De keuken

Ninonne was vastbesloten om het het nieuwe meisje dat haar Meesteres in dienst had genomen vooral niet al te makkelijk te maken. De Meesteres had soms de meest eigenaardige ideeën en een daarvan was dat ze om de zoveel tijd opeens een andere favoriete had. Meestal duurde dat maar even, maar Ninnone wist het natuurlijk nooit zeker en ze schatte zomaar in dat dit nieuwe meisje weleens een blijvertje zou kunnen zijn. De Meesteres had helaas een voorliefde voor van die breekbare figuurtjes, die bij het minste en geringste met zo’n hoge stemmetje konden piepen. Het was natuurlijk alleen de vraag of dat nieuwe meisje er wel tegen kon. Ninonne  glimlachte een keer in stilte. We zullen zien meid, dacht ze, we zullen wel zien uit wat voor hout je bent gesneden. Om zo lang als Ninonne bij de Meesteres in dienst te kunnen zijn, had je incasseringsvermogen nodig.

De keuken van het kasteel was groot, eigenlijk veel te groot voor het teruggetrokken leven dat de Meesteres en Ninonne leefden. Natuurlijk was het handig als de Meesteres een keer een feest gaf voor de notabelen uit het nabijgelegen stadje, maar zo vaak ontvingen ze nou ook weer geen gasten. Tot haar ergernis zag Ninonne dat de stalknecht het nieuwe meisje al naar de keuken had gebracht. “Wat ben je aan het doen?” vroeg Ninonne. Het meisje zat stil naast het nog steeds koude fornuis. Ze haalde haar schouders op en bleef stil zitten. “Denk je dat de Meesteres je in dienst heeft genomen om hier maar een beetje te gaan zitten niksen?” vroeg Ninonne scherp. Het meisje haalde weer haar schouders op. “Tong verloren?” vroeg Ninonne, maar ook nu antwoordde het meisje niet. Dat schoot natuurlijk niet op, dacht Ninonne, en natuurlijk zou het haar schuld niet zijn als de maaltijd niet op tijd klaar was, maar de Meesteres zou sowieso niet mild zijn als ze moest wachten op haar eten. Ninonne zou natuurlijk het nieuwe meisje de schuld geven, maar dat schoot ook niet op. De Meesteres zou haar straffen, omdat zij niet had opgelet. Het kon natuurlijk altijd nog erger. Voor hetzelfde gemak zou de Meesteres het nieuwe meisje straffen en daar steeds meer een gewoonte van maken. Ninonne rilde bij de gedachte. Ze wist het nu zeker; ze moest van dit nieuwe meisje af en wel zo snel mogelijk.

“Aan het werk,” commandeerde Ninonne het nieuwe meisje. Ze wees naar de emmer met aardappelen, die klaar stond om geschild te worden. Het meisje zei nog steeds geen woord, maar bleef stom naast de emmer met aardappels zitten. Ninonne gaf haar een mesje en gebaarde naar de pan waar de aardappels in moesten. Ninonne ging aan het werk met het vlees voor vanavond; dat was een precisiewerkje. Ze sneed het vlees in stukken, die makkelijk kon worden gebraden. Terwijl Ninonne het vlees in stukken sneed, fantaseerde ze hoe ze het nieuwe meisje de keel doorsneed. In een snelle haal zou ze de keel van haar concurrente opensnijden. Alleen zou de Meesteres dat nooit goed vinden. Mokkend ging ze verder met het snijden van het vlees tot er eigenlijk te kleine stukken overbleven, maar Ninonne was te zeer met haar eigen gedachten bezig om zich nu al het hoofd te breken over de mogelijke straf, die hierop ongetwijfeld  zou volgen. “Ben je al kaar?” vroeg ze aan het meisje. Het meisje knikte en gebaarde naar de stapel geschilde aardappels. Ninonne moest toegeven dat ze wel goed door kon werken. “Goed,” zei Ninonne zo onwelwillend mogelijk, ”gooi ze in de pan. Er staat nog water in de kan en ga daarna hout halen.” Het meisje stond op en ging naar de kan en pakte die op. “Kan je eigenlijk praten?” vroeg Ninonne en terwijl ze het vroeg, had ze al spijt dat ze had gevraagd. Het meisje keek haar vragend aan en Ninonne keek weer zo snel mogelijk naar het vlees. “Natuurlijk,” zei het meisje een beetje verbaasd en met een irritant zuidelijk accent. “Goed voor jou,” zei Ninonne, “houd dan nu verder je mond maar weer.”  Het meisje ging weer stom als daarvoor aan het werk. “Stomme koe,” zei Ninonne, maar het meisje reageerde het niet.

