Inge III

Bart Jan was een prima kerel en als ze heel eerlijk was, wist Inge ook wel dat het allemaal voor een groot deel aan haar lag. Het was nooit echt wilde hartstocht geweest, maar als ze hem dan zo als nu vanuit de serre in de tuin had zien rommelen, had ze vroeger toch wel iets van vertedering en vertrouwdheid gevoeld. Nu betrapte ze zich er op dat ze naar een nogal onhandige vreemde stond te kijken. Tuinieren is ook al niet echt je ding, dacht ze cynisch . Bart Jan was zich gelukkig voor hem niet bewust van de gedachten van zijn vrouw. Hij liet zijn schep vallen en Inge merkte dat ze bijna afkeer voelde. Het zou voor iedereen, in ieder geval voor haar, beter zijn als hij zo ongeveer hetzelfde voelde, maar Bart Jan leek nog steeds van haar te houden. Volgens Ada moest ze zich daar vooral niet te veel aantrekken. “Ze kunnen niet buiten je, maar als ze iemand vinden, die ook hun overhemden strekt en zo af en toe met ze naar bed gaat,”  zijn ze zo over je heen.” Inge wist het niet met Bart Jan. Ada kon natuurlijk gelijk hebben, maar zonder haar leek Bart Jan wel erg hulpeloos en ze was het zat om zijn moeder te zijn. Bart Jan had haar nu gezien. Hij zwaaide hartelijk vanuit de tuin naar haar en Inge merkte dat ze toch weer gewoon, bijna mechanisch, terugzwaaide. “Tja,” had haar moeder begrijpend gezegd, “het is altijd behelpen, maar dertig jaar huwelijk gooi nu eenmaal niet zomaar weg.” Inge had haar moeder een beetje verbaasd aangekeken. “Ik ben pas vijftien jaar getrouwd,” had Inge tegen haar moeder gezegd. “Nou ja,” had haar moeder er een punt aan gebreid, “vijftien jaar is ook behelpen.”

“Je bent laat,’ zei Bart Jan toen hij de tuin uitkwam. “Cursus,” zei Inge en liet het er bij. In het begin had ze nog wel geprobeerd om uitgebreidere verklaringen voor haar afwezigheid te verzinnen, maar die fase waren ze alweer lang voorbij. “Vervelend,” zei Bart Jan, “en dan zo gelijk aansluitend op je nachtdienst.” Na vijftien jaar wist Inge op zulke momenten nog steeds niet of hij ironisch was of juist volkomen serieus. Soms wilde ze echt dat hij eens uit zijn slof zou schieten, maar aan de andere kant was ze praktisch genoeg om te weten dit betrekkelijk vredige langs elkaar heen leven grote voordelen had boven alle scènes, die ze voor haar tijdelijke vertrek naar de Polder hadden gehad.

Ze keek op haar mobiele telefoon, maar die zak reageerde alleen als het hem uitkwam en het kwam hem veel minder uit dan Inge lief was.  Bart was alleen maar bezig met dat klote spirituele centrum van hem en tussendoor maakte hij dan nog wel even tijd vrij om haar even een berichtje te sturen. Ze haatte hem er om, maar ze bleef toch de hele tijd op haar telefoon kijken. Het kon haast niet dat Bart Jan het niet zag, maar zoals met alles, reageerde hij niet, of hij hoogstens een beetje ironisch. “Volgens mij heb je een berichtje,” zei Bart Jan.  Inge pakt haar telefoon, meestal was het een vriendin met iets volkomens triviaals en ze verwachtte er ook nu dan ook weer niet veel van. Ze zag dat het van Bart was. Hij had al geschreven dat hij zou proberen deze week vrij te houden, want hoe moe Inge ook bij hem vandaan was gekomen; het was de moeite waard geweest. Normaal haatte ze de weken met nachtdienst, maar nu kwam het toch heel goed uit.  “Morgen moet ik gelijk door naar cursus,” zei ze tegen Bart Jan. Het was zo’n doorzichtige leugen dat  Bart Jan niet eens zijn best deed om de indruk te wekken dat hij het geloofde.  Inge keek nog een keer naar het berichtje en hoewel ze haar best deed om neutraal voor zich uit te kijken, genoot ze van de tekst. Bart had speciaal de laatste dag na haar nachtdienst vrij gehouden. Misschien kon ze wel gelijk blijven slapen, maar ze zag er toch tegen op om dat nu al gelijk tegen Bart Jan te zeggen. Ze wist dat het laf was, maar ze zou hem morgen wel een berichtje sturen dat ze bij een vriendin bleef slapen.

