Inge VII

“Volgens mij is bureaucratie een Frans woord,” zei Inge toen ze Bart min of meer half verscholen achter zijn stapel papieren en formulieren zag. “Ja,” zei Bart, “en inspraak dan weer niet.”  Inge gaf hem een kus en streek een keer met haar hand door zijn haar. “is het veel?” vroeg ze begripvol. “Ach,” zei Bart, “als je het allemaal een keer moest invullen, maar zo werkt het hier niet.” Inge keek een keer vragend. “Dit is de gemeente,” zei Bart terwijl hij naar een stapelte papieren wees, “de burgemeester hier is een aardige kerel en absoluut niet tegen buitenlanders, maar….” Inge vermoedde al dat het daarmee niet afgelopen was. “Het canton heeft aparte formulieren en die moeten ook allemaal worden ingevuld. Het is me nog steeds onduidelijk waar het arrondisement over gaat, maar formulieren hebben ze genoeg. “

“Vervelend,” zei Inge. Ze vond het al vervelend om haar rapport na de nachtdienst in te vullen, laat staan als je alles twee keer moest doen. “Dan hebben we hier nog het departement,” ging Bart verder. “Wat doen die?” vroeg Inge. “Eigenlijk alleen maar de burgemeester in de gaten houden,”zei Bart berustend, “en vaak is dat wel nodig ook, maar daar gebruiken ze dan ook weer stapels papier bij.” Bart pakte de koffie die Inge had gezet aan met een glimlach. Dit is voor hier in de buurt met wel ruim vijftienhonderd inwoners een flinke plaats, maar er zijn ook plaatsjes met een paar honderd inwoners en allemaal hun eigen bijna kindse wijnboertje als burgemeester.”  Inge kende de gemeentepolitiek eigenlijk alleen maar uit de vaak zeer saaie verhalen van Ada en hoewel de Zuid-Franse zon alles wat vriendelijker inkleurde, kon Inge zich voorstellen dat het hier allemaal niet beter was. “En negeren?” vroeg Inge, want van Bart jan had ze ooit begrepen dat de meeste formulieren, rapportages en dagstaten toch werden genegeerd. In het zieknehuis waar ze werkte, had ze trouwens zelf ook dat idee al eerder gehad. Bart lachte een keer schamper. “Dat moet ik ze hier allemaal nageven,” zei hij, “als er een formulier ontbreekt, staat gelijk alles stil. Blijkbaar kijken ze in ieder geval na of het formulier in het dossier zit. Wat doe je trouwens vanmiddag? Ga je mee naar Beziers of blijf je hier aan het zwembad hangen?”  Inge gaf Bart weer een kus. “Ik laat jou lekker sloven bij Franse Bureaucraten en ga zelf luieren,” zei ze. “Wat denk je nou zelf? Natuurlijk, ga ik mee.” Bart trok haar bij hem op schoot en legde zijn hoofd tegen haar borsten aan. “Je bent lief,” zei hij.

Dankzij, nou eerlijk gezegd, vooral Ada’s huiswerk wist Inge dan wel alles over de tragedie die Beziers zoveel eeuwen eerder had getroffen, maar nu was het een gewone Franse stad en toevallig de hoofdstad van het gelijknamige arrondissement.  In de stad herinnerde natuurlijk niets meer aan al die ellende; ook al omdat de lokale middenstand waarschijnlijk maar al te goed begreep dat ze het toch voor wat betreft de toeristenindustrie af zouden leggen van het kasteel in Carcassonne. Sommige concurrentie moest je gewoon niet aan willen gaan. Inge begreep wel waarom ambtenaren in Frankrijk toch wel iets anders waren dan in Nederland. De ambtenaren hier hadden de volle grandeur van de Republique Francaise achter zich en dat zag er nu eenmaal anders uit dan in Nederland. Het gebouw van het arrondissement leek vooral op een groot uitgevallen Griekse tempel, compleet zuilen en trappen. Wie in zo’n gebouw werkte, voelde zich natuurlijk toch al snel belangrijker dan een ambtenaar in een saai kantoorgebouw. Barts makelaar stond beneden aan de trap al op hem te wachten. Het was een wat oudere man,strak in het pak, met een bruinverbrand gezicht. “Wat leuk,” zei de man in accentloos Nederlands, “ik zie dat u uw vrouw ook heeft meegenomen.” Hij gaf eerst Inge en toen Bart een hand. “Van Dorp, mijn makelaar,” stelde Bart de man aan Inge voor. “Van Dorp?” vroeg Inge. De man knikte een keer. “Als sinds 1989 actief hier in de buurt als makelaars en bemiddelaaars.” Bart gaf Inge een kus. “Als jij nou de stad ingaat, gaan wij dit regelen.” Inge voelde zich op dit moment wel heel erg de vrouw van Bart. Ze gaf een kuise kus op zijn wang, zoals ze zich voorstelde vrouwen zouden doen, die weliswaar al heel lang waren getrouwd, maar toch nog steeds wel van hun man hielden. Toen de beide mannen, Bart en zijn makelaar samen de monumentale trap opliepen, keek Inge ze met enige trots na. De portier liet hen zonder veel plichtplegingen binnen.  Ze zou eens gaan kijken wat er voor winkels hier in de buurt waren, maar ze had niet echt de behoefte om geld uit te geven. Merkwaardig genoeg had ze dat eigenlijk altijd alleen maar als ze ergens met Bart Jan was.

Aan Barts loop kon Inge zien, dat hij blijkbaar redelijk tevreden was hoe het gesprek was verlopen. Van Dorp liep er, zo te zien eveneens tevreden, naast. “Laat me raden,” zei Inge, die vooral aan van Dorp wilde laten zien dat ze Bart door en door kende,  hoewel dat natuurlijk eigenlijk bluf was. Bart en van Dorp gingen bij haar aan het tafeltje zitten. “Prima gegaan,” zei Bart, “het is nu alleen nog een van op de juiste stempels wachten.” Van Dorp gebaarde het meisje dat op het terras liep en bestelde voor zichzelf en Bart een biertje. “Wilt u nog een wijntje?” vroeg hij aan Inge. “wanneer denk je dat het rond is?’’ vroeg Bart aan van Dorp. Die haalde zijn schouders op. “Het blijft Frankrijk,” zei hij, “maar met twee, maximaal drie maanden moet het toch allemaal wel rond zijn.” Dat antwoord viel Inge tegen en ze zag aan Barts gezicht dat ze daarin niet de enige was. Van Dorp wapperde geruststellend met zijn handen. “Zolang je de burgemeester niet tegen hebt, is handhaving hier ook maar een relatief begrip. Ik zou gewoon beginnen, maar een beetje terughoudend. Voorlopig geen groot vuurwerk op 14 juli.” Bart begreep dat er voorlopig niet veel anders opzat.  “Ga je vanavond nog naar Résine?” vroeg hij aan van Dorp. “Helaas,” zei van Dorp, “andere drukke bezigheden, maar gaan jullie wel?” Bart keek wat moeilijk. “Ach,” zei hij daarna op een manier, die Inge vooral berustend vond. Van Dorp begreep het blijkbaar, want hij maakte een vergelijkbaar gebaar. “Soms moet je wat,” stelde hij lijdzaam vast. Inge hield haar mond, maar brandde van nieuwsgierigheid, alleen ging ze er vanuit dat haar geloofwaardigheid als langdurige echtgenote van Bart zou lijden als ze nu opeens allerlei vragen ging stellen.  Maar gelukkig hoefde Inge niet lang te branden, want van Dorp, voor wie het nu eenmaal niet allemaal vakantie, maar gewoon werk was, nam snel afscheid.

“Gezellig,’ zei Inge een beetje pesterig. Bart keek maar wat moeilijk. Soms kon hij zo aandoenlijk verlegen zijn. Camping Résine was zo ongeveer alles waar Inge’s ouders zo’n vreselijke hekel aan hadden gehad. Dat het hier niet alleen een door Nederlanders gedreven camping betrof, maar dat de beoogde doelgroep ook volkomen Nederlands was, bleek alleen al uit het aanbod snacks, dat volgens de vrolijke kleine postertjes van de fabrikant uit ‘vleeskroketten, maar dan de echte!’ en ‘de originele frikadellen’ bestond.  De Nederlandstalige muziek en de Nederlandse commerciële zender, die gelukkig geen geluid produceerde, maakten het beeld voor Inge helemaal af. Ze stelde zich voor dat het hier vroeger wel gezellig zou zijn geweest, met meisje en zeker ook jongens, die ze wel kon verstaan. Aan de bar had zich een bont gezelschap verzameld dat maar een ding gemeen had:  ze spraken allemaal Nederlands.  

Na het vertrek van van Dorp had Inge gelijk aan Bart gevraagd waar ze dan vanavond wel naartoe gingen. Bart had uitgelegd dat een keer in de maand op camping Résine de Nederlandse club uit de omgeving bij elkaar kwam. Het was een bont gezelschap van keurige penssionado’s tot vrije jongens, die de tweedehands auto’s hadden ingeruild voor huizen of campings.  “Het is de plek waar je alles hoort,” zei Bart min of meer verontschuldigend, “en de culturele vereniging komt er ook bij elkaar.” Inge moest er om lachen. Ze wees naar de aanplakbiljetten voor kroketten en frikadellen. “Je hebt gelijk,” zei Inge, “het inderdaad allemaal heel authentiek Nederlands.” Bart bleek ondanks al zijn reserves en terughoudendheid hier toch heel veel mensen te kennen. Inge, die blij was dat ze een moment niet op eieren hoefde te lopen, vond het allemaal al lang best. Het programma aan de bar bestond uit elkaar bijpraten over te koop staande huizen en campings en lekker met zijn allen klagen over al dan niet vermeende franse bureaucratische willekeur. Daarna viel het gezelschap toch wel een beetje uit elkaar. De keurige pensionado’s en de alternatievelingen gingen allemaal aan de ene lange tafel zitten. De vrije jongens hadden hun eigen tafel, maar het was duidelijk dat beide groepen elkaar niet uitsloten of negeerden. “In Frankrijk zijn we opeens gewoon allemaal Nederlanders,”  zei Bart, die ook verder de smartlappen gelaten over zich heen liet komen.

Toon en Anneke, de respectievelijke gastheer en gastvrouw hoorden zichtbaar, maar ook hoorbaar meer tot de vrije jongens. Vooral Toon kon in geuren en kleuren over al het hem aangedane leed vertelleen. De burgemeester van het gehucht waar de camping bij hoorde, was niet alleen de marketingmanager van de lokale coöperatie van wijnboeren, maar ook namens het Front National burgemeester.  Vanuit die politieke overtuiging had ze een diepgewortelde hekel aan buitenlanders, waarbij ze tot Toons verdriet en onbegrip weigerde om onderscheid te maken tussen Nederlanders en andere buitenlanders.  Ze had geprobeerd om Toon te verplichten om alle woeste gronden en dat waren er nogal wat in de heuvelachtige gebied, vrij van bosschages te houden in verband met bosbrandgevaar. Het was natuurlijk volkomen onredelijk geweest en met behulp van van Dorp had hij met succes geklaagd bij het arrondissement. Sindsdien was het oorlog tussen het dorp en de nog kleinere Nederlandse enclave. Alleen bleek de burgemeester in dit gevecht vaak de machtigste. “Het is echt schandalig,” zei Toon met oprechte verontwaardiging, “ik heb zelf ook mijn bedenkingen bij buitenlanders, dus ik begrijp de burgemeester best.” Inge keek Bart vragend aan. “Geloof me maar,” zei Bart zachtjes tegen haar, “Toon begrijpt echt niet dat hij in de ogen van de burgemeester hier ook een buitenlander is.” Inge schoot in de lach, maar ze wist dat goed te maskeren door snel een slok wijn te nemen. “Hoe doe jij dat?” vroeg Inge aan Bart. “Ten eerste heb ik te maken met een andere burgemeester en ten tweede heb ik met de voorzitter van de coöperatie bij ons in het dorp afgesproken dat hij een keer in de maand een wijnproeverij voor de gasten mag organiseren.” Inge vond het allemaal mooi en aardig, maar dat bedoelde ze niet. “Wat doe jij met de burgemeester?” vroeg Inge nog een keer. “Schatje,” zei Bart, “denk jij echt dat burgemeester in een wijnstreek als deze ooit tegen de voorzitter van de lokale coöperatie ingaat?’’ Inge haalde eerst haar schouders op, maar toen begreep ze de logica wel. “Niet de burgemeester, maar de voorzitter van de coöperatie is hier in de buurt de baas,” zei Bart. “Dat zou allemaal wat voor Ada en die vriend van haar zijn,” zei Inge. Bart schoot in de lach. “Ik denk dat ze zich allebei als een vis in het water zouden voelen.”

