VIII

Die avond kroop Inge tegen Bart aan. Hij zag er ontspannen uit en lag languit op het bed. “Als we het eens omdraaien?” vroeg ze voorzichtig. Bart keek haar wat glazig aan. “Denk je dat mijn kant van het bed beter ligt?” vroeg hij verbaasd, maar begon al aanstalten te maken om op te staan en rond het bed te lopen. “Dat bedoel ik niet,” zei Inge. “Als ik jou nou eens aan het bed vastzette?” Bart keek haar stomverbaasd aan. “Waarom vroeg hij?”

“Dat lijkt me spannend,” zei Inge en eerlijk gezegd, vond ze het heel spannend; eigenlijk gewoon doodeng. Bart keek wat bedenkelijk, maar hij leek ook vastbesloten om geen spelbreker te zijn, hoe wel het ook wel heel duidelijk was dat hij er niet veel in zag. “Nou,” zei Bart, “ga je gang.” Inge zag dat hij er eens uitgebreid voor ging liggen om te zien hoe dit nou af zou lopen. Ze wilde zich niet laten kennen en ging in de lade van Barts nachtkastje naar de handboeien te zoeken, die hij altijd in een vloek en een zucht te voorschijn wist te toveren. Gelukkig voelde ze de metalen boeien, die ze maar al te goed kende, gelijk met haar handen. Een horde had ze nu in ieder geval genomen. “Heb je ook gecontroleerd of het sleuteltje er ook ligt?” vroeg Bart. “Het zou toch jammer zijn als ik de rest van dan ongetwijfeld miserabele leven  hier vast aan dat bed zat.”  Inge voelde nog even nog door en liet toen triomfantelijk het sleuteltje aan Bart zien. “Laat maar goed duidelijk op het nachtkastje leggen,” zei Bart. Wacht maar, dacht Inge, dadelijk piep je wel anders. Ze maakte Barts pols. Inge deed het voorzichtig, maar toen ze zeker wist dat hij hand er niet meer uit kon trekken, trok ze zijn arm naar de spijlen van het bed. Het was nog een heel gepriegel om de andere boei om de spijl te krijgen. Daarna liet Bart zijn andere arm gehoorzaam omhoog trekken. Toen hij eindelijk vastzat, ging Inge even naast het bed staan. Het was haar nu eindelijk gelukt om een keer de touwtjes in handen te hebben. “Zo,” zei ze met meer opluchting dan voeldoening, “nou heb je niet meer zo’n grote mond.”  Bart reageerde niet. Hij bekeek haar met grote interesse. Inge was zich maar al te bewust dat het nu allemaal op haar neerkwam en voor het eerst had ze het gevoel dat hier ook veel verantwoording bij kwam kijken. Bart kon nu naar eer en geweten zeggen dat hij machteloos was en het allemaal had moeten ondergaan. 

Bart werkte genoeg mee. Hij tilde zijn kont zelfs een beetje op toen Inge zijn onderbroek van zijn lijf stroopte. Nu Bart en hulpeloos en naakt voor haar lag, kreeg Inge haar zelfvertrouwen weer een beetje terug. Ze wilde Bart, zoals haar normaal toch ook altijd lukte, helemaal gek maken. Ze nam Barts penis in haar mond en begon fanatiek te zuigen. Bart kreunde een beetje en Inge had het idee dat ze op de goede weg was, maar er ontbrak toch iets. Ze speelde nog wat met zijn penis en lag er daarna een tijdje naar te kijken. Misschien moest ze nu zijn armen op zijn rug boeien en hem ‘dwingen’ om haar oraal te bevredigen. Alleen de gedachte vond ze eigenlijk al belachelijk. Waarschijnlijk zou de hufter het nog doen ook; alleen om nog meer te benadrukken hoezeer ze zich belachelijk had gemaakt. Het huis had veel slaapkamers en het liefst was Inge nu opgestaan en in een van de andere slaapkamer weggekropen, maar ze kon Bart toch moeilijk zo laten liggen. Aan de andere kant was het natuurlijk zijn ultieme triomf als ze hem nu los zou maken. Om zich toch maar een houding te geven, kuste ze Bart op zijn borst en ging langzaam omhoog met haar hoofd naar zijn gezicht. Hij voor het oog volkomen ontspannen met gesloten ogen op het bed, maar Inge vermoedde dat Bart eigenlijk klaarwakker en zeer alert was.  Inge kuste hem op zijn mond en pakte tegelijkertijd de sleuteltjes. Bart liet zich even gehoorzaam losmaken als hij zich eerst door haar had laten boeien.

