Ada XIV (44.000 Woorden III)

Anders zette Ada de ochtend na haar bezoek er bijna even harteloos als de vorige keer zijn huis uit. Alleen kwam het voor Ada zelf dit keer minder als een verrassing. Min of meer gelaten vertrok ze alvast maar naar haar werk. Ze was nu toch blij dat ze een sleutel had en er alvast in kon. Tot haar verbazing deed Anders’ botte houding van die ochtend haar minder dan het de vorige keer had gedaan. Ze had zich er nu toch min of meer bij neergelegd bij het feit dat zij Anders niet heel veel kon schelen.  Er kwam dit keer zelfs gewoon werk uit haar handen en toen de eerste collega’s binnen druppelden, had Ada zich voldoende hersteld om af en toe een vriendelijke opmerking te maken.

De rest van de week merkte Ada, dat ze in tegenstelling tot wat ze had verwacht, weinig behoefte had aan contact met Anders. In het begin verbaasde haar dat wel, maar aan de andere kant deed het haar denken aan de periode dat ze nog rookte. In die tijd was ze na iedere sigaret, nog voldaan van de nicotine, vastbesloten geweest om te stoppen. Anders was voor haar blijkbaar een soort drug. Een echte harddrug, stelde ze met een grijns vast, maar voorlopig had ze haar shot weer voor even gehad. Ada hoopte wel dat dit nog even zo zou blijven en dat Breuer weer snel naar huis kwam, want op deze manier kon ze niet doorgaan. Op den duur zou Anders haar eigen wil volkomen overnemen en ze schatte in dat ze daar op termijn niet echt gelukkig van zou worden.

Breuer kwam gelukkig al donderdagavond in plaats van vrijdag al naar huis. Hij had Ada een berichtje gestuurd toen hij met de auto nog in Duitsland was, maar Ada, die eigenlijk al weer thuis was van het Lidl eten geven, berichtte terug dat ze toch nog in de Boerderij van Hansvelt was en dat ze dan daar net zo goed kon blijven wachten. Als het nog erg lang zou duren, kon ze altijd al vast naar bed gaan en op hem wachten. Ze lardeerde het bericht met uiteenlopende smileys en toen ze het berichtje had verzonden, voelde ze zich net een verliefde tiener, maar dan één van het aanstelligere soort waar ze zelf altijd zo’n hekel aan had gehad. Daarna worstelde zich snel uit het gemakkelijke, maar alles behalve elegante huispak waarin ze net log op de bank was neergeploft en deed een elegant setje ondergoed aan dat vooral uit een paar bandjes, maar verder uit heel weinig textiel bestond. Haar gemakkelijke sloffen verwisselde ze voor een paar zwarte pumps en binnen tien minuten was Ada er weer helemaal klaar voor. “Wat een mens er allemaal niet voor over heeft,” mompelde ze tegen de spiegel. Aan de andere kant was Ada best tevreden met het resultaat. Ze nam een aantal verleidelijke poses aan voor de spiegel en probeerde er suggestief bij te kijken. Daarna rende ze snel naar de lift. Ik ben net een schoolmeisje, dacht ze, op weg naar een feestje.

Ada schrok wakker van toen Breuer al in de huiskamer stond. “Shit,” zei ze terwijl ze slaapdronken opstond. “Mooi is dat,” zei Breuer droog, “kom ik thuis en het enige dat ik hoor is shit.” Ada sloeg haar armen om Breuer heen en kroop tegen hem aan. “Ik ben in slaap gevallen,” zei ze tamelijk overbodig. “In een film worden die meiden altijd zo mooi wakker; ik zie er dan weer prompt uit als een lijk.”

“Ik vind je mooi,” zei Breuer en het klonk nog bijna geloofwaardig ook. Ada gaf hem een kus. “Ik had het allemaal zo leuk bedacht,” zei ze. Breuer pakte de al geopende fles wijn en schonk de twee klaar staande glazen vol. “Kom,” zei hij, “dan word je weer een beetje wakker.” Ada nam een slok en liet de wijn even door haar mond rollen. De alcohol zorgde er voor dat ze weer klaar wakker was.”Ik wou je verrassen,” zei Ada, “maar ik ben op de bank in slaap gevallen.”

“Een half uur,” zei Breuer nijdig. “Het is midden in de nacht en ik sta bijna een half uur stil omdat er een brugdeel moet worden vervangen en niemand een omleiding regelt.” Ada knikte begripvol, maar eigenlijk was ze blij toe. Ze had sterk het idee dat ze veel langer had geslapen dan een half uur, maar nu kon ze lekker Rijkswaterstaat de schuld geven. Breuer gaf Ada de glazen en de fles aan  en tilde haar daarna op; hij droeg haar naar de slaapkamer. “Wat ben je toch lekker sterk,” zei Ada half ironisch en half gemeend. Ze deed weliswaar haar best om het vooral een beetje ironisch te laten klinken, maar eigenlijk was ze echt heel blij met hem. “Ik moet morgen toch naar de fysiotherapeut,” zei Breuer en eigenlijk zonder merkbare krachtsinspanning droeg hij Ada naar het bed. “Gaan we nog iets leuks doen?” vroeg Ada. “Slapen?” stelde Breuer voorzichtig voor. “Oude man,” zei Ada, maar eigenlijk vond ze het prima. Ze kleedde niet eens helemaal uit voor ze tegen Breuer aankroop. “Ik hou van je,” zei Ada voor ze de tweede keer deze avond in een diep slaap viel.

“Ik heb hier nog wat geld in zitten,” zei Breuer terwijl hij zijn best deed om er bescheiden bij te kijken. Ada schoot in de lach, maar ze deed haar best om haar gezicht in de plooi te houden. Ze kende Breuer inmiddels goed genoeg en ze wist nu ook wel dat hij, ondanks de badinerende opmerkingen van Anders, heel goed had geboerd. “Oh,” zei Ada neutraal terwijl ze de kaart van het ‘Ecologische Restaurant de Kruidentuin’ eens goed bekeek. De eigenaar probeerde zichtbaar mee te liften op de hype van vooral gezond eten en weinig milieubelasting. Voor ze haar keus zelf had kunnen maken, had de eigenaar Breuer en haar al ontdekt. “Meneer Breuer,” zei hij terwijl hij snel naar hun tafeltje kwam. “U reserveert ook nooit,” zei hij mild verwijtend tegen Breuer. “Dat hoeft niet,” zei Breuer mild, “ik weet toch dat je altijd nog wel een tafeltje over hebt.” De man schoot in de lach en gaf Breuer een hand. “Ik wil je even mijn vriend Vermeulen voorstellen,” zei Breuer tegen Ada. Vermeulen gaf Ada een hand en knikte vriendelijk. “Vriend,” zei hij met een bedenkelijk gezicht. “Eigenlijk is renteslaaf een beter woord.” Breuer keek maar weer eens enigszins ironisch. Ada bedacht zich dat Breuer net zo vaak ironisch keek als zij zelf ‘lief’ lachte. Het was echt zijn manier om zich een houding te geven. “Niemand wou je financieren,” zei Breuer, “en blijkbaar terecht.”

“Je zal verbaasd staan,” zei Vermeulen. “Als je winst draait, zal ik dat zeker,” zei Breuer. Vermeulen verwaardigde zich n iet eens om antwoord te geven. “Zal ik wat combineren?” vroeg Vermeulen. “Verras ons,” zei Breuer, “eerst met de maaltijd en mij daarna met de cijfers.” Vermeulen lachte een keer en liep toen zonder verder commentaar naar de keuken. “Loopt dit zo slecht?” vroeg Ada toen hij was vertrokken. “Nee hoor,” zei Breuer opgeruimd, “het loopt juist heel aardig, maar  onze vrolijke vriend wil nu iedere keer dat ik mijn aandeel in de zaak aan hem verkoop.”

“Hoe groot is dat?” vroeg Ada. Breuer haalde zijn schouders op. “Nog zo’n veertig procent,” zei hij. “De rest van de aandelen heeft hij al gekocht, maar hij wil alles hebben.”

“Waarom wil je dat niet?” vroeg Ada. “Ach,” zei Breuer, “op deze manier houd ik hem bij de les en ik heb….” Breuer maakte zijn betoogje niet af, maar Ada kon het ook zonder hem wel invullen. Op deze manier had Breuer in ieder geval één restaurant waar hij altijd met één van zijn vriendinnetjes terecht kon en waar ze altijd hun best zouden doen om het hem naar de zin te maken. Er waren momenten, dat je gewoon beter niet kon doorvragen, besloot Ada en ze lachte allerliefst naar Breuer. We zijn allebei even hypocriet, dacht ze. “Echt bang lijkt die Vermeulen me ook weer niet,” zei Ada. “Welnee,” zei Breuer, “ik ben de aardigste geldschieter, die een mens zich maar voor kan stellen.” Het was bijna gemeend. “En ook de meest tedere minnaar,” stelde Ada droog vast. “Je zou het niet eens anders willen,” zei Breuer. “Lul,” zei Ada en ze meende het intens.

Vermeulen was dan misschien niet bang van Breuer; hij deed nadrukkelijk wel zijn best om het hem naar de zin te maken. Het smaakte allemaal heerlijk, maar Ada was toch wel in de stemming om wat te zeuren. Haar inzicht dat Breuer vast meer vriendinnetjes naar dit restaurant had meegenomen, maakte haar opstandig. “Volgens mij past die ansjovis niet zo bij de uitstraling van biologisch,” zei ze gedecideerd. Breuer, die geen idee had waar ze het over had, deed zijn best om plichtmatig geïnteresseerd te kijken en at ondertussen met smaak verder. Toen Ada het bij deze mededeling liet, begreep Breuer ook wel dat er nu van hem werd verwacht dat hij verder door zou vragen. “Want?” vroeg hij. Ada bemerkte dat ze een minnaar met enige emotionele binding toch eigenlijk wel heel prettig vond. Het kon Breuer natuurlijk eigenlijk helemaal niet schelen wat ze te zeuren had over die ansjovis, maar anders dan Anders nam hij toch de moeite om de schijn van interesse op te houden. “Laat maar,” zei Ada vertederd. Ze gaf Breuer een kushandje, dat deze verbaasd, maar met een glimlach in ontvangst nam.

Die avond kroop ze op de bank bij Breuer op schoot. Ze voelde zich lui, voldaan en volkomen gelukkig. Ada begreep wel dat het dit keer volkomen ‘veilig’ was om intiem met Breuer te zijn. Ze schatte in dat hij net iets te veel had gegeten of gedronken om haar te grijpen. Bij de gedachte aan zijn handen over haar hele lichaam kreeg Ada het nu alweer warm. Ik ben echt onverzadigbaar als het om deze man gaat, bedacht ze zich eigenlijk wel een beetje trots op zichzelf, maar ze wist zich te bedwingen. Breuer had zijn arm om haar heen geslagen en streelde haar gezicht. Ada beet een keertje zachtjes in zijn grijze trui. “Beleg jij nou veel geld in dit soort bedrijven?” vroeg ze aan Breuer. Die haalde zijn schouders op. “Niet zo vaak,” zei hij, “soms heeft iemand opeens idee dat me aanspreekt.” “Eigenlijk doe jij hetzelfde als Anders,” zei Ada voorzichtig. Ze voelde hoe Breuers lichaam  verstrakte. Ada kroop wat dichter tegen hem aan. Zij wist beter dan bijna wie ook, misschien met uitzondering van zijn zus en die slet van een Lisa, hoe gesloten Breuer kon zijn. Ada wist dat ze nu heel voorzichtig moest zijn. “Waarom heeft Anders jou eigenlijk gefinancierd?” vroeg ze. “Omdat wij een goed idee hadden en dat heeft Anders veel geld opgeleverd,” zei Breuer kortaf. “Maar nu ben je toch van hem af,” zei Ada en ze deed haar best om voor alles geruststellend te klinken. Breuer haalde zijn schouders op. Ada keek Breuer indringend aan. Ze keek diep in zijn ogen. “Wat is er toch tussen jullie?” vroeg ze. Breuer keek strak voor zich. “Ik ken echt niemand waar jij zo’n hekel aan hebt,” zei Ada, “en toch ga je wel met hem om. Iets moet jullie binden.” Breuer lachte een keer schamper. “Dat kan je wel zeggen,” zei hij. “Een vrouw?” vroeg Ada, zonder dat ze precies wist waarom. “Precies,” zei Breuer. In de roos, dacht Ada. “Lisa?” vroeg ze voorzichtig. Breuer keek haar aan alsof hij water zag branden. “Lisa?” vroeg hij verbaasd. “Hoe kom je daar nou bij?” Shit, dacht Ada. “Nou ja,” zei ze, “het is de enige vrouw in jouw leven die ik ken.” Breuer knikte een keer. Daar ben ik goed weg gekomen, dacht Ada. “Welnee,” vervolgde Breuer zijn verhaal. “Dat was allemaal ver voor jullie tijd. Nu is Anders een oude man, die aan moet pappen met kansarme meisjes en hoeren, maar zo is hij niet altijd geweest.” Ada slikte een keer en voelde zich even vreselijk beroerd, maar gelukkig had Breuer er geen erg in. “Anders had toen ik hem leerde kenen een hele aardige vriendin. Het erge is dat ze ook nog wist wat voor vreselijke zak Anders was, maar ze kon niet buiten hem. Je gelooft het misschien niet, maar die man kan, of beter gezegd: ‘kon’ heel verslavend zijn.”  Ada bleef stil tegen Breuer aan liggen om hem vooral niet aan te hoeven kijken. “Uiteindelijk werd het haar te veel,” vervolgde Breuer zijn verhaal. “Ze was gewoon opgebrand. Hij had haar helemaal leeggezogen.” “En toen?” vroeg Ada, die niet in de stemming was voor cliffhangers. “Voor Myra was de koek op,” zei Breuer. “Hoe?” vroeg Ada. “Niets dramatisch,” antwoordde Breuer. “Pillen.” Ada huiverde een keer bij het verhaal. “Het was niet de eerste keer,” ging Breur verder. “Hij had een eerdere vriendin, een zekere Klara, ook bijna tot zelfmoord gedreven.” “Van wie weet je dat allemaal?” vroeg Ada, die het toch allemaal wel erg dramatisch vond en nu ook wel wat wantrouwig werd. “Gewoon van hem zelf,” zei Breuer, “vergis je niet in onze vriend Anders; hij is er trots op. Het feit dat Myra er een einde aan maakte, zag hij als haar ultieme daad van liefde en vooral als zijn grootste triomf.” Ada bleef stil tegen Breuer aan liggen. “Ja,” zei Breuer, “jij boft maar met mij als vriendje.” Ada was het liefst in Breuer gekropen en begon zachtjes te huilen. Breuer troostte haar voorzichtig. “Niets aan de hand,” zei hij terwijl hij Ada’s haar streelde. “Natuurlijk is het erg, maar het is gelukkig ook allemaal erg lang geleden.” Ada hield zich stil en haatte zichzelf intens.

