Inge XIV

Maud en Kim kwamen precies op het juiste moment. Die ochtend was het nieuwe gezelschap gearriveerd. Marga, de zus van Breuer had dit gezelschap geregeld en Inge vond dat je dat aan de dames kon zien. Er waren weliswaar een paar heren meegekomen, maar het algemeen bestond het gezelschap uit het vrouwen, zoals Inge zich voorstelde uit het Gooi. Ze hadden alles tot en met het programma toe zelf georganiseerd en Bart kon zijn rol volkomen beperken tot die van verhuurder. “Is Marga zelf niet meegekomen?” vroeg Inge. Bart schudde zijn hoofd. “Ze heeft het het naar eigen zeggen te druk, maar ik weet het niet…” “Wat weet je niet?” vroeg Inge. “Volgens mij heeft ze een vriend.” Inge kon het zich slecht voorstellen: de ongenaakbare Marga, die een vriend zou hebben. “Echt waar,” zei Bart, “Ada en Breuer dachten het ook.” Voor Inge waren de wonderen de wereld nog niet uit. “Een dorpsonderwijzer met drie kleine kinderen,” vulde Bart aan, “en het schijnt nog echte liefde te zijn ook.” Daarnaast waren nu ook de eerste echte campinggasten gearriveerd. Er was nu een Nederlandse familie waarvan de twee puberdochters uitstraalden vooral dood te willen en een bejaard Belgisch echtpaar met een camper. “Zie je wel,’ zei Inge plagerig, “toch gewoon een camping.”

Omdat Inge de dames niet kende, was Bart maar naar Beziers gereden waar de bus uit Nederland een tussentop had voor hij verder richting Spanje reed. Tegen alle verwachtingen in, was de bus dit keer prompt wel op tijd en Bart moest zich haasten. Inge zag Bart en de dames dus voor het eerst toen ze het terrein op reden. Een meisje dat zo sprekend op Bart leek dat het Maud wel moest zijn, sprong uit de auto en gaf Inge hartelijk een hand. “De nieuwe vriendin van mijn oom,” zei Maud blij. “Hij heeft de hele weg over je op zitten scheppen..” Bart keek als altijd op zulke momenten maar een beetje moeilijk weg. “Deed hij dat dan nooit over zijn vorige vriendin?” vroeg Inge liefjes. Maud kleurde en voelde zich zichtbaar ongemakkelijk. “Ik pest je maar,” zei Inge. Ze gaf Maud een kus op haar voorhoofd. “Je bent nu ook een beetje mijn nichtje.” Maud liet het allemaal gelaten over zich heen komen. Kim stond er wat postpuberaal welwillend ironisch naar te kijken. Inge was er van overtuigd dat ze diep in haar hart alle volwassenen belachelijk vond, maar dat ze slim genoeg was om dat achter een inderdaad zeer overtuigende glimlach te verbergen. Net een van mijn stagiaires, stelde Inge vast. Slim en vriendelijk, maar eigenlijk ongenaakbaar.  Bart van zijn kant werd duidelijk niet gehinderd door dit soort reserves. Hij was duidelijk blij om allebei de meiden weer te zien. “Dit is Kim,” stelde hij het meisje aan Inge voor. Inge gaf haar een hand. “Kim kan ik al vanaf haar eerste,” zei Bart bijna vaderlijk trots. “Als ik Maud weleens op ging halen bij de kinderopvang kwam Kim ook altijd even buurten.” Bart in een zelfgekozen vaderrol was iets nieuws voor Inge, maar ze zag zelfs bij Kim nu even iets van echte spontaniteit in haar ogen. Bij de blijkbaar prettige herinneringen aan Bart viel ze even uit haar rol. “Zoek eerst maar een plekje,” zei Bart en dan gaan jullie daarna douchen.  We eten over een uurtje.”  Hij keek de meiden, die met hun rugzakken liepen te slepen nog even na. “Trotse oom,” zei Inge mild. “Ik ken ze al hun hele leven,” zei Bart. Inge gaf hem een kus op zijn wang. Het verbaasde haar iedere keer weer hoeveel verschillende kanten die man had.

Het nieuwe gezelschap kostte weinig tijd en moeite en de campinggasten amuseerden zichzelf gelukkig ook wel en zo was er de eerste avond even tijd om met zijn vieren op het terras te zitten. Hoewel zowel Bart als Inge inmiddels de gewoonte hadden om met een oog op de gasten te letten, was er ook wel ruimte voor een gesprek. “Ik vind dit soort busreizen echt verschrikkelijk,” zei Maud, “naar Salou was natuurlijk nog erger, maar,…” ze maakte haar zin niet af, omdat ze er blijkbaar vanuit ging dat iedereen zelf wel wist hoe erg zo’n busreis. Inge was nooit verder met een bus geweest dan de wintersport en ook zij kon zich nog wel herinneren dat dat een hele onderneming was geweest. “De bus van Ho Chi Minh Stad naar Hue is pas een bezoeking,” zei Bart. “Niet zo opscheppen oom,” zei Maud, “je weet best dat wij allemaal nog nooit in Vietnam zijn geweest.” Ze keek Inge vragend aan, maar schudde haar hoofd. Bart keek zijn nichtje wat meewarig aan, maar liet het daarbij. Inge kon zich gewoon niet voorstellen dat ze ooit zo ontspannen met Bart om zou kunnen gaan. Kim had alleen maar wat geproest; net als Maud kende ze Bart al veel te lang om echt onder de indruk te zijn. Daarna vertelde Maud vrolijk verder over haar avonturen in ‘die vreselijke bus’ en hoe ze uiteindelijk niet meer hadden geweten hoe ze moesten gaan zitten. Het was een pointeloos verhaal, maar Maud bracht het in ieder geval overtuigend tot Bart vond dat het bedtijd was. “Morgen moeten we allemaal vroeg weer op en ik verwacht wat van jullie.” Tot Inge’s verbazing stonden de meiden eigenlijk zonder morren op. “Hoe laat staan we morgen op?” vroeg Kim. “Wij om half zeven,” zei Bart en als jullie om zeven uur opstaan, is dat verder prima.” Vooral Kim keek een keer erg moeilijk, maar draaide zich daarna om om naar de tent te gaan. “Jij ook Kim,” zei Bart. Kim keek hem maar een keertje meewarig aan. “Tot mogen dames.” Bart sloeg zijn arm om Inge heen toen hij de meiden zag vertrekken. “Kleine kinderen worden groot,” zei hij tegen Inge en gaf haar een kus op haar haar. We lijken wel een getrouwd stel met puberdochters, dacht Inge en ze kroop tegen Bart aan. “We worden oud,” zei Bart en Inge was zich er maar al te zeer van bewust dat het waar was.

Nu de camping begon te lopen en ook de kamers steeds regelmatiger gevuld werden, begonnen Inge en Bart inderdaad steeds meer op een getrouwd stelletje te lijken. Het runnen van een camping als deze vereiste een ijzeren zelfdiscipline en dat betekende vooral ook vroeg naar bed en dan ook daadwerkelijk slapen.  Inge was inmiddels blij met de aanwezigheid van Maud en Kim, want zonder hen zou de hoeveelheid werk al heel snel te groot zijn geworden. En privacy hadden Bart en Inge toch al niet meer. Wonen in Frankrijk werd steeds meer werken in Frankrijk. Natuurlijk was het leuk, maar vakantie werd het steeds minder. Inge merkte nu tot haar schrik dat ze een paar ongemerkt aan het uitrekenen was wanneer ze weer terug kon naar Nederland. Het ziekenhuis was misschien niet alles en Bart Jan was zeker niet alles, maar als je maar lang genoeg geen vrij weekend hebt gehad, ga je de gedachte daaraan vanzelf waarderen.

Omdat het nu toch echt onmogelijk werd om de het bespreken van haar vertrek nog langer uit te stellen, trok Inge toch maar een keer de stoute schoenen aan. Het moest er toch een keer van komen. Bart viel naast Inge op het bed. “Ik ben kapot, maar het loopt in ieder geval goed.”  Inge had moeite om zich goed te houden, maar voor ze zichzelf weer onder controle had, had Bart het al gemerkt. Hij sloeg bezorgd zijn arm om haar heen. “Wat is er?” vroeg Bart bezorgd. “Ik ga naar huis,” zei Inge. Het was er in een keer uit. “Ik wil naar huis,” vervolgde ze snikkend. Ze kroop tegen Bart aan, maar dorst hem niet aan te kijken. Bart zei niets. Hij bleef doodstil liggen. “Ik houd echt van je,” zei Inge, maar ze begreep zelf ook wel dat het op dit moment alleen maar ijdele praat was. “Echt waar,” zei ze ondanks alles nog maar een keer. “Zeg eens wat terug.” Bart zei niets en Inge keek voorzichtig omhaag naar Barts gezicht. Hij keek moeilijk, zoals hij altijd moeilijk keek als hij met emoties werd geconfronteerd. “Goed,” zei Bart zonder stemverheffing, “is er nog iets dat ik kan doen of zeggen om je je mening te laten veranderen?” Inge ging stil aan haar kant van het bed liggen en ze merkte natuurlijk maar al te goed dat Bart dit keer niet naar haar toe kroop om haar te troosten. Ze begreep het wel; eigenlijk moest zij nu Bart troosten, maar in plaats daarvan, bleef ze maar stil liggen luisteren. Het duurde lang voor ze Bart rustig hoorde ademen. Inge vermoedde dat hij nu toch in slaap was gevallen, maar Inge zelf was blij toen het half zeven was en ze eindelijk gebroken haar bed uit kon kruipen.

De volgende dag deed Bart zijn best om aardig te zijn, maar Inge voelde de kilte maar al te goed. “Begrijp je het?” vroeg ze aan Bart terwijl ze samen zwijgend aan de ontbijttafel zaten voor de meiden kwamen. Bart knikte een keer bevestigend. “Dat wel,” zei hij, “maar ik vind het niet leuk. Ik vind het vreselijk.”

“Ik ook,” zei Inge. Bart keek haar een keer aan met een vleugje ironie. Hij had natuurlijk gelijk. Als ze het echt zo vreselijk vond, kon ze het binnen een minuut omdraaien. Gelukkig werd de ongemakkelijke stilte doorbroken door de komst van de meiden, die de vorige avond nog even het dorp in waren geweest en nu honderduit hadden te vertellen over hun avonturen met een paar Franse jongens. “Weet je zeker dat je oude oom dat wil horen?” vroeg Bart aan Maud. “Haar vader en moeder willen het in ieder geval niet horen,” zei Kim droog, “dan maar haar oom en tante.” Bart schoot in de lach en het leek gemeend, maar Inge voelde zich vreselijk. “Tja,” zei Bart, “misschien wil je oom het ook niet horen.” Voor Maud maakte het allemaal niet uit; ze vertelde vrolijk verder over een zekere Jean, die wel heel erg zijn best had gedaan, maar uiteindelijk niet kon kussen. “We moeten aan de slag,” zei Bart tegen de meiden, “Inge blijft nog maar een paar dagen en ik wil graag dat zij in ieder geval nog even van haar vakantie kan genieten.” Maud keek even verbaasd, maar besloot toen onverwachts haar mond te houden. Haar blik deed ook Kim verstommen. “Wij beginnen wel met de toiletten,” zei  Maud en ze nam Kim mee. “Waarom deed je dat nou ?” vroeg Inge een beetje treurig aan Bart. “Lieverd,” zei Bart ernstig, “tot nu toe had ik het idee dat wij samen iets aan het opbouwen waren, maar als dat niet het geval is, zou ik niet meer dan een uitbuiter zijn wanneer jij zou blijven werken. De laatste week wil ik dat je alleen maar aan jezelf, de zee en het zwembad denkt.” Er was natuurlijk geen speld tussen te krijgen, maar Inge vond Bart intens gemeen. Hij nam nu alvast afstand. Ze kende hem inmiddels goed genoeg; hij zou de komende week de voorkomendheid zelve zijn, maar hij zou haar ook overal buiten houden. “Ik ruim in ieder geval nog even af,” zei Inge. “Merci,” zei Bart bijna hartelijk, “dan kan ik alvast aan de douches beginnen.”

De rest van de week had Inge het idee dat ze toeschouwer was, die naar zichzelf keek. Bart was vriendelijk, voorkomend en zorgde voor haar, zoals hij voor iedere blijkbaar zeer gewaardeerde gast zou zorgen. Dat Bart gekwetst was, was wel duidelijk, maar Inge kon het niet uitstaan dat hij niet tegen haar schreeuwde. Als Inge eerlijk was, kon ze niet eens echt zeggen dat ze buiten werd gesloten. Alle spelers speelden gewoon keurig hun stuk uit en iedereen sprak keurig zijn zinnen uit, maar iedere goede regisseur zou zien dat de geest uit het stuk was. De meiden bleven gewoon aardig, maar de onverwachte vertrouwdheid die Inge met Maud had gehad, was ook weg. Kim was de enige, die er nog een keer met Inge over sprak. “Ik hoorde dat je weer terug gaat naar Nederland,” zei ze tegen Inge toen die op het terras zat en haar uiterste best deed om de indruk te wekken dat ze aan het lezen was. Inge haalde haar schouders op. “Hij vindt het erg,” zei Kim, “hij zal het nooit zeggen, maar hij vindt het verschrikkelijk.” Inge knikte een keer. “Ik ook.” Kim keek haar verbaasd aan. “Waarom ga je dan?”  Inge nam eerst nog maar een slok van haar wijn. “Soms gaan dingen zo,’ zei ze en ze maakte een verontschuldigend gebaar. “Toen Alfred, mijn vriend in Groningen ging studeren, maakte hij het uit,” zei Kim, “Ik vond het verschrikkelijk, maar hij was er van overtuigd dat het toch uit zou gaan. Hij vond dit voor iedereen eerlijker en in ieder geval voor zichzelf gemakkelijker. Na drie maanden was hij terug en wilde hij ook weer verkering.” Inge schoot in de lach. “En toen?” vroeg ze. “Wat denk jezelf?” vroeg Kim zelfgenoegzaam. “Hij heeft nog maanden achter me aan gelopen.” Inge zuchtte een keer. Wat wist zo’n kind van banen en hypotheken?  “Je had en hebt  gelijk,” zei Inge, “maar in ons geval is het anders.”