Inge ging met haar rug naar Bart liggen. Ze had zich nog nooit voor dezer man geschaamd en hij had haar inmiddels toch wel het nodige aangedaan, maar dit keer voelde ze zich belachelijk. Bart kroop tegen haar aan. Inge kromp in elkaar en ze probeerde hem af te schudden, maar als ze nu op zou staan en weg zou lopen, werd het allemaal nog erger. Bart kuste haar vooral tedere in haar nek en op haar arm. Hij sloeg zijn arm om haar heen en drukte haar tegen zich aan. Eigenlijk had ze verwacht dat hij nu min of meer zijn ‘recht als overwinnaar’ op zou eisen, maar in plaats daarvan, was hij alleen maar begripvol en teder. Inge wist eigenlijk niet wat ze meer haatte. Ze dacht er voor het eerst over om naar huis te gaan. Hoe zou ze morgen Bart nog onder ogen kunnen komen?

De volgende ochtend bleek het probleem zichzelf op te hebben gelost. Toen ze na een onrustige nacht wakker werd, lag Bart ongegeneerd naar haar te kijken. “Wat kijk je?” snauwde Inge. “Het regent,” zei Bart alsof dat alles zou verklaren. “Alleen de zon maakt de Zuid-Franse armoedigheid voor ons pittoresk. Een als ik dan kan kiezen tussen een mooie vrouw of de Zuid-Franse armoedigheid, kies ik voor de mooie vrouw.” Inge kruiste haar armen kuis voor haar borsten. Het was dit keer geen kunstje, maar ze wilde eigenlijk niet dat Bart haar bekeek. Hoe ze ook haar best deed om het te camoufleren; hij zou haar beginnende rimpels zien. Ze was een oude vrouw op haar retour. Bart van zijn kant leek zich helemaal niet bewust van Inge’s deprimerende gedachten of diepe twijfels. Zijn bewondering voor haar leek oprecht en ook absoluut niet te hebben gelden onder haar echec van gisteren.  Als om gelijk te bewijzen dat dit allemaal haar en niet zijn probleem was, kroop hij eerst tegen haar aan en daarna bovenop haar. Zonder verder discussie zette hij Inge nu vast op dezelfde manier als zij hem gisteren had vastgezet. Met toch enig genoegen stelde ze nu cvast dat deze houding hem meer in de stemming bracht dan al haar inspanningen van gisteren. Met een zeer volle erectie ging hij weer op haar liggen. Inge ontspande zich en gaf zich helemaal over. Ze gaf zich over aan Bart, maar eigenlijk ook gelijk aan haar eigen gevoelens. Ze had het nu geprobeerd en het zat er gewoon niet in. Inge was blij dat het initiatief nu weer gewoon bij Bart lag. Zij kon zich nu gewoon overgeven. De verantwoordelijkheid lag nu weer gewoon bij Bart. Die leek overigens onder die verantwoordelijkheid gebukt te gaan.  Met een enthousiasme en een onchtenderectie, die je toch eigenlijk niet van een man van deze leeftijd zou verwachten, begon hij zachtjes op haar heen en weer te bewegen. Zijn penis schuurde meer langs haar kruis dan dat hij daadwerkelijk penetreerde, maar het was genoeg voor Inge om al haar opgebouwde frustratie om te zetten in een bijna peilloze geilheid. Bart beet zachtjes in haar tepels en Inge had al het idee dat ze kwam, maar ze vergistte zich blijkbaar, want Bart stootte nu door en Inge kwam na de tweede stoot. “Nee,” schreeuwde  ze, maar Inge had geen idde waarom ze dat deed. Ze worstelde met haar boeien en probeerde Bart van zich af te schudden, maar ondertussen probeerde ze met haar benen om Bart nog dieper bij haar binnen te duwen. Ze slaakte nog een oerkreet en liet het daarna allemaal maar over zich heen komen. Die periode van lijdzaamheid duurde overigens maar kort, want Bart kwam met een ingehouden gegrom en bleef toen op zijn armen rusten terwijl hij naar haar keek. “Je bent een hufter,” zei Inge terwijl ze in zijn ontspannen gezicht keek. “Het regent,” zei Bart. “En dus?” vroeg Inge uitdagend. Zolang ze hem nog zo gek zou maken, kon ze zich vast wel wat veroorloven. “Ik denk dat ik je vandaag maar gewoon laat liggen,’ zei Bart met een droog gezicht, “als ik dan genoeg krijg van de administratie kom ik weer even langs.” Inge sloot haar ogen; het leek haar eerlijk gezegd heerlijk om hier gewoon ontspannen te liggen wachten tot Bart weer in de stemming was, maar aan de andere kant: als ze dat eenmaal toegaf, was ze iedere controle kwijt. “Als je het maar laat,” zei Inge  en ze hoopte maar dat het een beetje geloofwaardig overkwam. “Lief vragen,” zei Bart, die vastbesloten was om er tenminste nog iets uit te slepen. “Alsjeblieft,” piepte Inge en ze trok zo overtuigend mogelijk een pruillipje. Bart, die nogal gevoelig was voor haar pruillipje kuste haar hartstochtelijk en maakte haar toen toch los en ging lekker naast haar liggen. “Volgens mij moet jij je administratie doen,” zei Inge, maar ondanks Barts blik, vermoordde hij haar toch niet ter plekke.