Soms vroeg ze zich weleens af hoe ze zou reageren als Bart Jan opeens een echt man werd. Er waren tijden geweest dat ze daar toch min of meer op had gehoopt. In die tijd maakte ze zichzelf nog wijs dat ze zich in dat geval weer direct in zijn armen zou werpen. Het was natuurlijk niet waar geweest, maar het had haar wel de mogelijkheid gegeven om de schuld voor haar eigen onvrede en onrust bij Bart Jan te leggen. Als hij eens een keer een echt vent was, dan…. Bart Jan was natuurlijk eigenlijk nooit veranderd. Toen ze vond dat het wel een keer tijd werd om aan de man te komen, was hij haar rustige, bijna bedaagde rots in de branding geweest. Die gelijkmatigheid, die haar zo had aangesproken, stond haar nu zo vreselijk tegen.  Het werd tijd dat ze eens volwassen werd, stelde Inge vast. Ze kon zeuren en tobben wat ze wilde, Bart Jan zou nooit veranderen en ze moest een keer op eigen benen gaan staan. “Ik slaap morgen niet thuis,” zei Inge bijna tot haar eigen ontzetting. Zo dat was er opeens uit. Bart Jan knikt een keer bedachtzaam. “Een vriendin?” vroeg hij. “Nee,” zei Inge, die nu maar gelijk in een keer alle schepen achter zich verbrandde, “een vriend.” Bart jan haalde zijn schouders op; het leek hem allemaal niet zo veel te doen. “Kan het je niet schelen?” snauwde Inge en ze wist dat ze onredelijk was. “Niet echt,” zei Bart Jan, “het is een volgende fase, maar verder niet.” Als altijd sprak Bart Jan weer eens een keer in raadselen. “Wat bedoel je?” vroeg ze een beetje wantrouwig. “Hiervoor nam je in ieder geval nog de moeite om te liegen,” stelde Bart Jan vast. Zonder enige zichtbare emotie stond hij op en schonk voor zichzelf een sherry in. “Wil je ook,” vroeg hij. “Graag,’ zei Inge en ze kon zichzelf wel slaan.

Bart had dit keer echt werk van haar bezoek gemaakt. Hij zag er natuurlijk weer net zo strak uit als de eerste keer, maar dit keer had hij ook echt werk gemaakt van het opruimen en Inge kende mannen goed genoeg om juist daar extra waarde aan te hechten. Verder was de tafel al gedekt. “Ik ben zo terug,” riep Bart terwijl terugrende naar de keuken. Binnen twee minuten was hij weer terug met een kan koffie. “Ik weet niet precies hoelang de croissants in deze oven moeten,” zei hij terwijl hij de koffie inschonk. Voor Inge iets had kunnen zeggen, was hij alweer verdwenen. Aan het gevloek uit de keuken te horen, ging het daar niet allemaal vanzelf. “Gaat het?” riep Inge, die zowel geamuseerd als gevleid vaststelde dat Bart zich dit keer echt had uitgesloofd. “Moet ik helpen?” Uit de keuken kwam een soort nijdige knor, die van alles kon betekenen, maar in ieder geval niet was bedoeld als uitnodiging om te komen helpen. Het volgende moment kwam Bart met een bordje met croissants binnen, die er anders dan Inge had verwacht, nog heel behoorlijk uitzagen. Inge zag Barts gekeutel met vertedering aan. Toen hij eindelijk bij haar kwam zitten, gaf ze hem een kus. “Waar heb ik dat allemaal aan te danken?’’ vroeg Inge. Bart keek wat moeilijk en haalde toen zijn schouders op. “Gewoon,” zei hij, “zomaar.”  Het was de eerste keer dat Inge de altijd zo zelfverzekerde Bart op iets betrapte wat toch wel heel erg leek op iets van verlegenheid. Ze smolt toen ze zag hoe moeilijk hij keek. “Waarom?” vroeg Bart, “zou ik me niet uit mogen sloven voor zo’n mooie vrouw?” Tot haar spijt constateerde Inge dat het moment maar heel kort had geduurd. Bart had heel even iets van zichzelf laten zien en was daar blijkbaar zo van geschrokken dat hij nu weer helemaal terugveerde in zijn rol.  “Natuurlijk,” zei Inge warm, “waarom zou je dat niet mogen.”

