Inge XIV

Maud en Kim kwamen precies op het juiste moment. Die ochtend was het nieuwe gezelschap gearriveerd. Marga, de zus van Breuer had dit gezelschap geregeld en Inge vond dat je dat aan de dames kon zien. Er waren weliswaar een paar heren meegekomen, maar het algemeen bestond het gezelschap uit het vrouwen, zoals Inge zich voorstelde uit het Gooi. Ze hadden alles tot en met het programma toe zelf georganiseerd en Bart kon zijn rol volkomen beperken tot die van verhuurder. “Is Marga zelf niet meegekomen?” vroeg Inge. Bart schudde zijn hoofd. “Ze heeft het het naar eigen zeggen te druk, maar ik weet het niet…” “Wat weet je niet?” vroeg Inge. “Volgens mij heeft ze een vriend.” Inge kon het zich slecht voorstellen: de ongenaakbare Marga, die een vriend zou hebben. “Echt waar,” zei Bart, “Ada en Breuer dachten het ook.” Voor Inge waren de wonderen de wereld nog niet uit. “Een dorpsonderwijzer met drie kleine kinderen,” vulde Bart aan, “en het schijnt nog echte liefde te zijn ook.” Daarnaast waren nu ook de eerste echte campinggasten gearriveerd. Er was nu een Nederlandse familie waarvan de twee puberdochters uitstraalden vooral dood te willen en een bejaard Belgisch echtpaar met een camper. “Zie je wel,’ zei Inge plagerig, “toch gewoon een camping.”

Omdat Inge de dames niet kende, was Bart maar naar Beziers gereden waar de bus uit Nederland een tussentop had voor hij verder richting Spanje reed. Tegen alle verwachtingen in, was de bus dit keer prompt wel op tijd en Bart moest zich haasten. Inge zag Bart en de dames dus voor het eerst toen ze het terrein op reden. Een meisje dat zo sprekend op Bart leek dat het Maud wel moest zijn, sprong uit de auto en gaf Inge hartelijk een hand. “De nieuwe vriendin van mijn oom,” zei Maud blij. “Hij heeft de hele weg over je op zitten scheppen..” Bart keek als altijd op zulke momenten maar een beetje moeilijk weg. “Deed hij dat dan nooit over zijn vorige vriendin?” vroeg Inge liefjes. Maud kleurde en voelde zich zichtbaar ongemakkelijk. “Ik pest je maar,” zei Inge. Ze gaf Maud een kus op haar voorhoofd. “Je bent nu ook een beetje mijn nichtje.” Maud liet het allemaal gelaten over zich heen komen. Kim stond er wat postpuberaal welwillend ironisch naar te kijken. Inge was er van overtuigd dat ze diep in haar hart alle volwassenen belachelijk vond, maar dat ze slim genoeg was om dat achter een inderdaad zeer overtuigende glimlach te verbergen. Net een van mijn stagiaires, stelde Inge vast. Slim en vriendelijk, maar eigenlijk ongenaakbaar.  Bart van zijn kant werd duidelijk niet gehinderd door dit soort reserves. Hij was duidelijk blij om allebei de meiden weer te zien. “Dit is Kim,” stelde hij het meisje aan Inge voor. Inge gaf haar een hand. “Kim kan ik al vanaf haar eerste,” zei Bart bijna vaderlijk trots. “Als ik Maud weleens op ging halen bij de kinderopvang kwam Kim ook altijd even buurten.” Bart in een zelfgekozen vaderrol was iets nieuws voor Inge, maar ze zag zelfs bij Kim nu even iets van echte spontaniteit in haar ogen. Bij de blijkbaar prettige herinneringen aan Bart viel ze even uit haar rol. “Zoek eerst maar een plekje,” zei Bart en dan gaan jullie daarna douchen.  We eten over een uurtje.”  Hij keek de meiden, die met hun rugzakken liepen te slepen nog even na. “Trotse oom,” zei Inge mild. “Ik ken ze al hun hele leven,” zei Bart. Inge gaf hem een kus op zijn wang. Het verbaasde haar iedere keer weer hoeveel verschillende kanten die man had.

