V

Inge parkeerde haar auto op de parkeerplaats naast de brug over de Gard. Volgens haar routeplanner was haar bestemming nog maar een goede tweehonderd kilometer ver weg en ze had met Bart pas om zes uur afgesproken, want hij moest nog naar de prefectuur of zoiets. In een opwelling was ze na Avignon bij Remoulins de péage afgegaan. Voor zover ze zich kon herinneren, zag het plaatsje er nog net zo uit als ze toen ze hier met haar ouders was. Pas nu ze weer uit de auto kwam, merkte Inge pas hoe warm het was geworden. De voorjaarswarmte voelde als een behaaglijke deken en Inge wentelde zich er in. Na wat rondlopen, vond Inge ook een pizzeria. Ze kon zich nog herinneren dat ze hier ooit met haar ouders een keer een pizza had gegeten, maar Inge had echt geen flauw idee of dit nog hetzelfde restaurant was. Het was natuurlijk een romantische gedachte, maar als Inge eerlijk was, leek het haar sterk. Zo veel te vroeg in het seizoen was het allemaal nog erg rustig. Ze zocht op haar gemak een plekje uit in zon en genoot van de tweede dag van haar vakantie en natuurlijk van het vooruitzicht dat vanmiddag of toch uiterlijk vanavond Bart weer zou zien. De eigenaar of kelner van het restaurant, Inge had geen idee, werd ook min of meer overvallen door het feit dat hij zo vroeg in het seizoen al een echte klant had, want hij kwam pas na tien minuten wat redderig het terras op, alsof iemand hem had gezegd: “echt waar daar zit een echte klant,” en hij wel was gaan kijken, maar er eigenlijk zelf niet in had geloofd. Daarna waren er blijkbaar ook nog andere opstartproblemen, want het duurde daarna zeker nog een kwartier voor Inge eindelijk haar pizza had. Het gaf haar alle tijd om te fantaseren over Barts complex.  Ze wist maar al te goed dat foto’s vaak maar een zeer beperkt beeld gaven en daarom had ze Barts spiritueel centrum in haar fantasie min of meer gemodelleerd naar een camping waar ze vroeger weleens was geweest. Het zou er vast allemaal anders, beter en minder pittoresk Frans uitzien, maar voorlopig voldeed dit beeld in haar hoofd wel.

Om aan Bart te laten zien dat ze niet helemaal van de straat was en dat ze ook nog echt geïnteresseerd was in zijn project had ze zich ook nog wat ingelezen in het onderwerp ‘Katharen’ dat hem blijkbaar erg aan het hart ging. Voordat ze met haar ouders ooit op die camping aan de voet van Pyreneeën was geweest, had ze nog nooit zelf maar van die lui gehoord.  Omdat bij hoge uitzondering de ruim verstrekte folders op die camping niet alleen in het Frans, maar ook in het Engels waren en Inge zich er na een paar dagen de pokken had verveeld, had ze iets meegekregen van de godsdienstoorlogen, die zich in dit gebied tijdens de middeleeuwen hadden afgespeeld. Het hoe en waarom was haar volkomen ontgaan, maar haar ouders die volkomen in de ban waren van het boek ‘Montaillou’ over een of ander vaag Kathaars dorp hadden er van gesmuld. Tot overmaat van ramp waren ze ook nog naar openluchtvoorstelling gegaan waarin een blijkbaar gevangen, maar lang niet bange Kathaar iedereen in snedig Frans van gepaste repliek diende. Inge betwijfelde of haar vader eigenlijk wel had willen gaan, maar hij verstond het wel allemaal. Het was wel duidelijk geweest dat haar moeder genoot, maar Inge betwijfelde dan weer of zij alles snapte. Inge verdacht haar moeder er sterk van om alleen maar te zijn gegaan, omdat haar vakantie-oeuvre  voor verjaardagen uit te breiden. Inge had het allemaal gewoon niet verstaan en was uiteindelijk blij geweest dat het was afgelopen.