Naarmate de wijn rijkelijker vloeide, werd iedereen een stukje losser. Bij de karaoke was het nog steeds vooral de tafel met de vrije jongens, die de kandidaten leverde, maar het nog steeds prachtige weer en vooral de wijn maakte ook de rest van het gezelschap mild. Er werd wat goedmoedig meebewogen op de muziek..  Inge zag  dat Toon en Anneke de rollen goed hadden verdeeld. Toon was nu definitief overgestapt naar de tafel van de vrije jongens en trad daar op als de grote gangmaker. Anneke was bij de andere tafel gaan zitten en keek vooral half mild, half ironisch naar de activiteiten van haar man. Inge vroeg zich af wat daarvan was gespeeld ten behoeve van haar publiek en in hoeverre het was gemeend.  Bart was overgestapt op het water. Hij sloeg zijn arm om Inge heen. Ze had het idee dat hij zich wel amuseerde, maar ook mijlen ver weg was met zijn gedachten. “Waar denk je aan?” vroeg Inge. Bart haalde zijn schouders op. “Eigenlijk nergens aan,” zei hij, maar Inge kende hem inmiddels goed genoeg om te weten dat hij loog. Om zich er vanaf te maken, drukte hij Inge nog een keer stevig tegen zich aan. Ze legde haar hoofd op zijn schouder. “niets bijzonders,’ zei hij nog geruststellend.

De rest van de avond werd de stemming in het gezelschap steeds joliger. Aan het eind van de avond playbackte zelfs een wat zichtbaar alternatieve dame toch nog een nummer van Andre Hazes met zo’n houding van: eigenlijk ben ik ook soms een hele gewone meid. Inge, die bij dit alles toch vooral oog voor Bart had, zag dat hij steeds meer van deelnemer in toeschouwer veranderde. Ze had het idee dat hij het allemaal zonder waardeoordeel registreerde, maar Inge werd er toch wat nerveus van. Op zulke momenten leek hij meer op Ada’s vriend dan Inge prettig vond. Bij Breuer voelde ze zich al nooit helemaal op haar gemak en op zulke momenten bij Bart ook niet. “Vind je het niet leuk?’’ vroeg ze toch een beetje gespannen. Bart glimlachte geruststellend tegen haar. “Nee hoor,” zei hij manmoedig, “ik vind het best aardig.”  Inmiddels wist Inge wel dat dit toch altijd nog een hele categorie beter was dan ‘wel aardig,’ maar erg enthousiast klonk het ook niet.

“Het meest bizarre is nog dat ze nu de beste maatjes is met mijn ex,” zei een man met een licht meewarige grijns tegen de vrouw, die naast Inge zat. Inge ging er eens lekker voor zitten. Een smeuïge roddel, ook al was het dan over mensen die ze niet kende, liet ze zich toch niet zo snel ontnemen. “Ze moest eens weten,” vervolgde de man. Inge’s buurvrouw knikte een keer zowel meewarig als begrijpend. De man nam nog een slok van zijn wijn. Het verhaal was blijkbaar uit en Inge had alleen maar de pointe gehoord. “Vertel,” zei ze tegen de man, die haar wat verbaasd aankeek. “Zoveel valt er niet te vertellen,” zei de man wat terughoudend. “Het verhaal ging over mijn ex.” Inge nam nog een slok van haar wijn. “En toen?” vroeg ze uitnodigend. “Ach,” zei de man, “zoveel valt er nou ook weer niet te vertellen.” Maar het was duidelijk dat de man een tweede gelegenheid  om zijn grote verhaal te vertellen, niet zomaar liet lopen. “Het ging over mijn ex,” zei de man, maar dat wist Inge natuurlijk al. “ik heet trouwens Martin.” Inge zei haar voornaam en hoopte dat hij eindelijk informatie zou geven, die ze eerder nog niet had gehad. “Mijn ex had de grootste midlifecrisis, die je je maar voor kon stellen,” vertelde de man.  Inge had het idee dat er nu eindelijk schot in het verhaal kwam. Eigenlijk was het een clichéverhaal, maar Martin vertelde het onderhoudend. Zijn vrouw had het aangelegd met zijn beste vriend, maar door de vergaande verlegenheid van de gelukkige man in kwestie had het allemaal al bij voorbaat tot een kansloze operatie gemaakt. Uiteindelijk was ook Martin’s huwelijk niet tegen de ontdekking van dit ‘overspel’ bestand geweest. “Maar hoe wist jij het dan?” vroeg Inge, die ellende bij anderen toch altijd wel onderhoudend vond. “Zo voorspelbaar als de pest,” zei Martin met een wat wrange grijns, “ze had haar mail open laten staan.” Inge zag dat de herinnering aan dit moment martin toch nog steeds pijn deed. “Dom,” begreep Inge. “Heel dom,” antwoordde Martin, ‘maar uiteindelijk niets aan te doen.” Martin nam ook nog een slok van zijn wijn. “Toen wij zijn gescheiden, was het nou net zijn vrouw, die bijna agressief de kans van mijn ex koos.” Inge moest wel lachen om de ironie van het verhaal. “Maar waarom heb je dat dan nooit verteld?” vroeg ze. Martin haalde zijn schouders. Het was duidelijk dat het hem ook weer zoveel vreselijk veel kon schelen. “Het heeft wel iets ironisch,” zei Martin, “ze gaan iedere maand samen naar de film.” Inge vond het wel een erg bescheiden en voor haar in ieder geval niet echt bevredigende vorm van wraak. “Ik zou het hebben verteld,” zei ze met grote stelligheid. “Ja,” zei Martin, “maar jij bent niet ik.”

Bart vond het nu blijkbaar genoeg. “Zullen we zo gaan?” vroeg hij aan Inge. Ze kroop een beetje tegen hem aan en genoot van zijn aanwezigheid zonder dat hij, gehinderd door wel erg veel aanwezigen, al te lichamelijk of dominant kon worden. Ze voelde zijn inmiddels vertrouwde lichaam zich bijna onwillig ontspannen. Bart sloeg zijn arm om haar heen en kuste haar in haar nek. Mart in kletste inmiddels alweer vrolijk met een andere tafelgenoot. “Martin is aardig,” zei Bart, “maar hij heeft een nogal beperkt repertoire.”  Inge wilde het graag geloven, maar was ze eigenlijk alleen maar bezig met Bart en hoe ze dit moment zo lang mogelijk vast kon houden. Morgen zou het, hoe zonovergoten ook, onontkoombaar morgen zijn en dit moment kwam dan nooit meer terug.

Inge VI

“Alles is zo ongeveer geregeld,” zei Bart aan het ontbijt, hij was helemaal naar het dorp gereden om verse croissants te halen, “en de eerste gasten komen pas over een week.” Inge had hem vragend aangekeken. “Dus?” had ze gevraagd. “Dus is dit onze week,” zei Bart, “en daar gaan we van genieten.”  Een hele week met Bart alleen sprak Inge wel aan. “Nou,” zei Inge, “wat had je zo in gedachten?” Alleen al bij de gedachte voelde ze zich uitgewoond, maar Barts plannen pasten veel meer bij een normale vakantie dan ze zelf had gedacht. “Ben je weleens in Carcassonne  geweest?” vroeg hij. Inge was ooit lang geleden met haar ouders in Carcassonne geweest en kon zich vooral de hitte en de drukte van de bovenstad nog herinneren, maar ze hield haar mond maar. Zonder dat Inge verder wat hoefde te zeggen, ging Bart enthousiast verder. “We gaan eerst naar Carcassonne en dan kunnen we vanmiddag zwemmen.” “Waar?” vroeg Inge. “Nou,” zei Bart een beetje verbaasd, “wat dacht je van hier?” Het drong nu tot Inge door dat Barts complex eigenlijk nog maar voor een heel klein stukje had gezien. “Je laat me eerst eens zien wat je hier allemaal hebt,” Bart gaf haar een kus. Hij leek enthousiast genoeg. “Doe je dan wel eerst een slip en T-shirt aan?” Inge stond op en ging naar de slaapkamer. Ze rekte zich nog een keertje onnodig, maar wellustig uit op de trap. Alle gekken kijken, bedacht ze zich met een grijns. “Sloerie,” riep Bart vanuit de keuken, “ga je aankleden!”

Het complex van Bart was een stuk groter dan Inge had verwacht. Naast het hoofdgebouw en de twee andere gebouwen bestond het inderdaad uit een ommuurde tuin en een grote boomgaard, die in dit zonnige stukje Frankrijk ook als camping kon fungeren, compleet met eigen toiletgebouw. Verderop tussen de druiven stonden nog drie kleine, maar comfortabele bungalows.  “Die zijn voor de verhuur of de verkoop,” zei Bart. “Zijn dat die dingen waar de vriend van Ada er een van heeft gekocht?”  vroeg Ada. Bart wees de rechter aan. Inge was geen boekhouder, zoals Bart jan, maar als Bart dit hele project had kunnen kopen, beschikte hij met of zonder de hulp van die Breuer over een imponerend eigen vermogen. “En hier heb jij allemaal geen financiering voor hoeven regelen?” vroeg Inge toch nog maar een keer. Ze kon het zich gewoon niet voorstellen.  Bart sloeg zijn arm om haar heen. “Ik weet het niet,” zei hij trots, “volgens mij zit je alleen maar achter mijn geld aan.” Inge drukte zich tegen Bart aan. “ik vind het niet echt erg hoor dat je geld hebt.” Bart keek haar maar wat meewarig aan. “ik moet je de rest nog laten zien,’ zei hij.

Het gebouw links van het hoofdgebouw bestond uit nog een aantal luxe uitgevoerde kamers. “Volgens mij kan je hier heel wat gasten ontvangen,” zei Inge. “In het hoofdgebouw heb ik tien kamers op de eerste  verdieping en hier nog tien,’ zei Bart trots. “Dat is best een aantal,” zei Inge. Ze had eerlijk gezegd geen idee of dat veel of weinig was, maar Bart was er zo blij mee. “Ik heb nog een verrassing voor je,” zei Bart en hij nam haar mee naar de schuur aan de overkant.

De schuur bestond uit een traditionele ruimte waarin een oud voertuig met allerlei sproeikoppen stond. “Wat is dat?” vroeg Inge. “Dat gebruiken ze hier om gif over de wijn te sproeien.” Inge keek bedenkelijk. “Ze noemen het hier Bordeauxse pap,” zei Bart geruststellend, “dan klinkt het beter.” Inge schoot in de lach. “En waar bestaat die Bordeauxse pap dan uit?”vroeg ze.”Kopersulfaat en ongebluste kalk.” Inge keek een keer bedenkelijk. “maar goed,” zei ze daarna, “hoe kom jij aan een apparaat dat koper en ongebluste kalk sproeit.?” “Kopersulfaat,”verbeterde Bart haar. “maakt dat het beter?” vroeg Inge voorzichtig. “Nee,” zei Bart, “totaal niet. Maar het ding stond hier nog en toen alle verbouwingen lang blijven staan, omdat het nooit echt genoeg in de weg stond.” Inge herkende dat wel. “Ik heb zo’n wasmand,” zei ze begripvol. “Het gaat niet om dit apparaat,” zei Bart, “maar om de volgende ruimte.”

De ‘volgende’ ruimte zou het best als Barts hobbykamer kunnen worden omschreven. “Jezus,” was Inge’s eerste en intens gemeende opmerking. “Je hebt je uitgeleefd,’ zei ze. De ruimte was keurig opgeknapt en schoongemaakt; dat moest ze toegeven. Aan de muur was een andreskruis met veel ringen bevestigd. Verder was er schandblok en aan het plafond hingen meerdere kettingen. In de hoek stond een kooi, die aan de binnenkant was gevoerd met zwart (kunst)leer. “Leuk,” Inge met een wat onzeker lachje. “Pas maar op,” zei Bart en hij sloeg zijn arm om haar heen. “Als je ongehoorzaam bent, stop ik je hierin.” Inge drukte zich stevig tegen hem aan. Het was natuurlijk allemaal erg opwindend, maar ook gewoon best eng. “je gaat toch geen gekke dingen,” zei ze. “Natuurlijk wel,’ zei Bart met overtuigingskracht, “gek en gruwelijk.”  Inge hield zich nu stevig aan hem vast. “Ik ben serieus,” zei ze en Bart maakte zijn greep wat losser. “Wat had je in gedachten,” vroeg hij daarna gewoon serieus en daardoor geruststellend. “Nou,” zei Inge met een zenuwachtig lachje, “dat je me hier de hevel vakantie opsluit, of verhuurt, of zoiets. Nou ja: je weet wel….” Bart kuste haar in haar nek. “Dat opsluiten spreekt me wel aan,” zei hij, “maar voor verhuur ben ik veel te jaloers.” Hij gaf haar nog een kus. “Jij hebt de raarste fantasieën,” zei Bart daarna ook nog doodleuk. “Moet jij zeggen,” snauwde Inge meer uit opluchting dan uit boosheid.  Bart draaide haar naar zich toe en drukte haar tegen zijn vertrouwde lichaam.  “Ik hou veel te veel van je,’ zei Inge zorgelijk. “Dat kan nooit genoeg zijn,” zei Bart. Inge was daar allemaal niet zo zeker van, maar ze hield haar twijfel voor zich. Bart deed het allemaal maar af als een grapje en tilde haar op en liep haar in zijn nu weer veilige armen de schuur uit de warmte van de ochtendzon in.

