Inge IV

Inge was blij dat Breuer niet thuis was. Het gaf haar de kans om weer eens uitgebreid met Ada bij te kletsen als vriendinnen onder elkaar. Bovendien was Ada zelf ook veel toegankelijker als Breuer er niet was. Vroeger had Inge daarom altijd maar wat om gelachen, maar sinds ze Bart kende, voelde ze zich ook altijd vreselijk alleen als die er weer eens niet was. “Weet Bart Jan het al?” vroeg Ada, terwijl ze de glazen nog maar een keer volschonk. “Je kan er rustig nog een nemen,” zei Ada, “want Hans is er toch niet en je kan hier rustig blijven slapen.”

“Nee,” zei Inge, “het is al ingewikkeld genoeg zonder dat Bart Jan zich er ook nog eens mee bemoeit.” Inge wist best dat ze het Bart Jan zou moeten vertellen, maar daar zag ze toch gewoon vreselijk tegenop. “Hoe ga je dat doen?” vroeg Ada. “Dat komt wel,” zei Inge. “Nee,” zei Ada, “dat bedoel ik helemaal niet, maar hoe ga je dat doen; dat naar Frankrijk gaan.” Ada was duidelijk al een stuk verder dan zij. “Bart wil dat ik me nergens op vast leg,” zei Inge, “dan kan ik altijd nog terug.” Ada knikte een keertje met haar hoofd. “Verstandig,” zei ze, “misschien klikt het wel helemaal niet. Trouwens, ik heb gelijk nog wat research naar Bart gedaan.” Inge glimlachte; Ada hield niet van verrassingen, zowel voor haar werk, als in haar privéleven deed ze altijd uitgebreid onderzoek naar mensen. Het was Ada’s manier om met onzekerheid om te gaan. Ze werd nu eenmaal niet graag verrast. “Volgens Hans is Bart een nette kerel en heeft hij zijn zaakjes redelijk voor elkaar.” Zo kende Inge Ada weer. Het viel haar mee dat Ada niet gelijk een mapje pakte. “Ik begrijp dat jullie ook gelijk een bungalow op Bart’s  terrein hebben gekocht,” zei Inge. Ada knikte een keer meewarig haar hoofd. “Dat heb ik ook begrepen,” zei Ada met een frons. “Niet leuk?” vroeg Inge voorzichtig. Ada haalde haar schouders op en leek in haar mimiek vooral op een tekortgedane elfjarige. “Hij vraagt of vertelt mij nooit wat.” Het is per slot van rekening ook zijn geld, dacht Inge, maar die gedachte hield ze maar voor zich. “Als mijn grootste zorg was dat Bart Jan ongevraagd een bungalow voor me kon kopen, had ik een bruin leven,” zei Inge. “Bart, maar dan zonder ‘Jan’ koopt een complex voor je,” antwoordde Ada gevat. Inge moest er om lachen.

Aan het einde van de avond en de fles wijn waren ze er helemaal uit. Inge had steeds minder de behoefte gehad om thuis te zijn en daarom een stuwmeer aan overuren staan. Daar kon ze nu best wat mee doen. Verder was er in het ziekenhuis nog een vage regeling waar Inge zich nog nooit in had verdiept, die het medewerkers van boven de veertig mogelijk maakte om in een keer in de twee jaar vier weken onbetaald verlof te nemen. Zonder dat ze haar wintersport in zou hoeven leveren, zou ze zomaar acht weken bij elkaar kunnen scharrelen en als ze die dan in maart en april opnam, had het ziekenhuis waarschijnlijk ook geen bezwaar. Helemaal blij en zelfgenoegzaam hadden Inge en Ada het helemaal op een rijtje. “Jammer,” zei Ada wat giebelig toen ze naar bed gingen, “dat we ons niet op het Midden-Oosten hebben geconcentreerd. Dat hadden we vanavond vast ook in een keer opgelost.”