Bart zwaaide Inge in de stilte van de ochtend uit. De avond daarvoor hadden ze nog met elkaar gegeten. Het was gezellig en bijna ongedwongen geweest. ’s Avonds hadden Inge en Bart nog samen over de camping gelopen en naar de verschillende bungalows gekeken waarvan er inmiddels een geruststellend aantal was verhuurd. Inge had maar zoveel mogelijk gezwegen. Ze had Bart willen vragen of hij het zonder haar wel redde, maar ze wist niet wat ze met zijn antwoord aan zou moeten. Als hij ‘ja’ zou zeggen, en dat was waarschijnlijk de waarheid, zou ze zich afgewezen voelen en als hij ‘nee’ zou zeggen, zou ze zich schuldig voelen. In gedachten zou zei ze ook nog wel honderd keer dat ze zich had bedacht en toch bleef, maar iedere keer opnieuw hield ze uiteindelijk haar mond.  De sterren waren prachtig en bij het zwembad stonden ze samen in het oneindige te kijken. Maar als altijd won de realiteit het ook hier van de romantiek. Twee duidelijk wel erg verliefde pubers kwamen zo innig verstrengeld naar het zwembad dat ze Inge en Bart helemaal niet bemerkten. “Vrienden,” zei Bart mild.  De beide pubers schrokken zich onbedoeld helemaal wezenloos. Daarbij hielp het vast ook niet dat allebei de tieners bij nadere inspectie naakt waren. Bart negeerde dat feit elegant , maar wees hen wel op het feit dat er duidelijk, zowel in het Frans, als het Nederlands een bordje stond dat zwemmen na tien uur verboden was. De beide pubers, die allang blij waren dat het daar allemaal bij bleef, maakten snel dat ze wegkwamen. “Wat zouden ze nu gaan doen?” vroeg Inge. “Ik denk een ander plekje zoeken,” zei Bart. Inge schoot in de lach. “Dat zou ik in ieder geval doen.” Bart sloeg zijn arm om haar heen. “Ik geloof je,” zei hij. Het was allemaal weer even als vanouds.

Pas op de snelweg voorbij Beziers drong het tot Inge door dat ze nu met een snelheid van iets meer dan honderd kilometer per uur afscheid aan het nemen was van haar grote liefde. Tot beziers had ze nog het gevoel gehad dat ze gewoon boodschappen ging doen, maar nu viel het niet meer te ontkennen. Bart had, praktisch als altijd nog een andere route over Parijs voorgesteld, maar Inge wilde alleen maar rechtstreeks naar huis en zo min mogelijk hoeven na te denken. Bij de afslag Remoulins moest ze even huilen, maar eigenlijk ging het allemaal best snel en goed. Ze was vroeg genoeg vertrokken en als het zo doorging, kon ze in een dag thuis zijn.

Inge XIII

“Ik vond die Wim een fascinerende figuur,” zei Inge tegen Bart. Toen de eerste groep met natuurlijk veel bekenden was vertrokken, had ze dat verschrikkelijk gevonden, maar van deze groep zou waarschijnlijk alleen Wim haar bij blijven. “Mee eens,” zei Bart. “Op zijn eigen manier is Willem wel een fascinerende figuur.” Inge rolde zich door het bed. “Zou jij het leuk vinden om van mij een film of foto’s te maken?” vroeg Inge aan Bart. “Nou,”zei Bart bedachtzaam, zoals hij altijd deed wanneer hij tijd wilde winnen, “ik heb liever het levende tegensprekende exemplaar.”  “Als ik weer naar Nederland ben, heb je daar niets aan,” zei Inge. Bart keek een beetje moeilijk. “Ga je terug?” vroeg hij nu volkomens serieus. “Ik denk het wel,” zei Inge, “want ik kan het daar toch zo niet allemaal niet in de steek laten.” Bart zuchtte een keer moeilijk. “Dat is dan duidelijk,” zei hij en hij sloeg zijn arm om Inge heen. Zij begreep ook wel dat niet meer het moment om over een ‘spannende’ fotosessie te praten. Inge had altijd een keer de zwakke kant van Bart willen zien, maar nu het zover was, voelde ze zich verschrikkelijk beroerd. Ze gaf ham een kus op zijn borst. “Ik hou van je,” zei Inge, maar ze wist dat het ook maar gewoon een doekje voor het bloeden was. Bart gaf haar vooral plichtmatig een kus. Om de spanning toch een beetje te breken, begon Inge nog maar weer een keer over Wim. Het leek haar voor nu een veilig onderwerp. Bart, die waarschijnlijk al van zichzelf vond dat hij voor vandaag wel erg veel van zijn eigen gevoelens had laten zien, ging er graag op in.

“Vroeger, in de begintijd,” vertelde Bart, “deed Breuer veel zaken met een kerel uit Rotterdam, die een chocoladefabriek had geërfd. Breuer is ook gewoon een keertje begonnen en had toen net als iedereen een geldschieter nodig. Die kerel hobbyde wat met dit soort films. Hij kickte er blijkbaar op om zijn vriendinnetjes er in mee te laten spelen. En geld zat; dus hij liet Wim het camerawerk doen.” Inge dacht er aan wat aan wat Wim had gezegd. “Als het dan uit was, verkocht hij die filmpjes,” vulde ze aan. “Wim vertelde al zoiets.” Bart gaf haar voorzichtig een kus. “Ik zal je vreselijk missen,” zei hij, “maar ik weet niet of naaktfoto’s of filmpjes daar nou het antwoord op zijn.” Het was natuurlijk zowel vreselijk waar als vreselijk saai. Inge had nooit gedacht dat ze Bart ooit nog een keer saai zou vinden. Inge kroop teghen Bart aan, maar dit keer niet om hem te troosten, maar omdat ze eigenlijk zelf behoefte had aan troost.

“Ga je het eigenlijk wel redden?” zonder mij vroeg Inge. Als Bart het echt niet zou redden, had ze misschien een, ook voor haar zelf geloofwaardig, excuus om toch te blijven. “Als Maud en Kim er zijn voorlopig in ieder geval wel.” Inge keek Bart vragend aan. “Wie zijn Maud en Kim?” vroeg ze wantrouwig. “Maud is mijn nichtje,” verklaarde Bart. “En Kim?” vroeg Inge, die zich op dit gebied niet graag met een kluitje in het riet liet sturen. “Dat is haar vriendinnetje,” zei Bart. “ze hebben dit jaar hun VWO afgemaakt en willen nu wat bijverdienen.” Om haar wantrouwen en frustratie een uitweg te geven, werd Inge bokkig. “Waarom weet ik dat niet?” vroeg ze boos. “Geen idee,” zei Bart, “ik dacht eerlijk gezegd dat je het wel wist.” Inge draaide zich om. “Leuk is dat; ik word overal buitengehouden.” Dit was het moment dat Bart Jan altijd over haar heen kroop en zoete broodjes ging bakken. Dat was natuurlijk geen held, maar hij was op dit gebied wel voorspelbaar en dat was ook wat waard. Bart maakte het haar een stuk minder gemakkelijk. Hij bleef lekker aan zijn kant van het bed liggen.  Inge draaide zich weer terug. “Waarom zeg je niets?” vroeg Inge. “Waarover?” vroeg Bart. “Over die Maud en Kim,” snauwde Inge. Bart keek een keer bedenkelijk, maar bedacht zich waarschijnlijk dat hij geen zin had in ruzie. “Wat wil je over ze weten?”

“Nou,” zei Inge om te beginnen wanneer ze komen. Bart moest er even over nadenken. “Over drie weken geloof ik.” Inge blies een keertje, maar het ware vuur was alweer verdwenen.  Ze kon zelf wel inschatten dat die meiden zo rond de achttien waren en graag wat bij wilden verdienen op een camping. “Het  zijn net zussen,” zei Bart, “ze doen alles samen, tot blijven zitten in de vierde aan toe.” Dat vond Inge dan in ieder geval herkenbaar. “Waar slapen die meiden dan?” vroeg ze. “Ze nemen hun eigen tent mee,” zei Bart, “en als het echt beestenweer is, regelen we wel wat.”

“Dan hebben we helemaal geen privacy,” mokte Inge. “Lieverd,” zei Bart, “het is een camping. Als we hier heel veel privacy hebben, gaan we failliet.” Daarna pakte hij Inge stevig vast. Ze worstelde wel, maar Bart was niet in de stemming voor tegenstribbelen. Bij Bart was seks niet zo zeer bedoeld als goedmakertje, maar meer om te laten zien wie er de baas was. Het tedere goedmaken kwam eigenlijk altijd pas daarna. Eigenlijk was het heerlijk om zo’n voorspelbare minnaar te hebben. Hij moest alleen zijn nichtjes niet opeens uitnodigen. Toen Bart even niet oplette, sprong Inge het bed uit en rende weg. Vooral niet te hard natuurlijk, maar het duurde toch even voor het tot Bart was doorgedrongen dat het haar ‘ernst’ was. Ze hoorde hem de trap afrennen. In de tuin voelde Inge de nog warme buitenlucht op haar lichaam, maar ze had nu geen idee waar ze naar toe moest. Tussen het terras en het grasveld lag een grindpad en Inge probeerde dat uiterst voorzichtig op haar blote voeten over te steken. Bart, die natuurlijk weer eerst had nagedacht en haar nu bloot achtervolgde met wel zijn slippers aan wat natuurlijk geen gezicht was, was in drie sprongen bij haar. “Laat me los gek!” schreeuwde Inge toen Bart haar greep en optilde. Bart wierp haar over zijn schouder. “Oermens!”schold Inge, maar het maakte natuurlijk allemaal geen indruk.

Inge vroeg zich af of wat minder privacy misschien toch niet ook zijn voordelen had. Als Bart zijn frustraties na een ruzie kwijt moest, was hij ook gelijk onvermoeibaar. Daarna sliep hij dan wel weer een gat in de dag, maar daar had ze nu niets aan. Bart had zich niets van haar spartelen aangetrokken en haar terug naar het bed gedragen. Om haar haar wangedrag een keer goed in te peperen, had hij haar met armen en benen uitgestrekt aan het bed gebonden. Daarna had hij haar wel geblinddoekt, maar niet gekneveld. “Gooi het er maar rustig uit liefje,” was het enige dat hij had gezegd. “Je doet me zeer!” schreeuwde Inge. Bart kneep in Inge’s borsten en draaide haar tepels heel langzaam, maar niet minder zeker om. “Lul!” riep Inge, maar Bart negeerde haar geschreeuw en ging in alle rust bovenop haar liggen. “Misschien zouden wij inderdaad een film moeten maken,” zei hij. Inge beet naar hem, maar Bart duwde op zijn gemak zijn penis naar binnen en begon tergend langzaam heen en weer te bewegen. Hij nam er de tijd voor, zoals hij ook de tijd had genomen om haar vast te zetten en haar borsten te kneden. Inge voelde haar boosheid weg zakken. Ze merkte tot haar eigen verbazing dat ze niet zozeer geil als wel vreselijk verliefd was. De aanraking van Barts lichaam en zijn aandacht voor haar waren nu veel belangrijker dan het feit dat hij ondertussen ook nog bezig was om haar met een straf tempo te penetreren. Bart moest de verandering in haar emoties hebben bemerkt, want toen ze hem nog probeerde te bijten, had hij zijn borst buiten het bereik van haar zoekende gezicht gehouden, maar vonden haar lippen zijn lichaam moeiteloos. Ze kuste borst en Bart liet zich nu zakken. Zijn lichaam lag nu volledig over haar heen. Alle verliefdheid ten spijt werd Inge nu toch ook weer gewoon wel geil. Ze greep haar boeien stevig vast en zette zich schrap. Bart, die blijkbaar het idee had dat hij de situatie weer volledig onder controle had, liet zich nu volkomen gaan. Inge voelde hem komen en kwam als reactie daarop zelf ook weer.  Bart bleef liggen en kuste haar gezicht. Inge voelde zich helemaal leeg.

Omdat er de volgende dag toch geen gasten waren, konden ze gewoon samen in bed blijven liggen kletsen zonder de ‘terreur’ van het ontbijt van de gasten, waarvan er natuurlijk altijd tenminste een al om zeven uur ontbijt wilde. “Zo lekker, om zo in het eerste ochtendlicht te ontbijten en de zon op te zien komen.”Inge kon dat soort vroege vogels wel schieten, maar ze lachte altijd maar een keertje dapper en begripvol.  Nu Inge er goed over nadacht, had Bart in het begin in Nederland haar wel een keer verteld dat zijn nichtje met een vriendin naar Frankrijk zou komen, maar toen was ze nog veel te veel bezig geweest met verliefd zijn en had ze nog geen idee wat haar te wachten stond in Frankrijk. “Hoelang blijven de dames?’’ vroeg Inge. “Tot en met de eerste week van augustus,” zei Bart, “dan begint de kennismakingsweek van de universiteit en die willen ze natuurlijk niet missen.” Inge glimlachte een keer. Ze had nog steeds goede herinneringen aan haar eigen kennismakingsweek. “Wat gaat je nichtje doen?” Bart haalde zijn schouders. “Geen idee; iets met heel veel moeilijke Engelse woorden.” Bart ging op het bed zitten. “Iets anders,” zei hij met een ernstig gezicht. “Wat ga jij doen?” Dit was het moment waar ze al die tijd zo tegenop had gezien. “Waar kan ik uit kiezen?” vroeg Inge een beetje timide om tijd te winnen. Het was duidelijk dat deze vraag Bart ergerde en ze begreep ook best waarom. “Blijf je hier? Ga je weer terug. Ga je dan voorgoed terug?” Inge keek naar het plafond. Natuurlijk zou ze veel liever blijven, maar het was de vraag of dat haalbaar zou zijn. Bart Jan kon haar waarschijnlijk wel uitkopen als ze niet al te onredelijke eisen stelde, maar waar moest ze dan hier van leven? Als ze voor een leven in Frankrijk koos, koos ze er ook voor om helemaal afhankelijk van Bart te zijn. “Ik weet het echt niet,” zei Inge, “bij de gedachte dat ik hier weg moet, word ik bijna letterlijk misselijk, maar…..” Ze maakte haar zin niet af. Bart keek wat moeilijk; emoties waren nu eenmaal niet zijn sterkste kant, maar hij vermande zich snel en sloeg zijn arm om haar heen. “Ik zou het leuk vinden als je bleef,” zei hij en gelukkig hield hij het daar bij. Inge bleef doodstil liggen; ze wist dat ze toch een keer een besluit moest nemen.

Bart kwam de volgende dag gelukkig niet terug op het onderwerp van de vorige avond. Als kind kon Inge zich herinneren dat ze aan het begin van de grote vakantie iedere keer weer dacht dat hij dit keer zo lang zou duren dat er daadwerkelijk geen einde aan kwam en ieder zomder was er ook weer gewoon een einde n aan gekomen. Voor nu besloot Inge dezelfde tactiek toe te passen. Ze zou het einde van haar verblijf in Frankrijk tot zo ongeveer de laatste week negeren en dan zag ze wel weer verder. Voorlopig wilde ze alleen maar genieten van Bart en ondanks al zijn kippenkuren zo dicht mogelijk bij hem in de buurt zijn. Hij had nu zowaar gezegde dat hij het leuk zou vinden als zij bij hem bleef, maar ze had nog geen idee hoe ze dat ooit aan de vork moest prikken. Met Bart Jan zou ze er waarschijnlijk wel uitkomen, maar de vraag van het werk bleef. Wilde ze nou echt helemaal afhankelijk zijn van Bart of niet? Het was om gek van te worden.  Bart Jan had haar de hele periode nu twee keer gemaild en de ene keer was om te vragen of het klopte dat een rekening van de Schoonheidssalon Jasmijn nog niet was betaald daar die met enige klem aandrongen op betaling en de andere keer was om door te geven dat ze achthonderd euro terug hadden gekregen van de belasting.  Hij leek zich verbazingwekkend goed zonder haar te redden en haar ook verder niet te missen.  Het was nu alleen de vraag of Inge Nederland niet zo gaan missen.