Bart parkeerde zijn auto op de kleine parkeerplaats naast de brug bij de rivier. “In de zomer kan je hier over de hoofden lopen,” zei hij. Inge zag de vesting van de ‘oude stad’ van Carcassonne op de heuvel liggen. “Prachtig,” zei ze en ze meende het. “Jij mag het zeggen,” zei Bart, die als het niet om seks ging altijd nogal van de inspraak was, “we gaan nu eerst naar de Oude Stad en eten dan in het centrum, of we gaan eerst naar het centrum en eten dan in de Oude Stad.” Inge kon het eigenlijk allemaal niet schelen, maar omdat ze wel graag wilde laten zien dat zij ook bewust over de dingen nadacht, vond ze: “beslis jij maar,” toch te beperkt. “laten we eerst maar naar de Oude Stad gaan,” zei Inge daarom maar met een air en met een flair, die ze weliswaar niet voelde, maar wel uit kon stralen als ze dat wilde, “het is daar nu vast nog lekker rustig.”  Bart lachte goedkeurend. “Ik zal het natuurlijk nooit tegen de gasten zeggen,” zei hij, maar eigenlijk vind ik ‘La Cité’ vreselijk. Het is toeristenfuik en het centrum van Carcassonne is veel leuker, veel echt Franser.”  “Volgens je eigen folder ligt het echt middeleeuwse en uitstekend bewaard gebleven Carcassonne anders heel dichtbij jouw spiritueel centrum,” zei Inge met een grijns. “Ja, ja,” zei Bart en hij keek wat moeilijk. Inge genoot van dit moment en ze was zowel Ada, met haar manie om alles op te zoeken, als Breuer met zijn neiging om alles beter te weten, even dankbaar. “Op zich is het natuurlijk een schitterend monument, maar dan van hoe iemand uit de negentiende eeuw zich een middeleeuwse stad voorstelde.”  Bart keek haar bewonderend aan. “Je hebt je huiswerk gedaan,”zei Bart. Inge glimlachte bescheiden en probeerde vooral uit te stralen dat het allemaal niet veel voorstelde.

Inge vond de Oude Stad of la Cité van Carcassonne eigenlijk gewoon prachtig. Zogenaamde kenners als Ada of echte kenners als Breuer konden dan prima uitleggen dat je precies kon zien dat het allemaal niet echt middeleeuws was, maar negentiende eeuws, maar Inge had geen idee; ze vond het eigenlijk allemaal geweldig, maar ze hield het voor zich en genoot in stilte van de kleine nog rustige straatjes. In een ding had Bart wel gelijk: het was inderdaad echt heel erg toeristisch. “Ik kan gelijk voor de hele familie kaart kopen,” zei Ingebij een van de talloze winkeltjes. “Natuurlijk,’ zei Bart en hij wilde braaf wachten bij een molentje met kaarten van Carcassone,  heel veel bergen en koeien en schapen, die ongetwijfeld iets heel grappigs zeiden als je Frans goed genoeg was om de boodschap te begrijpen. “Ik maakte maar een grapje,” zei Inge snel. Ze had echt al jaren geen kaarten meer rondgestuurd.

Na nog een minuut of twintig hadden ze ieder pittoresk straatje wel gehad en liepen ze via de muren een stuk rond de stad. Het uitzicht was zondermeer schitterend. “Laten we naar beneden gaan,” zei Bart, “dan gaan we eten.” Het idee aan eten sprak Inge echt enorm aan. “Volgens mij hebben we genoeg cultuur gesnoven voor een dag,” zei ze. Bart schoot in de lach. “Ja,” zei hij met een licht ironische glimlach, “en dan nog wel met zo’n erudiete gids.” Inge lachte maar een beetje, maar soms was Bart gewoon een engerd.  Het was nog best een eind lopen van de Oude stad naar het tegenwoordige centrum van de stad, maar na een kwartiertje door straatjes die Inge eerder associeerde met Italië  waren ze op het grote plein van de stad met heel veel terrasjes. “Place Carnot, “ las Bart het bordje voor. Inge zei niets. Ze had geen idee en dadelijk zei ze iets doms. Ze kon nu toch moeilijk haar telefoon zoeken en het even opzoeken. Omdat ze verder niet reageerde, ging Bart ook gewoon gezellig neutraal op een stoeltje zitten. “Volgens mij heb je honger,” zei hij. Inge lachte blij. Ze stief van de honger. “leuke stad,” zei ze en ze meende het. “Ik vind het centrum leuker dan de Oude Stad,” zei Bart, “maar de mensen komen voor de Oude Stad.”  Daar zou hij best weleens gelijk in kunnen hebben. “Wat gaan we vandaag verder doen?” vroeg Inge. “Niets,” stelde Bart voor, “we eten hier, blijven dan nog even zitten en gaan dan lekker terug naar de tuin.” Het was een programma waar Inge zich wel in kon vinden. “Heerlijk, echt een goed idee.” Dit was zoals ze zich een vakantie voorstelde. Het was leuk om te zien hoe de terrasjes langzaam volstroomden met mensen waarvan Inge inschatte dat ze uit kantoren en winkels kwamen. Al zo lang als Inge zich kon herinneren, hadden haar ouders zich iedere vakantie weer verbaasd over de lange middagpauzes in Frankrijk en de bijbehorende uitgebreide lunches. Het was een beetje ‘familie Waldheim-folklore’ en Inge bemerkte dat zij ook nu weer ademloos keek naar al die Fransen, die ook hier weer zo uitgebreid gingen eten. Terwijl Bart en zij er uitgebreid de tijd voor namen, zagen ze ook hoe rond kwart voor twee de terrasjes weer zo ongeveer leeg waren. Het was heerlijk om helemaal niets hoeven. Inge had nog ruim zeven weken waarin ze helemaal niets zou, nou afgezien dan wat Bart zo af en toe met haar voor had, maar verder helemaal niets. Een vast onderdeel van haar moeders verhaal over de zegeningen van wel vier weken vakantie, was de redenering dat vier weken weliswaar wel wat lang was, maar dat het er ook voor zorgde dat je na al een week vakantie nog steeds uitzicht had op de meer reguliere drie weken. Inge had het altijd een onzinredenatie gevonden, maar nu sprak het haar toch wel aan. Even plopte de gedachte op aan thuis en wat haar na die nog zeven weken te wachten stond, maar die onderdrukte ze snel. Inge pakte Bart bij zijn hand. Die schrok min of meer wakker. “Zullen we naar gaan?” vroeg Inge. Bart stond op om te gaan betalen. “Goed idee,” zei hij, “doen we op de terugweg gelijk even boodschappen.”  Inge voelde zich weer heel even echt helemaal jong. Dat had haar moeder kunnen zeggen. “En dan dadelijk zeker eten voor de tent?” vroeg ze aan Bart, maar die glimlachte maar wat schaapachtig en liet het er allemaal maar verder bij.

In de echt schitterende tuin zat Inge nog wat na te genieten. Ze had tijdens het boodschappen doen. nog wel een keer aan haar moeder moeten denken. Voor Inge’s moeder was alles dat ‘echt Frans’ was altijd bij voorbaat leuk en goed geweest. Het hing blijkbaar samen met die tijd. “Zo leuk,’ zei Inge’s moeder vaak, ‘een echt Franse supermarkt.” Meestal volgde daarop een lange lijst van producten, die je wel in een Franse en niet in een Nederlandse supermarkt kon kopen. Het was ook zo’n vast ritueel geweest, maar Bart was met weinig eerbied voor of zelfs maar kennis van de tradities van de familie Waldheim rechtstreeks naar een Duitse prijsvechter gereden.  Daar hadden ze snel en efficiënt boodschappen gedaan en Inge had er zelfs menig merk van thuis kunnen ontdekken. Alleen Barts uiterst comfortabele tuinmeubilair sloot totaal niet aan bij de belevingswereld van haar ouders, die de hele vakantie op de gammelste opklapstoeltjes  zaten, die een mens zich maar voor kon stellen.

“Schuif eens op,” zei Bart, “je hebt de hele bank voor jezelf.” Inge ging zo breed mogelijk liggen. Ze voelde zich net Moos, haar vroegere kater, die dat ook altijd deed als hij daarmee op de bank lag. “”Nee,” zei Inge, “duw me maar weg.” Bart bekeek haar een keer geringschattend en duwde haar toen betrekkelijk eenvoudig opzij. De hufter ging op zijn gemak liggen. Zo had Inge het niet bedoeld. Liggen, kon hij altijd nog. “Hé,” zei Inge verontwaardigd en probeerde Bart alsnog van de bank te duwen. Bart nam haar stevig in zijn greep en hield haar zonder zichtbare moeite in bedwang. Hij was duidelijk in een vredige bui, want hield Inge stevig vast, maar liet het daar voorlopig bij. Inge bleef zich echter koppig verzetten en duwde iedere keer haar kruis in dat van Bart. Toen Bart ook nog, vooral niet te hard, in zijn  hand beet, leek voor Bart eindelijk de maat vol. “Je vraagt er om,” snauwde en Inge had sterk de indruk dat hij geen idee had hoe waar dat was. Bij Moos werkte het ook altijd, dacht Inge opgewekt. Of je nou wilde of niet; uiteindelijk zat Moos altijd bij je op schoot. Nadat Bart haar armen boven haar hoofd tegen de bank had gedrukt en bovenop haar lag, begon hij eindelijk toch wat meer opwinding te tonen. “Als je zo doorgaat, sluit ik je alsnog op in de schuur,’ zei Bart dreigend. “Bluf,”antwoordde Inge met alle verachting, die ze op kon brengen. Bart liet zich niet uit zijn tent lokken. Hij hield haar vast en leek nu eigenlijk te bedenken wat hij nu eens met haar moest doen. Inge beet in zijn borst. Dat was eindelijk genoeg Bart tot actie te brengen. Omdat hij nu eenmaal zo hinderlijk sterk was, gooide hij haar zonder al te veel moeite over zijn schouder. “Laat me los holbewoner,” protesteerde Inge. Bart droeg haar naar de schuur en Inge begon hem nog toch weer gewoon een beetje te knijpen. Je zag soms de raarste dingen op de televisie. Bart maakte de polsen van de tegensputterende Inge vast aan het andreaskruis aan de muur. Inge probeerde naar Bart te schoppen, maar hij zette snel ook haar enkels vast aan boeien die onder aan het kruis hingen. “Blijf hier maar eerst een tijd afkoelen,” zei Bart. “Hufter,” zei Inge, die het er al cvan zag komen dat Bart hier alsnog zou alleen zou laten. “Hardleers,”mompelde Bart en hij pakte een knevel en stopte het balletje in Inge’s mond. Nu kon ze alleen nog maar heel gemeen kijken en wat mompelen.  Bart schudde een keer wat meewarig in zijn hoofd. “Sukkel,” zei hij en liep hoofdschuddend de ruimte uit. Inge bleef boos staan, maar ze kon geen kant op.

