XI

Bart was die ochtend als eerst opgestaan. Inge kroop min of meer haar bed uit. “Het is zeven uur,’ zei ze verwijtend, maar Bart stond onder de douche en Inge betwijfelde of hij het had gehoord.  “Ik heb vakantie,’ zei Inge nog een keer klagelijk, maar vanwege het gebrek aan respons stond ze toch maar op. Het gaf haar de kans om Bart uitgebreid te bekijken terwijl hij stond te douchen en zich niet merkbaar van haar blikken bewust was.  Inge merkte dat ze ondanks het vroege uur nog steeds een warm gevoel kreeg als ze naar hem keek. Het zat blijkbaar diep, stelde ze met genoeg vast.

Bart, die zich niet bewust was van de lieve gedachten van zijn vriendin deed de kraan uit en deed daarna een niet onverdienstelijke imitatie van walrus toen hij het overtollige water van zich afschudde. Jammer, dacht Inge, heel jammer.  Bart ging zich eerst nog met nog gesloten ogen  uitgebreid af staan drogen. “Hallo,” zei hij toen hij eindelijk zijn ogen open deed. “Wat doe jij nou op? Het is pas zeven uur.”  Inge overwoog een moment om Bart een klap te geven, maar in plaats daarvan gaf ze hem een zoen en kroop even lekker tegen zijn nog natte en warme lichaam aan. “Ik werd wakker toen jij er uitging en ach; het is toch ook wel een beetje in mijn belang dat alles hier goed loopt.” Bart gaf haar een kus. Het was de eerste keer dat ze zoiets had gezegd en blijkbaar was het hem niet ontgaan.  "Als ik nu niet ga douchen, gebeurt er nog niets,” zei Inge terwijl ze zich met tegenzin losmaakte. Barts eerste reflex was om haar stevig vast te houden, maar hij kon de logica van haar opmerking niet ontkennen en liet haar daarna toch aarzelend los.  Inge  stapte snel de douchecabine in en liet het warme water over zich heen komen.

Inge was zich er maar al te zeer bewust dat de vakantie nu eigenlijk toch voorbij was, zeker voor Bart.  Vandaag zouden de gasten komen voor de eerste cursus. “ik vermoed dat de meeste gasten hier zo’n beetje vanaf een uur of twaalf gaan arriveren,” zei Bart. Een aantal rijdt de hele nacht door en een groep heeft vast ergens overnacht… Misschien in Beaune.” Hij gaf Inge een knipoog en zij had hem het liefst weer een klap gegeven. Het ontbijt ging dit keer ook een stuk sneller dan de keren hiervoor en het eindeloze verkruimelen van de ochtend was er al helemaal niet bij. Ze liepen samen nog een keertje de bungalows af. Het was eigenlijk overdreven, maar Bart wilde dat alles prefect was.  “De loodgieter komt pas volgende week,” zei hij, “maar voorlopig zijn er toch nog geen tenten.”

“Verwacht je eigenlijk veel tenten?” vroeg Inge. Bart haalde zijn schouders op. “Ik heb echt geen idee,’ zei hij, “het is voor mij echt iets extra’s. Er zijn hier bovendien nog wel een paar andere campings.” Inge moest aan de opmerking van Breuer denken over Barts camping, nu voor haar gevoel al weer eeuwen geleden.  

De ‘grote zaal’ was natuurlijk al lang klaar. Bart mocht dan af en toe de draak met Breuer steken, hij leek vaak meer op Breuer dan hem waarschijnlijk lief was. “Alleen nog een keertje stofzuigen,’ stelde hij tevreden vast. Inge vond zelfs dat overdreven, bovendien had ze een bloedhekel aan stofzuigen, maar ze knikte maar een keer bevestigend. “Zal ik dat doen?” vroeg ze aan Bart. Het gaf haar het gevoel toch nog iets bij te dragen en Bart kon dat al het andere nog een keertje extra inspecteren.  “Als je het wil doen, graag.”  Inge ging braaf de stofzuiger uit het schuurtje halen. Het was allemaal schoon genoeg, maar als Bart dat leuk vond, wilde ze dat ding best een paar keer rondschuiven.