“Regent het hier vaak?’’ vroeg Inge. Het uitzicht op de tuin vanaf de overdekte warande was prachtig. “’s Zomers niet,” zei Bart, “daarom zijn de boeren er ook zo blij mee als het toch een keertje gebeurt.” Inge had de tuin van Bart nog nooit zo groen gezien.  Het was natuurlijk onzin, maar het leek net of de regen overal de altijd aanwezige lichtgele kleur had afgespoeld. “In de winter kan het hier soms echt kolere weer zijn,’ zei Bart, “maar dan valt het naar onze standaarden nog steeds mee.” Inge geloofde het graag. Een vriendin van haar had jaren geleden een paar jaar in Benidorm gewerkt. Inge had zich wecht verbaasd hoe lang Paulien daarna had kunne  zeuren over hoe koud het wel niet in Nederland was.  “Wat zou je nou doen als ik ewr niet was?” vroeg Inge aan Bart. “Goeie vraag,” zei Bart, “in de winter kan het hier heel erg eenzaam zijn. Je moet er tegen kunnen. Zeker in de winter zijn er nogal wat Nederlanders die dolgraag in een rijtjeshuis in hun eigen geboortestad zouden willen wonen.” Dat herkende Inge wel; ze had het niet eens in de Polder volgehouden. “Hoe los jij dat op?” vroeg Inge. “Misschien is er volgende winter wel iemand, die het hier ook wel wil proberen,” zei Bart met een opmerkelijk vlakke stem. Inge keek de tuin in. Ze dorst Bart niet aan te kijken. Ze wilde niets liever,…. geloofde ze, maar om dan alles in Nederland achter te laten. Bart verbrak als een volmaakte heer de stilte door koffie te gaan halen.

“Ben je weleens in Barcelona geweest?” vroeg Bart. “Lang geleden,” zei Inge, “dat moet nog in de vorige eeuw zijn geweest.”   Bart knikte goedkeurend. De koffie was inmiddels ingewisseld voor een lokale rode wijn en terwijl de regen onafgebroken stroomde, voelde Inge zich toch weer een beetje warm worden en vooral geborgen bij Bart. Zijn opmerking over haar verblijf hier komende winter wilde ze voorlopig nog maar even voor zich uit schuiven. Ze had nog bijna zes weken vakantie en dat was altijd nog langer dan haar moeder, ondanks haar baan in het onderwijs, ooit had gehad. Ze had nog even de tijd. De eerste twee weken waren omgevlogen, maar ze zou wel zien hoe de rest van haar tijd hier verliep. “Eind volgende week komen de eerste betalende bezoekers,” vervolgde Bart zijn eigen gedachten, “als we nog iets leuks willen doen, moeten we het komende week doen.” Inge rekte zich een keer lui uit. Wat ze zoal aan leuks deden, konden ze toch ook gewoon doen als de gasten naar hun eigen bed waren.  “Wat vind je er van om morgen naar Barcelona te gaan?” vroeg Bart aan Inge. “Leuk,” zei ze wat beduusd, maar wel naar waarheid. Het was voor haar gevoel een eeuwigheid geleden dat ze er een keer met Bart Jan geweest. “Goed,” zei Bart met de stelligheid van een man, die weer een probleem heeft opgelost, “staan we morgen vroeg op.” Inge wist ook wel dat ze vooral Bart Jan nog weleens had verweten dat hij altijd zo voorspelbaar was, maar dit was misschien toch ook wel weer het andere uiterste. “Want?” vroeg Inge. Bart keek haar oprecht verbaasd aan. “Hoe stel je dat voor?’’ vroeg Inge, die toch wel graag wat voorinformatie had. “We stappen in de auto,” zei Bart, “en we rijden naar Barcelona.” 