Ondanks dit moeizame begin had Inge zich nu toch maar door wat boeken heen geworsteld. Sinds Ada de vriendin van Breuer was, had ze een interesse in spiritualiteit ontwikkeld, die Inge hiervoor nooit in haar had ontdekt, maar het kwam nu wel goed uit. Eerlijk gezegd vond Inge het wereldbeeld van die lui, zowel zwart-wit als pessimistisch. De wereld deugde niet en Satan beheerste de wereld. Je kon je best onthouden van seks en van vlees eten. Dat laatste vond Inge dan nog wel te doen als het echt moest.  Lang hadden die lui niet van hun sombere wereldbeeld kunnen genieten. De Fransen waren het gebied binnengevallen en hadden er een slachting aangericht. Omdat Breuer zich, je zou haast zeggen: uiteraard, weer in de materie had verdiept, had hij ook nog wel wat leuke anekdotes verteld, die Inge allemaal braaf had onthouden. Hij had met smaak het verhaal verteld dat de Fransen bij de inname van de stad Carcassonne iedereen hadden afgemaakt. God zou de katholieken wel opnemen in de hemel en Satan zou zich wel ontfermen over de Katharen. Het was een bekend verhaal en Inge had het al gelezen,  maar ondanks dat had ze wel beleefd gelachen. “Het leuke is,” vertelde Breuer verder, “dat dit zich helemaal niet in Carcassonne, maar in de stad Beziers afspeelde. Alleen omdat Carcassonne zo uitgebreid is gerestaureerd, wordt het verhaal nu aan Carcassone toegeschreven.” Ondanks de onuitstaanbare bewonderende blik van Ada had Inge Breuer nog toch wel kunnen zoenen. Dit was het soort informatie waarmee ze Bart er van kon overtuigen, dat ze zich echt had ingelezen. Toen Breuer haar ook nog vertelde dat Carcassonne helemaal niet middeleeuws was, maar een schepping van een negentiende-eeuwse architect met een sterk romantische inslag was, was haar middag helemaal goed. Eigenlijk was die Breuer lang niet zo onuitstaanbaar als Ada’s overdreven bewondering hem maakte.  Om nog even volledig te zijn, zocht ze gelijk de naam van die architect nog even op. Haar vakantiebundel had haar ruim van internet voorzien. Na de pizza liep Inge nog een keer de brug over de Gard over, maar net als in vroeger dagen viel daar letterlijk niets te beleven. Het werd tijd voor de laatste etappe.  

Vlak voor de stad Beziers ging Inge eindelijk de péage af. Ze betaalde hier wel met haar creditcard. Inge moest nog even aan het verhaal van Breuer denken over de slachting die ooit eeuwen geleden in deze stad was aangericht. Het prachtige weer en de mooie omgeving deden er echter alles aan om haar toch weer gelijk in een prettige stemming te brengen. Het was natuurlijk allemaal heel zielig, maar ook heel lang geleden. Als Bart nog wilde treuren over het lot van de Katharen zou ze daar natuurlijk braaf aan meedoen, maar nu genoot ze alleen maar van het Zuid-Franse landschap. Langs de weg was trouwens wel een diepe greppel gegraven. ’s Winters moest het hier flink kunnen spoken. Met afgrijzen dacht ze terug aan haar winter in de Polder, maar als(!) ze hier zou blijven, zou het toch alleen maar met Bart zijn en anders niet.

Vlak buiten het dorp zag Inge tot haar opluchting en vreugde een nieuw bordje met het logo van van ‘Domaine de Pépinières’ en een pijl.  “Leuk,” had Inge in haar onschuld gezegd, “zo’n monnik,” maar dat was nogal tegen het zere been geweest, want de gestileerde figuur in het door Bart ontworpen logo was helemaal geen monnik, maar juist een rondzwervende Kathaar. Het leek Inge allemaal niet veel verschil te maken, maar bij Bart lag dat nu eenmaal gevoelig.  “Je moet bij de rotonde niet het dorp inrijden en ook niet de weg naar de supermarkt,” had Bart nog gezegd, “maar de weg naar Beaufort nemen.”  Nou stierf heel Zuid-Frankrijk van de rotondes en  dus Inge had niet echt veel vertrouwen in deze extra informatie gehad. “Als ik al toestemming heb, zet ik daar ook gelijk een bordje neer.” Dat van die toestemming moest in ieder geval zijn gelukt, dacht Inge. Nou maar hopen dat ze niet op de laatste driehonderd meter zou verdwalen.  Het volgende bordje miste ze alleen maar niet, omdat ze heel langzaam reed.  Inge remde en liet haar auto een nogal scherpe draai maken waarmee ze grindpad opreed.  Ze zou Bart gelijk vertellen dat hij het laatste bordje beter ergens anders kon zetten of het snelgroeiende onkruid in de berm beter moest snoeien.

In werkelijkheid zag het complex waar Bart nu blijkbaar de trotse eigenaar van was er een stuk beter af dan Inge had verwacht. Dat was in ieder geval een opsteker. Het bestond uit een vrij groot traditioneel hoofdgebouw met een deur op een bordes in het midden. De wijnboer, die het ooit een keer aan had laten leggen, moest geld hebben gehad. Aan weerszijden van het erf stonden schuren. Het rechtergebouw was blijkbaar nog steeds een schuur, maar  linkergebouw was blijkbaar omgebouwd tot een soort van woonhuis of appartementencomplex. Rechts van het hoofdgebouw leek sprake van een ommuurde tuin, maar juist vanwege die muur moest Inge dat maar gokken.