Om zich voor haar eigen getob af te sluiten, ging ze maar snel met een boek in de tuin zitten. Een van de gasten had het laten liggen en Inge had opgepakt. Tot nu toe had ze altijd in de vooronderstelling geleefd dat ‘Dangerous Liaisons’ een Amerikaanse film was, maar volgens de achterflap was het oorspronkelijk een ruim tweehonderd jaar oud boek met de originele titel: ‘Les Liaisons Dangereuses’  en dat niet alleen; het zou hier ook nog om een literair meesterwerk handelen.  Ada had het vast gelezen, maar die was er nu eenmaal niet en daarom moest Inge nu zelf maar eens uitzoeken waar het over ging.  “Wat lees je?” vroeg Bart. Inge tilde het boek. “Doe maar duur,” zei Bart, “ik wist helemaal niet dat jij Frans kon lezen.” Inge schoot in de lach. “Kennertje van me,” zei Inge ironisch, “dit is de vertaling van een wereldberoemd boek van Laclos.” Ze was de belachelijke voornaam van die kerel even vergeten, maar dat hoefde Bart niet te weten. “Hoe jij ook je best doet; je wordt nooit de Markiezin de Merteuil,” antwoordde Bart en Inge kon hem wel slaan. Ze zocht even snel in de index en zag wie er mee werd bedoeld. “Natuurlijk word ik nooit zo’n slechte vrouw,” zei Inge en ze deed haar best om er devoot bij te kijken. “Hoe kom je nou aan dat boek?” vroeg Bart zonder dat hij op slecht gespeelde zelfbeklag van Inge in ging. “De familie in kamer twaalf heeft het laten liggen,” zei Inge. “Als je het uit hebt, zal ik ze mailen,” zei Bart. “Denk je dat ze het komen halen?” vroeg Inge. Bart stak verontschuldigend zijn handen op. “Je hebt gelijk, die komen natuurlijk heus niet terug voor een boek dat ze zo te zien gratis bij een krant hebben gekregen.” Inge sloeg het boek weer open ging pedant verder met haar boek. Bart ging ook weer verder met zijn gereedschapskist en de bungalows. Het bracht Inge op een idee, maar ze verwierp het gelijk weer. Ze kon best proberen om als een gravin, markiezin of whatever om de klusjesman rond te commanderen, maar ze schatte in dat zij uiteindelijk zelf met rode billen zou eindigen. Volgens de achterflap had de Laclos de Franse Revolutie aan zien komen. Inge wist heel goed dat ze dat niet kon, maar Barts reactie kon ze dan weer prima inschatten.

“Kijk,” zei Bart een beetje ironisch, “ze zijn nog meer vergeten.” Hij legde nog een ander boek bij Inge op het tafeltje.  Volgens de titel heette het boek “Ninonne.’ Het zei Inge niets, maar de kaft liet weinig te raden over. Twee naakte meisje trokken een soort rijtuigje voort waarin andere vrouw nogal zichtbaar zat te genieten van het gebodene. “Nou,” zei Bart droog, “die boeken kunnen we in ieder geval houden, want die zien we hier toch nooit meer terug.” Inge kon het zich wel voorstellen; ze zou zelf ook nooit meer terug durven komen waar ze zulke boeken was vergeten. “Nou, nou,” zei Inge om zichzelf een houding te geven. Ze liet het boek dat Bart haar had gegeven op het tafeltje liggen en weidde zich weer helemaal aan de tweehonderd jaar oude literatuur. Erotisch kon je het met de beste wil van de wereld niet noemen, maar intrigerend was het wel.  Nadat Bart weer was vertrokken om ergens lekker te gaan knutselen, bekeek Inge het andere boek nog een keer. Ze las even snel de eerste bladzij en daarna de rest van het korte hoofdstuk. Ze moest toegeven dat het weliswaar een stuk slechter was geschreven, maar wel spannender. Het liet in ieder geval weinig te raden over. Inge legde het weg, want ze zou zich toch ongemakkelijk voelen als Bart haar met dat boek had betrapt. In plaats daarvan ging ze dapper verder met de eindeloze intriges van de markiezin en haar grote vriend Valmont.  Beiden waren min of meer een karikatuur. Inge geloofde niet dat iemand altijd alleen maar berekenend kon zijn. De goede hoofdpersonen, door de markiezin en Valmont trouwhartig beschreven als ‘kwezeltjes’ of  ‘sukkels’ kwamen Inge toch nog het meest realistisch over. Veel tijd voor verdere onderbouwde literatuurkritiek had Inge trouwens niet, want Bart vroeg haar om te helpen bij het vasthouden van een stortbak en die alledaagse praktijk won het toch van alle intriges op papier.

Na een lunch uit restjes gingen Inge en Bart bij het zwembad liggen. Het was de eerste keer sinds ze hier was dat Inge een keer gebruik maakte van het zwembad. “Je kan er veilig in,” zei Bart, “het is nog amper gebruikt.” Voor zover Inge zich kon herinneren, had het eerste gezelschap met Ada en Breuer alleen de tweede avond met zijn allen in het zwembad gelegen en de krasse vegetarische knarren hadden het zwembad allemaal links laten liggen. “Waarom heb je dat zwembad eigenlijk?’’ vroeg Inge. “Er ligt een prachtig meertje aan de andere kant van het dorp.” “Denk je echt,” vroeg Bart “dat toeristen naar de andere kant van het dorp gaan? Ik kwam vroeger vaak aan een camping aan de Dordogne, maar zelfs die moest een zwembad hebben voor alle gasten die niet in natuurwater wilden zwemmen.” Inge hield haar mond, want diep in haar hart was ze het daar gewoon mee eens. Lekker zwemmen, deed je nu eenmaal het beste in een blauwgeverfde  bak met water. Je wist nooit wat anders ook nog in dat water rondzwom. Het kon best aanstelleritis zijn, maar Inge vond het een vervelende gedachte. “Volgens mij hebben we vandaag het hele complex nog voor ons zelf,” zei Inge en omdat te vieren, deed ze haar bikini uit en kroop tegen Bart aan. “Nou ja,” zei Bart, “volgens mij komt de loodgieter toch niet meer vandaag.“ Hij kleedde zich uit en Inge had alle tijd om hem gedurende dat proces uitgebreid te bewonderen. “Het leven in Frankrijk doet je goed.” Bart bleek blijkbaar in een keer te begrijpen wat ze bedoelde, want hij hield in een keer zijn buik in. “Vanitas,” zei Inge met enig genoegen, “omnia vanitas.” Bart keek wat moeilijk, zoals hij eigenlijk altijd keek wanneer hij zich betrapt voelde. Inge ging op haar knieën zitten en kuste Barts buikje. Het was van haar kant vooral aardig en troostend bedoeld, maar het had op Bart zichtbaar een ander effect.  Inge besloot dat ze het ijzer maar moest smeden als het heet was. Ze nam Barts penis in een keer in haar mond en keek hoever ze kon gaan. Bart, die ook min of meer bij verrassing in deze situatie was beland, wist er even geen raad mee. Inge greep Bart stevig beet bij zijn billen en was vastbesloten om zich dit keer het initiatief niet uit handen te laten nemen. Bart kreunde; hij pakte Inge’s hoofd stevig beet, maar hij liet haar vooral zelf haar gang gaan. Opeens trok hij haar hoofd weg. Na een paar stevige rukken zag Inge Barts sperma in het gras verdwijnen. Bart ging moeizaam zitten. Het was duidelijk dat dit korte onverwachte avontuurtje hem had aangegrepen. “Wees maar blij dat het niet in het zwembad is terecht gekomen,” zei Inge. Bart keek wat moeilijk en ging op het gras liggen. Inge kroop tegen Bart en hij sloeg toen weer als vanouds zijn arm om haar heen. “Heerlijk zo’n ouderwetse beschermende man, dacht ze, maar soms wel een beetje voorspelbaar.

Inge XII

De volgende groep kwam inderdaad nog niet de volgende dag en dat was maar goed ook, want Inge had de hele dag nodig om bij te trekken. “Ik loop moeilijk,” zei ze tegen Bart, “en dat is allemaal jouw schuld.” Bart negeerde haar klachten, maar was die dag wel extra zorgzaam voor haar. Inge was slim genoeg om niet meer terug te komen op haar vermoedens voor wat betreft de aard van de relatie tussen Ada en Breuer, maar het fascineerde haar wel. Bart was op zijn eigen manier helaas toch te veel heer om veel los te laten en daarom was er altijd nog een kleine kans dat Inge er naast kon zitten.

Het gezelschap was duidelijk anders dan het vorige. De gemiddelde leeftijd lag ook een stuk hoger. “Leuk,” zei Inge tegen Bart, “er is een Engelse film over een groep bejaarden, die in India in een hotel gaat wonen als een soort plaatsvervangend bejaardentehuis. Misschien moet je ook zoiets beginnen.” Bart keek haar een beetje beledigd aan. “Die mensen betalen wel onze rekeningen,” zei hij. Inge schoot in de lach. “Kleine ondernemer van me,”antwoordde ze, maar iedere keer als Bart over ‘ons’ of ‘wij’ sprak, voelde Inge zich gelukkiger dan ooit.  Verder waren het overwegend aardige mannen en vrouwen, die elkaar kenden via een vereniging voor vegetariërs. “Als ik oud word,” zei Inge toen ze het gezelschap met elkaar in gesprek zag op het terras, “wil ik op deze manier oud worden. Het is al zo ondankbaar om oud te worden, maar dan kan het maar beter een beetje waardig gebeuren.”  Bart knikte; hij was het duidelijk met haar eens. Het gezelschap keuvelde wat beschaafd over een aantal mensen waar Inge nog nooit van had gehoord. Op zulke momenten miste ze Ada wel, want die had altijd over ieder onderwerp wel enige kennis paraat en wist die dan weer met zo’n aplomb te brengen alsof ze nou juist van dat onderwerp alles af wist.

Toen het gezelschap na de lunch weer terugging naar de centrale ruimte bleef er alleen al een wat oudere man achter. “Volgens mij gaan ze zo weer beginnen,” zei Inge, die net bezig was om de borden op elkaar te stapelen. “Pas op,” zei de man, “even wachten.”  Hij pakte wat bestek van een bord waardoor Inge weer door kon gaan met stapelen. Inge bedankte hem, want nu hoefde ze maar een keer te lopen. Zonder er verder nog woorden aan vuil te maken, pakte de man het andere lege dienblad dat er nog stond en zette de glazen er op. “Doe dat nou niet,’ zei Inge, die zich toch een beetje ongemakkelijk begon te voelen. “Welnee kind,” zei de man opgeruimd, “het is een kleine moeite en ik ga zo lekker op het terras zitten.” Hij liep mee naar de keuken en zette het dienblad voor Inge alvast maar gelijk bij de vaatwasser. “Moet u niet terug?” vroeg Inge. “U bent hier als gast.” De man keek een keer rond. “Grote keuken,” zei hij bewonderend, “maar  ben je gek;  ik ga zo lekker een boek lezen.”

Nadat de vaatwasser was ingeruimd en de groenten voor de lasagne van die avond waren gesneden, ging Inge met twee glazen wijn bij de oude man zitten. “Klaar?” vroeg hij. “Nou,” zei Inge, “het is in ieder geval makkelijk dat ik niet apart voor de vegetariërs moet koken.” De man knikte. “Dat zijn zeikerds,” zei hij daarna met overtuiging, “het lijkt me trouwens hard werken.” Inge vond het wel meevallen, maar ze hield het voor zich. Ze had dolgraag gevraagd waarom de man niet met de rest van het gezelschap mee was, maar ze wist zich in te houden. “Ik ben eigenlijk alleen mee omdat er hier van dat prachtige licht is,” zei de man alsof hij Inge’s gedachten had geraden, “ik fotografeer graag en mijn vrouw mediteert graag.” Inge zag het wel voor zich. Een vrouw, die er heilig van overtuigd was dat zij de baas in huis was en een man, die haar ondertussen lekker liet kletsen en gewoon zijn eigen gang ging. “Heeft u hier al veel gefotografeerd?” vroeg Inge. “Nee,” zei de man, “ik loop zo de tuin wel even in en druk een paar keer af.” Erg enthousiast klonk het nou ook weer niet, maar regel nummer een was volgens Bart om nergens bij gasten ooit een mening over te hebben. “Trouwens nog bedankt,” zei de man en hij nam dan weer wel enthousiast een slok van zijn wijn.

De man vertelde boeiend over een verdwenen wereld. In het midden van de jaren zeventig was hij begonnen om Super8 filmpjes te maken. Inge zelf had zo’n oom gehad, die altijd met zo’n ding in de weer was geweest. Ieder kinderfeestje van haar neefje was in detail vastgelegd. “Leuk voor later.” Inge kon zich niet herinneren dat er ook ooit maar iemand nog naar de noeste huisvlijt van die oom had gekeken, maar louter het bezit van zo’n ding maakte je in die tijd op veel gebieden tot een autoriteit. “Ik had een Eumig,” zei de man trots. Inge zei het helemaal niets, maar daar het voor de oude man blijkbaar belangrijk was, knikte ze maar en probeerde ze er vooral zo overtuigend mogelijk onder de indruk over te komen. “Prachtig apparaat,” zei de man, “ik heet trouwens Wim. Dat apparaat was echt zijn tijd vooruit.” Inge gokte maar dat dit weer over de Eumig ging. “Tegenwoordig kan iedereen filmen, maar in onze tijd moest je nog echt iets kunnen.” Inge verwachtte nu zo’n prevelementje waar ze ook bij patiënten zo’n hekel aan had, dat vroeger alles beter was, maar de man was juist heel relativerend. “Achteraf was het natuurlijk allemaal vreselijk,” ging hij verder, “maar wij vonden het allemaal al heel wat.” Dat herinnerde Inge zich dan weer van haar oom, die er ook van overtuigd was dat hij een groot cineast was. Omdat Inge’s oom nu eenmaal de broer van haar moeder was, moest dat dan wel uiteraard een Franse of een Spaanse zijn, maar dan natuurlijk wel weer een, die uit Spanje was gevlucht voor de dictatuur van generaal Franco.

Wim leek minder last te hebben van dergelijke pretenties; hij vertelde vrolijk verder. Inge schatte in dat Wim dan zijn eigen gang mocht gaan, maar dat zijn vrouw van haar kant Wim’s verhalen inmiddels ook allemaal wel kende en hem naar vermogen negeerde. “Tegenwoordig maak je met je telefoon betere filmpjes dan vroeger  met al die apparatuur en duur dat die klerezooi was.” Dat kon Inge zich ook nog wel van die vreselijke oom herinneren. Ieder nieuw snufje werd op verjaardagen geshowd en daarbij bleef de prijs zeker niet onbenoemd. De verjaardagsgasten riepen daaropvolgend dan wel allemaal een keer verplicht dat het weliswaar duur was, maar dat het zeker de moeite waard zou zijn. “Later werd het natuurlijk wel beter,” ging Wim verder, “de apparatuur werd beter en de kleuren werden langzamerhand ook wat levensechter.” Met een glimlach dacht Inge terug aan de oranjegloed die over al de vakantiekiekjes van haar ouders heen lag.