De volgende ochtend werd ze wakker, omdat er iemand aan haar lag te friemelen. “Nee,” zei ze nog slaapdronken, maar Breuer hield haar stevig vast. “Nee,” zei ze nog een keer, maar hij was niet onder de indruk. “Laa me nou..,” mompelde ze, maar het volgende moment was ze klaarwakker. Breuer beet zonder enige waarschuwing in haar tepel en de pijn en bijbehorende adrenalinestoot zorgde er voor dat Ada weer volkomen bij de les was. “Zak,” zei ze en ze zette zich klem om zich te verdedigen. Als ze met haar knie door had gestoten, had ze Breuers enthousiasme gelijk in de kiem gesmoord, maar ze hield zich keurig in. Breuer lachte haar uit en ging op haar borst zitten. Met één hand voorkwam hij dat Ada in zijn kruis zou bijten. “Hufter,’ grauwde Ada naar hem, maar ze wist zelf wel hoe ongeloofwaardig ze klonk. Breuer maakte zonder er zelfs maar op te letten eerst haar ene pols en daarna haar andere pols vast aan de bovenkant van het bed. Terwijl Ada Breuer haatdragend lag aan te kijken terwijl hij inmiddels ook haar benen, maar dan aan de onderkant van het bed vast maakte, kwam er een diep en intens gevoel van verliefdheid over haar heen. Dat hielp haar natuurlijk ook al niet bij het zich verzetten tegen Breuer. Ada vervloekte Breuer nog een keer, maar het was meer uit plichtsbetrachting dan uit overtuiging. Terwijl ze nog schold, merkte ze zelf hoe ze zich onwillekeurig al schrap zette voor de regen van stoten, die Breuer ongetwijfeld weer op haar af zou vuren. Ze kon zelf niet goed voelen of ze al nat was, maar de warme gloed in haar schaamstreek beloofde in ieder geval veel goeds. Haar totale en zichtbare overgave hadden Breuer ook effect. In plaats van zijn gebruikelijke attributen te pakken, klom hij gelijk op Ada. Ze rook zijn geur en tilde haar hoofd op en begon zijn schouder hartstochtelijk te kussen. Breuer, die op meer afkeuring had gerekend, keek een keer verbaasd, maar daarna kneep Ada haar ogen dicht toen Breuer zijn penis langzaam naar binnen duwde. Ze voelde zijn warme vertrouwde lichaam op het hare. Breuer ontwikkelde weer zijn gebruikelijke moordende ritme. Ada kneep haar ogen nog stijver dicht en genoot alleen maar van Breuers aanwezigheid zonder dat ze zijn stoten nog apart registreerde. Toen Breuer blijkbaar was gekomen, liet hij zich op Ada’s bezwete lichaam zakken. Ada kuste hem met een hartstocht, die ze nog nooit zo had gevoeld. Normaal lag ze alleen maar wat na te genieten, maar ditmaal wilde dat hij wel zeker wist hoeveel ze wel niet van hem hield. Breuer nam haar hoofd in zijn armen en streelde haar wangen. Hij keek haar aan met zijn onderzoekende licht ironische blik. “Zo,” zei hij. “Niet doen,” zei Ada smekend. Ze was absoluut niet in de stemming voor Breuers onderzoekende blik met bijbehorende opmerkingen. “Niet nu,” zei ze dringend. Breuer deed zijn ogen dicht. Hij kuste haar teder op haar voorhoofd. Ada liet haar hoofd weer terug op het bed vallen. Zonder dat ze het wilde, begon ze weer te huilen. Breuer kuste haar en liet haar verder rustig uit huilen. Ondertussen voelde Ada wel hoe zijn slappe penis ondanks hun beider pogingen om dat toch maar vooral te voorkomen uit haar vagina gleed. Breuer maakte haar los en Ada ging in foetushouding tegen hem aan liggen.

Het kon natuurlijk aan haar zelf liggen, maar Ada had toch het idee dat de sfeer tijdens het ontbijt wat gespannen was. Breuer was natuurlijk ook nu te veel heer om door te vragen, maar Ada wist ook wel dat hij verre van achterlijk was. “Wat ga je vandaag doen?” vroeg Ada kleintjes. Breuer haalde zijn schouders op. Ada zag heus wel dat hij zich ook ongemakkelijk voelde bij de situatie. “Ik moet me eigenlijk voorbereiden,” zei Breuer, “volgende week moet ik prompt naar Tsjechië, maar ik weet nu niet of dat zo’n goed idee is.” Ada zei niets; Breuers begrip maakte het allemaal nog moeilijker. “Natuurlijk moet je gaan,”  zei ze, “met mij gaat het verder prima.” Ze hoopte zelf maar dat het overtuigend klonk. “Echt?” vroeg Breuer. Ada stond op. “Vind je het erg als ik in bad ga?” vroeg ze. “Natuurlijk niet,” zei Breuer, “daar is het bad toch voor.”

Het warme water troostte Ada niet alleen; ze voelde zich er ook schoner door. Ze voelde zich schoner dan ze zich in weken had gevoeld. Toen Breuer binnen kwam met een schone handdoek, slikte Ada een keer. “Ik moet je wat zeggen,” zei ze. Als ze het nu niet zou zeggen, zou het haar de rest van haar leven achtervolgen en dat wilde ze niet. Breuer ging naast haar op de rand van het bad zitten. Voor Ada nog meer kon zeggen, legde hij zijn vinger op haar mond. “Zeg het maar niet,” zei Breuer met een serieus gezicht. “Dat effect heeft hij nu eenmaal op mensen, maar je moest er wel zelf achterkomen.”  Ada keek in Breuers ernstige ogen, deed haar eigen ogen dicht  en liet toen haar hoofd in het warme water zakken. Het warme water bedekte haar gezicht nu volkomen. Ze zou de rest van haar leven onder water blijven en ze dorst Breuer natuurlijk nooit meer aan te kijken. Hoewel dat alles een nobel streven was, bleek het in de praktijk moeilijk haalbaar. Na een halve minuut voelde ze zichzelf een aantal slikbewegingen  maken. Ze schokte een paar keer moeilijk en binnen een minuut was Ada toch weer gewoon boven water. Ze slikte een paar keer moeilijk, maar hield haar ogen stijf dicht. Hoe ze ook luisterde, ze hoorde Breuer nergens. Hij was vast boos vertrokken en dat kon ze hem natuurlijk niet kwalijk nemen. Ze zou zo haar spullen gaan pakken en dan stil naar huis gaan. Omdat ook dit voornemen met dichte ogen niet was te realiseren, deed ze toch haar ogen maar weer open. Tot haar stomme verbazing keek ze in het geamuseerde gezicht van Breuer, die op een krukje bij het bad was gaan zitten en nu blijkbaar vol interesse volgde hoe deze hele vertoning af ging lopen. “Maar,…” zei Ada, “jij was toch weg.”

“Ik weg?” vroeg Breuer met een gespeeld dom gezicht. “Volgens mij was jij diegene, die opeens verdween.” Ada liet haar hoofd op de rand van het bad zakken. “Ben je erg boos?” vroeg ze toch wat benepen. Juist, omdat ze het idee had dat hun relatie, ondanks al haar gekloot, deze escapade weleens kon overleven, was ze extra gespannen. “Wat denk je zelf?” vroeg Breuer met een serieus gezicht. Ada keek hem vragend aan. Ze kende Breuer inmiddels blijkbaar toch wel goed genoeg. Hij was er de man niet naar om zich dit buitenkansje te laten ontlopen, maar uiteindelijk zou hij het haar vergeven. Alleen was het nu wel zaak om vooral niet te overmoedig te worden, bedacht ze zich. Devoot en schuldbewust keek Ada naar het water en wachtte op wat er komen ging. Breuer tilde haar hoofd voorzichtig op en gaf haar een kus op haar voorhoofd. “En nu?” vroeg Ada. “Nu,” zei Breuer, “ga ik de broodrooster pakken en die gooi ik in het bad.” Ada schoot in de lach, maar toen Breuer daadwerkelijk opstond, kwam ze toch snel overeind. De golf, die ze veroorzaakte, zette zo ongeveer de hele badkamer onder water. “Wacht,” riep ze dringend en ze wilde snel het bad uit komen, maar in haar haast gleed ze uit en viel min of meer het bad uit. In een reflex draaide Breuer zich om en ving haar natte lijf op. Hij stopte haar op het moment dat haar hoofd zo’n vijf centimeter van de wasbak af was. Verlamd van schrik bleef ze tegen hem aan hangen. “Idioot,” zei Breuer en het was duidelijk dat hij iedere lettergreep intens meende. Ada had het te druk met bijkomen van de schrik om iets terug te zeggen. Breuer liet haar langzaam op de badkamervloer zakken waar Ada op de natte vloer ging zitten nahijgen. “Dacht je nou echt dat ik een broodrooster in bad zou gooien?” vroeg hij meer verbaasd dan geamuseerd. “Ik heb een föhn en een scheerapparaat in de badkamer.” Ada was niet echt in de stemming voor zijn grapjes. Ze zat verslagen in het laagje water op de badkamervloer en voelde dat dat snel afkoelde.

