Inge XIII

“Ik vond die Wim een fascinerende figuur,” zei Inge tegen Bart. Toen de eerste groep met natuurlijk veel bekenden was vertrokken, had ze dat verschrikkelijk gevonden, maar van deze groep zou waarschijnlijk alleen Wim haar bij blijven. “Mee eens,” zei Bart. “Op zijn eigen manier is Willem wel een fascinerende figuur.” Inge rolde zich door het bed. “Zou jij het leuk vinden om van mij een film of foto’s te maken?” vroeg Inge aan Bart. “Nou,”zei Bart bedachtzaam, zoals hij altijd deed wanneer hij tijd wilde winnen, “ik heb liever het levende tegensprekende exemplaar.”  “Als ik weer naar Nederland ben, heb je daar niets aan,” zei Inge. Bart keek een beetje moeilijk. “Ga je terug?” vroeg hij nu volkomens serieus. “Ik denk het wel,” zei Inge, “want ik kan het daar toch zo niet allemaal niet in de steek laten.” Bart zuchtte een keer moeilijk. “Dat is dan duidelijk,” zei hij en hij sloeg zijn arm om Inge heen. Zij begreep ook wel dat niet meer het moment om over een ‘spannende’ fotosessie te praten. Inge had altijd een keer de zwakke kant van Bart willen zien, maar nu het zover was, voelde ze zich verschrikkelijk beroerd. Ze gaf ham een kus op zijn borst. “Ik hou van je,” zei Inge, maar ze wist dat het ook maar gewoon een doekje voor het bloeden was. Bart gaf haar vooral plichtmatig een kus. Om de spanning toch een beetje te breken, begon Inge nog maar weer een keer over Wim. Het leek haar voor nu een veilig onderwerp. Bart, die waarschijnlijk al van zichzelf vond dat hij voor vandaag wel erg veel van zijn eigen gevoelens had laten zien, ging er graag op in.

“Vroeger, in de begintijd,” vertelde Bart, “deed Breuer veel zaken met een kerel uit Rotterdam, die een chocoladefabriek had geërfd. Breuer is ook gewoon een keertje begonnen en had toen net als iedereen een geldschieter nodig. Die kerel hobbyde wat met dit soort films. Hij kickte er blijkbaar op om zijn vriendinnetjes er in mee te laten spelen. En geld zat; dus hij liet Wim het camerawerk doen.” Inge dacht er aan wat aan wat Wim had gezegd. “Als het dan uit was, verkocht hij die filmpjes,” vulde ze aan. “Wim vertelde al zoiets.” Bart gaf haar voorzichtig een kus. “Ik zal je vreselijk missen,” zei hij, “maar ik weet niet of naaktfoto’s of filmpjes daar nou het antwoord op zijn.” Het was natuurlijk zowel vreselijk waar als vreselijk saai. Inge had nooit gedacht dat ze Bart ooit nog een keer saai zou vinden. Inge kroop teghen Bart aan, maar dit keer niet om hem te troosten, maar omdat ze eigenlijk zelf behoefte had aan troost.

“Ga je het eigenlijk wel redden?” zonder mij vroeg Inge. Als Bart het echt niet zou redden, had ze misschien een, ook voor haar zelf geloofwaardig, excuus om toch te blijven. “Als Maud en Kim er zijn voorlopig in ieder geval wel.” Inge keek Bart vragend aan. “Wie zijn Maud en Kim?” vroeg ze wantrouwig. “Maud is mijn nichtje,” verklaarde Bart. “En Kim?” vroeg Inge, die zich op dit gebied niet graag met een kluitje in het riet liet sturen. “Dat is haar vriendinnetje,” zei Bart. “ze hebben dit jaar hun VWO afgemaakt en willen nu wat bijverdienen.” Om haar wantrouwen en frustratie een uitweg te geven, werd Inge bokkig. “Waarom weet ik dat niet?” vroeg ze boos. “Geen idee,” zei Bart, “ik dacht eerlijk gezegd dat je het wel wist.” Inge draaide zich om. “Leuk is dat; ik word overal buitengehouden.” Dit was het moment dat Bart Jan altijd over haar heen kroop en zoete broodjes ging bakken. Dat was natuurlijk geen held, maar hij was op dit gebied wel voorspelbaar en dat was ook wat waard. Bart maakte het haar een stuk minder gemakkelijk. Hij bleef lekker aan zijn kant van het bed liggen.  Inge draaide zich weer terug. “Waarom zeg je niets?” vroeg Inge. “Waarover?” vroeg Bart. “Over die Maud en Kim,” snauwde Inge. Bart keek een keer bedenkelijk, maar bedacht zich waarschijnlijk dat hij geen zin had in ruzie. “Wat wil je over ze weten?”