Barts kwetsbaarheid duurde maar even. Na het ontbijt nam Inge mee naar de slaapkamer. Hij ging op zijn gemak op het bed zitten. “Kleed je maar uit,” zei hij. Inge had zich misschien de eerste keer laten verrassen, maar dit keer had ze zich prima voorbereid. Nadat ze haar jasje en net iets te strakke T-shirt had uitgetrokken, zag ze dat haar zwarte lingerie een succes was. Bart was niet iemand om zijn tong uit zijn mond te laten hangen, maar hij bekeek haar met een intensiteit, die haar bijna beangstigde. Hij leek ieder detail in zich op te nemen. De geconcentreerde aandacht was echt verbazingwekkend. Inge maakte haar broek los en liet die langs haar kont zakken. Tot haar frustratie was haar broek net iets te strak, of haar kont net iets te groot. Maar hoe je het probleem ook definieerde, het textiel ging pas over haar billen heen toen ze er een kort rukje aangaf. Daarna zakte de broek weer helemaal als vanzelf en zoals gepland. Bart leek wel erg gefascineerd door het tafereel.  De BH had Inge er speciaal op uitgezocht. Met een klik was die los. Ze sloeg haar linkerarm voor haar borsten en hielp met haar rechterhand haar slip een handje, want ze wilde niet net als met haar spijkerbroek dat deze op een gênant punt zou blijven hangen. Bart reageerde nog steeds niet, maar was een en al aandacht. “En nu?” vroeg Inge, die zich toch wat ongemakkelijk begon te voelen. Bart stond op en tilde haar op in zijn blijkbaar bredere en sterkere armen dan Inge had verwacht, want zonder enige zichtbare moeite legde hij haar op bed. Inge sloeg haar armen om haar heen en kuste deze vreemde man met een hartstocht, die hiervoor nog nooit voor iemand voor iemand had kunnen opbrengen. Bart liet haar even rustig haar gang gaan en maakte zich toen los uit haar greep. Zonder iets te zeggen, maakte hij haar armen weer net als de eerste keer, vast aan de spijlen aan het hoofdeinde. Gehoorzaam strekte ze haar benen. Nadat ze helemaal aan het bed was vastgemaakt, kuste Bart Inge op haar mond. Hij duwde zijn tong naar binnen en Inge kneep haar ogen dicht van emotie en geilheid.  “Nee,” zei Inge, “dit keer geen blinddoek.” Maar Bart negeerde haar en stopte als toegift ook nog een knevel in haar mond. Hij stond op en Inge wist zeker dat hij haar uitgebreid aan het bekijken was. Hoewel haar bewegingsvrijheid natuurlijk uiterst beperkt was, kon ze toch nog wel met haar kruis draaien.  Ze wist natuurlijk niet of het dat was of het totale uitzicht, maar Bart kwam zwaar ademend bij haar liggen. Inge kreunde even, maar ze wist niet of dat van pijn of genot was toen Bart in haar linkertepel beet. Bart krachtige handen streelden haar hele lichaam, maar hij gleed iedere keer net weg van haar kruis. Inge werd helemaal gek van zijn aanraking, maar hoe ze ook haar best deed zijn vingers wisten net de buurt van clitoris te blijven. Een moment bedacht ze dat ze dit nog erger vond dan wanneer hij haar pijn zou hebben gedaan. “Asjublieffuh,” was het enige dat ze er nog uit wist te brengen. Al haar gekronkel moest die zogenaamd o zo koele Bart toch ook wel heel erg in de stemming hebben gebracht, want hij duwde zijn penis in een keer naar binnen en kwam toen gelijk goed op gang. Inge had niet eens de kracht meer om zich schrap te zetten. Ze liet het allemaal maar over zich heen komen. Na Bart’s tweede of derde stoot kwam ze en daarna kwam ze ongetwijfeld nog heel veel keer, maar omdat ze niet wist waar het ene orgasme begon en het vorige eindigde, was het nou eenmaal moeilijk tellen. 

