Het Bezoek

Ninonne begreep dat de twee mannen, die nu op bezoek waren, of heel erg belangrijk of heel erg vertrouwd met de Meesteres moesten zijn. De Meesteres ontving echt zelden gasten en dan alleen nog wat lokale notabelen, die allemaal op een bepaalde manier afhankelijk van haar waren en daarom meer dan bereid om de soms wat bizarre gewoontes van de Meesteres door de vingers te zien of te negeren. Alleen als de Meesteres naar Parijs ging, was ze opeens totaal anders. Daar speelde ze met overgave de rol van een bescheiden vrouw, die betrokken was bij het wel en wee van het gewone volk.. Ninonne had een paar keer moeten helpen met serveren in het huis dat de Meesteres in Parijs had gehuurd. Met nog rode schurende billen en ook nog moeilijk lopend van een hele dag aan een kruis te zijn gebonden, had Ninonne de Meesteres aan gasten horen vertellen dat  het Franse volk zijn ketenen moest afwerpen. Ninonne was vooral verbaasd geweest over de stem van de Meesteres. Het harde, bijna snijdende was er tijdens haar betoog totaal uit verdwenen. Met een warm timbre, dat ook voor Ninonne, die haar toch iedere dag zag, volkomen vreemd was, had ze verteld over haar liefde voor het onderdrukte Franse volk. Het publiek had het allemaal geweldig van deze wijze doorleefde vrouw gevonden. Ninonne was er ook nog van overtuigd geweest dat de Meesteres op dat moment het ook allemaal nog meende ook. Naderhand had ze er tegen Ninonne nog wel wat schamper over gedaan, maar Ninonne had wel beter geweten.

Beide mannen waren vast door de stalknecht in het dorp opgehaald. De diligence had ze waarschijnlijk de vorige avond in het dorp afgezet. De mannen hadden dan ongetwijfeld geslapen in de ‘Dinde d’or’,  anders hadden ze er nu nog nooit kunnen zijn. Ninonne had beide mannen uitgebreid nagekeken toen ze de trap van het terras opliepen.  De linkerman, die ook de leiding leek te hebben, was in de veertig. Hij droeg een Pruisisch blauwe jas. Ninonne, die voordat ze in dienst van de Meesteres kwam, een goed oog voor mannen had gehad, schatte in dat de man uit het leger kwam. Door zijn voorkomen, natuurlijke autoriteit en kleding, schatte Ninonne in dat hij officier was geweest. De andere man was misschien al in militaire dienst de oppasser en vertrouweling van de vermoedelijke officier geweest. Ninonne’s verbazing kende die ochtend helemaal geen grenzen. De Meesteres was de beide mannen al op het terras tegemoetgekomen. Dat deed ze normaal echt nooit. Bezoekers kwamen nu eenmaal op audiëntie bij de Meesteres en daar paste een hartelijke begroeting op het terras niet echt bij. De Meesteres wist altijd gepaste afstand te bewaren tot bezoekers. Het was een van de dingen, die Ninonne nou juist zo eindeloos bewonderde aan haar geliefde Meesteres.

“Pierre,” zei de Meesteres met warme timbre dat ze normaal voor Parijs bewaarde. De man, die blijkbaar ‘Pierre’ heette, groette haar buitengewoon vriendelijk. Hij gaf haar een vriendschappelijke kus op haar wang en de Meesteres deed ook nog net of ze het leuk vond. Het was een dag vol wonderen, vond Ninonne. “Leuk je te zien,” zei de Meesteres, maar ze kuste de man, die Pierre heette, niet terug. Je kan ook alles overdrijven, dacht Ninonne tevreden. Als de Meesteres al iemand kuste, wat zelden gebeurde, dan was zij de gelukkige en soms, erg genoeg, die slet van een Celle. Hoewel er dus maar van een kant werd gekust, deed de Meesteres wel heel goed haar best om vooral maar uit te stralen hoe blij ze was met dit bezoek. “Ninonne,” riep de Meesteres tegen haar. Ninonne schrok op uit haar eigen mijmeringen. “Personeel,” zei de Meesteres tegen haar voornaamste bezoeker. Ze maakte er een verontschuldigend gebaar bij. Ninonne schatte in dat ze voorlopig wel even veilig was voor de Meesteres. Zolang deze mannen er waren, zou de Meesteres warm en begripvol zijn. Pas als de mannen weer waren vertrokken, zou de Meesteres de rekening opmaken. Ninonne huiverde bij de gedachte, zowel van angst als toch ook van genot. “Ga je vandaag nog aan de slag?” vroeg de Meesteres half begripvol en half ironisch. De mannen liepen naar binnen. “Nu!”snauwde de Meesteres en ze wees naar de keuken. Aan de vlammende ogen van de Meesteres te zien, was ze nu weer even helemaal zichzelf. Ninonne rende snel naar de keuken om de door de Meesteres gewenste  wijn te halen.

