Ada VII (44.000 Woorden III)

“Vind je mij oud?” vroeg Ada. Breuer, die weer eens aan het worstelen was met zijn koffiezetapparaat, keek verbaasd op.  “Vindt u mij lang?” vroeg Breuer aan Ada. Nu was het haar beurt om verbaasd te kijken. “Iets van een televisieserie waar ik vroeger weleens naar keek,” zei hij. “Ik ben serieus,” zei Ada. “Sorry,” zei Breuer. “Waarom zou ik jou in Godsnaam oud vinden?” Ada haalde haar schouders op en keek wat moeilijk. “Ik heb begrepen dat je vorige, o zo leuke en geweldige vriendin een stuk jonger was.” Breuer keek haar eerst verbaasd aan en schoot toen in de lach tot hij zag, dat het Ada bittere ernst was. Het huilen stond haar nader dan het lachen. Breuer liet dat verdomde koffiezetapparaat van hem zowaar even met rust en sloeg zijn armen beschermend, maar ook wat hulpeloos om haar heen. “Schatje toch,” zei hij troostend tegen haar terwijl haar tegen zich aan trok. “Wat gaat er ook af en toe in dat hoofd van je om?” vroeg hij. Ada wist eigenlijk niet of ze boos was, of juist droevig. “Hoe denk je dat het is om altijd van iedereen te moeten horen dat die Lisa van jou zo geweldig was.”

“Van wie heb je dat dan gehoord?” vroeg Breuer. “Nou, van iedereen,” zei Ada terwijl ze zich er van bewust dat ze klonk als een twaalfjarig meisje. Breuer hield haar nu stevig vast en Ada wist niet of ze zich los wilde worstelen of juist tegen hem aan wilde kruipen. “Heb ik iets gezegd?” vroeg Breuer. “Ik hou van je en ik vergelijk je nooit met een vorig vriendinnetje.”

“O,” zei Ada honend. “is dat wat we voor je zijn, gewoon vriendinnetjes?” Ze wist zelf ook wel dat ze onredelijk was, maar het was sterker dan zij zelf. Breuer vond nu blijkbaar ook dat ze zich aanstelde, want ze zag de uitdrukking op zijn gezicht veranderen van ‘begripvol’ naar ‘licht ironisch.’ Het was zo’n moment dat ze zijn gezicht zag bevriezen en hij afstand nam. Ze had dat gezicht al verschillende keren gezien, maar nog nooit als hij naar haar keek. Ze kroop tegen hem aan en begon te huilen. Breuer streelde haar, maar voor haar gevoel had het wat mechanisch.  Ada slikte een keer. “Sorry,”  zei ze. “Ik stel me aan.” Ze zag hoe Breuers zich weer langzaam ontspande. Het leek wel of die man emoties haatte. Breuer veegde de tranen van haar wangen en was weer zijn volkomen begripvolle zelf. “Wat is er nou aan de hand?” vroeg Breuer. “Je kent me,” zei Ada. “Ik zoek altijd alles uit en voor ik dat interview met Werner had waar ik je over heb verteld, heb ik het digitale archief van de Hoekse Bode goed doorgenomen. Jij staat op een aantal foto’s en bijna altijd met die slet.” Ze zag Breuers gezicht toch weer enigszins betrekken. “Sorry,” zei ze, “maar toen ik rond ging vragen, bleek iedereen haar allemaal zo geweldig te vinden.” “Logisch,” zei Breuer. “Lisa was, of beter gezegd is een fantastische vrouw, maar ze is ook weg.” “Hoe bedoel je?” vroeg Ada. “Toen Lisa hier nog gewoon rond liep, hadden zij en Werner regelmatig bonje,” zei Breuer. “Pas als de ergernissen van het dagelijks leven weg zijn, denken we dat mensen heiligen zijn.” Ada liet het allemaal maar even op zich inwerken. “Heb je nog wel contact met haar?” vroeg Ada toch een beetje benepen. “Zelden,” zei Breuer. “Ze heeft me laatst nog via de mail gevraagd of ik als referentie op wilde treden.” “Waar ging het mis tussen jullie?” vroeg Ada. “Het ging niet mis,” zei Breuer. “Het was gewoon op.”

“Vond je dat erg?” vroeg Ada. “Ik vond het verschrikkelijk,” zei Breuer. “En zij vond het trouwens ook verschrikkelijk.”  Ada hield verder haar mond en Breuer ging maar weer eens proberen om koffie te zetten. Nadat Ada Breuer nog even had laten tobben, vond ze het genoeg. Ze duwde hem zachtjes opzij. “Laat mij maar,” zei ze, “je leert het echt nooit.”

