Ada XI (44.000 Woorden III)
 
Breuer en Ada waren pas om een uur of half tien met de auto bij de villa van Paul Anders in Reeuwijk aangekomen. “Mooi,” zei Ada goedkeurend toen ze het waarschijnlijk in de jaren twintig gebouwde huis zag. Vooral het strooien dak vond ze geweldig. “Geërfd,” zei Breuer, “trouwens oorspronkelijk was het veel kleiner. Veel van de ‘originele stijlkenmerken, zoals makelaars dat zo fraai noemen, van dit huis zijn pas later door Anders zelf aangebracht. Eigenlijk is het Anders’ eigen Bommelstein.” Het was Ada al eerder opgevallen dat Breuer  een nogal eigenaardige relatie met Anders had. Ada kon het moeilijk thuis brengen; het leek wel op een mengeling van jaloezie en bewondering. “Dan kan het toch nog wel mooi zijn,” zei Ada, “vooral dat strooien dak.” “Natuurlijk,” zei Breuer neutraal, “maar dan weet je ook hoe hij er aan komt en hoe oud het eigenlijk is.” Ada liet het er maar bij. Breuer was al de hele avond niet zijn gebruikelijke stoïcijnse zelf. Ada vond het eigenlijk wel prettig dat er ook mensen waren bij wie Breuer zich niet op zijn gemak voelde. Het maakte ook Breuer tenminste een keer een beetje menselijk.

Paul Anders was misschien al een oude man, maar Ada vond dat hij zichtbaar persoonlijkheid had. IJdel was hij waarschijnlijk ook, dacht Ada. Op dat gebied leek hij wel op Breuer stelde ze vast, maar Ada had wel het idee dat Breuer als het er echt op aankwam, veel aardiger was. Ada had het idee dat Breuer haar met enige tegenzin aan Anders voorstelde. Ze begreep niet waarom ze überhaupt waren gegaan als Breuer bijna zichtbaar zoveel moeite met Anders had. Anders bekeek Ada met hetzelfde soort taxerende blik als waarmee Breuer altijd iedereen bekeek. “Leuk,” zei Anders tegen Breuer. “Heel leuk.” Breuer lachte een beetje als een boer met kiespijn. “Zelfs op mijn leeftijd is het nog een waar genoegen om zo’n mooie vrouw te zien,” zei Anders tegen Ada. Ada lachte een keer verlegen. Ze wist natuurlijk best dat ze in de maling werd genomen, maar Anders bracht het als of hij het meende . Onder Anders’ keurende blik voelde ze zich vrouwelijker dan ze zich in tijden had gevoeld voor ze Breuer had leren kennen. “Maar u bent toch nog helemaal niet oud,” hoorde ze zichzelf zeggen en ze wist dat ze zich aanstelde. “Goed zo kind,” zei Anders. “Je hoeft het natuurlijk niet te menen, maar het klinkt wel heel aardig.” Ada besloot verder maar gewoon haar mond te houden; het was allemaal al gênant genoeg. Anders lachte vriendelijk tegen haar en knikt naar Breuer. Er waren andere gasten binnengekomen en Anders ging zich met hen bezig houden. “Leuke man,” zei Ada. “Nou,” zei Breuer.  Ada gaf Breuer een kus. “Je bent jaloers,” stelde ze stralend vast, “jammer dan dat het op een man van honderd is, maar ik vind het toch lief.” Breuer keek alleen maar wat moeilijk, maar hij sprak het niet tegen. De rest van de avond praatten Breuer en Ada met een aantal kennissen van Breuer. Het waren volgens Breuer bijna allemaal mensen, die ooit zaken met Anders hadden gedaan en om de één of andere reden in zijn kennissenkring waren blijven hangen. “Hij had er neus voor,” zei Breuer. “Hij heeft volgens mij meer start-ups gefinancierd dan wie ook en wat meer zegt; bijna altijd met succes.”

“Neemt hij nog steeds deel in jouw bedrijf?” vroeg Ada. “God bewaar me,” zei Breuer.  “Anders was echt de eerste die ik heb afbetaald.” “Waarom ga je dan nog met hem om?” vroeg Ada. “Tsja,” zei Breuer, “vroeger waren we echt bevriend.”

“Maar?” vroeg Ada. Breuer haalde zijn schouders op. Ada besloot niet door te vragen, maar ze brandde van nieuwsgierigheid.

Toen Ada van het toilet kwam, stond Anders haar blijkbaar op te wachten. Met wat goede wil had Ada natuurlijk kunnen geloven dat hij net in de gang stond toen zij van het toilet kwam, maar instinctief wist ze wel beter. “Ha,” zei Anders met een grijns, “daar hebben we de nieuwe vriendin van onze gewaardeerde vriend Breuer.” Ada lachte een keer verlegen, maar dit keer zat er geen berekening achter. Diep in haar hart vond ze Anders namelijk ook wel een beetje eng. “Als zo’n mooie vrouw met Hans omgaat, word ik altijd nieuwsgierig,” vervolgde Anders zijn verhaal. “Ik snap natuurlijk prima wat onze Hans in jou ziet, maar de echte vraag is: wat zie jij in Hans?”