Inge kwam niet graag bij Personeelszaken, of HRM, zoals ze zich tegenwoordig modieus noemden. Ze kon zich altijd maar moeilijk voorstellen wat daar nou zo de hele dag werd gedaan, maar als je een keer iets wilde, leek het wel of juist Personeelszaken was ingehuurd om een reden te verzinnen dat het ook nu weer net niet ging, omdat subparagraaf 15 van artikel 36 van Het Reglement om het Personeel te Pesten daar heel duidelijk over was. Sinds kort had iedere afdeling ook nog een eigen adviseur en voor ieder wissewasje moest je daar eerst een afspraak mee maken. Het zou een baantje voor Ada kunnen zijn; je lekker met het leven van anderen bemoeien en er nog voor betaald krijgen ook. “Volgens mij hebben wij elkaar nog nooit eerder ontmoet,” zei de vrouw die Inge kwam halen en haar gelijk een hand en plastic glimlach gaf.  “Volgens mij ook niet,”zei Inge, maar eigenlijk had ze geen idee. Al die dames van HRM leken allemaal sprekend op elkaar en maakten op Inge de indruk in hoge mate uitwisselbaar te zijn. “leuk je te leren kennen,” zei de vrouw en ze keek er bij alsof ze het meende. “Eigenlijk zou ik natuurlijk meer tijd op de afdeling door moeten brengen,” wauwelde ze vrolijk verder, “maar je weet hoe dat gaat.”  Inge besloot dapper te blijven glimlachen.  Op het bureau van de dame zag Inge naast haar uitgraaide mail gelukkig ook nog een paar visitekaartjes liggen. De dame bleek tot Inge’s verbazing Amanda Peeters te heten. Ze had het meer een type gevonden om Anne of desnoods Annemarie te heten, maar zo zag je maar weer hoe een mens zich kon vergissen.

“Acht weken aaneengesloten vrij is moeilijk,” zei Amanda met een zorgelijke blik. Inge keek maar gewoon voor zich. “Dat is eigenlijk in strijd met onze policy,” ging Amanda verder. Inge reageerde nog steeds niet en nu raakte die klantvriendelijke Amanda toch een beetje geïrriteerd. Inge was Ada dankbaar, want niemand wist zo goed hoe je met dit soort situaties om moest gaan als zij. Zelf zou Inge allang gereageerd hebben. Misschien had ze dit keer, omdat het om Bart ging, wat meer van zich afgebeten, maar waarschijnlijk was ze al afgedropen.  “Ik denk dus dat we hiervoor geen toestemming kunnen geven,” zei Amanda nu maar, want het begon haar nu ook wel duidelijk te worden dat Inge het niet voor haar zou invullen. “ik denk dat je je vergist,” zei Inge zo rustig mogelijk en zoals ze met Ada had geoefend. “Geen verwijten,” had Ada haar geïnstrueerd, “en zeker niet schelden.”

“Nou,” zei Amanda, die eerder uit het veld was geslagen dan geïrriteerd, “dat denk ik niet. Het reglement is daar heel duidelijk over. Kijk het zelf maar na: artikel 7, lid 2. Zie het maar een compliment; we kunnen je gewoon niet zolang missen.” Bitch, dacht Inge, maar ze hield het voor zich. In plaats daarvan zei ze fijntjes: “Dat artikel ken ik, maar er staat ook bij dat toestemming alleen kan worden geweigerd vanwege dringende redenen  en die zijn er volgens mij niet.” Ada zou vast trots op haar zijn, dat ze dat er zo in een keer uit wist te gooien. Amanda liet haar masker van jovialiteit nu in een keer helemaal vallen. Bijna nijdig begon ze te bladeren in het regelingenboek. “Ja,” zei ze toen ze het artikel had gevonden, “maar….”  Inge zag het allemaal met vertrouwen tegemoet. Op dit soort gebieden was Ada echt onverslaanbaar. Eigenlijk was het echt raar dat zo’n zelfstandige vrouw zo als een hondje achter die Breuer aanliep. Meer tijd om daarover na te denken, kreeg Inge niet, want Amanda leek zich inmiddels weer hersteld te hebben. “Het is aan het ziekenhuis om te bepalen wat dringende redenen zijn en dat moeten we eerst eens goed bekijken.” Inge probeerde vriendelijk te lachen. “Alleen onzekere mensen gaan schreeuwen of schelden,” had Ada haar nog op haar hart gedrukt. “Ik wacht het wel af, “ zei Inge terwijl ze opstond, “maar voor de goede orde, als ik niets hoor, ga ik er vanuit dat het akkoord is.” Amanda was op haar manier ook een vakvrouw, want nu zelf in laten vullen of gewone intimidatie niet werkten, was ze weer net zo vriendelijk als bij het begin van het gesprek. Het was voor Amanda waarschijnlijk allemaal niets persoonlijks; ze werkte gewoon haar instrumentarium af en als het niet werkte: even goede vrienden.