Ada zat naakt op haar knieën bij de eetkamertafel. Breuer was nog wel zo aardig voor haar geweest om nog een kunststof knielkussen voor doe-het-zelvers onder haar knieën te schuiven, maar verder was het wel duidelijk dat hij na haar bekentenis nog niet klaar met haar was. Haar armen zaten achter op haar rug stevig vast in een leren mouw, die met een riem om haar nek was vast gemaakt. De kap die Breuer over haar hoofd had getrokken, bevatte een soort ingebouwde knevel. Om de ramp compleet te maken, had Breuer de smerigste tepelklemmen, die hij blijkbaar kon vinden op haar tepels gezet. Ada had zich niet tegen Breuer durven verzetten en ze had zeker haar best gedaan om niet al te veel uit te stralen hoe opgelucht ze was dat Breuer haar niet in één keer het huis had uit gegooid, zoals ze in eerste instantie wel had verwacht. In plaats daarvan zat ze nu doodstil aan Breuers voeten en genoot ze ondanks de pijn en de vernedering intens van zijn ‘toevallige’ aandacht.  Ada hoorde dat Breuer zat te eten en hoewel haar negeerde, streek zijn hand toch regelmatig langs haar gezicht of, veel pijnlijker, langs haar borsten. Ada stelde zich voor dat hij zo af en toe toch gewoon verlekkerd naar keek en die gedachte maakte haar ontzettend geil. Af en toe probeerde ze even te gaan verzitten om haar clitoris een beetje lucht te geven, maar als ze te veel bewoog, had ze het idee dat haar tepels er echt bijna af vielen. Breuer zette de TV aan en onwillekeurig moest Ada gelijk weer aan Anders denken. Ondanks zichzelf voelde ze een warme golf door haar kruis trekken, maar ze haatte zich er zelf om en ze deed haar best om die gevoelens gelijk weer te negeren. Zonder zich daar bewust van te zijn, maakte Breuer het haar gemakkelijk door  haar tepelklemmen los te maken. Ada huilde van de pijn toen die vreselijke dingen van haar tepels werden gehaald en weer enigszins hun natuurlijke vorm kregen.  Hij dwong haar om op te staan en nam haar mee. Ada schatte in dat ze naar de bank ging en toen ze Breuer met een plof hoorde gaan zitten, begreep ze dat dit klopte. Hij legde Ada over zijn schoot en sloeg haar keihard op haar billen met iets als een rottinkje. De pijn vlamde door Ada’s lijf. Ze kreunde en draaide een aantal keer met haar lijf, maar de angst zat er nog te goed in; ze dorst niet te worstelen. Breuer sloeg voor zijn doen echt hard en venijnig. Ada jammerde en beet in haar knevel. Ze wist natuurlijk zelf ook wel dat ze dit had verdiend en dat ze er eigenlijk nog genadig af kwam, maar dat was op dit pijnlijke moment toch maar een schrale troost. Ada probeerde weg te kruipen in de bank, maar die smoorde hoogstens haar gegil. Opeens vond Breuer het blijkbaar genoeg. Hij gooide Ada van zich af en liet haar  op de grond rollen. Hij boog haar voorover over de bank. Ada voelde hoe Breuer achter haar ging zitten. Zijn sterke handen masseerden haar nog pijnlijke billen. Ada drukte haar kruis in de bank en zocht een plekje waar ze haar clitoris tegen aan kon schuren. Breuer was duidelijk minder bezig met de verlangens van Ada. Hij duwde Ada’s billen uit elkaar en drukte zijn kruis tegen haar aan. Ada probeerde nu van haar kant om haar kont naar achteren te duwen, maar ze had niets om zich tegen af te zetten. Breuer, die minder werd gehinderd in zijn bewegingen, greep Ada bij haar heupen en stootte zijn penis in haar anus. Omdat Ada bij iedere slag haar bilspieren meer had aangetrokken, leek het wel of haar gaatje dit keer nog nauwer was dan normaal. Ada had het idee dat ze uit elkaar werd gescheurd en gilde het uit. Haar kreten werden echter gesmoord in haar knevel en Breuer leek sowieso niet zo onder de indruk van Ada’s gepiep. Na iedere stoot bewoog hij zijn kruis ook nog een beetje extra op en neer waardoor hij extra ruimte in haar anus leek te maken. Ada kwijlde en liet het allemaal maar over haar heen komen. Ze had echt geen idee meer hoe vaak ze inmiddels was gekomen. Breuer gaf een gedempte brul, of dat leek zo door haar Ada’s masker en verstijfde. Hij liet zijn lichaam op Ada’s lijf vallen. Ada voelde Breuers lichaam op het hare; hoe ze ook dit keer weer haar best deed, ze bemerkte dat zijn penis uit haar anus gleed. Uitgeput bleef Ada op de bank liggen. Ze hoopte dat haar straf nu wel een keer over was, maar dat wist ze niet zo zeker toen Breuer opstond en haar gewoon gebogen over de bank liet liggen. Normaal werd hij nu teder, maar daar was hij blijkbaar nog niet voor in de stemming. In plaats daarvan duwde hij haar van de bank af en legde op zijn gemak zijn voeten op de geknielde Ada. Ze kreunde en haatte Breuer intens. Iets had die zak wel van Anders geleerd; hij gebruikte haar op dezelfde manier als voetveeg en ze had het ook nog allemaal aan zichzelf te danken. Die gedachte maakte haar niet vrolijker en haar knieën gingen nu echt vreselijk veel pijn doen, maar ze dorst toch nog steeds niet te bewegen.

Breuer hielp haar met opstaan en legde haar op de bank. Hij hield haar armen bij elkaar in de mouw, maar deed wel haar masker af. Ada knipperde met haar ogen en Breuer kuste haar op zijn vertrouwde tedere wijze op haar voorhoofd en daarna op ogen. Hij kuste haar op haar neus en daarna op haar mond, maar hij hield zijn tong voor het grootste gedeelte binnenboord. “Waarom maakte je me los?” vroeg Ada, die deze tedere behandeling niet had verwacht. “Je huilde,” zei Breuer, “volgens mij had je echt pijn.” Ada duwde haar gezicht tegen hem aan. Breuer zou nooit een echte Anders worden. Als ze echt pijn had en ellendig was, won zijn aanvechting om haar te troosten het toch razendsnel van al zijn boosheid. Ada beet zachtjes in Breuers oor en liet zich daarna tegen hem aan zakken. Breuer streelde haar over hoofd en Ada bedacht dat ze eigenlijk net Lidl was. Lekker bij de baas op schoot in slaap vallen.

“Eigenlijk best wel sneu,” zei Ada toen Breuer in zijn onderbroek en T-shirt de slaapkamer binnenkwam met het ontbijt. “Toen ik je pas kende, droeg je altijd speciaal voor mij een ochtendjas en kijk nu eens naar je.” Breuer haalde zijn schouders op. “Ik ben een man,” zei hij, “wij willen ons best een tijdje uitsloven, maar uiteindelijk wint onze vadsige zelf het toch weer.” “Je..” zei Ada met een pruillipje. Ze had willen zeggen: “Je houdt niet van me,” maar dat slikte ze snel weer in. “Je zag er zo leuk uit in die badjas,”improviseerde ze en Ada hoopte maar dat het geloofwaardig over kwam. “Nee maar,”  zei Ada snel om het goed te maken, “je hebt zelfs koffie gezet.” Breuer keek haar misprijzend aan. “Soms,’ zei hij, “heb ik gewoon echt een hekel aan je.”  Ada’s gezicht verstrakte een moment, maar die reactie zei meer over haar dan over Breuer, die gewoon op het bed ging zitten en doorging met het inschenken van de koffie. “Ik heb een percolator gekocht bij onze Zweedse vrienden,” zei hij. “Techneutje van me,”  zei Ada. Ze gaf Breuer een kus, maar gooide daarbij bijna het hele dienblad om in het bed. Breuer zei niets, maar zijn blik sprak boekdelen. Ada besloot verder maar gewoon stil te blijven zitten tot Breuer de koffie had ingeschonken. Haar hele lichaam deed pijn; Breuer had haar flink te pakken gehad, maar ondanks dat voelde Ada zich zo ongeveer als herboren. Juist door Breuer merkte ze dat ze toch net zo verslaafd was aan zijn tederheid achteraf , als verslaafd aan zijn duistere kanten vooraf. Door die bizarre mengeling van licht en donker was ze zo aan hem gehecht. Bij Anders was er echt alleen maar de donkere kant.

 

Ada XIII (44.000 Woorden III)

XIII

Ada voelde zich vreselijk onzeker toen ze over het grindpad naar het huis van Anders liep. Haar hoge hakken hielpen ook niet echt om zelfverzekerd op die klote kiezels te lopen. Ze had echt het idee dat juist dit grind meer kraakte dan ieder ander grind, maar ze wist ook dat dat natuurlijk onzin was. Ada had zich met zorg gekleed. Het mantelpakje accentueerde haar vrouwelijke vormen en om niet nog een dure blouse door Anders te laten beschadigen, had ze dit keer maar een truitje aangedaan. Ze wist natuurlijk nog steeds niet precies waar Anders precies van hield, maar ze had nog wel een jarretelgordel met losse kousen aangedaan. Ada’s ex-man  was daar helemaal gek van geweest. Misschien werkte het ook wel bij Anders.

Anders deed zelf open. “Mijn huishoudster,” begon hij verontschuldigend. “Heeft haar vrije avond,” vulde Ada zelf glimlachend aan. Anders maakte een lichte buiging en liet haar met een armgebaar voor gaan.  Ada moest onwillekeurig aan het boek Dracula denken. In het originele boek van Bram Stoker kwam de hoofdpersoon er tijdens zijn bezoek aan het kasteel van de graaf in Transsylvanië achter dat deze edelman helemaal geen personeel had. Een vampier, dacht Ada. Op zijn eigen manier was Anders ook een vampier. Hij zoog alle levenskracht uit je en liet je dan achter. Aan de andere kant was Anders ook net zo verslavend als een ‘echte’ vampier. Ik moet hiermee ophouden voor ze mij ook een staak door mijn hart moeten slaan, bedacht Ada met enige galgenhumor. Maar voorlopig was dat nog niet zover. Op dit moment kon ze nog wel wat hebben; het zou vast nog heel lang duren voor ze zich totaal gewonnen zou moeten geven. Anders keek Ada vragend, maar ook enigszins geamuseerd aan. “Een binnenpretje,” zei Ada. Anders vroeg niet door, maar gebaarde haar te gaan zitten aan de al gedekte eetkamertafel. “Smaakvol,” zei Ada en ze meende het. Bij Breuer had ze nu gevraagd wat er zoals op het menu stond, maar bij Anders probeerde Ada vooral de rol van geheimzinnige schone te spelen en ze schatte in dat al te veel nieuwsgierigheid niet goed in die rol paste. Anders lachte, bijna ondanks zichzelf, toch gevleid. “Zal ik je mijn geheim vertellen?” vroeg Anders en hij wachtte Ada’s antwoord niet af . “Ik heb een goede traiteur.” “Jammer,” zei Ada, “ik had me juist zo verheugd op jouw huisvlijt.” Anders keek haar een beetje ironisch aan. Daar krijg ik spijt van,” dacht Ada en ze had moeite om een rilling te onderdrukken. Anders ging ondertussen gewoon verder met het uitserveren van het voorgerecht.  Het leek er op dat alle opmerkingen van Ada langs hem heen gleden, maar Ada zelf wist wel beter.

Anders vertelde ontspannen over hoe hij Breuer had leren kennen en hoe hij en zijn toenmalige vriendin Myra zich over de nog heel jonge Breuer hadden ontfermd. “Zoals ik je al eerder vertelde,” ging Anders verder, “een hele ambitieuze jongen en erg slim ook.” Ada was vastbesloten om zich ook dit keer niet uit de kast te laten lokken. “Vind jij hem ambitieus?” vroeg Anders. Hij keek naar haar als een roofvogel, die bij de eerste beweging op zijn prooi duikt. “Geen idee,” zei Ada, “ik heb het eigenlijk nooit zo gemerkt.” Anders knikte een keer bedachtzaam. “Misschien heb je wel gelijk,” zei hij daarna en Ada vroeg zich af of hij het tegen haar of tegen zichzelf had. “Misschien is hij toch minder ambitieus dan ik had gedacht.” “En jij?” vroeg Ada. “Ik ben oud,” zei Anders en hij maakte een gebaar of dat alles verder verklaarde. “En dus?” vroeg Ada. Anders schoot in de lach. “Vasthoudend,” zei hij waarderend. “Voor mij is het vasthouden van de status quo al een hele opgave. Het lukt nog iedere keer, maar het kost ook iedere keer weer net iets meer moeite.” “En als het niet meer lukt?” vroeg Ada. Anders haalde zijn schouders op. “Ik denk de vergetelheid,” zei Anders. Nu was het Ada’s beurt om in de lach te schieten. “Ik geloof er niets van,” zei ze met overtuiging, “volgens mij zou je gaan leven als een asceet. Alles, om vooral maar niet op te geven.”

“Heb je enige idee wat ik mij nu al moet ontzeggen?” vroeg Anders. “Ik leef al lang als een asceet.”  Voor één moment had Ada het idee dat ze achter Anders’ masker kon kijken en ze schrok van de leegte die daar achter een moment zichtbaar was.  Het moment daarna had Anders zich weer volkomen in bedwang. Hij lachte aller-charmantst en stond op om het hoofdgerecht te gaan halen. Als Ada niet zo vreselijk tegen de rest van de avond had opgezien, was ze eigenlijk best heel tevreden met zichzelf geweest.

