Ada XIV (44.000 Woorden III)

Anders zette Ada de ochtend na haar bezoek er bijna even harteloos als de vorige keer zijn huis uit. Alleen kwam het voor Ada zelf dit keer minder als een verrassing. Min of meer gelaten vertrok ze alvast maar naar haar werk. Ze was nu toch blij dat ze een sleutel had en er alvast in kon. Tot haar verbazing deed Anders’ botte houding van die ochtend haar minder dan het de vorige keer had gedaan. Ze had zich er nu toch min of meer bij neergelegd bij het feit dat zij Anders niet heel veel kon schelen.  Er kwam dit keer zelfs gewoon werk uit haar handen en toen de eerste collega’s binnen druppelden, had Ada zich voldoende hersteld om af en toe een vriendelijke opmerking te maken.

De rest van de week merkte Ada, dat ze in tegenstelling tot wat ze had verwacht, weinig behoefte had aan contact met Anders. In het begin verbaasde haar dat wel, maar aan de andere kant deed het haar denken aan de periode dat ze nog rookte. In die tijd was ze na iedere sigaret, nog voldaan van de nicotine, vastbesloten geweest om te stoppen. Anders was voor haar blijkbaar een soort drug. Een echte harddrug, stelde ze met een grijns vast, maar voorlopig had ze haar shot weer voor even gehad. Ada hoopte wel dat dit nog even zo zou blijven en dat Breuer weer snel naar huis kwam, want op deze manier kon ze niet doorgaan. Op den duur zou Anders haar eigen wil volkomen overnemen en ze schatte in dat ze daar op termijn niet echt gelukkig van zou worden.

Breuer kwam gelukkig al donderdagavond in plaats van vrijdag al naar huis. Hij had Ada een berichtje gestuurd toen hij met de auto nog in Duitsland was, maar Ada, die eigenlijk al weer thuis was van het Lidl eten geven, berichtte terug dat ze toch nog in de Boerderij van Hansvelt was en dat ze dan daar net zo goed kon blijven wachten. Als het nog erg lang zou duren, kon ze altijd al vast naar bed gaan en op hem wachten. Ze lardeerde het bericht met uiteenlopende smileys en toen ze het berichtje had verzonden, voelde ze zich net een verliefde tiener, maar dan één van het aanstelligere soort waar ze zelf altijd zo’n hekel aan had gehad. Daarna worstelde zich snel uit het gemakkelijke, maar alles behalve elegante huispak waarin ze net log op de bank was neergeploft en deed een elegant setje ondergoed aan dat vooral uit een paar bandjes, maar verder uit heel weinig textiel bestond. Haar gemakkelijke sloffen verwisselde ze voor een paar zwarte pumps en binnen tien minuten was Ada er weer helemaal klaar voor. “Wat een mens er allemaal niet voor over heeft,” mompelde ze tegen de spiegel. Aan de andere kant was Ada best tevreden met het resultaat. Ze nam een aantal verleidelijke poses aan voor de spiegel en probeerde er suggestief bij te kijken. Daarna rende ze snel naar de lift. Ik ben net een schoolmeisje, dacht ze, op weg naar een feestje.

Ada schrok wakker van toen Breuer al in de huiskamer stond. “Shit,” zei ze terwijl ze slaapdronken opstond. “Mooi is dat,” zei Breuer droog, “kom ik thuis en het enige dat ik hoor is shit.” Ada sloeg haar armen om Breuer heen en kroop tegen hem aan. “Ik ben in slaap gevallen,” zei ze tamelijk overbodig. “In een film worden die meiden altijd zo mooi wakker; ik zie er dan weer prompt uit als een lijk.”

“Ik vind je mooi,” zei Breuer en het klonk nog bijna geloofwaardig ook. Ada gaf hem een kus. “Ik had het allemaal zo leuk bedacht,” zei ze. Breuer pakte de al geopende fles wijn en schonk de twee klaar staande glazen vol. “Kom,” zei hij, “dan word je weer een beetje wakker.” Ada nam een slok en liet de wijn even door haar mond rollen. De alcohol zorgde er voor dat ze weer klaar wakker was.”Ik wou je verrassen,” zei Ada, “maar ik ben op de bank in slaap gevallen.”

