeerde Miep hem te bijten. “Nou is het genoeg,” zei Jarno. “Als jij je niet gedraagt, pak ik een stropdas en bind ik je vast aan het bed.” “Burgermannetje,” zei Miep. “Ik wist niet eens dat jij stropdassen hebt, bovendien durf je dat toch niet.” Nu Jarno zo tot het uiterste was uitgedaagd, moest hij wel verder gaan. Hij liet haar los en greep razendsnel uit de kledingkast naast zijn bed een  paar stropdassen. “Zeker van je vader geweest,” hoonde Miep, die ondanks Jarno’s bedreigingen wel gewoon op bed was blijven liggen en er niet vandoor was gegaan.  Jarno ging op haar zetten en bond haar handen stevig vast aan het hoofdeinde van het bed. Nu ze toch zo weerloos voor hem lag, besloot hij er maar van te genieten.  Hij trok haar slip uit. “Pas op lul,” zei Miep. “Je doet me pijn met je nagel.” Jarno deed haar BH omhoog, zodat haar borsten zichtbaar werden. Hij kneedde er in. Miep voelde dat ze nat werd. Jarno beet voorzichtig in haar linkertepel. Miep maakte een gorgelend geluid. Daarna vloekte ze weer als een bootwerker. Jarno had zonder enige waarschuwing met kracht in haar tepel gebeten. “Ik vermoord je,” zei Miep. Jarno had inmiddels zijn broek omlaag. Hij ging op haar liggen en negeerde haar vele verwensingen. Het volgende ogenblik duwde hij zijn penis beheerst, maar met kracht bij haar naar binnen. “Vuiluhhhh…” De verdere verwensingen bleven Miep in haar keel steken. Jarno beet opnieuw in haar tepels. Miep rukte in een vorm van doodsnood aan de stropdassen, maar die waren van stevig polyester en weersstonden moeiteloos al haar pogingen om los te komen. Miep keek met grote starende ogen naar Jarno’s hoofd vlak boven haar. Toen kneep ze haar ogen dicht en kreeg ze het beste orgasme dat ze ooit had gehad. Terwijl ze daarvan nog lag bij te komen, pompte Jarno stevig door. “Kill!” schreeuwde hij toen hij kwam. Miep werd zich toen pas voor het eerst bewust van de pijn in haar polsen. In haar ‘doodsnood’ had ze zo aan haar boeien getrokken, dat die nu echt in haar vlees sneden. “Maak me alsjeblieft los?” vroeg ze Jarno dringend. “Die kolere dingen doen echt zeer. Jarno zag aan de rode striemen op haar polsen dat ze zich niet aanstelde. Hij maakte haar zo snel mogelijk los, maar dat viel nog niet mee. Miep had zo hard getrokken, dat de knopen muurvast zaten. “Even wachten,” zei Jarno ernstig en hij rende naakt en redderig naar de keuken om gelukkig weer snel terug te komen met een keukenschaar. “Je stropdassen,” zei Miep nog praktisch , maar Jarno vond haar polsen nu blijkbaar toch belangrijker dan zijn stropdassen en eigenlijk was dat best wel lief. Toen haar polsen los waren, zag Miep pas de rode striemen en begreep ze Jarno’s zorgen toch wel wat beter. “Lul,” zei ze en ze rolde zich tegen hem aan. “Je hebt me echt pijn gedaan.” ”Had je maar moeten luisteren,” zei Jarno. “Nooit,” zei Miep. “Dan bind ik je de volgende keer weer vast,” zei Jarno gedecideerd. “Lekker,” zei Miep en ze kuste Jarno’s borstkas. “Dit was echt de best seks ooit.” Jarno zei helemaal niets. Hij keek met een lege blik naar het plafond.

Jarno pakte een pot crème. “Volgens mij helpt dit wel een beetje,” zei hij. Hij masseerde Mieps pijnlijke polsen. Die deden nog steeds zeer, maar alle aandacht en Jarno’s zorgzaamheid maakten wel veel goed. “Ben je altijd zo ruw met je vriendinnetjes,” vroeg Miep. “Nee hoor,” zei Jarno geruststellend. “Alleen als ze het verdienen.” Miep moest lachen en gaf hem een kus. “Je bent een beest,” zei ze.  “Zal ik je thuis brengen?” vroeg Jarno. “Welnee,” zei Miep. Ik kan wel iets hebben.

Het vrijgezellen feest (zoals beloofd)

Jorinde knipperde een keer met haar ogen en  opende ze toen definitief. Het plafond zag er in ieder geval bekend uit en dat was een goed begin. Ze streek een keer met haar linkerhand over haar ogenleden. Waarschijnlijk zat nu ook het laatste restantje mascara op haar wangen. Voorzichtig schudde ze nu haar hoofd heen en weer, maar dat viel allemaal alleszins mee. Wantrouwig schudde ze nog een keer haar hoofd; ze kon het zich eigenlijk niet voorstellen, maar ze had inderdaad amper hoofdpijn. Aangemoedigd door dit veelbelovende begin bewoog Jorinde de verschillende onderdelen van haar lichaam, maar ook dat leek allemaal goed te gaan. Jorinde besloot nu maar helemaal de proef op de som te nemen. Ze trapte in een keer alle dekens van haar af. Alleen al uit het feit dat dat haar dit lukte, bleek natuurlijk wel dat ze haar benen nog had. Ook kon ze al haar ledematen nog gewoon gebruiken.

Nu Jorinde eenmaal had vastgesteld dat ze inderdaad nog uit een stuk bestond en ook verder tamelijk onbeschadigd was, ging ze op de rand van haar, inderdaad eigen(!), bed zitten om de afgelopen avond nog een keer uitgebreid uit te overdenken. Ze wreef een keer over nog steeds gevoelige polsen. Het was allemaal zoveel, dat Jorinde eigenlijk niet wist waar ze moest beginnen. Om toch nog enige orde in de chaos van haar gedachten te brengen, besloot ze maar om gewoon bij het begin te beginnen.

Mara, die nu eenmaal bekend stond om haar ‘wilde’ ideeën, had blijkbaar voorgesteld om Jorinde’s vrijgezellenfeestje te beginnen met het zelf maken van kerstboompjes. Spannend, had Jorinde nog ironisch gedacht. Ze had het idee gehad dat ook Christine en Judith nou niet echt enthousiast waren over dit zelfs voor hen niet al te wilde idee. Mara had het daarentegen zelf een geweldig idee gevonden. Ze zouden eerst kerstboompjes gaan maken en daarna nog wat gaan drinken in de stad.  “Leuk,” had Jorinde gezegd. Je moest toch wat. En Mara, die het allemaal uitgedacht, die had gestraald. Zoals ze trouwens bij ieder eigen idee, hoe misplaatst ook, straalde.

Eigenlijk was het allemaal al gelijk fout gegaan bij het kerstboompjes maken. De dame, die het allemaal had georganiseerd, had ook nog voor glühwein gezorgd. Mara had daar nog vreselijk tegen geprotesteerd, want ze had natuurlijk om chocolademelk gevraagd, maar die boodschap was blijkbaar niet zo overgekomen. Christine en Judith hadden van de nood een deugd gemaakt door Mara gelijk als de Bob aan te wijzen en hadden toen toch maar een glaasje genomen. Toen de organiserende dame naar de keuken ging, had Mara hen toegesist, dat ze de glühwein moesten laten staan. “Ik ga trouwen,” had Jorinde pedant gezegd, “en daarom is het mijn feestje.” Ze had haar glas nog een keer demonstratief volgeschonken. Christine en  Judith hadden niet meer aanmoediging nodig gehad. Dat kwam goed uit, want de organiserende dame kwam net uit de keuken met nog een net opgewarmde kan. “Ik dacht jullie lusten allemaal wel een glaasje,” zei ze opgeruimd. “Wel even doordrinken.” Tot Mara zichtbare afgrijzen en tot Jorinde’s heimelijke genoegen schonk de dame iedereen nog een keer tot aan de rand toe vol. Van de kerstboompjes, wat iemand zich daar ook van voor had gesteld, kwam natuurlijk niets terecht, maar gezellig werd het wel. Niet alleen werd stemming steeds joliger, maar Mara werd steeds sacherijniger en dat was natuurlijk ook mooi meegenomen.

“Hier stopt het!” had Mara nog een keer met grote stelligheid gezegd. “Ik ga hier niet naar binnen!” Het waren vast verstandige zinnen geweest, maar het veelvuldige gebruik van uitroeptekens had de andere meiden opstandig gemaakt. Jorinde had het allemaal prima gevonden. Er was hier vast niemand van de kerk en als ze hier wel waren, hadden ze hier ook niets te zoeken. “Ik ga wel naar binnen,” had Christine met veel bravoure gezegd. “Nou,” had Jorinde wat giechelig gezegd, “Powerboys klinkt wel veelbelovend.” Judith had het allemaal hilarisch gevonden, maar die was inmiddels in de stemming om zelf een striptease voor eigen rekening te beginnen. Onder luid protest van Mara waren de Meiden bij Powerboys binnengestommeld.  Daar bleek het overigens lang niet zo’n dolle boel als de borden en foto’s buiten beloofden. Er stond een soort bodybuilder in een tangaslip met cowboylaarzen aan en een cowboyhoed op zijn halflange blonde haar wat tegen een paal op te rijen of te hangen. Het zei waarschijnlijk genoeg over de sfeer dat het  verschil tussen beide poses voor Jorinde niet gelijk zichtbaar was. Eerlijk gezegd viel het haar allemaal een beetje tegen en ze stond op punt om Mara toch maar gelijk te geven. Na een biertje wilde ze het gezelschap voorstellen om te vertrekken. Alleen had ze geen rekening gehouden met Christine.  De glühwein had wel een zeer diepe bres in de anders onmiskenbare keurigheid van Christine geslagen. “Denk maar aan Het Hooglied,” lalde ze vrolijk. Jorinde keek er van op dat Christine er zelfs de bijbel bij haalde om  het gelijk van haar liederlijkheid te onderstrepen.