Na waarschijnlijk maar een paar minuten, maar Inge had ervaren als een uur kwam Bart alweer terug. “Nu je hier toch zo lekker staat te staan, kan ik er net zo goed van profiteren.” Inge keek alleen nog maar wat boos en vooral timide. Voor hetzelfde gemak liet de zak haar de hele avond hier staan.  Bart maakte Inge’s benen los. Hij maakte Inge’s spijkerbroek los en trok die langzaam over haar billen naar beneden. Hij nam min of meer en passant Inge’s slip ook gelijk mee. Hoe ongeïnteresseerd Bart ook probeerde te lijken; hij wreef toch erg uitgebreid met zijn hand langs Inge’s kruis. Daarna trok hij Inge’s broeken helemaal uit. Bart zette Inge ook met haar enkels weer vast. Haar T-shirt deed omhoog en ook haar BH maakte hij los. Bart kneedde Inge’s borsten tot haar tepels voor haar gevoel inmiddels twee keer zo groot werden. Zijn hand gleed omlaag. Dit keer was er geen gepest bij; hij duwde in een keer zijn hand bij Inge naar binnen. Ze voelde zijn vingers en begon te kreunen.  Bart beet in haar tepel en Inge trok aan haar boeien. “Beest,” zei Bart en hij begin Inge stevig te kussen, maar door haar knevel kon Inge niet veel terug doen. “Volgens mij zijn we nu helemaal niet meer zo stoer,” stelde Bart tamelijk overbodig vast.  Inge kwam niet verder dan wat gekreun en een mislukte poging om haar kruis tegen Bart aan te duwen. Hij pakte een dildo een duwde die bij Inge naar binnen en begon deze toen langzaam op en neer te bewegen. Inge kreunde en kronkelde. Deze man maakte haar helemaal gek. Inge kwam terwijl ze worstelde met haar boeien. Bart zag het allemaal met welgevallen aan. Zonder verder nog verder iets te zeggen, maakt Bart haar los. Inge liet zich op de vloer zakken, maar Bart had nog andere plannen. Hij boeide haar armen op haar rug en deed haar een halsband om. “Mmmah mond,” protesteerde Inge, maar Bart negeerde haar. Hij trok Inge voorzichtig aan de riem van haar halsband omhoog. Bart ving haar op toen ze tegen hem aanviel. “Als je nog meer te protesteren hebt, doe ik je ook nog een blinddoek om.” Inge hield verder mond en liep gehoorzaam met Bart mee de schuur uit en terug naar de tuin. Ze voelde zich als een slavind, die naar een slavenmarkt werd gebracht. De gedachte  wond haar weer vreselijk op. Bart nam haar mee terug naar de tuin. Hij liet haar knielen op een kussentje en hij zette haar vast met de riem van haar halsband aan een tafeltje. Bart ging tegenover haar op een stoel zitten en begon haar ongeneerd, maar ook zichtbaar waarderend te bekijken. Inge werd wat verlegen onder zijn blik, maar ze genoot ook van blik. Bart kwam naar haar toe en kuste Inge op haar mond. Inge kroop tegen hem aan. Bart pakte zijn stoel en het luie varken ging naast haar zitten. Toen hij ook nog de knevel uit haar mond haalde, begreep Inge wel wat de bedoeling was. Ze trok een paar keer met haar mond en bewoog een paar keer haar kaken terwijl Bart zijn penis uit zijn broek haalde. Inge probeerde haar mond optimaal te ontspannen en nam toen in een keer Barts penis in haar mond. Ze begon fanatiek te zuigen en hoorde Bart kreunen. Bart duwde haar iets naar achteren en drukte toen Inge’s hoofd tussen zijn voeten. Inge kuste Barts schoenen met overgave. De zweepslag op haar billen deed haar in elkaar kruipen. Bart trok haar hoofd voor zijn doen ongekend ruw omhoog. Het was inmiddels wel duidelijk dat ze nog maar net op tijd was. Inge nam Barts penis precies op tijd in haar mond. Inge slikte alles zo snel mogelijk door. Vies spul, dacht ze. Daarna bleef ze met haar hoofd op Barts schoot liggen. Bart streelde haar en het leek of de tijd stil stond. Alleen uiteindelijk begonnen haar knieen toch gewoon zeer te doen. Inge worstelde zich omhoor, maar in plaats daarvan viel ze om in het gras. Bart schoot in de lach en ging bij haar zitten. “Sukkeltje,” zei hij en hij kuste Inge op haar borst. Hij maakte snel de boeien rond haar polsen los en ging naast haar op het gras liggen. Inge kroop tegen hem aan. “Het begint koud te worden,” zei Inge. Bart gaf haar een kus. “Zo vroeg in het seizoen wordt het  hier nog best snel wat kil; zeker als je zo schaars gekleed bent. “ Hij legde goedbedoeld, maar volkomen zinloos zijn trui op haar rug. “Het is allemaal jouw schuld,” zei Inge. Bart tilde haar zwijgend op en naam haar mee naar het bed en legde haar daar neer. “Ik ga het eten halen,” zei Bart, “en dan eten we in bed.” Inge genoot van de koelte van de lakens en hoopt dat deze vakantie eeuwig zou duren.

V

Inge parkeerde haar auto op de parkeerplaats naast de brug over de Gard. Volgens haar routeplanner was haar bestemming nog maar een goede tweehonderd kilometer ver weg en ze had met Bart pas om zes uur afgesproken, want hij moest nog naar de prefectuur of zoiets. In een opwelling was ze na Avignon bij Remoulins de péage afgegaan. Voor zover ze zich kon herinneren, zag het plaatsje er nog net zo uit als ze toen ze hier met haar ouders was. Pas nu ze weer uit de auto kwam, merkte Inge pas hoe warm het was geworden. De voorjaarswarmte voelde als een behaaglijke deken en Inge wentelde zich er in. Na wat rondlopen, vond Inge ook een pizzeria. Ze kon zich nog herinneren dat ze hier ooit met haar ouders een keer een pizza had gegeten, maar Inge had echt geen flauw idee of dit nog hetzelfde restaurant was. Het was natuurlijk een romantische gedachte, maar als Inge eerlijk was, leek het haar sterk. Zo veel te vroeg in het seizoen was het allemaal nog erg rustig. Ze zocht op haar gemak een plekje uit in zon en genoot van de tweede dag van haar vakantie en natuurlijk van het vooruitzicht dat vanmiddag of toch uiterlijk vanavond Bart weer zou zien. De eigenaar of kelner van het restaurant, Inge had geen idee, werd ook min of meer overvallen door het feit dat hij zo vroeg in het seizoen al een echte klant had, want hij kwam pas na tien minuten wat redderig het terras op, alsof iemand hem had gezegd: “echt waar daar zit een echte klant,” en hij wel was gaan kijken, maar er eigenlijk zelf niet in had geloofd. Daarna waren er blijkbaar ook nog andere opstartproblemen, want het duurde daarna zeker nog een kwartier voor Inge eindelijk haar pizza had. Het gaf haar alle tijd om te fantaseren over Barts complex.  Ze wist maar al te goed dat foto’s vaak maar een zeer beperkt beeld gaven en daarom had ze Barts spiritueel centrum in haar fantasie min of meer gemodelleerd naar een camping waar ze vroeger weleens was geweest. Het zou er vast allemaal anders, beter en minder pittoresk Frans uitzien, maar voorlopig voldeed dit beeld in haar hoofd wel.

Om aan Bart te laten zien dat ze niet helemaal van de straat was en dat ze ook nog echt geïnteresseerd was in zijn project had ze zich ook nog wat ingelezen in het onderwerp ‘Katharen’ dat hem blijkbaar erg aan het hart ging. Voordat ze met haar ouders ooit op die camping aan de voet van Pyreneeën was geweest, had ze nog nooit zelf maar van die lui gehoord.  Omdat bij hoge uitzondering de ruim verstrekte folders op die camping niet alleen in het Frans, maar ook in het Engels waren en Inge zich er na een paar dagen de pokken had verveeld, had ze iets meegekregen van de godsdienstoorlogen, die zich in dit gebied tijdens de middeleeuwen hadden afgespeeld. Het hoe en waarom was haar volkomen ontgaan, maar haar ouders die volkomen in de ban waren van het boek ‘Montaillou’ over een of ander vaag Kathaars dorp hadden er van gesmuld. Tot overmaat van ramp waren ze ook nog naar openluchtvoorstelling gegaan waarin een blijkbaar gevangen, maar lang niet bange Kathaar iedereen in snedig Frans van gepaste repliek diende. Inge betwijfelde of haar vader eigenlijk wel had willen gaan, maar hij verstond het wel allemaal. Het was wel duidelijk geweest dat haar moeder genoot, maar Inge betwijfelde dan weer of zij alles snapte. Inge verdacht haar moeder er sterk van om alleen maar te zijn gegaan, omdat haar vakantie-oeuvre  voor verjaardagen uit te breiden. Inge had het allemaal gewoon niet verstaan en was uiteindelijk blij geweest dat het was afgelopen.

Ondanks dit moeizame begin had Inge zich nu toch maar door wat boeken heen geworsteld. Sinds Ada de vriendin van Breuer was, had ze een interesse in spiritualiteit ontwikkeld, die Inge hiervoor nooit in haar had ontdekt, maar het kwam nu wel goed uit. Eerlijk gezegd vond Inge het wereldbeeld van die lui, zowel zwart-wit als pessimistisch. De wereld deugde niet en Satan beheerste de wereld. Je kon je best onthouden van seks en van vlees eten. Dat laatste vond Inge dan nog wel te doen als het echt moest.  Lang hadden die lui niet van hun sombere wereldbeeld kunnen genieten. De Fransen waren het gebied binnengevallen en hadden er een slachting aangericht. Omdat Breuer zich, je zou haast zeggen: uiteraard, weer in de materie had verdiept, had hij ook nog wel wat leuke anekdotes verteld, die Inge allemaal braaf had onthouden. Hij had met smaak het verhaal verteld dat de Fransen bij de inname van de stad Carcassonne iedereen hadden afgemaakt. God zou de katholieken wel opnemen in de hemel en Satan zou zich wel ontfermen over de Katharen. Het was een bekend verhaal en Inge had het al gelezen,  maar ondanks dat had ze wel beleefd gelachen. “Het leuke is,” vertelde Breuer verder, “dat dit zich helemaal niet in Carcassonne, maar in de stad Beziers afspeelde. Alleen omdat Carcassonne zo uitgebreid is gerestaureerd, wordt het verhaal nu aan Carcassone toegeschreven.” Ondanks de onuitstaanbare bewonderende blik van Ada had Inge Breuer nog toch wel kunnen zoenen. Dit was het soort informatie waarmee ze Bart er van kon overtuigen, dat ze zich echt had ingelezen. Toen Breuer haar ook nog vertelde dat Carcassonne helemaal niet middeleeuws was, maar een schepping van een negentiende-eeuwse architect met een sterk romantische inslag was, was haar middag helemaal goed. Eigenlijk was die Breuer lang niet zo onuitstaanbaar als Ada’s overdreven bewondering hem maakte.  Om nog even volledig te zijn, zocht ze gelijk de naam van die architect nog even op. Haar vakantiebundel had haar ruim van internet voorzien. Na de pizza liep Inge nog een keer de brug over de Gard over, maar net als in vroeger dagen viel daar letterlijk niets te beleven. Het werd tijd voor de laatste etappe.  

Vlak voor de stad Beziers ging Inge eindelijk de péage af. Ze betaalde hier wel met haar creditcard. Inge moest nog even aan het verhaal van Breuer denken over de slachting die ooit eeuwen geleden in deze stad was aangericht. Het prachtige weer en de mooie omgeving deden er echter alles aan om haar toch weer gelijk in een prettige stemming te brengen. Het was natuurlijk allemaal heel zielig, maar ook heel lang geleden. Als Bart nog wilde treuren over het lot van de Katharen zou ze daar natuurlijk braaf aan meedoen, maar nu genoot ze alleen maar van het Zuid-Franse landschap. Langs de weg was trouwens wel een diepe greppel gegraven. ’s Winters moest het hier flink kunnen spoken. Met afgrijzen dacht ze terug aan haar winter in de Polder, maar als(!) ze hier zou blijven, zou het toch alleen maar met Bart zijn en anders niet.

Vlak buiten het dorp zag Inge tot haar opluchting en vreugde een nieuw bordje met het logo van van ‘Domaine de Pépinières’ en een pijl.  “Leuk,” had Inge in haar onschuld gezegd, “zo’n monnik,” maar dat was nogal tegen het zere been geweest, want de gestileerde figuur in het door Bart ontworpen logo was helemaal geen monnik, maar juist een rondzwervende Kathaar. Het leek Inge allemaal niet veel verschil te maken, maar bij Bart lag dat nu eenmaal gevoelig.  “Je moet bij de rotonde niet het dorp inrijden en ook niet de weg naar de supermarkt,” had Bart nog gezegd, “maar de weg naar Beaufort nemen.”  Nou stierf heel Zuid-Frankrijk van de rotondes en  dus Inge had niet echt veel vertrouwen in deze extra informatie gehad. “Als ik al toestemming heb, zet ik daar ook gelijk een bordje neer.” Dat van die toestemming moest in ieder geval zijn gelukt, dacht Inge. Nou maar hopen dat ze niet op de laatste driehonderd meter zou verdwalen.  Het volgende bordje miste ze alleen maar niet, omdat ze heel langzaam reed.  Inge remde en liet haar auto een nogal scherpe draai maken waarmee ze grindpad opreed.  Ze zou Bart gelijk vertellen dat hij het laatste bordje beter ergens anders kon zetten of het snelgroeiende onkruid in de berm beter moest snoeien.