Nadat Inge alvast weer de wijn was gaan pakken., ook de vegetariërs wisten daar wel weg mee, ging Wim zijn fototoestel pakken. Toen Inge weer terugkwam, zat hij alweer lekker ontspannen in zijn stoel. “U zou toch gaan fotograferen?” vroeg Inge. “Al klaar,” zei Wim met een grijns, “ik ben een hele tijd bezig geweest met fotograferen.” Inge schoot in de lach. Toen ze later weer langs liep, zag ze dat Wim een aantal anderen van het inmiddels gearriveerde gezelschap met overtuiging aan het vertellen was hoelang hij naar de juiste hoek voor de juiste foto had moeten zoeken.  “Ging het?” vroeg ze aan Bart, maar dat had ze eigenlijk net zo goed niet hoeven doen. Aan Barts zelfingenomen gezicht zag Inge wel dat het allemaal prima was gegaan. Hij gaf haar een kus en duwde even vluchtig zijn kruis tegen haar aan. “Gedraag je,” zei Inge. “Altijd,” zei Bart, “wat heb jij gedaan?” Inge duwde zich nu van haar kant eens lekker tegen Bart aan. Ze wist dat hij er een hekel aan had als ze al te voortvarend was, maar nu in dit gezelschap kon hij haar toch moeilijk voor haar billen slaan. “Ik heb met die keurige oude heer daar zitten praten,” zei Inge. “Keurig?” vroeg Bart een keer lichtelijk geamuseerd, maar voor Inge iets kon vragen, werd hij alweer door een van de gasten geroepen. Het gezelschap was blijkbaar erg te spreken over de het middagprogramma, want de wijn ging er nog harder doorheen dan normaal.

Als Inge van te voren een beeld in haar hoofd had moeten maken van de vrouw van Wim, was dit in ieder geval het beeld geweest dat echt als laatste had gemaakt. Wims vrouw was stevig, zonder echt dik te zijn, maar in dit gezelschap van hele en halve asceten viel ze daardoor natuurlijk al snel op. Voor haar leeftijd was het nog wel steeds een knappe vrouw, maar het donkergeverfde haar detoneerde nogal bij haar gezicht. Inge gaf de vrouw een hand. “Ik heb net kennis gemaakt met uw man,” zei ze. De vrouw keek haar mild meewarig aan. “Ja,” zei ze, “dat geloof ik graag. Wim maakte eigenlijk altijd al graag kennis met leuke vrouwen.” Inge voelde zich wat ongemakkelijk, maar werd gelukkig gelijk weer gered door een andere bezoeker, die nog wijn wilde.

Na een dag redelijk hard werken, was Inge blij toen de laatste gasten eindelijk naar bed gingen. “Wij moeten morgen weer als eerste op,” mokte ze tegen Bart. “Ja,” zei Bart, “daarom is het voor hen vakantie en voor ons werk.” Inge slikte de opmerking dat het officieel voor haar ook vakantie was, gelijk weer in. Ze ging lekker tegen Bart aanliggen in de in ieder geval geruststellende wetenschap dat ook Bart vanavond veel te moe was om wat dan ook te doen. “Soms maak je ook de gekste dingen mee,” zei Inge. Ze vertelde over de vreemde reactie van de vrouw van Wim. “Ach,” zei Bart, “ze is Portugees en een beetje jaloers.”  Hij lachte een keertje. “Wat valt er nou iedere keer te lachen?” vroeg Inge wantrouwig. “Wim,” zei Bart, “is Wim van Wijchen.” Het zei Inge helemaal niets en geïrriteerd rolde ze van Bart weg. Hij hield zijn kleine geheimpjes maar lekker voor zichzelf. Bart sloeg zijn arm om haar heen en kuste haar in haar nek. Bart Jan zou nu alsnog uitgebreid gaan vertellen wat er aan de hand was, maar Bart toonde geen enkele aanvechting om dat ook te gaan doen. In plaats daarvan hoorde Inge zijn ademhaling langzaam rustiger worden. De zak zou gewoon in slaap vallen en haar vrolijk verder laten raden wie die zogenaamde Wim van Wijchen dan wel was. Geïrriteerd draaide ze zich terug weer met haar gezicht naar Bart toe. “Nou?” vroeg ze zo onwelwillend mogelijk. “Ga je me nog vertellen wie die Wim van Wijchen is?”  Bart was duidelijk al ver heen; hij deed zijn ogen een stukje open. “Wie?”vroeg hij wat geïrriteerd. “Wim van Wijchen?” zei Inge. “Jezus,” zei Bart, “maak je me daarvoor wakker.” Hij was duidelijk geïrriteerd. “Wim van Wijchen is een Nederlandse cineast, zoek hem maar op op Wikipedia. Daar staat hij vast wel op.” Bart draaide zich weer om en Inge bleef een beetje boos liggen.

“Weet je,” zei Inge de volgende ochtend terwijl ze samen met Bart de croissants in mandjes aan het doen was, “ik heb die Wim van Wijchen opgezocht.” Bart keek haar een beetje geamuseerd aan. “Hoe ken jij een, ik citeer: pionier van de erotische film in Nederland?” Bart haalde zijn schouders op. “Gewoon via Breuer,” zei Bart en hij ging rustig verder met het inschenken van de kannen sinaasappelsap. “Wil je zeggen dat Breuer ooit geïnvesteerd heeft in erotische films?” vroeg Inge nu wel heel erg verbaasd. Bart schoot in de lach. “Voor zover ik weet niet,” zei Bart, “die dooie diender. Willem was een zakenrelatie van een zakenrelatie van Breuer. Die kerel heeft geloof ik wel ooit in die branche geïnvesteerd.” Inge keek er van op; je kwam toch niet iedere dag een ‘pionier van de erotische film in Nederland’ tegen in levende lijve. “Hij kan er bijzonder smakelijk over vertellen,” ging Bart verder, “vooral over de begintijd met zijn Super8 filmpjes en amateuristische modellen.” Inge kende die oude boekjes met die vreselijke kleurenfoto’s nog wel van vroeger. Haar broer had er een paar gehad. “Waarom zit hij dan hier?” vroeg Inge. “Zijn vrouw,” verklaarde Bart, “die hij trouwens in de branche heeft opgedaan. Alleen, hij maakt er absoluut geen geheim van, maar ik geloof niet dat het de bedoeling is dat de andere leden van het vegetarische clubje het weten.” Inge besloot verder haar mond te houden, maar in gedachten vertelde ze het al tegen haar collega’s tijdens de nachtdienst. “Je raadt echt nooit wie ik daar in Frankrijk heb ontmoet…..” het drong tot Inge door dat deze kleine fantasie de eerste keer was dat ze over Nederland als thuis dacht.  

Wims interesse in Inge leek net zo oprecht, zonder opdringerig of vervelend te zijn als zijn desinteresse in de meer spirituele behoeftes van zijn vrouw. Hij bleef ook deze middag lekker zitten terwijl de rest van het gezelschap ging mediteren. Ongevraagd zette hij alvast de glazen op het dienblad. “Dank je wel,” zei Inge, “je hebt de middag nodig om tot een meesterlijke foto te komen.” Wim gaf haar een ondeugende knipoog. “Zo is het maar net.” Na het afruimen, moest Inge de kaas nog raspen voor de pannenkoekjes van die avond, maar daarna kon ze lekker even op het terras gaan zitten bij hun intrigerende gast. “Wat wil je weten?” vroeg Wim vriendelijk. “Hoezo?” vroeg Inge verbaasd. “Dat,” zei Wim, “is nou een van de leuke dingen van mijn vroegere werk; mensen willen altijd wel iets(!) weten.” Inge voelde zich betrapt. “Ben ik zo doorzichtig?” vroeg ze. “Nee hoor,” zei Wim, “niet meer dan alle anderen. Bovendien, schaam je vooral niet. Op mijn leeftijd blijft er weinig anders over dan te vertellen over het verleden.” Hij nam met een genoegen een slok van de wijn, die Inge alvast voor hem had meegenomen. “Wat me nou het meest intrigeert,” zei Inge eerlijk, “is hoe je tot zoiets komt.” Wim haalde zijn schouders op. “Eigenlijk wilde ik filmmaker worden, maar daar heb je geluk en talent voor nodig. Of ik talent had, weet ik eigenlijk niet, maar geld en geluk waren er in ieder geval niet. Daarom heb ik toen maar een bioscoop overgenomen; een mens moet toch wat. Spannender is het allemaal niet.” Inge liet het allemaal even bezinken. In haar fantasie zag ze een nog jonge Wim in een hokje zitten om kaartjes te verkopen. Het had iets nostalgisch. “Je kan je vast wel voorstellen,” ging Wim op licht ironische toon verder, “dat dit nou niet echt de bioscoop was waar familievoorstellingen werden gedraaid.”  Inge schoot in de lach. “Ja,” zei Wim, “het was allemaal net zo ranzig en amateuristisch als jij je voorstelt.”

“Maar,” zei Inge, “dat maakt je toch nog niet tot een ‘pionier op het gebied van de erotische film in Nederland’ of zo.” Wim keek haar nu een beetje verbaasd aan. “Zo staat het op Wikipedia,” zei Inge. Wim schoot nu in de lach. “Alles dat maar lang genoeg bestaat, wordt op een bepaalde manier vanzelf cultuur.”

“Nou, “ zei Inge, “dat kan ik me dan wel weer voorstellen. Filmpjes of foto’s uit die tijd zijn nu vooral aandoenlijk.” Wim lachte een keer schamper. “Voor ik begon, was de vooral uit Duitsland geïmporteerde bagger zo mogelijk nog slechter. Alleen nu opeens is het toch een beetje cultuur. In de tijd dat het werd gemaakt, was de kritiek niet van de lucht.”

“In die tijd was de kerk natuurlijk nog veel sterker,” zei Inge begrijpend. “De kerk,” zei Wim wat ironisch. “Nee hoor, dat had niets met de kerk te maken; wel met een sekte overigens.”  Wim kon er zichtbaar nog steeds kwaad over worden. “Het waren vooral de Dolle Mina’s.”  Inge keek maar even voor zich. Wim had het over haar eigen moeder kunnen hebben. Met de kennis van nu waren die dames natuurlijk ook redelijk bekrompen, maar Inge was opgevoed vanuit het idee dat de Dolle Mina’s vooral bevrijders waren en de gedachte aan haar moeder als een soort moraalridder was echt nieuw voor haar. Wim vertelde hoe hij zijn eerste modellen via obscure blaadjes had geworven. “Meestal waren het gewoon nieuwsgierige mensen, die het allemaal een keer wilden proberen.”

“Voor het geld?” vroeg Inge. Wim schoot in de lach. “Voor het geld hoefde je het niet te doen,” zei Wim, “als je er een paar honderd gulden aan over hield, was het veel.” Inge schoot in de lach. “Lach maar,” zei Wim mild, “alleen al het regelen van een goede locatie was een ramp op zich.”

“Had je dan geen studio?” vroeg Inge. “Nog niet in onze dromen,” zei Wim, “het was allemaal behelpen.” Inge liet het er allemaal maar bij. Het klonk allemaal meer treurig dan erotisch.  “Toch,” zei Wim, “was het best een leuke tijd, maar dat kan natuurlijk alleen maar zo lijken omdat ik toen nog gewoon een hele nacht door kon slapen en niet drie keer naar het toilet hoefde.” Hij lachte er een beetje bitter bij. “Nou,” zei Inge meer vriendelijk dan welgemeend, “dat valt toch wel mee.”

“Kind,” zei Wim, “zelfs hier heb ik een spiegel in de slaapkamer.” Inge haalde haar schouders op en liet het er maar bij. Het was natuurlijk waar, maar het feit bleef dat Wim prachtig kon vertellen over de modellen en vage producenten waarmee hij had gewerkt. De ene keer had hij met geld van een hasjimporteur een filmpje gemaakt waarmee deze zijn vriendin tot een ster wilde maken. “Was jouw soort films daar dan het juiste medium voor?” vroeg Inge voorzichtig. “Eerlijk gezegd,had ik ook zo mijn bedenkingen,” zei Wim, “maar voor vijfduizend gulden hield ik die wel voor me. Het was bovendien een andere tijd. Door de film Deep Throat hadden allerlei lieden opeens dollartekens in hun ogen.” Inge zag het sterk voor zich: mannen en vrouwen met vooral overal heel veel haar en een nog jonge Wim daartussen, die met zijn Eumig daar tussendoor probeerde om een filmpje op te nemen. “Was het een succes?” vroeg Inge. “Wat denk je zelf?” vroeg Wim wat schamper. “Zelfs voor Deep Throat was nog vijfentwintigduizend dollar beschikbaar, ongeveer het tienvoudige.” Inge begreep ook wel dat, zelfs in de jaren zeventig, vijfduizend gulden niet veel was voor een film. “Wat gebeurde er dan met die filmpjes?” vroeg Inge, die nu toch ook wel gewoon het naatje van de kous wilde weten. “Meestal kocht mijn distributeur ze van me en soms ging het met gesloten beurzen. Ik leverde hem dan een paar filmpjes en in ruil daarvoor kregen wij dan een aantal films, die we gratis mochten draaien. Alleen als af en toe een vermogende particulier bereid was om bij te springen, werd het wat beter”

“Gebeurde dat vaak?” vroeg Inge. “Hoogstens zelden; ik heb een filmpjes gemaakt voor een zeer welgestelde chocoladefabrikant uit Rotterdam; die werden dan natuurlijk wel weer wat beter, maar waren in eerste instantie alleen voor eigen gebruik bedoeld. Pas later…” Wim lacht een keer cynisch, “bood hij ze alsnog aan voor de verkoop.” Inge keek er van op. “Het was inmiddels uit,” verklaarde Wim. “Hufter,” zei Inge. “Dat kan je wel zeggen,” zei Wim. Inge stond op. “Ik moet nog snel wat aan het eten doen en jij moet nog een paar foto’s maken waar je de hele middag aan hebt gewerkt.” Wim schoot in de lach. “Ik ga snel mijn camera halen,” zei hij, “want zonder camera is het allemaal nog ongeloofwaardiger.”

Die avond lagen Inge en Bart weer redelijk uitgeput in bed. “Hoelang blijven die lui nog?” vroeg ze aan Bart. “Nog twee dagen en dan komen de volgende gasten pas weer dinsdag. “ Inge gaf Bart een kus. “Wat een luxe, zomaar drie dagen vrij.” Bart keek wat moeilijk en Inge gaf hem nog een kus. “Ik weet het,” zei ze, “ze betalen wel onze rekeningen.”  Bart sloeg zijn arm om haar heen. “Trut,” zei hij welgemeend, “er komt echt een dag dat ik je wat aandoe.” Inge kroop tegen hem aan. “Dat is goed,” zei ze, “maar dan wel wanneer dit gezelschap weg is; ik ben er nu te moe voor.” Dat gold blijkbaar ook voor Bart, want hij liet het bij zijn dreigement.

Begeerde

Vrouwe Karthuus leek niet echt onder de indruk van het feit dat de rakkers van de schout haar huis waren binnengedrongen. “Als mijn oom hier van hoort, laat hij jullie allemaal uit de stad verbannen,” snauwde ze nijdig naar de mannen, die nu toch wel wat onzeker werden. De mannen wisten maar al te goed dat er voor de leden en familieleden van de stadsraad heel andere wetten golden dan voor gewone burgers en dat het uiteindelijk allemaal op hun hoofd neer zou kunnen komen.