Het dessert bestond uit champagne-ijs. Het had Ada niet verbaasd dat het toetje licht was geweest. We moeten nog aan de bak, dacht ze pragmatisch. Anders stond op en gebaarde haar om hem te volgen. Anders had dit keer alle benodigdheden al klaar gelegd in de badkamer, die op zich al groot genoeg was om slaapkamer of desnoods als kleine sporthal te dienen. Ada kleedde zich uit zonder dat Anders zelfs maar iets had hoeven zeggen of gebaren. Met metalen handboeien maakte Anders Ada’s polsen vast achter haar rug. Daarna trok hij haar een rubberen kap over het hoofd, die alleen haar mond open hield, maar daar had ze niet lang plezier van, want Anders propte een metalen ring van een paar centimeter doorsnee in haar mond en maakte die achter haar hoofd vast. Ada had nu geen andere keuze dan haar mond open houden; ook als ze die liever had gesloten. Nu Ada zo naakt en hulpeloos voor hem stond, greep Anders haar hoofd stevig vast. Hij kuste Ada bijna teder op en in haar mond en zij probeerde om met haar tong de zijne te omstrengelen. Het volgende moment stond ze weer met haar beide benen op de grond toen Anders haar tepels vastgreep en er stevig in kneep. Hij had haar wel vaker en zeker meer pijn gedaan, maar de overgang van onverwachte tederheid naar zijn veel beter voorspelbare wreedheid, deed haar wankelen. Ze viel bijna, maar de glazen wand van de douchecabine zorgde er voor dat Ada niet op de grond terecht kwam. Anders trok haar weer overeind. Ze voelde hoe hij een halsband om haar nek vastmaakte en die blijkbaar ergens aan het plafond bevestigde. Nu kon ze weliswaar geen kant meer op, maar de kans dat ze zou vallen, was nu ook nihil geworden.

Anders deed blijkbaar de douche aan. Ze hoorde water stromen en ze zou kunnen zweren dat haar tot het uiterste gespannen zintuigen voelden hoe de atmosfeer in ruimte vochtiger werd, maar dat kon natuurlijk ook haar eigen zweet zijn. Het volgende ogenblik voelde ze hoe haar halsband van het plafond werd losgemaakt. Anders leidde Ada nu de douchecabine in. De straal was warm, maar gelukkig niet te heet. Ze voelde dat de vloer van de douchecabine, anders dan je zou verwachten, redelijk ruw was. Oude man, dacht ze, bang om te vallen, maar voor ze verder van die gedachte had kunnen genieten, sneed de pijn van de tempelklemmen door haar heen. Ada probeerde naar achteren weg te komen, maar hoe groot de badkamer van Anders ook was, de achtermuur van de  douchecabine hield haar onverbiddelijk tegen. Anders lachte een keer en drukte Ada stevig tegen zich aan. Bij haar binnenkomen in de badkamer had ze niet echt opgelet wat er zo allemaal klaar lag in de badkamer, anders had ze de dildo, die Anders nu bij haar naar binnen duwde zondermeer gezien. Ada probeerde zich eerst tegen het binnen dringen te verzetten, maar ze was natuurlijk kansloos. Daarna begonnen de ritmische bewegingen, die Anders met dat afschuwelijke ding maakte toch hun effect te hebben. Ada probeerde zich over het apparaat heen te laten zakken, maar Anders hield haar goed in bedwang. Ada piepte als een jonge kat toen het haar niet lukte om zich verder te laten zakken. Ze voelde dat Anders de dildo weg haalde. Voor ze zich af kon vragen waar dat ding was gebleven, had ze hem alweer gevonden. Anders duwde de dildo in Ada’s mond en wat nog erger was:  hij duwde door. Ada stikte bijna toen ze de dildo tegen haar huig voelde. “Rustig,” zei Anders, “vooral rustig blijven ademen.” Ada kreeg haar ademhaling weer onder controle terwijl Anders haar stevig vast hield. “Goed zo,” zei Anders. Ada moest bijna kokhalzen toen Anders het verschrikkelijke apparaat weer uit haar mond haalde. Ze ademde gejaagd terwijl het warme water van de douche langs haar gezicht en voor een deel in haar mond stroomde. Anders drukte haar omlaag en op haar knieën. Dit keer was het duidelijk niet de dildo, die Anders door de open ring in Ada’s monde duwde. Door de de eerste schok met de dildo was Ada nu beter voorbereid. Het varken dresseerde haar alsof ze een puppy was, bedacht ze zich. “Urrmph!” was het enige dat Ada uit kon brengen toen Anders’ penis tegen Ada’s huig aan stootte. Zijn handen hielden haar hoofd stevig op zijn plaats en Ada kon alleen maar proberen om zo voorzichtig mogelijk adem te halen en het onvermijdelijke moment  van kokhalzen zolang mogelijk uit te stellen. “Als je kokhalst..,” zei Anders, die Ada’s worsteling met zijn penis blijkbaar prima begreep. Anders vulde zijn betoog niet verder aan, maar Ada begreep wel dat het voor haar niet best was als ze Anders’ penis niet in haar mond hield. Op het allerlaatste moment, vlak voor Ada geen andere keuze meer had, dan kokhalzen, trok Anders zich terug. “Goed zo,” zei hij bijna vriendelijk. Hij maakte de riem los die de ring in haar mond vast hield. Ada slikte een paar keer en probeerde haar kaak weer min of meer in vorm te krijgen. Anders tilde haar op en nam haar mee.

Ada voelde hoe ze gedwongen werd om op een stevig soort rond kussen of zadel te gaan zitten. Haar vagina drukte op iets rubberachtigs. Ze voelde hoe haar armen achter haar rug werden vastgezet. Ze zat nu geknield op het zadel en wachtte vol spanning af wat er nu zou gebeuren. Lang hoefde Ada niet in spanning te zitten. Met een zoemend geluid begin de rubberen lap tussen het zadel en Ada’s vagina te trillen. Ada voelde de trillingen diep door haar lijf gaan. Anders had haar benen zo goed vastgemaakt dat ze niet instaat was om haar vagina ook maar iets van de trillende lap te krijgen. Hoe ze ook worstelde; ze had geen andere keuze dan alles alleen nog maar te ondergaan. Er liep kwijl uit haar mond terwijl Ada zachtjes kreunde. Na een tijd, Ada had geen idee hoe lang, zette Anders de vibrator uit. Ada hing aan haar boeien en was nog amper bij bewustzijn. Anders trok Ada  overeind en nam haar weer mee. Ada had het idee dat ze weer naar de huiskamer werd gebracht. Anders ging zonder veel plichtplegingen achter haar op zijn knieën zitten. Zonder verdere inleiding stootte hij zijn penis in Ada’s wachtende anus. Ada gaf, voor zover ze daar nog toe instaat was, een soort van gesmoorde gil. Terwijl Anders in een stevig tempo door stootte, jammerde Ada zonder zelf precies te weten of dit nou van genot en de pijn was. Anders greep Ada’s  billen stevig vast toen hij klaar kwam. Ada deed haar best om haar billen zo stevig mogelijk tegen Anders’ kruis aan te duwen. Hoe ze ook haar best deed, uiteindelijk was de uitkomst onontkoombaar. Anders’ slap geworden penis gleed uit Ada’s kont, maar Anders telde haar daar blijkbaar persoonlijk aansprakelijk voor. Ada gilde het uit toen de slagen van de plak met een straf tempo op haar billen terecht kwamen. Ze gilde om genade, maar Anders stopte pas toen hij het zelf genoeg vond. Ada bleef op de grond liggen met haar armen nog steeds op haar rug en ook nog steeds haar kap op. Anders stond nu op en ging blijkbaar weer eens op zijn gemak televisie kijken. Ada kroop voorzichtig in de richting waarvan ze dacht dat ze Anders hoorde. Toen ze zijn voet voelde, bleef ze daar uitgeput, uitgewoond en volkomen voldaan tegenaan liggen.

 

Ada XII (44.000 Woorden III)

Ada was op de bank gaan liggen en keek met nietsziende ogen naar het plafond. Ze was niet eens zozeer moe als wel volkomen leeg. De hele dag had ze mechanisch doorgewerkt. Het feit dat ze eerst twee vergaderingen had moeten notuleren en daarna deze notulen had moeten uitwerken, was wel zo prettig geweest. Zwijgzaam had Ada achter haar computer zitten typen. Het had haar ook in staat gesteld om zo min mogelijk met iemand te praten. Iedereen had haar maar een beetje gelaten. Na vijven was ze nog even naar de supermarkt gegaan en had daar nog snel een kant-en-klaar maaltijd gehaald. Zonder echt te proeven had Ada de andijviestamppot rechtstreeks uit het plastic bakje gegeten. Ze had er natuurlijk wel over nagedacht om naar Breuer te gaan, maar dat durfde ze eigenlijk niet. Ze wist niet wat ze tegen hem moest zeggen. Ze kan natuurlijk gewoon haar mond houden, maar Ada had toch altijd al het gevoel dat hij dwars door haar heen kon kijken. Aan de andere kant had ze het idee, dat ze hem enorm zou kwetsen als ze eerlijk was en ze zou hem daarnaast waarschijnlijk voorgoed kwijt zijn. Ada schatte in dat Breuer veel van haar kon hebben, maar dat hij nogal gevoelig zou zijn als het over Anders ging.

Omdat nu eenmaal niets eeuwig duurt, voelde Ada zich de volgende morgen toch wel iets beter. Ze was om een uur of negen als een blok in slaap gevallen en om drie uur in de nacht wakker geworden. De rest van de nacht had ze af en toe wakker gelegen en af en toe geslapen. Ada kende het verschijnsel slapeloosheid heel goed, maar dan lag ze ergens over te tobben. Vooral tijdens haar scheiding had ze dat veel gehad.  Dit keer was het anders. Ada tobde niet, maar ze sliep ook niet. Ze lag eigenlijk gewoon maar te liggen. Ada wist op het moment alleen wel zeker dat ze nooit meer iets met Anders te maken wilde hebben, maar ze wist ook dat ze zich dat al eerder had voorgenomen. Gelukkig ging gewoon om half zeven de wekker en kon Ada eindelijk gaan douchen. Het warme water van de douche leek voor het eerst weer iets van Ada’s zintuigen te prikkelen.

Op haar werk had Ada haar privé mail nog even geopend. Als ze heel erg eerlijk tegen zichzelf was, had ze toch wel op zijn minst een bedankje of iets aardigs van Anders verwacht. Natuurlijk had ze zich voorgenomen om nooit meer iets met Anders te maken te hebben, maar hij had toch wel de minimale beleefdheid op kunnen brengen om nog even te reageren. Gelukkig was er wel een aardig mailtje van Breuer met een uitnodiging om vanavond bij hem langs te komen. Ze was eigenlijk totaal niet in stemming om aardig te doen, maar ze wilde aan de andere kant eigenlijk alleen maar tegen hem aankruipen en uithuilen. Bij de gedachte aan Breuers brede schouders kreeg Ada het voor het eerst weer even warm. Als het er echt op aan kwam, wist ze nu, was Breuer toch haar betrouwbare rots in de branding.

“Wat ben je stil?” vroeg Breuer met een bezorgd gezicht. “Druk,” zei Ada. Ze nam snel een hap van de hartige taart om verder niet te hoeven reageren. Ada moest het toegeven; Breuer kon wel koken en hij had weer enorm zijn best gedaan. Het gaf haar een gevoel van geborgenheid dat er tenminste iemand was, die zich wel bezig hield met hoe het met haar ging. Breuer knikte begripvol. Ada slikte haar hap door. “Alle notulen moeten natuurlijk prompt tegelijkertijd af,” improviseerde ze. “Je werkt echt te hard,” zei Breuer. “Wil je trouwens nog een glas wijn?”  Voor Ada had kunnen weigeren, had hij al ingeschonken. Ze nam een stevige slok. De alcohol zorgde er voor dat ze zich wat minder verkrampt voelde. Ze stond op en duwde Breuers stoel naar achteren. Hij keek verbaasd op van haar onverwachte actie. Voor hij had kunnen protesteren of zelfs maar vragen wat de bedoeling was, was Ada op Breuers schoot gekropen. Ze sloeg haar armen om hem heen en bleef stil zitten genieten van het moment. “Krijg je al kramp?” vroeg ze na een tijdje. “Nee hoor schatje,” zei Breuer, “alleen mijn bovenbenen breken zo meteen af, maar verder gaat het goed.” Ada stond op, maar voor ze verder iets had kunnen doen, had Breuer haar in zijn armen genomen. Hij droeg haar naar de bank en legde haar daar neer.  “Dekentje,” jengelde Ada. “Wil je dan ook nog chocolademelk?”vroeg Breuer ironisch. “Natuurlijk niet,” zei Ada, “ik ben geen kind.”  Breuer trok zijn wenkbrauwen maar eens op en liet het er verder bij. “Ik heb hier nog de plaid van Lidl,” zei hij. “Dan zit ik dadelijk onder de kattenharen,”  protesteerde Ada, maar ze liet zich toch door Breuer helemaal instoppen. Hij ging naast haar zitten en zette de televisie aan. Ada kroop met dekens en al tegen hem aan en voelde dat ze rozig werd. Breuer gaf haar een kus op haar haar. Ada knorde een keer. “Varkentje,” zei Breuer, maar Ada was al te ver heen om nog te kunnen protesteren.