De Meesteres en de belangrijkste bezoeker bleven heel lang samen in de werkkamer zitten. De andere bezoeker had zich op het terras  geïnstalleerd en leek het daar prima uit te houden. Ninonne besloot de man maar zoveel mogelijk te negeren; hij zou vast opdringerig worden als ze hem teveel aandacht gaf. “Ninonne,” zei de Meesteres onverwacht vertrouwelijk toen ze weer wijn kwam brengen. Ninonne schrok, want nu er een onbekende in de ruimte was, was het gedrag van de Meesteres veel moeilijker te voorspellen. “Vertel eens,” zei de Meesteres, “wat is ons favoriete boek?’’ Het koude zweet brak Ninonne van alle kanten uit. “Nou,” zei Ninonne om tijd te rekken. De Meesteres had haar gedwongen om ‘Justine’ te lezen, maar ze had er ook altijd bij gezegd dat het lezen van dat boek eigenlijk al een vorm van martelen op zich was. Aan de andere kant kon de Meesteres deze bezoeker wel iets anders hebben verteld. “We hadden het er pas nog over,” zei de Meesteres voor haar doen bijzonder vriendelijk, maar Ninonne hoorde de dreiging door alles heen. Als ze het nu verpestte, zou de Meesteres haar vast wegsturen en voorgoed inruilen voor Celle. “Je weet wel,” zei de Meesteres dringend. “Dat boek met die vreselijke graaf de Valmont,” begon Ninonne aarzelend. “Wat zei ik?” vroeg de Meesteres triomfantelijk. Pierre schoot ook opgelucht in de lach. Ieder ander antwoord was blijkbaar voor iedereen gênant geweest. Ninonne haalde een keer diep adem om haar angst en ademhaling weer onder controle te krijgen. “Vreselijk,’ zei Pierre, “vreselijk.” “Nou,” zei de Meesteres bijna aanstellerig vriendelijk, ”stel je niet aan Pierre. Het is volkomen naar normaal dat Valmont voor zo’n meisje vreselijk is.” Pierre haalde zijn schouders op. Hij keek Ninonne een keer aan alsof hij een koe keurde. “Misschien wel,” zie hij en het was duidelijk dat voor hem kous af was. De Meesteres keek eerst of ze nog iets wilde zeggen, maar ze zag er bij nader inzien toch maar vanaf. Ninonne ging snel de keuken om even bij te trekken. Ze wilde proberen voorlopig maar uit de buurt van de Meesteres en haar gast te blijven. De volgende keer zei ze misschien wel iets verkeerds en dan zou de ellende niet te overzien zijn. Celle was gelukkig al aan het eten begonnen, zodat Ninonne even kon gaan zitten.