“Een half uur,” zei Breuer nijdig. “Het is midden in de nacht en ik sta bijna een half uur stil omdat er een brugdeel moet worden vervangen en niemand een omleiding regelt.” Ada knikte begripvol, maar eigenlijk was ze blij toe. Ze had sterk het idee dat ze veel langer had geslapen dan een half uur, maar nu kon ze lekker Rijkswaterstaat de schuld geven. Breuer gaf Ada de glazen en de fles aan  en tilde haar daarna op; hij droeg haar naar de slaapkamer. “Wat ben je toch lekker sterk,” zei Ada half ironisch en half gemeend. Ze deed weliswaar haar best om het vooral een beetje ironisch te laten klinken, maar eigenlijk was ze echt heel blij met hem. “Ik moet morgen toch naar de fysiotherapeut,” zei Breuer en eigenlijk zonder merkbare krachtsinspanning droeg hij Ada naar het bed. “Gaan we nog iets leuks doen?” vroeg Ada. “Slapen?” stelde Breuer voorzichtig voor. “Oude man,” zei Ada, maar eigenlijk vond ze het prima. Ze kleedde niet eens helemaal uit voor ze tegen Breuer aankroop. “Ik hou van je,” zei Ada voor ze de tweede keer deze avond in een diep slaap viel.

“Ik heb hier nog wat geld in zitten,” zei Breuer terwijl hij zijn best deed om er bescheiden bij te kijken. Ada schoot in de lach, maar ze deed haar best om haar gezicht in de plooi te houden. Ze kende Breuer inmiddels goed genoeg en ze wist nu ook wel dat hij, ondanks de badinerende opmerkingen van Anders, heel goed had geboerd. “Oh,” zei Ada neutraal terwijl ze de kaart van het ‘Ecologische Restaurant de Kruidentuin’ eens goed bekeek. De eigenaar probeerde zichtbaar mee te liften op de hype van vooral gezond eten en weinig milieubelasting. Voor ze haar keus zelf had kunnen maken, had de eigenaar Breuer en haar al ontdekt. “Meneer Breuer,” zei hij terwijl hij snel naar hun tafeltje kwam. “U reserveert ook nooit,” zei hij mild verwijtend tegen Breuer. “Dat hoeft niet,” zei Breuer mild, “ik weet toch dat je altijd nog wel een tafeltje over hebt.” De man schoot in de lach en gaf Breuer een hand. “Ik wil je even mijn vriend Vermeulen voorstellen,” zei Breuer tegen Ada. Vermeulen gaf Ada een hand en knikte vriendelijk. “Vriend,” zei hij met een bedenkelijk gezicht. “Eigenlijk is renteslaaf een beter woord.” Breuer keek maar weer eens enigszins ironisch. Ada bedacht zich dat Breuer net zo vaak ironisch keek als zij zelf ‘lief’ lachte. Het was echt zijn manier om zich een houding te geven. “Niemand wou je financieren,” zei Breuer, “en blijkbaar terecht.”

“Je zal verbaasd staan,” zei Vermeulen. “Als je winst draait, zal ik dat zeker,” zei Breuer. Vermeulen verwaardigde zich n iet eens om antwoord te geven. “Zal ik wat combineren?” vroeg Vermeulen. “Verras ons,” zei Breuer, “eerst met de maaltijd en mij daarna met de cijfers.” Vermeulen lachte een keer en liep toen zonder verder commentaar naar de keuken. “Loopt dit zo slecht?” vroeg Ada toen hij was vertrokken. “Nee hoor,” zei Breuer opgeruimd, “het loopt juist heel aardig, maar  onze vrolijke vriend wil nu iedere keer dat ik mijn aandeel in de zaak aan hem verkoop.”

“Hoe groot is dat?” vroeg Ada. Breuer haalde zijn schouders op. “Nog zo’n veertig procent,” zei hij. “De rest van de aandelen heeft hij al gekocht, maar hij wil alles hebben.”