Het nieuwe gezelschap kostte weinig tijd en moeite en de campinggasten amuseerden zichzelf gelukkig ook wel en zo was er de eerste avond even tijd om met zijn vieren op het terras te zitten. Hoewel zowel Bart als Inge inmiddels de gewoonte hadden om met een oog op de gasten te letten, was er ook wel ruimte voor een gesprek. “Ik vind dit soort busreizen echt verschrikkelijk,” zei Maud, “naar Salou was natuurlijk nog erger, maar,…” ze maakte haar zin niet af, omdat ze er blijkbaar vanuit ging dat iedereen zelf wel wist hoe erg zo’n busreis. Inge was nooit verder met een bus geweest dan de wintersport en ook zij kon zich nog wel herinneren dat dat een hele onderneming was geweest. “De bus van Ho Chi Minh Stad naar Hue is pas een bezoeking,” zei Bart. “Niet zo opscheppen oom,” zei Maud, “je weet best dat wij allemaal nog nooit in Vietnam zijn geweest.” Ze keek Inge vragend aan, maar schudde haar hoofd. Bart keek zijn nichtje wat meewarig aan, maar liet het daarbij. Inge kon zich gewoon niet voorstellen dat ze ooit zo ontspannen met Bart om zou kunnen gaan. Kim had alleen maar wat geproest; net als Maud kende ze Bart al veel te lang om echt onder de indruk te zijn. Daarna vertelde Maud vrolijk verder over haar avonturen in ‘die vreselijke bus’ en hoe ze uiteindelijk niet meer hadden geweten hoe ze moesten gaan zitten. Het was een pointeloos verhaal, maar Maud bracht het in ieder geval overtuigend tot Bart vond dat het bedtijd was. “Morgen moeten we allemaal vroeg weer op en ik verwacht wat van jullie.” Tot Inge’s verbazing stonden de meiden eigenlijk zonder morren op. “Hoe laat staan we morgen op?” vroeg Kim. “Wij om half zeven,” zei Bart en als jullie om zeven uur opstaan, is dat verder prima.” Vooral Kim keek een keer erg moeilijk, maar draaide zich daarna om om naar de tent te gaan. “Jij ook Kim,” zei Bart. Kim keek hem maar een keertje meewarig aan. “Tot mogen dames.” Bart sloeg zijn arm om Inge heen toen hij de meiden zag vertrekken. “Kleine kinderen worden groot,” zei hij tegen Inge en gaf haar een kus op haar haar. We lijken wel een getrouwd stel met puberdochters, dacht Inge en ze kroop tegen Bart aan. “We worden oud,” zei Bart en Inge was zich er maar al te zeer van bewust dat het waar was.

Nu de camping begon te lopen en ook de kamers steeds regelmatiger gevuld werden, begonnen Inge en Bart inderdaad steeds meer op een getrouwd stelletje te lijken. Het runnen van een camping als deze vereiste een ijzeren zelfdiscipline en dat betekende vooral ook vroeg naar bed en dan ook daadwerkelijk slapen.  Inge was inmiddels blij met de aanwezigheid van Maud en Kim, want zonder hen zou de hoeveelheid werk al heel snel te groot zijn geworden. En privacy hadden Bart en Inge toch al niet meer. Wonen in Frankrijk werd steeds meer werken in Frankrijk. Natuurlijk was het leuk, maar vakantie werd het steeds minder. Inge merkte nu tot haar schrik dat ze een paar ongemerkt aan het uitrekenen was wanneer ze weer terug kon naar Nederland. Het ziekenhuis was misschien niet alles en Bart Jan was zeker niet alles, maar als je maar lang genoeg geen vrij weekend hebt gehad, ga je de gedachte daaraan vanzelf waarderen.

