Ada sloeg nog slaapdronken haar arm Breuer heen. Ze voelde
en voelde nog een keer, maar haar hand kon hem niet vinden. Met tegenzin deed
ze een oog open om te kijken waar hij was. Toen ze zag dat hij niet meer naast
haar lag, bleef haar hand toch nog even
door woelen. Dat hielp natuurlijk ook niet; hij was echt uit bed gegaan. Ada
ging rechtop zitten en keek op de wekker; het was acht uur en absoluut geen
tijd om op te staan als je vrij had. Ada bleef nog even liggen in de vage hoop
dat Breuer even naar het toilet was gegaan, toch goed mogelijk op zijn
leeftijd, stelde ze grimmig vast. Maar toen de vreselijke waarheid tot haar
door was gedrongen dat Breuer echt was opgestaan, besloot ze toch nog maar even
te proberen om verder te slapen. Ze rolde
zich een paar keer door het bed, maar ze wist zelf ook heel goed dat het
allemaal vergeefse moeite was. Ada ging nijdig op de rand van het bed zitten.
Afschuwelijke man, dacht ze. Zo’n vroege opstaander. Ada haatte dat soort
types.
Toen ze beneden kwam, kon ze Breuer eerst nergens vinden.
In de keuken zag ze dat Lidl al te eten had gekregen. Rotbeest, dacht Ada.
Breuer was ook niet in de huiskamer. Ada twijfelde er over of ze eerst koffie
zou gaan zetten of eerst Breuer zou gaan zoeken, maar uiteindelijk besloot ze
dat het misschien wel zo netjes was om toch eerst de gastheer te gaan zoeken.
Dat bleek overigens minder ingewikkeld dan ze had verwacht, want Breuer zat met
zijn rug naar haar toe in lotushouding op zijn eigen warande. “Goedemorgen,”
zei hij. “Lekker geslapen?” “Wat doe jij
nou?” vroeg Ada verbaasd. “Ik mediteerde,” zei Breuer, die opmerkelijk vlot
opstond. Ada moest toegeven dat die man nog steeds echt ongelofelijk lenig was;
het bleef haar verbazen. “Doe je dat vaker?” vroeg Ada. “Wat?” vroeg Breuer.
“Mediteren,” zei Ada, die zich verbaasde over Breuers korte-termijn-geheugen. Net
een goudvis, dacht ze. “Iedere ochtend,” zei Breuer. “Ik kan het echt iedereen
aanbevelen.”
“Blijkbaar ook goed voor je geheugen,” mompelde Ada
ironisch, maar Breuer hoorde het gelukkig niet. “Ik heb je nog nooit zien
mediteren,” zei Ada. “Logisch,” zei Breuer droog. “De eerste keer was je
dronken en de tweede keer was ik alleen maar bezig met voor jou koffie te
zetten. Dat was al ingewikkeld genoeg.” Het klonk voor Ada toch allemaal wel
een beetje verwijtend. “Voor jou wel,” zei Ada. “Je hebt echt geen enkel lerend
vermogen.” Breuer keek haar aan met een blik waarvan Ada de achterliggende
gedachten maar niet wilde raden. Ze sloeg haar armen om haar heen en begon hem
hartstochtelijk te kussen. “Doe niet zo flauw,” zei ze tegen Breuer toen hij
zijn armen slap langs zijn lichaam liet hangen. Breuer zei niets en Ada voelde
zich alweer onzeker worden. Breuer
merkte dat blijkbaar, want hij sloeg nu alsnog zijn armen om haar heen en
beantwoordde haar kus door met zijn tong diep in haar mond binnen te dringen. “Je
bent raar, je doet me pijn en je kan gewoon geen koffie zetten,” zei Ada die
zich nu heel stevig tegen Breuer aan drukte, “maar ik heb geloof ik nog nooit
zoveel van iemand gehouden.” Breuer zei
niets, maar drukte haar nog iets steviger tegen zich aan.