“Waarom wil je dat niet?” vroeg Ada. “Ach,” zei Breuer, “op deze manier houd ik hem bij de les en ik heb….” Breuer maakte zijn betoogje niet af, maar Ada kon het ook zonder hem wel invullen. Op deze manier had Breuer in ieder geval één restaurant waar hij altijd met één van zijn vriendinnetjes terecht kon en waar ze altijd hun best zouden doen om het hem naar de zin te maken. Er waren momenten, dat je gewoon beter niet kon doorvragen, besloot Ada en ze lachte allerliefst naar Breuer. We zijn allebei even hypocriet, dacht ze. “Echt bang lijkt die Vermeulen me ook weer niet,” zei Ada. “Welnee,” zei Breuer, “ik ben de aardigste geldschieter, die een mens zich maar voor kan stellen.” Het was bijna gemeend. “En ook de meest tedere minnaar,” stelde Ada droog vast. “Je zou het niet eens anders willen,” zei Breuer. “Lul,” zei Ada en ze meende het intens.

Vermeulen was dan misschien niet bang van Breuer; hij deed nadrukkelijk wel zijn best om het hem naar de zin te maken. Het smaakte allemaal heerlijk, maar Ada was toch wel in de stemming om wat te zeuren. Haar inzicht dat Breuer vast meer vriendinnetjes naar dit restaurant had meegenomen, maakte haar opstandig. “Volgens mij past die ansjovis niet zo bij de uitstraling van biologisch,” zei ze gedecideerd. Breuer, die geen idee had waar ze het over had, deed zijn best om plichtmatig geïnteresseerd te kijken en at ondertussen met smaak verder. Toen Ada het bij deze mededeling liet, begreep Breuer ook wel dat er nu van hem werd verwacht dat hij verder door zou vragen. “Want?” vroeg hij. Ada bemerkte dat ze een minnaar met enige emotionele binding toch eigenlijk wel heel prettig vond. Het kon Breuer natuurlijk eigenlijk helemaal niet schelen wat ze te zeuren had over die ansjovis, maar anders dan Anders nam hij toch de moeite om de schijn van interesse op te houden. “Laat maar,” zei Ada vertederd. Ze gaf Breuer een kushandje, dat deze verbaasd, maar met een glimlach in ontvangst nam.