In werkelijkheid zag het complex waar Bart nu blijkbaar de trotse eigenaar van was er een stuk beter af dan Inge had verwacht. Dat was in ieder geval een opsteker. Het bestond uit een vrij groot traditioneel hoofdgebouw met een deur op een bordes in het midden. De wijnboer, die het ooit een keer aan had laten leggen, moest geld hebben gehad. Aan weerszijden van het erf stonden schuren. Het rechtergebouw was blijkbaar nog steeds een schuur, maar  linkergebouw was blijkbaar omgebouwd tot een soort van woonhuis of appartementencomplex. Rechts van het hoofdgebouw leek sprake van een ommuurde tuin, maar juist vanwege die muur moest Inge dat maar gokken.

Inge zette de auto neer en stapte uit. Half en half had ze toch wel verwacht dat Bart al thuis zou zijn en haar met open armen zou verwelkomen. Alleen was ook dit keer de werkelijkheid een stuk prozaïscher dan de verbeelding. Inge riep een paar keer, maar ze kreeg geen enkele reactie. Mooi is dat, dacht ze, doe ik zo mijn best om vroeg te zijn; krijg je dat. Ze wilde net als een klein kind gaan zitten mokken toen ze de envelop zag, die tussen de sponning en de deur was gestoken. Het was wel duidelijk dat die voor haar was bedoeld, want er stond met grote letters ‘Inge’ op en ze kon zich niet voorstellen, dat er hier veel vrouwen met die zelfde naam waren.  De sleutel ligt in blauwe bloempot, stond er in Barts vertrouwde hanenpoten. Inge moest even zoeken voor ze de blauwe bloempot had gevonden, maar deze stond in de vensterbank naast de deur. Er zat inderdaad een sleutel in. Tot Inge’s opluchting paste de sleutel en lukte het haar in een keer om de deur open te krijgen.

Inge vond zonder veel moeite de keuken en zette alvast maar koffie. Bart zou dat vast niet erg vinden. Na de koffie besloot ze de rest van het huis te onderzoeken. Er waren zeker acht slaapkamers met allemaal een eigen kleine complete badkamer in het huis. Het geheel maakte een verzorgde indruk. Bart, of diegene van wie hij het had gekocht, had veel geïnvesteerd in dit gebouw. Het geheel straalde een bepaalde beschaafde luxe uit. Het was een hele verbetering na de flat in Delft, stelde Inge tevreden vast. “Hier wilde je wel je geld instoppen,” zei Inge. De slaapkamer aan het einde van de gang kon niet anders dan die van Bart zijn. De luiken waren nog dicht en er hing een broek over de stoel en er stonden slippers half onder het bed. Voor Barts doen had hij er niet echt een zooitje van gemaakt. Inge kleedde zich uit en ging alvast maar in het bed liggen. Toen ze nog even lag, won haar nieuwsgierigheid het toch van haar opvoeding. Ze opende het bovenste laatje van het nachtkastje. Dit was zeker Barts kamer, stelde Inge met een glimlach vast. Er lagen handboeien, een blinddoek en een knevel in het laatje. Nu Inge toch in het laatje had gekeken, inspecteerde ze ook maar de rest van het kastje. In de onderste la lag een dildo met riempjes en een plak. Voor Inge waren het allemaal dingen die ze wel kon verdragen, bedacht ze met een glimlach. Ze zou hem helemaal gek maken.

Om maar gelijk de daad bij het woord te voegen, ging ze snel het bed uit en zette haar koffer goed zichtbaar onder aan de trap. Het was echt wat voor Bart om eerst in de tuin op haar te wachten, daarna te gaan mokken en dan uiteindelijk pas laat en een beetje dronken naar zijn bed te stommelen. Hij moest natuurlijk wel weten wie en ook ongeveer waar hij moest zoeken. Nadat Inge deze voorzorgsmaatregelen had genomen om er zeker van te zijn dat Bart haar ook daadwerkelijk zou vinden, duwde ze voorzichtig de dildo bij haar naar binnen. Het feit dat ze zich zo klaar aan het maken was voor Bart wond Inge enorm op. Dat was maar goed ook, want daardoor gleed de dildo snel naar binnen. Het was nog even goed kijken hoe je dat ding zo vastmaakte, dat het ook bleef zitten, maar uiteindelijk lukte het haar. Het gaf haar eigenlijk een heerlijk gevoel. Ze knorde een paar keer  en ging toen op het bed liggen. Ze deed ze snel de knevel in haar mond en de blinddoek om.  Daarna deed ze een van de handboeien alvast om. De andere zou ze zo wel om doen als ze Bart de trap op hoorde komen. Ze lag in Barts bed en genoot van de gedacht dat hij zo naar boven zou komen.

Inge worstelde even voor ze er erg in had waar ze was. “Rustig,” hoorde ze een gelukkig bekende stem zeggen. “Rustig maar schatje.” Inge ontspande zich en kon weer rustig ademen. “Je bent in slaap gevallen,” zei Bart, “je zag er zo lekker uit dat ik je andere pols ook maar heb vastgezet.” Bart maakte de knevel in Inge’s mond los en kuste haar voorzichtig op haar mond. “Kut,” zei Inge hartgrondig; ik had het allemaal  zo goed voorbereid.” Inge hoorde Bart lachen, maar het was een lieve begripvolle lach. Hij kuste haar opnieuw, maar nu ze weer een beetje bij haar positieven was, werden zijn kussen ook weer intenser. Zijn tong drong diep in Inge’s mond binnen. Bart greep de riemen waarmee Inge zelf de dildo had vastgezet. Hij duwde de dildo naar binnen en trok hem dan weer terug. Het gevolg was dat Inge echt ongelofelijk geil werd, maar de rotzak trok zijn hand terug. “Blijf jij hier voorlopig maar lekker liggen,” zei Bart en na Inge nog een kuis kusje gegeven te hebben, hoorde ze hem de trap aflopen. Dit keer gierden de hormonen zo door Inge’s lijf dat er geen sprake meer was van in slaap vallen. Boos, hulpeloos en geil lag in het bed te wachten tot het Bart eindelijk behaagde om weer terug te keren.

Na een eeuwigheid hoorde ze eindelijk de trap weer. Hoewel  Inge vastbesloten was om stoer zogenaamd weer gewoon in slaap te zijn gevallen, won haar geilheid het in dit geval toch. Toen Bart de kamer binnenkwam, kon ze niet veel meer dan alleen maar wat verleidelijk kreunen. Dat had overigens onmiddellijk effect op Bart die haar nu toch min of meer besprong en alle terughoudendheid van daarnet volkomen leek vergeten. Inge omklemde Barts middel toen hij bij haar binnendrong. Bart leunde stevig op zijn handen terwijl hij krachtig door stootte. Voor Inge was dit voor alles een ontlading van een heftige dag. Bart ging maar door en door en Inge tilde haar hoofd op in een wanhopige poging om hem te kussen of te bijten, maar het lukte haar niet om Barts lichaam te bereiken. Nadat ze was gekomen, lukte het haar steeds minder om Barts stoten op te vangen, maar die kwam vlak daarna en liet zich schuin naast Inge op het bed vallen. Hij deed haar blinddoek af en kuste haar hartstochtelijk.. Het was de eerste keer dat Inge Bart zag in bijna zes weken. Ze probeerde zijn gezicht te likken, maar hield haar een beetje op afstand. “Doe ik iets niet goed?” vroeg ze gelijk onzeker. Barts streelde haar gezicht en schudde zijn hoofd ontkennend. “Nee,’ zei hij, “maar ik wil gewoon even op mijn gemak naar je kijken.” Inge bleef stil liggen genieten van zijn antwoord en zijn verliefde blik. “Iets anders,’ zei Inge een beetje kleintjes, “kan je die boeien losmaken. Zeker de linker snijdt nogal in mijn vlees.”  Bart ging gelijk het sleuteltje zoeken. “Ligt nog op het nachtkastje,” zei Inge, want daar had ze het zelf laten liggen. Bart maakte haar los en keek zorgelijk naar haar polsen. “Dat moet je de volgende keer niet zo strak doen.” Hij ging naar zijn eigen kleine badkamer en kwam terug met een pot zalf. Inge wentelde zich helemaal in zijn goede zorgen en liet zich nu uitgebreid door hem verwennen.

Nadat ze nog een tijdje tegen elkaar aan hadden gelegen en Inge uitgebreid de tijd had gekregen om te vertellen over haar beperkte avonturen op reis, stond Bart op. “Ga je naar toe?”  vroeg Inge, die nog een halfslachtige poging deed om hem tegen te houden. “Even in de oven kijken,” zei Bart, “ik neem aan dat je inmiddels wel honger hebt.” Nu Inge er voor het eerst over nadacht, moest ze toegeven, dat ze stierf van de honger. Bart deed de luiken en open en tot Inge’s  verbazing was het nog steeds licht. “Blijf maar liggen,” riep Bart nog voor hij naar beneden verdween. Inge draaide zich nog een keer in het bed. Ze was helemaal niet van plan geweest om op ter staan. In plaats daarvan genoot ze van Bart geredder.. Als hij in zo’n fase was, moest je er van genieten.  Bart kwam terug met een dienblad twee borden met op ieder bord twee stevige punten hartige taart. Inge wist wat een keukenwondertje Bart was en juist daarom waardeerde ze zijn inspanningen extra. “Dit is zalm met kaas en dit is broccoli met kaas,” zei hij trots. Tot Inge’s verbazing smaakte het allemaal nog prima. “Je hebt je best gedaan,” zei ze mild, “mijn pols doet overigens zeer.” Het was natuurlijk fijn dat Bart zo zijn best had gedaan, maar hij mocht zich best een beetje schuldig voelen.  Bart keek met een zorgelijk gezicht naar haar pols waarop inderdaad nog steeds een roze striem zichtbaar was. “Dat was de boei, die je zelf alvast om had gedaan,” zei Bart met een uitgestreken gezicht. De zorgelijke frons was ook op slag verdwenen. “Het blijft zielig,” zei Inge. Bart gaf haar een kus, maar ze had toch sterk de indruk dat hij dat vooral deed om de sfeer niet onnodig te verpesten.

Inge IV

Inge was blij dat Breuer niet thuis was. Het gaf haar de kans om weer eens uitgebreid met Ada bij te kletsen als vriendinnen onder elkaar. Bovendien was Ada zelf ook veel toegankelijker als Breuer er niet was. Vroeger had Inge daarom altijd maar wat om gelachen, maar sinds ze Bart kende, voelde ze zich ook altijd vreselijk alleen als die er weer eens niet was. “Weet Bart Jan het al?” vroeg Ada, terwijl ze de glazen nog maar een keer volschonk. “Je kan er rustig nog een nemen,” zei Ada, “want Hans is er toch niet en je kan hier rustig blijven slapen.”

“Nee,” zei Inge, “het is al ingewikkeld genoeg zonder dat Bart Jan zich er ook nog eens mee bemoeit.” Inge wist best dat ze het Bart Jan zou moeten vertellen, maar daar zag ze toch gewoon vreselijk tegenop. “Hoe ga je dat doen?” vroeg Ada. “Dat komt wel,” zei Inge. “Nee,” zei Ada, “dat bedoel ik helemaal niet, maar hoe ga je dat doen; dat naar Frankrijk gaan.” Ada was duidelijk al een stuk verder dan zij. “Bart wil dat ik me nergens op vast leg,” zei Inge, “dan kan ik altijd nog terug.” Ada knikte een keertje met haar hoofd. “Verstandig,” zei ze, “misschien klikt het wel helemaal niet. Trouwens, ik heb gelijk nog wat research naar Bart gedaan.” Inge glimlachte; Ada hield niet van verrassingen, zowel voor haar werk, als in haar privéleven deed ze altijd uitgebreid onderzoek naar mensen. Het was Ada’s manier om met onzekerheid om te gaan. Ze werd nu eenmaal niet graag verrast. “Volgens Hans is Bart een nette kerel en heeft hij zijn zaakjes redelijk voor elkaar.” Zo kende Inge Ada weer. Het viel haar mee dat Ada niet gelijk een mapje pakte. “Ik begrijp dat jullie ook gelijk een bungalow op Bart’s  terrein hebben gekocht,” zei Inge. Ada knikte een keer meewarig haar hoofd. “Dat heb ik ook begrepen,” zei Ada met een frons. “Niet leuk?” vroeg Inge voorzichtig. Ada haalde haar schouders op en leek in haar mimiek vooral op een tekortgedane elfjarige. “Hij vraagt of vertelt mij nooit wat.” Het is per slot van rekening ook zijn geld, dacht Inge, maar die gedachte hield ze maar voor zich. “Als mijn grootste zorg was dat Bart Jan ongevraagd een bungalow voor me kon kopen, had ik een bruin leven,” zei Inge. “Bart, maar dan zonder ‘Jan’ koopt een complex voor je,” antwoordde Ada gevat. Inge moest er om lachen.