Hoewel Christine, Judith en nog een ander verdwaald gezelschapje meisje uit de provincie er alles aan deden, lukte het Jorinde in ieder geval zelf niet echt om in  de stemming te komen. “Heb je nog een paar biljetjes van vijf euro?” vroeg Christine. “Waarom?” vroeg Jorinde. Mara nam niet eens meer de moeite om te reageren. Ze zat demonstratief te zwijgen in dit Sodom en Gomorra. “Ik ga hem lokken,” zei Cristine met veel bravoure. “Wie?” vroeg Jorinde naïef. Met breed gebaar wees Christine naar de danser op het podium, die nu aangemoedigd door zijn trouwe, maar niets gewende fans, toch zowaar iets beter zijn best deed. Jorinde gaf Christine het haar laatste biljetje van vijf euro en zo blij als een kind stommelde Christine weer terug naar het podium.

“Lief,” zei een onbekende man, die inmiddels ook het zaaltje was binnengelopen. Jorinde keek op en zag een man in een spijkerbroek en een jasje naast haar staan. “Hoe bedoel je?” vroeg Jorinde een beetje wantrouwig. “Leuk dat je vriendin er zo in opgaat,” antwoordde de man. Jorinde haalde haar schouders op. “Het is geen kind,” zei ze, “ze weet heel goed wat ze doet.” Christine hing inmiddels onderaan het podium en wapperde met het biljet alsof ze een kat probeerde te lokken. “Ik zie het,” zei de man droog, “het is inderdaad geen kind meer.”  Jorinde schoot in de lach. “Okay,” zei ze, “inderdaad, wel een beetje een kind.” “Geeft niet,” zei de man vriendelijk, “dat is het voorrecht van de jeugd.” “Zo jong zijn we anders niet,” bitste Jorinde. Iedereen deed altijd maar net of ze nog kinderen waren; Jorinde baalde er van. De man haalde zijn schouders op. Hij zat er blijkbaar allemaal niet zo mee. Omdat Jorinde toch al in een opstandige bui was, besloot ze gelijk ook maar een keer wat terug te zeggen. “Wat doet een man eigenlijk in een tent als deze?” vroeg ze uitdagend. Dat zou hem in een keer afleren of haar en haar vriendinnen als kinderen te zinnen.  “Werken,” antwoordde de man. “ja,” zei Jorinde, “dat kan natuurlijk ook.” Ze keek nog een keer naar de man en nu met meer interesse. Het was inderdaad geen lelijke man, maar Jorinde vond dat hij er totaal niet uitzag als een stripper. De man schoot in de lach en Jorinde volgde zijn blik. Christine leek eindelijk beet te hebben. De stripper stond zo ongeveer met zijn kruis in Christine’s gezicht te draaien. Hoewel Jorinde nu natuurlijk Christine’s  gezicht niet kon zien, kon ze zich de opperste verrukking op Christine’s gezicht wel zo ongeveer voorstellen. “Hoeveel?” vroeg de man. “Vijf euro,”  zei Jorinde. “Dan is het liefde,” stelde de man vast. “Hoe bedoel je?” vroeg Jorinde. “Als Janosh zich zo uitslooft voor vijf euro,” vervolgde de man, “dan is het liefde.”  Jorinde keek weer naar het podium en zag hoe Janosh zich weer langzaam losmaakte van Christine en zich ook weer op de andere meiden richtte. “Liefde?” vroeg Jorinde een beetje schamper. “Geen enkele liefde duurt voor eeuwig,” zei de man droog “Lul,” zei Jorinde en ze schrok van haar eigen vrijmoedigheid. “Ja,” zei de man, “dat klopt wel.” Hij grijnsde. “Wat doen jullie eigenlijk hier?” vroeg hij daarna weer meer serieus. Jorinde vertelde door de drank ontspannen over haar huwelijk komende woensdag. Harm was met zijn vrienden naar het veilige en bekende Gorkum gegaan, maar Mara had voorgesteld om met de dames naar Den Haag te gaan. “Heel gezellig,” vertelde Jorinde vrolijk verder. “Wees nou eerlijk, hoe vaak kom je nou in Den Haag?” “Bijna iedere dag,” zei de man, maar hij lachte er ontwapenend bij. “Flauw,” zei Jorinde. “Klopt,” zei de man, “sorry. Wil je wat van me drinken?” Jorinde wist natuurlijk ook wel dat je nooit iets aan moest nemen van een vreemde man, laat staan in den Haag en dan toch zeker niet in een striptent. “Graag,” zei ze. De man liep naar de bar en Jorinde had alle tijd om hem na te kijken. Het was een man van misschien begin veertig, maar dat kon natuurlijk ook het vriendelijke licht binnen de club zijn. Leuke man, dacht ze, maar daarna keek ze weer naar Christine en Judith, die nog steeds amechtig hijgend naar Janosh zaten te kijken. Mara zat nog steeds wat stuurs, maar toch ook wel erg geïnteresseerd naar de stripper te kijken. Typisch Mara, dacht Jorinde. Nog avonden lang zou Mara hen er mee lastig vallen met het feit dat ze van hen mee had gemoeten naar de vreselijke stripclub, maar ondertussen zat ze hier de ogen uit haar hoofd te loeren.

“Alsjeblieft,” zei de man, die daarna ongevraagd gezellig tussen Jorinde en Mara in ging zitten. Gelukkig had man de tact opgebracht om ook voor Mara nog een cola mee te nemen. Die bedankt de man wat stuurs en keek toe weer strak naar het podium. “Proost,” zei Jorinde, die vooral probeerde uit te stralen dat ze natuurlijk heel vaak in een stripclub kwam en daar volkomen op haar gemak was. De man bewoog zijn glas even in de richting van Jorinde en nam toen ook een slok. “Zal ik vragen of Janosh zo even bij ons komt zitten?” vroeg de man, “dan heb je kans dat je je vriendinnen ook weer even terugziet.”  “Denk je dan dat hij bij ons komt zitten?” vroeg Jorinde een beetje meewarig. “Vast voor die vijf euro van Christine.” “Nee,” zei de man, “maar eigenlijk is het jouw vijf euro en daarvoor komt hij vast wel.” Jorinde voelde dat ze in de maling werd genomen, maar de man deed het in ieder geval leuk. De man stond op zijn gemak op en liep naar het podium. “Griezel,” siste Mara, maar Jorinde liet haar lekker kletsen.  De man gebaarde iets naar Janosh, die blijkbaar toch al vond dat hij weer genoeg wulpse bewegingen voor een show had gemaakt.  Janosh bukte naar voren en praatte even met de man, die naar het tafeltje van Jorinde en Mara wees. Janosh knikte een keer begrijpend en draaide zich toen om, om gelijk achter het zwarte gordijn te verdwijnen.  “Lekker veel  invloed heeft je nieuwe vriendje,” bitste Mara. Jorinde haalde onverschillig haar schouders op, maar diep in haar hart wist ze wel dat Mara gelijk had en wat nog erger was; het viel haar wel een beetje tegen van die toch verder wel leuke man.

Zich volkomen onbewust van de teleurstelling die de man bij Jorinde had opgeroepen, kwam hij weer volkomen ontspannen bij Jorinde en Mara zitten. “Hij wilde niet,” zei Mara quasibegripsvol.  “Geen idee,” zei de man, “maar hij komt er zo aan.” “Want?” vroeg Jorinde verbaasd. De man nam eerst nog een slokje van zijn bier. “Ik heb gevraagd of hij niet even bij een paar trouwe fans wilde gaan zitten en nu komt hij er zo aan.” De man gaf Jorinde een knipoog. Mara keek er van op. Het was voor haar natuurlijk vervelend dat de man niet tegenviel, maar aan de andere kant had hij blijkbaar wel voldoende invloed om Janosh naar hun tafeltje te halen en Jorinde schatte in dat Mara daar toch ook weer niet helemaal ongevoelig voor was.  Christine en Judith kwamen er ook weer luidruchtig bij zitten. “Lekker ding,” zei Christine terwijl ze met haar hoofd naar het podium  gebaarde. “Dat kan je hem zo zelf zeggen,” zei Mara. Christine keek met grote ogen naar Jorinde en de man. “Dat heeft uhh… geregeld,” zei Jorinde snel. “Uhh, is Marcel,” zei de man. Hij stond op en gaf Jorinde een hand. “Jorinde,” stelde Jorinde zich voor. Judith en Christine stelden zich wat joelend voor. Mara stak alleen maar wat stuurs haar hand uit. 