Na de koffie, die Ada maar had gemaakt, gingen ze nog even
in de tuin zitten. De Polder begon als iedere zomer weer langzaam te
verkleuren. “We hebben een uitnodiging,” zei Breuer. “We?” vroeg Ada.”Nou,” zei
Breuer, “eigenlijk ik, maar misschien wil je wel mee.”
“Leuk,” zei Ada, die al blij was dat Breuer haar zomaar
naar iemand mee nam. “Waar gaan we eigenlijk naar toe?” “Een kennis van mij organiseert één keer per
jaar een groot feest,” zei Breuer. “Leuk,” zei Ada voor de tweede keer. Breuer
knikte een keer nadenkend. “Niet leuk?” vroeg Ada. “Ach,” zei Breuer, “hij is
een beetje anders.” ”Wie,” vroeg Ada. “Anders,” zei Breuer. “Schrijft hij ook
sprookjes?” vroeg Ada. Breuer schoot even in de lach. “Anders was meer, of
eigenlijk leek meer de sprookjesprins voor veel vrouwen, maar eigenlijk is het
meer een soort repelsteeltje.”
“Zoiets als jij,” zei Ada plagerig, maar ze zag aan Breuers
gezicht dat hij serieus was. “Nee hoor,” zei Breuer, “bij Anders liepen de
vrouwen uiteindelijk altijd weg.”
“Bij jou ook,” zei Ada met een uitgestreken gezicht. “Ja,”
zei Breuer, “maar tenminste onbeschadigd.”
Ada dacht aan die kleine slet van een Lisa, die Breuer zo ongeveer had
opgevoed tot die o zo leuke Lisa waar iedereen zoveel van had gehouden.
Misschien was er dan inderdaad wel een verschil tussen die Anders en Breuer.
“Wat maakt hem dan anders?” vroeg Ada nu toch wel serieus geïnteresseerd. “Hij
was soms echt wreed,” zei Breuer. “Aan de andere kant kon Anders ook de beste
vriend zijn, die je je maar voor kon stellen, maar…. ik zou niet graag zijn
vriendin zijn.” Ada legde haar hoofd op Breuers schoot. “Dan blijf ik toch maar
bij jou,” zei ze, “ondanks het feit dat je echt de enige man bent, die ik ken,
die geen koffie kan zetten.” Breuer moest er wel om een beetje om lachen, maar
waarschijnlijk meer om Ada een plezier te doen dat hij het echt grappig vond.
Ada kreeg zelden de kans om iets van Breuers verleden te
leren kennen en daarom wilde ze alles weten over die Anders. Of Breuer het
wilde of niet; op deze manier moest hij toch ook iets over zichzelf vertellen. “Waar
ken je die Anders eigenlijk van?” vroeg
Ada zo onschuldig mogelijk. Ze had van haar interview met Werner wel geleerd
dat ze toch veel doorzichtiger was dan ze had gedacht. “Gewoon via zaken,” zei
Breuer. “Toen wij een geldschieter zochten, had Anders net zijn fabriek
verkocht.” “Fabriek?” vroeg Ada. “Chocola,” zei Breuer. “Hij maakte chocolade
paashazen en dat soort dingen. Je kan het je niet voorstellen, maar zijn
familie was er erg rijk door geworden.”
“Ach,” zei Ada, “ waarom niet? Anderen worden rijk met
magazijnstellingen.” “Software,” verbeterde Breuer haar. “Software voor
magazijnen.”
“What ever,” zei Ada en ze nestelde zich warm op Breuers
schoot. Nu hij een keer wat wilde vertellen, moest ze er van profiteren. “Je
had toentertijd bij ons op de universiteit een bureau dat bemiddelde tussen
studenten met een slim idee en geldschieters,” zei Breuer. “Anders deed zijn
naam eer aan. Hij was echt Anders. En wat meer is; wij begrepen elkaar direct.