“Hans is een hele leuke man,” zei Ada, die zich nu toch wel een beetje aan de ironische en neerbuigende houding van Anders begon te irriteren. “Ja,” zei Anders, “dat zou best kunnen.”  “Dat is zo!” bitste Ada. Anders was er hoegenaamd niet van onder de indruk. “Ik geloof je,” zei hij. “Als jij het zegt.” Ada voelde zich ongelukkig en zocht naar een uitweg om uit de gang en weer tussen de mensen te raken. “Ik weet het zeker,” zei Anders op een toon alsof hij er nog eens heel goed over na had gedacht. “Ik geloof je echt; Hans is eigenlijk best een aardige man.” Ada begon net genoeg van het gesprek te krijgen toen het opeens een andere wending nam. “Weet je,” zei Anders, “ik ken Hans echt al heel lang. Waarschijnlijk kende ik Hans al toen jij nog met poppen speelde.” Ada’s nieuwsgierigheid won het nu toch. Van Breuer zelf hoorde ze nooit wat en van Marga, zijn zus, alleen maar juichverhalen, die hoogstens een beetje werden gecamoufleerd met wat ironische teksten. “Vertel eens,” zei Ada blij. Anders schoot in de lach. “Een aardige man,” zei Anders, “zoals je ook zelf al zei.”  Ada keek hem aan. “Nou ja,” zei Anders met zichtbaar gespeelde verbazing. “Je kijkt alsof je teleurgesteld bent. Vertel eens eerlijk: wat zou je echt willen horen?” Ada voelde zich betrapt en haalde bokkig haar schouders op. “Weet je waarom Hans mij niet mag?” vroeg Anders aan Ada. “Geen idee,” zei Ada zonder spier in haar gezicht te vertrekken. Ze wist niet wat die Anders zich in zijn hoofd haalde, maar ze was te oud om zich door dat spelletjes op de kast te laten jagen. “Omdat ik het slechtste in mensen boven haal,” ging Anders verder. “Een soort Mefisto,” zei Ada. “Ja,” zei Anders terwijl hij goedkeurend knikte, “zo zou je dat wel kunnen noemen. Maar,” ging Anders verder, ”weet je ook waarom Hans toch altijd op ieder feestje komt dat ik geef?” Ada haalde haar schouders op. “Om dezelfde reden,” zei Anders. “Heeft Hans dan veel  verborgen slechte klanten?’ vroeg Ada toch gretiger dan ze zelf wilde laten uitkomen. “Nee hoor,” zei Anders. “Zoals je zelf net zei over Hans: een aardige man.” “Nee,’ zei Ada gedecideerd, “ dat zei jij. Ik zei alleen maar dat het een leuke man was.”

“Goed zo,” zei Anders. “Notuleer je veel of heb je van jezelf zo’n goed geheugen?” “Beiden,” zei Ada, die vastbesloten was om zich niet weer in de verdediging te laten drukken. “Leuk is ook beter dan aardig,” zei Anders. “Je zou eens door de week langs moeten komen; dan zou ik je kunnen laten zien hoe mijn vriendschap met Hans is begonnen.” Anders keek er serieus bij. “Vriendschap?” vroeg Ada ironisch. “Geloof me,” zei Anders bloedserieus. “Hans is mijn vriend en wat met name voor Hans nog veel tragischer is; ik ben ook zijn vriend.” 

“Wat zou Hans er van zeggen als ik hem vertelde dat je mij had uitgenodigd?” vroeg Ada. “Hij zou mokken,” antwoordde  Anders, “maar dat doe jij niet.” Hij glimlachte, blijkbaar om een binnenpretje of een oude herinnering. “Waarom niet?” vroeg Ada uitdagend. “Je zou Hans maar ongelukkig maken en uiteindelijk kom je toch. Niet omdat je het wilt, maar omdat je nieuwsgierig bent, of omdat je het heimelijk toch wil.”  Ada vond het nu echt genoeg. “Ik geloof je,” zei ze, “maar als je me er nu niet doorlaat, ga ik gillen en dat wil je vast niet op je eigen feestje.” “Ik haat scènes,” beaamde Anders, die opzij stapte met een gemak en zwier alsof dit hele eigenaardige gesprek nooit had plaatsgevonden.

De rest van de avond bleef Ada dichtbij Breuer. Ze moest er niet aan denken dat ze nog een keer alleen zou zijn met die vreselijke man. Breuer vroeg alleen maar even: “Waar ben je geweest?” “Naar het toilet,” antwoordde Ada. “Ik zocht je al.”  Voor ze het gesprek voort konden zetten, vroeg Anders de aandacht van zijn gasten. “Beste vrienden,” zei Anders. “Ik ben blij dat jullie er echt bijna allemaal zijn.” Ada zag dat buiten Breuer er nog een paar mannen wat moeilijk keken, maar het kon natuurlijk ook haar toch wel een beetje op hol geslagen fantasie zijn.  “Ik wil jullie voorstellen aan mijn protegé Yasmin,” ging Anders verder. “protegé,” zei Breuer droog, “heet dat tegenwoordig zo?’’ Een jong knap meisje met een lichtbruine tint in een lange zwarte nauwsluitende jurk liep naar een laag podium dat in de serre was gezet. Ada zag dat Breuers gezicht gespannen was. Het meisje pakte een microfoon en begon met een lijzige toon jazz te zingen. “Ze zingt aardig,” zei Ada. Breuer knikte. “Zeker,” zei hij. “Beter dan ik had verwacht.” “Wat had je eigenlijk verwacht?” vroeg Ada geïnteresseerd. “Geen idee eigenlijk,” zei Breuer, maar Ada zag dat hij loog.