Janosh had  een uiterlijk dat hem uiterst geschikt maakte voor zijn huidige betrekking, maar daarmee waren blijkbaar ook gelijk al zijn overige kwaliteiten uitgeput. Nadat hij  een paar minuten ‘mooi’ had zitten wezen, was zelfs Christine toch wel een beetje op hem afgeknapt. Zijn echt erbarmelijke Engels hielp ook niet echt. Marcel gebaarde Janosh dat hij blijkbaar kon gaan en bijna zichtbaar opgelucht, vertrok Janosh.  “Sorry dames,” zei Marcel, “ze worden nu eenmaal niet uitgekozen op hun briljante conversatie.” “Waar komt hij eigenlijk vandaan?” vroeg Judith, die nu eenmaal graag het naadje van de kous wilde weten. “Polen,” zei Marcel. “Alles komt tegenwoordig uit Polen,” zei Judith begripvol. “Hij houdt hier ook gelijk het sanitair bij,” zei Marcel. “Tuurlijk,” zei Jorinde. “Geloof me nou,” Marcel serieus, “ik maak geen grapje. Hij kwam hier eerst als loodgieter.”  “Hoe weet je dat allemaal?” vroeg Christine toch nog steeds een beetje begerig. “Hij werkt hier,” zei Mara terwijl ze naar Marcel wees. “Interessant,” zei Christine, “kleden ze zich hier ook om?” Marcel was tot Jorinde’s genoegen te veel heer om hier op in te gaan.  “Willen jullie nog wat drinken?” vroeg Marcel. Jorinde keek wat bedenkelijk; ze vroeg zich af hoeveel geld er nog in de gemeenschappelijke kas zat. “Maak je maar geen zorgen,” zei Marcel, die haar gedachten blijkbaar had geraden, “het is van het huis.”

De volgende stripper heette volgens Macel ‘Marouch’ en hij zag er exotisch genoeg uit om ook daadwerkelijk zo te heten. “Aardige jongen,” vertelde Marcel nog, “op vrijdag komt hij altijd even de nieuwe acts instuderen, maar hij komt altijd pas na het vrijdaggebed.” Jorinde moest er om lachen, maar ze begreep heel goed dat ze thuis in Oud Alblas ook niet heel veel begrip zouden hebben voor hun bezoek aan deze tent en daarom hield ze verder maar haar mond.  Marouch deed het op een bepaalde manier toch beter dan Janosh, want terwijl het langzamerhand iets drukker werd, ging Mara dit keer braaf met Judith en Christine mee. “Ze genieten,” zei Marcel alsof hij het over kinderen in een speeltuin had.  Jorinde had haar vriendinnen met genoegen zien vertrekken. Met hoe minder vriendinnen ze moest concurreren om de aandacht van deze toch wel intrigerende man hoe beter het was.

“Hoe kom je er zo toe om een tent als deze te werken?” vroeg Jorinde. “Hoe bedoel je?” vroeg Marcel onschuldig. “Nou,” zei Jorinde, “hoe zeg je zoiets,…” Ze zocht naar woorden. “Je ziet er zullen we maar zeggen niet echt uit als een uhhh….” Marcel kwam haar te hulp. “Ik zie er niet als een doorsnee stripper.” Hij wees naar zijn buik en keek er treurig bij. “Nee,” zei jorinde en ze meende het, want met Marcels figuur leek haar echt weinig mis. “Nee, je ziet er uuh … anders uit.” “Anders als in?” vroeg Marcel. “Slimmer,” zei Jorinde snel. Marcel schoot in de lach. “Marouch zit op het HBO,” zei hij, “maar het is geloof ik even goed bedoeld als een compliment.” Jorinde haalde opgelucht adem dat Marcel het gelukkig goed opnam. “je weet best wat ik bedoel,” zei Jorinde, “je zit me gewoon te plagen.” Marcel knikte. “Klopt,” zei hij, “en dat doe ik graag.”

Na nog een biertje was Jorinde in soort staat van gelukzaligheid beland. “Weet je,” zei Marcel, “Je vriendinnen redden zich hier prima. Zullen we nog samen nog wat gaan drinken?” Jorinde keek zorgelijk. Als ze nee zou zeggen, was ze vast die leuke man kwijt en dat wilde ze niet, maar ze kon toch ook moeilijk haar vriendinnen hier achter laten.  “Ik laat wel een oogje in het zijl houden,” zei Marcel met een autoriteit, die zijn boute uitspraak nog geloofwaardig maakte ook. “Waar gaan we naartoe?” vroeg Jorinde, die vooral verbaasd was over haar eigen volgzaamheid. “Gewoon naar de overkant,” zei Marcel. “Is dat ook een striptent?” vroeg Jorinde wantrouwig, die het idee had dat ze nu wel erg diep de onderwereld van het Haagse uitgaansleven inging. “Nee hoor,” zei Marcel, “het is een restaurant, maar ik kom er weleens.” De kruidentuin was een wat alternatief restaurant, maar wel overduidelijk een restaurant en dus wel lekker veilig. Jorinde vroeg zich af of ze daar gewoon wat konden gaan drinken, maar het personeel leek Marcel wel te kennen. “Meneer Vermeulen is er niet,” zei de jongen achter de bar, maar Marcel wuifde het weg. Hij keek een keer taxerend door de zaal en was blijkbaar tevreden, want hij richtte zijn vollle aandacht weer Jorinde. “Nog steeds bier?” vroeg hij, “of wil je misschien een wijntje?” Ze keek wat moeilijk. “Twee mineraalwater bestelde,” bestelde Marcel. Het stelde Jorinde in ieder geval gerust dat Marcel haar niet dronken wilde voeren. Ook verder maakte hij wel de indruk een volmaakte heer te zijn. Alleen wist Jorinde van haar moeder: dat zijn de ergsten. Het bleef natuurlijk jammer dat Marcel in een stripclub werkte en dat ze komende woensdag ging trouwen. Van die laatste gedacht schrok ze zelf nog het meest. “Kom je hier vaker?” vroeg Jorinde om vooral maar geen stilte te laten vallen. Hij vond haar vast een boerinnetje. “Af en toe,” zei Marcel, “maar genoeg over mij. Wat drijft een leuke vrouw als jij er toe om eerst naar een stripclub in Den Haag te gaan en daarna op haar twintigste te gaan trouwen?” “Twintig,” zei Jorinde met vage glimlach op haar gezicht. “Leuk geprobeerd hoor, maar het is gewoon vijfentwintig.” “Nou,” zei Marcel, “je hebt gelijk; dat maakt inderdaad een groot verschil.” Hij lachte erbij en deed niet eens zijn best om zijn ironie te verbergen. “Je neemt me in de maling,’ zei Jorinde. “Natuurlijk niet,” zei Marcel.

Omdat Marcel nu eenmaal een goede luisteraar was, vertelde Jorinde algauw van alles. Ze had Harm al op de HAVO in Albasserdam leren kennen. Het was een aardige leuke jongen geweest en het had zeker meegeholpen dat hij van dezelfde kerk was. Terwijl Jorinde de PABO in Rotterdam deed, had Harm daar iets gedaan met reageerbuizen en microscopen. Wat het nou precies was, wist Jorinde nog steeds niet, maar ze wist wel dat Harm er in zijn witte laboratoriumjas altijd razend slim  uitzag. “Iedere dag, letterlijk iedere dag, samen in de bus,” zei Jorinde. Ze was er zelf verbaasd over hoe bedenkelijk het allemaal klonk. “Hadden jullie dan altijd hetzelfde rooster?” vroeg Marcel verbaasd. “Nee,” zei Jorinde, “maar we gingen wel altijd samen naar school.” “Spannend,” zei Marcel. “je bent gemeen,” stelde Jorinde vast.  “Hou je van hem?” vroeg Marcel. “Ik geloof het wel,” zei Jorinde, “maar het zou allemaal wel wat sprankelender kunnen, begrijp je?” Marcel keek alsof hij het begreep. “Maar al te goed,” zei hij met licht ironische glimlach. “Mijn ex is naar Zwolle vertrokken om daar naar het HBO te gaan. Ik had liever dat ze ook naar Rotterdam was gegaan.” Het  was een onverwacht kwetsbare kant van Marcel en Jorinde was blij dat ze hem even had gezien. Ze hield niet van die ‘teflontypes’ waar alles vanaf leek te glijden.