Omdat het nu toch echt onmogelijk werd om de het bespreken van haar vertrek nog langer uit te stellen, trok Inge toch maar een keer de stoute schoenen aan. Het moest er toch een keer van komen. Bart viel naast Inge op het bed. “Ik ben kapot, maar het loopt in ieder geval goed.”  Inge had moeite om zich goed te houden, maar voor ze zichzelf weer onder controle had, had Bart het al gemerkt. Hij sloeg bezorgd zijn arm om haar heen. “Wat is er?” vroeg Bart bezorgd. “Ik ga naar huis,” zei Inge. Het was er in een keer uit. “Ik wil naar huis,” vervolgde ze snikkend. Ze kroop tegen Bart aan, maar dorst hem niet aan te kijken. Bart zei niets. Hij bleef doodstil liggen. “Ik houd echt van je,” zei Inge, maar ze begreep zelf ook wel dat het op dit moment alleen maar ijdele praat was. “Echt waar,” zei ze ondanks alles nog maar een keer. “Zeg eens wat terug.” Bart zei niets en Inge keek voorzichtig omhaag naar Barts gezicht. Hij keek moeilijk, zoals hij altijd moeilijk keek als hij met emoties werd geconfronteerd. “Goed,” zei Bart zonder stemverheffing, “is er nog iets dat ik kan doen of zeggen om je je mening te laten veranderen?” Inge ging stil aan haar kant van het bed liggen en ze merkte natuurlijk maar al te goed dat Bart dit keer niet naar haar toe kroop om haar te troosten. Ze begreep het wel; eigenlijk moest zij nu Bart troosten, maar in plaats daarvan, bleef ze maar stil liggen luisteren. Het duurde lang voor ze Bart rustig hoorde ademen. Inge vermoedde dat hij nu toch in slaap was gevallen, maar Inge zelf was blij toen het half zeven was en ze eindelijk gebroken haar bed uit kon kruipen.

De volgende dag deed Bart zijn best om aardig te zijn, maar Inge voelde de kilte maar al te goed. “Begrijp je het?” vroeg ze aan Bart terwijl ze samen zwijgend aan de ontbijttafel zaten voor de meiden kwamen. Bart knikte een keer bevestigend. “Dat wel,” zei hij, “maar ik vind het niet leuk. Ik vind het vreselijk.”

“Ik ook,” zei Inge. Bart keek haar een keer aan met een vleugje ironie. Hij had natuurlijk gelijk. Als ze het echt zo vreselijk vond, kon ze het binnen een minuut omdraaien. Gelukkig werd de ongemakkelijke stilte doorbroken door de komst van de meiden, die de vorige avond nog even het dorp in waren geweest en nu honderduit hadden te vertellen over hun avonturen met een paar Franse jongens. “Weet je zeker dat je oude oom dat wil horen?” vroeg Bart aan Maud. “Haar vader en moeder willen het in ieder geval niet horen,” zei Kim droog, “dan maar haar oom en tante.” Bart schoot in de lach en het leek gemeend, maar Inge voelde zich vreselijk. “Tja,” zei Bart, “misschien wil je oom het ook niet horen.” Voor Maud maakte het allemaal niet uit; ze vertelde vrolijk verder over een zekere Jean, die wel heel erg zijn best had gedaan, maar uiteindelijk niet kon kussen. “We moeten aan de slag,” zei Bart tegen de meiden, “Inge blijft nog maar een paar dagen en ik wil graag dat zij in ieder geval nog even van haar vakantie kan genieten.” Maud keek even verbaasd, maar besloot toen onverwachts haar mond te houden. Haar blik deed ook Kim verstommen. “Wij beginnen wel met de toiletten,” zei  Maud en ze nam Kim mee. “Waarom deed je dat nou ?” vroeg Inge een beetje treurig aan Bart. “Lieverd,” zei Bart ernstig, “tot nu toe had ik het idee dat wij samen iets aan het opbouwen waren, maar als dat niet het geval is, zou ik niet meer dan een uitbuiter zijn wanneer jij zou blijven werken. De laatste week wil ik dat je alleen maar aan jezelf, de zee en het zwembad denkt.” Er was natuurlijk geen speld tussen te krijgen, maar Inge vond Bart intens gemeen. Hij nam nu alvast afstand. Ze kende hem inmiddels goed genoeg; hij zou de komende week de voorkomendheid zelve zijn, maar hij zou haar ook overal buiten houden. “Ik ruim in ieder geval nog even af,” zei Inge. “Merci,” zei Bart bijna hartelijk, “dan kan ik alvast aan de douches beginnen.”