Inge zette de auto neer en stapte uit. Half en half had ze toch wel verwacht dat Bart al thuis zou zijn en haar met open armen zou verwelkomen. Alleen was ook dit keer de werkelijkheid een stuk prozaïscher dan de verbeelding. Inge riep een paar keer, maar ze kreeg geen enkele reactie. Mooi is dat, dacht ze, doe ik zo mijn best om vroeg te zijn; krijg je dat. Ze wilde net als een klein kind gaan zitten mokken toen ze de envelop zag, die tussen de sponning en de deur was gestoken. Het was wel duidelijk dat die voor haar was bedoeld, want er stond met grote letters ‘Inge’ op en ze kon zich niet voorstellen, dat er hier veel vrouwen met die zelfde naam waren.  De sleutel ligt in blauwe bloempot, stond er in Barts vertrouwde hanenpoten. Inge moest even zoeken voor ze de blauwe bloempot had gevonden, maar deze stond in de vensterbank naast de deur. Er zat inderdaad een sleutel in. Tot Inge’s opluchting paste de sleutel en lukte het haar in een keer om de deur open te krijgen.

Inge vond zonder veel moeite de keuken en zette alvast maar koffie. Bart zou dat vast niet erg vinden. Na de koffie besloot ze de rest van het huis te onderzoeken. Er waren zeker acht slaapkamers met allemaal een eigen kleine complete badkamer in het huis. Het geheel maakte een verzorgde indruk. Bart, of diegene van wie hij het had gekocht, had veel geïnvesteerd in dit gebouw. Het geheel straalde een bepaalde beschaafde luxe uit. Het was een hele verbetering na de flat in Delft, stelde Inge tevreden vast. “Hier wilde je wel je geld instoppen,” zei Inge. De slaapkamer aan het einde van de gang kon niet anders dan die van Bart zijn. De luiken waren nog dicht en er hing een broek over de stoel en er stonden slippers half onder het bed. Voor Barts doen had hij er niet echt een zooitje van gemaakt. Inge kleedde zich uit en ging alvast maar in het bed liggen. Toen ze nog even lag, won haar nieuwsgierigheid het toch van haar opvoeding. Ze opende het bovenste laatje van het nachtkastje. Dit was zeker Barts kamer, stelde Inge met een glimlach vast. Er lagen handboeien, een blinddoek en een knevel in het laatje. Nu Inge toch in het laatje had gekeken, inspecteerde ze ook maar de rest van het kastje. In de onderste la lag een dildo met riempjes en een plak. Voor Inge waren het allemaal dingen die ze wel kon verdragen, bedacht ze met een glimlach. Ze zou hem helemaal gek maken.

Om maar gelijk de daad bij het woord te voegen, ging ze snel het bed uit en zette haar koffer goed zichtbaar onder aan de trap. Het was echt wat voor Bart om eerst in de tuin op haar te wachten, daarna te gaan mokken en dan uiteindelijk pas laat en een beetje dronken naar zijn bed te stommelen. Hij moest natuurlijk wel weten wie en ook ongeveer waar hij moest zoeken. Nadat Inge deze voorzorgsmaatregelen had genomen om er zeker van te zijn dat Bart haar ook daadwerkelijk zou vinden, duwde ze voorzichtig de dildo bij haar naar binnen. Het feit dat ze zich zo klaar aan het maken was voor Bart wond Inge enorm op. Dat was maar goed ook, want daardoor gleed de dildo snel naar binnen. Het was nog even goed kijken hoe je dat ding zo vastmaakte, dat het ook bleef zitten, maar uiteindelijk lukte het haar. Het gaf haar eigenlijk een heerlijk gevoel. Ze knorde een paar keer  en ging toen op het bed liggen. Ze deed ze snel de knevel in haar mond en de blinddoek om.  Daarna deed ze een van de handboeien alvast om. De andere zou ze zo wel om doen als ze Bart de trap op hoorde komen. Ze lag in Barts bed en genoot van de gedacht dat hij zo naar boven zou komen.

Inge worstelde even voor ze er erg in had waar ze was. “Rustig,” hoorde ze een gelukkig bekende stem zeggen. “Rustig maar schatje.” Inge ontspande zich en kon weer rustig ademen. “Je bent in slaap gevallen,” zei Bart, “je zag er zo lekker uit dat ik je andere pols ook maar heb vastgezet.” Bart maakte de knevel in Inge’s mond los en kuste haar voorzichtig op haar mond. “Kut,” zei Inge hartgrondig; ik had het allemaal  zo goed voorbereid.” Inge hoorde Bart lachen, maar het was een lieve begripvolle lach. Hij kuste haar opnieuw, maar nu ze weer een beetje bij haar positieven was, werden zijn kussen ook weer intenser. Zijn tong drong diep in Inge’s mond binnen. Bart greep de riemen waarmee Inge zelf de dildo had vastgezet. Hij duwde de dildo naar binnen en trok hem dan weer terug. Het gevolg was dat Inge echt ongelofelijk geil werd, maar de rotzak trok zijn hand terug. “Blijf jij hier voorlopig maar lekker liggen,” zei Bart en na Inge nog een kuis kusje gegeven te hebben, hoorde ze hem de trap aflopen. Dit keer gierden de hormonen zo door Inge’s lijf dat er geen sprake meer was van in slaap vallen. Boos, hulpeloos en geil lag in het bed te wachten tot het Bart eindelijk behaagde om weer terug te keren.