“Het is elf uur,” zei Marcel en hij stond op. “Waar gaan we naartoe?’ vroeg Jorinde, die dit een nogal abrupt einde van een verder geweldige avond vond. Het was misschien niet helemaal de vrijgezellenavond uit een boekje, maar Jorinde genoot er wel van met volle teugen. “We gaan nog even verder wat drinken,” zei Marcel. “Leuk,” zei Jorinde en ze meende het, “maar hoe gaat het dan met mijn vriendinnen?” Marcel haalde zijn schouders op. “Volgens mij goed. Ik heb begrepen dat ze net zijn vertrokken.” “Hoezo?” vroeg Jorinde boos en verbaasd. “Mijn schuld,” zei Marcel snel. “Ik heb ze laten zeggen dat wij nog even de stad ingaan.”Jorinde stond woedend op. “Zak,” zei ze, “wie denk je wel dat je bent?” Ze greep naar haar mobiel. Marcel keek haar onbewogen aan. “Dat is toch raar,” zei Jorinde toch alweer wat minder boos, “hoe moet ik dan thuiskomen?  Wat zullen ze wel niet denken?”  “Je hebt gelijk,” zei Marcel, “daarom is het maar goed dat ik het nog niet echt gedaan heb en alleen maar van  plan was.” “Lul,” zei Jorinde, “als ik ze nou had gebeld?” “Voor het zover was, had ik wel ingegrepen,” zei Marcel. “Wat ga je dan tegen ze zeggen?” vroeg Jorinde zorgelijk. “Gewoon de waarheid,” zei Marcel, ‘dat wij nog even de stad ingaan en dat ik zorg dat je thuiskomt.” “Simpel,” zei Jorinde ironisch, “maar hoe gaat het dan als we terug zijn in Alblas?” Marcel lachte een keer gemeen. “Ik kreeg via mijn telefoon een paar foto’s van je vriendinnen door; ik zal je ze toesturen als je ze nodig hebt.” “Was het zo erg?” vroeg Jorinde. “Je wil het niet weten,’ zei Marcel, “als die ene stuurse vriendin van je eenmaal loskomt, is het een beest.”  “Waar gaan we dan naartoe?” vroeg Jorinde, die vastbesloten was om zich niet gelijk gewonnen te geven.  “Een verrassing,” zei Marcel en eerlijk gezegd keek hij er eerder onheilspellend dan geruststellend bij.

Marcel had Jorinde meegenomen naar de Gevers Deynootweg waar ze nog wat hadden gedronken en vanaf een terrasje over de voor de verandering spiegelgladde Noordzee hadden zitten kijken. “Mooi,” zei Jorinde, “ik ben nog nooit in Scheveningen geweest.” “Op Scheveningen,” verbeterde Marcel haar bijna automatisch. Pedante zak, dacht Jorinde. “Net Spanje,” zei ze en Marcel moest daar erg om lachen. “Ben ik grappig,” vroeg Jorinde een beetje nijdig. “Nee hoor,” zei Marcel, “eerder vertederend.”  Jorinde wist heus wel dat dat niet echt beter was, maar Marcel wist het altijd niets eleganter te zeggen dan Harm, maar hij kwam dan ook niet uit Alblas. “Het uitzicht is echt prachtig,” zei Jorinde terwijl ze naar het stille donkere water van de Noordzee keek en terugdacht aan haar vakantie in Spanje nu al weer voor haar gevoel eeuwen geleden.

Daarna waren ze met de auto van Marcel vertrokken naar Oud Alblas. “Waarom gaan we zo?” vroeg Jorinde. “Met de snelweg zijn we er zo,” antwoordde Marcel. Jorinde begreep het wel; ze wilde dat deze avond eeuwig duurde, maar met iedere afgelegde kilometer kwam Oud Alblas toch dichterbij en ze protesteerde dan ook niet dat Marcel erg rustig reed en ook vooral niet de neiging had om de kortste weg te nemen. “Volgens mij gaan we nu toch echt verkeerd,” zei Jorinde. “Voor Oud Alblas wel,” zei Marcel. Jorinde kende het hier wel. “Weet je wat zo grappig is,” zei Jorinde, “ik ben hier vaak genoeg geweest als we meubels of accessoires gingen kopen, maar ik ben geloof ik nog nooit aan de andere kant van de tunnel geweest.” “Ik woon aan de andere kant van de tunnel,” zei Marcel. “Dat kan allemaal best,” zei Jorinde, “maar dat betekent nog niet dat ik daar ook naartoe wil.”  “Waarom niet?” vroeg Marcel neutraal terwijl hij zijn auto naar de afrit voor de tunnel stuurde. “Wat ga je nu doen?” vroeg Jorinde. “Je woont toch aan de andere kant van de tunnel?” Marcel knikte. “Jij wil toch liever naar huis,” zei hij half vragend, half constaterend. “Je bent echt een hufter,” stelde Jorinde vast, “als ik nou met je meega, is het ook nog vrijwillig.”  Marcel lachte een beetje. “Echt een hufter,” zei Jorinde nogmaals vast, maar tot haar genoegen reed Marcel nu wel gewoon de tunnel in. Heel veel aanmoediging had hij gelukkig ook weer niet nodig.

Voor een stripper moest die Marcel toch wel aardig hebben geboerd, want de verbouwde boerderij waar hij woonde, zag er smaakvol en verzorgd uit. “Strak,”zei Jorinde toen ze de inrichting van Marcels woonkamer bekeek. Hij keek er zelf wat beteuterd bij. “Niet strak?’’ vroeg Jorinde. “Jawel,” antwoordde Marcel, “maar daarna krijg ik altijd een preek, dat het allemaal te strak is en daar wachtte ik eigenlijk op.” Jorinde schoot in de lach. “Zo snel lijk je me nu ook weer niet van iets of iemand onder de indruk,” zei ze met een flair, die haar vooral zelf verbaasde.

Omdat het nu eenmaal nog steeds een prachtige avond was, gingen Jorinde en Marcel op het terras in de tuin zitten. “Nog wat drinken?” vroeg Marcel. “Nee,’ zei Jorinde pragmatisch, terwijl ze naar de rand van het terras was gelopen om de rozen te bewonderen “dat boer ik dadelijk allemaal weer op.” Marcel schoot in de lach. “Romanticus,” zei hij. Hij pakte haar voorzichtig van achteren bij haar schouders en kuste haar voorzichtig in haar nek en Jorinde duwde zich zachtjes tegen Marcel aan. “Ik ga trouwen,” zei Jorinde. “Daarom is het nu of nooit,” antwoordde Marcel. Het was natuurlijk een onzinredenering, maar Jorinde kon zich er helemaal in vinden. “Heb je nu dit allemaal verdiend met strippen?” vroeg Jorinde toch nog wel wat wantrouwig. Marcel schoot in de lach. “Ik strip helemaal niet,” zei hij. Hij wees op zijn buikje. “Denk je echt dat er vrouwen mij willen zien strippen?” “Maar je werkt daar toch?” vroeg Jorinde. “Aagje,” zei Marcel, “de tent is van mij, tenminste voor de helft.” Jorinde keek er van op. “En dat restaurant?” vroeg ze wantrouwig. “Een stukje,” zei Marcel schuldbewust. “En dit?” vroeg Jorinde, die nu helemaal haring of kuit wilde hebben. “Sorry,” zei Marcel, “dit is helemaal van mij.” “Lul,” zei Jorinde en ze drukte zich nog dichter tegen Marcel aan. “Je bent gewoon heel erg rijk en je jaagt onschuldige meisje uit de polder het hoofd op hol.” Marcel zei niets terug, maar hij kuste Jorinde weer in haar nek.

Marcel nam Jorinde, na wat voelde als een eeuwigheid, voorzichtig, maar toch wel erg dwingend mee naar de huiskamer. “Ho ho,”’ zei Jorinde, “ik ben een keurig meisje en ik ga…”De rest van haarbetoog beleef steken in Marcels tong die voorzichtig in haar mond binnendrong. Natuurlijk had ze hem weg kunnen duwen of zelfs in zijn tong bijten, maar in plaats daarvan sloeg Jorinde haar armen om Marcel heen en kuste hem hartstochtelijk terug. “Je bent een beest,” zei ze, “je maakt misbruik van onschuldige meisjes.” Marcel nam haar in zijn armen om blijkbaar verder verzet alvast bij voorbaat in de kiem te smoren. “Als je me maar niet naar slaapkamer brengt,” zei Jorinde. Marcel duwde met zijn voet een deur open en legde Jorinde op het grote bed. “Ik zei toch,” begon Jorinde, maar omdat ze zelf ook wel wist dat haar verzet wel heel erg gespeeld was, zag ze maar van verder commentaar af. Marcel maakte de knoopjes van haar blouse los. Jorinde keek gefascineerd naar zijn hoofd. Hij deed het, zoals alles die avond met een geconcentreerde aandacht, die Jorinde verbaasde. “Lukt het nog een beetje?” vroeg ze meer oprecht geïnteresseerd dan ironisch. Aan de andere kant had Jorinde wel het idee, dat dit niet de eerste damesblouse was, waar Marcel zich mee bezig had gehouden. Zijn handen kneden haar borsten en Jorinde voelde zich verschrikkelijk geil worden. Toen Marcel aan haar rok wilde beginnen, duwde ze haar kont zo ver mogelijk omhoog om hem vooral maar alle hulp te bieden. Ze was wel blij dat ze tegen het advies van Mara in toch had gekozen voor meer elegante schoenen. “Een ogenblikje,” zei Marcel en hij pakte iets van zwart textiel. “Wat is dat?” vroeg ze. Marcel drukte zijn wijsvinger tegen zijn lippen en gebaarde haar stil te zijn. Jorinde bleef stil liggen en liet toe dat Marcel haar blinddoekte. Hij streelde haar inmiddels naakte lichaam, maar Jorinde had nog steeds geen idee wat hij nou verder precies van plan was, hoewel ze natuurlijk wel enig idee had van de algehele richting. Marcel pakte een van haar polsen en met een vanzelfsprekendheid, die Jorinde verbaasde, maakte Marcel die vast aan een boei. Daarna pakte hij haar andere pols en maakte die ook vast. Jorinde had zich nu bijna ongemerkt helemaal hulpeloos laten maken. Ze voelde heel even angst opkomen toen Marcel haar kuste en geruststelde. Toen Marcels linkerhand langs Jorindes kruis gleed, voelde ze zelf pas hoe nat ze was geworden. Jorinde was intens blij dat ze het verbod van de kerk op seks voor het huwelijk al eerder aan haar laars had gelapt. Marcel had haar vast uitgelachen als dit echt haar eerste keer was geweest. Een moment vroeg Jorinde zich af of Harm eigenlijk nog wel maagd was, maar het volgende moment had ze te maken met andere sensaties, die Jorinde’s gedachten nogal bezig hielden. Marcel had blijkbaar vastgesteld dat Jorinde nat genoeg was en dat verder voorspel misschien gewoon te veel van het goede was. Marcel duwde in een keer zijn penis naar binnen. Jorinde trok aan haar boeien. Ze probeerde haar hoofd op te tillen om Marcel te kussen, maar ze kon er niet bij. Ze sloeg haar benen rond Marcels achterwerk in een even goedbedoelde als zinloze poging om zijn penis dieper naar binnen te drukken. Ze kreunde en kwijlde en had het idee dat Marcel in een bijna mechanisch ritme bleef doorstoten als een gek. Juist het gevoel van machteloosheid maakte Jorinde helemaal gek. Marcel stootte bijna onaangedaan door en Jorinde kronkelde onder hem. Er liep iets van kwijl in haar nek, maar dat kwam uit haar eigen mond. Dit was het beste dat haar ooit was overkomen.