Die avond kroop ze op de bank bij Breuer op schoot. Ze voelde zich lui, voldaan en volkomen gelukkig. Ada begreep wel dat het dit keer volkomen ‘veilig’ was om intiem met Breuer te zijn. Ze schatte in dat hij net iets te veel had gegeten of gedronken om haar te grijpen. Bij de gedachte aan zijn handen over haar hele lichaam kreeg Ada het nu alweer warm. Ik ben echt onverzadigbaar als het om deze man gaat, bedacht ze zich eigenlijk wel een beetje trots op zichzelf, maar ze wist zich te bedwingen. Breuer had zijn arm om haar heen geslagen en streelde haar gezicht. Ada beet een keertje zachtjes in zijn grijze trui. “Beleg jij nou veel geld in dit soort bedrijven?” vroeg ze aan Breuer. Die haalde zijn schouders op. “Niet zo vaak,” zei hij, “soms heeft iemand opeens idee dat me aanspreekt.” “Eigenlijk doe jij hetzelfde als Anders,” zei Ada voorzichtig. Ze voelde hoe Breuers lichaam  verstrakte. Ada kroop wat dichter tegen hem aan. Zij wist beter dan bijna wie ook, misschien met uitzondering van zijn zus en die slet van een Lisa, hoe gesloten Breuer kon zijn. Ada wist dat ze nu heel voorzichtig moest zijn. “Waarom heeft Anders jou eigenlijk gefinancierd?” vroeg ze. “Omdat wij een goed idee hadden en dat heeft Anders veel geld opgeleverd,” zei Breuer kortaf. “Maar nu ben je toch van hem af,” zei Ada en ze deed haar best om voor alles geruststellend te klinken. Breuer haalde zijn schouders op. Ada keek Breuer indringend aan. Ze keek diep in zijn ogen. “Wat is er toch tussen jullie?” vroeg ze. Breuer keek strak voor zich. “Ik ken echt niemand waar jij zo’n hekel aan hebt,” zei Ada, “en toch ga je wel met hem om. Iets moet jullie binden.” Breuer lachte een keer schamper. “Dat kan je wel zeggen,” zei hij. “Een vrouw?” vroeg Ada, zonder dat ze precies wist waarom. “Precies,” zei Breuer. In de roos, dacht Ada. “Lisa?” vroeg ze voorzichtig. Breuer keek haar aan alsof hij water zag branden. “Lisa?” vroeg hij verbaasd. “Hoe kom je daar nou bij?” Shit, dacht Ada. “Nou ja,” zei ze, “het is de enige vrouw in jouw leven die ik ken.” Breuer knikte een keer. Daar ben ik goed weg gekomen, dacht Ada. “Welnee,” vervolgde Breuer zijn verhaal. “Dat was allemaal ver voor jullie tijd. Nu is Anders een oude man, die aan moet pappen met kansarme meisjes en hoeren, maar zo is hij niet altijd geweest.” Ada slikte een keer en voelde zich even vreselijk beroerd, maar gelukkig had Breuer er geen erg in. “Anders had toen ik hem leerde kenen een hele aardige vriendin. Het erge is dat ze ook nog wist wat voor vreselijke zak Anders was, maar ze kon niet buiten hem. Je gelooft het misschien niet, maar die man kan, of beter gezegd: ‘kon’ heel verslavend zijn.”  Ada bleef stil tegen Breuer aan liggen om hem vooral niet aan te hoeven kijken. “Uiteindelijk werd het haar te veel,” vervolgde Breuer zijn verhaal. “Ze was gewoon opgebrand. Hij had haar helemaal leeggezogen.” “En toen?” vroeg Ada, die niet in de stemming was voor cliffhangers. “Voor Myra was de koek op,” zei Breuer. “Hoe?” vroeg Ada. “Niets dramatisch,” antwoordde Breuer. “Pillen.” Ada huiverde een keer bij het verhaal. “Het was niet de eerste keer,” ging Breur verder. “Hij had een eerdere vriendin, een zekere Klara, ook bijna tot zelfmoord gedreven.” “Van wie weet je dat allemaal?” vroeg Ada, die het toch allemaal wel erg dramatisch vond en nu ook wel wat wantrouwig werd. “Gewoon van hem zelf,” zei Breuer, “vergis je niet in onze vriend Anders; hij is er trots op. Het feit dat Myra er een einde aan maakte, zag hij als haar ultieme daad van liefde en vooral als zijn grootste triomf.” Ada bleef stil tegen Breuer aan liggen. “Ja,” zei Breuer, “jij boft maar met mij als vriendje.” Ada was het liefst in Breuer gekropen en begon zachtjes te huilen. Breuer troostte haar voorzichtig. “Niets aan de hand,” zei hij terwijl hij Ada’s haar streelde. “Natuurlijk is het erg, maar het is gelukkig ook allemaal erg lang geleden.” Ada hield zich stil en haatte zichzelf intens.