“Weet je,” zei Bart, “je ligt hier zo leuk en lekker dat ik je hier voorlopig maar zal laten liggen.” Inge wilde best protesteren, maar haar knevel en algehele toestand maakten dat toch een beetje moeilijk. “Neeuh,” mompelde Inge  zonder veel overtuigingskracht. Ze voelde hoe Bart opstond. Even later hoorde ze deur van de slaapkamer dichtslaan. Inge luisterde goed, want ze achtte het varken er toe in staat om ondertussen in alle rust en stilte gewoon naar haar staan te kijken. Toen ze een tijdje nog steeds niets had gehoord, begon het tot haar door te dringen dat Bart echt de kamer had verlaten. Wat laat en volstrekt zinloos begon ze nu alsnog te protesteren, maar het bleef allemaal bij wat gemompel. Zak, dacht ze met overgave. Ze was echt helemaal verslaafd aan deze man. Dat kon nog wat worden als hij echt naar Frankrijk ging.

Inge ontwaakte en had eerst geen idee waar ze was, maar het hijgende lichaam bovenop haar maakte alles in een keer duidelijk. “Sloerie,” zei Bart goedmoedig. Inge voelde zijn penis weer bij haar naar binnen glijden. “Je bent hier gewoon op bed in slaap gevallen.” Inge kon het niet ontkennen; de combinatie van nachtdienst en voor haar doen toch wel erg wilde seks had nu eenmaal zijn tol geëist. Inge genoot van Barts lichaam en zijn gekreun. Ze maakte hem zelfs slapend helemaal gek, bedacht ze zelfgenoegzaam. Omdat ze er dit keer meer met haar hoofd bij was, voelde ze Bart in haar klaarkomen. Voor zover haar boeien het toestonden, rekte ze zich uit. “Luie kat,” zei Bart en hij haalde de knevel uit haar mond. Inge trok een paar keer met haar mond. “Poes,” zei ze daarna pedant. Omdat Bart ook net haar blinddoek had afgedaan, kon ze nu zijn niet-begrijpende blik zien. “Een kat is mannelijk,” doceerde Inge vrolijk verder, “poes is vrouwelijk.” Bart had duidelijk interessantere weetjes in zijn leven gehoord. Hij negeerde haar stoïcijns.  “Lig even stil,” zei hij. “Volgens mij heb ik geen keus,” antwoordde Inge gevat.  Soms hield ze zo vreselijk veel van zichzelf.  “Je kan tenminste stoppen met kronkelen,” zei Bart droog. “Mijn armen,” kreunde Inge. Bart hielp haar armen weer voorzichtig langs haar lichaam vouwen. “De leeftijd,” zei Bart begripvol. “Ik heb echt zo’n vreselijke hekel aan jou,” zei Inge en op dat moment meende ze het ook heel erg.  Bart kuste haar hartstochtelijk op haar mond.