De volgende ochtend werd Ada tot haar eigen verbazing wakker in Breuers bed. Volgens de wekker was het kwart voor zes in de ochtend. Het laatste dat ze zich kon herinneren, was dat Breuer haar ‘varkentje’ had genoemd. Irritant als altijd, was Breuer natuurlijk al weer wakker en vast iets vreselijk verantwoords aan het doen. Ze kon zich eigenlijk niet herinneren dat Breuer ooit nog had geslapen als ze wakker werd. Het zou ook wel een leuk zijn om een keer eerder wakker te zijn dan hij en hem een keer te verrassen met ontbijt op bed. Vreselijke man, dacht Ada. Maar ze was toch blij dat ze gisteravond nog de moed had gehad om langs te gaan. Het was alsof Breuer als enige echt instaat was om al haar brokstukken bij elkaar te zoeken en ze weer heel voorzichtig aan elkaar kon lijmen. Ze rekte zich uit. Een avond op de bank bij Breuer en ze voelde zich als herboren.  Ze hoorde Breuer al in de badkamer rommelen. Ze kende echt niemand, die zoveel herrie kon maken met elektrische tandenborstel. “Goedemorgen,” zei hij zichtbaar een beetje teleurgesteld, “je bent al wakker.”

“Ja,” zei Ada en ze gaf Breuer een diepe welgemeende kus. “Misschien helpt het als je elektrische tandenborstel niet aansluit op een boormachine.” Het was de eerste keer na haar avontuur met Anders dat ze Breuer kuste, omdat ze het lekker vond en niet omdat ze eigenlijk zelf getroost wilde worden. In sommige dingen was Breuer dan weer heel erg snel van begrip. Hij beantwoordde Ada’s kus met een hartstocht, die ze zo op de vroege morgen niet van hem had verwacht. “Ho nou,” zei ze toen ze even adem kon halen, “ik moet zo ook nog naar mijn werk.” Breuer liet haar los. “Ik zal ontbijt gaan maken,” zei hij. Ada kroop snel onder de douche en genoot even van Breuers voorspelbaarheid. Als altijd won zijn zelfdiscipline het van al het andere. Ada wist inmiddels wel dat ze het woord ‘werken’ maar hoefde te gebruiken en Breuer schoot, waarschijnlijk zonder dat hij daar zelf erg in had, in zijn efficiencystand.  “Lekker!” schreeuwde ze nog achter Breuer aan, maar hij hoorde het waarschijnlijk niet en Ada wist ook eigenlijk zelf niet of ze hem zelf of het door hem te maken ontbijt bedoelde.

“Hoe ben ik trouwens in bed terecht gekomen,” vroeg Ada tijdens het ontbijt. Breuer schoot in de lach. “Je weet het echt niet meer hè?” vroeg hij. Ik heb je volkomen slaapdronken meegenomen naar de slaapkamer. “Je was wel heel lief, want je gaf zelfs ongevraagd een handje.” Ada keek wat ongemakkelijk. “En heb ik me ook zelf uitgekleed?” vroeg ze wantrouwig. “Nee,” zei Breuer met een grijns, “dat heb ik gedaan.”

“Kan je wel bij een hulpeloze vrouw?” vroeg Ada. “Heerlijk,” zei Breuer. “Ze kunnen mij niet machteloos genoeg zijn.”  Ada trok een wat zuur gezicht. De hufter had nog gelijk ook. “Wat doe je vanavond?” vroeg ze. “Ik vind dat je nou ook wel een keer bij mij kunt komen eten.” “Leuk,” zei Breuer, “alleen vanmiddag ga ik naar Oostenrijk.” Ada begon een beetje te pruilen. “Dat heb ik verteld,” zei Breuer. Nu hij het zei, kon Ada het zich weer een beetje herinneren. Maar als ze eerlijk was, moeste ze toegeven dat ze in die periode vooral bezig met fantaseren over Anders en wat die allemaal met haar zou kunnen en willen doen. “Je hebt gelijk,” zei Ada en omdat ze zich schuldig voelde, hoorde ze zelf dat het absoluut niet meer verwijtend klonk, eerder verontschuldigend. Breuer gaf haar een kus. “Als je hoofd niet vast zat,” zei hij. Ada voelde zich tegelijkertijd warm en koud worden.

De volgende avond miste Ada Breuer nog helemaal niet zo erg. Er was een vergadering van de Commissie Platteland van de Gemeente en hoewel Ada daar officieel geen deelgenoot vanuit maakte, kwam ze toch maar weer eens kijken. Door al haar andere avonturen van de afgelopen periode was haar politieke betrokkenheid bij de Polder er toch wel een beetje bij ingeschoten.  Van Dinthen lachte een keer mechanisch toen ze binnenkwam, maar Karremans leek wel oprecht blij om haar weer te zien. “Ik wist helemaal niet dat jij in deze commissie zat,” zei hij terwijl Ada naast hem ging zitten. “Eigenlijk niet,’ zei Ada, “maar het is goed om ook af en toe naar andere commissies van de gemeenteraad te gaan.” Karremans knikte begripvol. “Is hij op zakenreis?” vroeg hij. Ada knikte chagrijnig. “Zielig,” zei Karremans licht ironisch. “Je leeft echt mee,” zei Ada. “Welnee,” zei Karremans, “maar ik vind het wel leuk dat je hier weer een keer bent.”  Het klonk aardig en vooral welgemeend. Ada porde hem een keer vriendschappelijk in zijn zij.  Toen ze weer voor zich keek, zag ze dat de Looze hen welwillend geïnteresseerd bekeek. Oude snoeper, dacht Ada. Het voelde echt goed om weer eens niet het aanhangsel van Breuer te zijn, maar gewoon met de ‘usual suspects’ volkomen zinloze dingen over de Polder te bespreken. Na een discussie van meer dan een uur werd uiteindelijk toch maar besloten om de bomenrij aan de Broekdijk niet te kappen. Het gevaar dat er een tractor tegenaan zou botsen, zou worden verkleind door aan iedere boom apart reflectoren te bevestigen. Verder werd er op verzoek van de bewoners in het midden een wegversmalling geplaatst, die vooral de voortjakkerende brommers moest ontmoedigen om al te hard te scheuren. Nadat was toegezegd dat de versmalling zo zou worden geconstrueerd dat de tractoren, die het toch ook al hadden afgelegd tegen de bomen, er geen last van zouden hebben, was ook Hendrikse van de Christelijke Combinatie voor. “Als het niet kan, zoals het moet, moet het maar zoals het kan,” zei hij alsof hij een stuk uit de Bijbel aan het voordragen was. Het duurde daarna nog wel even voor iedereen, inclusief de notuliste had begrepen dat Hendrikse met deze, niet ter zake doende woorden, had voorgestemd, maar daarna was het voorstel gewoon alsnog unaniem aangenomen. Omdat de rest van de agenda nog minder voorstelde, was de vergadering daarna snel afgelopen. “Tijd voor de borrel,” zei de voorzitter opgelucht dat hij de hele vergadering er voor half tien had door weten te jassen.

De tweede avond vond Ada het alweer heel wat moeilijker dat Breuer er niet was. Ze had Lidl te eten gegeven en ze was nog even in de boerderij van Lansvelt blijven hangen in de natuurlijk volkomen onrealistische hoop dat Breuer op wonderbaarlijke wijze zou verschijnen. Lidl had zichzelf overtroffen in mensvriendelijkheid en was even bij Ada op schoot gekropen. “Ja,” zei Ada terwijl ze de poes wat onwennig aaide, “we zijn allebei door de baas in de steek gelaten.” Lidl stond op en liep met haar staart omhoog naar het kattenluikje en verdween. Ada voelde zichzelf  nu echt ontzettend zielig. Zelfs dat kolere beest liet haar in de steek om blijkbaar nog liever muizen te gaan vangen dan in haar gezelschap te verkeren. Ze nam een keer de tijd om uitgebreid de kunst in Breuers werkkamer te bekijken, maar daar werd ze ook niet vrolijk van. De zwart-wit tekeningen leken in eerste instantie wel vrolijk, maar hadden bijna allemaal een nogal bizarre of gruwelijke ondertoon. Zieke geest, dacht Ada. Thuisgekomen, dacht Ada er toch voor het eerst weer eens aan om Anders een mailtje te sturen. Alleen op die manier kon ze hem immers laten weten dat ze het feit dat hij helemaal niet meer naar haar had gereageerd, heel erg ongepast vond. Misschien was hij zich er wel helemaal niet van bewust dat hij nogal erg onzorgvuldig naar haar toe was geweest. Mannen misten soms de vreemdste dingen, wist Ada inmiddels wel uit ervaring. Het kon natuurlijk ook dat hij vond dat zij als eerste moest reageren en heel(!) misschien zat hij wel ieder ogenblik in spanning bij zijn computer en hoopte hij stiekem op een reactie van haar. Aan de andere kant wist ze natuurlijk zelf ook wel dat al dit soort fantasieën alleen maar hersenspinsels waren. Maar aan het einde van de avond besloot ze om vlak voor ze naar bed ging toch nog even een berichtje via haar telefoon naar Anders te sturen. Gewoon even iets van zich laten horen kon toch geen kwaad? vond ze.

Ada kwam er nu achter dat Anders, als het hem uit kwam, wel degelijk snel kon reageren. Toen ze de volgende ochtend, eigenlijk tegen beter weten in, naar haar telefoon keek, bleek hij al een berichtje te hebben gestuurd. Vanavond acht uur? Hij was in ieder geval nog wel zo vriendelijk geweest om er een vraagteken achter te zetten.  Ada interpreteerde het maar als een goed teken. Anders was er blijkbaar toch niet helemaal zeker van dat ze zomaar zou komen als hij het beval.

Ada XI (44.000 Woorden III)
 
Breuer en Ada waren pas om een uur of half tien met de auto bij de villa van Paul Anders in Reeuwijk aangekomen. “Mooi,” zei Ada goedkeurend toen ze het waarschijnlijk in de jaren twintig gebouwde huis zag. Vooral het strooien dak vond ze geweldig. “Geërfd,” zei Breuer, “trouwens oorspronkelijk was het veel kleiner. Veel van de ‘originele stijlkenmerken, zoals makelaars dat zo fraai noemen, van dit huis zijn pas later door Anders zelf aangebracht. Eigenlijk is het Anders’ eigen Bommelstein.” Het was Ada al eerder opgevallen dat Breuer  een nogal eigenaardige relatie met Anders had. Ada kon het moeilijk thuis brengen; het leek wel op een mengeling van jaloezie en bewondering. “Dan kan het toch nog wel mooi zijn,” zei Ada, “vooral dat strooien dak.” “Natuurlijk,” zei Breuer neutraal, “maar dan weet je ook hoe hij er aan komt en hoe oud het eigenlijk is.” Ada liet het er maar bij. Breuer was al de hele avond niet zijn gebruikelijke stoïcijnse zelf. Ada vond het eigenlijk wel prettig dat er ook mensen waren bij wie Breuer zich niet op zijn gemak voelde. Het maakte ook Breuer tenminste een keer een beetje menselijk.

Paul Anders was misschien al een oude man, maar Ada vond dat hij zichtbaar persoonlijkheid had. IJdel was hij waarschijnlijk ook, dacht Ada. Op dat gebied leek hij wel op Breuer stelde ze vast, maar Ada had wel het idee dat Breuer als het er echt op aankwam, veel aardiger was. Ada had het idee dat Breuer haar met enige tegenzin aan Anders voorstelde. Ze begreep niet waarom ze überhaupt waren gegaan als Breuer bijna zichtbaar zoveel moeite met Anders had. Anders bekeek Ada met hetzelfde soort taxerende blik als waarmee Breuer altijd iedereen bekeek. “Leuk,” zei Anders tegen Breuer. “Heel leuk.” Breuer lachte een beetje als een boer met kiespijn. “Zelfs op mijn leeftijd is het nog een waar genoegen om zo’n mooie vrouw te zien,” zei Anders tegen Ada. Ada lachte een keer verlegen. Ze wist natuurlijk best dat ze in de maling werd genomen, maar Anders bracht het als of hij het meende . Onder Anders’ keurende blik voelde ze zich vrouwelijker dan ze zich in tijden had gevoeld voor ze Breuer had leren kennen. “Maar u bent toch nog helemaal niet oud,” hoorde ze zichzelf zeggen en ze wist dat ze zich aanstelde. “Goed zo kind,” zei Anders. “Je hoeft het natuurlijk niet te menen, maar het klinkt wel heel aardig.” Ada besloot verder maar gewoon haar mond te houden; het was allemaal al gênant genoeg. Anders lachte vriendelijk tegen haar en knikt naar Breuer. Er waren andere gasten binnengekomen en Anders ging zich met hen bezig houden. “Leuke man,” zei Ada. “Nou,” zei Breuer.  Ada gaf Breuer een kus. “Je bent jaloers,” stelde ze stralend vast, “jammer dan dat het op een man van honderd is, maar ik vind het toch lief.” Breuer keek alleen maar wat moeilijk, maar hij sprak het niet tegen. De rest van de avond praatten Breuer en Ada met een aantal kennissen van Breuer. Het waren volgens Breuer bijna allemaal mensen, die ooit zaken met Anders hadden gedaan en om de één of andere reden in zijn kennissenkring waren blijven hangen. “Hij had er neus voor,” zei Breuer. “Hij heeft volgens mij meer start-ups gefinancierd dan wie ook en wat meer zegt; bijna altijd met succes.”