Ada en Breuer kwamen als eerste aan in een Franse auto. “Zo prettig en gemakkelijk,” zei Ada, “de huurauto stond al klaar op het vliegveld.” Ze waren naar Toulouse gevlogen en waren daarvandaan naar Bart en Inge gereden. “Heerlijk,” zei Breuer, die er inderdaad hinderlijk uitgerust uitzag, “nog geen honderdvijftig kilometer.” Ada stond er natuurlijk weer bij met zo’n houding of Breuer de eerste was die ooit op het idee was gekomen om ergens naar toe te vliegen en daar een auto te huren. Al met al was Inge toch gewoon blij om Ada weer te zien. Als ze een keer niet zo idolaat over Breuer deed, en dat kwam helaas steeds minder voor, was het de beste vriendin, die je je maar wensen kon. Terwijl Breuer en Bart samen naar de bungalow van Breuer ging met de air van mannen die belangrijke zaken gingen bespreken, zaten Inge en Ada vredig op het terras. “Lekker,” zei Ada nadat ze een slok had genomen van haar rode wijn, “maar ik wil voorlopig maar een glas.” Inge liet Ada met enige trots de fles zien. Bart koopt die wijn hier direct bij de cave. “Stevig spul,” zei Ada waarderend. “Spijt?” vroeg Ada. “Geen moment,” zei Inge, “eigenlijk alleen dat de eerste drie weken al om zijn en dat ik dadelijk op helft van mijn vakantie zit.” Ada keek haar vragend aan. “Geen idee,’ zei Inge, “ik weet eerlijk gezegd niet eens zeker dat hij Bart wel wil dat ik hier blijf.” Ada schoot in de lach. “Natuurlijk wil hij dat.”  Inge wilde het allemaal graag geloven. “En dan zijn er natuurlijk nog de praktische bezwaren,” zei Inge. Dat begreep Ada, die als het niet om Breuer ging, altijd erg praktisch was, heel goed. Ada had zelf ook nog goed nieuws. “Lisa is zwanger,” zei ze vrolijk. “Nou meid,” zei Inge, “daar ben je dan mooi vanaf.” Ada knikte een keer tevreden. “Hij,” zei ze misprijzend en ze wees ongeveer in de richting waar Bart en Breuer naar waren verdwenen, “krijgt nu vast opeens opa-neigingen, maar dat heb ik toch liever.”   Ze nam nog een flinke slok wijn. “Jonge opa,” merkte Inge droog op. Ada kon er maar matig om lachen.

De gasten, die na Ada en Breuer arriveerden, kende Inge allemaal niet of in ieder geval een stuk minder.  Inge wees ze allemaal keurig hun kamer en dreunde braaf haar lesje op. “We ontbijten tussen half negen en half tien in de grote zaal.” Het klonk alsof ze al jaren in de horeca werkte. Bart hield zich vooral bezig met de gasten voor de bungalows. Gelukkig kwamen twee vrienden waar blijkbaar iedereen op zat te wachten toch nog om half vijf en dat betekende dat vanaf vijf uur iedereen veilig op het terras was geparkeerd.  “We konden het niet vinden,” zei een van de mannen schuldbewust. “We konden het prima vinden,” zei de andere man, “maar je wilt nooit luisteren. Als we in Saint Pons gewoon gedaan hadden wat ik zei.” De andere man liet dat van zijn kant ook weer niet op zich zitten. “Een normaal mens heeft tegenwoordig gewoon navigatie, maar jij zit weer nog als enige met een kaart op schoot.” Hij keek naar de rest van het gezelschap om hulp, maar de andere aanwezigen keken allemaal zo neutraal mogelijk voor zich uit. Tot haar genoegen stelde Inge dat er eigenlijk nooit heel veel veranderde. “Willen jullie wat drinken?” vroeg ze. Dat wilden de mannen gelukkig allebei en met de wijn werden ook de meeste frustraties weggespoeld.  Inge was blij dat de sfeer er nu goed in zat, maar als ze Bart wilde laten zien wat ze waard  was, kon ze dat nu het best in de keuken laten zien.  Daarnaast was ze dan ook een beetje verlost van het ons-kent-ons-sfeertje dat altijd ook zo rond de feestjes van Breuer en Ada hing. Ieder gezelschap bestond uit de o zo interessante vrienden van Breuer of de politieke vrienden van Ada. Omdat Ada’s politieke vrienden minder behoefte aan verlichting hadden, waren hier vooral de interessante vrienden van Breuer aanwezig, die elkaar bezig hielden met allemaal hun eigen sterke verhalen  over het veteranenhockeyteam waar ze in zaten.

Om het eerste dag vooral niet al te ingewikkeld te maken, had Bart bij de lokale slager cassoulet  gekocht. Inge moest toegeven dat hij dat soort dingen handig deed. Hij slaagde er in goede banden te ontwikkelen met de lokale middenstand en dat had inderdaad effect op de houding van de burgemeester. Verder wist Bart bij zijn gasten de indruk te wekken dat alles zelfgemaakt was. Tot Inge’s verbazing was Bart op dat gebied echt een rommelaar. “Denk je nou echt dat ook maar iemand het verschil proeft tussen de rum, die we in de supermarkt hebben gekocht en die zogenaamde dure merken?” had hij Inge gevraagd. Ze hadden de proef op de som genomen en hoe ze ook haar best deed, het was Inge niet gelukt om het verschil te proeven Bart vertelde dat Toon van Camping Résine precies wist welke lokale wijnboeren of coöperaties nog weleens een tankwagen wijn en dan het liefst op minder courante tijden naar Bordeaux stuurden. “Het is prima wijn,” zei Bart, “maar gewoon meer waard met het etiketje Bordeaux er op.” Nadat verhaal was Bart zijn trechtertje gaan halen en had de rum keurig overgegoten. “Kijk maar niet zo moeilijk,” zei hij tegen Inge, “we zijn hartstikke goedkoop met onze rum en het product is echt niet slechter. Bovendien drinken de meesten toch wijn.”  Inge had haar bedenkingen. “Die wijn komt toch wel van de lokale wijnboeren?” vroeg ze wantrouwig. “Natuurlijk,” zei Bart met onnavolgbare logica, “ik ben toch geen oplichter.” Het ergste vond Inge nog dat hij het leek te menen.