“Daarom ben ik nooit bij Bart Jan weggegaan,” besloot Inge haar verhaal. Bart kuste haar op haar voorhoofd en speelde min of meer verstrooid wat met haar borsten. “Hoelang liggen we al in bed?” vroeg Inge. “Geen idee,” zei Bart, “maar wat kan ons het schelen.” Inge kroop weer helemaal tegen hem aan. “Het leven is ingewikkeld,” zei Bart, “ik snap je wel. Weg willen en echt weg kunnen, is niet altijd hetzelfde.”

“Ik heb nog een grote liefde gehad,” zei Inge en ze keek er vast moeilijk bij. Bart maakte niet direct een jaloerse indruk, maar dit was misschien toch niet gelijk het moment om over een ex te klagen. “Wist je man dat?” vroeg Bart “Uiteindelijk wel,” zei Inge, “maar het kon hem geloof ik niet veel schelen.” Bart keek wat moeilijk. Het was Inge al eerder opgevallen hoe hypocriet mannen konden zijn. Ze gingen wel met je naar bed, maar uiteindelijk lag hun sympathie toch opvallend vaak bij de bedrogen echtgenoot, zeker als dat net als Bart Jan op zich een ‘goeie kerel’ was. “Hij heeft me echt ongetwijfeld gekwetst,” ging Inge verder, “Uiteindelijk heeft hij zelfs aangifte wegens stalking gedaan.” Bart schoot in de lach. “Wat een lul,” zei hij, ‘hij had je beter een pak voor je broek kunnen geven.” Hij gaf een zachte tik op haar billen.  “Maak er maar een grapje over,’ zei Inge, “hij heeft me echt ongelofelijk gekwetst.” Bart streelde haar wat afwezig. Inge ging met haar hoofd op zijn borst liggen. “Jij bent anders,” zei ze, “jij maakt dingen in me los waarvan ik niet eens wist dat ik ze in me had. Gevleid kuste Bart haar op haar haar. “Hoe zit het bij jou?” vroeg Inge, want hij mocht ook best iets over zichzelf vertellen.

“Over mij valt niet zoveel te vertellen,” begon Bart. Ja, ja, dacht Inge, dat zeggen ze altijd als ze eigenlijk niet willen. Ze praten de oren van je hoofd als het ze uitkomt, maar als je iets dichterbij komt, worden ze opeens zwijgzaam. “Vast wel,” zei Inge terwijl ze zachtjes in Barts borst beet. “je moet toch wel iets goed hebben gedaan als je bijna geen hypotheek nodig hebt voor deze vreselijke camping van je.”

“Spiritueel centrum,” zei Bart nijdig, “en waarom vreselijk?” Inge schoot in de lach. “Wat denk je zelf?” vroeg ze. “Door die vreselijke camping van je, ben je binnenkort weg naar Frankrijk.” Bart liet zich niet provoceren; in plaats daarvan sloeg hij een arm om haar heen en gaf haar kus. “Hard gewerkt,” zei Bart, “en geluk gehad.” Inge gaf Bart nog maar een kus op zijn borst; blijkbaar hielp dat. “Ik heb de eerste jaren met Hans gewerkt en daarna veel in  Azië. Veel verdiend en weinig uitgegeven. Altijd deze flat aangehouden.” Inge moest toegeven dat Bart het inderdaad niet aan huisvestingskosten had uitgegeven, trouwens als ze eerlijk was ook niet aan inrichting.

“Maar waarom ben je dan teruggekomen?” vroeg Inge. Bart haalde zijn schouders op. Zolang het over zijn werk ging, vertelde Bart graag, maar nu moest hij waarschijnlijk iets toe gaan geven over heimwee en dergelijke. Inge liet het maar rusten. “Ik ben blij dat je terug bent gekomen,” zei ze volkomen naar waarheid. “Alleen waarom  ga je nu dan weer Frankrijk en begin je daar een…. spiritueel centrum.?’’