Aan het einde van de avond en de fles wijn waren ze er helemaal uit. Inge had steeds minder de behoefte gehad om thuis te zijn en daarom een stuwmeer aan overuren staan. Daar kon ze nu best wat mee doen. Verder was er in het ziekenhuis nog een vage regeling waar Inge zich nog nooit in had verdiept, die het medewerkers van boven de veertig mogelijk maakte om in een keer in de twee jaar vier weken onbetaald verlof te nemen. Zonder dat ze haar wintersport in zou hoeven leveren, zou ze zomaar acht weken bij elkaar kunnen scharrelen en als ze die dan in maart en april opnam, had het ziekenhuis waarschijnlijk ook geen bezwaar. Helemaal blij en zelfgenoegzaam hadden Inge en Ada het helemaal op een rijtje. “Jammer,” zei Ada wat giebelig toen ze naar bed gingen, “dat we ons niet op het Midden-Oosten hebben geconcentreerd. Dat hadden we vanavond vast ook in een keer opgelost.”

Inge kwam niet graag bij Personeelszaken, of HRM, zoals ze zich tegenwoordig modieus noemden. Ze kon zich altijd maar moeilijk voorstellen wat daar nou zo de hele dag werd gedaan, maar als je een keer iets wilde, leek het wel of juist Personeelszaken was ingehuurd om een reden te verzinnen dat het ook nu weer net niet ging, omdat subparagraaf 15 van artikel 36 van Het Reglement om het Personeel te Pesten daar heel duidelijk over was. Sinds kort had iedere afdeling ook nog een eigen adviseur en voor ieder wissewasje moest je daar eerst een afspraak mee maken. Het zou een baantje voor Ada kunnen zijn; je lekker met het leven van anderen bemoeien en er nog voor betaald krijgen ook. “Volgens mij hebben wij elkaar nog nooit eerder ontmoet,” zei de vrouw die Inge kwam halen en haar gelijk een hand en plastic glimlach gaf.  “Volgens mij ook niet,”zei Inge, maar eigenlijk had ze geen idee. Al die dames van HRM leken allemaal sprekend op elkaar en maakten op Inge de indruk in hoge mate uitwisselbaar te zijn. “leuk je te leren kennen,” zei de vrouw en ze keek er bij alsof ze het meende. “Eigenlijk zou ik natuurlijk meer tijd op de afdeling door moeten brengen,” wauwelde ze vrolijk verder, “maar je weet hoe dat gaat.”  Inge besloot dapper te blijven glimlachen.  Op het bureau van de dame zag Inge naast haar uitgraaide mail gelukkig ook nog een paar visitekaartjes liggen. De dame bleek tot Inge’s verbazing Amanda Peeters te heten. Ze had het meer een type gevonden om Anne of desnoods Annemarie te heten, maar zo zag je maar weer hoe een mens zich kon vergissen.

“Acht weken aaneengesloten vrij is moeilijk,” zei Amanda met een zorgelijke blik. Inge keek maar gewoon voor zich. “Dat is eigenlijk in strijd met onze policy,” ging Amanda verder. Inge reageerde nog steeds niet en nu raakte die klantvriendelijke Amanda toch een beetje geïrriteerd. Inge was Ada dankbaar, want niemand wist zo goed hoe je met dit soort situaties om moest gaan als zij. Zelf zou Inge allang gereageerd hebben. Misschien had ze dit keer, omdat het om Bart ging, wat meer van zich afgebeten, maar waarschijnlijk was ze al afgedropen.  “Ik denk dus dat we hiervoor geen toestemming kunnen geven,” zei Amanda nu maar, want het begon haar nu ook wel duidelijk te worden dat Inge het niet voor haar zou invullen. “ik denk dat je je vergist,” zei Inge zo rustig mogelijk en zoals ze met Ada had geoefend. “Geen verwijten,” had Ada haar geïnstrueerd, “en zeker niet schelden.”

“Nou,” zei Amanda, die eerder uit het veld was geslagen dan geïrriteerd, “dat denk ik niet. Het reglement is daar heel duidelijk over. Kijk het zelf maar na: artikel 7, lid 2. Zie het maar een compliment; we kunnen je gewoon niet zolang missen.” Bitch, dacht Inge, maar ze hield het voor zich. In plaats daarvan zei ze fijntjes: “Dat artikel ken ik, maar er staat ook bij dat toestemming alleen kan worden geweigerd vanwege dringende redenen  en die zijn er volgens mij niet.” Ada zou vast trots op haar zijn, dat ze dat er zo in een keer uit wist te gooien. Amanda liet haar masker van jovialiteit nu in een keer helemaal vallen. Bijna nijdig begon ze te bladeren in het regelingenboek. “Ja,” zei ze toen ze het artikel had gevonden, “maar….”  Inge zag het allemaal met vertrouwen tegemoet. Op dit soort gebieden was Ada echt onverslaanbaar. Eigenlijk was het echt raar dat zo’n zelfstandige vrouw zo als een hondje achter die Breuer aanliep. Meer tijd om daarover na te denken, kreeg Inge niet, want Amanda leek zich inmiddels weer hersteld te hebben. “Het is aan het ziekenhuis om te bepalen wat dringende redenen zijn en dat moeten we eerst eens goed bekijken.” Inge probeerde vriendelijk te lachen. “Alleen onzekere mensen gaan schreeuwen of schelden,” had Ada haar nog op haar hart gedrukt. “Ik wacht het wel af, “ zei Inge terwijl ze opstond, “maar voor de goede orde, als ik niets hoor, ga ik er vanuit dat het akkoord is.” Amanda was op haar manier ook een vakvrouw, want nu zelf in laten vullen of gewone intimidatie niet werkten, was ze weer net zo vriendelijk als bij het begin van het gesprek. Het was voor Amanda waarschijnlijk allemaal niets persoonlijks; ze werkte gewoon haar instrumentarium af en als het niet werkte: even goede vrienden.

Bart gaf Inge een zoen. “Ik ben trots op je,” zei hij en ze voelde gewoon dat hij het meende. “Ik vond het best eng,’gaf Inge eerlijk toe, maar over Ada’s rol zweeg ze toch maar liever. Bart moest gewoon trots op haar zijn en natuurlijk had Ada zelf uitbundig bedankt en zelfs meegenomen naar de pizzeria, maar dat hoefde Bart allemaal niet te weten.   “Wat ik allemaal niet voor jou doe,” zei Inge, die vond dat ze best nog wat extra erkenning verdiende. “Nou,” zei Bart, “ik heb een aardige verrassing voor je. Dat maakt vast al jouw inspanningen wel de moeite waard. Inge slikte een keer, want veel van Barts verrassingen waren uiteindelijk wel leuk, maar in eerste instantie eigenlijk altijd eng. “Trouwens, nu je echt gewoon acht weken bij mij kan zijn, heb ik nog veel meer verrassingen voor je.”  Inge vond dat al met al toch nog enger dan een gesprek bij personeelszaken. Maar aan de andere kant was de beloning meestal ook groter of in ieder geval intenser.

Nu Bart blijkbaar meer perspectief in de relatie zag, merkte Inge ook dat hij veranderde. Hij nam meer de tijd en verlegde heel langzaam zijn en vooral Inge’s grenzen.  Na het eten, dat overigens veel minder slecht had gesmaakt dan Inge na al Barts verhalen had gevreesd, had hij Inge zich uit laten kleden. Naakt, geknield, geboeid en blinddoekt had ze tegen hem aangelegen, maar Bart had haar genegeerd en zich van haar smeekbeden ontdaan, door haar ook nog een knevel in te doen. Ze lag nu volkomen hulpeloos en letterlijk aan Barts voeten. Door af en toe een venijnige zweepslag op haar billen, wist Inge dat Bart zich nog van haar aanwezigheid bewust was. Hij had haar polsen met een ketting  aan haar halsband vastgezet, zodat ze ook zelf met haar handen niet bij haar kruis kon. Na een tijd je duwde Bart Inge’s hoofd helemaal omlaag. Ze voelde een voet. De zak moest zich inmiddels zonder dat zij er erg in had toch tenminste deels hebben uitgekleed. Inge duwde haar hoofd tegen de naakte voet en probeerde die te kussen en te likken, maar de knevel maakte dat ondanks haar goede bedoelingen wel erg moeilijk. Inge hoorde Bart steeds zwaarder ademen en tot slotte kreunen. Barts handen gleden over haar kont en ze voelde hoe een of twee vingers in haar anus verdwenen. Inge voelde de vingers iedere keer iets dieper in haar anus  verdwijnen. Inge duwde haar kont naar achteren en duwde nu van haar kont min of meer over Barts vingers. Inge begon een soort ritme te ontwikkelen. Bart hield zijn hand stil en liet Inge al het werk doen. Naarmate Barts vingers dieper bij Inge binnendrongen, werd Inge steeds meer opgewonden. Het was echt heel lang geleden dat ze anaal genomen was, maar bij Bart was het echt heerlijk. Trouwens niet alleen voor Inge, maar blijkbaar ook voor Bart, want hij ging achter haar zitten en duwde dit keer zijn vingers, maar zijn penis in Inge’s anus. Inge kwijlde en kreunde. Bart hield haar stevig vast en Inge voelde zijn penis keer op keer doorstoten tot aan de wortel. Bart gaf een soort gesmoorde brul toen hij kwam. Inge bleef uitgeput tegen de bank aan op de grond liggen. Ze voelde hoe Bart haar streelde. Op de tast kroop Inge tegen hem aan. Na een tijdje maakte Bart haar knevel los en daarna haar handen. Inge kroop nu weer op de tast tegen Bart aan. Hij kuste en streelde haar. Het was Inge al eerder opgevallen dat Bart na een of twee orgasmen altijd weer de liefste man ter wereld was. Hij hielp haar voorzichtig opstaan en leidde haar naar de slaapkamer. Inge kroop met blinddoek en al tegen Bart. Ze bleef op deze manier toch een beetje afhankelijk van hem en Inge genoot intens van zijn zorgzaamheid.  “Je probeert me wel te negeren,” zei Inge plagerig, “maar als het er echt op aankomt, lukt het je lekker toch niet.” Bart ging er niet op in, maar Inge wist gewoon dat ze gelijk had. “in Frankrijk heb ik een eigen kerkertje voor je,” zei Bart, “en dan wordt dat vast gemakkelijker.” Inge slikte een keer. Bart had de gave om haar toch weer iedere keer onaangenaam te verrassen.

Inge III

Bart Jan was een prima kerel en als ze heel eerlijk was, wist Inge ook wel dat het allemaal voor een groot deel aan haar lag. Het was nooit echt wilde hartstocht geweest, maar als ze hem dan zo als nu vanuit de serre in de tuin had zien rommelen, had ze vroeger toch wel iets van vertedering en vertrouwdheid gevoeld. Nu betrapte ze zich er op dat ze naar een nogal onhandige vreemde stond te kijken. Tuinieren is ook al niet echt je ding, dacht ze cynisch . Bart Jan was zich gelukkig voor hem niet bewust van de gedachten van zijn vrouw. Hij liet zijn schep vallen en Inge merkte dat ze bijna afkeer voelde. Het zou voor iedereen, in ieder geval voor haar, beter zijn als hij zo ongeveer hetzelfde voelde, maar Bart Jan leek nog steeds van haar te houden. Volgens Ada moest ze zich daar vooral niet te veel aantrekken. “Ze kunnen niet buiten je, maar als ze iemand vinden, die ook hun overhemden strekt en zo af en toe met ze naar bed gaat,”  zijn ze zo over je heen.” Inge wist het niet met Bart Jan. Ada kon natuurlijk gelijk hebben, maar zonder haar leek Bart Jan wel erg hulpeloos en ze was het zat om zijn moeder te zijn. Bart Jan had haar nu gezien. Hij zwaaide hartelijk vanuit de tuin naar haar en Inge merkte dat ze toch weer gewoon, bijna mechanisch, terugzwaaide. “Tja,” had haar moeder begrijpend gezegd, “het is altijd behelpen, maar dertig jaar huwelijk gooi nu eenmaal niet zomaar weg.” Inge had haar moeder een beetje verbaasd aangekeken. “Ik ben pas vijftien jaar getrouwd,” had Inge tegen haar moeder gezegd. “Nou ja,” had haar moeder er een punt aan gebreid, “vijftien jaar is ook behelpen.”