Bart serveerde met behulp van Inge het eten uit met een air en act alsof hij de varkens persoonlijk had geslacht en de kippen persoonlijk de nekken om had gedraaid. Ook de complimenten over het eten, want Inge stelde met de gasten vast dat de slager inderdaad prima cassoulet maakte, liet Bart zich welgevallen alsof hij daar persoonlijk verantwoordelijk voor was. “Mag ik het recept,” vroeg een wat aanstellerige dame, die zich aan Inge had voorgesteld als Guwenda, aan Bart. Inge wilde weleens zien hoe hij zich daar uit redde, maar hij blikte of bloosde niet. “Natuurlijk,” zei  Bart, “ik zal het zo voor je pakken.” In de keuken trok Inge Bart aan zijn arm. “Hoe ga je dat nou doen?” vroeg ze nijdig. “Niet,” zei Bart, “het is Guwenda. Die wil gewoon interessant doen.” Inge geloofde het best; Bart kende haar beter dan zij en ze wist dat Ada ook een bloedhekel aan haar had. “In het ergste geval schrijf ik snel een receptje over internet,” zei Bart, “zullen we aan het toetje beginnen.”  Inge schatte in dat Bart gelijk kon hebben, maar het voelde voor haar toch niet goed.

Omdat iedereen zijn verlichting blijkbaar wel belangrijk vond, maar daarnaast ook gewoon vakantie wilde vieren, bestond de eerste dag alleen uit een middaggedeelte. Het leek Inge allemaal razend interessant toen ze iedereen zo op zijn matje zag zitten, klaar voor de meditatie, maar zelf had ze daar helaas geen tijd voor. Als je er goed over nadacht, was er op zo’n complex als dat van Bart altijd wel te doen. “Doe je mee?” vroeg Ada. “Helaas,” zei Inge, “ik zou het graag doen, maar ik neem aan dat jullie vanavond ook willen eten.” Ada zag er uit alsof ze zeker ook vanavond wilde eten. “Weet je,” zei ze met een zorgelijk gezicht, “ik kan je toch moeilijk alles alleen laten doen.” Inge vond het natuurlijk aardig, maar ze was vastbesloten om Ada niet zo maar weg te laten komen. “Nee hoor,” zei ze daarom gedecideerd, “het is jullie vakantie en het is onze verantwoordelijkheid dat jullie het naar je zin hebben.” Ada keek haar een keer misprijzend aan. “Cut the crab,” zei ze, “jij hebt hulp nodig en ik ga je helpen.” Inge moest er wel om lachen. “Ik zou jouw spirituele verlichting toch niet in de weg willen staan.” Ada keek haar een keer vuil aan, maar tegen Breuer, die er net aankwam, trok ze haar gebruikelijke poeslieve gezicht. “Schat,” zei ze met een gezicht dat in ieder geval heel geloofwaardig een diep doorleefde spijt uitdrukte, “Inge heeft het al zo druk;  ik moet haar echt helpen.” Breuer knikte een keer bevestigend. Inge kon echt niet zeggen of hij ook maar een letter van Ada’s  verhaal geloofde. “Tja,” zei hij daarna, “dat moet dan maar.”

Nadat iedereen op zijn matje was gaan zitten, deed Inge de deur dicht. “Wat moet er allemaal gebeuren?” vroeg Ada. “Niets,” zei Inge, “alles is natuurlijk al geregeld; je kent Bart.” Ada knikte een keer. “Ze lijken meer op elkaar dan me soms lief is,” zei ze nadenkend. Het was Inge inmiddels ook wel opgevallen dat Bart en Breuer toch meer gelijkenis hadden dan ook haar eigenlijk lief was. “Maar ja,” zei Ada berustend, “dan leggen we ons daar maar bij neer. Wat zijn de andere opties?” Inge moest er even over nadenken. “Twee uur is tekort om naar het strand te gaan en eigenlijk ook om te gaan winkelen in Beziers, leuke stad trouwens, dus er zit niets anders op dan in de tuin bij het zwembad te gaan zitten.” Ada trok een zuur gezicht. “En je kan natuurlijk ook altijd weer terug gaan naar de rest van het gezelschap.” Ada’s blik klaarde als op commando gelijk weer op. “Laten we het niet overdrijven,” zei ze snel. 