Aan het einde van het ‘feestje’ kwam Anders nog even gezellig naar Breuer en Ada. “Leuk dat jullie er waren,” zei Anders en het leek Ada ook nog of hij het meende ook. “Natuurlijk,” zei Breuer, die zijn gezicht nu eenmaal goed in de plooi zou kunnen houden. “Misschien moeten we een keer met zijn vieren naar mijn huisje in de Ardennen,” zei Anders. “Gezellig zoals vroeger. Gewoon met zijn vieren, niets bijzonders, alleen Yasmin, jullie en ik.” “Leuk,” zei Breuer. “Leuk meisje trouwens, goeie stem. Hoe oud is ze eigenlijk?” Anders’ gezicht trok geamuseerde grijns. “Maak je maar geen zorgen,” zei hij. “Ze is meerderjarig.” “Net,” zei Breuer droog. “Geloof me vriend,” zei Anders. “Net is net genoeg. Ik ben van huis uit econoom; meer inspanning of in dit geval jaren dan strikt noodzakelijk is alleen maar een slechte investering.  Zeker trouwens als het om jaren gaat.” Breuer knikte een keer. “Ja,’ zei hij, “jij hebt ze inderdaad niet voor het goede gesprek.” Ada die zich inmiddels dood ongelukkig voelde terwijl twee volwassen mannen elkaar, volmaakt glimlachend en zonder enige stemverheffing, af aan het maken waren, duwde Breuer bijna naar buiten. Anders zwaaide nog een keer. “Vergeet het niet!” riep hij nog en Ada vroeg zich af of hij het tegen Breuer of tegen haar riep. “Vreselijke man,” zei Ada terwijl samen met Breuer naar de auto liep. “Je bent trouwens niet de enige, die een hekel aan hem heeft.” “Ik geloof je,” zei Breuer, “mijn vertrouwen in de mensheid zou er erg onder lijden als ik echt de enige was.” 

“Leuk,” zei Anders door de telefoon. Ada bemerkte wel dat Anders heel goed met zijn stem kon spelen. Als hij wilde, kon hij er een enorme warme, bijna gemeende,  klank in leggen.  Ada had verwacht dat hij enige vorm van triomf zou tonen toen zij hem toch, ondanks alles wat er op de avond van het feest was gebeurd en gezegd, toch nog belde, maar in plaats daarvan, had hij alleen maar bijna jongensachtig enthousiast geklonken. Ada haatte zichzelf intens, dat ze toch had gebeld. Na dat gruwelijke feest van Anders was ze vastbesloten geweest om nooit meer iets met die man te maken willen hebben. Na een paar dagen was ze toen toch weer gaan twijfelen. Als iemand haar iets kon vertellen over Breuers verleden was het Anders wel. Daarnaast en dat vond ze helemaal afschuwelijk om  aan zichzelf toe te geven, had ook de persoon Anders haar enorm gefascineerd. Ze ging er vanuit dat Breuer, zoveel zelfvertrouwen had ze inmiddels toch wel, echt van haar hield. Hij was vaak milder met haar dan ze in ieder geval zelf vond, dat ze verdiende. Met Anders lag dat allemaal echt heel anders. Juist voor hem zou ze zich echt extra moeten bewijzen. Iedere keer als ze daar over nadacht, zag ze daar enorm tegenop, maar het was ook een enorme uitdaging. In tegenstelling tot zo’n sletje als die Lisa kon zij vast heel diep gaan en ze wilde het bewijzen ook; zeker aan die vreselijke Anders.

Anders was de volmaakte heer die avond. Hij ontving haar hartelijk en kwam haar al in de tuin tegemoet gelopen. Hij pakte haar voorzichtig bij de schouders en hij kuste haar uitermate bescheiden op de beide wangen. “Leuk,” zei hij “Echt leuk dat je langs komt.” Het viel Ada wel op dat Anders veel leuk vond. Het woord lag in zijn mond bestorven. “Ik vind het ook heel leuk om hier te zijn,” zei Ada. Anders keek haar eens taxerend aan. “Waar kijk je naar?” vroeg Ada. “Naar een jonge mooie vrouw,” zei Anders gevat. “Zo jong ben ik nou ook weer niet,” antwoordde Ada. “Als je oud bent als ik, zijn bijna alle vrouwen jong,” zei Anders, “maar ze zijn niet allemaal mooi, maar dat ben jij dan weer wel.” Ada glimlachte een keer. Anders legde het er wel erg dik op en bovendien hoefde hij helemaal niet te weten hoe gevleid ze was door zijn opmerking.  De tafel in de eetkamer was gedekt voor twee. “Helaas,” zei Anders, “is mijn huishoudster vanavond en morgen vrij. Hij keek er vreselijk treurig bij, maar Ada vermoedde dat Anders het wel zo gepland zou hebben. “Met wat improvisatie komen we vast heel ver,” zei Ada. “Kind, je zou zo maar eens gelijk kunnen hebben.” Ada vroeg zich af of ze het allebei nog wel over hetzelfde hadden, maar misschien was dat juist wel het geval.

