Miep IX (44.000 Woorden II)

Op de fiets naar huis merkte Miep dat ze toch meer ‘beschadigd’ was dan ze Jarno had willen toegeven. Haar polsen waren nog steeds rood, maar Jarno’s enthousiasme had er ook voor gezorgd dat fietsen niet echt een onverdeeld genoegen was. Haar kruis voelde aan als één beurse massa, die langs haar zadel schuurde. Voor het eerst van haar leven voelde Miep zich echt ‘uitgewoond.’ Ze fietste langzaam in een soort roze wolk naar huis, alleen bij iedere hobbeltje in de weg, en dat bleken er opeens heel erg veel te zijn, voelde ze even een steek. Toen Miep de fiets in de kelder had gezet en eindelijk de eindeloze trappen naar boven was gelopen, was ze achterover op haar bed gevallen. Ze zuchtte een keer heel diep. In gedachten voelde ze Jarno weer bij haar binnen dringen. Miep voelde zich ook weer een beetje nat worden. Gelukkig zou het nog een paar uur duren voor Henk met zijn verhalen over de misslagen van Maarten Tulkens uit Zaandam terug zou komen. Miep moest er allemaal niet aan denken. Maar voorlopig had ze het huis en het bed nog voor haar zelf alleen met alle heerlijke herinneringen.

Miep had gedacht dat haar avontuurtje met Jarno de verhalen van Henk makkelijker te dragen zouden maken, maar in de praktijk viel dat erg tegen. Toen Henk over zijn traditionele aanvaring met Maarten Tulkens vertelde, was Miep nog vooral bezig met nadromen en het onder de tafel houden van haar polsen, want daar zaten, als je goed keek, nog steeds striemen op. Ze had Henk in alle rust zijn verhaal laten vertellen waarin de nieuwe opbouw van een afdeling voor groenten en fruit centraal stond. “Mensen gaan hun groenten en fruit bij de supermarkt kopen,” had Henk geschamperd. “Dat doet toch helemaal niemand. Misschien een zak aardappelen, maar verder….”  Miep had er geen mening over en eerlijk gezegd interesseerde het haar ook echt helemaal niets, normaal al niet en nu zeker niet.  Toen Miep een beetje uit haar roes kwam, begon ze zich vooral te ergeren aan het monotone gezeur van Henk. “Waarom kijk je niet eens bij Albert Heijn, de Gruyter of de Coöperatie?” vroeg ze. “Misschien zoeken ze daar nog wel een filiaalchef met visie.” Henk maakte een wegwerpgebaar. “Simon de Wit is misschien niet alles, maar die anderen hebben volgens mij sowieso geen visie.” Miep liet het er bij. Ondanks al zijn geklaag was Henk als de dood om eens ergens anders te kijken. Op dat gebied was ze zelf tenminste ondernemender, stelde Miep tevreden vast.

Toen Miep het wijkcentrum binnen kwam en doorliep naar de ruimte waar het Aksie Komité bezig was met zijn zegenrijk werk, zag ze Jarno gelijk staan. Ze verbaasde zich er over dat die jongen soms toch nog zo onzeker kon zijn. Miep lachte allerliefst naar hem en sloeg toen snel haar blik neer. Jarno kwam naar haar toe en gaf haar een vluchtige begroetingskus op haar voorhoofd. Zijn handen grepen zo stevig in haar vlees, dat ze de hartstocht in dit geval letterlijk kon voelen. “Leuk dat je er bent,” zei hij tamelijk vlak, maar Miep kon de emotie in zijn stem goed horen. “Alles voor de goede zaak,” zei ze. Jarno zei niets, de andere actieve leden groetten Miep en gingen gewoon door waar ze mee bezig waren. “Waar was je al die tijd?” vroeg Jarno. Miep haalde haar schouders op. Het is vandaag toch woensdag,” antwoordde ze. “Ik kom toch altijd op woensdag.” “Ja natuurlijk,” zei Jarno, “maar heb je je buurjongetje niet naar school gebracht?” “Wat lief,” zei Miep gespeeld verbaasd. “Je hebt me echt gemist.” Jarno keek wat ongemakkelijk, maar hij sprak het niet tegen. “Niets aan de hand hoor,” zei Miep snel geruststellend. “Ik heb hem nog op vrijdag gebracht, maar toen heb ik je niet gezien. De andere dagen heeft zijn moeder hem gewoon gebracht.” ”Ja,” zei Jarno, “dat dacht ik al.” Jij wel, dacht Miep. “Moeten we niet ook nog wat gaan doen aan de wereldrevolutie?”