“Nou,” zei Inge om te beginnen wanneer ze komen. Bart moest er even over nadenken. “Over drie weken geloof ik.” Inge blies een keertje, maar het ware vuur was alweer verdwenen.  Ze kon zelf wel inschatten dat die meiden zo rond de achttien waren en graag wat bij wilden verdienen op een camping. “Het  zijn net zussen,” zei Bart, “ze doen alles samen, tot blijven zitten in de vierde aan toe.” Dat vond Inge dan in ieder geval herkenbaar. “Waar slapen die meiden dan?” vroeg ze. “Ze nemen hun eigen tent mee,” zei Bart, “en als het echt beestenweer is, regelen we wel wat.”

“Dan hebben we helemaal geen privacy,” mokte Inge. “Lieverd,” zei Bart, “het is een camping. Als we hier heel veel privacy hebben, gaan we failliet.” Daarna pakte hij Inge stevig vast. Ze worstelde wel, maar Bart was niet in de stemming voor tegenstribbelen. Bij Bart was seks niet zo zeer bedoeld als goedmakertje, maar meer om te laten zien wie er de baas was. Het tedere goedmaken kwam eigenlijk altijd pas daarna. Eigenlijk was het heerlijk om zo’n voorspelbare minnaar te hebben. Hij moest alleen zijn nichtjes niet opeens uitnodigen. Toen Bart even niet oplette, sprong Inge het bed uit en rende weg. Vooral niet te hard natuurlijk, maar het duurde toch even voor het tot Bart was doorgedrongen dat het haar ‘ernst’ was. Ze hoorde hem de trap afrennen. In de tuin voelde Inge de nog warme buitenlucht op haar lichaam, maar ze had nu geen idee waar ze naar toe moest. Tussen het terras en het grasveld lag een grindpad en Inge probeerde dat uiterst voorzichtig op haar blote voeten over te steken. Bart, die natuurlijk weer eerst had nagedacht en haar nu bloot achtervolgde met wel zijn slippers aan wat natuurlijk geen gezicht was, was in drie sprongen bij haar. “Laat me los gek!” schreeuwde Inge toen Bart haar greep en optilde. Bart wierp haar over zijn schouder. “Oermens!”schold Inge, maar het maakte natuurlijk allemaal geen indruk.

Inge vroeg zich af of wat minder privacy misschien toch niet ook zijn voordelen had. Als Bart zijn frustraties na een ruzie kwijt moest, was hij ook gelijk onvermoeibaar. Daarna sliep hij dan wel weer een gat in de dag, maar daar had ze nu niets aan. Bart had zich niets van haar spartelen aangetrokken en haar terug naar het bed gedragen. Om haar haar wangedrag een keer goed in te peperen, had hij haar met armen en benen uitgestrekt aan het bed gebonden. Daarna had hij haar wel geblinddoekt, maar niet gekneveld. “Gooi het er maar rustig uit liefje,” was het enige dat hij had gezegd. “Je doet me zeer!” schreeuwde Inge. Bart kneep in Inge’s borsten en draaide haar tepels heel langzaam, maar niet minder zeker om. “Lul!” riep Inge, maar Bart negeerde haar geschreeuw en ging in alle rust bovenop haar liggen. “Misschien zouden wij inderdaad een film moeten maken,” zei hij. Inge beet naar hem, maar Bart duwde op zijn gemak zijn penis naar binnen en begon tergend langzaam heen en weer te bewegen. Hij nam er de tijd voor, zoals hij ook de tijd had genomen om haar vast te zetten en haar borsten te kneden. Inge voelde haar boosheid weg zakken. Ze merkte tot haar eigen verbazing dat ze niet zozeer geil als wel vreselijk verliefd was. De aanraking van Barts lichaam en zijn aandacht voor haar waren nu veel belangrijker dan het feit dat hij ondertussen ook nog bezig was om haar met een straf tempo te penetreren. Bart moest de verandering in haar emoties hebben bemerkt, want toen ze hem nog probeerde te bijten, had hij zijn borst buiten het bereik van haar zoekende gezicht gehouden, maar vonden haar lippen zijn lichaam moeiteloos. Ze kuste borst en Bart liet zich nu zakken. Zijn lichaam lag nu volledig over haar heen. Alle verliefdheid ten spijt werd Inge nu toch ook weer gewoon wel geil. Ze greep haar boeien stevig vast en zette zich schrap. Bart, die blijkbaar het idee had dat hij de situatie weer volledig onder controle had, liet zich nu volkomen gaan. Inge voelde hem komen en kwam als reactie daarop zelf ook weer.  Bart bleef liggen en kuste haar gezicht. Inge voelde zich helemaal leeg.