“Ik denk eerlijk gezegd dat uw oom het al weet,” zei een man die nu volkomen op zijn gemak de woonkeuken binnentrad. “Magister Faber,” zei Vrouwe Karthuus koud, “u mag uzelf nog zo interessant vinden met uw titel uit Parijs.  U bent toch gewoon in dienst van de stadsraad.” De man boog net genoeg om beleefd te lijken, maar net niet genoeg om wie dan ook te overtuigen van de oprechtheid van zijn bedoelingen. “Orléans,” verbeterde Magister Faber de verontwaardigde vrouw. “Pennenlikker,” zei Vrouwe Karthuus, maar de man leek niet onder de indruk. “Uw oom is al gearresteerd,” zei Faber, “u kunt hem zo vertellen over het onrecht dat u is aangedaan.” Vrouwe Karthuus hield nu voor het eerst haar mond. Haar masker van ongenaakbaarheid viel even van haar af. Geerte zag het allemaal met stomme verbazing aan. Haar meesteres was zich maar al te goed bewust van de belangrijkheid van haar familie en nu werd ze hier zomaar gearresteerd door een of andere klerk. 

Faber keek een keer bedachtzaam naar het bij elkaar gedreven personeel in de keuken. Het was duidelijk dat hij nadacht, maar Geerte had al haar stuivers (welgeteld vijftien) willen geven om te weten wat deze vreemde man dacht. “Wie van jullie is de dienstmeid van de vrouwe?” vroeg hij. Aarzelend stak Geerte haar hand omhoog. Het was normaal al geen pretje om de dienstmeid van de vrouwe te zijn en ze vermoedde dat het nu niet beter zou worden. “Goed,” zei Faber, “dan moet jij ook mee.” Geerte zag hoe de spanning bij de rest van het personeel er afviel. Een moment overwoog ze om te protesteren, maar een man, die zo onaangedaan een lid van de familie Karthuus arresteerde, zou van een dienstmeid al helemaal niet onder indruk zijn.

Tot Geertes opluchting werd haar celdeur geopend door Faber zelf. Eerst was ze tot haar verbazing apart opgesloten en nu bemoeide deze belangrijke man er zich blijkbaar zelf mee. Geerte had de gebruikelijke simpele jongens verwacht, die haar zouden slaan en waarschijnlijk nog allerlei andere dingen zouden doen waar ze nu op het moment maar even niet over na wilde denken. “Meekomen,” zei Faber, “wij hebben het nodige te bespreken.” Geerte volgde de man aarzelend. Ze wist natuurlijk ook wel dat ze geen keus had, maar vreselijk eng was het allemaal wel.

De ruimte, die Faber had uitgezocht, was niet speciaal bedoeld om Geertes zelfvertrouwen groter te maken. Eigenlijk had ze een soort kamer met een grote tafel en een kast met papieren verwacht, maar in plaats daarvan had de akelige man een kerker uitgezocht met, zo te zien, alle mogelijke attributen om iemand aan het praten te krijgen.  Faber ging zelf op een klein krukje zitten. “Luister,”  zei hij met een ernstig gezicht tegen Geerte, “vanochtend hebben we de hele samenzwering opgerold en nu willen we alleen nog de namen van de medeplichtigen. We, of beter gezegd ik, heb redenen om aan te nemen dat jij die namen kent. Geerte slikte een keer. Misschien was ze toch beter af geweest met een paar simpele jongens. Slaag was ze gewend, maar deze man kon weleens heel veel erger zijn. “Kleed je uit,” zei Faber zonder zelfs maar zijn stem te verheffen. Geerte moest bijna overgeven van angst. “Rustig,” zei de man, “rustig. Het hangt van jou af hoe dit afloopt.” Geerte vond het amper een geruststellende gedachte, maar de magisters stem had haar wel weer rustig gekregen.  Ze kleedde zich uit. De man bekeek haar geïnteresseerd, maar ze had geen idee of het hem beviel wat hij zag. “Kom hier,” zei hij, “draai je om.”Geerte voelde de stalen boeien om haar polsen achter op haar rug sluiten. “Rustig maar,” zei Faber, “ik heb ons beste stel gepakt. Er zit geen enkel braampje op en je zal je er niet aan openhalen. Om haar nek deed hij een band van opmerkelijk zacht leer. Faber zette de boeien vast aan de halsband. Geerte moest nu haar handen iets omhoog houden om niet in ademnood te komen. De blinddoek, die hij haar daarna omdeed, maakte haar helemaal hulpeloos. “Kniel,” zei Faber en Geerte gehoorzaamde moeilijk. “Hier,” commandeerde de magister en tot haar opluchting en verbazing schoof hij een kussentje onder haar knieën.

Geerte voelde de linkerarm van Faber om haar heen. Hij moest eveneens geknield zijn en voor haar zitten. Met zijn rechterhand pakte de man haar gezicht vast bij haar kin. Hij drukte haar stevig tegen zich aan. Een moment gleed zijn gezicht langs het hare. Onder normale omstandigheden zou ze het als een vluchtige kus hebben ervaren, maar nu moest het wel toeval zijn. “Goed,” zei Faber, “namen wil ik horen.” Geerte slikte een keer. “Ik weet helemaal geen namen,” piepte ze. “Tja,” zei de man, “dat schiet niet op. Dan moet ik wel verder gaan.” Hij liet haar gezicht los en liet zijn hand omlaag glijden. Geerte voelde zijn handen op haar borsten. Hij pakte haar tepels voorzichtig vast en kneep er zachtjes in. Geerte kreunde een keertje. “Dat kan ook harder,” zei Magister Faber volkomen overbodig. Zijn hand gleed verder en hij greep haar stevig in haar kruis. Geerte wist maar al te goed wat deze vreselijke man daar allemaal kon doen, maar hij hield zich keurig in en streelde eerder dan dat hij kneep. “Namen,” zei Magister Faber nog een keer. Hij hield Geerte stevig vast terwijl ze tegen hem aan steunde. “Ik heb geen namen,” jammerde Geerte. Ieder ogenblik verwachtte ze dat die vreselijke man op zou staan en ergens een zweep of tang vandaan zou halen, maar in plaats daarvan bleef het eigenlijk meer bij streling dan marteling. Sterker nog:  Geerte voelde dat langzamerhand een beetje nat werd onder dit wel heel onorthodox verhoor. Faber hield haar nog steeds stevig vast en ondertussen begon zijn hand steeds ritmischer over haar kruis heen en weer te glijden. Geerte probeerde nu juist haar kruis tegen de hand aan te duwen. Ze kwam, terwijl ze nog steeds werd vastgehouden. “Nou, nou,” zei Magister Faber een beetje ironisch, “een onverwachte ontwikkeling.” Hij liet haar los, maar zorgde er wel voor dat ze niet omviel. “Maar ook daar is een prima straf voor,” ging hij verder. Hij moest inmiddels weer op het krukje zijn gaan zitten. Terwijl Geerte nog aan het nahijgen was, duwde Magister Faber haar hoofd in zijn kruis. Geerte voelde zijn penis en begreep ook zonder opdracht wel wat de bedoeling was. . Ze nam het apparaat in haar mond en begon haar hoofd zachtjes heen en weer te bewegen. Dat had al heel snel effect op Faber, die voor het moment te zeer afgeleid was, om nog scherp te verhoren.  Het ‘verhoor’ moest hem ook erg hebben opgewonden, want hij kwam heel snel.

Toen Faber was gekomen, werd Geerte weer bang, want wat zou die man nu gaan doen. Voorlopig viel het mee. Hij hielp Geerte opstaan en ondersteunde haar eerder zorgzaam dan streng toen ze bijna omviel. “Het is al laat,” stelde hij vast, “voor vandaag heeft een verder verhoor geen zin meer.”  De man maakte Geerte polsen los en deed haar blinddoek af.  “Om nou ook nog bij nacht en ontij door het stadhuis te zwerven, is ook weer zowat.” Geerte maakte het niet uit. Ze vroeg zich af wat haar nou nog extra kon overkomen. Zijn eigen gedachten volgend liep Faber naar een kleine deur en opende die. Hij gebaarde Geerte hem te volgen. De nieuwe ruimte was onverwacht luxe ingericht, met zelfs een echt bed. Geerte was daar als Vrouw Karthuus op reis was, weleens stiekem in gaan liggen, maar deze afschuwelijke man had blijkbaar ook een echt bed.   Hij gebaarde naar Geerte dat ze daar kon gaan liggen. “Mag ik daar liggen?” vroeg ze een beetje beduusd van alle onverwachte luxe. “Het is laat,” verklaarde Faber en morgen gaan we verder met het verhoor; dan heb ik je graag direct bij me in de buurt.”

Het echte bed lag heerlijk en Faber had zich uitgekleed en was tegen Geerte aan gaan liggen. Zij had zich min of meer in foetushouding in elkaar gekruld en hij lag om haar heen. “Je bent een heks,” stelde Faber bijna zachtmoedig vast, “je betovert mensen.”Hij streelde voorzichtig Geertes borsten. Ze merkte dat ze daar weer opgewonden van werd, maar omdat ze zich nog uitgewoond voelde van alle emoties van de afgelopen dag pakte ze zijn hand vast en hield deze tegen. De man liet het tot haar verbazing gebeuren en kuste haar zachtjes in haar nek. “Heks,” zei hij opnieuw, “je betovert me eerst en daarna houd je me dan tegen.” Geerte kroop wat dichter tegen hem aan. “Dat kan ik goed,” zei Geerte zelfvoldaan, “mannen betoveren.” Faber drukte haar tegen hem aan. “Houd dat soort dingen maar voor je,” zei hij en Geerte moest toegeven dat de bezorgdheid in zijn stem oprecht klonk. “Wat gaat er met de vrouwe gebeuren?” vroeg ze daarom maar snel om van onderwerp te wisselen. “Geen idee,” zei Faber, “ophanging, verbanning naar een klooster. Daar ga ik gelukkig niet over.” Geerte begreep wel dat het allemaal veel ernstiger was dan ze ooit had vermoed.

De volgende ochtend werd Geerte wakker, omdat iemand haar net op haar buik had gerold. “Hé,” zei ze nog slaperig, maar het volgende moment was ze klaarwakker. Faber had haar opnieuw geboeid. Geerte schrok meer van de eerste klap op haar billen dan dat het echt pijn deed. In tegenstelling tot Vrouwe Karthuus, die voor alles een dunne zwiepende tak pakte, ‘behielp’ Faber zich met zijn blote handen. “Nou,” zei Geerte, meer verontwaardigd dan bang of boos. Faber sloeg ondertussen rustig door en Geerte worstelde om bij hem weg te komen, maar hij hield haar moeiteloos op plaats.  Na het pak slaag draaide Faber weer terug op haar  rug. Tot Geertes genoegen had dit ochtendritueel niet alleen haar om ook heel duidelijk Faber opgewonden. Met een stoot zat Fabers penis tot de wortel vast in haar vagina. Geerte voelde zich gespietst. Faber ging er op volle kracht tegenaan en Geerte merkte dat ze na dit onorthodoxe voorspel al bij de vierde of vijfde stoot kwam. Faber zelf kwam met een brul. Hij hield zijn lichaam op zijn armen omhoog om niet vol met zijn gewicht haar lichaam en haar achter haar gebonden armen te gaan liggen.

Het voordeel van zo wakker worden, was wel dat Faber er erg zorgzaam van werd. Normaal strompelde Geerte altijd door de nog donkere woning half op de tast naar de kille keuken om het ontbijt voor de vrouwe klaar te maken. Kaarsen voor het personeel vond de vrouwe maar weggegooid geld en Geerte had zich al menigmaal gemeen gestoten tegen verplaatst meubelstuk. Dit keer kon ze gewoon vanuit een echt bed toekijken hoe Faber vanuit verschillende plaatsen een ontbijt bij elkaar sprokkelde. “Normaal laat ik de meid komen,” zei hij, “om zijn eigen gestuntel te verklaren, maar ik dacht….” Faber maakte zijn zin niet af en Geerte liet het er maar bij. “Iets anders,” zei Faber en het lukte de zak ook nog om er echt serieus bij te kijken, “die namen heb ik nog steeds niet. Vandaag heb ik het stervensdruk, maar vanavond wil ik toch die namen van je horen.” Geerte nam een hap brood en kauwde er zorgvuldig op. Heel soms als de vrouwe echt geen honger had, bleef er weleens een stukje witbrood over, maar hier kreeg ze zomaar een hele witte boterham. “En wat doe je dan ondertussen met me?” vroeg Geerte, “sluit je me op in een donkere kerker of houd je me hier?” Faber keek er wat moeilijk bij, daar had hij blijkbaar nog niet over nagedacht. “Misschien moet je me vastbinden aan het bed,” zei Geerte plagerig. “Nou,” zei Faber, “ga maar gezellig de stad in,” zei Faber. “Hoe weet je dat ik niet wegloop?” vroeg Geerte aan hem. “waar zou je naartoe moeten?” antwoordde Faber lomp. Geerte keek hem een keer haatdragend aan, maar Faber had blijkbaar zelf ook wel door wat hij had gezegd. “Ik bedoel,” begon hij, “dat de woning van Vrouwe Karthuus nog steeds wordt bewaakt.” Geerte besloot maar net te doen alsof ze het geloofde; bovendien had hij eigenlijk nog gelijk ook. Waar kon ze eigenlijk naar toe?

De woensdagmarkt was als altijd gezellig, maar voor Geerte dit keer een beetje onwezenlijk. Normaal kreeg ze afgepast geld mee en strikte opdracht wat ze moest kopen, maar dit keer liep ze maar een beetje rond. Faber had haar een paar munten meegegeven, maar voor Geerte was het een fortuin. Die man moest echt geen verstand van geld hebben als hij haar zoveel meegaf, met de goedbedoelde raad: “koop maar wat te eten voor jezelf.” Ze kon misschien wel een week eten van dit geld, maar dat leek het wel extra moeilijk maken om het geld uit te geven. Geerte was dan ook blij dat klok eindelijk vijf sloeg en de meeste kooplui hun waren op gingen ruimen.

“Je bent laat,” zei Faber streng. “Dat komt omdat...,” begon Geerte. “Ik wil het niet horen,” zei Faber geïrriteerd. Geerte hield haar mond en keek naar de vloer. “Ik houd niet van smoesjes,” ging Faber verder. “kleed je uit en kom hier.” Geert trok snel haar jurk uit en liep naar Faber. Hij zag er echt geïrriteerd uit. Bijna nijdig gebaarde hij haar te knielen. “Omlaag,” commandeerde hij. De eerste klap op haar billen voelde voor Geerte als een bevrijding. Een moment had ze gedacht dat Faber haar weg zou sturen, maar nu wist ze bijna wel zeker dat dat wel mee zou vallen. Faber sloeg haar venijnig en berekenend, maar nooit zo hard dat hij ondragelijke pijn of onomkeerbare schade veroorzaakte. “Alsjeblieft,” piepte Geerte terwijl ze tegen dezelfde man aankroop, die haar zo pijnigde. Faber sloeg nog even door, maar toen won bij hem toch ook de hartstocht het weer van zijn woede. Faber ging achter Geerte op zijn knieën zitten. Gelukkig had hij haar stevig vastgegrepen, want Faber was duidelijk in een minder zorgzame bui. Zijn penis drong diep in haar anus door en eerste instantie wist Geerte niet waar ze het zoeken moest, maar de volgende stoten deden de pijn omslaan in een wilde geilheid. Geerte probeerde bij Faber weg te kruipen en tegelijkertijd zijn penis te omvatten. Eigenlijk wist ze helemaal niet meer wat ze wilde, tot ze Faber voelde verstijven. Geerte bleef stil op de stenen vloer liggen en Faber ging bij haar zitten. Hij streelde haar door haar haar. “Waarom  was je eigenlijk laat?” vroeg hij.  Geerte kreunde maar een beetje. Die vreselijke wachters hadden haar tegengehouden. Ze had echt moeten dreigen om doorgelaten te worden, maar wie zou haar ooit geloven.