De Meesteres zat geanimeerd met Pierre te praten toen Ninonne en Celle binnenkwamen met het avondeten. Ninonne had de andere man alvast zwijgend in de keuken zijn eten gegeven. Gelukkig had hij alleen maar oog voor Celle en negeerde de man Ninonne volkomen. Het kwam Ninonne goed uit. Een man was echt het laatste waar ze nu op zat te wachten. Aan de Meesteres zou je trouwens haar voorkeur deze avond niet gelijk terugzien. Het viel Ninonne nog mee dat de Meesteres nog niet bij deze man op schoot zat; ze waren er klef genoeg voor.”Aah,” zei de Meesteres tegen Ninonne. Als Ninonne de Meesteres niet beter had gekend, had het lief en begripvol geklonken. Alleen Ninonne’s scherpe oren hoorden de verborgen dreiging. Ze verstarde en keek naar de grond. “Kom eens hier,” zei de Meesteres. “Ja,” zei de Meesteres op een toon alsof ze zich daadwerkelijk zorgen maakte over Ninonne’s welbevinden, “arm kind.” Pierre lachte een keertje. Ninonne maakte zich sterk dat hij precies wist wat voor vlees hij in de kuip had bij de Meesteres. “Charlotte,” zei Pierre. Ninonne dacht echt dat ze dood bleef. Zelfs zij, als hoeder van bijna alle geheimen van de Meesteres, had hiervoor nog nooit geweten wat de voornaam van Meesteres was. Het gezicht van de Meesteres verstrakte even; haar ogen schoten vuur. Ninonne was bang dat de Meesteres haar gast nu toch aan zou vliegen. Ook de goedertierenheid van de Meesteres kende nu eenmaal zijn grenzen. In plaats daarvan keek de Meesteres haar gast betekenisvol aan en gebaarde met haar hoofd naar Ninonne. Pierre had de boodschap blijkbaar begrepen, want hij keek tamelijk ontspannen voor zich uit, maar hij sprak de Meesteres niet weer zo ongepast familiair aan. Ninonne was nu alleen wel bang dat de Meesteres haar woede op haar zou botvieren. “Kom,” zei de Meesteres uitnodigend tegen Ninonne. Natuurlijk dorst ze niet te weigeren, maar ze liep wel zo langzaam als ze durfde zonder de Meesteres nog verder te irriteren. “Wat vind je van haar?” vroeg de Meesteres aan Pierre. “Markiezin,” zei Pierre, “het lijkt me een schatje.” “Het is een kwestie van africhten,” zei de Meesteres zelfgenoegzaam. “Geloof me generaal,” zei de Meesteres, die blijkbaar ook van haar kant wilde laten zien dat alles echt weer helemaal goed was, “hier zit veel werk in.” “Ex,” zei Pierre, “ex-generaal.” De Meesteres wuifde het weg als een bagatel. Ninonne luisterde goed; zo gingen blijkbaar echt belangrijke mensen met elkaar om. Men vloekte niet; men schold niet, maar men zwaaide hoogstens een keer even met een verbale degen en daarna maakte men het in de fraaiste volzinnen weer goed. “En?” vroeg Pierre. “Alles,” zei de Meesteres. Ninonne had sterk het idee dat het over haar ging en daar was ze niet blij mee. “Ik snap echt niet waarom je mij verkiest boven Donatien,” zei Pierre. “Jullie zouden echt zoveel beter bij elkaar passen.”  De Meesteres trok een gezicht alsof ze beledigd was, maar Ninonne en zelfs Pierre trapten daar niet in. “Meneer de Sade,” zei de Meesteres pedant, “is een verwend klein kind.” “Dat klopt,” zei Pierre bedachtzaam, “maar je kan toch niet ontkennen dat jullie wel een paar gemeenschappelijke hobby’s hebben.” De Meesters glimlachte een keer en haar gezicht kreeg een satanische grijns. “Volgens mij ben jij maar wat blij met mijn kleine hobby’s,” zei de Meesteres, “en anders de Hertog wel.” Het gezicht van Pierre betrok even. Ninonne zag dat de Meesteres het wel had gezien, maar net, zoals Pierre haar terechtwijzing zwijgend had geïncasseerd. Het was nu haar beurt. “Zou je het willen proberen?” vroeg de Meesteres snel,  waarmee ze zowel Pierre’s interesse weer duidelijk te pakken had, als wel het gesprek handig een andere wending gaf. “Alles?” vroeg Pierre. “Bijna alles,” antwoordde de Meesteres, “geen blijvend letsel.” “Logisch,” zei Pierre, ‘je bent per slot van rekening geen de Sade.” De Meesteres keek verachtelijk toen ze die naam hoorde. “Dilletant,” zei de Meesteres hooghartig.  Ninonne had inmiddels wel het oncomfortabele idee dat het gesprek tussen de Meesteres en Pierre over haar ging. “En die kleine?” vroeg Pierre. “Die houdt volgens mij op dit moment en op mijn instructie jouw bediende bezig.” Pierre schoot in de lach. “je gastvrijheid gaat ver,” zei Pierre bewonderend. De Meesteres incasseerde het compliment met een glimlach. “We doen ons best,” zei ze bescheiden.