“Je bent laat,’ zei Bart Jan toen hij de tuin uitkwam. “Cursus,” zei Inge en liet het er bij. In het begin had ze nog wel geprobeerd om uitgebreidere verklaringen voor haar afwezigheid te verzinnen, maar die fase waren ze alweer lang voorbij. “Vervelend,” zei Bart Jan, “en dan zo gelijk aansluitend op je nachtdienst.” Na vijftien jaar wist Inge op zulke momenten nog steeds niet of hij ironisch was of juist volkomen serieus. Soms wilde ze echt dat hij eens uit zijn slof zou schieten, maar aan de andere kant was ze praktisch genoeg om te weten dit betrekkelijk vredige langs elkaar heen leven grote voordelen had boven alle scènes, die ze voor haar tijdelijke vertrek naar de Polder hadden gehad.

Ze keek op haar mobiele telefoon, maar die zak reageerde alleen als het hem uitkwam en het kwam hem veel minder uit dan Inge lief was.  Bart was alleen maar bezig met dat klote spirituele centrum van hem en tussendoor maakte hij dan nog wel even tijd vrij om haar even een berichtje te sturen. Ze haatte hem er om, maar ze bleef toch de hele tijd op haar telefoon kijken. Het kon haast niet dat Bart Jan het niet zag, maar zoals met alles, reageerde hij niet, of hij hoogstens een beetje ironisch. “Volgens mij heb je een berichtje,” zei Bart Jan.  Inge pakt haar telefoon, meestal was het een vriendin met iets volkomens triviaals en ze verwachtte er ook nu dan ook weer niet veel van. Ze zag dat het van Bart was. Hij had al geschreven dat hij zou proberen deze week vrij te houden, want hoe moe Inge ook bij hem vandaan was gekomen; het was de moeite waard geweest. Normaal haatte ze de weken met nachtdienst, maar nu kwam het toch heel goed uit.  “Morgen moet ik gelijk door naar cursus,” zei ze tegen Bart Jan. Het was zo’n doorzichtige leugen dat  Bart Jan niet eens zijn best deed om de indruk te wekken dat hij het geloofde.  Inge keek nog een keer naar het berichtje en hoewel ze haar best deed om neutraal voor zich uit te kijken, genoot ze van de tekst. Bart had speciaal de laatste dag na haar nachtdienst vrij gehouden. Misschien kon ze wel gelijk blijven slapen, maar ze zag er toch tegen op om dat nu al gelijk tegen Bart Jan te zeggen. Ze wist dat het laf was, maar ze zou hem morgen wel een berichtje sturen dat ze bij een vriendin bleef slapen.

Soms vroeg ze zich weleens af hoe ze zou reageren als Bart Jan opeens een echt man werd. Er waren tijden geweest dat ze daar toch min of meer op had gehoopt. In die tijd maakte ze zichzelf nog wijs dat ze zich in dat geval weer direct in zijn armen zou werpen. Het was natuurlijk niet waar geweest, maar het had haar wel de mogelijkheid gegeven om de schuld voor haar eigen onvrede en onrust bij Bart Jan te leggen. Als hij eens een keer een echt vent was, dan…. Bart Jan was natuurlijk eigenlijk nooit veranderd. Toen ze vond dat het wel een keer tijd werd om aan de man te komen, was hij haar rustige, bijna bedaagde rots in de branding geweest. Die gelijkmatigheid, die haar zo had aangesproken, stond haar nu zo vreselijk tegen.  Het werd tijd dat ze eens volwassen werd, stelde Inge vast. Ze kon zeuren en tobben wat ze wilde, Bart Jan zou nooit veranderen en ze moest een keer op eigen benen gaan staan. “Ik slaap morgen niet thuis,” zei Inge bijna tot haar eigen ontzetting. Zo dat was er opeens uit. Bart Jan knikt een keer bedachtzaam. “Een vriendin?” vroeg hij. “Nee,” zei Inge, die nu maar gelijk in een keer alle schepen achter zich verbrandde, “een vriend.” Bart jan haalde zijn schouders op; het leek hem allemaal niet zo veel te doen. “Kan het je niet schelen?” snauwde Inge en ze wist dat ze onredelijk was. “Niet echt,” zei Bart Jan, “het is een volgende fase, maar verder niet.” Als altijd sprak Bart Jan weer eens een keer in raadselen. “Wat bedoel je?” vroeg ze een beetje wantrouwig. “Hiervoor nam je in ieder geval nog de moeite om te liegen,” stelde Bart Jan vast. Zonder enige zichtbare emotie stond hij op en schonk voor zichzelf een sherry in. “Wil je ook,” vroeg hij. “Graag,’ zei Inge en ze kon zichzelf wel slaan.

Bart had dit keer echt werk van haar bezoek gemaakt. Hij zag er natuurlijk weer net zo strak uit als de eerste keer, maar dit keer had hij ook echt werk gemaakt van het opruimen en Inge kende mannen goed genoeg om juist daar extra waarde aan te hechten. Verder was de tafel al gedekt. “Ik ben zo terug,” riep Bart terwijl terugrende naar de keuken. Binnen twee minuten was hij weer terug met een kan koffie. “Ik weet niet precies hoelang de croissants in deze oven moeten,” zei hij terwijl hij de koffie inschonk. Voor Inge iets had kunnen zeggen, was hij alweer verdwenen. Aan het gevloek uit de keuken te horen, ging het daar niet allemaal vanzelf. “Gaat het?” riep Inge, die zowel geamuseerd als gevleid vaststelde dat Bart zich dit keer echt had uitgesloofd. “Moet ik helpen?” Uit de keuken kwam een soort nijdige knor, die van alles kon betekenen, maar in ieder geval niet was bedoeld als uitnodiging om te komen helpen. Het volgende moment kwam Bart met een bordje met croissants binnen, die er anders dan Inge had verwacht, nog heel behoorlijk uitzagen. Inge zag Barts gekeutel met vertedering aan. Toen hij eindelijk bij haar kwam zitten, gaf ze hem een kus. “Waar heb ik dat allemaal aan te danken?’’ vroeg Inge. Bart keek wat moeilijk en haalde toen zijn schouders op. “Gewoon,” zei hij, “zomaar.”  Het was de eerste keer dat Inge de altijd zo zelfverzekerde Bart op iets betrapte wat toch wel heel erg leek op iets van verlegenheid. Ze smolt toen ze zag hoe moeilijk hij keek. “Waarom?” vroeg Bart, “zou ik me niet uit mogen sloven voor zo’n mooie vrouw?” Tot haar spijt constateerde Inge dat het moment maar heel kort had geduurd. Bart had heel even iets van zichzelf laten zien en was daar blijkbaar zo van geschrokken dat hij nu weer helemaal terugveerde in zijn rol.  “Natuurlijk,” zei Inge warm, “waarom zou je dat niet mogen.”

Barts kwetsbaarheid duurde maar even. Na het ontbijt nam Inge mee naar de slaapkamer. Hij ging op zijn gemak op het bed zitten. “Kleed je maar uit,” zei hij. Inge had zich misschien de eerste keer laten verrassen, maar dit keer had ze zich prima voorbereid. Nadat ze haar jasje en net iets te strakke T-shirt had uitgetrokken, zag ze dat haar zwarte lingerie een succes was. Bart was niet iemand om zijn tong uit zijn mond te laten hangen, maar hij bekeek haar met een intensiteit, die haar bijna beangstigde. Hij leek ieder detail in zich op te nemen. De geconcentreerde aandacht was echt verbazingwekkend. Inge maakte haar broek los en liet die langs haar kont zakken. Tot haar frustratie was haar broek net iets te strak, of haar kont net iets te groot. Maar hoe je het probleem ook definieerde, het textiel ging pas over haar billen heen toen ze er een kort rukje aangaf. Daarna zakte de broek weer helemaal als vanzelf en zoals gepland. Bart leek wel erg gefascineerd door het tafereel.  De BH had Inge er speciaal op uitgezocht. Met een klik was die los. Ze sloeg haar linkerarm voor haar borsten en hielp met haar rechterhand haar slip een handje, want ze wilde niet net als met haar spijkerbroek dat deze op een gênant punt zou blijven hangen. Bart reageerde nog steeds niet, maar was een en al aandacht. “En nu?” vroeg Inge, die zich toch wat ongemakkelijk begon te voelen. Bart stond op en tilde haar op in zijn blijkbaar bredere en sterkere armen dan Inge had verwacht, want zonder enige zichtbare moeite legde hij haar op bed. Inge sloeg haar armen om haar heen en kuste deze vreemde man met een hartstocht, die hiervoor nog nooit voor iemand voor iemand had kunnen opbrengen. Bart liet haar even rustig haar gang gaan en maakte zich toen los uit haar greep. Zonder iets te zeggen, maakte hij haar armen weer net als de eerste keer, vast aan de spijlen aan het hoofdeinde. Gehoorzaam strekte ze haar benen. Nadat ze helemaal aan het bed was vastgemaakt, kuste Bart Inge op haar mond. Hij duwde zijn tong naar binnen en Inge kneep haar ogen dicht van emotie en geilheid.  “Nee,” zei Inge, “dit keer geen blinddoek.” Maar Bart negeerde haar en stopte als toegift ook nog een knevel in haar mond. Hij stond op en Inge wist zeker dat hij haar uitgebreid aan het bekijken was. Hoewel haar bewegingsvrijheid natuurlijk uiterst beperkt was, kon ze toch nog wel met haar kruis draaien.  Ze wist natuurlijk niet of het dat was of het totale uitzicht, maar Bart kwam zwaar ademend bij haar liggen. Inge kreunde even, maar ze wist niet of dat van pijn of genot was toen Bart in haar linkertepel beet. Bart krachtige handen streelden haar hele lichaam, maar hij gleed iedere keer net weg van haar kruis. Inge werd helemaal gek van zijn aanraking, maar hoe ze ook haar best deed zijn vingers wisten net de buurt van clitoris te blijven. Een moment bedacht ze dat ze dit nog erger vond dan wanneer hij haar pijn zou hebben gedaan. “Asjublieffuh,” was het enige dat ze er nog uit wist te brengen. Al haar gekronkel moest die zogenaamd o zo koele Bart toch ook wel heel erg in de stemming hebben gebracht, want hij duwde zijn penis in een keer naar binnen en kwam toen gelijk goed op gang. Inge had niet eens de kracht meer om zich schrap te zetten. Ze liet het allemaal maar over zich heen komen. Na Bart’s tweede of derde stoot kwam ze en daarna kwam ze ongetwijfeld nog heel veel keer, maar omdat ze niet wist waar het ene orgasme begon en het vorige eindigde, was het nou eenmaal moeilijk tellen. 

“Weet je,” zei Bart, “je ligt hier zo leuk en lekker dat ik je hier voorlopig maar zal laten liggen.” Inge wilde best protesteren, maar haar knevel en algehele toestand maakten dat toch een beetje moeilijk. “Neeuh,” mompelde Inge  zonder veel overtuigingskracht. Ze voelde hoe Bart opstond. Even later hoorde ze deur van de slaapkamer dichtslaan. Inge luisterde goed, want ze achtte het varken er toe in staat om ondertussen in alle rust en stilte gewoon naar haar staan te kijken. Toen ze een tijdje nog steeds niets had gehoord, begon het tot haar door te dringen dat Bart echt de kamer had verlaten. Wat laat en volstrekt zinloos begon ze nu alsnog te protesteren, maar het bleef allemaal bij wat gemompel. Zak, dacht ze met overgave. Ze was echt helemaal verslaafd aan deze man. Dat kon nog wat worden als hij echt naar Frankrijk ging.

Inge ontwaakte en had eerst geen idee waar ze was, maar het hijgende lichaam bovenop haar maakte alles in een keer duidelijk. “Sloerie,” zei Bart goedmoedig. Inge voelde zijn penis weer bij haar naar binnen glijden. “Je bent hier gewoon op bed in slaap gevallen.” Inge kon het niet ontkennen; de combinatie van nachtdienst en voor haar doen toch wel erg wilde seks had nu eenmaal zijn tol geëist. Inge genoot van Barts lichaam en zijn gekreun. Ze maakte hem zelfs slapend helemaal gek, bedacht ze zelfgenoegzaam. Omdat ze er dit keer meer met haar hoofd bij was, voelde ze Bart in haar klaarkomen. Voor zover haar boeien het toestonden, rekte ze zich uit. “Luie kat,” zei Bart en hij haalde de knevel uit haar mond. Inge trok een paar keer met haar mond. “Poes,” zei ze daarna pedant. Omdat Bart ook net haar blinddoek had afgedaan, kon ze nu zijn niet-begrijpende blik zien. “Een kat is mannelijk,” doceerde Inge vrolijk verder, “poes is vrouwelijk.” Bart had duidelijk interessantere weetjes in zijn leven gehoord. Hij negeerde haar stoïcijns.  “Lig even stil,” zei hij. “Volgens mij heb ik geen keus,” antwoordde Inge gevat.  Soms hield ze zo vreselijk veel van zichzelf.  “Je kan tenminste stoppen met kronkelen,” zei Bart droog. “Mijn armen,” kreunde Inge. Bart hielp haar armen weer voorzichtig langs haar lichaam vouwen. “De leeftijd,” zei Bart begripvol. “Ik heb echt zo’n vreselijke hekel aan jou,” zei Inge en op dat moment meende ze het ook heel erg.  Bart kuste haar hartstochtelijk op haar mond.