Omdat er de volgende dag toch geen gasten waren, konden ze gewoon samen in bed blijven liggen kletsen zonder de ‘terreur’ van het ontbijt van de gasten, waarvan er natuurlijk altijd tenminste een al om zeven uur ontbijt wilde. “Zo lekker, om zo in het eerste ochtendlicht te ontbijten en de zon op te zien komen.”Inge kon dat soort vroege vogels wel schieten, maar ze lachte altijd maar een keertje dapper en begripvol.  Nu Inge er goed over nadacht, had Bart in het begin in Nederland haar wel een keer verteld dat zijn nichtje met een vriendin naar Frankrijk zou komen, maar toen was ze nog veel te veel bezig geweest met verliefd zijn en had ze nog geen idee wat haar te wachten stond in Frankrijk. “Hoelang blijven de dames?’’ vroeg Inge. “Tot en met de eerste week van augustus,” zei Bart, “dan begint de kennismakingsweek van de universiteit en die willen ze natuurlijk niet missen.” Inge glimlachte een keer. Ze had nog steeds goede herinneringen aan haar eigen kennismakingsweek. “Wat gaat je nichtje doen?” Bart haalde zijn schouders. “Geen idee; iets met heel veel moeilijke Engelse woorden.” Bart ging op het bed zitten. “Iets anders,” zei hij met een ernstig gezicht. “Wat ga jij doen?” Dit was het moment waar ze al die tijd zo tegenop had gezien. “Waar kan ik uit kiezen?” vroeg Inge een beetje timide om tijd te winnen. Het was duidelijk dat deze vraag Bart ergerde en ze begreep ook best waarom. “Blijf je hier? Ga je weer terug. Ga je dan voorgoed terug?” Inge keek naar het plafond. Natuurlijk zou ze veel liever blijven, maar het was de vraag of dat haalbaar zou zijn. Bart Jan kon haar waarschijnlijk wel uitkopen als ze niet al te onredelijke eisen stelde, maar waar moest ze dan hier van leven? Als ze voor een leven in Frankrijk koos, koos ze er ook voor om helemaal afhankelijk van Bart te zijn. “Ik weet het echt niet,” zei Inge, “bij de gedachte dat ik hier weg moet, word ik bijna letterlijk misselijk, maar…..” Ze maakte haar zin niet af. Bart keek wat moeilijk; emoties waren nu eenmaal niet zijn sterkste kant, maar hij vermande zich snel en sloeg zijn arm om haar heen. “Ik zou het leuk vinden als je bleef,” zei hij en gelukkig hield hij het daar bij. Inge bleef doodstil liggen; ze wist dat ze toch een keer een besluit moest nemen.

Bart kwam de volgende dag gelukkig niet terug op het onderwerp van de vorige avond. Als kind kon Inge zich herinneren dat ze aan het begin van de grote vakantie iedere keer weer dacht dat hij dit keer zo lang zou duren dat er daadwerkelijk geen einde aan kwam en ieder zomder was er ook weer gewoon een einde n aan gekomen. Voor nu besloot Inge dezelfde tactiek toe te passen. Ze zou het einde van haar verblijf in Frankrijk tot zo ongeveer de laatste week negeren en dan zag ze wel weer verder. Voorlopig wilde ze alleen maar genieten van Bart en ondanks al zijn kippenkuren zo dicht mogelijk bij hem in de buurt zijn. Hij had nu zowaar gezegde dat hij het leuk zou vinden als zij bij hem bleef, maar ze had nog geen idee hoe ze dat ooit aan de vork moest prikken. Met Bart Jan zou ze er waarschijnlijk wel uitkomen, maar de vraag van het werk bleef. Wilde ze nou echt helemaal afhankelijk zijn van Bart of niet? Het was om gek van te worden.  Bart Jan had haar de hele periode nu twee keer gemaild en de ene keer was om te vragen of het klopte dat een rekening van de Schoonheidssalon Jasmijn nog niet was betaald daar die met enige klem aandrongen op betaling en de andere keer was om door te geven dat ze achthonderd euro terug hadden gekregen van de belasting.  Hij leek zich verbazingwekkend goed zonder haar te redden en haar ook verder niet te missen.  Het was nu alleen de vraag of Inge Nederland niet zo gaan missen.