“Neemt hij nog steeds deel in jouw bedrijf?” vroeg Ada. “God bewaar me,” zei Breuer.  “Anders was echt de eerste die ik heb afbetaald.” “Waarom ga je dan nog met hem om?” vroeg Ada. “Tsja,” zei Breuer, “vroeger waren we echt bevriend.”

“Maar?” vroeg Ada. Breuer haalde zijn schouders op. Ada besloot niet door te vragen, maar ze brandde van nieuwsgierigheid.

Toen Ada van het toilet kwam, stond Anders haar blijkbaar op te wachten. Met wat goede wil had Ada natuurlijk kunnen geloven dat hij net in de gang stond toen zij van het toilet kwam, maar instinctief wist ze wel beter. “Ha,” zei Anders met een grijns, “daar hebben we de nieuwe vriendin van onze gewaardeerde vriend Breuer.” Ada lachte een keer verlegen, maar dit keer zat er geen berekening achter. Diep in haar hart vond ze Anders namelijk ook wel een beetje eng. “Als zo’n mooie vrouw met Hans omgaat, word ik altijd nieuwsgierig,” vervolgde Anders zijn verhaal. “Ik snap natuurlijk prima wat onze Hans in jou ziet, maar de echte vraag is: wat zie jij in Hans?”

“Hans is een hele leuke man,” zei Ada, die zich nu toch wel een beetje aan de ironische en neerbuigende houding van Anders begon te irriteren. “Ja,” zei Anders, “dat zou best kunnen.”  “Dat is zo!” bitste Ada. Anders was er hoegenaamd niet van onder de indruk. “Ik geloof je,” zei hij. “Als jij het zegt.” Ada voelde zich ongelukkig en zocht naar een uitweg om uit de gang en weer tussen de mensen te raken. “Ik weet het zeker,” zei Anders op een toon alsof hij er nog eens heel goed over na had gedacht. “Ik geloof je echt; Hans is eigenlijk best een aardige man.” Ada begon net genoeg van het gesprek te krijgen toen het opeens een andere wending nam. “Weet je,” zei Anders, “ik ken Hans echt al heel lang. Waarschijnlijk kende ik Hans al toen jij nog met poppen speelde.” Ada’s nieuwsgierigheid won het nu toch. Van Breuer zelf hoorde ze nooit wat en van Marga, zijn zus, alleen maar juichverhalen, die hoogstens een beetje werden gecamoufleerd met wat ironische teksten. “Vertel eens,” zei Ada blij. Anders schoot in de lach. “Een aardige man,” zei Anders, “zoals je ook zelf al zei.”  Ada keek hem aan. “Nou ja,” zei Anders met zichtbaar gespeelde verbazing. “Je kijkt alsof je teleurgesteld bent. Vertel eens eerlijk: wat zou je echt willen horen?” Ada voelde zich betrapt en haalde bokkig haar schouders op. “Weet je waarom Hans mij niet mag?” vroeg Anders aan Ada. “Geen idee,” zei Ada zonder spier in haar gezicht te vertrekken. Ze wist niet wat die Anders zich in zijn hoofd haalde, maar ze was te oud om zich door dat spelletjes op de kast te laten jagen. “Omdat ik het slechtste in mensen boven haal,” ging Anders verder. “Een soort Mefisto,” zei Ada. “Ja,” zei Anders terwijl hij goedkeurend knikte, “zo zou je dat wel kunnen noemen. Maar,” ging Anders verder, ”weet je ook waarom Hans toch altijd op ieder feestje komt dat ik geef?” Ada haalde haar schouders op. “Om dezelfde reden,” zei Anders. “Heeft Hans dan veel  verborgen slechte klanten?’ vroeg Ada toch gretiger dan ze zelf wilde laten uitkomen. “Nee hoor,” zei Anders. “Zoals je zelf net zei over Hans: een aardige man.” “Nee,’ zei Ada gedecideerd, “ dat zei jij. Ik zei alleen maar dat het een leuke man was.”

“Goed zo,” zei Anders. “Notuleer je veel of heb je van jezelf zo’n goed geheugen?” “Beiden,” zei Ada, die vastbesloten was om zich niet weer in de verdediging te laten drukken. “Leuk is ook beter dan aardig,” zei Anders. “Je zou eens door de week langs moeten komen; dan zou ik je kunnen laten zien hoe mijn vriendschap met Hans is begonnen.” Anders keek er serieus bij. “Vriendschap?” vroeg Ada ironisch. “Geloof me,” zei Anders bloedserieus. “Hans is mijn vriend en wat met name voor Hans nog veel tragischer is; ik ben ook zijn vriend.” 

“Wat zou Hans er van zeggen als ik hem vertelde dat je mij had uitgenodigd?” vroeg Ada. “Hij zou mokken,” antwoordde  Anders, “maar dat doe jij niet.” Hij glimlachte, blijkbaar om een binnenpretje of een oude herinnering. “Waarom niet?” vroeg Ada uitdagend. “Je zou Hans maar ongelukkig maken en uiteindelijk kom je toch. Niet omdat je het wilt, maar omdat je nieuwsgierig bent, of omdat je het heimelijk toch wil.”  Ada vond het nu echt genoeg. “Ik geloof je,” zei ze, “maar als je me er nu niet doorlaat, ga ik gillen en dat wil je vast niet op je eigen feestje.” “Ik haat scènes,” beaamde Anders, die opzij stapte met een gemak en zwier alsof dit hele eigenaardige gesprek nooit had plaatsgevonden.

De rest van de avond bleef Ada dichtbij Breuer. Ze moest er niet aan denken dat ze nog een keer alleen zou zijn met die vreselijke man. Breuer vroeg alleen maar even: “Waar ben je geweest?” “Naar het toilet,” antwoordde Ada. “Ik zocht je al.”  Voor ze het gesprek voort konden zetten, vroeg Anders de aandacht van zijn gasten. “Beste vrienden,” zei Anders. “Ik ben blij dat jullie er echt bijna allemaal zijn.” Ada zag dat buiten Breuer er nog een paar mannen wat moeilijk keken, maar het kon natuurlijk ook haar toch wel een beetje op hol geslagen fantasie zijn.  “Ik wil jullie voorstellen aan mijn protegé Yasmin,” ging Anders verder. “protegé,” zei Breuer droog, “heet dat tegenwoordig zo?’’ Een jong knap meisje met een lichtbruine tint in een lange zwarte nauwsluitende jurk liep naar een laag podium dat in de serre was gezet. Ada zag dat Breuers gezicht gespannen was. Het meisje pakte een microfoon en begon met een lijzige toon jazz te zingen. “Ze zingt aardig,” zei Ada. Breuer knikte. “Zeker,” zei hij. “Beter dan ik had verwacht.” “Wat had je eigenlijk verwacht?” vroeg Ada geïnteresseerd. “Geen idee eigenlijk,” zei Breuer, maar Ada zag dat hij loog.

Aan het einde van het ‘feestje’ kwam Anders nog even gezellig naar Breuer en Ada. “Leuk dat jullie er waren,” zei Anders en het leek Ada ook nog of hij het meende ook. “Natuurlijk,” zei Breuer, die zijn gezicht nu eenmaal goed in de plooi zou kunnen houden. “Misschien moeten we een keer met zijn vieren naar mijn huisje in de Ardennen,” zei Anders. “Gezellig zoals vroeger. Gewoon met zijn vieren, niets bijzonders, alleen Yasmin, jullie en ik.” “Leuk,” zei Breuer. “Leuk meisje trouwens, goeie stem. Hoe oud is ze eigenlijk?” Anders’ gezicht trok geamuseerde grijns. “Maak je maar geen zorgen,” zei hij. “Ze is meerderjarig.” “Net,” zei Breuer droog. “Geloof me vriend,” zei Anders. “Net is net genoeg. Ik ben van huis uit econoom; meer inspanning of in dit geval jaren dan strikt noodzakelijk is alleen maar een slechte investering.  Zeker trouwens als het om jaren gaat.” Breuer knikte een keer. “Ja,’ zei hij, “jij hebt ze inderdaad niet voor het goede gesprek.” Ada die zich inmiddels dood ongelukkig voelde terwijl twee volwassen mannen elkaar, volmaakt glimlachend en zonder enige stemverheffing, af aan het maken waren, duwde Breuer bijna naar buiten. Anders zwaaide nog een keer. “Vergeet het niet!” riep hij nog en Ada vroeg zich af of hij het tegen Breuer of tegen haar riep. “Vreselijke man,” zei Ada terwijl samen met Breuer naar de auto liep. “Je bent trouwens niet de enige, die een hekel aan hem heeft.” “Ik geloof je,” zei Breuer, “mijn vertrouwen in de mensheid zou er erg onder lijden als ik echt de enige was.” 

“Leuk,” zei Anders door de telefoon. Ada bemerkte wel dat Anders heel goed met zijn stem kon spelen. Als hij wilde, kon hij er een enorme warme, bijna gemeende,  klank in leggen.  Ada had verwacht dat hij enige vorm van triomf zou tonen toen zij hem toch, ondanks alles wat er op de avond van het feest was gebeurd en gezegd, toch nog belde, maar in plaats daarvan, had hij alleen maar bijna jongensachtig enthousiast geklonken. Ada haatte zichzelf intens, dat ze toch had gebeld. Na dat gruwelijke feest van Anders was ze vastbesloten geweest om nooit meer iets met die man te maken willen hebben. Na een paar dagen was ze toen toch weer gaan twijfelen. Als iemand haar iets kon vertellen over Breuers verleden was het Anders wel. Daarnaast en dat vond ze helemaal afschuwelijk om  aan zichzelf toe te geven, had ook de persoon Anders haar enorm gefascineerd. Ze ging er vanuit dat Breuer, zoveel zelfvertrouwen had ze inmiddels toch wel, echt van haar hield. Hij was vaak milder met haar dan ze in ieder geval zelf vond, dat ze verdiende. Met Anders lag dat allemaal echt heel anders. Juist voor hem zou ze zich echt extra moeten bewijzen. Iedere keer als ze daar over nadacht, zag ze daar enorm tegenop, maar het was ook een enorme uitdaging. In tegenstelling tot zo’n sletje als die Lisa kon zij vast heel diep gaan en ze wilde het bewijzen ook; zeker aan die vreselijke Anders.

Anders was de volmaakte heer die avond. Hij ontving haar hartelijk en kwam haar al in de tuin tegemoet gelopen. Hij pakte haar voorzichtig bij de schouders en hij kuste haar uitermate bescheiden op de beide wangen. “Leuk,” zei hij “Echt leuk dat je langs komt.” Het viel Ada wel op dat Anders veel leuk vond. Het woord lag in zijn mond bestorven. “Ik vind het ook heel leuk om hier te zijn,” zei Ada. Anders keek haar eens taxerend aan. “Waar kijk je naar?” vroeg Ada. “Naar een jonge mooie vrouw,” zei Anders gevat. “Zo jong ben ik nou ook weer niet,” antwoordde Ada. “Als je oud bent als ik, zijn bijna alle vrouwen jong,” zei Anders, “maar ze zijn niet allemaal mooi, maar dat ben jij dan weer wel.” Ada glimlachte een keer. Anders legde het er wel erg dik op en bovendien hoefde hij helemaal niet te weten hoe gevleid ze was door zijn opmerking.  De tafel in de eetkamer was gedekt voor twee. “Helaas,” zei Anders, “is mijn huishoudster vanavond en morgen vrij. Hij keek er vreselijk treurig bij, maar Ada vermoedde dat Anders het wel zo gepland zou hebben. “Met wat improvisatie komen we vast heel ver,” zei Ada. “Kind, je zou zo maar eens gelijk kunnen hebben.” Ada vroeg zich af of ze het allebei nog wel over hetzelfde hadden, maar misschien was dat juist wel het geval.