De volgende ochtend werd ze wakker, omdat er iemand aan haar lag te friemelen. “Nee,” zei ze nog slaapdronken, maar Breuer hield haar stevig vast. “Nee,” zei ze nog een keer, maar hij was niet onder de indruk. “Laa me nou..,” mompelde ze, maar het volgende moment was ze klaarwakker. Breuer beet zonder enige waarschuwing in haar tepel en de pijn en bijbehorende adrenalinestoot zorgde er voor dat Ada weer volkomen bij de les was. “Zak,” zei ze en ze zette zich klem om zich te verdedigen. Als ze met haar knie door had gestoten, had ze Breuers enthousiasme gelijk in de kiem gesmoord, maar ze hield zich keurig in. Breuer lachte haar uit en ging op haar borst zitten. Met één hand voorkwam hij dat Ada in zijn kruis zou bijten. “Hufter,’ grauwde Ada naar hem, maar ze wist zelf wel hoe ongeloofwaardig ze klonk. Breuer maakte zonder er zelfs maar op te letten eerst haar ene pols en daarna haar andere pols vast aan de bovenkant van het bed. Terwijl Ada Breuer haatdragend lag aan te kijken terwijl hij inmiddels ook haar benen, maar dan aan de onderkant van het bed vast maakte, kwam er een diep en intens gevoel van verliefdheid over haar heen. Dat hielp haar natuurlijk ook al niet bij het zich verzetten tegen Breuer. Ada vervloekte Breuer nog een keer, maar het was meer uit plichtsbetrachting dan uit overtuiging. Terwijl ze nog schold, merkte ze zelf hoe ze zich onwillekeurig al schrap zette voor de regen van stoten, die Breuer ongetwijfeld weer op haar af zou vuren. Ze kon zelf niet goed voelen of ze al nat was, maar de warme gloed in haar schaamstreek beloofde in ieder geval veel goeds. Haar totale en zichtbare overgave hadden Breuer ook effect. In plaats van zijn gebruikelijke attributen te pakken, klom hij gelijk op Ada. Ze rook zijn geur en tilde haar hoofd op en begon zijn schouder hartstochtelijk te kussen. Breuer, die op meer afkeuring had gerekend, keek een keer verbaasd, maar daarna kneep Ada haar ogen dicht toen Breuer zijn penis langzaam naar binnen duwde. Ze voelde zijn warme vertrouwde lichaam op het hare. Breuer ontwikkelde weer zijn gebruikelijke moordende ritme. Ada kneep haar ogen nog stijver dicht en genoot alleen maar van Breuers aanwezigheid zonder dat ze zijn stoten nog apart registreerde. Toen Breuer blijkbaar was gekomen, liet hij zich op Ada’s bezwete lichaam zakken. Ada kuste hem met een hartstocht, die ze nog nooit zo had gevoeld. Normaal lag ze alleen maar wat na te genieten, maar ditmaal wilde dat hij wel zeker wist hoeveel ze wel niet van hem hield. Breuer nam haar hoofd in zijn armen en streelde haar wangen. Hij keek haar aan met zijn onderzoekende licht ironische blik. “Zo,” zei hij. “Niet doen,” zei Ada smekend. Ze was absoluut niet in de stemming voor Breuers onderzoekende blik met bijbehorende opmerkingen. “Niet nu,” zei ze dringend. Breuer deed zijn ogen dicht. Hij kuste haar teder op haar voorhoofd. Ada liet haar hoofd weer terug op het bed vallen. Zonder dat ze het wilde, begon ze weer te huilen. Breuer kuste haar en liet haar verder rustig uit huilen. Ondertussen voelde Ada wel hoe zijn slappe penis ondanks hun beider pogingen om dat toch maar vooral te voorkomen uit haar vagina gleed. Breuer maakte haar los en Ada ging in foetushouding tegen hem aan liggen.

Het kon natuurlijk aan haar zelf liggen, maar Ada had toch het idee dat de sfeer tijdens het ontbijt wat gespannen was. Breuer was natuurlijk ook nu te veel heer om door te vragen, maar Ada wist ook wel dat hij verre van achterlijk was. “Wat ga je vandaag doen?” vroeg Ada kleintjes. Breuer haalde zijn schouders op. Ada zag heus wel dat hij zich ook ongemakkelijk voelde bij de situatie. “Ik moet me eigenlijk voorbereiden,” zei Breuer, “volgende week moet ik prompt naar Tsjechië, maar ik weet nu niet of dat zo’n goed idee is.” Ada zei niets; Breuers begrip maakte het allemaal nog moeilijker. “Natuurlijk moet je gaan,”  zei ze, “met mij gaat het verder prima.” Ze hoopte zelf maar dat het overtuigend klonk. “Echt?” vroeg Breuer. Ada stond op. “Vind je het erg als ik in bad ga?” vroeg ze. “Natuurlijk niet,” zei Breuer, “daar is het bad toch voor.”