“Volgens mij zijn we nu echt van die getrouwde ondankbare vrouwen,” stelde Ada met genoegen vast. Onze mannen zijn lekker bezig en wij hebben het ook erg druk,….” Inge knikte. “…met witte wijn drinken,” vulde ze aan. “En zitten,” zei Ada, “vergeet vooral ook dat zitten niet.” Inge pakte de fles witte wijn waarvan ze maar hoopte dat ook de inhoud  van een lokale boer en niet van een Duitse prijsvechter vandaan kwam. “Lekker,” zei Ada en ze nam nog een slok. “maar ik dacht altijd dat jij zo spiritueel was,” zei Inge tegen Ada. “Nou,” zei Ada en ze keek wat moeilijk, “ik vind het natuurlijk allemaal wel erg interessant, maar …” Ja, ja, dacht Inge, klets jij maar lekker raak. Ze nam zelf ook nog een glas wijn. “Hoe bevalt het jou?” vroeg Ada aan Inge. “Ach,” zei Inge tamelijk neutraal, “het is natuurlijk vooral iets van Bart.” Omdat ze blijkbaar allebei geen zin in liegen hadden, zaten ze wat neutraal naast elkaar van het mooie weer te genieten.  “Het is echt heerlijk,” zei Inge. “Nou,” zei Ada praktisch, “dan moet je zorgen dat je hier blijft.” Inge haalde haar schouders op. Hier hadden ze het al over gehad en Inge wist nog steeds niet zeker wat Bart wilde. “Het hangt van Bart af,” zei ze neutraal. “Nee,” zei Ada, die het nu eenmaal altijd uitstekend wist voor een ander, “je moet eerst zelf beslissen wat je wil.” Inge nam nog maar een slok van haar wijn. Met volle mond kon ze toch moeilijk reageren. “Eigenlijk zouden jullie hier eerst samen een winter door moeten brengen,” vervolgde Ada haar eigen gedachten. Een vriend van Marcel is makelaar en volgens hem weet je hier pas een winter of je hier echt wil blijven.”

“Zo koud wordt het hier toch niet,” zei Inge. “Nee,’ zei Ada, “maar als iedereen weg is, moet je het hier wel samen zien te rooien.” Het klopte natuurlijk, als altijd wat Ada zei, maar Inge wist eigenlijk helemaal niet wat ze aanmoest met al die wijsheid.

De rest van de middag spraken ze gelukkig over gezelligere onderwerpen. Ada’s baas Joris had een conflict gehad met het bestuur van zijn stichting, maar zoals gebruikelijk had hij zich er tijdens een etentje weer uitgedraaid. “Ik dacht echt; dit keer is hij de pineut,” zei  Ada, “maar als altijd is hij toch weer mee weggekomen.”  Inge moest er om lachen, want ze had Joris nu een paar keer ontmoet op een borrel bij Ada en ze kon zich goed voorstellen hoe hij het bestuur dat eerst nog vastbesloten was om toe te slaan, helemaal had suf gekletst. “Een charmeur,” zei Inge.  Ada bevestigde het met een wel erg schamper lachje. In de Polder veranderden de zaken ook nooit echt. De vorige burgemeester, die was weggestuurd vanwege haar wangedrag had weer eens gedreigd met een rechtszaak, maar ook dat was inmiddels ouwe koek. “Dreigen, dreigen, dreigen,” zei Ada, “je zou inmiddels hopen dat ze het ooit een keer doet.” Door al die verhalen van Ada merkte Inge wel dat ze toch al weer een tijdje weg was uit Nederland en dat ze de laatste tijd eigenlijk alleen maar met Bart had doorgebracht. “Hoe doen jullie dat?” vroeg ze aan Ada. “Wat?” vroeg Ada een beetje verrast. “Nou,” zei Inge, “jullie hebben een relatie, maar jullie hebben ook allebei nog een eigen leven. Ik heb het idee dat mijn leven alleen maar uit Bart bestaat.” Inge knikte begrijpend, maar tot Inge’s opluchting bleef Ada’s belerende toontje dit keer achterwegen. “Wat denk je van mij?” vroeg ze. “In het begin liep ik echt als een hondje achter die hufter aan.” Inge ging er gemakshalve maar vanuit dat Ada met ‘die hufter’ Breuer bedoelde. “Ik was hartstikke onzeker en dan heeft hij nog die belerende zus.” Het verbaasde Inge oprecht dat Ada iemand anders ook(!) als belerend kon ervaren. “Dan had je nog die vreselijke Lisa, die iedereen altijd o zo leuk vond en waar hij nog steeds een wel hele sterke emotionele band had. Ik had helemaal geen tijd voor een eigen leven.” Inge kon zich er allemaal heel veel bij voorstellen. “Gelukkig kwam onze relatie toen we eenmaal samenwoonden in een rustiger vaarwater,” vervolgde Ada. “Als je niet steeds bang hoeft te zijn dat je vriend er met iemand anders vandoor gaat, wordt het allemaal gemakkelijker.”  Inge kon zich ook dat wel voorstellen. “En jij?” vroeg ze aan Ada, “heb jij ooit nog die behoefte gehad?” Tot Inge’s verbazing kleurde Ada. Als ze nou iets had verwacht, was het dat die brave Ada nadat ze Breuer had leren kennen, ooit nog zelfs maar de behoefte aan een ander zou hebben gehad. “Nou, vertel,” zei Inge nieuwsgierig. Ze schonk snel Ada’s glas nog een keer vol. “Ach,” zei Ada, “ik kende Breuer toen nog maar net en het was heel erg een vergissing. Hij weet het trouwens.” Inge knikte een keer en dacht aan haar eigen eerdere avontuurtjes. Soms was het maar beter om gewoon niet alles te weten. “Als ze zo klaar zijn, moet toch tenminste het eten klaar staan,” zei Inge en ze stond. De wijn had er nogal ingehakt, maar als ze nu gelijk begonnen, was alles toch nog op tijd klaar.