Om zich voor haar eigen getob af te sluiten, ging ze maar snel met een boek in de tuin zitten. Een van de gasten had het laten liggen en Inge had opgepakt. Tot nu toe had ze altijd in de vooronderstelling geleefd dat ‘Dangerous Liaisons’ een Amerikaanse film was, maar volgens de achterflap was het oorspronkelijk een ruim tweehonderd jaar oud boek met de originele titel: ‘Les Liaisons Dangereuses’  en dat niet alleen; het zou hier ook nog om een literair meesterwerk handelen.  Ada had het vast gelezen, maar die was er nu eenmaal niet en daarom moest Inge nu zelf maar eens uitzoeken waar het over ging.  “Wat lees je?” vroeg Bart. Inge tilde het boek. “Doe maar duur,” zei Bart, “ik wist helemaal niet dat jij Frans kon lezen.” Inge schoot in de lach. “Kennertje van me,” zei Inge ironisch, “dit is de vertaling van een wereldberoemd boek van Laclos.” Ze was de belachelijke voornaam van die kerel even vergeten, maar dat hoefde Bart niet te weten. “Hoe jij ook je best doet; je wordt nooit de Markiezin de Merteuil,” antwoordde Bart en Inge kon hem wel slaan. Ze zocht even snel in de index en zag wie er mee werd bedoeld. “Natuurlijk word ik nooit zo’n slechte vrouw,” zei Inge en ze deed haar best om er devoot bij te kijken. “Hoe kom je nou aan dat boek?” vroeg Bart zonder dat hij op slecht gespeelde zelfbeklag van Inge in ging. “De familie in kamer twaalf heeft het laten liggen,” zei Inge. “Als je het uit hebt, zal ik ze mailen,” zei Bart. “Denk je dat ze het komen halen?” vroeg Inge. Bart stak verontschuldigend zijn handen op. “Je hebt gelijk, die komen natuurlijk heus niet terug voor een boek dat ze zo te zien gratis bij een krant hebben gekregen.” Inge sloeg het boek weer open ging pedant verder met haar boek. Bart ging ook weer verder met zijn gereedschapskist en de bungalows. Het bracht Inge op een idee, maar ze verwierp het gelijk weer. Ze kon best proberen om als een gravin, markiezin of whatever om de klusjesman rond te commanderen, maar ze schatte in dat zij uiteindelijk zelf met rode billen zou eindigen. Volgens de achterflap had de Laclos de Franse Revolutie aan zien komen. Inge wist heel goed dat ze dat niet kon, maar Barts reactie kon ze dan weer prima inschatten.

“Kijk,” zei Bart een beetje ironisch, “ze zijn nog meer vergeten.” Hij legde nog een ander boek bij Inge op het tafeltje.  Volgens de titel heette het boek “Ninonne.’ Het zei Inge niets, maar de kaft liet weinig te raden over. Twee naakte meisje trokken een soort rijtuigje voort waarin andere vrouw nogal zichtbaar zat te genieten van het gebodene. “Nou,” zei Bart droog, “die boeken kunnen we in ieder geval houden, want die zien we hier toch nooit meer terug.” Inge kon het zich wel voorstellen; ze zou zelf ook nooit meer terug durven komen waar ze zulke boeken was vergeten. “Nou, nou,” zei Inge om zichzelf een houding te geven. Ze liet het boek dat Bart haar had gegeven op het tafeltje liggen en weidde zich weer helemaal aan de tweehonderd jaar oude literatuur. Erotisch kon je het met de beste wil van de wereld niet noemen, maar intrigerend was het wel.  Nadat Bart weer was vertrokken om ergens lekker te gaan knutselen, bekeek Inge het andere boek nog een keer. Ze las even snel de eerste bladzij en daarna de rest van het korte hoofdstuk. Ze moest toegeven dat het weliswaar een stuk slechter was geschreven, maar wel spannender. Het liet in ieder geval weinig te raden over. Inge legde het weg, want ze zou zich toch ongemakkelijk voelen als Bart haar met dat boek had betrapt. In plaats daarvan ging ze dapper verder met de eindeloze intriges van de markiezin en haar grote vriend Valmont.  Beiden waren min of meer een karikatuur. Inge geloofde niet dat iemand altijd alleen maar berekenend kon zijn. De goede hoofdpersonen, door de markiezin en Valmont trouwhartig beschreven als ‘kwezeltjes’ of  ‘sukkels’ kwamen Inge toch nog het meest realistisch over. Veel tijd voor verdere onderbouwde literatuurkritiek had Inge trouwens niet, want Bart vroeg haar om te helpen bij het vasthouden van een stortbak en die alledaagse praktijk won het toch van alle intriges op papier.