Met de wereldrevolutie was het merkwaardig gesteld, leerde Miep al snel. De ene keer moest iedere echte revolutionair keihard mee werken om de revolutie te verwezenlijken; de andere keer stond het zo als een paal boven water dat de revolutie snel zou komen, dat de persoonlijke inzet van iedereen afzonderlijk er niet echt toe deed. Jarno was die dag van mening dat de massa’s van onderdrukten wel een momentje zonder de bezielende leiding van het Uitvoerend Komité konden.  “Zullen we naar mijn huis gaan?” fluisterde hij Miep in haar oor. “Wat gaan we daar dan doen?” vroeg Miep onschuldig. “Nou,” zei  Jarno, die geen stilte wilde laten vallen, maar door deze wel heel erg naïeve vraag toch even uit zijn evenwicht was gebracht.  Miep keek Jarno aan met haar goedgeoefende onschuldige blik. “Ik dacht dat je het de vorige keer wel leuk vond,” zei Jarno. “Nou,” zei Miep wat pruilend, “Ik had last van mijn polsen en fietsen deed ook nog zeer.” Jarno keek wat beteuterd. “Weet je,” zei Miep, “als je me dit keer niet zo’n pijn doet.” Ze keek weer naar de grond. Ze hoorde Jarno luidruchtig ademhalen. Hij vroeg zich vast af waar hij deze naïeve doos ooit vandaan had gehaald. “Ik heb een verassing voor je,” zei hij snel. Dadelijk bedacht ze nog opeens dat ze haar aardappelen nog moest schillen. “Waar is Laetitia trouwens?” vroeg Miep terwijl ze haar jas aan deed om met Jarno mee te gaan. Hij haalde geïrriteerd zijn schouders op. “Geen idee,” zei hij, “kan me niet schelen.”

In zijn haast en enthousiasme vergat Jarno zelfs de meest elementaire beleefdheidsregels. “Kom,” zei hij gejaagd. “We hebben toch geen haast,” zei Miep, maar daar vergiste ze zich blijkbaar in. “Ik wil wel eerst even wat drinken,” zei Miep. Jarno begreep ook wel dat hij daar niet echt aan ontkwam. Hij schonk snel twee glazen wijn in, maar hij was er duidelijk met zijn gedachten niet bij en liep alvast met glazen en al naar de slaapkamer. Miep besloot demonstratief in de huiskamer te blijven zitten. “Waar blijf je nou?” vroeg Jarno. Miep keek naar het zorgelijke hoofd van Jarno. Het was kinderachtig om nu echt terug te krabbelen, maar alle lust was haar opeens vergaan. Dit was helemaal geen krachtige leidersfiguur. Jarno was eigenlijk gewoon een ander soort Henk en van dat type had ze er zoveel gehad. “Vooruit dan maar,” zei ze berustend, terwijl ze opstond en naar de slaapkamer liep. Jarno was inmiddels zo opgewonden dat hij Mieps terughoudendheid helemaal niet eens opmerkte. Hij legde haar op het bed en begon haar snel, en eerlijk is eerlijk, handig uit kleden. “En nu?” zei Miep, die min of meer ondanks zichzelf toch wel weer een beetje zin kreeg. Jarno lachte geheimzinnig. “Kijk,” zei hij. “Wat heb je daar nou?” vroeg Miep. “Een vriend van mij heeft ze meegenomen uit Kopenhagen,” zei Jarno. “Spannend,” zei Miep. “Nu moet je ze alleen nog aan krijgen.” Ze vouwde haar armen devoot voor haar borsten en ging snel op haar buik liggen. “Denk maar niet, dat je daar mee weg komt,” zei Jarno. Hij wrong een van haar armen handig onder haar vandaan. Hij draaide haar arm op haar rug. Hij maakte de zwarte leren handboei vast aan haar pols. “Lul,” snauwde Miep, maar Jarno had zijn zelfvertrouwen weer helemaal terug. Miep beet van frustratie in het laken. Hij wrong nu haar tweede arm onder haar lichaam vandaan. Miep wrong zich nu in allerlei bochten, maar Jarno was gewoon te sterk. Bovendien had Mieps gekronkel alleen maar tot gevolg dat Jarno meer zin kreeg,.. en als ze eerlijk was gold dat voor haar zelf ook. Binnen een vloek en een zucht lag ze met haar armen achter haar rug geboeid, ‘woedend’ op het bed. “Als probeert te bijten, stop ik je eigen onderbroek in je mond,” snauwde Jarno. Miep keek Jarno woedend aan, maar ze besloot toch maar niet te bijten. Ze werd zo ongelofelijk geil van die boeien, dat het haar echt moeite kostte om zich tegen Jarno’s pogingen te blijven verzetten om haar broek uit te trekken. Ze wilde het best wel, maar als ze dat deed, zou het allemaal nog langer duren voor ze naakt was en Jarno eindelijk zijn apparaat bij haar naar binnen zou steken. Jarno trok haar broek los van haar billen. Hij probeerde Mieps benen uit elkaar te duwen, maar de broek zat in de weg. Met een vloek gaf hij nog een ruk aan de broek, die eindelijk echt los kwam. Miep duwde haar benen tegen elkaar, maar Jarno duwde ze natuurlijk met gemak uit elkaar. “Nee,” siste Miep, maar het volgende moment voelde ze de penis van Jarno in haar vagina verdwijnen. Ze verstijfde eerst en verslapte daarna. Haar, toch al grotendeels gespeelde, weerstand was bij de eerste echte stoot echt als sneeuw voor de zon verdwenen. Jarno, die nu blijkbaar voor het eerst het idee had, dat hij echt greep op de situatie had, lag met een tevreden grijns bovenop Miep. Hij stootte nog een keer zo diep mogelijk door. Miep lag onder hem te hijgen. Jarno begon nu met kracht te pompen. Miep van haar kant was alle eerdere bezwaren tegen Jarno voor het moment vergeten. Ze kreunde, terwijl Jarno doorging. Je kon een hoop van die jongen zeggen, maar uithoudingsvermogen had hij wel. Ze sloeg haar benen om zijn billen en ze probeerde Jarno’s penis nog dieper naar binnen te duwen. Toen Jarno echt op haar ging liggen, likte ze aan zijn gezicht. Dat was genoeg voor Jarno. Hij riep weer iets dat op “kill!” leek en verslapte toen. “Dank je,” zei Miep. Het was het eerste lieve dat ze die middag tegen Jarno zei, maar ze meende het uit de grond van haar hart.