De Meesteres zat in haar leunstoel op het grote terras met de openslaande deuren. Als altijd was het uitzicht over het park prachtig, maar Ninonne zag het niet. Ze had alleen maar ogen voor de Meesteres. Ze probeerde de stemming van de Meesteres te lezen voordat deze ook maar een woord had gesproken of zelfs maar een wenk had gegeven. De tafel waar ze normaal het eten voor de lunch van de Meesteres op serveerde, was afwezig. Ninonne vroeg zich af wat daar de betekenis van zou zijn, maar Ninonne ging er vanuit dat het niet veel goeds betekende. Precies in die ene seconde dat ze aarzelde met het blad in haar hand, keek de Meesteres vragend op. “Ja?” vroeg ze met een hautaine gespeelde onschuld waar Ninonne allang niet mee intrapte. Ninonne knikte nors naar de plek waar normaal altijd de tafel stond. De Meesteres keek bijna overtuigend verbaasd. “Gut,” zei ze, “dat is ook wat.” Ninonne keek naar de vloer. “Tja,” zei de Meesteres, “daar moeten we natuurlijk wat op vinden.” Ninonne bleef stom naar de grond kijken, want alles wat ze nu zei, was toch verkeerd. “Weet je wat?’’ zei de Meesteres, “haal Celle maar.” Ninnone keek de Meesteres vragend aan, maar die schoot in de lach. Het was de hatelijke lach waar Ninonne het altijd helemaal benauwd kreeg. “Wil je zeggen dat jullie je nog niet aan elkaar hebben voorgesteld?” vroeg de Meesteres spottend. “Nou ja, dat maakt ook eigenlijk niet uit. Kleed haar uit, doe haar een halsband om en breng haar hier.” Ninonne draaide zich om om het meisje te gaan halen. “Ninonne!” zei de Meesteres snijdend. Ze verstarde en wachtte op wat er komen ging. “leuk kind hè?” zei de Meesteres treiterend. Ninonne haalde haar schouders op. “Draai je om als ik tegen je praat,” zei de Meesteres. Ninonne draaide zich om en keek schuw naar de Meesteres. “Je wordt ongehoorzaam,” zei de Meesteres peinzend. “Ik weet het niet; misschien is het maar goed dat ik Celle in dienst heb genomen.” Ze keek een keer zogenaamd zorgelijk. “Het is toch al zo moeilijk om goed personeel te vinden,” vervolgde de Meesteres. “Wat vind jij?”  Ninonne zei niets en stond alleen maar wat als een geslagen hond voor zich uit te kijken. “Nou,” zei de Meesteres, “ga dat meisje halen en doe het een beetje snel.” Gehoorzaam draaide Ninonne zich om. “Kom hier,” zei de Meesteres. In verwarring draaide Ninonne zich om en liep aarzelend naar de Meesteres. De Meesteres gebaarde naar een plekje voor haar op de grond. Ninnone knielde voor de Meesteres neer. “Naar voren,” commandeerde de Meesteres. Ze greep Ninonne bij haar nek duwde haar met haar hoofd omlaag. Ninonne bleef doodstil wachten op wat er komen ging. De Meesteres trok haar weer half omhoog en duwde toen Ninonne’s hoofd in haar kruis. Door het textiel van de jurk heen kon Ninonne het warme vlees van de Meesteres voelen. De Meesteres tilde haar hoofd op en hield het stevig vast. Ninonne zag het hoofd van de Meesteres op zich afkomen. Ze sloot haar ogen toen de Meesteres haar op haar mond kuste. Ninonne voelde hoe de tong van de Meesteres in haar mond binnendrong.  Wel een hele minuut hield geluksmoment voor Ninonne stand. “Genoeg,” zei de Meesteres nu weer zakelijk en kil. “Zorg ervoor dat dit geen afscheidskus is.” “Nee Meesteres,” zei Ninonne, “ik…” Maar verder kwam ze niet, want de Meesteres gebaarde dat Ninonne verder stil moest zijn. Ze gebaarde dat het genoeg was en dat ze snel het nieuwe meisje moest gaan halen. Ninonne sprong op en huppelde bijna naar de keuken. Die kleine slet van een Celle moest nog maar eens laten zien, dat zij ook zo door de Meesteres zou worden gekust.