Na een lunch uit restjes gingen Inge en Bart bij het zwembad liggen. Het was de eerste keer sinds ze hier was dat Inge een keer gebruik maakte van het zwembad. “Je kan er veilig in,” zei Bart, “het is nog amper gebruikt.” Voor zover Inge zich kon herinneren, had het eerste gezelschap met Ada en Breuer alleen de tweede avond met zijn allen in het zwembad gelegen en de krasse vegetarische knarren hadden het zwembad allemaal links laten liggen. “Waarom heb je dat zwembad eigenlijk?’’ vroeg Inge. “Er ligt een prachtig meertje aan de andere kant van het dorp.” “Denk je echt,” vroeg Bart “dat toeristen naar de andere kant van het dorp gaan? Ik kwam vroeger vaak aan een camping aan de Dordogne, maar zelfs die moest een zwembad hebben voor alle gasten die niet in natuurwater wilden zwemmen.” Inge hield haar mond, want diep in haar hart was ze het daar gewoon mee eens. Lekker zwemmen, deed je nu eenmaal het beste in een blauwgeverfde  bak met water. Je wist nooit wat anders ook nog in dat water rondzwom. Het kon best aanstelleritis zijn, maar Inge vond het een vervelende gedachte. “Volgens mij hebben we vandaag het hele complex nog voor ons zelf,” zei Inge en omdat te vieren, deed ze haar bikini uit en kroop tegen Bart aan. “Nou ja,” zei Bart, “volgens mij komt de loodgieter toch niet meer vandaag.“ Hij kleedde zich uit en Inge had alle tijd om hem gedurende dat proces uitgebreid te bewonderen. “Het leven in Frankrijk doet je goed.” Bart bleek blijkbaar in een keer te begrijpen wat ze bedoelde, want hij hield in een keer zijn buik in. “Vanitas,” zei Inge met enig genoegen, “omnia vanitas.” Bart keek wat moeilijk, zoals hij eigenlijk altijd keek wanneer hij zich betrapt voelde. Inge ging op haar knieën zitten en kuste Barts buikje. Het was van haar kant vooral aardig en troostend bedoeld, maar het had op Bart zichtbaar een ander effect.  Inge besloot dat ze het ijzer maar moest smeden als het heet was. Ze nam Barts penis in een keer in haar mond en keek hoever ze kon gaan. Bart, die ook min of meer bij verrassing in deze situatie was beland, wist er even geen raad mee. Inge greep Bart stevig beet bij zijn billen en was vastbesloten om zich dit keer het initiatief niet uit handen te laten nemen. Bart kreunde; hij pakte Inge’s hoofd stevig beet, maar hij liet haar vooral zelf haar gang gaan. Opeens trok hij haar hoofd weg. Na een paar stevige rukken zag Inge Barts sperma in het gras verdwijnen. Bart ging moeizaam zitten. Het was duidelijk dat dit korte onverwachte avontuurtje hem had aangegrepen. “Wees maar blij dat het niet in het zwembad is terecht gekomen,” zei Inge. Bart keek wat moeilijk en ging op het gras liggen. Inge kroop tegen Bart en hij sloeg toen weer als vanouds zijn arm om haar heen. “Heerlijk zo’n ouderwetse beschermende man, dacht ze, maar soms wel een beetje voorspelbaar.