Anders weefde een schilderij met woorden. Hij vertelde over zijn jeugd en hoe hij Rotterdam had zien veranderen. Hij vertelde dat hij na de dood van zijn ouders de fabriek, die hij had geërfd, had verkocht. “Het is raar,” zei Anders met een enigszins cynisch grijns, “dat ik meer heb verdiend met het geld dat ik heb gekregen voor de fabriek, dan mijn ouders en grootouders hebben verdiend met het maken van chocola.” Ada knikte maar een keer, want ze had geen idee welke kant dit gesprek op ging. “Blijkbaar waarderen we geld meer dan inspanning,” ging Anders verder. Ada besloot om maar gewoon iedere eigen mening gewoon voor zich te houden.  De salade was heerlijk en daar concentreerde ze haar gedachten voorlopig maar op. “Weet je wie ik ook nog op weg heb geholpen met al dat geld?” vroeg Anders. Ada schrok op. Blijkbaar maakte Anders nu toch een bruggetje naar Breuer. “Hans?” zei ze en ze hoopte dat het zo onschuldig mogelijk klonk. “Hans Breuer,”vulde Anders aan. “Inderdaad, hij zou het het liefst vergeten, maar het is niet minder waar.” Ada knikte, nam voorzichtig een hap en wachtte ondertussen inmiddels gespannen af of er nog meer zou komen. “Ambitieus was hij wel, onze Hans,” zei Anders met zichtbaar genoegen. “Ambitieus?” vroeg Ada. “Nou en of,” zei Anders met een licht satanisch lachje, “en niet al te kieskeurig in de keuze van zijn middelen. Hij heeft mijn toenmalige vriendin echt schaamteloos het hof gemaakt.”

“En werkte het?” vroeg Ada, die zich niet helemaal in de hoek wilde laten drukken. “Zeker,” zei Anders. “Als zo’n leuke jonge man interesse in je heeft, werkt dat toch altijd?”  Ada bekeek Anders’ gezicht en bedacht zich dat ze zich zo Mephisto voorstelde. Anders was niet zelf het Kwaad, maar hij maakte het kwaad in jezelf wakker. Anders glimlachte aller-charmantst. Hij wist waarschijnlijk heel goed wat Ada van hem dacht, maar het kon hem niet schelen. “Het was natuurlijk dat ze uiteindelijk zelfmoord pleegde,” zei Anders onverstoorbaar, “daar heb ik toen wel erg veel verdriet van gehad. Er is trouwens nog salade; wil je nog een beetje?” Ada schudde haar hoofd. Ze vroeg zich af wat deze man nog meer voor haar in petto had, maar Anders stond vrolijk op om de rest van het eten te gaan halen. “Ik hoop dat je van vis houdt,” zei hij. De rest van de maaltijd was van geraffineerde eenvoud. Anders hoefde het alleen maar uit de keuken te halen, wat hij met veel verve deed, en de porties waren steeds voldoende, maar niet overvloedig. De verschillende gangen werden afgewisseld met grappige verhalen en spannende anekdotes. De zelfmoord van de vriendin van Anders en de mogelijke rol, die Breuer daarbij had gespeeld, bleef door Ada’s hoofd spoken, maar ze deed haar best om er niet meer aan te denken. Anders maakte in ieder geval sterk de indruk dat het ongetwijfeld treurige verhaal voor hem inmiddels niet veel meer dan een goedvertelde anekdote was geworden.

“Ik wil je graag nog wat laten zien,” zei Anders tegen Ada. Ze voelde een koude rilling over haar rug glijden nu ze wist dat ze waarvoor ze toch eigenlijk was gekomen, niet langer uit kon stellen. “Goed,” zei Ada schor. Als een volmaakte heer leidde Anders Ada naar een souterrain onder het huis. De ruimte was prachtig verzorgd, maar Ada voelde toch wel enige aarzeling toen ze er binnen stapte. Alle gevatheden bleven haar in de keel steken, want Anders had er werk van gemaakt. Anders gebaarde naar een stoel waar Ada haar kleren overheen kon leggen. Hij zei verder niets, maar ging er als vanzelfsprekend vanuit dat Ada zou gehoorzamen. Ada slikte een keer en merkte pas hoe trillerig ze was toen ze haar blouse uit wilde doen. Het bovenste knoopje koste haar zoveel moeite dat ze uiteindelijk, maar met de onderkant begon. Anders zag haar met genoegen tobben. Hij liep naar haar toe en trok toen in een keer haar blouse open. Twee knoopjes sprongen er vanaf, maar Ada dorst er niets van te zeggen. Anders kuste haar bijna kil op haar mond en ging toen weer doodgemoedereerd op een stoel zitten.  Ada vroeg zich af hoeveel vrouwen hij  voor haar vanaf deze bijna troon had bekeken. Ze moest wel toegeven dat het nu wel veel gemakkelijker was om haar, overigens best dure, blouse uit te trekken. Mokkend bedacht Ada zich dat ze deze blouse speciaal voor deze gelegenheid had gekocht. Ze zag wel tot haar genoegen en geruststelling dat Anders een goedkeurende blik op haar topje wierp. Dan had ze dat tenminste niet voor niets aangetrokken. Bij Breuer maakte ze juist graag wat extra sensuele  bewegingen met haar kont als ze haar rok uit trok en probeerde ze hem juist extra op te winden. Bij Anders dorst ze dat niet. Op die ene goedkeurende blik na, bleef hij volkomen onbewogen onder haar wat stuntelige striptease. Nadat ze zich had uitgekleed, stond ze op haar pumps na naakt voor hem. Bijna onwillekeurig bedekte ze met haar handen haar borsten en vagina. Anders gebaarde dat ze  moest knielen. Nadat ze had geknield, kwam ze op zijn teken op handen en voeten naar hem toe gekropen. Aan zijn voeten hield ze stil. Ada kuste voorzichtig zijn zwarte uiteraard blinkend gepoetste schoenen en zocht wanhopig naar een teken van Anders’ goedkeuring. Als hij nou tenminste maar iets zei, wist ze in ieder geval dat ze hem beviel of dat ze iets moest veranderen. Anders van zijn kant leek wel een eeuwigheid niet op haar aanwezigheid te reageren. Ada was het liefst gaan huilen, maar zelfs dat dorst ze niet.

