Inge VI

“Alles is zo ongeveer geregeld,” zei Bart aan het ontbijt, hij was helemaal naar het dorp gereden om verse croissants te halen, “en de eerste gasten komen pas over een week.” Inge had hem vragend aangekeken. “Dus?” had ze gevraagd. “Dus is dit onze week,” zei Bart, “en daar gaan we van genieten.”  Een hele week met Bart alleen sprak Inge wel aan. “Nou,” zei Inge, “wat had je zo in gedachten?” Alleen al bij de gedachte voelde ze zich uitgewoond, maar Barts plannen pasten veel meer bij een normale vakantie dan ze zelf had gedacht. “Ben je weleens in Carcassonne  geweest?” vroeg hij. Inge was ooit lang geleden met haar ouders in Carcassonne geweest en kon zich vooral de hitte en de drukte van de bovenstad nog herinneren, maar ze hield haar mond maar. Zonder dat Inge verder wat hoefde te zeggen, ging Bart enthousiast verder. “We gaan eerst naar Carcassonne en dan kunnen we vanmiddag zwemmen.” “Waar?” vroeg Inge. “Nou,” zei Bart een beetje verbaasd, “wat dacht je van hier?” Het drong nu tot Inge door dat Barts complex eigenlijk nog maar voor een heel klein stukje had gezien. “Je laat me eerst eens zien wat je hier allemaal hebt,” Bart gaf haar een kus. Hij leek enthousiast genoeg. “Doe je dan wel eerst een slip en T-shirt aan?” Inge stond op en ging naar de slaapkamer. Ze rekte zich nog een keertje onnodig, maar wellustig uit op de trap. Alle gekken kijken, bedacht ze zich met een grijns. “Sloerie,” riep Bart vanuit de keuken, “ga je aankleden!”

Het complex van Bart was een stuk groter dan Inge had verwacht. Naast het hoofdgebouw en de twee andere gebouwen bestond het inderdaad uit een ommuurde tuin en een grote boomgaard, die in dit zonnige stukje Frankrijk ook als camping kon fungeren, compleet met eigen toiletgebouw. Verderop tussen de druiven stonden nog drie kleine, maar comfortabele bungalows.  “Die zijn voor de verhuur of de verkoop,” zei Bart. “Zijn dat die dingen waar de vriend van Ada er een van heeft gekocht?”  vroeg Ada. Bart wees de rechter aan. Inge was geen boekhouder, zoals Bart jan, maar als Bart dit hele project had kunnen kopen, beschikte hij met of zonder de hulp van die Breuer over een imponerend eigen vermogen. “En hier heb jij allemaal geen financiering voor hoeven regelen?” vroeg Inge toch nog maar een keer. Ze kon het zich gewoon niet voorstellen.  Bart sloeg zijn arm om haar heen. “Ik weet het niet,” zei hij trots, “volgens mij zit je alleen maar achter mijn geld aan.” Inge drukte zich tegen Bart aan. “ik vind het niet echt erg hoor dat je geld hebt.” Bart keek haar maar wat meewarig aan. “ik moet je de rest nog laten zien,’ zei hij.

Het gebouw links van het hoofdgebouw bestond uit nog een aantal luxe uitgevoerde kamers. “Volgens mij kan je hier heel wat gasten ontvangen,” zei Inge. “In het hoofdgebouw heb ik tien kamers op de eerste  verdieping en hier nog tien,’ zei Bart trots. “Dat is best een aantal,” zei Inge. Ze had eerlijk gezegd geen idee of dat veel of weinig was, maar Bart was er zo blij mee. “Ik heb nog een verrassing voor je,” zei Bart en hij nam haar mee naar de schuur aan de overkant.