Anders was een vrouwenmagneet en daarnaast ook nog ongelofelijk dominant.”
“Klinkt wel echt als jouw vriend,” zei Ada en ze kuste
Breuer in zijn nek. Breuer keek toch wat bedenkelijk. Ada sloeg haar armen om
Breuer heen.
Breuer mocht dan zijn sentimentele buien hebben en zijn
twijfels hebben bij de manier waarop Anders met vrouwen om ging, maar tot Ada’s
schade bleek zijn geheugen prima te zijn. Hij had haar al op bank uitgekleed en
haar daarna meegenomen naar een ruimte waar ze nog nooit was geweest Breuer maakte haar zwijgend vast aan het
aanwezige andreaskruis. Hij blinddoekte
haar. “Zo,” zei hij rustig, maar dreigend, “volgens mij was jij vandaag in een
opstandige bui.” Hij pakte haar tepels vast en streelde die tot ze hard werden.
Het maakte Ada ongelofelijk geil, maar ze had geen moment de illusie dat het
allen bij dit kleine genot zou blijven. Ze
voelde Breuers hand langs haar kruis glijden. “Zo,” zei hij goedkeurend.
“Volgens mij hebben we er zin in.” Ada hield haar mond, want ze ging er vanuit
dat alles wat ze zou zeggen, het voor haar alleen maar erger zou maken. Dat
bleek het volgende moment al te kloppen toen Breuer eerst op haar linker- en
het volgend moment, voor ze van de schrik en pijn was bekomen, ook op haar
rechterborst een tepelklem zette. Ada
gaf een gil en rukt aan haar boeien, maar die waren van stevig leer en de kans
dat ze los zou komen was verwaarloosbaar. “Ik heb iets speciaals voor je,” zei
Breuer. Daar was ik al bang voor, dacht Ada terwijl de snijdende pijn in haar
tepels over ging in een verschrikkelijk gevoel dat nog steeds gedeeltelijk uit
pijn, maar vooral uit verschrikkelijk genot bestond. “Dit gebruiken ze in de
Verenigde Staten om koeien in beweging te krijgen,” zei Breuer onheilspellend.
“Wat denk je? Zou jij er door in beweging komen?” de schok kwam totaal
onverwacht. De hufter had het apparaat op haar clitoris gezet en haar een stroomstoot
gegeven. Ada rukte aan haar boeien, maar daardoor vlogen haar borsten ook
omhoog. De pijn in haar tepels was bijna ondragelijk. “Aaauw!”schreeuwde ze.
“Wat wil je van me?” vroeg ze daarna dringend en smekend. Ada was in haar werk
gewend te onderhandelen en probeerde dat nu ook met Breuer. “Wat moet ik doen?”
smeekte ze. “Ik doe echt alles, maar laat deze pijn alsjeblieft ophouden.” Ze
hoorde Breuer een moment kort lachen. “Alsjeblieft, alles wat je maar wil.”
“Maar dat doe je al schatje,” zei Breuer. “Ik wil namelijk dat je pijn lijdt.”
Ada moest haar best doen om niet te gaan huilen, maar de tranen sprongen
spontaan in haar ogen. Breuer gaf haar nog een stroomstoot gegeven op haar
clitoris. Ada schokte opnieuw met haar lichaam, maar wist haar bovenlichaam
grotendeels stil te houden. “Steek je
tong uit,” zei Breuer. Ada begon te huilen terwijl ze haar tong uit stak.
“Nee,” smeekte ze met haar mond open. Het volgende moment voelde ze de schok op
haar tong. “Alsjeblieft,” smeekte ze, “Alsjeblieft.” Breuer haalde de klemmen
van haar tepels. Een golf van pijn en genot ging door haar heen toen haar
tepels eindelijk van die vreselijke klemmen waren bevrijd en zich hopelijk weer
een beetje herstelden. “Bedank me maar,” zei Breuer. “Dank u wel meester,” zei Ada.