Of Faber van Geertes schuld uitging of niet. Hij hielp haar voorzichtig overeind en nam haar mee naar het bed in zijn eigen kamer. “Ga maar liggen,” zei hij. Ook dit keer had Faber weer voor eten gezorgd. Geerte at iets uit beleefdheid, want van al dat geld dat ze van hem had gekregen, had ze meer eten kunnen kopen dan ze op kon. “Ik kon er niets aan doen,” zei Geerte verontwaardigd. “Het waren je eigen wachters, die me tegenhielden.” Faber streelde Geerte over haar wangen. Voel je maar lekker schuldig, dacht Geerte, die nu nog na lag te genieten. “Ik vind het leuk dat je terugkwam,” zei Faber. “Ik kon toch nergens naar toe,” snibde Geerte, die nu toch wel weer wat meer zelfvertrouwen kreeg.  “Ja, ja,” zei Faber, “waar waren we ook alweer mee bezig?” Geerte kuste Fabers hand. “Volgens mij moest je van mij namen hebben,” hielp ze hem. “Ja,” zei Faber, “maar inmiddels is de aanklacht veranderd.” Geerte keek er van op. “Hekserij,” verklaarde Faber ernstig. Geerte probeerde zich overeind te worstelen, maar Faber hield haar moeiteloos tegen. “Rustig,” zei Faber, “rustig. Niets aan de hand. Je hebt alleen mij betoverd.” Geerte liet zich maar deels gerustgesteld terugzakken op het bed. Een ding wist ze zeker: met hekserij moest je niet spotten. Faber kuste Geerte in haar nek. “Slecht grapje,” zei hij. Geerte draaide zich op haar rug en keek Faber verwijtend aan. “Heb je enig idee wat een aanklacht voor hekserij voor een vrouw in deze stad betekent?” Faber haalde zijn schouders op. Hij wist het natuurlijk best, maar wilde het niet, en zeker niet van haar, horen.

Na het eten was de sfeer weer voldoende hersteld. Faber boeide Geertes armen opnieuw op haar rug en dwong haar te knielen. Geerte voelde zich helemaal warm worden. Ze zoog Fabers penis helemaal naar binnen en ‘voelde’ hem kreunen. Geerte was vastbesloten die arrogante onnadenkende kwast een keer helemaal uit zijn burcht van ongenaakbaarheid te pijpen. Dat lukte haar trouwens nog beter dan ze had verwacht. Faber kwam en drukte Geertes  tegen zijn kruis aan. Geerte slikte het allemaal snel door; was ze daar vanaf.

“Je behandelt me als een speeltje,” zei Geerte terwijl Faber met haar borsten speelde. “Ja,” zei Faber. “maar wat wil je er aan doen?” Geerte keek hem vuil aan.  Door Fabers gefrunnik aan haar tepels was ze vreselijk geil geworden, maar omdat hij haar armen achter op haar rug had geboeid, kon ze daar niets mee. Geerte verdomde het om het aan Faber te vragen en die zak deed net of hij nergens erg in had. Om hem toch tot enige actie te provoceren, zei Chantal: “Wil je nou nog weten wat die namen zijn?” Faber schoot in de lach. “Nee,” zei hij met een effen gezicht, “eigenlijk niet.” Ondertussen hield hij Geertes tepels wel stevig vast en kneep er af en toe in. “Waarom niet?” vroeg Geerte verontwaardigd. Het was toch ook een onderzoeker van niets. “We hebben ze al,” zei Faber. “Hoezo?” vroeg Geerte verbaasd. “Eigenlijk had ik al de hele tijd,” zei Faber, “maar ach,… je was er toch.” Het was maar goed dat Faber dat de voorzorg had genomen om haar eerst te boeien voor hij dit zei. “Ik vermoord je,” grauwde Geerte, maar voor ze de daad bij het woord kon voegen, had Faber haar al met minimaal geweld, maar niet minder overtuigend op het bed teruggeduwd. “Stil,” zei Faber dwingend zonder zijn stem te verheffen. Geerte bleef boos op het bed liggen. “En nu?” vroeg Geerte. “Wat moet ik nu?” Faber kuste haar. “Je bent natuurlijk vrij,” zei Faber. “En waar moet ik dan naar toe?” vroeg Geerte. “Je was zelf zo vriendelijk om me te vertellen dat ik toch nergens naartoe kon.” Faber ging in het bed zitten. “Ik kan je natuurlijk altijd alsnog aanklagen als heks,” zei hij. “eigenlijk zou je geen Geerte, maar ‘Begeerte’ moeten heten. Ik word helemaal gek van jou.” Geerte moest er ondanks alles om lachen. “Denk je dat ik dat ooit toe zal geven?” vroeg ze. “Nee,” zei Faber met een diepe frons, “maar ik kan je natuurlijk wel heel lang verhoren.” Geerte rekte zich uit op het bed en deed haar best om een zo bevallig mogelijke pose aan te nemen. “En als ik dan onder de druk toegeef dat je gelijk hebt?” vroeg ze. “Dan moet ik je wel straffen,” zei Faber. “De brandstapel?” vroeg Geerte toch maar voor de zekerheid. “Nee,” zei Faber ernstig, “het louterende vuur is veel te goed voor een heks. Ik had eigenlijk meer eeuwigdurende slavernij in gedachten.” Geerte liet haar hoofd in Fabers kruis rollen. “Waaruit bestaat die slavernij?” vroeg ze wantrouwig. “Ja,” zei Faber, “dat valt niet mee. Veel werk in huis en regelmatig een verhoor om er zeker te zijn dat je niet terugvalt.” Geerte beet zachtjes in Fabers kruis om er zeker van te zijn dat hij zijn aanbod niet op het laatste moment in zou trekken. “Begeerte is eigenlijk ook geen goede naam voor je,” zei Faber, “misschien is ‘Begeerde’ wel een veel betere naam voor je.” Geert liet hem lekker kletsen; haar zachte bijten in Fabers kruis had zichtbaar effect. Het volgende verhoor zat er alweer aan te komen.

XI

Bart was die ochtend als eerst opgestaan. Inge kroop min of meer haar bed uit. “Het is zeven uur,’ zei ze verwijtend, maar Bart stond onder de douche en Inge betwijfelde of hij het had gehoord.  “Ik heb vakantie,’ zei Inge nog een keer klagelijk, maar vanwege het gebrek aan respons stond ze toch maar op. Het gaf haar de kans om Bart uitgebreid te bekijken terwijl hij stond te douchen en zich niet merkbaar van haar blikken bewust was.  Inge merkte dat ze ondanks het vroege uur nog steeds een warm gevoel kreeg als ze naar hem keek. Het zat blijkbaar diep, stelde ze met genoeg vast.

Bart, die zich niet bewust was van de lieve gedachten van zijn vriendin deed de kraan uit en deed daarna een niet onverdienstelijke imitatie van walrus toen hij het overtollige water van zich afschudde. Jammer, dacht Inge, heel jammer.  Bart ging zich eerst nog met nog gesloten ogen  uitgebreid af staan drogen. “Hallo,” zei hij toen hij eindelijk zijn ogen open deed. “Wat doe jij nou op? Het is pas zeven uur.”  Inge overwoog een moment om Bart een klap te geven, maar in plaats daarvan gaf ze hem een zoen en kroop even lekker tegen zijn nog natte en warme lichaam aan. “Ik werd wakker toen jij er uitging en ach; het is toch ook wel een beetje in mijn belang dat alles hier goed loopt.” Bart gaf haar een kus. Het was de eerste keer dat ze zoiets had gezegd en blijkbaar was het hem niet ontgaan.  "Als ik nu niet ga douchen, gebeurt er nog niets,” zei Inge terwijl ze zich met tegenzin losmaakte. Barts eerste reflex was om haar stevig vast te houden, maar hij kon de logica van haar opmerking niet ontkennen en liet haar daarna toch aarzelend los.  Inge  stapte snel de douchecabine in en liet het warme water over zich heen komen.

Inge was zich er maar al te zeer bewust dat de vakantie nu eigenlijk toch voorbij was, zeker voor Bart.  Vandaag zouden de gasten komen voor de eerste cursus. “ik vermoed dat de meeste gasten hier zo’n beetje vanaf een uur of twaalf gaan arriveren,” zei Bart. Een aantal rijdt de hele nacht door en een groep heeft vast ergens overnacht… Misschien in Beaune.” Hij gaf Inge een knipoog en zij had hem het liefst weer een klap gegeven. Het ontbijt ging dit keer ook een stuk sneller dan de keren hiervoor en het eindeloze verkruimelen van de ochtend was er al helemaal niet bij. Ze liepen samen nog een keertje de bungalows af. Het was eigenlijk overdreven, maar Bart wilde dat alles prefect was.  “De loodgieter komt pas volgende week,” zei hij, “maar voorlopig zijn er toch nog geen tenten.”

“Verwacht je eigenlijk veel tenten?” vroeg Inge. Bart haalde zijn schouders op. “Ik heb echt geen idee,’ zei hij, “het is voor mij echt iets extra’s. Er zijn hier bovendien nog wel een paar andere campings.” Inge moest aan de opmerking van Breuer denken over Barts camping, nu voor haar gevoel al weer eeuwen geleden.  

De ‘grote zaal’ was natuurlijk al lang klaar. Bart mocht dan af en toe de draak met Breuer steken, hij leek vaak meer op Breuer dan hem waarschijnlijk lief was. “Alleen nog een keertje stofzuigen,’ stelde hij tevreden vast. Inge vond zelfs dat overdreven, bovendien had ze een bloedhekel aan stofzuigen, maar ze knikte maar een keer bevestigend. “Zal ik dat doen?” vroeg ze aan Bart. Het gaf haar het gevoel toch nog iets bij te dragen en Bart kon dat al het andere nog een keertje extra inspecteren.  “Als je het wil doen, graag.”  Inge ging braaf de stofzuiger uit het schuurtje halen. Het was allemaal schoon genoeg, maar als Bart dat leuk vond, wilde ze dat ding best een paar keer rondschuiven.

Ada en Breuer kwamen als eerste aan in een Franse auto. “Zo prettig en gemakkelijk,” zei Ada, “de huurauto stond al klaar op het vliegveld.” Ze waren naar Toulouse gevlogen en waren daarvandaan naar Bart en Inge gereden. “Heerlijk,” zei Breuer, die er inderdaad hinderlijk uitgerust uitzag, “nog geen honderdvijftig kilometer.” Ada stond er natuurlijk weer bij met zo’n houding of Breuer de eerste was die ooit op het idee was gekomen om ergens naar toe te vliegen en daar een auto te huren. Al met al was Inge toch gewoon blij om Ada weer te zien. Als ze een keer niet zo idolaat over Breuer deed, en dat kwam helaas steeds minder voor, was het de beste vriendin, die je je maar wensen kon. Terwijl Breuer en Bart samen naar de bungalow van Breuer ging met de air van mannen die belangrijke zaken gingen bespreken, zaten Inge en Ada vredig op het terras. “Lekker,” zei Ada nadat ze een slok had genomen van haar rode wijn, “maar ik wil voorlopig maar een glas.” Inge liet Ada met enige trots de fles zien. Bart koopt die wijn hier direct bij de cave. “Stevig spul,” zei Ada waarderend. “Spijt?” vroeg Ada. “Geen moment,” zei Inge, “eigenlijk alleen dat de eerste drie weken al om zijn en dat ik dadelijk op helft van mijn vakantie zit.” Ada keek haar vragend aan. “Geen idee,’ zei Inge, “ik weet eerlijk gezegd niet eens zeker dat hij Bart wel wil dat ik hier blijf.” Ada schoot in de lach. “Natuurlijk wil hij dat.”  Inge wilde het allemaal graag geloven. “En dan zijn er natuurlijk nog de praktische bezwaren,” zei Inge. Dat begreep Ada, die als het niet om Breuer ging, altijd erg praktisch was, heel goed. Ada had zelf ook nog goed nieuws. “Lisa is zwanger,” zei ze vrolijk. “Nou meid,” zei Inge, “daar ben je dan mooi vanaf.” Ada knikte een keer tevreden. “Hij,” zei ze misprijzend en ze wees ongeveer in de richting waar Bart en Breuer naar waren verdwenen, “krijgt nu vast opeens opa-neigingen, maar dat heb ik toch liever.”   Ze nam nog een flinke slok wijn. “Jonge opa,” merkte Inge droog op. Ada kon er maar matig om lachen.

De gasten, die na Ada en Breuer arriveerden, kende Inge allemaal niet of in ieder geval een stuk minder.  Inge wees ze allemaal keurig hun kamer en dreunde braaf haar lesje op. “We ontbijten tussen half negen en half tien in de grote zaal.” Het klonk alsof ze al jaren in de horeca werkte. Bart hield zich vooral bezig met de gasten voor de bungalows. Gelukkig kwamen twee vrienden waar blijkbaar iedereen op zat te wachten toch nog om half vijf en dat betekende dat vanaf vijf uur iedereen veilig op het terras was geparkeerd.  “We konden het niet vinden,” zei een van de mannen schuldbewust. “We konden het prima vinden,” zei de andere man, “maar je wilt nooit luisteren. Als we in Saint Pons gewoon gedaan hadden wat ik zei.” De andere man liet dat van zijn kant ook weer niet op zich zitten. “Een normaal mens heeft tegenwoordig gewoon navigatie, maar jij zit weer nog als enige met een kaart op schoot.” Hij keek naar de rest van het gezelschap om hulp, maar de andere aanwezigen keken allemaal zo neutraal mogelijk voor zich uit. Tot haar genoegen stelde Inge dat er eigenlijk nooit heel veel veranderde. “Willen jullie wat drinken?” vroeg ze. Dat wilden de mannen gelukkig allebei en met de wijn werden ook de meeste frustraties weggespoeld.  Inge was blij dat de sfeer er nu goed in zat, maar als ze Bart wilde laten zien wat ze waard  was, kon ze dat nu het best in de keuken laten zien.  Daarnaast was ze dan ook een beetje verlost van het ons-kent-ons-sfeertje dat altijd ook zo rond de feestjes van Breuer en Ada hing. Ieder gezelschap bestond uit de o zo interessante vrienden van Breuer of de politieke vrienden van Ada. Omdat Ada’s politieke vrienden minder behoefte aan verlichting hadden, waren hier vooral de interessante vrienden van Breuer aanwezig, die elkaar bezig hielden met allemaal hun eigen sterke verhalen  over het veteranenhockeyteam waar ze in zaten.