Op zijn eigen manier hielp Anders haar uit vertwijfelde situatie. Hij greep haar hoofd bij haar haar en trok haar langzaam omhoog. Nu ze weer op dorst te kijken, zag dat Anders vooral geïnteresseerd naar haar keek. Hij duwde haar gezicht even tegen haar kruis en toen dwong hij haar om op te staan. Vanaf het plafond hingen twee kettingen omlaag tot aan de grond . Anders maakte haar polsen daaraan boven haar hoofd vast met stevige zwarte leren boeien. Daarna maakt hij haar benen vast. Het gevolg was dat Ada met armen en benen wijd gespreid voor hem stond. Al haar kwetsbare delen waren nu volkomen onbeschermd. Nog steeds volkomen zwijgend, kwam Anders naar haar toe. Hij deed een zwarte leren kap zonder ooggaten over haar hoofd. Ada voelde hoe hij de veters achter haar hoofd aan trok. Een moment leek het alsof de kap haar ook gelijk haar adem zou afsnijden en Ada voelde de paniek opwellen. Ze rukte fanatiek, maar natuurlijk volkomen kansloos aan haar boeien. Anders greep haar stevig vast en drukte haar hoofd tegen zijn schouder. Zijn aanraking zorgde er voor dat Ada weer tot rust kwam en ook weer gewoon kon ademen. Er moesten gaatjes in het masker zijn op de hoogte van haar neusgaten en ook haar mond was nog vrij. Ze slikte een aantal keer en voelde zich weer rustig worden. Dat was net op tijd voor de volgende schok, maar het kon natuurlijk ook dat Anders had gezien dat ze weer rustig was geworden en het daarom tijd vond om een stapje verder te gaan. De klemmen op haar tepels deden snijdend zeer. Ada gaf een gil en rukte nu niet uit angst, maar pijn aan haar boeien. Tegelijkertijd voelde ze ondanks alle spanning toch haar kruis gloeien. Anders had daar blijkbaar radar voor. Zijn hand gleed langs haar kruis. Een moment voelde ze hoe twee van zijn vingers heel even doordrukten. Alleen voor Ada haar kruis naar voren kon drukken, waren Anders’ vingers al weer verdwenen. Blijkbaar was ze daarmee toch te ver gegaan, want zonder enige waarschuwing draaide Anders allebei de klemmen op haar tepels een kwartslag om. Ada gilde het uit. Voor ze om genade had kunnen smeken, werd er een knevel voor haar gevoel zo groot als een tennisbal in haar mond gepropt. “Aargghl!” schreeuwde Ada gesmoord in een poging om dat onding uit haar mond te houden.  Zonder dat ze het had gemerkt, was Anders achter haar gaan staan. Hij sloeg zijn armen om haar heen en trok de klemmen van haar tepels. Ada schokte naar achteren tegen Anders aan, die haar stevig vast hield. Met zijn hand streelde hij haar pijnlijke tepels. Voor zover de kap over Ada’s hoofd dat mogelijk maakte, kuste Anders haar in haar nek. Het was het eerste kleine teken van genegenheid sinds hij goedkeurend naar haar topje had gekeken. Ada duwde haar achterwerk in Anders’ kruis en tot haar genoegen merkte ze dat dit toch, zelfs bij Anders, begon te werken. Terwijl Anders’ linkerarm Ada stevig tegen hem aan drukte, duwde hij zijn duim voorzichtig tegen haar anus. Ada begon te spartelen, maar dat wond Anders eerder op dan dat het hem tegen hield. Hij drukte door en Ada voelde eerst pijn en probeerde daarna haar kont ritmisch over zijn vinger heen en weer te bewegen. Anders trok zijn hand terug en gaf haar een klap op haar billen, die gezien al het voorgaande, bijna vriendschappelijk was te noemen. Ze voelde hoe hij daarna haar billen vastgreep en zijn nagels in haar vlees zette. Ada voelde ondertussen ook hoe een straaltje kwijl langs haar mondhoeken liep. De eerste slag raakte Ada zowel letterlijk als figuurlijk als een zweepslag. Ada probeerde haar spieren te spannen om de volgende slagen op te vangen, maar het was zinloos. Anders sloeg niet in één ritme, maar met berekening en hij vond blijkbaar feilloos iedere keer het enige plekje waar ze de slag niet verwachtte. Na een tijdje hing Ada kreunend aan haar boeien en voelde ze niet iedere slag meer apart.

