Ada XVI

Ada kroop tegen Breuer aan. “Wat ben jij vrolijk?” vroeg Breuer meer verbaasd dan wantrouwig. “Ik vond het gezellig,” zei Ada. “Vond jij dat clubje van Marga gezellig?” vroeg Breuer nu toch gewoon wantrouwig. “Ja,” zei Ada, ik vond het echt gezellig en trouwens, ik vond die Lisa best een aardig meisje.”  Breuer vond het zichtbaar veel en ook verwarrende informatie. “Okay,” zei hij, “maar…”

“Geen maar,” zei Ada resoluut. Ze kon Breuer toch moeilijk vertellen dat ze voor het eerst in haar relatie niet meer jaloers was op die, eerlijk gezegd: inderdaad best leuke Lisa, waar iedereen zo zijn mond van vol had. Breuer, die soms echt hinderlijk zijn eigen gedachtegang kon blijven volgen en haar toch wel erg zichtbare avances bleef negeren, sprong opeens op. “Was ik helemaal vergeten,” zei hij en hij pakte een envelop van de eetkamertafel. Ada zag aan het wapen met al die verwarrende strepen er in dat het een bericht van de gemeente was. “Wat staat er in?” vroeg Ada, die eigenlijk helemaal niet in de stemming was voor welke zaak in de Polder ook. Soms kon Breuer ook zo vreselijk onattent zijn. Nerd, dacht ze. “Lees maar,” zei Breuer met een blij gezicht. Ada begreep ook wel dat ze er niet ontkwam om de brief te lezen. “Zo,” zei ze, “van de burgemeester zelf. Doe maar duur.” Ada moest de brief twee keer lezen voor ze het eindelijk begreep. “Klopt het?” vroeg ze aan Breuer. Hij knikte bevestigend. “Voor alle zekerheid heb ik het toch ook nog maar naar mijn advocaat gestuurd.” Breuer deed de brief weer in de envelop. “Ach,” zei Ada, “ik vind het wel zielig voor Hendrikse; hij was echt vastbesloten om jou te grijpen.” Breuer haalde zijn schouders op.  “Ik vind het ook wel zielig voor de christelijke boeren, maar ik ben er ook wel blij mee. Het had toch allemaal tot veel gezeur kunnen leiden.”

 “Goed,” zei Ada, “de gemeente heeft besloten om je maar gelijk te geven, omdat ze niet meer precies na kunnen gaan wat de vorige burgemeester heeft toegezegd.” Breuer grijnsde. “Zelfingenomen lul,” zei Ada, “en trouwens, als deze hele zinloze affaire niet had gespeeld, had ik je nooit ontmoet.”  Breuer haalde zijn schouders op. “De Polder is niet groot,” zei Breuer. “Wij waren elkaar heus tegen het lijf gelopen. Trouwens nu we het daar toch over hebben, kleed je eens uit.” Ada verbaasde zich altijd weer hoe gemakkelijk Breuer van de ene rol in de andere kon schieten. “Waarom zou ik?” vroeg Ada. Breuer zei niets, maar keek haar indringend aan. Ada mompelde wel heel erg binnensmonds een paar verwensingen toen ze zich begon uit te kleden. “Iets meer enthousiasme,” zei Breuer, “anders zal je het dadelijk bezuren.” Ada voelde hoe ze onder Breuers dwingende blik warm werd. Toen ze eindelijk haar BH losmaakte, voelde ze dat haar tepels inmiddels zo hard waren geworden dat ze bijna pijn deden. Terwijl ze haar slip omlaag deed, zorgde ze er wel voor om haar handen zo ver mogelijk van haar kruis vandaan te houden. Nu Ada niets meer van haar ‘concurrente’ had te vrezen, kon ze zich voor haar gevoel eindelijk ook, of juist voor Breuer helemaal laten gaan. Nadat ze zich had uitgekleed, gebaarde Breuer dat Ada voor hem moest knielen. Ze keek naar zijn voeten. Het liefst was ze tegen hem aangekropen, maar ze dorst het niet. “Blijf zo zitten,” zei Breuer.  Voor Ada goed en wel wist wat er gebeurde, had Breuer haar polsen dit keer gelukkig met leren boeien achter haar rug vastgezet. Met een beetje geluk was hij dit keer in een milde bui. Breuer deed haar nu een halsband  en een blinddoek om. “Sta op,” zei hij en Ada gehoorzaamde moeizaam. “Wat zijn we onhandig,” zei Breuer mild, maar verder ging zijn begrip blijkbaar niet, want voor Ada begreep wat er gebeurde, draaide Breuer in één handige beweging  haar tepels om. Ada probeerde zich terug te trekken, maar omdat Breuer haar tepels stevig vast hield, deed dat alleen maar extra pijn. Ada slaakte een gil, maar het leek op Breuer niet echt indruk te maken. Breur trok Ada aan tepels naar zich toe. Met zijn rechterarm hield hij Ada meer dan klemvast. Met zijn linkerhand wrong hij Ada’s mond open. Ada probeerde zich halfhartig tegen het binnendringen van Breuers tong te verzetten. Ze snakte naar adem en wist eindelijk haar hoofd weg te draaien. Breuer greep met zijn beide handen haar billen vast en duwde haar vagina tegen zijn eigen kruis. Ada vertrok haar gezicht tot een grimas. Ze duwde nu zelf haar kruis zo hard als ze kon naar voren.