Omdat praten over de ex van je vriend nou niet echt de manier is om de stemming te verhogen, vermeed Ada dat onderwerp zorgvuldig. In plaats daarvan kroop ze op de bank voorzichtig tegen hem aan. Toen Breuer even niet op lette, gaf ze Lidl snel een zwieper. Breuer had er gelukkig geen erg in. Breuer pakte haar voorzichtig bij haar nek en drukte haar hoofd in zijn kruis. “Ik bijt,” dreigde Ada terwijl ze probeerde zich uit Breuers greep te worstelen. Breuer lachte een keer ironisch. “Kleed je maar uit,” zei hij terwijl hij haar los liet. “Als ik dat nou niet wil,” zei Ada. Breuer nam niet eens de moeite om te reageren. “Jij gaat er altijd maar vanuit dat ik precies doe wat jij zegt,” mokte Ada terwijl ze zich uitkleedde. Ze draaide ook nu weer net iets meer met haar kont dan noodzakelijk was, maar Ada deed haar best om het ook niet te overdrijven. Hij hoefde echt niet te denken dat ze het altijd zomaar leuk vond om zich voor hem uit te kleden. Toen ze zich had uitgekleed, ging ze preuts met haar handen voor haar borsten en vagina voor hem staan. “En nu?” zei ze uitdagend. Breuer bekeek haar goedkeurend. “Weet je,” zei Ada, “een slavenmarkt was wel iets voor jou geweest. Dan had je je vrouwen eerst uitgebreid kunnen bekijken en keuren.”

“Heerlijk,” beaamde Breuer. “Kom eens hier.” Ada knielde voor hem neer. Breuer pakte een paar handboeien en maakte haar polsen achter haar rug vast. Ada voelde hij ze nat werd. Breuer duwde haar hoofd zachtjes in zijn kruis. Ada zag de gigantische bobbel dwars door zijn broek. Ze wilde een opmerking maken over een rol pepermunt, maar ze bedacht zich op het laatste moment. Naast lief en teder kon Breuer soms ook, als hij daarvoor in de stemming was, een echte rotzak zijn en daarom besloot Ada maar om haar mond te houden. Nadat Breuer Ada ook nog had geblinddoekt en gekneveld gleed zijn hand langs haar kruis. Ada kreunde zachtjes, maar probeerde vooral niet te bewegen. Hoe meer zij haar best deed, des te meer draaide Breuer zijn hand weg. Hij pakte haar stevig bij allebei haar tepels vast. Hoewel Ada voorbereid was op de pijn, voelde het toch als een messteek toen hij in een keer allebei haar tepels een kwart slag draaide. Ze beet in haar knevel en kreunde in een mengeling van pijn en genot. In een natuurlijke reflex probeerde ze haar lichaam naar achteren te trekken, maar dat verhoogde alleen maar de pijn. “Nee,” zei Breuer, die nog steeds haar tepels stevig vast had. “Dat gaan we niet doen.”  Als troost kuste hij haar vol op de mond, maar door haar knevel kon Ada zijn kus, hoe ze ook nu weer haar best ook deed, maar amper beantwoorden. “Ik heb een verassing voor je,” zei Breuer en Ada voelde zich al wat ongemakkelijk worden. Breuers verassingen hielden meestal niet veel goeds in.  Zonder verdere uitleg duwde Breuer iets gigantisch en trillend ding in haar vagina. Ada kreunde en probeerde weg te komen, maar Breuer hield haar en de vibrator stevig vast. Ada gooide haar hoofd naar achteren, maar dat loste ook niets op. Ze had geen andere keuze dan een enorm orgasme te krijgen dat voor haar gevoel maar duurde en duurde.  Hevig naschokkend en kwijlend hing Ada in Breuers armen. Ze murmelde wat voor zich uit, maar ze kwam pas weer bij zinnen toen Breuer haar knevel los maakte en zijn penis in haar mond naar binnen duwde. Ze zoog eerst voorzichtig, maar daarna steeds harder. Ze hoorde Breuer kreunen en voelde zich ondanks haar eerdere orgasme toch weer opgewonden worden. Breuer haalde zijn penis uit haar mond. Ze hoorde hem kreunen. Hij drukte haar hoofd weer in zijn schoot. Ada bleef stil met haar gezicht op Breuers penis liggen. “Beest,” murmelde ze, maar Breuer hoorde het niet, of hij reageerde gewoon niet.