“Hoe kom je nou echt aan die dingen?” vroeg Miep geïnteresseerd. Ze worstelde nog steeds met haar boeien. Jarno  gaf haar een kus. “Dat heb ik toch al gezegd,” zei hij met een tevreden grijns. “Komen ze echt uit Kopenhagen?” vroeg Miep. “Nou en of,” zei Jarno. “Robbert ging toch voor het congres van de Nieuwe Internationale naar Kopenhagen.” “Maak me nou maar los,” zei Miep. “Natuurlijk niet,” zei Jarno. “Ik vind je veel te leuk zo.” Hij grijnsde er weer bij. “Alsjeblieft?” vroeg Miep. “Doe het dan voor mij.” Jarno kuste haar op haar mond. “Ik vind je echt ongelofelijk geil zo,” zei hij. “Echt waar?” vroeg Miep. “Nou dat vind ik wel een beetje leuk.” Ze draaide heel langzaam en preuts  haar onderlichaam weg.  Jarno draaide haar bijna met geweld weer terug. “Nou, nou,” zei Miep. “We hebben er zin in vandaag.” Jarno pakte haar slip en stond op van het bed en pakte een van de stropdassen waar Miep al eerder kennis mee had gemaakt.  “Als je dat maar laat,” zei Miep, maar ze wist dat ze natuurlijk en maar goed ook, geen schijn van kans maakte. Jarno ging weer met zijn nieuwe erectie op volle oorlogssterkte op haar liggen. Hij stootte zijn penis in haar nog natte vagina. Ik ben goed, dacht Miep. Haar gedraai had Jarno voor de tweede keer vreselijk geil gemaakt. Veel tijd om van haar triomf te genieten, had ze niet, want Jarno duwde haar mond open. “Je doet me pijn lul,” snauwde Miep, maar dat was niet zo handig van haar. Voor ze haar mond weer kon sluiten, had die lomperd van een Jarno haar eigen slip in haar mond gepropt. Ze begreep nu ook waarom Jarno die verdomde stropdas had gepakt. Jarno duwde de stropdas tussen haar tanden en bond die achter haar hoofd vast. Ze kon nu doen wat ze wilde, maar ze kreeg haar slip niet meer uit haar mond. Ze keek Jarno woedend aan. “Aarghh,” raasde ze, maar Jarno werd er alleen maar meer opgewonden van. “Ik vermorruh juuhh,” zei Miep, maar toen drukte Jarno door en verloor Miep al haar moordlust. Jarno kwam voor de tweede keer en Miep wist niet voor de hoeveelste keer zij inmiddels zelf was gekomen.  Ze lag uitgeput, rozig en voor het eerst min of meer lief en onderdanig tegen Jarno aan.  “Ik dacht dat ik dood ging,” zei Jarno. “Ich goohh,” mompelde Miep. Jarno maakte de stropdas snel los. Miep probeerde haar slip uit te spugen, maar het lukte haar niet. Jarno trok de slip voorzichtig uit haar mond en gaf haar een onverwacht tedere kus. “Maak me nou maar los lul,” zei Miep. “Ik kan echt niet meer.” Ze draaide zich op haar buik en ze voelde hoe Jarno haar van haar boeien bevrijdde. Haar schouders waren een beetje stijf en het kostte haar even moeite om haar armen weer goed te bewegen. Jarno kuste haar in haar nek. Hij ging op haar liggen en streelde haar rug. “Je bent geweldig,” zei hij. Miep voelde een diepe glimlach opkomen.  “Dit was heerlijk,” zei ze. “Laat me die vreselijke Deense dingen nog eens zien.”