De schuur bestond uit een traditionele ruimte waarin een oud voertuig met allerlei sproeikoppen stond. “Wat is dat?” vroeg Inge. “Dat gebruiken ze hier om gif over de wijn te sproeien.” Inge keek bedenkelijk. “Ze noemen het hier Bordeauxse pap,” zei Bart geruststellend, “dan klinkt het beter.” Inge schoot in de lach. “En waar bestaat die Bordeauxse pap dan uit?”vroeg ze.”Kopersulfaat en ongebluste kalk.” Inge keek een keer bedenkelijk. “maar goed,” zei ze daarna, “hoe kom jij aan een apparaat dat koper en ongebluste kalk sproeit.?” “Kopersulfaat,”verbeterde Bart haar. “maakt dat het beter?” vroeg Inge voorzichtig. “Nee,” zei Bart, “totaal niet. Maar het ding stond hier nog en toen alle verbouwingen lang blijven staan, omdat het nooit echt genoeg in de weg stond.” Inge herkende dat wel. “Ik heb zo’n wasmand,” zei ze begripvol. “Het gaat niet om dit apparaat,” zei Bart, “maar om de volgende ruimte.”

De ‘volgende’ ruimte zou het best als Barts hobbykamer kunnen worden omschreven. “Jezus,” was Inge’s eerste en intens gemeende opmerking. “Je hebt je uitgeleefd,’ zei ze. De ruimte was keurig opgeknapt en schoongemaakt; dat moest ze toegeven. Aan de muur was een andreskruis met veel ringen bevestigd. Verder was er schandblok en aan het plafond hingen meerdere kettingen. In de hoek stond een kooi, die aan de binnenkant was gevoerd met zwart (kunst)leer. “Leuk,” Inge met een wat onzeker lachje. “Pas maar op,” zei Bart en hij sloeg zijn arm om haar heen. “Als je ongehoorzaam bent, stop ik je hierin.” Inge drukte zich stevig tegen hem aan. Het was natuurlijk allemaal erg opwindend, maar ook gewoon best eng. “je gaat toch geen gekke dingen,” zei ze. “Natuurlijk wel,’ zei Bart met overtuigingskracht, “gek en gruwelijk.”  Inge hield zich nu stevig aan hem vast. “Ik ben serieus,” zei ze en Bart maakte zijn greep wat losser. “Wat had je in gedachten,” vroeg hij daarna gewoon serieus en daardoor geruststellend. “Nou,” zei Inge met een zenuwachtig lachje, “dat je me hier de hevel vakantie opsluit, of verhuurt, of zoiets. Nou ja: je weet wel….” Bart kuste haar in haar nek. “Dat opsluiten spreekt me wel aan,” zei hij, “maar voor verhuur ben ik veel te jaloers.” Hij gaf haar nog een kus. “Jij hebt de raarste fantasieën,” zei Bart daarna ook nog doodleuk. “Moet jij zeggen,” snauwde Inge meer uit opluchting dan uit boosheid.  Bart draaide haar naar zich toe en drukte haar tegen zijn vertrouwde lichaam.  “Ik hou veel te veel van je,’ zei Inge zorgelijk. “Dat kan nooit genoeg zijn,” zei Bart. Inge was daar allemaal niet zo zeker van, maar ze hield haar twijfel voor zich. Bart deed het allemaal maar af als een grapje en tilde haar op en liep haar in zijn nu weer veilige armen de schuur uit de warmte van de ochtendzon in.