Het warme water troostte Ada niet alleen; ze voelde zich er ook schoner door. Ze voelde zich schoner dan ze zich in weken had gevoeld. Toen Breuer binnen kwam met een schone handdoek, slikte Ada een keer. “Ik moet je wat zeggen,” zei ze. Als ze het nu niet zou zeggen, zou het haar de rest van haar leven achtervolgen en dat wilde ze niet. Breuer ging naast haar op de rand van het bad zitten. Voor Ada nog meer kon zeggen, legde hij zijn vinger op haar mond. “Zeg het maar niet,” zei Breuer met een serieus gezicht. “Dat effect heeft hij nu eenmaal op mensen, maar je moest er wel zelf achterkomen.”  Ada keek in Breuers ernstige ogen, deed haar eigen ogen dicht  en liet toen haar hoofd in het warme water zakken. Het warme water bedekte haar gezicht nu volkomen. Ze zou de rest van haar leven onder water blijven en ze dorst Breuer natuurlijk nooit meer aan te kijken. Hoewel dat alles een nobel streven was, bleek het in de praktijk moeilijk haalbaar. Na een halve minuut voelde ze zichzelf een aantal slikbewegingen  maken. Ze schokte een paar keer moeilijk en binnen een minuut was Ada toch weer gewoon boven water. Ze slikte een paar keer moeilijk, maar hield haar ogen stijf dicht. Hoe ze ook luisterde, ze hoorde Breuer nergens. Hij was vast boos vertrokken en dat kon ze hem natuurlijk niet kwalijk nemen. Ze zou zo haar spullen gaan pakken en dan stil naar huis gaan. Omdat ook dit voornemen met dichte ogen niet was te realiseren, deed ze toch haar ogen maar weer open. Tot haar stomme verbazing keek ze in het geamuseerde gezicht van Breuer, die op een krukje bij het bad was gaan zitten en nu blijkbaar vol interesse volgde hoe deze hele vertoning af ging lopen. “Maar,…” zei Ada, “jij was toch weg.”

“Ik weg?” vroeg Breuer met een gespeeld dom gezicht. “Volgens mij was jij diegene, die opeens verdween.” Ada liet haar hoofd op de rand van het bad zakken. “Ben je erg boos?” vroeg ze toch wat benepen. Juist, omdat ze het idee had dat hun relatie, ondanks al haar gekloot, deze escapade weleens kon overleven, was ze extra gespannen. “Wat denk je zelf?” vroeg Breuer met een serieus gezicht. Ada keek hem vragend aan. Ze kende Breuer inmiddels blijkbaar toch wel goed genoeg. Hij was er de man niet naar om zich dit buitenkansje te laten ontlopen, maar uiteindelijk zou hij het haar vergeven. Alleen was het nu wel zaak om vooral niet te overmoedig te worden, bedacht ze zich. Devoot en schuldbewust keek Ada naar het water en wachtte op wat er komen ging. Breuer tilde haar hoofd voorzichtig op en gaf haar een kus op haar voorhoofd. “En nu?” vroeg Ada. “Nu,” zei Breuer, “ga ik de broodrooster pakken en die gooi ik in het bad.” Ada schoot in de lach, maar toen Breuer daadwerkelijk opstond, kwam ze toch snel overeind. De golf, die ze veroorzaakte, zette zo ongeveer de hele badkamer onder water. “Wacht,” riep ze dringend en ze wilde snel het bad uit komen, maar in haar haast gleed ze uit en viel min of meer het bad uit. In een reflex draaide Breuer zich om en ving haar natte lijf op. Hij stopte haar op het moment dat haar hoofd zo’n vijf centimeter van de wasbak af was. Verlamd van schrik bleef ze tegen hem aan hangen. “Idioot,” zei Breuer en het was duidelijk dat hij iedere lettergreep intens meende. Ada had het te druk met bijkomen van de schrik om iets terug te zeggen. Breuer liet haar langzaam op de badkamervloer zakken waar Ada op de natte vloer ging zitten nahijgen. “Dacht je nou echt dat ik een broodrooster in bad zou gooien?” vroeg hij meer verbaasd dan geamuseerd. “Ik heb een föhn en een scheerapparaat in de badkamer.” Ada was niet echt in de stemming voor zijn grapjes. Ze zat verslagen in het laagje water op de badkamervloer en voelde dat dat snel afkoelde.