Anders duwde een voor haar gevoel gigantische vibrator met kracht tussen haar drijfnatte benen. Ada kreunde, kwijlde en probeerde haar lichaam over de vibrator te laten zakken, maar haar boeien hielden haar stevig op haar plaats. Anders haalde de vibrator uit haar vagina en duwde deze tegen Ada’s clitoris. Toen Anders deze langzaam begon rond te draaien, voelde Ada een gigantisch orgasme aankomen. “Nee,” zei Anders. “Als je weet wat goed voor je is, zou ik dat niet doorzetten.” Ada probeerde haar aangolvende orgasme met alle macht tegen te houden, maar hoe ze ook haar best deed; ze hield het niet. Terwijl ze nog na aan het hijgen was, sneed de pijn van de zweep als mes door haar lijf. Als Ada had gedacht dat Anders haar de eerste keer gemeen sloeg, werd ze nu wel uit de droom geholpen. Als straf voor haar zonder toestemming verkregen orgasme, sloeg Anders genadeloos op haar edele delen. Ada kreunde en beet in haar knevel, maar uiteindelijk kwam er niet meer uit dan wat gemurmel. Ada voelde dat ze een volgend orgasme ondanks het nadrukkelijke verbod van Anders niet meer tegen kon houden.

Anders nam Ada mee naar een hoek van zijn ruimte. Hij had haar handen met handboeien op haar rug vastgezet. Haar handboeien zaten vast aan een halsband. “Voorzichtig,” zei Anders. Ada voelde dat haar voet tegen een soort emmer of tobbe stootte. “Nog één klein stapje,” zei Anders. Met wat hulp van Anders stapte Ada in de tobbe. “Goed zo,” zei Anders. Ada voelde hoe Anders haar halsband vastmaakte aan een ketting, die blijkbaar van het plafond was vastgemaakt en boven de tobbe hing. “Stil staan,” commandeerde  Anders. Ada voelde iets korreligs over haar voeten stromen. “Goed luisteren,” zei Anders. “Zolang je stil staat, is er niets aan de hand. Als je een voet optilt, komen er gegarandeerd erwten onder je voet. Dat wil je niet.” Ada kreunde toen het tot haar doordrong in wat voor soort positie ze was verzeild geraakt. “Vooral stil blijven staan,” zei Anders bijna gemeend mild. Ada slaakte uit frustratie  een kreet. “Goed zo lieverdje,” zei Anders, “gooi het er maar uit.” Terwijl ze daar stond en vooral probeerde niet te bewegen, raakte Ada haar gevoel voor tijd volkomen kwijt. Ze wist niet hoe lang het duurde voor de kramp in haar benen toch te erg werd en ze haar rechterbeen een heel klein beetje optilde. Hoe voorzichtig ze dat het ook deed; er kwamen toch een paar erwten onder haar voet. Eerst probeerde Ada de pijn nog te negeren, omdat ze heel goed wist dat iedere beweging het alleen maar erger zou maken. Toen de kramp te erg werd, tilde ze haar been maar helemaal op. Dat zorgde voor een moment verlichting, maar toen ze haar voet weer neerzette, sneed de pijn door haar voetzool. Ada begon te jammeren, maar dat hielp natuurlijk niet echt. Toen ze uiteindelijk ook haar linkerbeen optilde, kwam haar volle gewicht op haar andere been terecht. Ada probeerde de pijn te verminderen door op haar tenen te gaan staan. Hoewel er nu minder erwten in haar voetzool drukten, deden die wel nog meer pijn. Ada voelde hoe Anders haar beet pakte. Hij deed blijkbaar een riem onder haar schouders door en maakte deze zo te voelen vast aan dezelfde ketting waaraan Ada ook al vast zat met haar halsband. Ze kon nu even haar voeten intrekken en haar gewicht op haar oksels laten rusten. Dat was natuurlijk verre van ideaal, maar het gaf haar voetzolen wel even enige verlichting. “Je mag me dadelijk laten zien hoe dankbaar je bent,” zei Anders, maar het klonk voor Ada amper geruststellend. “Nu ik je zo heb geholpen, zal ik nog wat voor je doen. Ik ben gewoon te goed voor je.” Ada vroeg zich af wat Anders nu weer van plan was, maar het volgende moment wist ze het al. De al trillende vibrator werd weer in haar vagina geduwd. Alleen maakte Anders hem dit keer met een riem om haar middel vast. Ada werd volkomen overweldigd door de verschillende emoties. De pijn en de orgasmen vochten in Ada’s lichaam om voorrang. Ada hing kreunend aan haar riemen en dreigde ieder ogenblik haar bewustzijn te verliezen. Ze merkte pas dat Anders haar los had gemaakt toen ze tegen hem aanviel en hij haar opving. Met een krachtige beweging zwaaide hij haar over zijn schouder en droeg haar weg. Ze voelde hoe Anders haar op een matras of zoiets legde. Anders deed eindelijk die vreselijke kap van haar mond. Ada deed haar mond een aantal keer open en dicht en probeerde haar kaken weer een beetje te ontspannen. “Goed zo,” zei Anders, “dat zie ik graag.” Hij trok Ada aan haar haar omhoog en drukte zijn penis tegen haar gezicht aan. Ada deed haar mond open, sloot haar ogen en begon als een wanhopige te zuigen. Eindelijk hoorde ze Anders kreunen van genot. Hij duwde haar hoofd bijna in zijn kruis. Ada moest haar best doen om niet te kokhalzen of te stikken, maar ze hield bijna verbeten vol. Anders zou, of hij wilde of niet, genieten van haar onderwerping. Ze voelde hoe Anders verstijfde en daarna klaar kwam met een zachte grom. Anders was er blijkbaar de man niet naar om te brullen, maar Ada hoorde hem zwaar ademen terwijl zijn penis in haar mond verslapte. Zijn greep op haar hoofd werd ook iets lichter en daar maakte Ada gebruik van om haar hoofd iets naar achteren te doen en alles zo snel mogelijk door te slikken.