Bart parkeerde zijn auto op de kleine parkeerplaats naast de brug bij de rivier. “In de zomer kan je hier over de hoofden lopen,” zei hij. Inge zag de vesting van de ‘oude stad’ van Carcassonne op de heuvel liggen. “Prachtig,” zei ze en ze meende het. “Jij mag het zeggen,” zei Bart, die als het niet om seks ging altijd nogal van de inspraak was, “we gaan nu eerst naar de Oude Stad en eten dan in het centrum, of we gaan eerst naar het centrum en eten dan in de Oude Stad.” Inge kon het eigenlijk allemaal niet schelen, maar omdat ze wel graag wilde laten zien dat zij ook bewust over de dingen nadacht, vond ze: “beslis jij maar,” toch te beperkt. “laten we eerst maar naar de Oude Stad gaan,” zei Inge daarom maar met een air en met een flair, die ze weliswaar niet voelde, maar wel uit kon stralen als ze dat wilde, “het is daar nu vast nog lekker rustig.”  Bart lachte goedkeurend. “Ik zal het natuurlijk nooit tegen de gasten zeggen,” zei hij, maar eigenlijk vind ik ‘La Cité’ vreselijk. Het is toeristenfuik en het centrum van Carcassonne is veel leuker, veel echt Franser.”  “Volgens je eigen folder ligt het echt middeleeuwse en uitstekend bewaard gebleven Carcassonne anders heel dichtbij jouw spiritueel centrum,” zei Inge met een grijns. “Ja, ja,” zei Bart en hij keek wat moeilijk. Inge genoot van dit moment en ze was zowel Ada, met haar manie om alles op te zoeken, als Breuer met zijn neiging om alles beter te weten, even dankbaar. “Op zich is het natuurlijk een schitterend monument, maar dan van hoe iemand uit de negentiende eeuw zich een middeleeuwse stad voorstelde.”  Bart keek haar bewonderend aan. “Je hebt je huiswerk gedaan,”zei Bart. Inge glimlachte bescheiden en probeerde vooral uit te stralen dat het allemaal niet veel voorstelde.

Inge vond de Oude Stad of la Cité van Carcassonne eigenlijk gewoon prachtig. Zogenaamde kenners als Ada of echte kenners als Breuer konden dan prima uitleggen dat je precies kon zien dat het allemaal niet echt middeleeuws was, maar negentiende eeuws, maar Inge had geen idee; ze vond het eigenlijk allemaal geweldig, maar ze hield het voor zich en genoot in stilte van de kleine nog rustige straatjes. In een ding had Bart wel gelijk: het was inderdaad echt heel erg toeristisch. “Ik kan gelijk voor de hele familie kaart kopen,” zei Ingebij een van de talloze winkeltjes. “Natuurlijk,’ zei Bart en hij wilde braaf wachten bij een molentje met kaarten van Carcassone,  heel veel bergen en koeien en schapen, die ongetwijfeld iets heel grappigs zeiden als je Frans goed genoeg was om de boodschap te begrijpen. “Ik maakte maar een grapje,” zei Inge snel. Ze had echt al jaren geen kaarten meer rondgestuurd.