Na een eeuwigheid hoorde ze eindelijk de trap weer. Hoewel  Inge vastbesloten was om stoer zogenaamd weer gewoon in slaap te zijn gevallen, won haar geilheid het in dit geval toch. Toen Bart de kamer binnenkwam, kon ze niet veel meer dan alleen maar wat verleidelijk kreunen. Dat had overigens onmiddellijk effect op Bart die haar nu toch min of meer besprong en alle terughoudendheid van daarnet volkomen leek vergeten. Inge omklemde Barts middel toen hij bij haar binnendrong. Bart leunde stevig op zijn handen terwijl hij krachtig door stootte. Voor Inge was dit voor alles een ontlading van een heftige dag. Bart ging maar door en door en Inge tilde haar hoofd op in een wanhopige poging om hem te kussen of te bijten, maar het lukte haar niet om Barts lichaam te bereiken. Nadat ze was gekomen, lukte het haar steeds minder om Barts stoten op te vangen, maar die kwam vlak daarna en liet zich schuin naast Inge op het bed vallen. Hij deed haar blinddoek af en kuste haar hartstochtelijk.. Het was de eerste keer dat Inge Bart zag in bijna zes weken. Ze probeerde zijn gezicht te likken, maar hield haar een beetje op afstand. “Doe ik iets niet goed?” vroeg ze gelijk onzeker. Barts streelde haar gezicht en schudde zijn hoofd ontkennend. “Nee,’ zei hij, “maar ik wil gewoon even op mijn gemak naar je kijken.” Inge bleef stil liggen genieten van zijn antwoord en zijn verliefde blik. “Iets anders,’ zei Inge een beetje kleintjes, “kan je die boeien losmaken. Zeker de linker snijdt nogal in mijn vlees.”  Bart ging gelijk het sleuteltje zoeken. “Ligt nog op het nachtkastje,” zei Inge, want daar had ze het zelf laten liggen. Bart maakte haar los en keek zorgelijk naar haar polsen. “Dat moet je de volgende keer niet zo strak doen.” Hij ging naar zijn eigen kleine badkamer en kwam terug met een pot zalf. Inge wentelde zich helemaal in zijn goede zorgen en liet zich nu uitgebreid door hem verwennen.

Nadat ze nog een tijdje tegen elkaar aan hadden gelegen en Inge uitgebreid de tijd had gekregen om te vertellen over haar beperkte avonturen op reis, stond Bart op. “Ga je naar toe?”  vroeg Inge, die nog een halfslachtige poging deed om hem tegen te houden. “Even in de oven kijken,” zei Bart, “ik neem aan dat je inmiddels wel honger hebt.” Nu Inge er voor het eerst over nadacht, moest ze toegeven, dat ze stierf van de honger. Bart deed de luiken en open en tot Inge’s  verbazing was het nog steeds licht. “Blijf maar liggen,” riep Bart nog voor hij naar beneden verdween. Inge draaide zich nog een keer in het bed. Ze was helemaal niet van plan geweest om op ter staan. In plaats daarvan genoot ze van Bart geredder.. Als hij in zo’n fase was, moest je er van genieten.  Bart kwam terug met een dienblad twee borden met op ieder bord twee stevige punten hartige taart. Inge wist wat een keukenwondertje Bart was en juist daarom waardeerde ze zijn inspanningen extra. “Dit is zalm met kaas en dit is broccoli met kaas,” zei hij trots. Tot Inge’s verbazing smaakte het allemaal nog prima. “Je hebt je best gedaan,” zei ze mild, “mijn pols doet overigens zeer.” Het was natuurlijk fijn dat Bart zo zijn best had gedaan, maar hij mocht zich best een beetje schuldig voelen.  Bart keek met een zorgelijk gezicht naar haar pols waarop inderdaad nog steeds een roze striem zichtbaar was. “Dat was de boei, die je zelf alvast om had gedaan,” zei Bart met een uitgestreken gezicht. De zorgelijke frons was ook op slag verdwenen. “Het blijft zielig,” zei Inge. Bart gaf haar een kus, maar ze had toch sterk de indruk dat hij dat vooral deed om de sfeer niet onnodig te verpesten.