“Er komt een moment dat je bent uitgeautomatiseerd,” zei Bart met een nadenkende frons, die Inge nog niet eerder bij hem had gezien. “Saai?” vroeg ze. “Zoiets,” zei Bart, “Hans had dat al eerder dan ik.” Inge kon zich de hinderlijke verhalen van Ada nog maar al te goed herinneren waarin deze meer dan uitvoerig uit de doeken deed hoe spiritueel haar vriend wel niet was.  “Heb je het van die Breuer?” vroeg Inge. “Welnee,” zei Bart, “ik zocht gewoon weer oude vrienden op en toen kwam ik er achter dat Hans ook min of meer stukgelopen was op de ICT. Alleen hij heeft er meer aan overgehouden. Daarom kan hij tegenwoordig ook als geldschieter optreden.”

“Ook voor jou?’’ vroeg Inge, die op dat gebied toch altijd wel graag de relevante details wist. “Nee hoor,” zei Bart, “hij heeft alleen wel een bungalow op het terrein gekocht waardoor het hele plan opeens wel realiseerbaar was.” Gerustgesteld constateerde Inge dat het in ieder geval nog steeds hetzelfde verhaal was. “Wanneer ga je nou eigenlijk?” vroeg ze kleintjes. “Eind februari,” zei Bart, “want dan heb ik nog twee maanden om de zaken op orde te maken.” Inge rekende snel even in haar hoofd “Dan heb ik je nog maar vier maanden hier.” Bart kuste haar min of meer verontschuldigend op haar voorhoofd. “Vast vier prachtige maanden,” zei hij, maar het klonk zo als een cliché dat Inge er niet eens op reageerde.  Ze voelde zich intens verdrietig worden.

Tot Inge’s grote blijdschap was Bart helemaal gaan stralen toen ze vertelde dat ze ook de hele nacht wilde blijven. Inge’s altijd latent aanwezige wantrouwen ten opzichte van mannen moest toch regelmatig onderdrukt worden en dat deed Bart zo naturel dat hij het misschien wel echt meende en ook echt heel erg blij met haar was. Toen hij zich uiteindelijk toch aankleedde, betrapte Inge zich er op dat ze echt bijna ademloos naar hem lag te kijken. Ze vroeg zich vooral wat hem voor nou aantrekkelijk maakte. Bart was niet lelijk en voor zijn leeftijd had hij nog steeds een goed figuur, maar dat hadden echt meer mannen. Ze kwam er niet uit en besloot er maar gewoon van te genieten.

“Nu je toch blijft, gaan we natuurlijk uit eten,” zei Bart blij. “waarom blijven we niet gewoon hier?” vroeg Inge, die er tegenop zag om nu weer met haar redelijk uitgewoonde lichaam op te moeten staan. “dan eten we gewoon in bed.” Bart lachte een keer schamper. “je hebt mij nog nooit zien koken,” zei hij, “geloof me; het is echt voor iedereen beter dat we eten gaan.” Met veel gekreun en steun stond Inge op. “Je bent een beest,” zei ze verwijtend tegen Bart.  Hij sloeg zijn arm om haar heen en duwde haar nog naakte lichaam tegen zich aan. “Je zou het niet anders willen.” Inge worstelde wat voor de vorm, maar gebruikte het moment vooral om haar kruis nog een keer stevig tegen hem aan te duwen. “Varken,” zei ze en ze kuste hem op zijn mond. Bart kuste haar terug. Hij duwde zijn tong in haar mond. Het was dat walgelijke op niets-gebaseerde zelfvertrouwen dat haar zo vreselijk aan deze man aantrok. “Zo komen we natuurlijk nergens,” zei Bart en hij liet haar weer los, zodat ze zich alsnog aan kon kleden.

De wijn en de situatie maakten Inge sentimenteel. “Ik weet het niet,” zei ze terwijl wat afwezig met haar laatste stuk pizza zat te spelen, “je hebt van die televisieprogramma’s waarin zo’n vaak wat boerige familie naar Frankrijk of Tsjechië gaat om daar een nieuwe leven te beginnen. Volgens mij loopt dat bijna nooit goed af en valt het in ieder geval altijd tegen.”  Bart liet haar lekker klagen. Hij nam nog een slok wijn en pakte toen haar hand en gaf daar een kus op. “Je neemt me niet serieus,” zei Inge, “je zou ook makkelijk hier iets kunnen beginnen, of desnoods dichterbij.”