“Zomaar?” vroeg Inge. Ze was natuurlijk niet zo’n control freak als Ada, maar dit ging allemaal te snel. Bart was vooral verbaasd over alle twijfels van Inge. “Het is hiervandaan nog geen driehonderd kilometer,” zei hij, “als we morgen om zeven uur opstaan en om acht uur vertrekken, zijn elf in uur in Mollet en om twaalf uur in Barcelona.  “En wast is Mollet dan?’’ vroeg Inge wat wantrouwig. “We nemen daar een hotel voor twee nachten en nemen daarvandaan de trein.”  Het klonk allemaal heel efficiënt. “Doe je dat altijd zo?” vroeg Inge. “Meestal wel,”zei Bart, “maar zo vaak ga ik nou ook weer niet naar Barcelona.” Inge voelde zich een beetje overvallen en daarom besloot ze lekker onredelijk te zijn. “Alleen als je een vriendinnetje over hebt, zoals ik nu.” Bart haalde zijn schouders op; hij vond het blijkbaar niet de moeite waard om te reageren, maar in plaats daarvan stond hij zwijgend op. Inge bleef verbeten zitten en was vooral boos op zichzelf. Er was geen enkele reden om dit allemaal te doen, maar ze wilde nu ook niet op hangende pootjes achter Bart aan gaan. Ze verheugde zich echt op Barcelona, maar nu moest ze het toch eerst goed maken.

Toen ze Barts kantoor binnenkwam,  zat hij achter zijn computer. “Wat zit je te doen?’’ vroeg Inge een beetje kleintjes. “Te gamen,” zei Bart en hij keek niet op of om. “Ik wist helemaal niet dat jij gamede,” zei Inge. Bart schoot in de lach. “Lieverd,” zei hij, “ik zit ons hotel te regelen.”  Inge had een heel verhaal voorbereid, maar ze besloot er maar vanaf te zien. Blijkbaar nam Bart haar niet altijd even serieus en eigenlijk was dat maar goed ook. Ze duwde zijn stoel opzij en ging hinderlijk aanhankelijk op schoot zitten. Bart liet het allemaal over zich heen komen.

De volgende ochtend was het nog steeds naar Zuid-Franse begrippen een beetje miezerig, maar het leek toch alweer een warme dag te worden. Ook was de bijna onontkoombare gele gloed alweer aardig terug.  Inge had de hele nacht tegen Bart aangelegen en anders dan ze had verwacht, had ze toch gewoon geslapen als een blok. Ze moest het allemaal maar gewoon op zich af laten komen. Uiteindelijk moest ze natuurlijk wel een beslissing nemen, maar nu nog niet. Omdat ze daar nou eenmaal ook niet ontkwam, had ze een keer in haar mail gekeken. Bart Jan had haar bijna afstandelijk gemaild dat de verwarmingsmonteur was geweest. Verder was er natuurlijk de onvermijdelijke vrolijk gestelde update van het ziekenhuis met de jubilarissen en ander heugelijk nieuws waar niemand op zat te wachten. Inge sloot haar mail gauw af. Bart was de auto al aan het pakken en Inge voelde er niets voor om haar stemming te laten verpesten als ze net op punt stond om naar Barcelona te gaan met de man van haar dromen.

Bij Narbonne reed Bart de Péage op. “We zijn nog helemaal niet naar het strand geweest,” zei hij, terwijl  zichtbaar en hoorbaar in een opgeruimde bui was. Bart verheugde zich blijkbaar zelf ook op Barcelona. Inge genoot van de nu snel aan kracht winnende ochtendzon en vond het allemaal best. “Ben je trouwens weleens in Narbonne geweest?” vroeg Bart terwijl hij het kaartje voor de péage uit de automaat trok.. Inge kon het zich niet herinneren.  “Goed,” zei Bart tevreden, “dan gaan we dat nog doen.”  Inge vond het best, maar nu gingen ze eerst naar Barcelona en dat ging voor. “Een ding tegelijk,’ zei ze pedant. De weg, die de veelbelovende naam: ‘La Catalane’ had, was op wat vrachtverkeer na redelijk leeg.