Pas nadat Inge de auto van Ada en Breuer weg zag rijden, begreep ze eigenlijk wat Ada had bedoeld met haar opmerking, dat je eerst samen een winter in Zuid-Frankrijk door moest brengen voor je wist of je er permanent wilde blijven. Ze kroop tegen Bart aan, die het er blijkbaar toch ook wel een beetje moeilijk mee had. “Het is een geschift stel,” zei Bart. “Niet gekker dan wij,” zei Inge gelaten. “We hebben wel weer alles voor ons zelf,” zei Bart. “Volgens mij heb jij echt maar een ding aan je hoofd,” zei Inge. “Soms twee, maar zeker niet meer,” antwoordde Bart met een grijns. De rest van het gezelschap was al een dag eerder vertrokken, maar Ada en Breuer waren nog gebleven om de laatste verbouwingen aan hun bungalow te bespreken. Tot Ada’s ergernis had Breuer opeens allemaal belangstelling voor de veiligheidsmaatregelen rond het zwembad in verband met kleine kinderen. “Als hij opeens ook nog overal traphekjes wil, ga ik bij hem weg,” snauwde Ada tegen Inge. Ze moest wel toegeven dat Breuers plotselinge interesse in dat soort zaken wel erg opmerkelijk was, maar het was zijn bungalow en als hij dat wilde, wist ze zeker dat Bart daar gewoon voor zou zorgen. “Er zijn geen trappen in de bungalow,” zei Inge droog, maar Ada kon er de humor niet van inzien. “Wanneer komt de volgende groep?” vroeg Inge. “Overmorgen pas,” zei Bart. “Ken je daar ook mensen van?” vroeg Inge. “Welnee, ik heb de organisator een keer ontmoet, maar verder niet.”

Die avond hadden Inge en Bart voor het eerst het hele complex weer voor zichzelf en Bart dat hij dan daar maar gelijk gebruik van moest maken. Inge was in eerste instantie nog wel wat afhoudend, want het vertrek van haar vriendin had haar somber gemaakt, maar Bart had er echt werk van gemaakt. Als hij wilde, kon hij zo charmant zijn. “ Nee,” had Bart gezegd, “we gaan uit eten in het dorp; jij hebt nu vijf dagen anderen geserveerd en nu wil ik dat jij wordt geserveerd.” Bart bleek zelfs al gereserveerd te hebben in een restaurant aan het pleintje waarop op dinsdag de markt werd gehouden. “Nou, nou,” zei Inge, die zich gevleid voelde door de moeite, die Bart allemaal had gedaan. “Wat zullen we nemen?” vroeg ze gelukkig. “Laten we zo even om de kaart vragen.” Bart reageerde niet, maar bijna tegelijkertijd kwam het meisje van de bediening het voorafje al brengen. Inge keek het met verbazing aan. “We hebben toch nog helemaal geen slakken besteld?” vroeg ze aan Bart. Dit was echt zo’n moment om aan jezelf te gaan twijfelen. “Nee hoor,” zei Bart geruststellend, “dat heb ik gedaan. Ik heb vanmiddag gelijk met de reservering het menu doorgenomen.”  Inge begon voorzichtig met het bijgeleverde vorkje de kleine beestjes uit de huisjes te peuteren. Eigenlijk was het natuurlijk gekkenwerk om zoveel te moeten peuteren voor zulke kleine miezerige stukjes vlees.  “Wat volgt hierop?” vroeg ze. Bart haalde zijn schouders op. “Ik heb het verrassingsmenu besteld.”  Dat bleek ook wel, want de volgende gang bestond uit kikkerbilletjes en twee dagen geleden had Bart nog verteld grote ethische bezwaren tegen het eten van kikkerbilletjes te hebben. “Ach,” zei Inge een beetje ironisch, “deze beestjes zijn ook levend doormidden gesneden.”  Bart keek er oprecht moeilijk bij. Inmiddels had Inge wel de indruk dat ze redelijk in kon schatten wanneer Bart zich aanstelde of juist niet. “Ach,” zei ze, “jij wist het niet en ze zijn nu toch al dood.” Het laatste dat Inge nu wilde, was dat Barts principes de rest van avond zouden verpesten. Om maar het goede voorbeeld te geven, pakte ze maar een pootje en begon het vlees er vanaf te eten. Het was natuurlijk afschuwelijk voor die beestjes, maar de smaak had er duidelijk niet onder geleden. Bijna zuchtend nam Bart. Tot Inge’s grote opluchting ook een pootje. Soms kreeg hij opeens van die aanvallen van principes. Nooit als hij met een andermans vrouw in bed lag, maar dan weer wel met een paar kikkers. Gelukkig bestond het dessert uit clafoutis en daar kon zelfs Bart geen gewetensbezwaren tegen inbrengen en bij de cognac was hij weer helemaal zijn flirterige zelf. “Ik vond het echt een hele leuke verrassing,” zei Inge en daar meende ze ieder woord van. Bart pakte haar handen over de tafel en kuste ze. Inge wist dat als hij nu zou vragen of ze zou blijven, ze zeker ‘ja’ zou zeggen, maar gelukkig deed hij dat niet.