“Ik heb geen tafel,” zei de Meesteres zorgelijk toen Ninonne met de naakte Celle terugkwam. “Dat kan natuurlijk niet, maar gelukkig heb ik al een oplossing bedacht.” Ninonne deed haar best om een grijns te onderdrukken. Nou zou die Celle het beleven. “Daarom,” ging de Meesteres verder, “heb ik nu een tafeltje nodig.” Ze gebaarde naar Celle, die zonder iets te zeggen voor de Meesteres neerknielde. “Leuk,” zei de Meesteres enigszins ironisch, “maar, anders leuk.” Ze keek een keer meewarig naar Celle. “Alleen zo kan ik niet eten; hup.” Ze gebaarde Ninonne om Celle in de juiste houding te zetten. Ninonne hielp om Celle op handen en voeten voor de Meesteres neer te zetten. “Goed zo,” zei de Meesteres verrassend en eigenlijk geheel misplaatst mild tegen Celle. Ze gebaarde Ninonne om haar dienblad op de naakte rug van Celle neer te zetten. “Ga alvast maar even de boeien pakken,” zei ze bijna afwezig tegen Ninonne, “die heb ik misschien zo nodig.” Ninonne aarzelde even, want zo had ze het zich ook allemaal niet voorgesteld.  “Schiet op,” zei de Meesteres, “ik heb niet eeuwig de tijd.” Om het allemaal nog erger te maken, streek ze bijna per ongeluk met haar vlakke hand langs Celle’s billen.  Ninonne ging bijna huilend van woede en jaloezie naar de slaapkamer van de Meesteres om daar alsnog de gevraagde boeien te gaan halen. De Meesteres was wreed en ondankbaar en die Celle zou ze zeker nog wel een keer grijpen,… als ze maar dorst.

Toen Ninonne terugkwam, was de Meesteres blijkbaar net klaar met eten, want ze had het blad zelf op de grond gezet. In plaats daarvan was ze bezig met het op haar blote billen slaan van Celle. Alleen Ninonne zag gelijk met een kennersblik dat dit niet echt bedoeld was als straf. De hand van de Meesteres gleed meer langs de billen van Celle, dan dat er sprake was van echte slagen. Af en toe bleef de hand van de Meesteres even en bijna zorgzaam op de hoogte van Celle’s kruis rusten. Het meisje kreunde terwijl de vaardige hand van de Meesteres haar weg zocht langs haar edele delen. “Aah,” zei de Meesteres, toen ze Ninonne weer terug zou komen, “geef maar hier.” Ninonne gaf de boeien aan de Meesteres. “Dank je,” zei de Meesteres, “ruim maar af.” Ninonne pakte het blad en liep zo boos als ze maar durfde tonen naar de keuken. In de keuken gooide ze het bord van de Meesteres kapot op de vloer. Ze huilde zowel van drift als van verdriet. De Meesteres zou haar inruilen voor deze kleine slet met haar lichtgetinte huid, wist ze zeker. Die onverwachts tedere kus was alleen maar een afscheidskus geweest. Na nog een paar snikken en keer stevig haar neus te hebben gesnoten, ging Ninonne, ondanks zichzelf, toch weer gewoon terug naar het terras.