“Waarom gaan we eigenlijk naar dat…..?” vroeg Inge, die de naam van het plaatsje waar Bart het hotel had gereserveerd alweer lang was vergeten. “Mollet,” vulde Bart behulpzaam aan. “Precies,” zei Inge. “Geen speciale reden,” zei Bart, “het hotel daar ligt zo ongeveer naast het station en dan zijn we zo in Barcelona.”  Inge vond het eigenlijk een afknapper, want ze had op een romantische verklaring gehoopt, maar in plaats daarvan, was Bart alleen maar praktisch. Soms, maar Inge probeerde de gedachte weer gelijk weg te drukken, leek Bart niet alleen qua naam op haar man. Bart Jan zou exact dezelfde redenatie op kunnen zetten. Alleen die gaf er dan meestal ook nog een complete cijfermatige onderbouwing bij waaruit even onontkoombaar en onuitstaanbaar zijn eigen gelijk weer eens bleek.

Het laatste stuk van de treinreis reed de trein onder de grond. Op de roltrap naar boven zag Inge al dat ze nu in een wel erg drukke winkelstraat waren terechtgekomen. “De Passeig de Gracia,” zei Bart met de air van een kenner. “Ja, ja,” zei Inge, “ik ben met een kenner op pad.” Tot de lunch vergaapte Inge zich aan de luxe van de grote modehuizen, die hun flagstore hadden aan de schitterende avenue.  Bart leek meer te genieten van haar enthousiasme dan van de stad zelf. Hij moest het handig hebben uitgekiend, want hij wist Inge precies rond twaalf uur bij een terrasje op aan het einde van de Ramblas met nog net zicht op haven te krijgen en op dat gebied was Bart inmiddels volledig verfranst. Wat er ook gebeurde, zo rond twaalf uur werd er gegeten. “Wat wil je?” vroeg Bart aan Inge, “mosselen, kokkels of inktvis?’’ Inge besloot geen risico te nemen. “Wat neem jij?” vroeg ze voorzichtig. “Ik denk kokkels,” zei Bart, “volgens komen de mosselen hier gewoon uit Zeeland. Daar is natuurlijk niets mis mee, maar als ik toch hier ben…”  Inge besloot in ieder geval geen mosselen te nemen, zoals ze eerst nog had overwogen. “Doe maar inktvis,” zei ze, “dan neem ik zo wel een kokkel van jou.”  Bart bestelde het eten in het Engels en nam er maar gelijk een karaf wijn en een karaf water bij. “’s Zomers kan je hier over de hoofden lopen,” vertelde Bart, “maar zo in het voorseizoen is het allemaal nog wel te doen.”

“Kom je hier vaker?’’  vroeg Inge aan Bart. In gedachten zag ze Bart al iedere paar maanden met een volgend vriendinnetje het vaste parcours afwerken.  “Sinds ik in Zuid-Frankrijk woon de derde keer,” antwoordde Bart. “Je krijgt er routine in,” zei Inge met iets meer venijn dan ze bedoelde. “Hoe bedoel je?’’ vroeg Bart een beetje verbaasd.  “Nou,” zei Inge en liet het daar even bij. “Ik stel me aan.” Bart pakte haar hand en kuste die. Het was natuurlijk en begripvol, maar Inge moest zich inhouden om niet boos te worden. “Ik ben een keer in mijn eentje geweest, toen ik hier pas mijn ‘çamping’ had gekocht en ik ben een keer met Breuer en Ada geweest.” Inge pakte Barts hand drukte die tegen haar gezicht. Haar jaloersheid zou haar nog een keer opbreken en ze wist het. Zoals ze ook wist dat  Bart tot nu toe geen enkele aanleiding tot haar jaloezie had gegeven. Eigenlijk mocht alleen Bart jan met recht jaloers en die hoorde je daar nou net weer niet over.

Inge was blij dat ze inktvis had genomen. Hoewel ze de kokkel, die Bart haar gaf, dapper doorslikte, vond ze er niet veel aan. “Blijf even zitten,” zei ze tegen Bart terwijl ze snel opsprong en naar de kiosk aan de overkant van de straat liep. Of ze nou wilde of niet, ze ontkwam er niet aan om een paar ansichtkaarten te versturen. Haar ouders verwachten eigenlijk iedere week een kaart, maar als ze na twee weken geen kaart hadden gekregen, zou haar moeder ongetwijfeld alarm gaan slaan en dat wilde Inge in ieder geval voorkomen. Tot nu toe had ze haar familie buiten de huwelijksperikelen van haar en Bart Jan weten te houden; dat wilde ze ook graag nog even zo houden.