Het was de eerste keer dat ze hem zo noemde, maar om van die pijn af te komen,
had ze wel alles willen beloven of zeggen. “Goed zo,” zei Breuer hoorbaar
zelfingenomen. “Je leert snel.” Als beloning kust hij haar op haar mond. “Maar
we zijn er nog niet voor vandaag. We gaan een spelletje spelen. Ik geef jou een
stroomstoot en jij telt. Als je je vertelt, beginnen we gewoon opnieuw. Snap je
dat?”Ada knikte en huilde zachtjes. “Goed,” zei Breuer. “Na iedere stoot zeg je
de hoeveelste het is en daarna: Dank u meester. En als je het goed doet, ben je
dan bij tien klaar.” Ada voelde de eerste stroomstoot. “Een,” zei ze. Breuer
wachtte even met de tweede stroomstoot. “Fout,” zei hij. “Geeft niets hoor. We
beginnen gewoon opnieuw.”
”Hoezo?” vroeg Ada. “Ik heb toch keurig geteld.”
“En het Dank u Meester?” vroeg Breuer gespeeld
vriendelijk. Ada worstelde van
frustratie met haar boeien, maar het was allemaal zinloos. “Ben je er klaar
voor?” vroeg Breuer. Ada knikte opnieuw en zette zich huiverend schrap. Na de
eerste stroomstoot wist Ada nu prima wat er van haar werd verwacht. “Een. Dank
u meester.” Breuer kuste haar op de mond. “Zie je wel,” zei hij troostend, “zo
moeilijk is het allemaal niet.” Ada zei keurig het verplichte lesje op. Alleen
bij acht vergat ze bijna het “Dank u meester.” Volgens mij vergeet je wat,” zei
Breuer en dan moeten we weer opnieuw beginnen. “Dank u meester,” zei Ada snel.
“Dank u meester.” “Twee keer is te veel,” zei Breuer, maar voor vandaag zullen
we het door de vingers zien. De laatste
twee keer deed Ada keurig maar snikkend haar plicht.
Breuer maakte Ada los van het kruis. Ze viel tegen hem aan,
maar hij pakte haar op en nam haar in zijn armen. Nadat hij haar even had
getroost, was het weer gedaan met de pret. “Ik heb dorst,’ zei Breuer en daarom
heb ik voor jou ook wat. Hij maakte haar armen vast achter haar rug en dwong
haar op haar knieën. Breuer duwde Ada’s hoofd omlaag. Ze voelde een metalen
bakje. “Drink,” zei Breuer. Ada begon gehoorzaam te drinken. Ze kon zich op dit
moment niets voorstellen wat ze niet zou doen als hij het zei. Nadat ze met
enige moeite wat water binnen had gekregen, trok Breuer Ada aan haar haren weer
omhoog. Ze voelde zijn stijve penis in haar gezicht. Ada was nu blij dat ze wat
had kunnen drinken en dat haar mond niet meer zo droog was. Ada nam Breuers penis in haar mond en begon
gehoorzaam te zuigen. Toen ze merkte dat Breuer opgewonden werd, voelde ze
ondanks alles haar eigen lustgevoelens ook weer terug komen. Toen Breuer kwam,
legde ze haar hoofd op zijn schoot, maar al Breuers agressie leek wel verdwenen
op het moment dat hij was gekomen. Hij zakte door zijn knieën en hield Ada
stevig vast. Zijn hand gleed langs Ada’s clitoris en greep deze toen stevig
vast. Voor Breuer maar zelfs het begin van beweging had kunnen maken, kwam Ada
met een luide gil. Nagenietend en
naschokkend had ze de grootst mogelijke moeite om niet om te vallen. Breuer
ving haar op en tilde haar daarna in een grote zwaai op. Ada voelde zich totaal
leeg. Ze had het idee dat ze bijna naar zichzelf keek toen Breuer haar naar het
grote bed bracht. Hij legde haar er neer
en kuste haar een keer op haar voorhoofd. Ada staarde naar het plafond, maar ze
moest uiteindelijk toch in slaap zijn gevallen. Toen ze zich er weer bewust van
was, dat ze wakker was, zat Breuer naast haar in het bed te lezen. Met nog wat
stijve spieren probeerde ze tegen hem aan te kruipen. Breuer legde zijn boek
weg en ging over haar heen liggen. Hij kuste eerst haar voorhoofd en toen haar
neus. De kus op haar mond was dit keer zacht en teder. Daarna kuste Breuer haar
nek, haar borsten en haar vagina. Ada voelde zich weer langzaam wegglijden in
een soort trance in het schemergebied tussen waken en slapen.