Ninonne bleef in de schaduw van de grote kamer staan. Vandaar had ze een goed zicht op het terras zonder zelf te worden gezien. Ninonne zag dat de Meesteres Celle’s handen op haar rug had geboeid. Celle zat op haar knieën voor de Meesteres en haar hoofd was onzichtbaar tussen de dijen van de Meesteres. Ninonne hoefde geen verdere details te zien om te weten waar Celle mee bezig was. Ninonne zag aan het gezicht van de Meesteres dat ze genoot. Ze zat met gesloten ogen zichtbaar te hijgen. Met een ruk aan haar haar trok ze Celle terug. Nu Celle’s gezicht zichtbaar werd, zag Ninonne dat de Meesteres het meisje had geblinddoekt. “Misschien kan je beter even de voorbinddildo pakken in plaats van zo staan te loeren,” zei de Meesteres. Ninonne voelde zich betrapt. “Neem trouwens ook nog even een paar boeien mee,” zei de Meesteres, “en de zweep.” Ninonne ging boos de gevraagde spullen halen. De Meesteres behandelde haar als een gewone bediende. “Pak dit en haal dat,” mompelde ze boos.

Toen Ninonne terugkwam, zat Celle stil op haar knieen voor de Meesteres. “Dank je,” zei de Meesteres toen ze de zweep aanpakte. Ninonne stond wat verloren naar het tafereeltje te kijken. “Wat sta je daar nou?” vroeg de Meesteres hatelijk. Ninonne zei niets. De Meesteres zuchtte een keertje. “Ik ben gewoon te goed voor je,” zei ze berustend. “Geef mij die boeien en kleed je dan maar snel uit.” Ninonne slikte een keer om haar emoties niet al te zeer zichtbaar te maken. Met moeite wist ze een snik te voorkomen, maar ze voelde hoe de tranen in haar ogen schoten. De Meesteres negeerde haar gelukkig en  Ninonne kleedde zich snel uit. “Laat maar liggen,” zei de Meesteres toen ze zag dat Ninonne niet wist waar ze haar kleren moest laten. “Kom hier,” beval ze. Ninonne knielde ze snel mogelijk naast Celle neer. In haar haast duwde ze Celle bijna omver. “Nou, nou,” zei de Meesteres geamuseerd. Ze maakte Ninonne’s polsen achter haar rug vast. Daarna deed ze Ninonne een halsband om, die ze daarna met een korte ketting vastmaakte aan de halsband van Celle. Beide meisjes konden niet meer los van elkaar hun hoofd bewegen.

“We doen vandaag een kleine wedstrijd,” zei de Meesteres. Ze trok Ninonne aan haar hoofd omhoog en Celle had geen andere keuze dan zich ook zo goed en zo kwaad als het ging omhoog te worstelen. Ninonne voelde hoe de halsband haar nu bijna stikte. “We doen het natuurlijk eerlijk,” zei de Meesteres. Ze bond Ninonne ook een blinddoek voor en duwde haar toen weer naar beneden. Ze hoorde Celle zuchten toen ze door de halsband gedwongen haar hoofd ook weer naar de grond bracht. “Nou dames,” zei de Meesteres, “jullie krijgen allebei een eigen voet om te likken. Als je je best doet en wint, mag je vannacht bij mij in bed slapen. Als je daarentegen verliest…” De Meesteres maakte haar zin niet af. Ninonne wist natuurlijk niet hoe Celle het ervoer, maar zijzelf had in ieder geval niet al te beste herinneringen aan een nacht aan het rek of op het Spaanse paard van de Meesteres. Het was voor Ninonne een extra stimulans om haar best te doen. Haar tong zocht de voet van de Meesteres en begon deze hartstochtelijk te kussen en te likken. Het was Ninonne’s eer te na dat die kleine slet op dit onderdeel van haar zou winnen.  Aan het gekreun van de Meesteres te horen, genoot ze er van, maar het kon natuurlijk ook dat dat ook kwam door de inspanningen van Celle. De Meesteres draaide haar voet een kwartslag waardoor Ninonne nu ook haar voetzolen kon kussen en likken. Ninonne voelde dat de Meesteres haar voet even wegtrok. Ze hoorde Celle zachte piepgeluidjes maken. Had die kleine slet nu de beide voeten van de Meesteres te pakken? vroeg Ninonne zich een ogenblik vertwijfeld af. Als een speurhond snuffelde haar gezicht over de grond op zoek naar de Meesteres, maar het volgende ogenblik had de Meesteres haar voet weer voor Ninonne’s gezicht geplaatst. Met een door haar moment van wanhoop versterkte hartstocht likte Ninonne aan de tenen van de Meesteres. Het gekreun van de Meesteres ging over in een snel gehijg. Ninonne voelde hoe ze ook zelf steeds meer opgewonden raakte. Als ze nu maar even iets had gehad om haar clitoris langs te wrijven, was ze terplekke gekomen. De venijnige slag op Ninonne’s billen kwam onverwacht. “Dacht je dat ik jullie niet in de gaten hield,” zei de Meesteres, “laat ik het niet nog een keer merken.” Ninonne deed nog beter haar best dan hiervoor. Ze viel bijna om en tegen Celle aan om vooral de Meesteres maar te plezieren. “Stumper,” zei de Meesteres wreed. Het volgende ongetwijfeld hatelijk bedoelde commentaar bleef de Meesteres in de keel steken. Ze kreunde een paar keer hartstochtelijk en trok toen zonder verdere waarschuwing of plichtplegingen haar voet terug. Ninonne hoorde dat Celle nu ook stopte met het maken van die vreselijk onsmakelijke piep- en smakgeluidjes. De Meesteres had blijkbaar allebei haar voeten teruggetrokken. 