Op bevel van Pierre had Ninonne zich uitgekleed. De Meesteres had er op gestaan, dat ze er bij aanwezig was. “Iemand moet de kleine teef toch straffen als ze niet genoeg, of juist teveel haar best doet,” had ze tegen Pierre gezegd.  Ninonne voelde zich gerustgesteld door de komende aanwezigheid van de Meesteres. Ondanks al haar stoere grootspraak zou de Meesteres heus wel ingrijpen als deze vreemde man te ver ging. Van haar kant was ze vastbesloten om zich helemaal te geven. Dat deed Ninonne natuurlijk niet voor deze vreemde man, die haar totaal niets kon schelen, maar alleen maar voor de oplettende ogen van de Meesteres.  Ze zou haar Meesteres trots maken.”Je bent hier echt op alles voorbereid,”  zei Pierre bewonderend terwijl hij de kettingen via de katrol, die de Meesteres hem had aangewezen, liet zakken. “De boeien zitten er al aan,” zei Pierre bewonderend. De Meesteres lachte koket als een  van de kostschoolmeisjes waar Ninonne altijd zo’n hekel aan had gehad. Zelf vond ze die Pierre maar een amateur. Hoe moest ze nou ooit in de stemming komen als die kerel als een verbaasde schooljongen iedere keer een nieuw speeltje ontdekte. Aan de andere kant was Pierre wel weer mans genoeg om zich van haar mening niets aan te trekken. Met een, voor een amateur opmerkelijke handigheid, boeide hij Ninonne’s  polsen en trok haar armen aan de kettingen omhoog. Net als de Meesteres trok hij Ninonne net genoeg omhoog om het allemaal heel oncomfortabel te maken, maar ook net als de Meesteres zorgde hij er voor dat Ninonne nog net met de bal van haar voeten op de grond kon steunen. Ninonne begon zich nu toch wel af te vragen of deze Pierre wel zo’n amateur was. De Meesteres bekeek het allemaal met de milde goedkeuring van een beroeps, die naar de verdienstelijke prestatie van een amateur keek.  “Waarom heb je eigenlijk zo’n hekel aan Donatien?” vroeg de Meesteres. “Jullie hebben toch ook wel wat gemeen.” Pierre schoot in de lach. Ninonne zag dat hij iets jongensachtigs kreeg. Voor het eerst tijdens zijn bezoek had hij echt iets enthousiasts.  “Ik ben niet zo van het lichamelijke leed,’ zei Pierre, “dat is natuurlijk leuk, maar ik wil je natuurlijk niet beledigen, ook zo platvloers.” De Meesteres knikte begrijpend terwijl Ninonne de kramp in haar armen voelde toenemen. “Beter platvloers en lekker dan hoogstaand en….” De Meesteres maakte haar zin niet af en gaf Pierre de kat-met-negen-staarten. Pierre mocht dan niet zo van het lichamelijke leed zijn; hij was er nu toch. Ninonne voelde de eerste slag op haar billen en ze begreep gelijk dat Pierre, ondanks al zijn geleuter, een kenner was. Hij sloeg venijnig hard, maar net en dan ook echt maar net, niet te hard. Ninonne kreunde. Pierre liet de pijn rustig inzinken en maakt ook niet de beginnersfout om gelijk door te slaan. Te snelle slagen betekenden meestal dat er uiteindelijk te hard werd geslagen, of dat de pijn wel heel erg snel overging in genot. De tweede slag kwam op Ninonne’s onderrug terecht. Ze trok aan haar boeien en beet in haar lip. De volgende slag kwam gelijk na de tweede op haar billen terecht. “Ze kan wel wat hebben,” zei de Meesteres, “het is je moeder niet.”  Pierre liet zich ook door de Meesteres niet opstoken. Hij sloeg rustig en met berekening door. Ninonne voelde een brandende pijn op haaronderrug en vooral op haar billen. Ze kreunde en kronkelde. Ninonne schaamde zich in stilte dood tegenover de Meesteres, maar ze genoot echt van deze man. Met iedere slag en met daarmee met ieder teken van zijn zelfbeheersing toonde hij dat mannen niet alleen maar willoze sukkels hoefden te zijn.