Door de oudste straatjes van de stad langs de oude haven liepen ze naar het park. Bart ging in het gras liggen. “Tot vier uur is de stad toch uitgestorven,” zei hij tegen Inge. Ze ging wat ongemakkelijk naast hem zitten. Je gaat toch niet zomaar in een park liggen,” zei Inge. Bart trok zich zichtbaar niet veel van haar kritiek aan. Inge bleef nog even zitten , maar ze zag dat er veel meer en niet alleen jonge stelletjes in het park waren neergestreken. Min of meer berustend kroop Inge maar tegen Bart aan. Het verbaasde haar dat die kerel echt overal kon slapen. Vast nog in dienst geweest,” dacht ze, maar ze zou het wel vragen als hij weer wakker was.

Inge duwde wat, maar kwam er toen achter dat het Bart was die haar wakkeer kuste en daarom hield ze zich nog maar even slaperig. Ze genoot van zijn zoekende lippen, die haar wangen, haar neus en toen haar mond betastten. “Huhh,” zei ze deels nog echt, maar grotendeels gespeeld slaperig. Inge wist niet of Bart het door had, maar hij ging gewoon door met kussen. “Stop,” zei ze, maar er zat geen overtuiging achter. Bart gaf haar nog twee kussen op haar mond en ging toen rechtop zitten. “Kom,” zei hij, “de stad komt weer langzaam tot leven. We gaan eerst even koffie drinken.”  Dat vond Inge een goed idee, want ze had dorst en ze voelde zich duf. Cafeïne zou haar goed doen.

Zeker aan het begin van de avond was Barcelona een schitterende stad.  “Dat slapen tussen de middag doet ze in ieder geval in de avond goed,” zei Inge. De straten en de terassen waren allemaal goed gevuld en vanaf hun terras hadden Inge en Bart een prachtig uitzicht op de flanerende massa. “Moeten ze niet werken?” vroeg Inge, “moeten ze niet naar huis?” Bart haalde zijn schouders op. “Geen idee,’ zei hij, “maar dat idee heb ik eigenlijk altijd al in Parijs, maar goed…”  Inge nam de laatste hap van haar ijs. Wat kon het haar ook eigenlijk schelen hoe die Catalanen hun leven inrichtten.  “Ik durf het haast niet te zeggen,’ zei ze tegen Bart, “maar ik ben echt moe. Zullen we naar ons hotel gaan?”

Inge keek wat mistroostig naar de vierkante veel te dikke witte boterhammen, die op de tafel van het ontbijtbuffet lagen. Ze legde ze op haar bord en nam hat wat triest mee naar hun tafeltje. “Niet te vreten,” zei Bart bemoedigend, “je moet ze eerst roosteren.”

 “En dan?” vroeg Inge. “Dan zijn ze eigenlijk nog niet te eten,” zei Bart, “maar wel beter…” Het ontbijt in dit hotel viel inderdaad gewoon tegen.  “De ouders van mijn eerste vriendinnetje hadden een huis in Spanje,” zei Bart, “ik heb daar ooit drie weken gelogeerd en drie weken dit vreselijke brood gegeten.” Inge pakte Barts hand vast. “Arme schat van me,” zei ze en ze keek erbij alsof ze het meende. “Steek er maar de draak mee,” zei Bart. Inge knikte hevig ontkennend. Hoewel het brood ook geroosterd nog steeds niet te eten was, nam toch tegen heug en meug nog een boterham. Want Bart inmiddels een beetje kennende, zouden ze weer stevig tegen aan moeten.

De bustour door Barcelona in een  halfopen dubbeldekker was natuurlijk vreselijk cliché, maar Inge genoot er intens van. Omdat Bart gelijk voor het allebei het luxearrangement had genomen, zat een bezoek aan de door Gaudi gebouwde kathedraal gelijk bij de prijs inbegrepen en werden zij onder de meer dan jaloerse blikken van de andere toeristen, die al wel keurig achter de dranghekken stonden, in een keer binnengelaten. Het interieur was meer dan indrukwekkend, maar deed Inge toch vooral een elfenkasteel uit In de Ban van de Ring denken. “Het is raar,” zei tegen Bart terwijl ze hem stevig vasthield, “maar ik kreeg daarnet een soort van hoogtevrees, midden in die kerk.” Bart sloeg zijn arm om haar heen. “Niet onhoog kijken,” zei hij en hij nam haar voorzichtig aan de hand mee de kathedraal weer uit. “Een blevenis,” zei Inge naar waarheid, “maar of ik deze kerk nou mooi vind.” Bart haalde zijn schouders op. “De vorige keer had ik mijn eigen reisgids bij me,” zei hij met een milde grijns. “Echt, een eigen gids?” vroeg Inge. “Ada,” verduidelijkte Bart, “die had natuurlijk weer een een ‘beetje ‘ ingelezen.” Inge schoot in de lach. “Daar is ze goed in,” zei Inge. “Ja,” zei Bart droog, “en ze deelt het graag.” Inge kroop tegen Bart aan om hem niet aan te hoeven kijken, maar ze verdacht hem er sterk van om allang door te hebben dat ook Inge al haar kennis over Katharen en Carcassonne ook maar van de eeuwig belezen Ada had. De rest van de bustocht was gewoon genieten en alles waar ze gisteren al een keer langs waren gelopen nu nog een keer van boven zien.