Toen Marcel al een tijdje stil bovenop haar lag, lag Jorinde nog steeds na te schokken. De realiteit keerde uiterst langzaam terug in Jorinde’s leven.  “Beest,” zei ze tegen Marcel terwijl ze min of meer op de tast zijn gezicht kuste. “Ik heb het een beetje bijgehouden,” zei Marcel, “maar tot nu toe heb je eigenlijk maar heel weinig aardigs tegen me gezegd.” Jorinde liet haar hoofd terugvallen op het bed. “Vind je het gek?” vroeg ze zogenaamd verontwaardigd, “je ontvoert me min of meer bij mijn vriendinnen vandaan. Je neemt me mee naar je huis en je verkracht me nog bijna ook.” “Bijna,” zei Marcel en hij kuste haar nog een keer op haar mond. Jorinde voelde dat Marcel opstond. “Niet weggaan,” steunde ze. Hij gaf haar een geruststellend tikje op haar been. “Zo terug,” zei hij.

Jorinde voelde iets vreemds op hij dij. “Wat ben je nou weer aan het doen gek?”vroeg ze, maar Marcel antwoordde niet. “Nou,” zei Jorinde een beetje verontwaardigd. Ze had echt geen idee wat Marcel nu had gedaan. “Nou?” vroeg ze nog een keer en nu indringender. “Het is af,” zei Marcel. “Wat?” vroeg Jorinde. “Ik heb mijn mailadres op je dij geschreven,” antwoordde Marcel. “Waarom in Godsnaam?” vroeg Jorinde. Ze worstelde met haar boeien. “Dat vind ik leuk,” zei Marcel, “als je dan nog een keer contact wil, kan je me in ieder geval gewoon bereiken.” “Had je me dat niet gewoon kunnen geven?”  vroeg Jorinde, ‘zoals een normaal mens zou doen?” Marcel vond blijkbaar dat ze brutaal genoeg was geweest, want voor ze erg in had, had hij een balletje in haar mond gepropt , dat voor zover zij kon voelen met een riempje achter haar hoofd werd vastgezet. “Zo,” zei Marcel hoorbaar tevreden. Jorinde worstelde nog steeds met haar boeien, maar dat maakte het allemaal niet beter, want Marcel maakte nu ook haar benen bij haar enkels vast. Ze lag nu echt helemaal hulpeloos op Marcels bed. Ze voelde zijn geruststellende lichaam weer bovenop haar gaan liggen. Ze kronkelde met haar onderlijf en tot haar genoegen hoorde ze Marcel steeds sneller gaan ademen.  Het schouwspel wond hem duidelijk op. Dat bleek al een paar minuten later toen Marcel zijn opnieuw keiharde penis bij haar naar binnen duwde. Jorinde zuchtte een keer diep van genot en ontspande zich toen volkomen. Marcel voerde het tempo op en Jorinde onderging de storm lijdzaam. Er leek echt geen einde aan te komen. Jorinde zette zich schap met behulp van haar boeien en hoopte maar dat dit verder eeuwig zou duren. Na een tijdje verstijfde Marcel helaas opnieuw en begreep Jorinde dat zelf Marcel nu even aan het einde van zijn Latijn was. “Farkuh,” mompelde Jorinde nog een keer futloos om voor de vorm toch nog iets te zeggen.

Nadat Marcel Jorinde had losgemaakt, had ze zich opgerold en was ze tegen hem aan gaan liggen. Marcel was min of meer om haar heen gaan liggen en op deze manier veilig en beschut was Jorinde gelijk in slaap gevallen. Ze werd wakker toen Marcel haar zachtjes heen en weer schudde. “Lieverdje,” zei hij, “je moet wakker worden.” “Want?” vroeg Jorinde boos en wantrouwig. Ze wilde helemaal niet wakker worden. “Het is vijf uur,” zei Marcel. Hij gaf haar een kop koffie. “Hoe kom je daar aan?” vroeg Jorinde slaperig. “Gezet,” zei Marcel. Ze nam een slok; ze was te duf om al te reageren met een gevatheid. “Het is half vijf,” zei Marcel, “en als je nog een beetje op een geloofwaardig tijdstip thuis wil komen, moeten we nu zo gaan.”  Mokkend kleedde Jorinde zich aan. Zie ik je nog een keer?” vroeg ze aan Marcel. “Ik zou het leuk vinden,” zei Marcel. Het was rustig en terwijl Jorinde nog wat zat te duffen, reed Marcel haar naar Oud Alblas. “Ga er maar bij Alblasserdam af,” zei Jorinde toen ze via de snelweg de tunnel onder de Noord uitkwamen, “dat is korter.” Marcel reed keurig op afrit op. “Dan moet jij verder wel de weg wijzen,” zei hij. Jorinde knikte, maar begreep wel dat Marcel daar niet veel aan had. “Tuurlijk,” zei ze lodderig.

Als hij je niet aan zijn bed vastbond en zo ongeveer spietste, was Marcel echt een volmaakte heer. Hij gaf haar een afscheidskus op haar voorhoofd voor de tuin van het huis van haar ouders. “je weet het,” zei hij, “als je vriendinnen gaan zeuren, heb ik nog wel een paar grappige foto’s”  Jorinde zwaaide nog een keer naar de langzaam en bijna geruisloos wegrijdende auto. Ze zuchtte een keer diep. Deze man was een monster of haar held, maar waarschijnlijk allebei tegelijkertijd. En woensdag, dacht Jorinde, woensdag ga ik trouwen; ze moest er op het moment allemaal niet aan denken. Ze sleept zich de trap op en liet zich op haar bed vallen.

Nu ze zo op haar bed zat, vroeg Jorinde zich af wat waar of wat fantasie was. Haar polsen waren nog wel wat gevoelig, maar voor de rest was het allemaal zo ongeloofwaardig. Ze slofte daarom maar rustig naar de badkamer. Ze was als eerste op en was gelukkig verder nog niemand wakker. Het warme water zou haar wel weer bij de wereld brengen. Ze kleedde zich uit en zette de douche alvast aan. Uit ervaring wist ze dat het toch altijd even duurde voor het water in de douche warm werd, zeker als je ’s ochtends de eerste was. Op het moment dat ze onder douche  stapte, zag ze dat er een vlek op haar dij zat. Verdomd, dacht ze, dus toch! Het warme water gleed al over haar been. Jorinde sprong gelijk de douche weer uit, maar het was al grotendeels te laat. Alleen het eerste gedeelte van de tekst was nog leesbaar: Marcelbreuer@ou.. Jorinde vloekte een keer. Hoeveel verschillende uitgangen kon een standaard e-mailadres  eigenlijk hebben? Met een lippenstift van haar moeder schreef ze snel de naam en het restantje van het e-mailadres op een tissue. Het was natuurlijk allemaal behelpen, maar het doel heiligde de middelen. Daarna ging ze weer onder de douche staan en liet het warme water zijn werk doen terwijl Jorinde weer wegdroomde. 