Om het eerste dag vooral niet al te ingewikkeld te maken, had Bart bij de lokale slager cassoulet  gekocht. Inge moest toegeven dat hij dat soort dingen handig deed. Hij slaagde er in goede banden te ontwikkelen met de lokale middenstand en dat had inderdaad effect op de houding van de burgemeester. Verder wist Bart bij zijn gasten de indruk te wekken dat alles zelfgemaakt was. Tot Inge’s verbazing was Bart op dat gebied echt een rommelaar. “Denk je nou echt dat ook maar iemand het verschil proeft tussen de rum, die we in de supermarkt hebben gekocht en die zogenaamde dure merken?” had hij Inge gevraagd. Ze hadden de proef op de som genomen en hoe ze ook haar best deed, het was Inge niet gelukt om het verschil te proeven Bart vertelde dat Toon van Camping Résine precies wist welke lokale wijnboeren of coöperaties nog weleens een tankwagen wijn en dan het liefst op minder courante tijden naar Bordeaux stuurden. “Het is prima wijn,” zei Bart, “maar gewoon meer waard met het etiketje Bordeaux er op.” Nadat verhaal was Bart zijn trechtertje gaan halen en had de rum keurig overgegoten. “Kijk maar niet zo moeilijk,” zei hij tegen Inge, “we zijn hartstikke goedkoop met onze rum en het product is echt niet slechter. Bovendien drinken de meesten toch wijn.”  Inge had haar bedenkingen. “Die wijn komt toch wel van de lokale wijnboeren?” vroeg ze wantrouwig. “Natuurlijk,” zei Bart met onnavolgbare logica, “ik ben toch geen oplichter.” Het ergste vond Inge nog dat hij het leek te menen.

Bart serveerde met behulp van Inge het eten uit met een air en act alsof hij de varkens persoonlijk had geslacht en de kippen persoonlijk de nekken om had gedraaid. Ook de complimenten over het eten, want Inge stelde met de gasten vast dat de slager inderdaad prima cassoulet maakte, liet Bart zich welgevallen alsof hij daar persoonlijk verantwoordelijk voor was. “Mag ik het recept,” vroeg een wat aanstellerige dame, die zich aan Inge had voorgesteld als Guwenda, aan Bart. Inge wilde weleens zien hoe hij zich daar uit redde, maar hij blikte of bloosde niet. “Natuurlijk,” zei  Bart, “ik zal het zo voor je pakken.” In de keuken trok Inge Bart aan zijn arm. “Hoe ga je dat nou doen?” vroeg ze nijdig. “Niet,” zei Bart, “het is Guwenda. Die wil gewoon interessant doen.” Inge geloofde het best; Bart kende haar beter dan zij en ze wist dat Ada ook een bloedhekel aan haar had. “In het ergste geval schrijf ik snel een receptje over internet,” zei Bart, “zullen we aan het toetje beginnen.”  Inge schatte in dat Bart gelijk kon hebben, maar het voelde voor haar toch niet goed.

Omdat iedereen zijn verlichting blijkbaar wel belangrijk vond, maar daarnaast ook gewoon vakantie wilde vieren, bestond de eerste dag alleen uit een middaggedeelte. Het leek Inge allemaal razend interessant toen ze iedereen zo op zijn matje zag zitten, klaar voor de meditatie, maar zelf had ze daar helaas geen tijd voor. Als je er goed over nadacht, was er op zo’n complex als dat van Bart altijd wel te doen. “Doe je mee?” vroeg Ada. “Helaas,” zei Inge, “ik zou het graag doen, maar ik neem aan dat jullie vanavond ook willen eten.” Ada zag er uit alsof ze zeker ook vanavond wilde eten. “Weet je,” zei ze met een zorgelijk gezicht, “ik kan je toch moeilijk alles alleen laten doen.” Inge vond het natuurlijk aardig, maar ze was vastbesloten om Ada niet zo maar weg te laten komen. “Nee hoor,” zei ze daarom gedecideerd, “het is jullie vakantie en het is onze verantwoordelijkheid dat jullie het naar je zin hebben.” Ada keek haar een keer misprijzend aan. “Cut the crab,” zei ze, “jij hebt hulp nodig en ik ga je helpen.” Inge moest er wel om lachen. “Ik zou jouw spirituele verlichting toch niet in de weg willen staan.” Ada keek haar een keer vuil aan, maar tegen Breuer, die er net aankwam, trok ze haar gebruikelijke poeslieve gezicht. “Schat,” zei ze met een gezicht dat in ieder geval heel geloofwaardig een diep doorleefde spijt uitdrukte, “Inge heeft het al zo druk;  ik moet haar echt helpen.” Breuer knikte een keer bevestigend. Inge kon echt niet zeggen of hij ook maar een letter van Ada’s  verhaal geloofde. “Tja,” zei hij daarna, “dat moet dan maar.”

Nadat iedereen op zijn matje was gaan zitten, deed Inge de deur dicht. “Wat moet er allemaal gebeuren?” vroeg Ada. “Niets,” zei Inge, “alles is natuurlijk al geregeld; je kent Bart.” Ada knikte een keer. “Ze lijken meer op elkaar dan me soms lief is,” zei ze nadenkend. Het was Inge inmiddels ook wel opgevallen dat Bart en Breuer toch meer gelijkenis hadden dan ook haar eigenlijk lief was. “Maar ja,” zei Ada berustend, “dan leggen we ons daar maar bij neer. Wat zijn de andere opties?” Inge moest er even over nadenken. “Twee uur is tekort om naar het strand te gaan en eigenlijk ook om te gaan winkelen in Beziers, leuke stad trouwens, dus er zit niets anders op dan in de tuin bij het zwembad te gaan zitten.” Ada trok een zuur gezicht. “En je kan natuurlijk ook altijd weer terug gaan naar de rest van het gezelschap.” Ada’s blik klaarde als op commando gelijk weer op. “Laten we het niet overdrijven,” zei ze snel. 

“Volgens mij zijn we nu echt van die getrouwde ondankbare vrouwen,” stelde Ada met genoegen vast. Onze mannen zijn lekker bezig en wij hebben het ook erg druk,….” Inge knikte. “…met witte wijn drinken,” vulde ze aan. “En zitten,” zei Ada, “vergeet vooral ook dat zitten niet.” Inge pakte de fles witte wijn waarvan ze maar hoopte dat ook de inhoud  van een lokale boer en niet van een Duitse prijsvechter vandaan kwam. “Lekker,” zei Ada en ze nam nog een slok. “maar ik dacht altijd dat jij zo spiritueel was,” zei Inge tegen Ada. “Nou,” zei Ada en ze keek wat moeilijk, “ik vind het natuurlijk allemaal wel erg interessant, maar …” Ja, ja, dacht Inge, klets jij maar lekker raak. Ze nam zelf ook nog een glas wijn. “Hoe bevalt het jou?” vroeg Ada aan Inge. “Ach,” zei Inge tamelijk neutraal, “het is natuurlijk vooral iets van Bart.” Omdat ze blijkbaar allebei geen zin in liegen hadden, zaten ze wat neutraal naast elkaar van het mooie weer te genieten.  “Het is echt heerlijk,” zei Inge. “Nou,” zei Ada praktisch, “dan moet je zorgen dat je hier blijft.” Inge haalde haar schouders op. Hier hadden ze het al over gehad en Inge wist nog steeds niet zeker wat Bart wilde. “Het hangt van Bart af,” zei ze neutraal. “Nee,” zei Ada, die het nu eenmaal altijd uitstekend wist voor een ander, “je moet eerst zelf beslissen wat je wil.” Inge nam nog maar een slok van haar wijn. Met volle mond kon ze toch moeilijk reageren. “Eigenlijk zouden jullie hier eerst samen een winter door moeten brengen,” vervolgde Ada haar eigen gedachten. Een vriend van Marcel is makelaar en volgens hem weet je hier pas een winter of je hier echt wil blijven.”

“Zo koud wordt het hier toch niet,” zei Inge. “Nee,’ zei Ada, “maar als iedereen weg is, moet je het hier wel samen zien te rooien.” Het klopte natuurlijk, als altijd wat Ada zei, maar Inge wist eigenlijk helemaal niet wat ze aanmoest met al die wijsheid.

De rest van de middag spraken ze gelukkig over gezelligere onderwerpen. Ada’s baas Joris had een conflict gehad met het bestuur van zijn stichting, maar zoals gebruikelijk had hij zich er tijdens een etentje weer uitgedraaid. “Ik dacht echt; dit keer is hij de pineut,” zei  Ada, “maar als altijd is hij toch weer mee weggekomen.”  Inge moest er om lachen, want ze had Joris nu een paar keer ontmoet op een borrel bij Ada en ze kon zich goed voorstellen hoe hij het bestuur dat eerst nog vastbesloten was om toe te slaan, helemaal had suf gekletst. “Een charmeur,” zei Inge.  Ada bevestigde het met een wel erg schamper lachje. In de Polder veranderden de zaken ook nooit echt. De vorige burgemeester, die was weggestuurd vanwege haar wangedrag had weer eens gedreigd met een rechtszaak, maar ook dat was inmiddels ouwe koek. “Dreigen, dreigen, dreigen,” zei Ada, “je zou inmiddels hopen dat ze het ooit een keer doet.” Door al die verhalen van Ada merkte Inge wel dat ze toch al weer een tijdje weg was uit Nederland en dat ze de laatste tijd eigenlijk alleen maar met Bart had doorgebracht. “Hoe doen jullie dat?” vroeg ze aan Ada. “Wat?” vroeg Ada een beetje verrast. “Nou,” zei Inge, “jullie hebben een relatie, maar jullie hebben ook allebei nog een eigen leven. Ik heb het idee dat mijn leven alleen maar uit Bart bestaat.” Inge knikte begrijpend, maar tot Inge’s opluchting bleef Ada’s belerende toontje dit keer achterwegen. “Wat denk je van mij?” vroeg ze. “In het begin liep ik echt als een hondje achter die hufter aan.” Inge ging er gemakshalve maar vanuit dat Ada met ‘die hufter’ Breuer bedoelde. “Ik was hartstikke onzeker en dan heeft hij nog die belerende zus.” Het verbaasde Inge oprecht dat Ada iemand anders ook(!) als belerend kon ervaren. “Dan had je nog die vreselijke Lisa, die iedereen altijd o zo leuk vond en waar hij nog steeds een wel hele sterke emotionele band had. Ik had helemaal geen tijd voor een eigen leven.” Inge kon zich er allemaal heel veel bij voorstellen. “Gelukkig kwam onze relatie toen we eenmaal samenwoonden in een rustiger vaarwater,” vervolgde Ada. “Als je niet steeds bang hoeft te zijn dat je vriend er met iemand anders vandoor gaat, wordt het allemaal gemakkelijker.”  Inge kon zich ook dat wel voorstellen. “En jij?” vroeg ze aan Ada, “heb jij ooit nog die behoefte gehad?” Tot Inge’s verbazing kleurde Ada. Als ze nou iets had verwacht, was het dat die brave Ada nadat ze Breuer had leren kennen, ooit nog zelfs maar de behoefte aan een ander zou hebben gehad. “Nou, vertel,” zei Inge nieuwsgierig. Ze schonk snel Ada’s glas nog een keer vol. “Ach,” zei Ada, “ik kende Breuer toen nog maar net en het was heel erg een vergissing. Hij weet het trouwens.” Inge knikte een keer en dacht aan haar eigen eerdere avontuurtjes. Soms was het maar beter om gewoon niet alles te weten. “Als ze zo klaar zijn, moet toch tenminste het eten klaar staan,” zei Inge en ze stond. De wijn had er nogal ingehakt, maar als ze nu gelijk begonnen, was alles toch nog op tijd klaar.

Pas nadat Inge de auto van Ada en Breuer weg zag rijden, begreep ze eigenlijk wat Ada had bedoeld met haar opmerking, dat je eerst samen een winter in Zuid-Frankrijk door moest brengen voor je wist of je er permanent wilde blijven. Ze kroop tegen Bart aan, die het er blijkbaar toch ook wel een beetje moeilijk mee had. “Het is een geschift stel,” zei Bart. “Niet gekker dan wij,” zei Inge gelaten. “We hebben wel weer alles voor ons zelf,” zei Bart. “Volgens mij heb jij echt maar een ding aan je hoofd,” zei Inge. “Soms twee, maar zeker niet meer,” antwoordde Bart met een grijns. De rest van het gezelschap was al een dag eerder vertrokken, maar Ada en Breuer waren nog gebleven om de laatste verbouwingen aan hun bungalow te bespreken. Tot Ada’s ergernis had Breuer opeens allemaal belangstelling voor de veiligheidsmaatregelen rond het zwembad in verband met kleine kinderen. “Als hij opeens ook nog overal traphekjes wil, ga ik bij hem weg,” snauwde Ada tegen Inge. Ze moest wel toegeven dat Breuers plotselinge interesse in dat soort zaken wel erg opmerkelijk was, maar het was zijn bungalow en als hij dat wilde, wist ze zeker dat Bart daar gewoon voor zou zorgen. “Er zijn geen trappen in de bungalow,” zei Inge droog, maar Ada kon er de humor niet van inzien. “Wanneer komt de volgende groep?” vroeg Inge. “Overmorgen pas,” zei Bart. “Ken je daar ook mensen van?” vroeg Inge. “Welnee, ik heb de organisator een keer ontmoet, maar verder niet.”

Die avond hadden Inge en Bart voor het eerst het hele complex weer voor zichzelf en Bart dat hij dan daar maar gelijk gebruik van moest maken. Inge was in eerste instantie nog wel wat afhoudend, want het vertrek van haar vriendin had haar somber gemaakt, maar Bart had er echt werk van gemaakt. Als hij wilde, kon hij zo charmant zijn. “ Nee,” had Bart gezegd, “we gaan uit eten in het dorp; jij hebt nu vijf dagen anderen geserveerd en nu wil ik dat jij wordt geserveerd.” Bart bleek zelfs al gereserveerd te hebben in een restaurant aan het pleintje waarop op dinsdag de markt werd gehouden. “Nou, nou,” zei Inge, die zich gevleid voelde door de moeite, die Bart allemaal had gedaan. “Wat zullen we nemen?” vroeg ze gelukkig. “Laten we zo even om de kaart vragen.” Bart reageerde niet, maar bijna tegelijkertijd kwam het meisje van de bediening het voorafje al brengen. Inge keek het met verbazing aan. “We hebben toch nog helemaal geen slakken besteld?” vroeg ze aan Bart. Dit was echt zo’n moment om aan jezelf te gaan twijfelen. “Nee hoor,” zei Bart geruststellend, “dat heb ik gedaan. Ik heb vanmiddag gelijk met de reservering het menu doorgenomen.”  Inge begon voorzichtig met het bijgeleverde vorkje de kleine beestjes uit de huisjes te peuteren. Eigenlijk was het natuurlijk gekkenwerk om zoveel te moeten peuteren voor zulke kleine miezerige stukjes vlees.  “Wat volgt hierop?” vroeg ze. Bart haalde zijn schouders op. “Ik heb het verrassingsmenu besteld.”  Dat bleek ook wel, want de volgende gang bestond uit kikkerbilletjes en twee dagen geleden had Bart nog verteld grote ethische bezwaren tegen het eten van kikkerbilletjes te hebben. “Ach,” zei Inge een beetje ironisch, “deze beestjes zijn ook levend doormidden gesneden.”  Bart keek er oprecht moeilijk bij. Inmiddels had Inge wel de indruk dat ze redelijk in kon schatten wanneer Bart zich aanstelde of juist niet. “Ach,” zei ze, “jij wist het niet en ze zijn nu toch al dood.” Het laatste dat Inge nu wilde, was dat Barts principes de rest van avond zouden verpesten. Om maar het goede voorbeeld te geven, pakte ze maar een pootje en begon het vlees er vanaf te eten. Het was natuurlijk afschuwelijk voor die beestjes, maar de smaak had er duidelijk niet onder geleden. Bijna zuchtend nam Bart. Tot Inge’s grote opluchting ook een pootje. Soms kreeg hij opeens van die aanvallen van principes. Nooit als hij met een andermans vrouw in bed lag, maar dan weer wel met een paar kikkers. Gelukkig bestond het dessert uit clafoutis en daar kon zelfs Bart geen gewetensbezwaren tegen inbrengen en bij de cognac was hij weer helemaal zijn flirterige zelf. “Ik vond het echt een hele leuke verrassing,” zei Inge en daar meende ze ieder woord van. Bart pakte haar handen over de tafel en kuste ze. Inge wist dat als hij nu zou vragen of ze zou blijven, ze zeker ‘ja’ zou zeggen, maar gelukkig deed hij dat niet.