Na nog een minuut of twintig hadden ze ieder pittoresk straatje wel gehad en liepen ze via de muren een stuk rond de stad. Het uitzicht was zondermeer schitterend. “Laten we naar beneden gaan,” zei Bart, “dan gaan we eten.” Het idee aan eten sprak Inge echt enorm aan. “Volgens mij hebben we genoeg cultuur gesnoven voor een dag,” zei ze. Bart schoot in de lach. “Ja,” zei hij met een licht ironische glimlach, “en dan nog wel met zo’n erudiete gids.” Inge lachte maar een beetje, maar soms was Bart gewoon een engerd.  Het was nog best een eind lopen van de Oude stad naar het tegenwoordige centrum van de stad, maar na een kwartiertje door straatjes die Inge eerder associeerde met Italië  waren ze op het grote plein van de stad met heel veel terrasjes. “Place Carnot, “ las Bart het bordje voor. Inge zei niets. Ze had geen idee en dadelijk zei ze iets doms. Ze kon nu toch moeilijk haar telefoon zoeken en het even opzoeken. Omdat ze verder niet reageerde, ging Bart ook gewoon gezellig neutraal op een stoeltje zitten. “Volgens mij heb je honger,” zei hij. Inge lachte blij. Ze stief van de honger. “leuke stad,” zei ze en ze meende het. “Ik vind het centrum leuker dan de Oude Stad,” zei Bart, “maar de mensen komen voor de Oude Stad.”  Daar zou hij best weleens gelijk in kunnen hebben. “Wat gaan we vandaag verder doen?” vroeg Inge. “Niets,” stelde Bart voor, “we eten hier, blijven dan nog even zitten en gaan dan lekker terug naar de tuin.” Het was een programma waar Inge zich wel in kon vinden. “Heerlijk, echt een goed idee.” Dit was zoals ze zich een vakantie voorstelde. Het was leuk om te zien hoe de terrasjes langzaam volstroomden met mensen waarvan Inge inschatte dat ze uit kantoren en winkels kwamen. Al zo lang als Inge zich kon herinneren, hadden haar ouders zich iedere vakantie weer verbaasd over de lange middagpauzes in Frankrijk en de bijbehorende uitgebreide lunches. Het was een beetje ‘familie Waldheim-folklore’ en Inge bemerkte dat zij ook nu weer ademloos keek naar al die Fransen, die ook hier weer zo uitgebreid gingen eten. Terwijl Bart en zij er uitgebreid de tijd voor namen, zagen ze ook hoe rond kwart voor twee de terrasjes weer zo ongeveer leeg waren. Het was heerlijk om helemaal niets hoeven. Inge had nog ruim zeven weken waarin ze helemaal niets zou, nou afgezien dan wat Bart zo af en toe met haar voor had, maar verder helemaal niets. Een vast onderdeel van haar moeders verhaal over de zegeningen van wel vier weken vakantie, was de redenering dat vier weken weliswaar wel wat lang was, maar dat het er ook voor zorgde dat je na al een week vakantie nog steeds uitzicht had op de meer reguliere drie weken. Inge had het altijd een onzinredenatie gevonden, maar nu sprak het haar toch wel aan. Even plopte de gedachte op aan thuis en wat haar na die nog zeven weken te wachten stond, maar die onderdrukte ze snel. Inge pakte Bart bij zijn hand. Die schrok min of meer wakker. “Zullen we naar gaan?” vroeg Inge. Bart stond op om te gaan betalen. “Goed idee,” zei hij, “doen we op de terugweg gelijk even boodschappen.”  Inge voelde zich weer heel even echt helemaal jong. Dat had haar moeder kunnen zeggen. “En dan dadelijk zeker eten voor de tent?” vroeg ze aan Bart, maar die glimlachte maar wat schaapachtig en liet het er allemaal maar verder bij.

In de echt schitterende tuin zat Inge nog wat na te genieten. Ze had tijdens het boodschappen doen. nog wel een keer aan haar moeder moeten denken. Voor Inge’s moeder was alles dat ‘echt Frans’ was altijd bij voorbaat leuk en goed geweest. Het hing blijkbaar samen met die tijd. “Zo leuk,’ zei Inge’s moeder vaak, ‘een echt Franse supermarkt.” Meestal volgde daarop een lange lijst van producten, die je wel in een Franse en niet in een Nederlandse supermarkt kon kopen. Het was ook zo’n vast ritueel geweest, maar Bart was met weinig eerbied voor of zelfs maar kennis van de tradities van de familie Waldheim rechtstreeks naar een Duitse prijsvechter gereden.  Daar hadden ze snel en efficiënt boodschappen gedaan en Inge had er zelfs menig merk van thuis kunnen ontdekken. Alleen Barts uiterst comfortabele tuinmeubilair sloot totaal niet aan bij de belevingswereld van haar ouders, die de hele vakantie op de gammelste opklapstoeltjes  zaten, die een mens zich maar voor kon stellen.