De rest van de week had Inge het idee dat ze toeschouwer was, die naar zichzelf keek. Bart was vriendelijk, voorkomend en zorgde voor haar, zoals hij voor iedere blijkbaar zeer gewaardeerde gast zou zorgen. Dat Bart gekwetst was, was wel duidelijk, maar Inge kon het niet uitstaan dat hij niet tegen haar schreeuwde. Als Inge eerlijk was, kon ze niet eens echt zeggen dat ze buiten werd gesloten. Alle spelers speelden gewoon keurig hun stuk uit en iedereen sprak keurig zijn zinnen uit, maar iedere goede regisseur zou zien dat de geest uit het stuk was. De meiden bleven gewoon aardig, maar de onverwachte vertrouwdheid die Inge met Maud had gehad, was ook weg. Kim was de enige, die er nog een keer met Inge over sprak. “Ik hoorde dat je weer terug gaat naar Nederland,” zei ze tegen Inge toen die op het terras zat en haar uiterste best deed om de indruk te wekken dat ze aan het lezen was. Inge haalde haar schouders op. “Hij vindt het erg,” zei Kim, “hij zal het nooit zeggen, maar hij vindt het verschrikkelijk.” Inge knikte een keer. “Ik ook.” Kim keek haar verbaasd aan. “Waarom ga je dan?”  Inge nam eerst nog maar een slok van haar wijn. “Soms gaan dingen zo,’ zei ze en ze maakte een verontschuldigend gebaar. “Toen Alfred, mijn vriend in Groningen ging studeren, maakte hij het uit,” zei Kim, “Ik vond het verschrikkelijk, maar hij was er van overtuigd dat het toch uit zou gaan. Hij vond dit voor iedereen eerlijker en in ieder geval voor zichzelf gemakkelijker. Na drie maanden was hij terug en wilde hij ook weer verkering.” Inge schoot in de lach. “En toen?” vroeg ze. “Wat denk jezelf?” vroeg Kim zelfgenoegzaam. “Hij heeft nog maanden achter me aan gelopen.” Inge zuchtte een keer. Wat wist zo’n kind van banen en hypotheken?  “Je had en hebt  gelijk,” zei Inge, “maar in ons geval is het anders.”

Bart zwaaide Inge in de stilte van de ochtend uit. De avond daarvoor hadden ze nog met elkaar gegeten. Het was gezellig en bijna ongedwongen geweest. ’s Avonds hadden Inge en Bart nog samen over de camping gelopen en naar de verschillende bungalows gekeken waarvan er inmiddels een geruststellend aantal was verhuurd. Inge had maar zoveel mogelijk gezwegen. Ze had Bart willen vragen of hij het zonder haar wel redde, maar ze wist niet wat ze met zijn antwoord aan zou moeten. Als hij ‘ja’ zou zeggen, en dat was waarschijnlijk de waarheid, zou ze zich afgewezen voelen en als hij ‘nee’ zou zeggen, zou ze zich schuldig voelen. In gedachten zou zei ze ook nog wel honderd keer dat ze zich had bedacht en toch bleef, maar iedere keer opnieuw hield ze uiteindelijk haar mond.  De sterren waren prachtig en bij het zwembad stonden ze samen in het oneindige te kijken. Maar als altijd won de realiteit het ook hier van de romantiek. Twee duidelijk wel erg verliefde pubers kwamen zo innig verstrengeld naar het zwembad dat ze Inge en Bart helemaal niet bemerkten. “Vrienden,” zei Bart mild.  De beide pubers schrokken zich onbedoeld helemaal wezenloos. Daarbij hielp het vast ook niet dat allebei de tieners bij nadere inspectie naakt waren. Bart negeerde dat feit elegant , maar wees hen wel op het feit dat er duidelijk, zowel in het Frans, als het Nederlands een bordje stond dat zwemmen na tien uur verboden was. De beide pubers, die allang blij waren dat het daar allemaal bij bleef, maakten snel dat ze wegkwamen. “Wat zouden ze nu gaan doen?” vroeg Inge. “Ik denk een ander plekje zoeken,” zei Bart. Inge schoot in de lach. “Dat zou ik in ieder geval doen.” Bart sloeg zijn arm om haar heen. “Ik geloof je,” zei hij. Het was allemaal weer even als vanouds.

Pas op de snelweg voorbij Beziers drong het tot Inge door dat ze nu met een snelheid van iets meer dan honderd kilometer per uur afscheid aan het nemen was van haar grote liefde. Tot beziers had ze nog het gevoel gehad dat ze gewoon boodschappen ging doen, maar nu viel het niet meer te ontkennen. Bart had, praktisch als altijd nog een andere route over Parijs voorgesteld, maar Inge wilde alleen maar rechtstreeks naar huis en zo min mogelijk hoeven na te denken. Bij de afslag Remoulins moest ze even huilen, maar eigenlijk ging het allemaal best snel en goed. Ze was vroeg genoeg vertrokken en als het zo doorging, kon ze in een dag thuis zijn.