Mieo XXI (44.000 Woorden II)

Miep had haar eigen matje mee genomen, maar achteraf had dat niet gehoeven. Het hele gezelschap bestond naast Miep en Aert uit drie vrouwen en een man. Miep had er lang over nagedacht en uiteindelijk met haar volle verstand besloten dat ze toch best één keer naar een yogales van Aert kon gaan. “Leuk dat je er bent,” zei Aert vriendelijk, maar blijkbaar geen moment verrast. Hij omarmde Miep als een goede langdurige vriendin en drukte haar even tegen zich aan. Miep duwde hem een stukje van zich af. Aert negeerde dat en lachte vriendelijk. “Waar is Dorinde?” vroeg Aert. “Die is bezig,” zei  Aert. “Zit ze vast?” vroeg Miep een beetje uitdagend. “Nee hoor,” zei Aert, “die plek is nog helemaal vrij.” Miep glimlachte zuurzoet. “Zullen we maar beginnen?” vroeg Aert.

Omdat Miep een goede conditie had en verder ook best wel lenig was,al dat hangen aan boeien en kruizen was toch wel ergens goed voor, kon ze de oefeningen goed bijhouden. Een paar keer had ze even moeite met een houding, maar over het algemeen ging het allemaal best goed. “Je deed het prima,” zei Aert na afloop en Miep had het idee dat er dit keer geen dubbele bodem in zat. “Zullen we allemaal nog even wat drinken?” In Dorindes grote keuken stond een tafel waaraan een normaal gezin gemakkelijk zou kunnen eten. “Wat willen jullie?” vroeg Aert. De meesten wilden thee en Miep besloot zich daar maar bij aan te sluiten. Er werd wat gekeuveld over koetjes en kalfjes. Om half tien nam het gezelschap afscheid. “Blijf jij nog even,” vroeg Aert aan Miep. Miep bleef enigszins wantrouwig, maar toch zitten toen Aert de rest uit liet. Aert ging tegenover Miep aan de tafel zitten. Zijn flirterige houding was nu volkomen verdwenen. “Waarom ben je eigenlijk toch nog gekomen?” vroeg hij. “Ik weet dat Anders hier vast niet blij mee is.” Miep haalde haar schouders op. “Ik weet het eigenlijk niet,” zei ze. “Eens kijken.”

“Een keer de hei overzien,” vulde Aert begrijpend aan. “Zoiets,” zei Miep. “Ik had trouwens wel wat meer van je verwacht.”

“Je had verwacht dat ik beter mijn best voor je zou doen.,” zei Aert. “Nou,” zei Miep, “eigenlijk wel.” Ze vond zichzelf wel heel eerlijk. “Zou je er op in zijn gegaan?” vroeg Aert. “Eigenlijk weet ik dat niet,” zei Miep. “Ik vind je echt heel spannend, maar ik  weet niet of ik alles voor jou op zou willen offeren. Als ik niet met Paul zou zijn, was ik zondermeer voor de bijl gegaan.” Aert lachte een keer. “Mira, je hebt een gave om mensen  op een hele charmante manier de bons te geven.” Hij keek haar weer serieus aan. ”Nou,” zei Miep lachend. “Ik heb je toch niet de bons gegeven.” Aert keek haar een beetje ironisch aan. “Tuurlijk wel,” zei hij. “Je doet het charmant, maar je doet het wel.” 

“En jij?” vroeg Miep, die vond dat Aert ook best wel wat mocht vertellen. “Ben je teleurgesteld?”  Aert knikte een keer. “Wel en niet,” zei hij. “Wel, omdat ik mezelf veel leuker vind dan Paul en ik niet uit kan staan dat je mij niet wil.  Aan de andere kant vind ik het wel heel leuk voor Paul dat hij nu eindelijk zijn echte grote liefde heeft gevonden.” Het leek allemaal gemeend. “Ik houd echt heel veel van hem,” zei Miep. “Dat bedoel ik niet,” zei Aert. “Ik geloof best dat jij van hem houdt. Dat overkomt hem, met alle respect, wel vaker, maar hij was voor het eerst jaloers en dat heb ik nog nooit zo meegemaakt.”

“Want?” vroeg  Miep. “Ach,” zei Aert, “Paul en ik hebben heel wat vriendinnetjes gedeeld, maar in jouw geval begint hij opeens te piepen.” “Goh,” zei Miep cynisch, “wat kinderachtig.”

“Sorry,” zei Aert, “maar eigenlijk wel.” Miep wist eigenlijk niet wat ze nu voelde. Het was natuurlijk heel leuk om te horen dat zij Anders’ grote liefde was, maar het feit, dat Anders hiervoor blijkbaar zonder enig hartzeer wel zijn vriendinnetjes met Aert had gedeeld, deed haar zeer. “En Klara?” vroeg Miep. “Klara is apart verhaal,” zei Aert. “Dat moet je maar een keer aan hem zelf vragen.”

“Hoe zit het nou tussen jou en Dorinde?” vroeg Miep. “Nieuwsgierig?” vroeg Aert. “Je wil het niet weten,” antwoordde ze. “Wij hebben een voor buitenstaanders misschien wat eigenaardige relatie, maar voor ons werkt het prima.” Miep begreep wel dat Aert niet snel de spannende details met haar zou willen delen; zeker niet nu ze hem zelf, hoe charmant ook, had afgewezen. “Zoiets zei Paul al,” zei Miep. “Ach,” zei Aert een beetje ironisch, “wat aardig.” Miep vond het een vreemde reactie, maar ze schatte in dat doorvragen verder geen zin had. Miep stond daarom op. “Ik wil je best een afscheidskus geven,” zei ze, “maar een alleen een nette.” Aert glimlachte en maakte een lichte buiging. “Je bent een dame,” zei hij. “Ik begrijp best wat Paul in je ziet. Heel ander dan..” “Die jonge grietjes,” vulde Miep nijdig aan. “Je lijkt zijn moeder wel.” Aert moest er om lachen. “Pauls moeder, dat is pas een heks.” “Vertel mij wat,” zei Miep, “maar sinds ik iets weet van de fabricage van chocola vindt ze me wel een stuk aardiger.” “Ik hoorde zoiets,” zei Aert. “Slim van je.”

Toen Miep binnenkwam, keek Anders haar aan. Miep had alleen het idee dat hij dwars door haar heen keek, maar ze kon het zich natuurlijk ook verbeelden. “Was het leuk?” vroeg hij. “Zeker,” zei Miep. “erg leuk.” Anders vroeg niet door, maar juist dat maakte Miep nog wantrouwiger. Hij wist vast iets en speelde met haar als een kat met een muis. De rest van de avond vroeg Anders helemaal niets over het uitje van Miep en haar collega’s en ze werd steeds wantrouwiger. Aan de andere kant maakte Anders een wel erg ontspannen indruk. Hij was er  misschien wel gewoon in getrapt. “Hoe was het met Esther?” vroeg terwijl hij voor Miep en zichzelf een wijntje inschonk. “Goed,” zei Miep. “Gelukkig maar,” zei Anders. “Lul,” zei Miep. “Je weet het allemaal best!” Anders keek haar net iets te geamuseerd aan om echt onschuldig te zijn. “Wat bedoel je?” vroeg hij. “Dat weet je best,” zei Miep. Anders pakte de beide glazen en ging weer zitten. “Ik geloof best dat dit bij Henk en hoe die andere vriendjes dan ook heetten, werkte, maar daar ben ik dan weer niet van de onder de indruk,” zei Anders. “Jij ging naar Aert en nu ben je boos op mij. Het is misschien raar, maar ik heb toch het idee dat dit toch de omgekeerde wereld is.” Miep stopte met schreeuwen. Het was haar natuurlijke manier van verdedigen, maar bij Anders werkte het nou eenmaal niet. Haar boosheid was als sneeuw voor de zon verdwenen. “Sorry,” zei ze. Anders zei helemaal niets; hij keek haar alleen maar aan. Zijn blik was een vreemde mengeling tussen interesse en geamuseerdheid. Waarom werd hij niet gewoon woedend, zoals Henk?  “Er is echt niets gebeurd,” zei Miep. “Heus niet; ik zweer het je.” Anders bleef maar zwijgen en Miep werd langzaam gek. Ze kroop op de bank en begon te huilen. Anders nam een slok van zijn wijn. “Ik geloof je,” zei hij. Miep kroop tegen hem aan. “Er is echt niets gebeurd,” zei ze.”Ik zei toch al dat ik je geloofde,” zei Anders.

Die avond in bed moest Miep nog denken aan de vrouw van de NVSH. Je moest geen seks hebben uit schuldgevoelens. Anders poetste zijn tanden, maar Miep was alvast in bed gaan liggen. Tegen Anders nadrukkelijk verbod in , had ze snel de blinddoek, knevel, handboeien en de plak uit het nachtkastje gepakt. Ze legde de plak goed zichtbaar op het kussen van Anders. Het was de eerste keer dat ze het allemaal zelf om deed en ze merkte dat het niet eens heel erg gemakkelijk was. Ze blinddoekte zichzelf en dat ging nog redelijk simpel. Haar knevel was onderdeel van een masker dat voornamelijk uit leren riempjes bestond. Het duurde echt even voor ze door had hoe dat in elkaar zat. Het hielp natuurlijk niet dat ze alles op de tast moest doen. Ingewikkeld, dacht ze. Eerst deed ze hem niet te strak, maar ze wilde vooral niet smokkelen en daarom trok ze het riempje dat de knevel in haar mond hield, nog even iets strakker aan. Daarna moest ze op de tast haar handboeien weer terug vinden. De eerste pols was gemakkelijk, maar de tweede was moeilijk. Het bed bleek op de tast dichterbij dan in haar gedachten. Ze vloekte gesmoord toen ze haar knie stootte tegen het bed. Ze merkte trouwens ook dat ze de knevel in haar streven om het vooral maar goed te doen veel te strak had aangetrokken.  Ze kroop moeizaam op het bed. Vooral opletten dat ze er niet afviel. Ze bleef stil op haar buik liggen wachten tot Anders kwam. Omdat de knevel nu toch wel erg ongemakkelijk ging zitten, hoopte ze maar dat hij snel kwam.

“Wel, wel,” hoorde Miep Anders zeggen. Zonder verder iets te zeggen, pakte hij haar hoofd bij haar haar. Hij  trok haar zachtjes naar zich toe. Hij maakte het riempje dat haar knevel zo veel te strak op zijn plaats hield even los. Toen hij het riempje weer vast maakte, zat haar knevel stuk beter. “Dankuhh,” mompelde ze. “Of wij ons ook schuldig voelen,” zei Anders ironisch. Hij hield haar goed stevig bij haar nek vast. Haar hoofd drukte op het bed. “Schuldgevoel bestaat natuurlijk alleen wanneer er ook schuld is.” Miep had zichzelf niet echt in de ideale positie gebracht om goed te kunnen onderhandelen. Aan de andere kant was ze daar ook weer niet voor in de stemming. Die hufter wist toch zelf wel ook heel goed dat er niets was gebeurd. Aan de andere kant wist ze zelf beter dan wie ook hoe weinig het had gescheeld. Het feit dat Anders niets deed, haar alleen maar vasthield, maakte het alleen maar erger, maar daar deed de zak het natuurlijk om. Ze voelde haar tranen achter haar blinddoek opwellen. Hij liet haar gewoon maar een beetje zwemmen. In haar wanhoop probeerde ze haar hoofd op te tillen, maar Anders hield het met groot gemak stil op het bed. De eerste slag van de plak deed pijn, maar voelde voor alles als een bevrijding. Ze beet in haar knevel en liet haar hoofd op het bed vallen. Ze ontspande zich even. Hij had haar nu blijkbaar toch vergeven. De volgende slagen kwamen daarom harder aan dan normaal. Als je met beleid je billen aantrok, deden de slagen nu eenmaal minder zeer. Miep merkte het amper en trok daarna weer snel haar billen bij elkaar. De slagen bleven komen, maar de pijn gaf haar vooral een gevoel van opluchting. Blijkbaar had de bestraffing op Anders ook zo zijn effect, want de slagen hielden op. Anders duwde haar benen uit elkaar. Hij beet in haar billen. Mieps kreten werden gesmoord door de lakens. Anders duwde voor zijn doen ongekend ruw door. Blijkbaar was de bestraffing nog niet ten einde. Terwijl Anders’ penis in Mieps kont verdween, kwam ze bijna klaar. “Als je dat maar laat,” zei Anders. Met moeite hield ze zich in. Anders had daar zelf blijkbaar allemaal minder moeite mee. Toen hij zich uit haar terugtrok, was zijn  penis nog steeds even hard. Hij draaide haar op haar zij. Nadat hij de knevel uit haar mond had losgemaakt, duwde hij zijn penis naar binnen. Miep zoog er fanatiek op. Als ze het met zuigen, goed kon maken, zou dat in ieder geval doen. Anders kwam in haar mond. “Alles doorslikken,” commandeerde hij volkomen overbodig. Of ze ooit iets anders van plan geweest. Nadat Anders nog wat had nagehijgd, maakte hij Miep los. “Zo Miraatje van me,” zei hij, “wat moet ik nou met jou?” “Het was de eerste keer dat hij haar ‘Mira’ noemde terwijl ze samen waren. Ze bleef tegen hem aan liggen. “Waarom maakte je eigenlijk gelijk mijn knevel wat losser?” vroeg ze. Anders schoot in de lach. “Ik zag dat je hem veel te strak deed.”

“Hoelang stond je al te kijken?” Anders gaf haar een kus. “Vanaf het moment dat je je blinddoek had om gedaan.” Miep deed alsof ze zich van hem af wilde draaien, maar Anders drukte haar tegen zich aan en ze bleef braaf liggen. “Je stommelt altijd overal naar binnen,” zei Miep nijdig, “en prompt nu wist je je stil te houden.”  Anders lachte. “Het was een lief gezicht, vooral omdat je zo’n haast had om klaar te liggen voor ik binnen kwam.” Soms kon Miep Anders wel villen.“Ik zou je moeten vermoorden,” zei Miep. “Wacht maar tot ik dadelijk slaap,” zei Anders. “Dan is het wel zo gemakkelijk.” Miep moest toegeven dat hij een punt had; Anders sliep altijd als een baby. “Er komt inderdaad een nacht dat jij niet meer wakker wordt.”

 “Mooie dood,” stelde Anders droog vast. “Had Aert nog eigenlijk wat te vertellen?” vroeg Anders. “Dat ik de liefde van je leven ben,” zei Miep. Anders gaf haar een kus. De altijd zo zelfverzekerde Anders keek nu toch een beetje gegeneerd. Miep kuste hem. “Zie je wel,” zei ze plagerig, “je kan helemaal niet buiten me.” Het andere verhaal over het gemak waarmee Anders zijn vriendinnetjes dumpte en deelde, hield ze maar voor zich. “Verder nog iets?”  vroeg Anders. “Nee hoor,” zei Miep. “Dit was bovendien voor jou al pijnlijk genoeg.”