“Schuif eens op,” zei Bart, “je hebt de hele bank voor jezelf.” Inge ging zo breed mogelijk liggen. Ze voelde zich net Moos, haar vroegere kater, die dat ook altijd deed als hij daarmee op de bank lag. “”Nee,” zei Inge, “duw me maar weg.” Bart bekeek haar een keer geringschattend en duwde haar toen betrekkelijk eenvoudig opzij. De hufter ging op zijn gemak liggen. Zo had Inge het niet bedoeld. Liggen, kon hij altijd nog. “Hé,” zei Inge verontwaardigd en probeerde Bart alsnog van de bank te duwen. Bart nam haar stevig in zijn greep en hield haar zonder zichtbare moeite in bedwang. Hij was duidelijk in een vredige bui, want hield Inge stevig vast, maar liet het daar voorlopig bij. Inge bleef zich echter koppig verzetten en duwde iedere keer haar kruis in dat van Bart. Toen Bart ook nog, vooral niet te hard, in zijn  hand beet, leek voor Bart eindelijk de maat vol. “Je vraagt er om,” snauwde en Inge had sterk de indruk dat hij geen idee had hoe waar dat was. Bij Moos werkte het ook altijd, dacht Inge opgewekt. Of je nou wilde of niet; uiteindelijk zat Moos altijd bij je op schoot. Nadat Bart haar armen boven haar hoofd tegen de bank had gedrukt en bovenop haar lag, begon hij eindelijk toch wat meer opwinding te tonen. “Als je zo doorgaat, sluit ik je alsnog op in de schuur,’ zei Bart dreigend. “Bluf,”antwoordde Inge met alle verachting, die ze op kon brengen. Bart liet zich niet uit zijn tent lokken. Hij hield haar vast en leek nu eigenlijk te bedenken wat hij nu eens met haar moest doen. Inge beet in zijn borst. Dat was eindelijk genoeg Bart tot actie te brengen. Omdat hij nu eenmaal zo hinderlijk sterk was, gooide hij haar zonder al te veel moeite over zijn schouder. “Laat me los holbewoner,” protesteerde Inge. Bart droeg haar naar de schuur en Inge begon hem nog toch weer gewoon een beetje te knijpen. Je zag soms de raarste dingen op de televisie. Bart maakte de polsen van de tegensputterende Inge vast aan het andreaskruis aan de muur. Inge probeerde naar Bart te schoppen, maar hij zette snel ook haar enkels vast aan boeien die onder aan het kruis hingen. “Blijf hier maar eerst een tijd afkoelen,” zei Bart. “Hufter,” zei Inge, die het er al cvan zag komen dat Bart hier alsnog zou alleen zou laten. “Hardleers,”mompelde Bart en hij pakte een knevel en stopte het balletje in Inge’s mond. Nu kon ze alleen nog maar heel gemeen kijken en wat mompelen.  Bart schudde een keer wat meewarig in zijn hoofd. “Sukkel,” zei hij en liep hoofdschuddend de ruimte uit. Inge bleef boos staan, maar ze kon geen kant op.