Het was Inge al eerder die avond opgevallen dat Bart de hele maaltijd erg voorzichtig met drank was geweest. Dat was in ieder geval een goed teken en hij stelde haar niet teleur. Zodra ze de auto hadden geparkeerd, nam hij haar in een keer in zijn armen. Inge liet zich door Bart in een keer meedragen naar de slaapkamer. Eerlijk gezegd, was ze vooral bang voor zijn rug, maar blijkbaar kon hij het hebben. Met enige opluchting ging ze op het bed liggen. Bart ging niet merkbaar aangeslagen naast haar liggen. Alleen al om die reden moest ze hem wel bewonderen. Bart kuste haar buitengewoon teder. Hij was duidelijk vastbesloten om er iets van te maken. Nadat Bart Inge’s voorhoofd en neus had gekust, was hij wat langer stil blijven liggen bij haar mond, maar zoals altijd wanneer hij haar gek wilde maken, hield hij zich keurig in.  Een beest, gecamoufleerd als heer, dacht Inge. Bart was inmiddels verder gegaan met de hals van Inge. Haar T-shirt hield hem niet tegen. Dwars door het dunne textiel heen, kuste hij nu eerst haar borsten en toen haar tepels. Hij trok haar shirt een beetje naar boven en kuste toen haar navel. Omdat haar korte broek nu eenmaal van stevige spijkerstof was gemaakt, stopte Barts onderzoekingstocht hier toch een moment. Handig maakte hij de knoop van haar broekje los en daarna trok hij bijna treiterend langzaam haar rits omlaag. Toen Bart eindelijk Inge’s broek beet greep en een korte ruk over haar billen trok, duwde Inge zelf haar bekken omhoog om hem te helpen. Bart kuste haar kruis en clitoris weer net zo kuis als hij eerdere haar lippen en borsten had gekust. Inge wist de eerste opwelling om Barts hoofd in haar kruis te duwen, te onderdrukken. In plaats daarvan deed ze zelf alvast maar haar shirt uit.  Zoveel eigen initiatief vertrouwde Bart haar vast wel toe.  Je wist het natuurlijk nooit met hem, maar hij maakte de indruk dat het hem ontging, want hij kuste nu voorzichtig haar benen.  Na nog een wel erg preuts kusje op haar rechtervoet beet de hufter in een haar grote teen. “Lul,” zei Inge, maar Bart kwam gelijk overeind en stortte zich direct op haar. Het uitgebreide voorspel had niet alleen haar opgewonden. Hij drukte zijn penis in haar kruis. Ze greep hem bij zijn billen, maar heel veel aanmoediging had hij niet meer nodig. Zijn penis gleed langzaam bij haar naar binnen. Ze sloeg haar armen om hem heen en klemde zich aan hem vast alsof ze hem nooit meer los wilde laten. Bart van zijn kant worstelde zich een beetje los. Inge wist dat hij het vreselijk vond als ze hem altijd te goed vasthield. Ze greep hem nog steviger vast. Als hij los van haar wilde, moest hij er maar voor vechten. 