De Meesteres trok Ninonne en Celle allebei aan de ketting die hun hoofden zo dicht bij elkaar hield omhoog. “Ik weet het niet,” zei de Meesteres bedachtzaam. “ik kies vanavond wel.”  Ze duwde Ninonne en dus ook Celle weer omlaag. “Ik ben moe,” zei ze, “ ik ga nu rusten.” Ninonne voelde hoe de Meesteres haar boeien losmaakte. “Zo,” zei de Meesteres, “regel jij de rest maar.” Ninonne hoorde hoe de Meesteres wegliep. Ninonne bleef nog even in haar onderdanige geknielde houding liggen. Ze haatte de onzekerheid en ze wist zeker dat de Meesteres daarvan genoot. Het leven was intens onrechtvaardig. Toen de voetstappen waren weggestorven, kwam ze snel overeind en maakte haar eigen blinddoek los.

Met een tevreden grijns zag Ninonne dat Celle nog even hulpeloos was als toen de Meesteres hen achter had gelaten. Zelfs de zweep had de Meesteres laten liggen. Soms was de Meesteres gewoon te slordig, maar gelukkig was Ninonne er om voor de Meesteres te zorgen. Ze pakte de zweep en liet hem een keer door de lucht zwiepen. Celle, die op eigen kracht probeerde omhoog te komen, kroop bij het horen van het geluid gelijk weer in elkaar. “Veel slaag gehad?” vroeg Ninonne bijna begripvol. Celle knikte bijna onzichtbaar. “Arm meisje,” zei Ninonne. Ze duwde Celle’s hoofd weer omlaag. “Dan maakt wat extra ook niet uit,” stelde ze droog vast. Ninonne sloeg Celle op haar billen. Het meisje kermde, maar dat wond Ninonne alleen maar meer op. Ze sloeg Celle nog een keer op haar billen. Natuurlijk had ze Celle het liefst een enorm pak slaag gegeven, maar ze wist ook dat de Meesteres dat nooit goed zou vinden. Ninonne’s hand gleed langs Celle’s billen omlaag en bereikte de clitoris van het meisje, dat zachtjes begon te kreunen. Celle’s gedrag wond Ninonne zo vreselijk op dat ze een voor een moment al haar boosheid en jaloezie vergat. Celle’s was blijkbaar al goed in de stemming, want zodra Ninonne haar hand maar een paar keer op en neer bewoog, begon Celle te kronkelen en te kreunen op een manier die niets aan de verbeelding overliet. Ninonne greep Celle nu stevig bij haar haar en drukte het meisje in haar kruis. “Likken,” commandeerde ze en ze deed haar best om het net zo snijdend te laten klinken als de Meesteres meestal deed. Ninonne’s imitatie was of erg goed of het meisje was toch al in de stemming, want ze likte Ninonne’s clitoris met een overgave. “Aargh,” steunde Ninonne terwijl ze Celle’s hoofd bijna door haar kruis heen duwde. Ze voelde het meisje worstelen om tenminste een beetje lucht te krijgen. Toen Ninonne kwam, liet ze Celle’s hoofd los en die kroop zo snel mogelijk weg. Ninonne ademde zwaar en bleef uitgeput op de grond zitten. “Slet,” zei ze tegen Celle in een pathetische poging om op de Meesteres te lijken. Daarna maakte ze Celle snel los. Terwijl ze naar de keuken liepen, probeerden ze allebei elkaars blikken vooral te vermeiden. Als de Meesteres hen zo had betrapt; Ninonne moest er niet aan denken.