 

 

 

MIep VI en VII (44.000 Woorden II)

Henk was een lieve jongen en hij deed zijn best om carrière te maken bij Simon de Wit, maar echt een fantasievolle minnaar was hij toch ook weer niet. Bijna iedere zaterdagavond, maar dat kon als de televisie erg leuk was, ook wel zondagmorgen worden, deed Henk trouw zijn echtelijke plicht. Hij streelde Miep dan een paar keer over haar borsten en tepels. Daarna vond hij dat hij meer dan genoeg had gedaan aan moderne dingen als voorspel.  Nogal fantasieloos ging hij dan op Miep liggen en duwde zijn inmiddels keiharde penis met weinig overleg bij haar naar binnen. Na een aantal, eerlijk is eerlijk, stevige stoten, begon Miep dan toch wel in de stemming te komen, maar voor Henk was de koek dan alweer bijna op. Luid kreunend kwam hij dan klaar. Vaak werd zijn orgasme gevolgd door de opmerking: “Dit keer was het raak; ik voel het.” Vanaf het begin was Henk namelijk, overigens vooral op aandringen van zijn  moeder, maar met één ding bezig. Henks moeder wilde zo snel mogelijk oma worden en dat kon alleen als Henk zo snel mogelijk vader werd. In het begin had Miep daar nog wel moeilijk over gedaan, veel hoofdpijn en zo, maar sinds ze die nieuwe pillen had, was het met de hoofdpijn een stuk minder. Miep vond het zelf wel een giller dat juist Henk altijd zo goed in de gaten hield of ze haar anticonceptiepil wel op tijd in nam. ‘Lieverd, vergeet je pil niet tegen de hoofdpijn.” Miep slikte ze braaf. Zo af en toe, tussen twee cycli van de pil door was het voor Henk dubbel feest. Nu Miep Henk beter kende en dus ook beter wist wat hij lekker vond, lukte het haar meestal wel om hem met minimale inspanning naar zijn hoogtepunt te pijpen. Het was altijd wel even oppassen, voor voorvocht, maar ze wist zich nu toch wel bijna altijd op tijd terug te trekken. De lakens en de nieuwe wasmachine waren er goed voor.

Eigenlijk was Miep best verbaasd over haar eigen onvrede. Ze had nu een goede man, die op zijn eigen wat sullige manier van haar hield. Hij deed zijn best om vooruit te komen in het leven en hij dronk niet, hij sloeg haar niet, maar ondanks dat alles miste ze wat. Het leven met Rinus was vast uitzichtloos geweest, maar de hartstocht dan wel weer heel ruw en echt. Rinus dronk vaak te veel, sloeg haar soms, maar op een bepaalde had hij ook wel wat. Henk was vooral op papier de beste keuze geweest. De allereerste keer dat ze Henk had gepijpt, had hij heel even sterk en bijna dominant geleken, maar achteraf gezien, was hij voor alles gewoon een beetje lomp en onhandig geweest.

“Ik weet het niet hoor,” zei Vrouw van Oorschot bedachtzaam, “Henk is toch wel een aardige jongen.” “Natuurlijk,” zei Miep, “maar daar gaat het niet om.” Vrouw van Oorschot heette eigenlijk gewoon Johanna Maria van Oorschot, maar als gescheiden vrouw met kind, werd ze om onverklaarbare reden door iedereen in het portiek ‘Vrouw van Oorschot’ genoemd. De meeste vrouwen in de portiek ervoeren een  gescheiden vrouw in hun portiek toch vooral als een schande. Zij verdachten haar er allemaal van om op hun mannen te loeren. De gedachte, dat het misschien eerder andersom was, kwam niet eens in een van hun hoofden op. Maar juist deze reputatie van gevaarlijke vrouw  had er voor gezorgd dat Miep naar Vrouw van Oorschot ging voor goede raad in deze delicate kwestie. Ze paste toch ook al op die bastaard van Vrouw van Oorschot, bedacht ze pragmatisch. Vrouw van Oorschot kon daarom best een keer iets terug doen. “Ach,” zei Vrouw van Oorschot, “om je man nou te verlaten, omdat het zo’n goede man is. Daar zou ik goed over nadenken. Als het nou een slechte man was. In dat geval kon ik er nog inkomen.” “Maar hoe zat dat dan bij jullie?” vroeg Miep. “Jan is bij mij weg gegaan,” zei Vrouw van Oorschot, “voor die sloerie van de Achterweg.” Miep had geen idee, wie ze bedoelde, maar ze vroeg niet verder. “Misschien kan je hem een beetje opvoeden,” zei Vrouw van Oorschot. “Henk?” vroeg Miep verbaasd. “Hoe bedoel je?” Alleen het idee al. “Misschien kan je hem vertellen wat jij lekker vindt.” Miep moest al blozen bij de gedachte. “Hij ziet me aankomen,” zei ze. Vrouw van Oorschot moest zelf ook toegeven dat dat wel een erg ver gezochte gedachte was. “Misschien moet je het gewoon over laten waaien,” zei ze. Miep schudde vastberaden haar hoofd. “Dat nooit,” zei ze, “dan word ik gek,” en ze meende het hartgrondig.

“De NVSH,” zei Vrouw van Oorschot opeens, “daar kunnen ze je vast wel helpen.” “Dat is toch voor sletten en hoerenlopers?” vroeg Miep wantrouwig. Vrouw van Oorschot haalde haar schouders op. “Wil je nou wat of niet?” Daar had ze natuurlijk wel gelijk in. “Bij de NVSH hebben ze natuurlijk voorbehoedsmiddelen, maar ook voorlichtingsmateriaal,” zei vrouw van Oorschot. “Voorlichtingsmateriaal over seks?” vroeg Miep. “Nee, over aardappelen schillen,” zei Vrouw van Oorschot droog. “Natuurlijk over seks.” Ze keek Miep ironisch aan. “Ja, dat ken ik,” zei Miep terwijl ze een misprijzend gezicht trok.  “Nee,” zei Vrouw van Oorschot, “serieus.” Miep kende dat soort boekjes natuurlijk wel. Ze bestonden uit een spannend verhaal en een paar slechte zwart-wit foto’s. Soms stonden er wel wat meer foto’s in, maar was de tekst in een voor Miep onleesbare taal. Toen Wim, de broer van Rinus nog in dienst lag in Duitsland, hadden zij en Rinus er wel veel gelezen.  Wim nam er ieder weekend wel een paar mee. “Bij de NVSH hebben ze ook serieuze boeken over seks,” zei Vrouw van Oorschot. Het leek Miep sterk, serieuze boeken over seks.

Ten eerste was het voor Miep best moeilijk geweest om de NVSH te vinden. Dat was toch niet iets waar je snel naar vroeg bij je vrienden en buren. Miep vond het al erg genoeg dat ze Vrouw van Oorschot in vertrouwen had moeten nemen. Miep vond het trouwens wel opvallend dat prompt een gescheiden vrouw met een kind nou net wist wat de NVSH was. Iets moest er toch niet kloppen aan die vrouw; vond Miep, daar hadden de andere buren vast gelijk in. Daarna bleek de NVSH ook nog uit een soort vereniging te bestaan met allemaal mensen waar ze al op de huishoudschool zo’n hekel aan had gehad. Natuurlijk was ze toch al zenuwachtig geweest om bij zo’n club naar binnen te gaan, maar als ze dan nog tegen types als Zuster Ria, of desnoods Zuster Agaath was aangelopen; dan had ze er tenminste nog wat mee gekund. In plaats daarvan was ze geholpen door een mevrouw, die zich wel aan haar had voorgesteld, maar dat was Miep al lang weer vergeten. De vrouw had haar behandeld met zo’n houding van: ook voor meisjes uit een wel heel eenvoudig milieu zijn wij gewoon toegankelijk en eigenlijk ben ik best wel goed met dat soort mensen. Die houding had Miep niet echt geholpen om haar hart uit te storten, maar dat was ook in het geheel niet nodig geweest. De vrouw had haar volkomen ongevraagd verteld dat het helemaal niet erg was dat ze seks eng vond, maar dat het juist iets heel moois was tussen man en vrouw. Het was natuurlijk belangrijk dat haar man het leuk vond, maar ze moest zelf ook proberen er van te genieten. Verder hoefde ze zich niet te schamen als ze af en toe seks hadden, maar juist niet probeerden om zwanger te worden. “Je mag het best zelf ook leuk vinden,” had de vrouw haar monoloog afgesloten. Daarna had ze zonder na te vragen of Miep daar wel voor was gekomen nog een verantwoorde brochure met de titel ‘De Moderne Vrouw en haar Seksualiteit’ meegegeven en een boekje over het ‘verantwoord gebruik van voorbehoedsmiddelen.’  Daarmee was het ‘gesprek’ blijkbaar afgelopen. Al met al was het voor Miep een weinig leerzame en vooral een teleurstellende ervaring van nog geen half uur geweest. Het enige voordeel voor Miep was dat ze nu voor het eerst van haar leven zelf ergens op af was gestapt als het over seksualiteit ging.  Op weg naar de metro gooide ze de brochures en het aanmeldingsformulier van de NVSH weg in een prullenbak toen ze op de tram stond te wachten. “Stelletje viezeriken,” mompelde ze en ze meende het hartgrondig.