“Daarom ben ik nooit bij Bart Jan weggegaan,” besloot Inge haar verhaal. Bart kuste haar op haar voorhoofd en speelde min of meer verstrooid wat met haar borsten. “Hoelang liggen we al in bed?” vroeg Inge. “Geen idee,” zei Bart, “maar wat kan ons het schelen.” Inge kroop weer helemaal tegen hem aan. “Het leven is ingewikkeld,” zei Bart, “ik snap je wel. Weg willen en echt weg kunnen, is niet altijd hetzelfde.”

“Ik heb nog een grote liefde gehad,” zei Inge en ze keek er vast moeilijk bij. Bart maakte niet direct een jaloerse indruk, maar dit was misschien toch niet gelijk het moment om over een ex te klagen. “Wist je man dat?” vroeg Bart “Uiteindelijk wel,” zei Inge, “maar het kon hem geloof ik niet veel schelen.” Bart keek wat moeilijk. Het was Inge al eerder opgevallen hoe hypocriet mannen konden zijn. Ze gingen wel met je naar bed, maar uiteindelijk lag hun sympathie toch opvallend vaak bij de bedrogen echtgenoot, zeker als dat net als Bart Jan op zich een ‘goeie kerel’ was. “Hij heeft me echt ongetwijfeld gekwetst,” ging Inge verder, “Uiteindelijk heeft hij zelfs aangifte wegens stalking gedaan.” Bart schoot in de lach. “Wat een lul,” zei hij, ‘hij had je beter een pak voor je broek kunnen geven.” Hij gaf een zachte tik op haar billen.  “Maak er maar een grapje over,’ zei Inge, “hij heeft me echt ongelofelijk gekwetst.” Bart streelde haar wat afwezig. Inge ging met haar hoofd op zijn borst liggen. “Jij bent anders,” zei ze, “jij maakt dingen in me los waarvan ik niet eens wist dat ik ze in me had. Gevleid kuste Bart haar op haar haar. “Hoe zit het bij jou?” vroeg Inge, want hij mocht ook best iets over zichzelf vertellen.

“Over mij valt niet zoveel te vertellen,” begon Bart. Ja, ja, dacht Inge, dat zeggen ze altijd als ze eigenlijk niet willen. Ze praten de oren van je hoofd als het ze uitkomt, maar als je iets dichterbij komt, worden ze opeens zwijgzaam. “Vast wel,” zei Inge terwijl ze zachtjes in Barts borst beet. “je moet toch wel iets goed hebben gedaan als je bijna geen hypotheek nodig hebt voor deze vreselijke camping van je.”

“Spiritueel centrum,” zei Bart nijdig, “en waarom vreselijk?” Inge schoot in de lach. “Wat denk je zelf?” vroeg ze. “Door die vreselijke camping van je, ben je binnenkort weg naar Frankrijk.” Bart liet zich niet provoceren; in plaats daarvan sloeg hij een arm om haar heen en gaf haar kus. “Hard gewerkt,” zei Bart, “en geluk gehad.” Inge gaf Bart nog maar een kus op zijn borst; blijkbaar hielp dat. “Ik heb de eerste jaren met Hans gewerkt en daarna veel in  Azië. Veel verdiend en weinig uitgegeven. Altijd deze flat aangehouden.” Inge moest toegeven dat Bart het inderdaad niet aan huisvestingskosten had uitgegeven, trouwens als ze eerlijk was ook niet aan inrichting.

“Maar waarom ben je dan teruggekomen?” vroeg Inge. Bart haalde zijn schouders op. Zolang het over zijn werk ging, vertelde Bart graag, maar nu moest hij waarschijnlijk iets toe gaan geven over heimwee en dergelijke. Inge liet het maar rusten. “Ik ben blij dat je terug bent gekomen,” zei ze volkomen naar waarheid. “Alleen waarom  ga je nu dan weer Frankrijk en begin je daar een…. spiritueel centrum.?’’

“Er komt een moment dat je bent uitgeautomatiseerd,” zei Bart met een nadenkende frons, die Inge nog niet eerder bij hem had gezien. “Saai?” vroeg ze. “Zoiets,” zei Bart, “Hans had dat al eerder dan ik.” Inge kon zich de hinderlijke verhalen van Ada nog maar al te goed herinneren waarin deze meer dan uitvoerig uit de doeken deed hoe spiritueel haar vriend wel niet was.  “Heb je het van die Breuer?” vroeg Inge. “Welnee,” zei Bart, “ik zocht gewoon weer oude vrienden op en toen kwam ik er achter dat Hans ook min of meer stukgelopen was op de ICT. Alleen hij heeft er meer aan overgehouden. Daarom kan hij tegenwoordig ook als geldschieter optreden.”

“Ook voor jou?’’ vroeg Inge, die op dat gebied toch altijd wel graag de relevante details wist. “Nee hoor,” zei Bart, “hij heeft alleen wel een bungalow op het terrein gekocht waardoor het hele plan opeens wel realiseerbaar was.” Gerustgesteld constateerde Inge dat het in ieder geval nog steeds hetzelfde verhaal was. “Wanneer ga je nou eigenlijk?” vroeg ze kleintjes. “Eind februari,” zei Bart, “want dan heb ik nog twee maanden om de zaken op orde te maken.” Inge rekende snel even in haar hoofd “Dan heb ik je nog maar vier maanden hier.” Bart kuste haar min of meer verontschuldigend op haar voorhoofd. “Vast vier prachtige maanden,” zei hij, maar het klonk zo als een cliché dat Inge er niet eens op reageerde.  Ze voelde zich intens verdrietig worden.

Tot Inge’s grote blijdschap was Bart helemaal gaan stralen toen ze vertelde dat ze ook de hele nacht wilde blijven. Inge’s altijd latent aanwezige wantrouwen ten opzichte van mannen moest toch regelmatig onderdrukt worden en dat deed Bart zo naturel dat hij het misschien wel echt meende en ook echt heel erg blij met haar was. Toen hij zich uiteindelijk toch aankleedde, betrapte Inge zich er op dat ze echt bijna ademloos naar hem lag te kijken. Ze vroeg zich vooral wat hem voor nou aantrekkelijk maakte. Bart was niet lelijk en voor zijn leeftijd had hij nog steeds een goed figuur, maar dat hadden echt meer mannen. Ze kwam er niet uit en besloot er maar gewoon van te genieten.

“Nu je toch blijft, gaan we natuurlijk uit eten,” zei Bart blij. “waarom blijven we niet gewoon hier?” vroeg Inge, die er tegenop zag om nu weer met haar redelijk uitgewoonde lichaam op te moeten staan. “dan eten we gewoon in bed.” Bart lachte een keer schamper. “je hebt mij nog nooit zien koken,” zei hij, “geloof me; het is echt voor iedereen beter dat we eten gaan.” Met veel gekreun en steun stond Inge op. “Je bent een beest,” zei ze verwijtend tegen Bart.  Hij sloeg zijn arm om haar heen en duwde haar nog naakte lichaam tegen zich aan. “Je zou het niet anders willen.” Inge worstelde wat voor de vorm, maar gebruikte het moment vooral om haar kruis nog een keer stevig tegen hem aan te duwen. “Varken,” zei ze en ze kuste hem op zijn mond. Bart kuste haar terug. Hij duwde zijn tong in haar mond. Het was dat walgelijke op niets-gebaseerde zelfvertrouwen dat haar zo vreselijk aan deze man aantrok. “Zo komen we natuurlijk nergens,” zei Bart en hij liet haar weer los, zodat ze zich alsnog aan kon kleden.

De wijn en de situatie maakten Inge sentimenteel. “Ik weet het niet,” zei ze terwijl wat afwezig met haar laatste stuk pizza zat te spelen, “je hebt van die televisieprogramma’s waarin zo’n vaak wat boerige familie naar Frankrijk of Tsjechië gaat om daar een nieuwe leven te beginnen. Volgens mij loopt dat bijna nooit goed af en valt het in ieder geval altijd tegen.”  Bart liet haar lekker klagen. Hij nam nog een slok wijn en pakte toen haar hand en gaf daar een kus op. “Je neemt me niet serieus,” zei Inge, “je zou ook makkelijk hier iets kunnen beginnen, of desnoods dichterbij.”

“Wie kan nou zeggen dat hij een vriend in Zuid- Frankrijk heeft?” vroeg Bart. “Daar maak je vast helemaal de blits mee bij je vriendinnen.” Inge was soms echt verbaasd over Barts lompheid. “Ik wil helemaal niet de blits maken bij mijn vriendinnen; ik wil gewoon leuke vriend en gewoon hier in Nederland. “Waarom kom je niet gewoon mee?” vroeg Bart. Inge ergerde zich soms nu al groen en geel aan Bart. Ze vroeg zich af of dat een goed of juist een heel slecht teken was. Dit was weer zo’n typische mannenopmerking. Hij had de oplossing gegeven en nu moest ze stoppen met zeuren. “Dat kan toch helemaal niet,” zei Inge een beetje nijdig. “Het komt natuurlijk wat onverwacht,” zei Bart, “maar het hoeft toch niet gelijk permanent. Dan kom je eerst, het klinkt een beetje lulliger dan ik het bedoel,  op proef en als je dan wil blijven….”  Inge keek Bart wat verbaasd aan, maar ondanks de wijn drong het wel tot haar door dat hij echt bloedserieus was. “Meen je dat?” vroeg Inge voorzichtig. “Ik zou het geweldig vinden als je mee ging,” zei Bart. Inge verborg haar hoofd in haar handen. Ze moest het allemaal even verwerken en ze moest er zeker over nadenken. Bart liet haar voor het moment maar even met rust. “Mag ik er over nadenken?” vroeg Inge. Bart glimlachte een keer. “Wil je nog koffie,” vroeg hij. “Koffie,” zei Inge, “je bent toch niet gek geworden. Vraag de rekening maar!” 

Inge zat op haar knieën voor Bart. Zodra ze weer binnen waren, had Inge zich gelijk uitgekleed. Hoewel ze nog helemaal niet wist hoe ze met Bart mee zou kunnen gaan, wilde ze in ieder geval dat hij zich niet zou bedenken. Bart had haar armen vastgezet op haar rug en een dildo gepakt. Omdat Inge al drijfnat was van de opwinding gleed het apparaat moeiteloos naar binnen. Aan het einde van het apparaat zaten een paar handige riempjes waarmee Bart dat ding om haar middel vastzette. Het knielen was daarna best ingewikkeld geweest. Ze voelde de dildo in haar en probeerde ondertussen ook nog haar evenwicht te bewaren. Bart had haar getob met zichtbaar genoegen gadegeslagen. Toen Bart zijn penis uit zijn gulp haalde, schoot deze gelijk omhoog. Inge haalde diep adem en nam het hele apparaat in een keer in zijn mond. Bart kreunde en Inge merkte dat het haar meer moeite koste dan ze zelf had verwacht. Ze was blij toen ze haar hoofd op en neer kon bewegen. Bart begon te kreunen. Inge zette stevig door; ze wilde Bart helemaal gek maken en te oordelen naar zijn gekreun leek dat ook te lukken. Bart trok Inge’s hoofd terug en rukte zelf een paar keer stevig aan zijn penis terwijl zijn ballen likte. Bart duwde zijn penis weer Inge’s mond terwijl hij kwam. Inge slikte alles zo snel mogelijk door en bleef daarna tegen Bart aanliggen om uit te hijgen. Bart tilde haar op en droeg haar naar het bed. “Maak je me los?” vroeg Inge. “Nee,” zei Bart, “ik vind je veel te lekker zo.” Inge deed haar best om een paar keer verleidelijk te kronkelen. “Nou,”zei ze pragmatisch, “kom dan maar bij me liggen.” Bart nam haar hoofd in zijn armen en begon hij voor zijn doen verrassend teder en zorgzaam te kussen.