“Wie kan nou zeggen dat hij een vriend in Zuid- Frankrijk heeft?” vroeg Bart. “Daar maak je vast helemaal de blits mee bij je vriendinnen.” Inge was soms echt verbaasd over Barts lompheid. “Ik wil helemaal niet de blits maken bij mijn vriendinnen; ik wil gewoon leuke vriend en gewoon hier in Nederland. “Waarom kom je niet gewoon mee?” vroeg Bart. Inge ergerde zich soms nu al groen en geel aan Bart. Ze vroeg zich af of dat een goed of juist een heel slecht teken was. Dit was weer zo’n typische mannenopmerking. Hij had de oplossing gegeven en nu moest ze stoppen met zeuren. “Dat kan toch helemaal niet,” zei Inge een beetje nijdig. “Het komt natuurlijk wat onverwacht,” zei Bart, “maar het hoeft toch niet gelijk permanent. Dan kom je eerst, het klinkt een beetje lulliger dan ik het bedoel,  op proef en als je dan wil blijven….”  Inge keek Bart wat verbaasd aan, maar ondanks de wijn drong het wel tot haar door dat hij echt bloedserieus was. “Meen je dat?” vroeg Inge voorzichtig. “Ik zou het geweldig vinden als je mee ging,” zei Bart. Inge verborg haar hoofd in haar handen. Ze moest het allemaal even verwerken en ze moest er zeker over nadenken. Bart liet haar voor het moment maar even met rust. “Mag ik er over nadenken?” vroeg Inge. Bart glimlachte een keer. “Wil je nog koffie,” vroeg hij. “Koffie,” zei Inge, “je bent toch niet gek geworden. Vraag de rekening maar!” 

Inge zat op haar knieën voor Bart. Zodra ze weer binnen waren, had Inge zich gelijk uitgekleed. Hoewel ze nog helemaal niet wist hoe ze met Bart mee zou kunnen gaan, wilde ze in ieder geval dat hij zich niet zou bedenken. Bart had haar armen vastgezet op haar rug en een dildo gepakt. Omdat Inge al drijfnat was van de opwinding gleed het apparaat moeiteloos naar binnen. Aan het einde van het apparaat zaten een paar handige riempjes waarmee Bart dat ding om haar middel vastzette. Het knielen was daarna best ingewikkeld geweest. Ze voelde de dildo in haar en probeerde ondertussen ook nog haar evenwicht te bewaren. Bart had haar getob met zichtbaar genoegen gadegeslagen. Toen Bart zijn penis uit zijn gulp haalde, schoot deze gelijk omhoog. Inge haalde diep adem en nam het hele apparaat in een keer in zijn mond. Bart kreunde en Inge merkte dat het haar meer moeite koste dan ze zelf had verwacht. Ze was blij toen ze haar hoofd op en neer kon bewegen. Bart begon te kreunen. Inge zette stevig door; ze wilde Bart helemaal gek maken en te oordelen naar zijn gekreun leek dat ook te lukken. Bart trok Inge’s hoofd terug en rukte zelf een paar keer stevig aan zijn penis terwijl zijn ballen likte. Bart duwde zijn penis weer Inge’s mond terwijl hij kwam. Inge slikte alles zo snel mogelijk door en bleef daarna tegen Bart aanliggen om uit te hijgen. Bart tilde haar op en droeg haar naar het bed. “Maak je me los?” vroeg Inge. “Nee,” zei Bart, “ik vind je veel te lekker zo.” Inge deed haar best om een paar keer verleidelijk te kronkelen. “Nou,”zei ze pragmatisch, “kom dan maar bij me liggen.” Bart nam haar hoofd in zijn armen en begon hij voor zijn doen verrassend teder en zorgzaam te kussen.