Ada zat naakt op haar knieën bij de eetkamertafel. Breuer was nog wel zo aardig voor haar geweest om nog een kunststof knielkussen voor doe-het-zelvers onder haar knieën te schuiven, maar verder was het wel duidelijk dat hij na haar bekentenis nog niet klaar met haar was. Haar armen zaten achter op haar rug stevig vast in een leren mouw, die met een riem om haar nek was vast gemaakt. De kap die Breuer over haar hoofd had getrokken, bevatte een soort ingebouwde knevel. Om de ramp compleet te maken, had Breuer de smerigste tepelklemmen, die hij blijkbaar kon vinden op haar tepels gezet. Ada had zich niet tegen Breuer durven verzetten en ze had zeker haar best gedaan om niet al te veel uit te stralen hoe opgelucht ze was dat Breuer haar niet in één keer het huis had uit gegooid, zoals ze in eerste instantie wel had verwacht. In plaats daarvan zat ze nu doodstil aan Breuers voeten en genoot ze ondanks de pijn en de vernedering intens van zijn ‘toevallige’ aandacht.  Ada hoorde dat Breuer zat te eten en hoewel haar negeerde, streek zijn hand toch regelmatig langs haar gezicht of, veel pijnlijker, langs haar borsten. Ada stelde zich voor dat hij zo af en toe toch gewoon verlekkerd naar keek en die gedachte maakte haar ontzettend geil. Af en toe probeerde ze even te gaan verzitten om haar clitoris een beetje lucht te geven, maar als ze te veel bewoog, had ze het idee dat haar tepels er echt bijna af vielen. Breuer zette de TV aan en onwillekeurig moest Ada gelijk weer aan Anders denken. Ondanks zichzelf voelde ze een warme golf door haar kruis trekken, maar ze haatte zich er zelf om en ze deed haar best om die gevoelens gelijk weer te negeren. Zonder zich daar bewust van te zijn, maakte Breuer het haar gemakkelijk door  haar tepelklemmen los te maken. Ada huilde van de pijn toen die vreselijke dingen van haar tepels werden gehaald en weer enigszins hun natuurlijke vorm kregen.  Hij dwong haar om op te staan en nam haar mee. Ada schatte in dat ze naar de bank ging en toen ze Breuer met een plof hoorde gaan zitten, begreep ze dat dit klopte. Hij legde Ada over zijn schoot en sloeg haar keihard op haar billen met iets als een rottinkje. De pijn vlamde door Ada’s lijf. Ze kreunde en draaide een aantal keer met haar lijf, maar de angst zat er nog te goed in; ze dorst niet te worstelen. Breuer sloeg voor zijn doen echt hard en venijnig. Ada jammerde en beet in haar knevel. Ze wist natuurlijk zelf ook wel dat ze dit had verdiend en dat ze er eigenlijk nog genadig af kwam, maar dat was op dit pijnlijke moment toch maar een schrale troost. Ada probeerde weg te kruipen in de bank, maar die smoorde hoogstens haar gegil. Opeens vond Breuer het blijkbaar genoeg. Hij gooide Ada van zich af en liet haar  op de grond rollen. Hij boog haar voorover over de bank. Ada voelde hoe Breuer achter haar ging zitten. Zijn sterke handen masseerden haar nog pijnlijke billen. Ada drukte haar kruis in de bank en zocht een plekje waar ze haar clitoris tegen aan kon schuren. Breuer was duidelijk minder bezig met de verlangens van Ada. Hij duwde Ada’s billen uit elkaar en drukte zijn kruis tegen haar aan. Ada probeerde nu van haar kant om haar kont naar achteren te duwen, maar ze had niets om zich tegen af te zetten. Breuer, die minder werd gehinderd in zijn bewegingen, greep Ada bij haar heupen en stootte zijn penis in haar anus. Omdat Ada bij iedere slag haar bilspieren meer had aangetrokken, leek het wel of haar gaatje dit keer nog nauwer was dan normaal. Ada had het idee dat ze uit elkaar werd gescheurd en gilde het uit. Haar kreten werden echter gesmoord in haar knevel en Breuer leek sowieso niet zo onder de indruk van Ada’s gepiep. Na iedere stoot bewoog hij zijn kruis ook nog een beetje extra op en neer waardoor hij extra ruimte in haar anus leek te maken. Ada kwijlde en liet het allemaal maar over haar heen komen. Ze had echt geen idee meer hoe vaak ze inmiddels was gekomen. Breuer gaf een gedempte brul, of dat leek zo door haar Ada’s masker en verstijfde. Hij liet zijn lichaam op Ada’s lijf vallen. Ada voelde Breuers lichaam op het hare; hoe ze ook dit keer weer haar best deed, ze bemerkte dat zijn penis uit haar anus gleed. Uitgeput bleef Ada op de bank liggen. Ze hoopte dat haar straf nu wel een keer over was, maar dat wist ze niet zo zeker toen Breuer opstond en haar gewoon gebogen over de bank liet liggen. Normaal werd hij nu teder, maar daar was hij blijkbaar nog niet voor in de stemming. In plaats daarvan duwde hij haar van de bank af en legde op zijn gemak zijn voeten op de geknielde Ada. Ze kreunde en haatte Breuer intens. Iets had die zak wel van Anders geleerd; hij gebruikte haar op dezelfde manier als voetveeg en ze had het ook nog allemaal aan zichzelf te danken. Die gedachte maakte haar niet vrolijker en haar knieën gingen nu echt vreselijk veel pijn doen, maar ze dorst toch nog steeds niet te bewegen.