Na het eten stonden Ninonne en Celle samen voor de stoel van de Meesteres. “Kiezen,” zei de Meesteres met een moeilijk gezicht, “dat vind ik toch zo moeilijk.” Ninonne keek naar de grond. De Meesteres liet de meisjes nog maar even zweten. “Ik denk dat ik er uit ben,” ging ze treiterend langzaam verder. “Ninonne heeft gewonnen.” Ninonne gloeide van trots. “”Maar,” ging de Meesteres verder, “Ninonne is ook heel erg ongehoorzaam geweest.” Ninonne kroop in elkaar. “Dacht je dat ik blind was? ” vroeg de Meesteres. “Trouwens jullie gingen zo te keer, ik had er nog doof bij moeten zijn ook.” De tranen sprongen Ninonne in de ogen. “Maak je maar geen zorgen,” zei de Meesteres bijna goedmoedig, “een nachtje op het Spaanse paard zal je ergste ongehoorzaamheid er wel uitbranden.” Ninonne begon zachtjes te huilen. “Je mag natuurlijk ook gewoon terug naar je familie gaan,” zei de Meesteres kil. Ninonne reageerde niet. Toen ze pas bij de Meesteres in dienst was, had ze gehuild en gesmeekt om vooral niet weg te worden gestuurd. Nu wist ze wel beter. Natuurlijk kon ze altijd weg, maar dat zou ze nooit doen en zolang zij niet weg wilde, zou de Meesteres haar nooit wegsturen. “Kom,” zei de Meesteres, die een mogelijk vertrek ook maar alleen als een theoretische optie had genoemd. De Meesteres ging Ninonne voor naar de kerker. “Hop,” zei de Meesteres. Ninonne klom steunend op het veel te spits toelopende zadel op de paal. Ninonne’s benen hingen slap naar beneden. Op dit moment was er natuurlijk nog niets aan de hand, maar Ninonne zag de rest van de nacht met angst en beven tegemoet. “Handen naar voren,” zei de Meesteres. Ze maakte Ninonne’s polsen vast aan stevige leren boeien, die aan een ketting zaten. Via een katrol aan het plafond trok de Meesteres de polsen en dus ook de armen van Ninonne omhaag. “Goed zo,” zei de Meesteres met hoorbaar genoegen. Zonder zich verder nog iets aan Ninonne gelegen te laten liggen, pakte de Meesteres een van Ninonne’s enkels en zette die vast. Daarna nam deed de Meesteres hetzelfde met de andere enkel. Ninonne kon nu niet meer bewegen en haar volle gewicht drukte op het puntige zadel. “Ik weet hoe dat eindigt,” zei de Meesteres zorgelijk, “morgen is het natuurlijk weer huilen en kreunen.” Ze trok Ninonne een zak over haar hoofd. “Zo,” zei de Meesteres op een toon of hiermee alle problemen voor vandaag weer was opgelost. “Maak je maar geen zorgen hoor; ik denk dat Celle en ik ons vannacht ook zonder jou wel amuseren. Ninonne hoorde de deur dichtslaan. Ze worstelde en kreunde bij de gedachte wat haar deze nacht te wachten stond.