Nu Miep deze stap had gezet en toch wel goed in haar oren had geknoopt dat ze als vrouw zelf ook van seks mocht genieten, besloot ze er toch maar ook echt werk van te maken. Alleen hoe begon je over zoiets?  Het was toch niet iets waar je snel over sprak, ook niet, of misschien wel zeker niet, tegenover je eigen man. Terwijl ze op een avond samen wat rozig op de bank zaten, nestelde Miep zich voorzichtig in de armen van Henk. De mandfles echte Italiaanse Chianti, die Henk had meegenomen van de zelfbedieningssupermarkt begon een al beetje zijn werk te doen. “Gezellig,” zei Henk. “Ja,” zei Miep terwijl ze er voor zorgde dat ze zich nog dieper tegen zijn kruis nestelde, “echt gezellig.” Hoe bracht je zoiets te sprake? bedacht Miep zich wanhopig. En dan zeker bij Henk, die zelfs voor een man, niet bijster snel van begrip was. “We moeten toch weer eens naar de film gaan,” zei Miep. Henk haalde goedmoedig zijn schouders op. Hij zat het liefste thuis, maar hij wilde deze prettige avond niet verpesten met zijn vadsige tegenwerpingen. “Wat was nou ook alweer de laatste film waar we naar toe zijn gegaan?” “Tarzan, geloof ik,” zei Henk, die wel begreep dat hij voorlopig nog niet van het onderwerp ‘naar de film gaan’ af was. “Spannend hoor,” zei Miep met een ondeugend lachje. “Nou,” zei Henk met een toon die niet veel te raden over liet. En als Miep eerlijk was, had Henk gewoon gelijk. Het was een zwart-wit draak, zoals die alleen nog bij Odeon werd gedraaid. “Of je naar Danny Kay zat te kijken; ik was liever naar Jerry Lewis gegaan,” verduidelijkte Henk zijn ongenoegen. “Ja, ja,” zei Miep snel. Het was niet het moment om Henk aan het mokken te krijgen. “Ik vond het wel spannend,”  zei ze,  “vooral toen Jane was vastgebonden door die negerstam.” Het maakte bij Henk geen duidelijk zichtbare emoties los. “Heb jij dat nooit?” vroeg Miep. “Dat jij mij dan wil bevrijden terwijl ik gevangen ben.” Voor Henk was het ook vrijdagavond en hij had blijkbaar geen zin om met Miep ruzie te maken. “Natuurlijk wel,” zei Henk met niet gemeend enthousiasme, “ik zou ze allemaal voor je wegjagen.” Hij keek er zelfs een beetje stoer bij. “En dan?” vroeg Miep. “Dan zou ik je losmaken en meenemen naar de beschaving,” zei Henk praktisch. “Heb je dan niet de behoefte om mij vastgebonden te houden en dan een keer je wil op te leggen. Gewoon, lekker spannend.” Miep keek gespannen naar Henks gezicht. “Nee hoor schat,” zei Henk, die meende daarmee de tekenen van de tijd goed te lezen. “Daar voor respecteer ik je veel te veel.” “Heb je dan nooit het gevoel, dat je me liever stevig vast, gehoorzaam en bang hebt,” vroeg Miep dringend. “Nee hoor,” zei Henk en tot Mieps grote teleurstelling zag hij er ook nog uit alsof hij het meende.  Ze zuchtte maar een keer diep en liet zich berustend tegen hem aan zakken. Henk sloeg zijn armen om zich heen. Aan zijn zelfingenomen blik te zien, vond hij dat hij zich er goed uit had gedraaid. Lomperd, dacht Miep, maar ze wist dat dat onrechtvaardig was. Goeierd, was een beter passend scheldwoord.

Miep besloot die avond toch nog één poging te wagen. Omdat ze heel goed wist hoe ze Henk enthousiast moest krijgen, begon ze alvast maar op de bank. Ze liet haar hoofd zakken en beet voorzichtig in Henks kruis. Daarna deed ze het nog een keer iets steviger, alsof ze het de eerste keer als een grapje had bedoeld. Henk pakt haar stevig bij haar hoofd en hield haar goed vast, maar in plaats dat hij haar hoofd in zijn kruis duwde, hield hij haar op een veilige tien centimeter afstand. Ondanks dit misschien wat moeilijke begin was Henk wel lekker in de stemming gekomen. Miep kleedde zich snel uit en ging naakt bovenop het bed liggen. Ze pakte de spijlen aan het hoofdeinde van het bed stevig vast en keek zo smachtend als maar mogelijk was naar Henk, die haar nogal enthousiast was gevolgd. . Dat had zonder meer effect. Met een erectie, zoals Miep die in tijden niet meer bij Henk had gezien, stortte hij zich vol op haar. Gelukkig was ze al nat, want Henk was iedere gedachte aan voorspel vergeten. Hij stootte in één keer diep door. Miep voelde hij ze gespietst werd. Henk ging te keer als een beest en Miep probeerde de stoten eerst nog even op te vangen, maar daar zag ze al gauw vanaf. Ze liet Henk maar betijen. Henk gaf een brul en bleef toen uitgeput op haar borsten liggen. Het abrupte einde, na het veelbelovende begin was een enorme anticlimax voor Miep. Henk kuste nog een paar keer plichtmatig haar borsten en rolde toen naar de eigen kant van zijn bed. “Dat was heerlijk,” zei hij nog tegen Miep en hij was er heilig van overtuigd dat hij haar een compliment maakte. Miep lag stil en bijna verkrampt naar het plafond te kijken. Op zulke momenten haatte ze Henk meer dan die zelfingenomen gelukzalige grijns ooit kon weten. Henk lag voor haar gevoel al uren te snurken terwijl Miep klaarwakker en bijna huilend van de frustraties in het echtelijke bed lag.

VII

Voor de komst van die vreselijke metro kwam Henk iedere maandagavond pas laat thuis. Zeker als de Maastunnel weer eens helemaal dicht stond. Nu de metro er echter  wel was, nam hij deze vanaf het Centraal Station naar het Zuidplein. Henk zette daar tegenwoordig zijn fiets neer en hij was dan zo thuis. Hij moest nu eenmaal iedere maandag naar Zaandam om daar te horen wat de nieuwe  aanbiedingen voor de komende week waren en hoe Henk zijn winkel in moest richten. Daarnaast werden de filiaalchefs geoefend in zaken als klantvriendelijkheid en het omgaan met personeel. Meestal kwam Henk boos, mokkend en vooral onbegrepen thuis. Meneer Jacob mocht dan de zoon zijn van een van de oprichters; hij had er allemaal totaal geen verstand van, wist Henk.  Dat wrong des te meer, omdat meneer Jacob wel gewoon de baas was en het niet na liet omdat ook te laten blijken. Meneer Jacob was niet zo van de inspraak. En ook een ambitieuze filiaalchef uit Rotterdam Zuid werd door hem met harde hand en een geaffecteerd toontje tot de orde geroepen. Het gevolg van meneer Jacobs ouderwetse ideeën was wel dat Miep bijna iedere maandag met een huilerige namokkende echtgenoot zat. Eerst had Miep nog Henk getroost en vooral gelijk gegeven, maar toen meneer Jacob werd vervangen door de veel jongere Maarten Tulkens en de klachten gewoon iedere maandag bleven komen, ging Miep zich beperken tot het alleen nog aanhoren van Henks klachten. “Zeker omdat hij toevallig heeft gestudeerd,” werd de favoriete inleiding van de iedere volgende klaagzang van Henk. Miep begon de verhalen zo langzamerhand wel te kennen. Miep kreeg echt meer dan genoeg van Henks repeterende verhalen. Henks leven bestond alleen nog uit klagen en nog eens klagen. Miep kreeg er zo langzamerhand meer dan genoeg van, zowel van Henk als van zijn geklaag.

Miep was nooit naar de bijeenkomst van het Aksie Komité Mozambique gegaan als ze niet Wim naar school had gebracht. Daar op school hing een poster van een zichtbaar boosaardige blanke man, die een neger sloeg. Het Aksie Komité  Mozambique was speciaal opgericht om aan deze misstand een einde te maken.  Het Aksie Komité was verder tegen het kolonialisme en tegen imperialisme als uitingsvormen van het kapitalisme, maar ook nog een keer apart tegen kapitalisme en uitbuiting in het algemeen. Het was moeilijk om het er niet mee eens te zijn en een paar onderwijzers met veel haar in hun gezicht van de Kardinaal de Jongschool hadden de poster tot in hun klaslokalen opgehangen. Meneer de Jongh, de meester van de vijfde klas had Miep aangesproken toen zij naar de posters stond te kijken. “Belangrijk,” zei hij tegen haar. Miep was er van geschrokken.  “Sorry,” zei hij. “Geeft niet,” zei Miep opeens onverwacht mild.  Meneer de Jongh was een knappe jongeman, zonder snor of baard van begin dertig, met het soort jongensachtige charme dat Henk al op zijn vijftiende kwijt was geraakt, als hij het ooit al had gehad. “Kom je wel vanavond?” had Meneer de Jongh  aangedrongen. Miep had het bemerkt en ze was nu zeker van plan te komen. “Ik weet het niet,” zei ze aarzelend. “Ik ken daar niemand.” ”Nou,” zei Meneer de  Jongh. “Er komen meer ouders en bovendien: je kent mij toch.” Miep haalde haar schouders op. “Ik ken er niemand en alleen één persoon waarvan ik de voornaam niet eens weet.” Ze trok haar pruillipje. “Dat laatste kunnen we zo oplossen,” zei Meneer de Jongh. “Ik heet Jarno.” Hij lachte er blij bij. “Ik weet het niet hoor,” zei Miep. “Ik zie het wel, tot ziens Jarno.” Terwijl ze weg liep, keek ze snel op de poster waar het precies was en hoe laat.  Ze had dolgraag omgekeken, maar dan had Jarno, die op dit gebied lang niet achterlijk leek, ook wel begrepen dat zij toch wel interesse had. Ze dwong zichzelf om zonder om te kijken de school uit te lopen. Miep schudde alleen net iets meer met haar kont dan echt nodig was. Ze kon zijn blik bijna op haar rug voelen branden, maar dat kon ook iets zijn dat ze dat alleen maar hoopte.