Anders weefde een schilderij met woorden. Hij vertelde over zijn jeugd en hoe hij Rotterdam had zien veranderen. Hij vertelde dat hij na de dood van zijn ouders de fabriek, die hij had geërfd, had verkocht. “Het is raar,” zei Anders met een enigszins cynisch grijns, “dat ik meer heb verdiend met het geld dat ik heb gekregen voor de fabriek, dan mijn ouders en grootouders hebben verdiend met het maken van chocola.” Ada knikte maar een keer, want ze had geen idee welke kant dit gesprek op ging. “Blijkbaar waarderen we geld meer dan inspanning,” ging Anders verder. Ada besloot om maar gewoon iedere eigen mening gewoon voor zich te houden.  De salade was heerlijk en daar concentreerde ze haar gedachten voorlopig maar op. “Weet je wie ik ook nog op weg heb geholpen met al dat geld?” vroeg Anders. Ada schrok op. Blijkbaar maakte Anders nu toch een bruggetje naar Breuer. “Hans?” zei ze en ze hoopte dat het zo onschuldig mogelijk klonk. “Hans Breuer,”vulde Anders aan. “Inderdaad, hij zou het het liefst vergeten, maar het is niet minder waar.” Ada knikte, nam voorzichtig een hap en wachtte ondertussen inmiddels gespannen af of er nog meer zou komen. “Ambitieus was hij wel, onze Hans,” zei Anders met zichtbaar genoegen. “Ambitieus?” vroeg Ada. “Nou en of,” zei Anders met een licht satanisch lachje, “en niet al te kieskeurig in de keuze van zijn middelen. Hij heeft mijn toenmalige vriendin echt schaamteloos het hof gemaakt.”

“En werkte het?” vroeg Ada, die zich niet helemaal in de hoek wilde laten drukken. “Zeker,” zei Anders. “Als zo’n leuke jonge man interesse in je heeft, werkt dat toch altijd?”  Ada bekeek Anders’ gezicht en bedacht zich dat ze zich zo Mephisto voorstelde. Anders was niet zelf het Kwaad, maar hij maakte het kwaad in jezelf wakker. Anders glimlachte aller-charmantst. Hij wist waarschijnlijk heel goed wat Ada van hem dacht, maar het kon hem niet schelen. “Het was natuurlijk dat ze uiteindelijk zelfmoord pleegde,” zei Anders onverstoorbaar, “daar heb ik toen wel erg veel verdriet van gehad. Er is trouwens nog salade; wil je nog een beetje?” Ada schudde haar hoofd. Ze vroeg zich af wat deze man nog meer voor haar in petto had, maar Anders stond vrolijk op om de rest van het eten te gaan halen. “Ik hoop dat je van vis houdt,” zei hij. De rest van de maaltijd was van geraffineerde eenvoud. Anders hoefde het alleen maar uit de keuken te halen, wat hij met veel verve deed, en de porties waren steeds voldoende, maar niet overvloedig. De verschillende gangen werden afgewisseld met grappige verhalen en spannende anekdotes. De zelfmoord van de vriendin van Anders en de mogelijke rol, die Breuer daarbij had gespeeld, bleef door Ada’s hoofd spoken, maar ze deed haar best om er niet meer aan te denken. Anders maakte in ieder geval sterk de indruk dat het ongetwijfeld treurige verhaal voor hem inmiddels niet veel meer dan een goedvertelde anekdote was geworden.

“Ik wil je graag nog wat laten zien,” zei Anders tegen Ada. Ze voelde een koude rilling over haar rug glijden nu ze wist dat ze waarvoor ze toch eigenlijk was gekomen, niet langer uit kon stellen. “Goed,” zei Ada schor. Als een volmaakte heer leidde Anders Ada naar een souterrain onder het huis. De ruimte was prachtig verzorgd, maar Ada voelde toch wel enige aarzeling toen ze er binnen stapte. Alle gevatheden bleven haar in de keel steken, want Anders had er werk van gemaakt. Anders gebaarde naar een stoel waar Ada haar kleren overheen kon leggen. Hij zei verder niets, maar ging er als vanzelfsprekend vanuit dat Ada zou gehoorzamen. Ada slikte een keer en merkte pas hoe trillerig ze was toen ze haar blouse uit wilde doen. Het bovenste knoopje koste haar zoveel moeite dat ze uiteindelijk, maar met de onderkant begon. Anders zag haar met genoegen tobben. Hij liep naar haar toe en trok toen in een keer haar blouse open. Twee knoopjes sprongen er vanaf, maar Ada dorst er niets van te zeggen. Anders kuste haar bijna kil op haar mond en ging toen weer doodgemoedereerd op een stoel zitten.  Ada vroeg zich af hoeveel vrouwen hij  voor haar vanaf deze bijna troon had bekeken. Ze moest wel toegeven dat het nu wel veel gemakkelijker was om haar, overigens best dure, blouse uit te trekken. Mokkend bedacht Ada zich dat ze deze blouse speciaal voor deze gelegenheid had gekocht. Ze zag wel tot haar genoegen en geruststelling dat Anders een goedkeurende blik op haar topje wierp. Dan had ze dat tenminste niet voor niets aangetrokken. Bij Breuer maakte ze juist graag wat extra sensuele  bewegingen met haar kont als ze haar rok uit trok en probeerde ze hem juist extra op te winden. Bij Anders dorst ze dat niet. Op die ene goedkeurende blik na, bleef hij volkomen onbewogen onder haar wat stuntelige striptease. Nadat ze zich had uitgekleed, stond ze op haar pumps na naakt voor hem. Bijna onwillekeurig bedekte ze met haar handen haar borsten en vagina. Anders gebaarde dat ze  moest knielen. Nadat ze had geknield, kwam ze op zijn teken op handen en voeten naar hem toe gekropen. Aan zijn voeten hield ze stil. Ada kuste voorzichtig zijn zwarte uiteraard blinkend gepoetste schoenen en zocht wanhopig naar een teken van Anders’ goedkeuring. Als hij nou tenminste maar iets zei, wist ze in ieder geval dat ze hem beviel of dat ze iets moest veranderen. Anders van zijn kant leek wel een eeuwigheid niet op haar aanwezigheid te reageren. Ada was het liefst gaan huilen, maar zelfs dat dorst ze niet.

Op zijn eigen manier hielp Anders haar uit vertwijfelde situatie. Hij greep haar hoofd bij haar haar en trok haar langzaam omhoog. Nu ze weer op dorst te kijken, zag dat Anders vooral geïnteresseerd naar haar keek. Hij duwde haar gezicht even tegen haar kruis en toen dwong hij haar om op te staan. Vanaf het plafond hingen twee kettingen omlaag tot aan de grond . Anders maakte haar polsen daaraan boven haar hoofd vast met stevige zwarte leren boeien. Daarna maakt hij haar benen vast. Het gevolg was dat Ada met armen en benen wijd gespreid voor hem stond. Al haar kwetsbare delen waren nu volkomen onbeschermd. Nog steeds volkomen zwijgend, kwam Anders naar haar toe. Hij deed een zwarte leren kap zonder ooggaten over haar hoofd. Ada voelde hoe hij de veters achter haar hoofd aan trok. Een moment leek het alsof de kap haar ook gelijk haar adem zou afsnijden en Ada voelde de paniek opwellen. Ze rukte fanatiek, maar natuurlijk volkomen kansloos aan haar boeien. Anders greep haar stevig vast en drukte haar hoofd tegen zijn schouder. Zijn aanraking zorgde er voor dat Ada weer tot rust kwam en ook weer gewoon kon ademen. Er moesten gaatjes in het masker zijn op de hoogte van haar neusgaten en ook haar mond was nog vrij. Ze slikte een aantal keer en voelde zich weer rustig worden. Dat was net op tijd voor de volgende schok, maar het kon natuurlijk ook dat Anders had gezien dat ze weer rustig was geworden en het daarom tijd vond om een stapje verder te gaan. De klemmen op haar tepels deden snijdend zeer. Ada gaf een gil en rukte nu niet uit angst, maar pijn aan haar boeien. Tegelijkertijd voelde ze ondanks alle spanning toch haar kruis gloeien. Anders had daar blijkbaar radar voor. Zijn hand gleed langs haar kruis. Een moment voelde ze hoe twee van zijn vingers heel even doordrukten. Alleen voor Ada haar kruis naar voren kon drukken, waren Anders’ vingers al weer verdwenen. Blijkbaar was ze daarmee toch te ver gegaan, want zonder enige waarschuwing draaide Anders allebei de klemmen op haar tepels een kwartslag om. Ada gilde het uit. Voor ze om genade had kunnen smeken, werd er een knevel voor haar gevoel zo groot als een tennisbal in haar mond gepropt. “Aargghl!” schreeuwde Ada gesmoord in een poging om dat onding uit haar mond te houden.  Zonder dat ze het had gemerkt, was Anders achter haar gaan staan. Hij sloeg zijn armen om haar heen en trok de klemmen van haar tepels. Ada schokte naar achteren tegen Anders aan, die haar stevig vast hield. Met zijn hand streelde hij haar pijnlijke tepels. Voor zover de kap over Ada’s hoofd dat mogelijk maakte, kuste Anders haar in haar nek. Het was het eerste kleine teken van genegenheid sinds hij goedkeurend naar haar topje had gekeken. Ada duwde haar achterwerk in Anders’ kruis en tot haar genoegen merkte ze dat dit toch, zelfs bij Anders, begon te werken. Terwijl Anders’ linkerarm Ada stevig tegen hem aan drukte, duwde hij zijn duim voorzichtig tegen haar anus. Ada begon te spartelen, maar dat wond Anders eerder op dan dat het hem tegen hield. Hij drukte door en Ada voelde eerst pijn en probeerde daarna haar kont ritmisch over zijn vinger heen en weer te bewegen. Anders trok zijn hand terug en gaf haar een klap op haar billen, die gezien al het voorgaande, bijna vriendschappelijk was te noemen. Ze voelde hoe hij daarna haar billen vastgreep en zijn nagels in haar vlees zette. Ada voelde ondertussen ook hoe een straaltje kwijl langs haar mondhoeken liep. De eerste slag raakte Ada zowel letterlijk als figuurlijk als een zweepslag. Ada probeerde haar spieren te spannen om de volgende slagen op te vangen, maar het was zinloos. Anders sloeg niet in één ritme, maar met berekening en hij vond blijkbaar feilloos iedere keer het enige plekje waar ze de slag niet verwachtte. Na een tijdje hing Ada kreunend aan haar boeien en voelde ze niet iedere slag meer apart.

Anders duwde een voor haar gevoel gigantische vibrator met kracht tussen haar drijfnatte benen. Ada kreunde, kwijlde en probeerde haar lichaam over de vibrator te laten zakken, maar haar boeien hielden haar stevig op haar plaats. Anders haalde de vibrator uit haar vagina en duwde deze tegen Ada’s clitoris. Toen Anders deze langzaam begon rond te draaien, voelde Ada een gigantisch orgasme aankomen. “Nee,” zei Anders. “Als je weet wat goed voor je is, zou ik dat niet doorzetten.” Ada probeerde haar aangolvende orgasme met alle macht tegen te houden, maar hoe ze ook haar best deed; ze hield het niet. Terwijl ze nog na aan het hijgen was, sneed de pijn van de zweep als mes door haar lijf. Als Ada had gedacht dat Anders haar de eerste keer gemeen sloeg, werd ze nu wel uit de droom geholpen. Als straf voor haar zonder toestemming verkregen orgasme, sloeg Anders genadeloos op haar edele delen. Ada kreunde en beet in haar knevel, maar uiteindelijk kwam er niet meer uit dan wat gemurmel. Ada voelde dat ze een volgend orgasme ondanks het nadrukkelijke verbod van Anders niet meer tegen kon houden.