Het was Inge al eerder die avond opgevallen dat Bart de hele maaltijd erg voorzichtig met drank was geweest. Dat was in ieder geval een goed teken en hij stelde haar niet teleur. Zodra ze de auto hadden geparkeerd, nam hij haar in een keer in zijn armen. Inge liet zich door Bart in een keer meedragen naar de slaapkamer. Eerlijk gezegd, was ze vooral bang voor zijn rug, maar blijkbaar kon hij het hebben. Met enige opluchting ging ze op het bed liggen. Bart ging niet merkbaar aangeslagen naast haar liggen. Alleen al om die reden moest ze hem wel bewonderen. Bart kuste haar buitengewoon teder. Hij was duidelijk vastbesloten om er iets van te maken. Nadat Bart Inge’s voorhoofd en neus had gekust, was hij wat langer stil blijven liggen bij haar mond, maar zoals altijd wanneer hij haar gek wilde maken, hield hij zich keurig in.  Een beest, gecamoufleerd als heer, dacht Inge. Bart was inmiddels verder gegaan met de hals van Inge. Haar T-shirt hield hem niet tegen. Dwars door het dunne textiel heen, kuste hij nu eerst haar borsten en toen haar tepels. Hij trok haar shirt een beetje naar boven en kuste toen haar navel. Omdat haar korte broek nu eenmaal van stevige spijkerstof was gemaakt, stopte Barts onderzoekingstocht hier toch een moment. Handig maakte hij de knoop van haar broekje los en daarna trok hij bijna treiterend langzaam haar rits omlaag. Toen Bart eindelijk Inge’s broek beet greep en een korte ruk over haar billen trok, duwde Inge zelf haar bekken omhoog om hem te helpen. Bart kuste haar kruis en clitoris weer net zo kuis als hij eerdere haar lippen en borsten had gekust. Inge wist de eerste opwelling om Barts hoofd in haar kruis te duwen, te onderdrukken. In plaats daarvan deed ze zelf alvast maar haar shirt uit.  Zoveel eigen initiatief vertrouwde Bart haar vast wel toe.  Je wist het natuurlijk nooit met hem, maar hij maakte de indruk dat het hem ontging, want hij kuste nu voorzichtig haar benen.  Na nog een wel erg preuts kusje op haar rechtervoet beet de hufter in een haar grote teen. “Lul,” zei Inge, maar Bart kwam gelijk overeind en stortte zich direct op haar. Het uitgebreide voorspel had niet alleen haar opgewonden. Hij drukte zijn penis in haar kruis. Ze greep hem bij zijn billen, maar heel veel aanmoediging had hij niet meer nodig. Zijn penis gleed langzaam bij haar naar binnen. Ze sloeg haar armen om hem heen en klemde zich aan hem vast alsof ze hem nooit meer los wilde laten. Bart van zijn kant worstelde zich een beetje los. Inge wist dat hij het vreselijk vond als ze hem altijd te goed vasthield. Ze greep hem nog steviger vast. Als hij los van haar wilde, moest hij er maar voor vechten. 

Bart was nu eenmaal erg voorspelbaar, wist Inge. Als ze wilde dat hij extra zijn best deed, moest ze zijn gezag uitdagen. Bart schudde nog een keer, maar Inge, die wel goed oplette om niet haar nagels te gebruiken, klemde zich zo goed en zo kwaad als het ging aan Bart vast. Het drong nu pas tot Bart door dat het Inge ernst was. Met irritant gemak duwde hij haar armen opzij. “Auw,” zei Bart. Inge schrok en liet haar armen zonder verdere weerstand tegen het bed aandrukken. “Je krabbelt,” zei Bart. Het was meer een mededeling dan een verwijt. Inge begreep ook wel dat dit niet echt de manier was om zich te verzetten. Met een onverwachte beweging probeerde ze Bart van zich af te gooien, maar die hield haar stevig vast en ook zijn penis bleef zitten waar hij zat. “Oh,” zei Bart, “we hebben een opstandige bui.” Inge deed haar best om hem verachtelijk aan te kijken en hoopte maar dat het lukte. Als het haar al was gelukt, was het in ieder geval niet te merken aan Barts reactie. Om toch enige reactie los te maken, beet Inge Bart in zijn borst. Dat had tenminste effect. “Nou is het genoeg,’ zei hij. Terwijl hij er goed voor zorgde dat zijn penis bleef zitten waar hij zat, gleed zijn linkerhand zoekend naar het nachtkastje. Inge wurmde haar vrijgekomen arm tussen haarzelf en Barts lichaam in. Ze had er natuurlijk gewoon ook op los kunnen beuken, maar dat had Barts enthousiasme waarschijnlijk voorgoed bekoeld. Met een gecombineerde duw en draai lukte het haar om Bart echt even te verrassen. Met een vloek, die ze niet van Bart gewend was, rolde Bart bijna van het bed af. het was meer dan weer Inge op had gerekend. Ze wist haar eerste opwelling om zich te verontschuldigen te onderukken en bleef daarna wat geschrokken van haar eigen succes. Bart keek haar wat ironisch aan. Het waren die momenten dat Inge niet wist aan wie ze de grootste hekel had. Bart was natuurlijk een dominante zak, maar zijzelf was een verlegen muts. Bart schoot in de lach; de lul genoot zichtbaar van haar onzekerheid op zulke momenten. “Kom eens hier,” zei hij bijna vriendelijk. Gehoorzaam stak Inge haar pols uit. Het geklik van Barts eeuwige handboeien had ook iets vertrouwds. Hij trok de boeien voorzichtig langs een van de spijlen en zette ook haar andere pols vast. “Zo,” zei Bart, “dat hebben we ook weer gehad.” Nu ze eenmaal vast zat, wist Inge opeens weer precies wat ze allemaal had willen en moeten doen. Als slap aftreksel van haar ambities hield ze haar been stijf bij elkaar. Bart nam niet eens de moeite om er op te reageren. Hij duwde haar benen uit elkaar en ging op zijn gemak weer op haar liggen. Omdat Inge natuurlijk nog steeds drijfnat was, gleed zijn penis bijna automatisch weer naar binnen. Inge slikte een keer moeilijk. Ze had het gevoel dat ze bijna klaar kwam, maar dat kwam weer zo slecht overeen met haar pose van fel verzet. Waarom ze die ophield, wist ze eigenlijk zelf ook niet. Ze wist zelf dat het nergens op sloeg en Bart was al weer helemaal niet onder de indruk. In plaats daarvan begon hij langzaam te pompen.

Inge’s onaanraakbare pose leed nogal onder haar eigen gevoelens. Bart kuste haar nu vol op haar mond. De hufter was nu juist extra teder. Ze wist dat hij haar op deze manier dwong om juist extra aanhankelijk te zijn. Ondanks al haar inzicht in Barts spelletjes, deed ze toch bijna willoos precies wat hij wilde. Inge kuste Bart op zijn mond. Hij stond zelfs toe dat zij haar tong bij hem naar binnen duwde. Hij had haar de mogelijkheid gegeven om zich te verzetten, maar in plaats daarvan was alleen maar zichtbaar geworden dat ze alleen maar dit wilde. Heel lang leed Inge niet onder dit inzicht. Barts gepomp zorgde er voor dat ze kwam op het moment dat hij ook kwam. het was de eerste keer dat het zo perfect synchroon liep en Inge bleef uitgeput op het bed liggen.

Bart was misschien ook uitgeput, maar hij was eveneens vastbesloten om Inge haar opstandige bui betaald te zetten. Na een kort intermezzo waarin Inge even bij had kunnen trekken, trok Bart haar zonder al te veel plichtplegingen het bed uit. Hij maakte Inge’s polsen achter haar rug vast wat tegenstribbelen alvast bij voorbaat nogal kansloos maakte. “Zo,” zei Bart met een onheilspellende grijns. Hij deed haar een leren blinddoek om een knevel in haar mond. Inge voelde hoe Bart haar een halsband omdeed en met een zacht rukje zette hij haar in beweging. Bij de trap tilde Bart Inge op en  droeg haar voorzichtig naar beneden, maar daarmee was zijn zorgzaamheid wel uitgeput. Hij liet haar min of meer op de tast met af en toe een corrigerende korte ruk het huis uit lopen. Ze voelde de aangename koelte van de Zuid-Franse zomernacht op haar naakte lijf. Inge begreep dat Bart haar meenam naar zijn hobbyruimte. Ze rilde een keer, maar niet van de kou. “Je hebt kippenvel,” zei Bart mild, maar verder leek hij zich wenig van Inge’s geestesgesteldheid aan te trekken.

Zonder woorden maakte Bart Inge’s polsen los, maar alleen om haar aan boeien, die blijkbaar aan het plafond hingen, opnieuw vast te zetten. Ook haar enkels zette hij vast. Daarna hoorde Inge Bart een paar keer om haar heen lopen. Ze kon zich de grijns op zijn gezicht maar al te goed voorstellen. Hij genoot vast van haar kwetsbaarheid. De eerste slag had haar laten krijsen als ze de knevel nog steeds in haar mond had gehad. De tweede zweepslag op haar onderrug kwam al veel minder als een verrassing. Het was de eerste keer dat Bart echt voluit ging. De derde slag kwam op Inge’s billen terecht. Inge kreunde, maar merkte dat de pijn eigenlijk goed te dragen was. Nu ze zich een beetje op de slagen had kunnen instellen, sloeg Bart door met een constant berekenend tempo, dat vooral bedoeld leek om het ritme ook voor haar voorspelbaar te houden. De brandende pijn ging langzaam over in een alleen nog brandend gevoel dat niet eens echt onaangenaam was. Inge kreunde nog wel, maar niet van de pijn. “Slet,” zei Bart, die was gestopt met slaan. Hij pakte haar tepels en draaide die in een keer om. Inge kreunde nu weer echt van de pijn en achter haar blinddoek schoten de tranen in haar ogen. Bart sloeg zijn armen beschermend om haar heen en hij kuste haar in haar nek, terwijl zijn hand eerst langzaan en toen steeds sneller over haar kruis heen gleed. Inge worstelde met de kettingen, maar die gaven niet mee. Het was een enerverende avond. Ze kwam nu voor de tweede keer. Bart maakte haar los, maar dwong Inge gelijk weer op haar knieën. Nadat hij haar armen weer op haar rug had vastgemaakt, dwong Bart haar om hem te pijpen. “Nee,” zei Inge klagelijk, maar gelukkig trok Bart zich daar niets van aan. Ze nam Barts penis in haar mond en begon verwoed te zuigen. Bart trok Inge aan haar haar los en duwde haar hoofd omlaag. Inge zocht op de tast Barts voeten en begon die kussen. Ze hoorde Bart hijgen en op eens heftig kreunen. Inge voelde een paar druppels op haar rug. Terwijl Barts ademhaling weer langzaam tot rust kwam, kuste Inge nu weer volledig rustig Barts voeten.

Inge lag tegen Bart aan. Ze voelde zich volkomen uitgewoond en rossig, maar daarnaast was ze ook buitengewoon blij met zichzelf. Wat ze had gewild, was haar gelukt; ze had Bart helemaal gek gemaakt. Bart van zijn kant was duidelijk bezorgd dat hij eigenlijk misschien een beetje te ver was gegaan. Hij had Inge vanuit de schuur terug naar bed gedragen terwijl ze nog prima instaat was om te lopen, maar aan de andere kant genoot ze teveel van Barts aandacht om erg hard te protesteren. Daarna had Bart ook nog een fles wijn en twee glazen gehaald. “Wat voelen wij ons schuldig,” zei Inge nog nagenietend tegen zichzelf, terwijl Bart toch wel wat redderig een kurkentrekker ging zoeken. “Bij die Duitse prijsvechters krijg je wijn gewoon in een fles met een schroefdop,” zei Inge tegen Bart toen hij eindelijk terugkwam met een kurkentrekker. Bart keek haar aan of hij het handige apparaatje het liefst ergens anders had gestopt, maar uiteindelijk zag hij daar toch maar van af. Hij maakte de wijnfles gewoon open en negeerde Inge’s opmerkingen. 

“Je bent mijn held,” zei Inge. Bart beperkte zich nu van zijn kant tot wat gesteun en gemompel. “Oude man,” zei Inge, maar het had geen effect. Bart kuste haar in haar nek. “maar waarom heb je die schuur eigenlijk zo ingericht?”  Bart keek haar verbaasd aan. “Wat denk je zelf?’’ vroeg Bart. “Ja, ja,” zei Inge, “maar kost het niet heel veel ruimte?” Bart schoot in de lach, maar stopte toen hij zag dat Inge het meende. “Je hebt gelijk,” zei Bart, “maar geloof me: er is vraag naar.” Inge rolde zich helemaal over Bart heen en kuste hem voorzichtig op zijn lippen. “Je meent het,” zei ze, “ook onder het vorige gezelschap?” Bart keek naar het plafond. “Vertel eens,” zei Inge nieuwsgierig. Ze wist dat Bart als het er echt op aan kwam, slecht kon liegen. “Dat is een ja,” zei Inge. Bart hield nog steeds zijn mond, maar Inge kende hem inmiddels goed genoeg. “Ken ik ze?” vroeg ze aan Bart en als hij niet een moment had weggekeken, had Inge het nooit geweten. “Die betwetende slet,” zei ze droog, “ze zei al dat ze als een hondje achter Breuer aanliep.” Bart was natuurlijk veel te slim om te liegen. “Het geeft niet,” zei Inge geruststellend tegen hem, “jij hebt niets gezegd, maar het verbaast me niet.” Ze kroop met een bijzonder tevreden gevoel tegen Bart aan. Het was een avond vol verrassingen, maar Inge was toch minder verbaasd dan ze misschien had moeten zijn. Ada was natuurlijk stoer, maar het was Inge al eerder opgevallen hoe terughoudend, of beter gezegd: onderdanig ze zich gedroeg als ze in de buurt van Breuer was. “Ik houd van je,” zei ze nog een keer tegen Bart en daarna ging bij haar definitief het licht uit.