Anders maakte Ada los en tilde haar op. Alleen dit keer deed hij dat veel voorzichtiger dan de vorige keer. Hij wierp haar dit keer niet over zijn schouder, maar hij droeg haar bijna als een baby naar de badkamer, die naast deze ruimte was gebouwd. Met een kracht, die Ada niet meer van een man op die lijftijd had verwacht, legde hij Ada zachtjes in het bad. Hij kreunde niet eens toen hij door zijn knieën ging en haar neerlegde. Breuer zette de kraan aan en liet het bad langzaam vol lauw water lopen. Ada deed haar ogen dicht en kreunde toen ze het warme water op haar voetzolen voelde. Ze rekte zich uit in het echt enorme bad en gooide alvast wat water over haar uitgewoonde vagina. Het lauwe water zorgde voor een pijnlijke tinteling, die haar bijna opnieuw deed klaar komen, maar Ada hield zich in. Ze was als de dood dat Anders haar zou betrappen. Anders kwam bij haar op de rand van het bad zitten. Hij gaf haar een glas wijn. Ada moest de neiging om het in een keer naar binnen te gieten, onderdrukken. “Jij gaat echt heel diep,” zei Anders met iets van oprechte bewondering in zijn stem. Ada glimlachte en liet zich langzaam in het steeds hoger komende water zakken. Alleen haar tepels dreven nog net boven water.  “Geniet er maar even van,” zei Anders. “Je zult je krachten nog nodig hebben.” Ada hoorde de kille dreiging in zijn stem, maar het kon haar op dit moment niets schelen. Ze zweefde ergens op de grens van haar bewustzijn. Deze man was het ergste en het beste dat haar ooit was overkomen.

Anders’ goede bui duurde niet heel lang. Zonder wat te zeggen, trok hij stop uit het bad. Voor Ada er zelfs maar over na had kunnen denken of ze wel of niet wilde of durfde protesteren, trok Anders haar langzaam, maar onstuitbaar uit de badkuip omhoog. Het viel Ada op dat Anders juist op zulke momenten bijzonder zwijgzaam was. Omdat hij zijn arm omlaag deed, had Ada geen andere keuze dan met gebogen hoofd achter Anders aan te strompelen. Hij ging met haar terug naar de eetkamer. Daar maakte hij haar polsen weer achter haar rug vast en dwong haar op haar knieën. Daar duwde Anders Ada’s hoofd in zijn schoot. Ada liet haar hoofd in zijn kruis rusten en vroeg zich af wat er zou volgen, maar dat was een anticlimax. Anders zette de televisie aan en de hufter ging daarna op zijn gemak naar een actualiteitenrubriek kijken. Ada probeerde een keer voorzichtig haar hoofd op te tillen, maar Anders drukte dat weer terug in zijn schoot. Ada had graag voorzichtig in zijn kruis gebeten om hem in ieder geval nog toch tot enige actie te bewegen, maar ze dorst niet. Anders was niet direct de man, die je ongestraft uitdaagde. Toch merkte ze wel tot haar grote genoegen dat haar voorzichtige gewroet in Anders’ kruis toch wel tot een lichamelijke reactie leidde. In Anders’ broek zat inmiddels toch weer een bobbel, die er daarvoor niet zat. Dat wist ze heel zeker.  Dat Anders’ aandacht voor de actualiteitenrubriek nu toch een stuk minder werd, bleek wel uit het feit dat hij Ada blinddoekte en daarna zo te horen zijn broek en schoenen uit deed. Ada zocht op de tast met haar mond Anders’ kruis. Toen ze zijn penis had gevonden, wist ze in ieder geval dat ze weer zijn volle aandacht had. Zonder toestemming te vragen, nam ze zijn penis vol in haar mond. Misschien was Anders daar wel erg boos over, maar als het zo was, won zijn hartstocht het toch voor het moment van zijn boosheid. Ada gleed langzaam langs Anders’ penis omlaag en drukte haar hoofd in zijn kruis. Anders kreunde en Ada genoot van Anders’ emoties. Hij trok langzaam zijn penis terug. Ada was eigenlijk blij toe, want ze was bijna in Anders’ penis gestikt, maar ze was te trots om dat toe te willen geven.  De rest van de tijd gebruikte Anders haar vooral een beetje als speeltje. Hij liet haar zijn voeten kussen en likken en af en toe gaf hij haar een klap met zijn vlakke hand op haar billen. Een paar prikte hij even met een vinger is Ada’s anus, maar het was allemaal meer ‘Spielerei’ dan serieus. Tot Ada’s frustratie leek Anders weer veel meer geboeid door de toestand in het Midden-Oosten dan door haar toch onmiskenbare inspanningen. Tot haar genoegen hoorde Ada het eindmuziekje van het programma en zoals ze al had gehoopt, had Anders nu tenminste ook weer aandacht voor haar. Hij greep Ada bij haar nek en dwong haar om nu echt werk te maken van het likken van Anders’ voeten. Blijkbaar trok hij zich boven Ada’s  hoofd af, want er vielen verschillende druppels sperma op haar rug.