Breuer vond het blijkbaar genoeg, want hij nam afstand van Ada en duwde haar zachtjes weer naar de grond. Ada ging gehoorzaam op haar knieën zitten. Ze deed haar mond open en wachtte wat komen ging. Aan het geluid te horen, was Breuer zich voor zijn doen buitengewoon onbeheerst aan het uitkleden. Ik maak je helemaal gek, dacht  Ada. Ze spande haar kruis aan en moest alleen al slikken bij de gedachte Breuers penis en zijn gekreun. Dit keer moest ze zichzelf toch hebben overtroffen. Breuer pakte haar bij haar schouders en legde haar voorzichtig maar ook snel en trefkeker op haar rug op de vloer. Ada had maar net de tijd om zich op het binnendringen van Breuer voor te bereiden. Ze gilde toen ze Breuers penis voelde. Het was duidelijk dat zij niet de enige was, die helemaal los ging. Met iedere nieuwe stoot leek Breuer zichzelf meer los te laten. Hij gaat los, was de laatste samenhangende gedachte, die Ada nog had voor haar gedachten iedere logica verloren in een zee van orgasmen. Ada probeerde zich tegen beter weten in uit Breuers greep los te worstelen. “Ik kom!” riep ze gezien haar gekronkel en gestuiptrek volkomen overbodig. Ada kwam dit keer pas in fases weer bij bewustzijn. Breuer was door zijn armen gezakt en lag nu op haar lichaam na te hijgen. Hij kuste haar in haar nek. “Mijn armen,” kreunde Ada. Zowel haar eigen gewicht als dat van Breuers lichaam drukten er op. Breuer verplaatste zo te voelen zijn gewicht weer naar zijn armen. Ada worstelde haar eigen armen zo goed en zo kwaad als het ging onder haar lichaam vandaan. “Ik hou van je,” was het enige dat ze nog uit kon brengen. Breuer liet zich voorzichtig door zijn armen zakken om Ada op haar mond te kussen. Ada probeerde hem terug te kussen, maar Breuer had zich alweer opgedrukt. Ze kuste in de lucht en trok uit protest een pruilmondje. Breuer, die nu blijkbaar de smaak te pakken had, liet zich weer door zijn amen zakken en kuste Ada onverwacht op haar mond. Toen Ada hem probeerde te kussen, was zijn hoofd alweer buiten haar bereik. “Vind je het heel vervelend om je fitnessoefeningen op sportschool te doen?” vroeg Ada ironisch. Ze schatte in dat ze dat nu wel veilig tegen hem kon zeggen. Breuer schoot gelukkig de lach. “Trut,” zei hij. Daarna kuste hij haar nog een keer op haar mond en liet zich toen in één handige beweging van Ada afrollen. Hij draaide Ada gelijk ook op haar buik. Ada had het idee dat het bloed weer in haar armen stroomde. Breuer maakte nu ook haar polsen los en legde die voorzichtig naast haar. Daarna kuste hij haar in haar nek. “Je bent gek,” zei Ada. “Nee,” zei Breuer, “jij maakt me gek.” “Dan is het eindresultaat, namelijk dat jij gek bent, nog steeds hetzelfde,” zei Ada gevat. Breuer antwoordde met een voor zijn doen milde tik op haar billen. Ada hield haar mond. In de maanden, dat ze nu een relatie met Breuer had, had ze wel geleerd wanneer ze moest stoppen. Breuer liet haar op de vloer liggen terwijl hij zelf opstond en weg liep. Net toen Ada zich af ging vragen wat die lul nu weer aan het doen was, kwam hij terug met een fles wijn en twee glazen. Het viel Ada van hem mee. Voor hetzelfde gemak was hij op het onzalige idee gekomen dat hij nog een mailtje moest versturen. Breuer ging in kleermakerszit naast haar zitten en schonk de glazen vol. “Ik heb zitten denken,” zei hij ernstig.  Ada tilde haar hoofd en keek nu toch een beetje zorgelijk. Misschien was hij wel geschrokken van zijn ontploffing van emoties en wilde hij nu gelijk hun relatie beëindigen. Je wist het nooit zeker met die man, bedacht Ada gespannen. “Weet je nog wat je vertelde over die vriendin, die woonruimte zocht?” “Ja,” zei Ada wantrouwig, “Inge, eigenlijk is het meer een kennis. Hoezo?” “Nou,” zei Breuer. Hij keek er moeilijk bij. “Als jij nou jouw huis aan die collega verhuurt, is zij uit de brand.” “Ja,” zei Ada, “maar je ziet wel één klein puntje over het hoofd.”