Ada werd wakker en keek een keer om zich heen. Ze knipperde
een keer met haar ogen. Het leek wel of de hele wereld er vandaag gewoon net
wat scherper uit zag dan normaal. Ze bleef even ontspannen naar het plafond
kijken. De lamp aan het plafond was haar eigenlijk nog nooit zo opgevallen. Het
was een zwarte rond schijf met daarop een melkwitte grote glazen schijf
gemonteerd. Vast iets uit Zweden, dacht Ada, maar misschien was het, Breuer een
beetje kennende, iets heel duurs. Ze rekte zich ontspannen uit, maar de pijn in
haar schouders herinnerde haar weer opeens aan gisteravond. Klootzak, dacht ze
en ze meende het intens. Breuer was echt te keer gegaan als een beest. Nu ze er
goed over nadacht voelde ze ook haar borsten nog steeds. Ze drukte zich weer
terug in de kussens en probeerde weer het gevoel van trance dat haar gisteren
zo had overrompeld terug te halen, maar ze begreep zelf ook wel dat dat
vergeefse moeite was.
“Goedemorgen,” zei Breuer. “Je hebt je weer eens uitgesloofd,”
zei Ada toen ze hem met een heel blad binnen zag komen. “Ik heb zelfs koffie
gezet,” zei Breuer trots. “Het moet niet gekker worden,” antwoordde Ada. Ze
merkte dat ze stierf van de honger. “Daarom kan ik nou nooit mediteren,” zei
Breuer. “Ik moet altijd voor jou zorgen.”
“Ik heb last van mijn schouders,” zei Ada, die het helemaal
niet erg vond om Breuer zich toch een beetje schuldig te laten voelen. “Oh,”
zei Breuer, maar hij maakte niet echt de indruk, dat hij daar echt mee bezig
was. “Echt,” zei Ada met een benepen stemmetje en een pruillipje. Breuer
besmeerde een geroosterde boterham met boter. “Wat wil je er op?” vroeg hij.
“Je negeert me,” stelde Ada vast. Breuer knikte bevestigend. “Marmelade of
kaas?”
“Nou, doe dan maar marmelade,” zei Ada pragmatisch. “Heb je eigenlijk nog andere hobby’s?” vroeg
Ada aan Breuer. “Anders dan?” vroeg Breuer met nog halfvolle mond. “Dit,” zei
Ada, terwijl ze op haar mishandelde borsten wees. Breuer antwoordde niet, maar
keek nadenkend naar zijn koffie. “Niet echt,’ zei hij uiteindelijk. “Ik heb nog
nooit iemand meegemaakt, die zo weinig behoeftes heeft als jij,” zei Ada. “Waar
word jij nou echt enthousiast van?”
“Van jou,” zei Breuer voorspelbaar, “maar verder weet ik
het echt niet.”
“Je bent altijd met alles zo vreselijk gereserveerd,” zei
Ada. Breuer haalde zijn schouders op. “Ik heb stropdassen verzameld,” zei hij
toen met een grijns. “En toen?” vroeg Ada. “Ik draag nooit dassen,” zei Breuer
droog. “Dat was dus ook best kansloos.” Ada
besloot niet door te vragen; ze wist al van te voren dat Breuer haar met een
kluitje in het riet zou sturen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten