Miep XIX (44.000 Woorden II)

“Snob, natuurlijk ben ik weleens in de Ardennen geweest,” zei Miep. “Voor jou had ik ook een leven.” Ze keek Anders arrogant aan. “Ik geloof je graag,” antwoordde Anders hautain , “maar nu is het leuker.” “Arrogante zak,” zei Miep. “Houd jij je handen nou maar aan het stuur.” “Schelden is iets anders dan ontkennen dat ik gelijk heb,” zei hij irritant. Miep hield haar verder haar mond. Anders had natuurlijk gelijk, maar hij was ook al verwaand genoeg. Ze waren via Weert naar Maastricht gereden. Daar hadden ze heerlijk gegeten in restaurant waar ze Anders blijkbaar kenden, want hij werd ontvangen als een oude vriend. Daarna waren ze via het foeilelijke Luik naar de Ardennen gereden. “Met Henk ben ik ook naar de Ardennen geweest,” zei Miep. Ze kon het toch niet laten om te reageren.  “Maar nogmaals,” zei Ander pedant, “met mij is het gewoon leuker.” Het huisje van Aert is echt heel speciaal,” zei Anders en hij lachte er ondeugend bij. “Ik weet het niet,” zei Miep. “Als jij zo gaat kijken, weet ik niet of ik het wel zo’n leuk huisje vind.”  Het ‘huisje’ van Aert, wie dat dan ook mocht zijn,  was een flinke boerderij met een binnenhof. “Als dit een huisje is, wil ik weleens een echt huis zien,” zei Miep. Anders negeerde haar; hij leek diep in gedachten.

“Ik heb het licht gevonden,“ zei Anders. Miep, die in de huiskamer was blijven zitten, had de lamp boven de tafel aan zien gaan. “Ik zag het,” zei ze, “en het is natuurlijk altijd leuk dat jij het licht vindt.” Anders was blijkbaar niet in de stemming voor grapjes. “Houd je echt van me?” vroeg hij Miep. Ze keek op door de onverwacht ernstige toon waarmee de vraag werd gesteld. “Natuurlijk,” zei ze, “dat weet je toch.” Anders knikte ernstig en een beetje zorgelijk. “Doe je alles wat ik zeg?” “Natuurlijk,” zei Miep nu toch wel een beetje ongerust.  “Dat heb ik inmiddels toch wel bewezen.” “Echt alles?” vroeg Anders. “Jaha,” zei Miep zowel geïrriteerd als ongerust. “Denk je dat ik dat alles van iemand anders zou accepteren?”  Anders haalde zijn schouders op. “Ik weet het niet,” zei hij. Miep voelde zich steeds onzekerder en kwetsbaarder. “Moet ik het bewijzen of zo?” vroeg Miep. “Wat wil je dat ik doe?” “Wil je het bewijzen?” vroeg Anders dringend. Hij keek haar voor alles aan of hij haar reacties bestudeerde. “Natuurlijk,” zei Miep. “Alles?” vroeg Anders weer. “Alles,” zei Miep. “Maar, vertel me dan alsjeblieft wat ik moet doen. Ik word hier gek van.” Al het zelfvertrouwen van ´Mira´ was als sneeuw voor de zon verdwenen. Hier stond weer de oorspronkelijke Miep met al haar twijfels en onzekerheden. “Ik…”  begon Miep. Anders hief zijn hand op. Miep hield haar mond. “Kom hier,” zei Anders. “Kleed je uit.” Anders klonk bijna net zo kil  als die avond dat hij haar een hele tijd als voetveeg had behandeld en al die tijd had genegeerd. Miep begon zich snel uit te kleden. “Laat je kleren maar liggen,” zei Anders, “die heb je dit weekend toch niet meer nodig.” Anders pakte een stel boeien en maakte haar armen weer eens vast op haar rug. Daarna kwamen de blinddoek en de knevel. Miep kende de routine inmiddels. Ze stond nu volkomen hulpeloos voor hem. “Kom,” zei Anders. Hij nam haar mee. Ze volgde hem voetje voor voetje.  Zonder dat Anders iets zei, duwde hij haar omlaag. Miep knielde voorzichtig, maar Anders hield haar goed vast. “Pas op,” zei hij, “anders doe je je pijn en dat willen we niet.” Maar hij lachte er wel erg onheilspellend bij. “Naar binnen.” Hij duwde Miep naar voren. “Hoofd omlaag.” Ze voelde iets van ijzer boven haar. “Whahh,” mompelde ze vragend.  “Inderdaad,” zei Anders, “jouw kooi voor dit weekend.” Miep kroop verder en hoorde dat achter haar blijkbaar een hek werd dicht gedaan. Met haar gezicht kwam ze tegen een paar tralies aan. “Twee vierkante meter,” zei Anders. “Dat is meer dan genoeg voor jou.” Ze hoorde hem weglopen. Het kleine beetje licht dat nog via de randen van haar blinddoek binnenkwam, verdween nu ook. Blijkbaar deed Anders het licht uit. Miep hoorde een deur dichtslaan en was nu alleen naakt, vastgebonden in een kooi, geblinddoekt en volkomen overgeleverd aan haar wrede meester. Ze kon niet eens bij haar eigen vagina, terwijl ze voelde dat ze nat en geil werd. Van frustratie probeerde ze te gillen, maar zelfs dat bleef bij wat gedempt gemompel. Het leven was een hel!

Miep wist niet of het na tien minuten of na meer dan een uur was toen ze, min of meer uit haar verdoving ontwaakte. Anders was de ruimte weer binnen gekomen. Ze hoorde het hek van de kooi worden geopend. Hij trok haar voorzichtig zonder iets te zeggen uit de kooi. Ze kermde en kreunde zachtjes, maar hij reageerde nog steeds niet. Anders haalde de knevel uit haar mond en kuste haar nu wel hartstochtelijk. Voor ze verder tegen hem aan kon kruipen, stond hij zelf op en trok haar omhoog. Miep stond nog wat wankel op haar benen, maar hij ondersteunde haar en leidde haar in de richting, die hij wilde. Miep voelde dat ze werd losgemaakt. Haar armen werden boven haar hoofd vastgemaakt. Miep schoof, voor zover haar boeien dat toestonden, haar onderlichaam een beetje heen en weer. Voor zover ze na kon gaan, stond ze nergens tegen een muur of kruis aan. De boeien waaraan ze vast zat, hingen waarschijnlijk aan het plafond. “Waaruh….?” Begon ze, maar Anders legde haar met een kort “sst”  het zwijgen op.  De eerste slag raakte haar bij verrassing en met het venijn van een wespensteek. “Aaargh,” gilde ze. De tweede slag kwam iets hoger op haar onderrug neer. “Stop,” schreeuwde ze opnieuw. Bij de derde slag kermde ze stil, maar ze had toch het idee dat Anders zich wel degelijk een beetje in hield. De regen van slagen kwam met een bestudeerd rustig ritme  op haar billen en onderrug neer. De pijn van iedere slag apart veranderde in een  monotoon branderige gevoel, dat van pijn veranderde in een warm gevoel dat wel haar zintuigen prikkelde, maar niet meer echt als pijn viel te definiëren. Ze kronkelde, maar de boeien gaven haar geen kans om weg te komen. De slagen hielden even onverwacht op als ze waren begonnen. Anders pakte van achteren haar borsten stevig vast en drukte haar met haar kont tegen zich aan. Hij kuste haar in haar nek en likte langs haar gezicht naar haar oor. Miep voelde een kus op haar wang en probeerde haar hoofd ver genoeg naar achteren te draaien om de kus de beantwoorden, maar het lukte niet. Ander liep nu om haar heen en drukte haar borsten en vagina tegen zich aan. Ze voelde hij twee van de vingers van zijn rechterhand in haar vagina verdwenen. Ze rukte aan haar boeien en kreeg spontaan een orgasme. Schokkend en naschokkend,  hing ze aan de boeien. Anders maakte haar los en boeide haar weer door haar armen op haar rug vast te zetten. Hij dwong haar te gaan liggen. Hij maakte haar benen vast aan de boeien om haar polsen. Ze lag nu letterlijk volkomen hulpeloos en vol aanbidding aan zijn voeten. Ze voelde een voet tegen haar gezicht. Ze kuste de voet. “Likken,” hoorde ze Anders zeggen. Het was het eerste dat hij in al die tijd tegen iets haar had gezegd. Ze begon zijn voet met overgave te likken.  Ze hoorde Anders kreunen toen hij blijkbaar klaar kwam. Hij liep van haar weg en liet haar liggen.

Toen Anders terug kwam, was hij totaal anders dan daarvoor. Hij maakte Miep los en ging in kleermakerszit naast haar zitten. Hij boog naar voren en gaf haar nu een echt tedere kus. “Ik heb koffie voor je,” zei hij. Miep kroop tegen hem aan. Hij had zelfs een deken meegenomen, die hij over haar heen legde. “Ik ben kapot,” zei ze. Anders zei niets. Hij streelde haar zachtjes en wat afwezig door haar haar. Hij wachtte tot ze een beetje was opgeknapt en hielp haar toen met opstaan. “Kom,” zei hij, maar nu juist heel zacht van toon. Miep kon nu voor het eerst om zich heen kijken. Ze waren in een kelderachtige ruimte waarin naast de kooi waar Miep al zo uitgebreid kennis mee had gemaakt en waar ook nog een stel boeien inderdaad vanaf een ketting aan het plafond hing. Er stond een groot andreaskruis tegen de muur. Verder stond er een bed zonder matras. Aan het hoofdeind en aan het voeteneind van dat bed waren kettingen bevestigd. In een kast lag een hele verzameling zwepen, klemmen en dildo’s. Miep leunde zwaar tegen Anders. “Had je me hier niet een beetje op kunnen voorbereiden,” vroeg ze. Anders nam haar zwijgend mee naar de meest uitgebreide badkamer, die ze ooit had gezien. Het warme water verzachte uiteindelijk alle pijn. Haar billen waren nog steeds gevoelig en het warme water deed in eerste instantie pijn. Ze liet zich verder in het water zakken. “Mijn polsen,” kreunde ze, maar Anders had al een pot crème gepakt. Hij smeerde haar polsen in. “Je kan ze rustig in het water laten zakken,” zei hij. ‘Het is vet genoeg.”

Na het bad waarbij Anders nog wel drie keer kwam kijken of het goed met haar ging, hielp hij haar uit het bad. Ze had verwacht dat ze moeilijk uit bad zou komen, maar in plaats daarvan voelde ze zich als herboren. Toen hij haar uit bad wilde helpen, deed ze net of ze uitgleed. Ze viel bewust drijfnat tegen hem aan. “Sorry,” zei ze terwijl haar natte lichaam nog verder tegen hem aan duwde. Een moment leek Anders te twijfelen of hij Miep zou straffen, maar toen besloot hij het voorval maar te negeren. Miep was vastbesloten dat hij er niet ze gemakkelijk mee wegkwam. Ze gooide nu doelbewust water over hem heen. Anders tilde haar op en droeg haar mee naar de douchecabine. “Zeiknat ben ik toch al,” stelde hij droog vast.  Hij deed de koude kraan en ging er toen met een luid tegensputterende Miep en ook al zijn eigen kleren onder staan. “Laat me los gek!” schreeuwde Miep. “Ik bevries.”Anders liet haar los en luid gillend, rende Miep de douche uit onder het ijskoude water vandaan. Ze ging op de rand zitten van het bad. “Gek,” zei ze tegen Anders, die uiteraard drijfnat, maar volkomen onaangedaan onder de douche vandaan kwam. Miep schoot in de lach. Je bent drijfnat,” zei ze, “laat mij je helpen.” Ze begon zijn kleren uit te trekken. Toen ze allebei poedelnaakt waren, tilde Anders haar op en droeg haar naar de huiskamer waar hij haar op de bank legde. Ondanks het ijskoude bad was hij nog steeds in zijn zorgzame fase, want hij legde een deken over haar heen. Miep gaf hem een kus. “Je bent gek,” zei ze. “Dat kan zijn,” zei Anders, “maar nu ga ik eerst een portje pakken; wil je ook?” Het leek Miep wel wat en vijf minuten later zaten ze aan de port met oude kaas. “Alleen de open haard ontbreekt nog,” zei Miep. “Het is 15 augustus en kokend heet buiten,”stelde Anders droog vast. Miep bedacht zich dat Anders haar had beloofd dat ze het hele weekend in die verdomde kooi zou zitten. Het leek haar verstandiger om daar haar mond maar over te houden. “Maria Hemelvaart,” stelde ze in plaats daarvan vast. “Brabo,” zei Anders, maar hij liet haar daarbij

Het eten in het restaurantje in het dorp was eenvoudig en smakelijk, maar ook weer niet echt bijzonder. “Leuke vrienden heb jij,” zei Miep, die na haar derde wijntje toch weer wat moediger was geworden. “Hoe bedoel je?” vroeg Anders. “Leuk dat hij ons zijn huisje wilde lenen,” zei Miep. “En dan ook nog zo ‘prettig’ uitgerust.” Anders haalde zijn schouders  op. “Aert en ik kennen elkaar al heel lang,” zei Anders. “En wat leuk,” zei Miep, “dat jullie dan ook nog dezelfde hobby hebben.” “Je begrijpt het niet,” corrigeerde Ander haar. “We kennen elkaar van dezelfde hobby.”

“Wow,” zei Miep, “die had ik dan weer niet verwacht.” Anders glimlachte een keer. “Dacht je dat ik de enige was?” Hij lachte ironisch, zoals alleen hij ironisch kon lachen. ”Natuurlijk niet,” zei Miep. “Trouwens, jij bent ook niet de enige,” zei Anders “Dat geloof ik allemaal best,” zei  Miep, “maar de meeste mensen hebben dit soort gevoelens niet op hun voorhoofd staan.”  “Nou,” zei Anders, “Daar zou je je nog weleens in kunnen vergissen, maar je hebt gelijk hoor. Je komt elkaar vooral tegen via, via tegen.  Zo heb ik Aert ook leren kennen, of bij het NVSH natuurlijk.” Miep dacht aan haar eigen ervaringen met de NVSH en hield stijf haar mond dicht. Achteraf was het een prima advies geweest van Vrouw van Oorschot en was die dame van de NVSH waarschijnlijk helemaal niet zo arrogant en belerend geweest als zij het toen had ervaren, maar zei het vooral iets over haar toenmalige onzekerheid. “Is dat een groot clubje?” vroeg Miep. Ze brandde van nieuwsgierigheid, maar aan de andere kant had ze op dit gebied toch ook weer liever niet al te veel verrassingen. “Ik word niet opeens ontvoerd naar kasteel of zo om daar opgevoed te worden tot slavin?” Anders schoot in de lach. “Groot clubje,” schamperde hij, “lekker Nederlands.” “Hij vond het zelf in ieder geval grappig, maar Miep had hem het liefst vermoord. “Het is je toch nog gelukt om genoeg Frans of Engels bij elkaar te leren om Histoire d ’O’ te lezen,” constateerde hij lachend. “Het is al in 1969 vertaald door Adriaan Morriën, wijsneus,” zei Miep nu van haar kant pedant. “Dat wist ik wel,” zei Anders, maar Miep was er niet zo zeker van dat hij de waarheid sprak. “In ieder geval,” vervolgde hij zijn verhaal, “als zoiets al bestaat, en dat betwijfel ik ten zeerste, is mij er in ieder geval niets van bekend. Aert, Bart en ik delen toevallig een hobby, maar spannender moet je het vooral niet maken.”  “En wat delen jullie verder zoal?” vroeg Miep maar ten dele gerustgesteld. “Waarom is Histoire d ’O’ volgens jou een klote boek?” vroeg Miep. “Ik vond het wel spannend.” “Het windt misschien wel op,” zei Anders, “maar het heeft niets met de realiteit te maken en maakt mensen alleen maar bang.” Miep had dolgraag gevraagd of Anders hier ook met Klara naar toe was geweest, maar ze zag zo op tegen het antwoord.

Anders doseerde het allemaal precies goed. Hij had hier waarschijnlijk meer ervaring in dan Miep lief was. Ze vroeg zich af met hoeveel vriendinnetjes hij dit parcours al had afgelegd. In haar jaloezie zag ze al die ‘veel te jonge meisjes’ waar Anders’ moeder zo boeiend over kon vertellen, al kronkelen onder Anders’ geroutineerde handen. Na het ontbijt gingen ze naar een plaatsje in de buurt. Het zag er allemaal nog heel erg middeleeuws uit. Miep genoot van de ervaring. Anders had natuurlijk gelijk; het was echt heel veel leuker met Anders dan het ooit met Henk was geweest. Hij wist precies het leuke te doen op het juiste moment. “Kom,” zei hij, “we gaan eten.” “Laten me raden,” zei Miep. “Je weet hier in de buurt een leuk restaurantje.” “Ik weet hier geloof ik wel iets aardigs,” antwoordde Anders met precies het juiste naturel om het echt te laten lijken.  “Je zal zien dat ze je er groeten,” zei Miep meer verdrietig dan boos. Anders gaf haar een kus. “Stel je niet zo aan,” zei hij. “Ik houd zoveel van je,” zei Miep, “en ondertussen heb ik het gevoel dat ik alleen maar een nummertje tussendoor ben. Dit keer doen we het Ardennen-programma, want dat hebben we nog niet gehad.” Anders glimlachte. “Ik weet dat het anders is,” zei hij, “maar dat gevoel van wantrouwen zal uiteindelijk moeten slijten.” Miep wilde zo dolgraag dat het waar was. Ze wilde niets meer dan dat. “Waar is dat klote restaurantje van je?” vroeg ze aan Anders, “maar als ze je daar echt groeten, vermoord ik je. Dan weet je dat alvast.” “Je bent jaloers,” zei Anders met gespeelde verontwaardiging. “Stervens,” zei Miep. “Wen er maar alvast aan.” Het was trouwens waar, bedacht ze zich terwijl ze met Anders naar het restaurant liepen. De komediant deed zelfs zijn best om af en toe zorgelijk te kijken, zodat het leek of hij echt aan het zoeken was. Ze was nog nooit jaloers geweest. Rinus was simpel en lekker geweest, maar ze had hem zonder enig hartzeer ingeruild voor Henk. Als ze nog weleens met enige heimwee aan Rinus terugdacht, was dat niet vanwege zijn intelligentie of diepe gesprekken. Henk was natuurlijk een lieverd en zou ondanks alles, altijd een warm plekje in haar hart houden. Jarno was gewoon een zak geweest, waar ze zich door had laten imponeren, maar met Anders was het opeens allemaal echt iets anders. Als een andere vrouw naar hem keek, werd ze al woedend en zeker die vreselijke Klara haatte ze intens. “Kijk,” zei Anders, “toch nog gevonden.” “Je bent een kanjer,” zei Miep ironisch, maar ze gaf hem snel een kus om het goed te maken.