Nu Inge er eenmaal aan was gewend dat de siësta in Barcelona geen folklore was, maar nog gewoon realiteit, vond ze het eigenlijk wel prettig. Ze kroop dit keer in het park zonder morren tegen Bart aan en viel gelijk in slaap. Bart keek Inge zorgelijk aan. Inge had even moeite om haar gedachten te ordenen, terwijl ze bedacht waar ze was. “Het was verschrikkelijk,” zei ze terwijl ze Bart stevig vasthield. “Ik loop heus niet weg,” zei hij lachend. “Lach er maar om,” zei Inge. Ik had echt een verschrikkelijke nachtmerrie. “Het was hier in Barcelona, in het oude gedeelte bij de haven, maar het was helemaal leeg. Ik liep je te zoeken.  Iedereen die ik het vroeg, vertelde dat je net(!) weg was.  Ik bleef maar rennen.” Bart knikte maar een keer. Er zijn van die momenten dat je beter je mond kan houden.  “Ik moest ook nog naar huis bellen, maar jij had mijn telefoon geloof ik.”  Bart gaf haar een kus op haar voorhoofd. “En toen?” vroeg hij. “Geen idee,” zei Inge, “toen maakte iemand me wakker.”  Bart knikte. “Je lag zo zielig te kreunen in je slaap,” zei hij, “dat me dat toch het meest verstandig leek.” Inge dacht nog even na over de droom. “Ik loop heus niet weg,” zei Bart. Inge glimlachte. “Zelf is mijn dromen ben ik een cliché,” stelde ze spijtig vast. Bart kuste haar. Dat deed hij altijd wanneer hij niet wist wat hij moest zeggen. Blijkbaar vond hij haar ook een cliché.

“We gaan eerst nog even inkopen doen,” zei Bart. Inge nam eerst nog een hap van haar versgeroosterde vreselijke boterham. “Wat wil je hier nog kopen?” vroeg Inge. “Drank,” zei Bart, “dat is hier echt heel goedkoop.” Inge knikte een keer begrijpend. “Brood hoef je hier inderdaad niet te kopen,” zei ze en Inge nam nog een hap. “kleffe zooi.”  Ze pakte Barts handen stevig vast. “Het was echt geweldig,’ zei ze, “ik heb genoten van die stad.” Het was duidelijk dat Bart blij was met haar opmerking. “Ik vind het ook een geweldige stad,” zei Bart, “het is natuurlijk geen Parijs, maar toch…” Inge begreep wel wat Bart bedoelde, maar naar Parijs was ze met Bart Jan geweest en naar Barcelona met Bart. Dat was voor haar toch een wereld van verschil.