Anders nam Ada mee naar een hoek van zijn ruimte. Hij had haar handen met handboeien op haar rug vastgezet. Haar handboeien zaten vast aan een halsband. “Voorzichtig,” zei Anders. Ada voelde dat haar voet tegen een soort emmer of tobbe stootte. “Nog één klein stapje,” zei Anders. Met wat hulp van Anders stapte Ada in de tobbe. “Goed zo,” zei Anders. Ada voelde hoe Anders haar halsband vastmaakte aan een ketting, die blijkbaar van het plafond was vastgemaakt en boven de tobbe hing. “Stil staan,” commandeerde  Anders. Ada voelde iets korreligs over haar voeten stromen. “Goed luisteren,” zei Anders. “Zolang je stil staat, is er niets aan de hand. Als je een voet optilt, komen er gegarandeerd erwten onder je voet. Dat wil je niet.” Ada kreunde toen het tot haar doordrong in wat voor soort positie ze was verzeild geraakt. “Vooral stil blijven staan,” zei Anders bijna gemeend mild. Ada slaakte uit frustratie  een kreet. “Goed zo lieverdje,” zei Anders, “gooi het er maar uit.” Terwijl ze daar stond en vooral probeerde niet te bewegen, raakte Ada haar gevoel voor tijd volkomen kwijt. Ze wist niet hoe lang het duurde voor de kramp in haar benen toch te erg werd en ze haar rechterbeen een heel klein beetje optilde. Hoe voorzichtig ze dat het ook deed; er kwamen toch een paar erwten onder haar voet. Eerst probeerde Ada de pijn nog te negeren, omdat ze heel goed wist dat iedere beweging het alleen maar erger zou maken. Toen de kramp te erg werd, tilde ze haar been maar helemaal op. Dat zorgde voor een moment verlichting, maar toen ze haar voet weer neerzette, sneed de pijn door haar voetzool. Ada begon te jammeren, maar dat hielp natuurlijk niet echt. Toen ze uiteindelijk ook haar linkerbeen optilde, kwam haar volle gewicht op haar andere been terecht. Ada probeerde de pijn te verminderen door op haar tenen te gaan staan. Hoewel er nu minder erwten in haar voetzool drukten, deden die wel nog meer pijn. Ada voelde hoe Anders haar beet pakte. Hij deed blijkbaar een riem onder haar schouders door en maakte deze zo te voelen vast aan dezelfde ketting waaraan Ada ook al vast zat met haar halsband. Ze kon nu even haar voeten intrekken en haar gewicht op haar oksels laten rusten. Dat was natuurlijk verre van ideaal, maar het gaf haar voetzolen wel even enige verlichting. “Je mag me dadelijk laten zien hoe dankbaar je bent,” zei Anders, maar het klonk voor Ada amper geruststellend. “Nu ik je zo heb geholpen, zal ik nog wat voor je doen. Ik ben gewoon te goed voor je.” Ada vroeg zich af wat Anders nu weer van plan was, maar het volgende moment wist ze het al. De al trillende vibrator werd weer in haar vagina geduwd. Alleen maakte Anders hem dit keer met een riem om haar middel vast. Ada werd volkomen overweldigd door de verschillende emoties. De pijn en de orgasmen vochten in Ada’s lichaam om voorrang. Ada hing kreunend aan haar riemen en dreigde ieder ogenblik haar bewustzijn te verliezen. Ze merkte pas dat Anders haar los had gemaakt toen ze tegen hem aanviel en hij haar opving. Met een krachtige beweging zwaaide hij haar over zijn schouder en droeg haar weg. Ze voelde hoe Anders haar op een matras of zoiets legde. Anders deed eindelijk die vreselijke kap van haar mond. Ada deed haar mond een aantal keer open en dicht en probeerde haar kaken weer een beetje te ontspannen. “Goed zo,” zei Anders, “dat zie ik graag.” Hij trok Ada aan haar haar omhoog en drukte zijn penis tegen haar gezicht aan. Ada deed haar mond open, sloot haar ogen en begon als een wanhopige te zuigen. Eindelijk hoorde ze Anders kreunen van genot. Hij duwde haar hoofd bijna in zijn kruis. Ada moest haar best doen om niet te kokhalzen of te stikken, maar ze hield bijna verbeten vol. Anders zou, of hij wilde of niet, genieten van haar onderwerping. Ze voelde hoe Anders verstijfde en daarna klaar kwam met een zachte grom. Anders was er blijkbaar de man niet naar om te brullen, maar Ada hoorde hem zwaar ademen terwijl zijn penis in haar mond verslapte. Zijn greep op haar hoofd werd ook iets lichter en daar maakte Ada gebruik van om haar hoofd iets naar achteren te doen en alles zo snel mogelijk door te slikken.

Anders maakte Ada los en tilde haar op. Alleen dit keer deed hij dat veel voorzichtiger dan de vorige keer. Hij wierp haar dit keer niet over zijn schouder, maar hij droeg haar bijna als een baby naar de badkamer, die naast deze ruimte was gebouwd. Met een kracht, die Ada niet meer van een man op die lijftijd had verwacht, legde hij Ada zachtjes in het bad. Hij kreunde niet eens toen hij door zijn knieën ging en haar neerlegde. Breuer zette de kraan aan en liet het bad langzaam vol lauw water lopen. Ada deed haar ogen dicht en kreunde toen ze het warme water op haar voetzolen voelde. Ze rekte zich uit in het echt enorme bad en gooide alvast wat water over haar uitgewoonde vagina. Het lauwe water zorgde voor een pijnlijke tinteling, die haar bijna opnieuw deed klaar komen, maar Ada hield zich in. Ze was als de dood dat Anders haar zou betrappen. Anders kwam bij haar op de rand van het bad zitten. Hij gaf haar een glas wijn. Ada moest de neiging om het in een keer naar binnen te gieten, onderdrukken. “Jij gaat echt heel diep,” zei Anders met iets van oprechte bewondering in zijn stem. Ada glimlachte en liet zich langzaam in het steeds hoger komende water zakken. Alleen haar tepels dreven nog net boven water.  “Geniet er maar even van,” zei Anders. “Je zult je krachten nog nodig hebben.” Ada hoorde de kille dreiging in zijn stem, maar het kon haar op dit moment niets schelen. Ze zweefde ergens op de grens van haar bewustzijn. Deze man was het ergste en het beste dat haar ooit was overkomen.

Anders’ goede bui duurde niet heel lang. Zonder wat te zeggen, trok hij stop uit het bad. Voor Ada er zelfs maar over na had kunnen denken of ze wel of niet wilde of durfde protesteren, trok Anders haar langzaam, maar onstuitbaar uit de badkuip omhoog. Het viel Ada op dat Anders juist op zulke momenten bijzonder zwijgzaam was. Omdat hij zijn arm omlaag deed, had Ada geen andere keuze dan met gebogen hoofd achter Anders aan te strompelen. Hij ging met haar terug naar de eetkamer. Daar maakte hij haar polsen weer achter haar rug vast en dwong haar op haar knieën. Daar duwde Anders Ada’s hoofd in zijn schoot. Ada liet haar hoofd in zijn kruis rusten en vroeg zich af wat er zou volgen, maar dat was een anticlimax. Anders zette de televisie aan en de hufter ging daarna op zijn gemak naar een actualiteitenrubriek kijken. Ada probeerde een keer voorzichtig haar hoofd op te tillen, maar Anders drukte dat weer terug in zijn schoot. Ada had graag voorzichtig in zijn kruis gebeten om hem in ieder geval nog toch tot enige actie te bewegen, maar ze dorst niet. Anders was niet direct de man, die je ongestraft uitdaagde. Toch merkte ze wel tot haar grote genoegen dat haar voorzichtige gewroet in Anders’ kruis toch wel tot een lichamelijke reactie leidde. In Anders’ broek zat inmiddels toch weer een bobbel, die er daarvoor niet zat. Dat wist ze heel zeker.  Dat Anders’ aandacht voor de actualiteitenrubriek nu toch een stuk minder werd, bleek wel uit het feit dat hij Ada blinddoekte en daarna zo te horen zijn broek en schoenen uit deed. Ada zocht op de tast met haar mond Anders’ kruis. Toen ze zijn penis had gevonden, wist ze in ieder geval dat ze weer zijn volle aandacht had. Zonder toestemming te vragen, nam ze zijn penis vol in haar mond. Misschien was Anders daar wel erg boos over, maar als het zo was, won zijn hartstocht het toch voor het moment van zijn boosheid. Ada gleed langzaam langs Anders’ penis omlaag en drukte haar hoofd in zijn kruis. Anders kreunde en Ada genoot van Anders’ emoties. Hij trok langzaam zijn penis terug. Ada was eigenlijk blij toe, want ze was bijna in Anders’ penis gestikt, maar ze was te trots om dat toe te willen geven.  De rest van de tijd gebruikte Anders haar vooral een beetje als speeltje. Hij liet haar zijn voeten kussen en likken en af en toe gaf hij haar een klap met zijn vlakke hand op haar billen. Een paar prikte hij even met een vinger is Ada’s anus, maar het was allemaal meer ‘Spielerei’ dan serieus. Tot Ada’s frustratie leek Anders weer veel meer geboeid door de toestand in het Midden-Oosten dan door haar toch onmiskenbare inspanningen. Tot haar genoegen hoorde Ada het eindmuziekje van het programma en zoals ze al had gehoopt, had Anders nu tenminste ook weer aandacht voor haar. Hij greep Ada bij haar nek en dwong haar om nu echt werk te maken van het likken van Anders’ voeten. Blijkbaar trok hij zich boven Ada’s  hoofd af, want er vielen verschillende druppels sperma op haar rug.

Ada had gehoopt dat haar martelgang nu eindelijk ten einde was en dat het tijd werd om samen na te genieten. In plaats daarvan trok Anders de nog steeds blinddoekte en geboeide Ada omhoog en trok haar mee. Ze deed haar best om niet te struikelen, maar in tegenstelling tot Breuer stuurde Anders haar maar een heel klein beetje bij. Breuer vond het oprecht zielig als ze viel. Het leek er op dat het Anders helemaal niet zoveel kon schelen of ze viel of niet. Ondanks Anders’ in ieder geval voelbare gebrek aan belangstelling wist ze toch zonder al te grote problemen bij de blijkbaar door Anders gewenste bestemming te komen. Hij dwong haar om op een soort van plastic matras te gaan liggen. Ada vond het akelig en plakkerig, maar Anders ging gewoon door waar hij mee bezig was. Ada voelde een soort hele strakke slaapzak langs haar hele lichaam worden dicht geritst. Eén moment dreigde ze in paniek te raken, maar Anders drukte haar hoofd weer stevig omlaag. Zijn greep had voor Ada toch, ondanks alles, iets geruststellends. Haar hele lichaam en hoofd werd nu als door een slaapzak uit het leger totaal bedekt. Alleen haar neus en mond staken er nog uit, maar door de knevel in haar mond was ademhalen door haar mond bijna onmogelijk. Anders kneep nu Ada’s neus dicht. Ada worstelde met haar boeien en met de hele ‘slaapzak’ . Ze dreigde weer in paniek te raken, toen Anders haar neus los liet. Ada haalde gejaagd en diep adem. Ze hoorde Anders lachen. Hij stond blijkbaar op en liet haar daar achter. Ada hoorde tenminste een deur dichtslaan en daarna een sleutel omdraaien.

Ada wist eigenlijk niet of ze wakker werd of door de zachte tikjes in haar gezicht weer bij bewustzijn kwam. “Het is zes uur in de ochtend,” zei Anders. “Ik weet niet hoe laat je op je werk moet zijn, maar ik ging er maar vanuit dat zes uur altijd vroeg genoeg zou zijn.” Ada had het even moeilijk met het zich oriënteren. In eerste instantie wist ze helemaal niet waar ze was, maar toen kwam alles van de vorige avond weer bij haar terug. Anders wees haar de badkamer en vertrok toen weer. Echt een zorgvuldige minnaar ben je niet, dacht Ada. Ze liet het warme water over zich stromen en bedacht toch met enige trots hoe ze Anders uiteindelijk toch opgewonden had gekregen. Aan de andere kant viel het ontbijt enorm tegen. Breuer gaf haar altijd het gevoel na iedere uitputtende nacht dat zij heel bijzonder voor hem was, maar Anders had alleen brood, crackers en muesli neergezet. “Wil je koffie of thee?” vroeg hij nog, maar verder ging zijn gastvrijheid niet. Ada hoopte eerst nog dat het allemaal onderdeel was van een door haar nog niet begrepen spel, maar de werkelijkheid was blijkbaar veel prozaïscher. Anders had gewoon alle interesse in haar verloren en probeerde haar nu zo snel als maar een beetje acceptabel mogelijk was, weg te werken. Ada was gewoon een van Anders’ avontuurtjes en het moest haar vooral niet het hoofd stijgen. Ada at haar muesli met lange tanden op en voelde zich misbruikt door een gruwelijke, wrede, oude man. Ze had zich echt helemaal aan hem gegeven. Ze had alles gedaan wat hij wilde en waarschijnlijk nog meer, maar het had zo te zien allemaal geen enkele indruk gemaakt. De kus, die Anders aan Ada gaf bij wijze van afscheid was niet eens zo zeer kil als wel ongeïnteresseerd. Ada voelde zich beroerd. Het enige goede nieuws was, stelde ze met enige galgenhumor vast, was dat ze dit keer wel erg ruim op tijd op haar werk zou zijn.