Bart was nu eenmaal erg voorspelbaar, wist Inge. Als ze wilde dat hij extra zijn best deed, moest ze zijn gezag uitdagen. Bart schudde nog een keer, maar Inge, die wel goed oplette om niet haar nagels te gebruiken, klemde zich zo goed en zo kwaad als het ging aan Bart vast. Het drong nu pas tot Bart door dat het Inge ernst was. Met irritant gemak duwde hij haar armen opzij. “Auw,” zei Bart. Inge schrok en liet haar armen zonder verdere weerstand tegen het bed aandrukken. “Je krabbelt,” zei Bart. Het was meer een mededeling dan een verwijt. Inge begreep ook wel dat dit niet echt de manier was om zich te verzetten. Met een onverwachte beweging probeerde ze Bart van zich af te gooien, maar die hield haar stevig vast en ook zijn penis bleef zitten waar hij zat. “Oh,” zei Bart, “we hebben een opstandige bui.” Inge deed haar best om hem verachtelijk aan te kijken en hoopte maar dat het lukte. Als het haar al was gelukt, was het in ieder geval niet te merken aan Barts reactie. Om toch enige reactie los te maken, beet Inge Bart in zijn borst. Dat had tenminste effect. “Nou is het genoeg,’ zei hij. Terwijl hij er goed voor zorgde dat zijn penis bleef zitten waar hij zat, gleed zijn linkerhand zoekend naar het nachtkastje. Inge wurmde haar vrijgekomen arm tussen haarzelf en Barts lichaam in. Ze had er natuurlijk gewoon ook op los kunnen beuken, maar dat had Barts enthousiasme waarschijnlijk voorgoed bekoeld. Met een gecombineerde duw en draai lukte het haar om Bart echt even te verrassen. Met een vloek, die ze niet van Bart gewend was, rolde Bart bijna van het bed af. het was meer dan weer Inge op had gerekend. Ze wist haar eerste opwelling om zich te verontschuldigen te onderukken en bleef daarna wat geschrokken van haar eigen succes. Bart keek haar wat ironisch aan. Het waren die momenten dat Inge niet wist aan wie ze de grootste hekel had. Bart was natuurlijk een dominante zak, maar zijzelf was een verlegen muts. Bart schoot in de lach; de lul genoot zichtbaar van haar onzekerheid op zulke momenten. “Kom eens hier,” zei hij bijna vriendelijk. Gehoorzaam stak Inge haar pols uit. Het geklik van Barts eeuwige handboeien had ook iets vertrouwds. Hij trok de boeien voorzichtig langs een van de spijlen en zette ook haar andere pols vast. “Zo,” zei Bart, “dat hebben we ook weer gehad.” Nu ze eenmaal vast zat, wist Inge opeens weer precies wat ze allemaal had willen en moeten doen. Als slap aftreksel van haar ambities hield ze haar been stijf bij elkaar. Bart nam niet eens de moeite om er op te reageren. Hij duwde haar benen uit elkaar en ging op zijn gemak weer op haar liggen. Omdat Inge natuurlijk nog steeds drijfnat was, gleed zijn penis bijna automatisch weer naar binnen. Inge slikte een keer moeilijk. Ze had het gevoel dat ze bijna klaar kwam, maar dat kwam weer zo slecht overeen met haar pose van fel verzet. Waarom ze die ophield, wist ze eigenlijk zelf ook niet. Ze wist zelf dat het nergens op sloeg en Bart was al weer helemaal niet onder de indruk. In plaats daarvan begon hij langzaam te pompen.

Inge’s onaanraakbare pose leed nogal onder haar eigen gevoelens. Bart kuste haar nu vol op haar mond. De hufter was nu juist extra teder. Ze wist dat hij haar op deze manier dwong om juist extra aanhankelijk te zijn. Ondanks al haar inzicht in Barts spelletjes, deed ze toch bijna willoos precies wat hij wilde. Inge kuste Bart op zijn mond. Hij stond zelfs toe dat zij haar tong bij hem naar binnen duwde. Hij had haar de mogelijkheid gegeven om zich te verzetten, maar in plaats daarvan was alleen maar zichtbaar geworden dat ze alleen maar dit wilde. Heel lang leed Inge niet onder dit inzicht. Barts gepomp zorgde er voor dat ze kwam op het moment dat hij ook kwam. het was de eerste keer dat het zo perfect synchroon liep en Inge bleef uitgeput op het bed liggen.

Bart was misschien ook uitgeput, maar hij was eveneens vastbesloten om Inge haar opstandige bui betaald te zetten. Na een kort intermezzo waarin Inge even bij had kunnen trekken, trok Bart haar zonder al te veel plichtplegingen het bed uit. Hij maakte Inge’s polsen achter haar rug vast wat tegenstribbelen alvast bij voorbaat nogal kansloos maakte. “Zo,” zei Bart met een onheilspellende grijns. Hij deed haar een leren blinddoek om een knevel in haar mond. Inge voelde hoe Bart haar een halsband omdeed en met een zacht rukje zette hij haar in beweging. Bij de trap tilde Bart Inge op en  droeg haar voorzichtig naar beneden, maar daarmee was zijn zorgzaamheid wel uitgeput. Hij liet haar min of meer op de tast met af en toe een corrigerende korte ruk het huis uit lopen. Ze voelde de aangename koelte van de Zuid-Franse zomernacht op haar naakte lijf. Inge begreep dat Bart haar meenam naar zijn hobbyruimte. Ze rilde een keer, maar niet van de kou. “Je hebt kippenvel,” zei Bart mild, maar verder leek hij zich wenig van Inge’s geestesgesteldheid aan te trekken.