Het was die avond wel erg duidelijk dat Bart zich in Barcelona had ingehouden. Al in tijdens het toetje kon hij niet van Inge afblijven. Een paar keer schudde ze hem plichtmatig van zich af, maar gelukkig luisterde hij ook vandaag weer niet.  Nog voor ze het ijs op hadden, tilde Bart haar zonder verdere plichtplegingen op en nam haar mee naar de slaapkamer. “Holenmens,” zei  ze teder. Bart legde haar op bed. Inge besloot er alle boter uit te braden, die er in zat. Ze vouwde haar armen preuts voor borst. Bart bekeek haar met enige misprijzen. Het was duidelijk dat hij even nadacht, maar toen besloot hij het spelletje toch maar mee te spelen. “Stel je niet aan,” zei Bart, maar Inge reageerde niet. Hij mocht er best een beetje moeite voor doen. Bart nam alles maar voor zelfsprekend aan. Bart pakte haar polsen trok haar armen uit elkaar. Het meest ergerlijk vond Inge nog dat het zo duidelijk was dat Bart zich echt inhield en dat hij meer bezig was met te voorkomen dat hij haar echt(!) pijn deed dan dat hij moeite had om haar armen uit elkaar te vouwen. “Lul,” snauwde ze toen Bart bovenop haar ging zitten. Hij kuste haar op haar mond terwijl hij haar polsen stevig vasthield. Inge’s halfslachtige poging om haar hoofd weg te draaien en een even halfslachtige poging om Bart te bijten, eindigden er mee dat Barts tong diep in haar mond binnendrong. Inge kuste Bart hartstochtelijk en begreep tegelijkertijd ook wel dat dit haar ‘verzet’ niet echt geloofwaardig maakte. “Jij mag kiezen,” zei Bart toen hij zijn tong weer uit Inge’s mond had gehaald. “Zo,” zei Inge, “zoveel heb ik anders niet te kiezen bij jou.”  Bart trok een gezicht, dat voor een verontschuldiging door kon gaan,… als hij het had gemeend en dat was overduidelijk niet het geval. “Je kleedt je nu uit en je sputtert niet meer tegen of ik laat je verder met rust.  Inge vond het een smerige streek van Bart. “Je verdient het, dat ik er voor kies dat je me verder met rust laat,” zei ze nijdig. Bart leek er niet van onder de indruk.  Hij ging rustig op het bed liggen en bekeek haar meer met interesse dan met de hitsige blik waarmee hij zo vaak naar haar keek. “Denk je nou echt dat ik me ga uitkleden?” vroeg Inge. Bart reageerde niet en Inge was vastbesloten om standvastig te blijven. Het ergste was dat Bart niet eens de indruk maakte boos op haar te zijn. Als hij al teleurgesteld was en dat moest toch wel haast het geval zijn, liet hij dat in ieder geval niet merken. Toen ze toch wat schuw tegen hem aankroop, sloeg hij gewoon zijn arm om haar heen, maar baarbij bleef het dan weer wel.

Inge ging rechtop in bed zitten. “Hufter,” zei ze nog een keer, “je wil gewoon dat ik het zelf doe.” Bart knikte vriendelijk. “Dat is inderdaad het idee,” zei hij bevestigend.  Nou kon ze daar natuurlijk een drama van maken, maar aan de andere kant liet het toch ook wel zien dat ze indruk op hem wist te maken. Het was natuurlijk gewoon allemaal lulkoek; ze liet zich gewoon door deze vreselijke man manipuleren. Voor de uitkomst maakte al haar gesputter niet uit. Ze trok haar T-shirt over haar hoofd en deed daarna haar slip uit, maar ze deed het allemaal zo lomp mogelijk.  Inge ging op het bed, ze was nu toch gewoon naakt, maar ze deed haar best om vooral uit te stralen dat het allemaal onder protest was. Voor Bart telde blijkbaar alleen het resultaat, want hij ging met een grijns, die Inge wel van zijn gezicht had willen slaan, op zijn gemak op haar liggen.  Ze hield deze houding vol tot Bart zijn penis langzaam bij haar naar binnen schoof. Dat dat op zich al zo gemakkelijk ging, was natuurlijk al een teken aan de wand. Inge sloeg haar armen om Bart heen. Ze zette haar nagels in zijn rug. Het was zowel een teken van hartstocht van protest. Bart negeerde het en begon langzaam heen en weer te bewegen. Het wat eigenaardige ‘voorspel’ had in ieder geval tot gevolg dat Inge ongelofelijk geil was geworden. Na een tijdje was Bart de nagels in zijn rug toch blijkbaar zat, want hij pakte zijn onvermijdelijk handboeien zonder dat hij zijn penis zelfs losmaakte. Het duidde allemaal op veel oefening. Te veel oefening naar de zin van Inge, maar ze vond dit niet het moment voor discussie.

Het viel Inge op dat Bart altijd ontspande wanneer hij haar volkomen in zijn macht had. Nu ze geen kant meer op kon, nam hij uitgebreid de tijd en bleef een tijdje genietend op Inge liggen. Haar schokken en draaien, wond hem blijkbaar verschrikkelijk op.  Eigenlijk lag het varken bovenop haar terwijl zij min of meer al het werk deed. Maar Bart zou Bart niet zijn als zijn dominante streberige karakter toch weer niet de overhand kreeg. Hij ging op zijn arm steunen en stootte daarna een paar keer in een straf tempo door. Door alles wat er hiervoor was gebeurd, kwam hij binnen een paar minuten. Inge bleef uitgeput liggen. Bart gleed n u met een razend tempo met zijn vingers langs Inge’s clitoris. Omdat ze niet meer nodig had, kwam Inge eigenlijk direct, maar Bart bleef maar doorgaan tot Inge letterlijk niet meer kon en helemaal uitgewoond bleef liggen. Bart maakte haar los en Inge kroop tegen hem aan. Bart kuste haar in haar nek en was weer een en al zorgzaamheid.