Breuer hielp haar met opstaan en legde haar op de bank. Hij hield haar armen bij elkaar in de mouw, maar deed wel haar masker af. Ada knipperde met haar ogen en Breuer kuste haar op zijn vertrouwde tedere wijze op haar voorhoofd en daarna op ogen. Hij kuste haar op haar neus en daarna op haar mond, maar hij hield zijn tong voor het grootste gedeelte binnenboord. “Waarom maakte je me los?” vroeg Ada, die deze tedere behandeling niet had verwacht. “Je huilde,” zei Breuer, “volgens mij had je echt pijn.” Ada duwde haar gezicht tegen hem aan. Breuer zou nooit een echte Anders worden. Als ze echt pijn had en ellendig was, won zijn aanvechting om haar te troosten het toch razendsnel van al zijn boosheid. Ada beet zachtjes in Breuers oor en liet zich daarna tegen hem aan zakken. Breuer streelde haar over hoofd en Ada bedacht dat ze eigenlijk net Lidl was. Lekker bij de baas op schoot in slaap vallen.

“Eigenlijk best wel sneu,” zei Ada toen Breuer in zijn onderbroek en T-shirt de slaapkamer binnenkwam met het ontbijt. “Toen ik je pas kende, droeg je altijd speciaal voor mij een ochtendjas en kijk nu eens naar je.” Breuer haalde zijn schouders op. “Ik ben een man,” zei hij, “wij willen ons best een tijdje uitsloven, maar uiteindelijk wint onze vadsige zelf het toch weer.” “Je..” zei Ada met een pruillipje. Ze had willen zeggen: “Je houdt niet van me,” maar dat slikte ze snel weer in. “Je zag er zo leuk uit in die badjas,”improviseerde ze en Ada hoopte maar dat het geloofwaardig over kwam. “Nee maar,”  zei Ada snel om het goed te maken, “je hebt zelfs koffie gezet.” Breuer keek haar misprijzend aan. “Soms,’ zei hij, “heb ik gewoon echt een hekel aan je.”  Ada’s gezicht verstrakte een moment, maar die reactie zei meer over haar dan over Breuer, die gewoon op het bed ging zitten en doorging met het inschenken van de koffie. “Ik heb een percolator gekocht bij onze Zweedse vrienden,” zei hij. “Techneutje van me,”  zei Ada. Ze gaf Breuer een kus, maar gooide daarbij bijna het hele dienblad om in het bed. Breuer zei niets, maar zijn blik sprak boekdelen. Ada besloot verder maar gewoon stil te blijven zitten tot Breuer de koffie had ingeschonken. Haar hele lichaam deed pijn; Breuer had haar flink te pakken gehad, maar ondanks dat voelde Ada zich zo ongeveer als herboren. Juist door Breuer merkte ze dat ze toch net zo verslaafd was aan zijn tederheid achteraf , als verslaafd aan zijn duistere kanten vooraf. Door die bizarre mengeling van licht en donker was ze zo aan hem gehecht. Bij Anders was er echt alleen maar de donkere kant.