Om zich in te dekken, had Miep nog aan Henk gevraagd of hij mee ging naar de bijeenkomst van het Aksie Komité. “Ben je gek?” had Henk geantwoord. “Vanavond is er Zeskamp op de TV.” Lang leve de televisiegids, had Miep gedacht.  Met zo’n leuk programma als Zeskamp op TV was Henk helemaal niet van de bank te branden. Voorin het rokerige zaaltje was een kleine verhoging. Daar stond een tafel op en achter die tafel zat het Uitvoerend Komité. Een van de mannen achter de tafel was Jarno. Miep zag hem eerder dan hij haar en daarom kon ze precies weg kijken toen hij opkeek. Vanuit haar ooghoeken zag ze Jarno’s gezicht oplichten, maar ze koos er voor hem niet te zien. In plaats daarvan ging bescheiden achterin in een hoekje van de zaal zitten. Ze vouwde haar benen bevallig over elkaar. Miep deed net of ze een van de folders aan het lezen was, die ze had meegenomen van het tafeltje in de gang. In een zichtbaar slecht  gestencild blaadje met nog slechter herkenbare foto’s vol zwarte vlekken werd opgeroepen tot de boycot van Zuid Afrika. “Die mannen hebben wel gevochten voor onze bevrijding,” was Henks enige commentaar op de beelden in het journaal uit dat land. “Dan zouden ze beter moeten weten,” had Miep nijdig gezegd, maar Henk was er niet eens op in gegaan. Het zaaltje was beplakt met posters die opriepen tot solidariteit met  Mozambique, Angola en Vietnam. Miep vond het wel erg veel solidariteit, maar het was vast allemaal zinnig en Jarno en zijn clubje wisten ongetwijfeld wel wat ze deden.

Een groot deel van de bijeenkomst ontging Miep. Het Uitvoerend Komité van het Aksie Komité had een aantal moties voorbereid en de aanwezigen werden geacht zich daar over uit te spreken, maar blijkbaar voelde het Uitvoerend Komité de stemming onder achterban bijzonder goed aan, want alle moties werden razendsnel aangenomen en allemaal ook nog  zonder tegenspraak. Dat schoot in ieder geval lekker op, dacht Miep pragmatisch, want ze was hier per slot rekening niet voor de politiek. Daarna hield een neger, die werd voorgesteld als James Afong een toespraak in wat waarschijnlijk Engels was. Miep begreep er niets van, maar toen de andere aanwezigen begonnen te klappen, klapte ze dapper mee. Jarno keek haar kant op. Miep lachte dapper tegen hem en draaide toen verlegen haar hoofd weg. Na de toespraak van Afong ontstond er toch nog even iets van verwarring en ruzie. Een lid van het Uitvoerend Komité, een wat oudere man met als enige een stropdas om, riep de aanwezigen op  om naar een bijeenkomst in Amsterdam te komen, maar Jarno sprong op en protesteerde daar heftig tegen. De bijeenkomst in Amsterdam was weliswaar ook voor het goede doel, maar werd georganiseerd door de CPN en het Aksie Komité  Mozambique had geen politieke banden en wilde die ook niet hebben. Dat leidde tot een stevige schreeuwpartij tussen voor- en tegenstanders. Miep joelde maar wat mee met de aanhangers van Jarno. Ze had echt geen idee waar het over ging. De voorzitter maakte een einde aan de discussie door de aanwezigen er op te wijzen dat hij beloofd had om James Afong nog naar het station te brengen en dat hij daarom de bijeenkomst wel moest sluiten. Wat de anderen er van vonden, wist Miep niet, maar zij vond het een elegante oplossing.

Toen de bijeenkomst afgesloten was, gingen de aanwezigen nog wat naruziënd naar de bar of naar huis. Alleen Miep bleef nog even bescheiden zitten om de o zo interessante folder over een Marxisties experiment  in Angola te lezen. “Ik wist wel dat je het interessant zou vinden,” hoorde Miep iemand zeggen. Ze keek langzaam op alsof ze zich met moeite uit de boeiende lectuur los kon maken. “Hoi,” zei Miep toen ze Jarno bij haar zag staan. “Goede avond,” zei ze.”Alleen aan het einde liep het even uit de hand.” “Precies,” zei Jarno. “Typisch CPN.” Miep knikte overtuigend alsof ze begreep waar Jarno het over had. “Wil je wat drinken?” vroeg Jarno.  Miep keek wat zorgelijk op haar horloge. “Nou eentje dan.” “Een biertje?” vroeg Jarno. “Voor deze keer,” zei Miep. Hij bood Miep zijn pakje shag aan. “Nee, dank je,” zei ze. “Zal ik voor je draaien?” vroeg Jarno. “Nee,”zei Miep. “Ik rook helemaal niet.”

Jarno was een gedreven man, die vastbesloten was om alle onrecht in de wereld te lijf te gaan. Dat was moeilijk, want er was nu eenmaal veel onrecht. Gelukkig kon hij hier in Rotterdam Zuid gewoon beginnen door op school alle leerlingen dezelfde kansen te bieden. In zijn vrije tijd hield hij zich bezig met de onafhankelijkheidsstrijd van de bevolking van Mozambique tegen de imperialistische Portugezen.  Terwijl hij vertelde over alles wat hij nog moest doen, keek Miep naar zijn vurige bruine ogen. Dat waren ogen om langzaam in te verdrinken terwijl zijn stem je hypnotiseerde. Miep knikte rustig en vooral uitnodigend terwijl Jarno bleef vertellen terwijl ze genoot van zijn stem. Maar uiteindelijk kwam ook aan de spraakwaterval van Jarno een eind. “Genoeg,” zei hij terwijl hij zich dwong om even zijn  mond te houden. “Ik ben een slechte gastheer. Wat vind jij?” Miep haalde haar schouders op en keek verlegen weg. “Ik vind het moeilijk,” zei ze, zowel naar waarheid als uit berekening. “Het is ook moeilijk,” zei Jarno begripvol. “De internationale strijd is nog lang niet gestreden. Wil je trouwens nog een biertje?” “Voor dit keer, nog eentje dan,” zei Miep. Voor Jarno terugkwam van de wel erg rokerige bar oefende Miep snel nog even hoe ze haar hoofd het best een beetje schuin kon houden en haar geïnteresseerde blik.

Jarno was niet alleen een gedreven spreker. Hij was ook nog lid van het Uitvoerend Komité en daarom altijd op zoek naar vrijwilligers voor de goede zaak en hier had hij er zomaar één gevonden. Miep bleek zich, tot Jarno’s grote vreugde, al jaren te interesseren voor de vrijheidstrijd in Zuidelijk Afrika. Daarnaast vond ze het wel belangrijk dat Jarno wist dat ze zelf nog geen kinderen had en dat Wim het zoontje van haar benedenbuurvrouw was.  Het gaf haar verhaal dat ze altijd al geïnteresseerd was in de bestrijding van onrecht, ook gewoon net als Jarno in Rotterdam Zuid, wat meer geloofwaardigheid. Verder had Miep het idee dat vrouwen zonder kinderen over het algemeen toch als aantrekkelijker golden  dan vrouwen met kinderen. Jarno was onder de indruk van Mieps goede zorgen, zeker toen hij de indruk kreeg dat Vrouw van Oorschot ook nog wat bij moest verdienen met het ontvangen van mannen. Maar Miep stond nu eenmaal boven al die burgerlijke vooroordelen en ving Wim toch gewoon op. Een paar kleine leugentjes, dacht Miep. Niemand heeft daar last van. En zo werd Miep vrijwilligster bij het Aksie Komité  Mozambique, maar wel alleen op woensdagmiddag wanneer Jarno er ook was. Hoe lief, verlegen en bescheiden ze ook was; ze had zijn aandringen om ook op dinsdagmiddag te komen, genegeerd. “Dat durf ik niet en ik ken daar niemand,” waren de argumenten waar Jarno’s overredingskracht het uiteindelijk op had afgelegd.

Het was voor Jarno een flink stuk om fietsen, maar hij had het er naar eigen zeggen graag voor over. “Ik heb je uitgenodigd; dan wil ik ook zeker zijn dat je niets overkomt.” Gelukkig was het warm en dat betekende dat Miep en Jarno nog makkelijk even voor de deur konden blijven staan praten. Tot Mieps genoegen fietste Jarno stil naast haar. Bij de deur stapten ze beiden van hun fiets af. Miep zag hoe Jarno zich probeerde een houding te geven, maar ze wilde niet dat hij zich opgelaten zou voelen. “Ik vond het erg leuk,” zei ze. Miep boog haar hoofd naar voren. De afscheidskus was onverwachts hartstochtelijk. Ze voelde zijn lippen op de hare en daarna zijn tong tegen de hare. Ze stonden wel een minuut zo stil tegen elkaar aan. “Ik vond het echt heel erg gezellig,” zei Miep met zachte stem tegen Jarno, die toch wel wat geschrokken leek van zijn eigen moed. “Ik zie je volgende week woensdag.”  Ze hield bewust haar hoofd wat schuin. “Ik kijk er echt naar uit,” zei Jarno. “Ik ook,” antwoordde Miep warm.