Zonder woorden maakte Bart Inge’s polsen los, maar alleen om haar aan boeien, die blijkbaar aan het plafond hingen, opnieuw vast te zetten. Ook haar enkels zette hij vast. Daarna hoorde Inge Bart een paar keer om haar heen lopen. Ze kon zich de grijns op zijn gezicht maar al te goed voorstellen. Hij genoot vast van haar kwetsbaarheid. De eerste slag had haar laten krijsen als ze de knevel nog steeds in haar mond had gehad. De tweede zweepslag op haar onderrug kwam al veel minder als een verrassing. Het was de eerste keer dat Bart echt voluit ging. De derde slag kwam op Inge’s billen terecht. Inge kreunde, maar merkte dat de pijn eigenlijk goed te dragen was. Nu ze zich een beetje op de slagen had kunnen instellen, sloeg Bart door met een constant berekenend tempo, dat vooral bedoeld leek om het ritme ook voor haar voorspelbaar te houden. De brandende pijn ging langzaam over in een alleen nog brandend gevoel dat niet eens echt onaangenaam was. Inge kreunde nog wel, maar niet van de pijn. “Slet,” zei Bart, die was gestopt met slaan. Hij pakte haar tepels en draaide die in een keer om. Inge kreunde nu weer echt van de pijn en achter haar blinddoek schoten de tranen in haar ogen. Bart sloeg zijn armen beschermend om haar heen en hij kuste haar in haar nek, terwijl zijn hand eerst langzaan en toen steeds sneller over haar kruis heen gleed. Inge worstelde met de kettingen, maar die gaven niet mee. Het was een enerverende avond. Ze kwam nu voor de tweede keer. Bart maakte haar los, maar dwong Inge gelijk weer op haar knieën. Nadat hij haar armen weer op haar rug had vastgemaakt, dwong Bart haar om hem te pijpen. “Nee,” zei Inge klagelijk, maar gelukkig trok Bart zich daar niets van aan. Ze nam Barts penis in haar mond en begon verwoed te zuigen. Bart trok Inge aan haar haar los en duwde haar hoofd omlaag. Inge zocht op de tast Barts voeten en begon die kussen. Ze hoorde Bart hijgen en op eens heftig kreunen. Inge voelde een paar druppels op haar rug. Terwijl Barts ademhaling weer langzaam tot rust kwam, kuste Inge nu weer volledig rustig Barts voeten.

Inge lag tegen Bart aan. Ze voelde zich volkomen uitgewoond en rossig, maar daarnaast was ze ook buitengewoon blij met zichzelf. Wat ze had gewild, was haar gelukt; ze had Bart helemaal gek gemaakt. Bart van zijn kant was duidelijk bezorgd dat hij eigenlijk misschien een beetje te ver was gegaan. Hij had Inge vanuit de schuur terug naar bed gedragen terwijl ze nog prima instaat was om te lopen, maar aan de andere kant genoot ze teveel van Barts aandacht om erg hard te protesteren. Daarna had Bart ook nog een fles wijn en twee glazen gehaald. “Wat voelen wij ons schuldig,” zei Inge nog nagenietend tegen zichzelf, terwijl Bart toch wel wat redderig een kurkentrekker ging zoeken. “Bij die Duitse prijsvechters krijg je wijn gewoon in een fles met een schroefdop,” zei Inge tegen Bart toen hij eindelijk terugkwam met een kurkentrekker. Bart keek haar aan of hij het handige apparaatje het liefst ergens anders had gestopt, maar uiteindelijk zag hij daar toch maar van af. Hij maakte de wijnfles gewoon open en negeerde Inge’s opmerkingen. 

“Je bent mijn held,” zei Inge. Bart beperkte zich nu van zijn kant tot wat gesteun en gemompel. “Oude man,” zei Inge, maar het had geen effect. Bart kuste haar in haar nek. “maar waarom heb je die schuur eigenlijk zo ingericht?”  Bart keek haar verbaasd aan. “Wat denk je zelf?’’ vroeg Bart. “Ja, ja,” zei Inge, “maar kost het niet heel veel ruimte?” Bart schoot in de lach, maar stopte toen hij zag dat Inge het meende. “Je hebt gelijk,” zei Bart, “maar geloof me: er is vraag naar.” Inge rolde zich helemaal over Bart heen en kuste hem voorzichtig op zijn lippen. “Je meent het,” zei ze, “ook onder het vorige gezelschap?” Bart keek naar het plafond. “Vertel eens,” zei Inge nieuwsgierig. Ze wist dat Bart als het er echt op aan kwam, slecht kon liegen. “Dat is een ja,” zei Inge. Bart hield nog steeds zijn mond, maar Inge kende hem inmiddels goed genoeg. “Ken ik ze?” vroeg ze aan Bart en als hij niet een moment had weggekeken, had Inge het nooit geweten. “Die betwetende slet,” zei ze droog, “ze zei al dat ze als een hondje achter Breuer aanliep.” Bart was natuurlijk veel te slim om te liegen. “Het geeft niet,” zei Inge geruststellend tegen hem, “jij hebt niets gezegd, maar het verbaast me niet.” Ze kroop met een bijzonder tevreden gevoel tegen Bart aan. Het was een avond vol verrassingen, maar Inge was toch minder verbaasd dan ze misschien had moeten zijn. Ada was natuurlijk stoer, maar het was Inge al eerder opgevallen hoe terughoudend, of beter gezegd: onderdanig ze zich gedroeg als ze in de buurt van Breuer was. “Ik houd van je,” zei ze nog een keer tegen Bart en daarna ging bij haar definitief het licht uit.