Ada had gehoopt dat haar martelgang nu eindelijk ten einde was en dat het tijd werd om samen na te genieten. In plaats daarvan trok Anders de nog steeds blinddoekte en geboeide Ada omhoog en trok haar mee. Ze deed haar best om niet te struikelen, maar in tegenstelling tot Breuer stuurde Anders haar maar een heel klein beetje bij. Breuer vond het oprecht zielig als ze viel. Het leek er op dat het Anders helemaal niet zoveel kon schelen of ze viel of niet. Ondanks Anders’ in ieder geval voelbare gebrek aan belangstelling wist ze toch zonder al te grote problemen bij de blijkbaar door Anders gewenste bestemming te komen. Hij dwong haar om op een soort van plastic matras te gaan liggen. Ada vond het akelig en plakkerig, maar Anders ging gewoon door waar hij mee bezig was. Ada voelde een soort hele strakke slaapzak langs haar hele lichaam worden dicht geritst. Eén moment dreigde ze in paniek te raken, maar Anders drukte haar hoofd weer stevig omlaag. Zijn greep had voor Ada toch, ondanks alles, iets geruststellends. Haar hele lichaam en hoofd werd nu als door een slaapzak uit het leger totaal bedekt. Alleen haar neus en mond staken er nog uit, maar door de knevel in haar mond was ademhalen door haar mond bijna onmogelijk. Anders kneep nu Ada’s neus dicht. Ada worstelde met haar boeien en met de hele ‘slaapzak’ . Ze dreigde weer in paniek te raken, toen Anders haar neus los liet. Ada haalde gejaagd en diep adem. Ze hoorde Anders lachen. Hij stond blijkbaar op en liet haar daar achter. Ada hoorde tenminste een deur dichtslaan en daarna een sleutel omdraaien.

Ada wist eigenlijk niet of ze wakker werd of door de zachte tikjes in haar gezicht weer bij bewustzijn kwam. “Het is zes uur in de ochtend,” zei Anders. “Ik weet niet hoe laat je op je werk moet zijn, maar ik ging er maar vanuit dat zes uur altijd vroeg genoeg zou zijn.” Ada had het even moeilijk met het zich oriënteren. In eerste instantie wist ze helemaal niet waar ze was, maar toen kwam alles van de vorige avond weer bij haar terug. Anders wees haar de badkamer en vertrok toen weer. Echt een zorgvuldige minnaar ben je niet, dacht Ada. Ze liet het warme water over zich stromen en bedacht toch met enige trots hoe ze Anders uiteindelijk toch opgewonden had gekregen. Aan de andere kant viel het ontbijt enorm tegen. Breuer gaf haar altijd het gevoel na iedere uitputtende nacht dat zij heel bijzonder voor hem was, maar Anders had alleen brood, crackers en muesli neergezet. “Wil je koffie of thee?” vroeg hij nog, maar verder ging zijn gastvrijheid niet. Ada hoopte eerst nog dat het allemaal onderdeel was van een door haar nog niet begrepen spel, maar de werkelijkheid was blijkbaar veel prozaïscher. Anders had gewoon alle interesse in haar verloren en probeerde haar nu zo snel als maar een beetje acceptabel mogelijk was, weg te werken. Ada was gewoon een van Anders’ avontuurtjes en het moest haar vooral niet het hoofd stijgen. Ada at haar muesli met lange tanden op en voelde zich misbruikt door een gruwelijke, wrede, oude man. Ze had zich echt helemaal aan hem gegeven. Ze had alles gedaan wat hij wilde en waarschijnlijk nog meer, maar het had zo te zien allemaal geen enkele indruk gemaakt. De kus, die Anders aan Ada gaf bij wijze van afscheid was niet eens zo zeer kil als wel ongeïnteresseerd. Ada voelde zich beroerd. Het enige goede nieuws was, stelde ze met enige galgenhumor vast, was dat ze dit keer wel erg ruim op tijd op haar werk zou zijn.