Pierre liet de kat-met.negen-staarten vallen en greep Ninonne van achteren bij haar borsten. Hij kneedde in haar borsten op een manier die Ninonne normaal alleen van de Meesteres gewend was. Hij beet zachtjes in haar nek en Ninonne gooide haar hoofd naar achteren, zoals ze dat normaal alleen voor de Meesteres deed. Ze kreunde van genot toen Pierre’s linkerhand naar beneden gleed en Ninonne bij haar kruis greep. “Gehoorzaam je?” vroeg Pierre indringend. Ninonne probeerde te knikken. “Ik versta je niet,” zei Pierre. “Ja,” steunde Ninonne. Pierre greep haar bij haar borsten en kneep genadeloos in haar tepels. Ninonne kreunde, maar nu echt van pijn. “Ja, wat?” vroeg Pierre. “Ja Meester,” stamelde Ninonne. “Goed zo,” zei Pierre, “je leert snel.”  Pierre maakte de ketting los en Ninonne zakte zonder enige aanmoediging of bevel op haar knieën. Pierre maakte Ninonne’s polsen achter haar rug vast. Met de riem van zijn eigen broek om Ninonne’s nek trok hij haar hoofd naar zijn kruis. Ninonne sloot haar ogen en opende haar mond. Pierre’s penis verdween in Ninonne’s mond. Het levende vlees van Pierre won het van alles wat de Meesteres ooit aan dildo’s in haar mond had gestopt. Met een overgave, die ze nog nooit had gevoeld pijpte Ninonne deze vreemde man. Ze deed het allemaal al lang niet meer voor de Meesteres; ze deed het allemaal voor deze man. Ze duwde haar hoofd om Pierre’s penis tot ze bijna stikte en zelfs toen hield ze alles in haar mond tot ze bijna  moest kotsen.  De man trok nu zelf zijn  penis uit haar mond. Aan zijn gekreun te horen, was het duidelijk dat hij genoot. Bij de Meesteres hield het nu altijd zo ongeveer op, maar Pierre trok zich met heel intense, maar wederom hele beheerste bewegingen af. Dit is God, dacht Ninonne, maar het volgende moment kwam Pierre. Hij duwde zijn penis razendsnel in Ninonne’s mond. Ninonne slikte alles zo snel als kon door. Ze genoot van het klaarkomen van Pierre.

“Wat een teef,” zei de Meesteres een beetje beduusd.  Ninonne’s overgave aan deze vreemde man had de Meesteres blijkbaar hoorbaar verbaasd. Tot Ninonne’s verbazing was de Meesteres ook meer verbaasd dan boos. Ninonne zelf probeerde de laatste resten sperma door te slikken. Nu ze weer een beetje uit haar roes was bijgekomen, vond ze het toch gewoon goor spul. “Hier,” commandeerde de Meesteres Ninonne. Ze kroop op haar knieen naar de Meesteres. Die wees op het kussen op de grond dat ze daar net haar neergegooid. Ninonne kroop er op. De Meesteres greep haar bij haar haar en trok Ninonne’s gezicht in haar schoot. Ninonne’s hoofd rustte nu stil op de schoot van de Meesters, die haar stil en opmerkelijk teder streelde. “Een aanwinst,” zei Pierre nog intens nagenietend. “Ja,” zei de Meesteres met nu enige oprechte zorg in haar stem, “maar voor wie?” “Ze is echt heerlijk,” zei Pierre bewonderend.  “Ja, ja,” zei de Meesteres, “dat weten we nu wel.” Ze hield Ninonne stevig vast bij haar haar, maar Ninonne voelde vooral de strelingen van de Meesteres. Ze is jaloers, dacht Ninonne ook nu nog nagenietend en volkomen opgaand in dit heerlijke moment . En als de Meesteres wist hoe terecht haar jaloezie was, was ze vast nog veel jaloerser geweest.