Voor Liza

Omdat bij de EWA officieus werd besloten om allemaal een stukje voor Liza te schrijven en anderen ook weer eerder en plichtsgetrouwer waren dan ik; hierbij  toch mijn bijdrage.

Moeder Hari

Liza was moe, gewoon moe en verder niets. De laatste dagen was ze van hot naar her gerend en eigenlijk had ze helemaal geen tijd voor zichzelf gehad. “Een mens werkt gewoon teveel,” mompelde ze toch zichzelf terwijl ze op de bank ging zitten. Hoewel ze een steeds gemakkelijkere houding aannam, bleven haar gedachten malen. De website was af, die gedachte moest ze nu echt loslaten. Het programma was zo goed als rond en de paar laatste open plekken kon ze hier en nu toch niet invullen. Het ging nu eigenlijk allemaal alleen nog om de marketing. Alles stond of viel nu bij de marketing. Zoals haar vader altijd had gezegd: “Kind, je kan de meest briljante gedachten hebben, maar als mensen dat niet weten, heb je er toch niets aan.” Het stukje voor Facebook was af en ze had de laatste tijd zoveel ‘teasers,’ plaagstootjes en andere berichtjes op Facebook gezet, dat al haar vaste volgers nu wel wisten dat zij een ‘event’ organiseerde. Vroeger heette zoiets nog in goed Nederlands  gewoon een happening, maar de tijd stond nu eenmaal niet stil. Het bleef natuurlijk de vraag of dat voldoende zou zijn. Hoeveel mensen zouden er in Nederland eigenlijk erotisch schrijven?  Dat moesten er heel veel zijn; alleen al te oordelen naar de opmerkingen van alle lieden, die naar eigen zeggen Fifty Shades zelf beter hadden kunnen schrijven, maar het aan de andere kant nooit deden. In dat laatste zat dan nou net weer de onzekerheid. Hoeveel van die vele geroepenen zou het daadwerkelijk gegeven zijn om echt naar haar event te komen?  Ze onderdrukte vakkundig de opkomende twijfel. Een vage kennis van haar; uiteraard ook zo’n hobbyschrijver met ambities had haar zeer toepasselijk voorgehouden dat de mensheid zonder ambities nog steeds ergens in Afrika in een boom zat.

Ondertussen bedacht Liza zich dat ze komende vrijdag ook alweer een optreden had. Ze glimlachte bij de gedachte. Ook al waren de verdiensten meestal niet om over naar huis te schrijven; het was bijna altijd wel grappig om op het toilet met haar strakke latexrokje een verhaaltje voor te lezen voor dames die net hun blaas moesten legen na een paar nummertjes meehossen met een would-be Dries Roelvink. Het ging Liza om dat ene moment dat ze zowaar spontaan stopten met wauwelen en bleven luisteren. Vaak gebeurde dat helaas niet, maar toch nog veel vaker gebeurde dat wel. Het was dat ene voor Liza bevredigende moment dat de dames stopten met praten en naar haar luisterden. Het was eigenlijk straattheater in zijn puurste vorm. De dames bleven staan of gingen gewoon door en dat moment had ze eigenlijk helemaal zelf in de hand. Het gaf haar een gevoel van macht.

Wat zou ze eigenlijk aan doen, vroeg Liza zich af. Moest het spannend zijn of juist alleen maar klasse uitstralen. “Gelukkig,” zei Liza cynisch tegen zichzelf, “nu heb ik nog iets om over te tobben.” Eigenlijk moest een mens helemaal geen kleding aan, bedacht Liza zich, lekker gemakkelijk. Ze had pas een column over Mata Hari geschreven, ook een gescheiden vrouw. Die had in ieder geval het probleem van de kleding zo niet opgelost dan toch wel geminimaliseerd.  Een gescheiden vrouw, die naakt danste voor en sliep met alle beroemdheden van haar tijd. Liza benijdde haar intens. Het einde was misschien wat tragisch geweest:  gefusilleerd in Vincennes in 1917, maar daarvoor had deze dame wel geleefd!

Liza voelde iets van seksuele spanning opkomen. Mata Hari was ook geen overdreven getalenteerde danseres geweest, maar ze wist wel precies hoe ze mannen gek moest maken. Het genoegen dat ze daar volgens de overleveringen uit had geput, herkende Liza dan weer heel goed. Omdat te bewerkstelligen, ging ook Liza ver, heel ver en eigenlijk ook met heel veel genoegen. Sommige van haar minnaars hadden dat wel verward met onderdanigheid, maar zelf wist ze inmiddels wel beter. Het was vooral een bijna pervers genoegen aan streberigheid. Wie met Liza naar bed ging, genoot daar van en onthield dat; zo simpel was het! Gezien haar opvoeding was het eigenlijk niet eens zo gek dat zij daar dan weer haar genoegen uithaalde. Haar gedachten gleden verder naar haar nieuwe vriend, eindelijk een keer een volwaardige partner en haar hand gleed in de richting van haar kruis. Eindelijk eens een man, die zelf initiatief ondernam; haar hand raakte haar kruis nu aan.

Met een knal sloeg de buitendeur dicht. Liza was direct weer klaarwakker en bij de les. “ik ben thuis!”brulde de jongste voor al die niet aanwezige echt stokdoven in huis, die dat nog niet zouden hebben gemerkt door het geweld met de deur. Ze rende de kamer binnen. “Gelukkig, dat je thuis bent,” zei ze. Liza wierp haar een loom kushandje toe. “Wat ben je aan het doen?” vroeg de jongste. “Ik dacht aan mijn werk,” zei Liza met een vermoeide glimlach.