Bart gaf Inge een zoen. “Ik ben trots op je,” zei hij en ze voelde gewoon dat hij het meende. “Ik vond het best eng,’gaf Inge eerlijk toe, maar over Ada’s rol zweeg ze toch maar liever. Bart moest gewoon trots op haar zijn en natuurlijk had Ada zelf uitbundig bedankt en zelfs meegenomen naar de pizzeria, maar dat hoefde Bart allemaal niet te weten.   “Wat ik allemaal niet voor jou doe,” zei Inge, die vond dat ze best nog wat extra erkenning verdiende. “Nou,” zei Bart, “ik heb een aardige verrassing voor je. Dat maakt vast al jouw inspanningen wel de moeite waard. Inge slikte een keer, want veel van Barts verrassingen waren uiteindelijk wel leuk, maar in eerste instantie eigenlijk altijd eng. “Trouwens, nu je echt gewoon acht weken bij mij kan zijn, heb ik nog veel meer verrassingen voor je.”  Inge vond dat al met al toch nog enger dan een gesprek bij personeelszaken. Maar aan de andere kant was de beloning meestal ook groter of in ieder geval intenser.

Nu Bart blijkbaar meer perspectief in de relatie zag, merkte Inge ook dat hij veranderde. Hij nam meer de tijd en verlegde heel langzaam zijn en vooral Inge’s grenzen.  Na het eten, dat overigens veel minder slecht had gesmaakt dan Inge na al Barts verhalen had gevreesd, had hij Inge zich uit laten kleden. Naakt, geknield, geboeid en blinddoekt had ze tegen hem aangelegen, maar Bart had haar genegeerd en zich van haar smeekbeden ontdaan, door haar ook nog een knevel in te doen. Ze lag nu volkomen hulpeloos en letterlijk aan Barts voeten. Door af en toe een venijnige zweepslag op haar billen, wist Inge dat Bart zich nog van haar aanwezigheid bewust was. Hij had haar polsen met een ketting  aan haar halsband vastgezet, zodat ze ook zelf met haar handen niet bij haar kruis kon. Na een tijd je duwde Bart Inge’s hoofd helemaal omlaag. Ze voelde een voet. De zak moest zich inmiddels zonder dat zij er erg in had toch tenminste deels hebben uitgekleed. Inge duwde haar hoofd tegen de naakte voet en probeerde die te kussen en te likken, maar de knevel maakte dat ondanks haar goede bedoelingen wel erg moeilijk. Inge hoorde Bart steeds zwaarder ademen en tot slotte kreunen. Barts handen gleden over haar kont en ze voelde hoe een of twee vingers in haar anus verdwenen. Inge voelde de vingers iedere keer iets dieper in haar anus  verdwijnen. Inge duwde haar kont naar achteren en duwde nu van haar kont min of meer over Barts vingers. Inge begon een soort ritme te ontwikkelen. Bart hield zijn hand stil en liet Inge al het werk doen. Naarmate Barts vingers dieper bij Inge binnendrongen, werd Inge steeds meer opgewonden. Het was echt heel lang geleden dat ze anaal genomen was, maar bij Bart was het echt heerlijk. Trouwens niet alleen voor Inge, maar blijkbaar ook voor Bart, want hij ging achter haar zitten en duwde dit keer zijn vingers, maar zijn penis in Inge’s anus. Inge kwijlde en kreunde. Bart hield haar stevig vast en Inge voelde zijn penis keer op keer doorstoten tot aan de wortel. Bart gaf een soort gesmoorde brul toen hij kwam. Inge bleef uitgeput tegen de bank aan op de grond liggen. Ze voelde hoe Bart haar streelde. Op de tast kroop Inge tegen hem aan. Na een tijdje maakte Bart haar knevel los en daarna haar handen. Inge kroop nu weer op de tast tegen Bart aan. Hij kuste en streelde haar. Het was Inge al eerder opgevallen dat Bart na een of twee orgasmen altijd weer de liefste man ter wereld was. Hij hielp haar voorzichtig opstaan en leidde haar naar de slaapkamer. Inge kroop met blinddoek en al tegen Bart. Ze bleef op deze manier toch een beetje afhankelijk van hem en Inge genoot intens van zijn zorgzaamheid.  “Je probeert me wel te negeren,” zei Inge plagerig, “maar als het er echt op aankomt, lukt het je lekker toch niet.” Bart ging er niet op in, maar Inge wist gewoon dat ze gelijk had. “in Frankrijk heb ik een eigen kerkertje voor je,” zei Bart, “en dan wordt dat vast gemakkelijker.” Inge slikte een keer. Bart had de gave om haar toch weer iedere keer onaangenaam te verrassen.