“Wat?” vroeg Breuer. “Waar moet ik dan wonen?” vroeg Ada. Soms kon die slimme man zo vreselijk stom zijn. “Hier?” vroeg Breuer en hij trok er een quasi vragend gezicht bij. Het duurde even voor het tot Ada doordrong. “Lul,” zei ze. “Bedoel je nou dat je me op jouw gewoonlijk omslachtige manier vraagt om bij jou te komen wonen?” Breuer stak zijn tong uit en Ada legde dat maar uit als een ‘ja’. Ada kroop moeizaam tegen hem aan en legde haar hoofd op zijn knieën. Hoe ze ook haar best deed; ze kon haar tranen gewoon niet binnenboord houden. Ze voelde hoe Breuer zijn arm op haar schouder legde. “Natuurlijk wil ik dat,” zei ze. Breuer klopte haar op haar schouders. Ada begreep hem inmiddels wel. Al die tranen, ook al waren ze van vreugde, waren toch ook wel erg veel emoties voor Breuer. “Mag ik een glas wijn?” vroeg ze aan hem. Breuer gaf Ada een kus in haar nek. “Ik heb champagne gehaald,” zei Breuer, “volgens mij hebben we wat te vieren.” Ada slikte een keer om haar tranen binnen te houden en legde haar hoofd weer op Breuers benen. Ze ademde diep in en rook Breuers geur overal. Voor haar was het de geur van liefde. Morgen moest ze toch dat kaartje van Anders, dat ze ondanks alles en tegen beter weten in, toch had bewaard, maar eens door het toilet spoelen, bedacht ze zich.