Na waarschijnlijk maar een paar minuten, maar Inge had ervaren als een uur kwam Bart alweer terug. “Nu je hier toch zo lekker staat te staan, kan ik er net zo goed van profiteren.” Inge keek alleen nog maar wat boos en vooral timide. Voor hetzelfde gemak liet de zak haar de hele avond hier staan.  Bart maakte Inge’s benen los. Hij maakte Inge’s spijkerbroek los en trok die langzaam over haar billen naar beneden. Hij nam min of meer en passant Inge’s slip ook gelijk mee. Hoe ongeïnteresseerd Bart ook probeerde te lijken; hij wreef toch erg uitgebreid met zijn hand langs Inge’s kruis. Daarna trok hij Inge’s broeken helemaal uit. Bart zette Inge ook met haar enkels weer vast. Haar T-shirt deed omhoog en ook haar BH maakte hij los. Bart kneedde Inge’s borsten tot haar tepels voor haar gevoel inmiddels twee keer zo groot werden. Zijn hand gleed omlaag. Dit keer was er geen gepest bij; hij duwde in een keer zijn hand bij Inge naar binnen. Ze voelde zijn vingers en begon te kreunen.  Bart beet in haar tepel en Inge trok aan haar boeien. “Beest,” zei Bart en hij begin Inge stevig te kussen, maar door haar knevel kon Inge niet veel terug doen. “Volgens mij zijn we nu helemaal niet meer zo stoer,” stelde Bart tamelijk overbodig vast.  Inge kwam niet verder dan wat gekreun en een mislukte poging om haar kruis tegen Bart aan te duwen. Hij pakte een dildo een duwde die bij Inge naar binnen en begon deze toen langzaam op en neer te bewegen. Inge kreunde en kronkelde. Deze man maakte haar helemaal gek. Inge kwam terwijl ze worstelde met haar boeien. Bart zag het allemaal met welgevallen aan. Zonder verder nog verder iets te zeggen, maakt Bart haar los. Inge liet zich op de vloer zakken, maar Bart had nog andere plannen. Hij boeide haar armen op haar rug en deed haar een halsband om. “Mmmah mond,” protesteerde Inge, maar Bart negeerde haar. Hij trok Inge voorzichtig aan de riem van haar halsband omhoog. Bart ving haar op toen ze tegen hem aanviel. “Als je nog meer te protesteren hebt, doe ik je ook nog een blinddoek om.” Inge hield verder mond en liep gehoorzaam met Bart mee de schuur uit en terug naar de tuin. Ze voelde zich als een slavind, die naar een slavenmarkt werd gebracht. De gedachte  wond haar weer vreselijk op. Bart nam haar mee terug naar de tuin. Hij liet haar knielen op een kussentje en hij zette haar vast met de riem van haar halsband aan een tafeltje. Bart ging tegenover haar op een stoel zitten en begon haar ongeneerd, maar ook zichtbaar waarderend te bekijken. Inge werd wat verlegen onder zijn blik, maar ze genoot ook van blik. Bart kwam naar haar toe en kuste Inge op haar mond. Inge kroop tegen hem aan. Bart pakte zijn stoel en het luie varken ging naast haar zitten. Toen hij ook nog de knevel uit haar mond haalde, begreep Inge wel wat de bedoeling was. Ze trok een paar keer met haar mond en bewoog een paar keer haar kaken terwijl Bart zijn penis uit zijn broek haalde. Inge probeerde haar mond optimaal te ontspannen en nam toen in een keer Barts penis in haar mond. Ze begon fanatiek te zuigen en hoorde Bart kreunen. Bart duwde haar iets naar achteren en drukte toen Inge’s hoofd tussen zijn voeten. Inge kuste Barts schoenen met overgave. De zweepslag op haar billen deed haar in elkaar kruipen. Bart trok haar hoofd voor zijn doen ongekend ruw omhoog. Het was inmiddels wel duidelijk dat ze nog maar net op tijd was. Inge nam Barts penis precies op tijd in haar mond. Inge slikte alles zo snel mogelijk door. Vies spul, dacht ze. Daarna bleef ze met haar hoofd op Barts schoot liggen. Bart streelde haar en het leek of de tijd stil stond. Alleen uiteindelijk begonnen haar knieen toch gewoon zeer te doen. Inge worstelde zich omhoor, maar in plaats daarvan viel ze om in het gras. Bart schoot in de lach en ging bij haar zitten. “Sukkeltje,” zei hij en hij kuste Inge op haar borst. Hij maakte snel de boeien rond haar polsen los en ging naast haar op het gras liggen. Inge kroop tegen hem aan. “Het begint koud te worden,” zei Inge. Bart gaf haar een kus. “Zo vroeg in het seizoen wordt het  hier nog best snel wat kil; zeker als je zo schaars gekleed bent. “ Hij legde goedbedoeld, maar volkomen zinloos zijn trui op haar rug. “Het is allemaal jouw schuld,” zei Inge. Bart tilde haar zwijgend op en naam haar mee naar het bed en legde haar daar neer. “Ik ga het eten halen,” zei Bart, “en dan eten we in bed.” Inge genoot van de koelte van de lakens en hoopt dat deze vakantie eeuwig zou duren.