Het vrijgezellen feest (zoals beloofd)

Jorinde knipperde een keer met haar ogen en  opende ze toen definitief. Het plafond zag er in ieder geval bekend uit en dat was een goed begin. Ze streek een keer met haar linkerhand over haar ogenleden. Waarschijnlijk zat nu ook het laatste restantje mascara op haar wangen. Voorzichtig schudde ze nu haar hoofd heen en weer, maar dat viel allemaal alleszins mee. Wantrouwig schudde ze nog een keer haar hoofd; ze kon het zich eigenlijk niet voorstellen, maar ze had inderdaad amper hoofdpijn. Aangemoedigd door dit veelbelovende begin bewoog Jorinde de verschillende onderdelen van haar lichaam, maar ook dat leek allemaal goed te gaan. Jorinde besloot nu maar helemaal de proef op de som te nemen. Ze trapte in een keer alle dekens van haar af. Alleen al uit het feit dat dat haar dit lukte, bleek natuurlijk wel dat ze haar benen nog had. Ook kon ze al haar ledematen nog gewoon gebruiken.

Nu Jorinde eenmaal had vastgesteld dat ze inderdaad nog uit een stuk bestond en ook verder tamelijk onbeschadigd was, ging ze op de rand van haar, inderdaad eigen(!), bed zitten om de afgelopen avond nog een keer uitgebreid uit te overdenken. Ze wreef een keer over nog steeds gevoelige polsen. Het was allemaal zoveel, dat Jorinde eigenlijk niet wist waar ze moest beginnen. Om toch nog enige orde in de chaos van haar gedachten te brengen, besloot ze maar om gewoon bij het begin te beginnen.

Mara, die nu eenmaal bekend stond om haar ‘wilde’ ideeën, had blijkbaar voorgesteld om Jorinde’s vrijgezellenfeestje te beginnen met het zelf maken van kerstboompjes. Spannend, had Jorinde nog ironisch gedacht. Ze had het idee gehad dat ook Christine en Judith nou niet echt enthousiast waren over dit zelfs voor hen niet al te wilde idee. Mara had het daarentegen zelf een geweldig idee gevonden. Ze zouden eerst kerstboompjes gaan maken en daarna nog wat gaan drinken in de stad.  “Leuk,” had Jorinde gezegd. Je moest toch wat. En Mara, die het allemaal uitgedacht, die had gestraald. Zoals ze trouwens bij ieder eigen idee, hoe misplaatst ook, straalde.

Eigenlijk was het allemaal al gelijk fout gegaan bij het kerstboompjes maken. De dame, die het allemaal had georganiseerd, had ook nog voor glühwein gezorgd. Mara had daar nog vreselijk tegen geprotesteerd, want ze had natuurlijk om chocolademelk gevraagd, maar die boodschap was blijkbaar niet zo overgekomen. Christine en Judith hadden van de nood een deugd gemaakt door Mara gelijk als de Bob aan te wijzen en hadden toen toch maar een glaasje genomen. Toen de organiserende dame naar de keuken ging, had Mara hen toegesist, dat ze de glühwein moesten laten staan. “Ik ga trouwen,” had Jorinde pedant gezegd, “en daarom is het mijn feestje.” Ze had haar glas nog een keer demonstratief volgeschonken. Christine en  Judith hadden niet meer aanmoediging nodig gehad. Dat kwam goed uit, want de organiserende dame kwam net uit de keuken met nog een net opgewarmde kan. “Ik dacht jullie lusten allemaal wel een glaasje,” zei ze opgeruimd. “Wel even doordrinken.” Tot Mara zichtbare afgrijzen en tot Jorinde’s heimelijke genoegen schonk de dame iedereen nog een keer tot aan de rand toe vol. Van de kerstboompjes, wat iemand zich daar ook van voor had gesteld, kwam natuurlijk niets terecht, maar gezellig werd het wel. Niet alleen werd stemming steeds joliger, maar Mara werd steeds sacherijniger en dat was natuurlijk ook mooi meegenomen.

“Hier stopt het!” had Mara nog een keer met grote stelligheid gezegd. “Ik ga hier niet naar binnen!” Het waren vast verstandige zinnen geweest, maar het veelvuldige gebruik van uitroeptekens had de andere meiden opstandig gemaakt. Jorinde had het allemaal prima gevonden. Er was hier vast niemand van de kerk en als ze hier wel waren, hadden ze hier ook niets te zoeken. “Ik ga wel naar binnen,” had Christine met veel bravoure gezegd. “Nou,” had Jorinde wat giechelig gezegd, “Powerboys klinkt wel veelbelovend.” Judith had het allemaal hilarisch gevonden, maar die was inmiddels in de stemming om zelf een striptease voor eigen rekening te beginnen. Onder luid protest van Mara waren de Meiden bij Powerboys binnengestommeld.  Daar bleek het overigens lang niet zo’n dolle boel als de borden en foto’s buiten beloofden. Er stond een soort bodybuilder in een tangaslip met cowboylaarzen aan en een cowboyhoed op zijn halflange blonde haar wat tegen een paal op te rijen of te hangen. Het zei waarschijnlijk genoeg over de sfeer dat het  verschil tussen beide poses voor Jorinde niet gelijk zichtbaar was. Eerlijk gezegd viel het haar allemaal een beetje tegen en ze stond op punt om Mara toch maar gelijk te geven. Na een biertje wilde ze het gezelschap voorstellen om te vertrekken. Alleen had ze geen rekening gehouden met Christine.  De glühwein had wel een zeer diepe bres in de anders onmiskenbare keurigheid van Christine geslagen. “Denk maar aan Het Hooglied,” lalde ze vrolijk. Jorinde keek er van op dat Christine er zelfs de bijbel bij haalde om  het gelijk van haar liederlijkheid te onderstrepen.

Hoewel Christine, Judith en nog een ander verdwaald gezelschapje meisje uit de provincie er alles aan deden, lukte het Jorinde in ieder geval zelf niet echt om in  de stemming te komen. “Heb je nog een paar biljetjes van vijf euro?” vroeg Christine. “Waarom?” vroeg Jorinde. Mara nam niet eens meer de moeite om te reageren. Ze zat demonstratief te zwijgen in dit Sodom en Gomorra. “Ik ga hem lokken,” zei Cristine met veel bravoure. “Wie?” vroeg Jorinde naïef. Met breed gebaar wees Christine naar de danser op het podium, die nu aangemoedigd door zijn trouwe, maar niets gewende fans, toch zowaar iets beter zijn best deed. Jorinde gaf Christine het haar laatste biljetje van vijf euro en zo blij als een kind stommelde Christine weer terug naar het podium.

“Lief,” zei een onbekende man, die inmiddels ook het zaaltje was binnengelopen. Jorinde keek op en zag een man in een spijkerbroek en een jasje naast haar staan. “Hoe bedoel je?” vroeg Jorinde een beetje wantrouwig. “Leuk dat je vriendin er zo in opgaat,” antwoordde de man. Jorinde haalde haar schouders op. “Het is geen kind,” zei ze, “ze weet heel goed wat ze doet.” Christine hing inmiddels onderaan het podium en wapperde met het biljet alsof ze een kat probeerde te lokken. “Ik zie het,” zei de man droog, “het is inderdaad geen kind meer.”  Jorinde schoot in de lach. “Okay,” zei ze, “inderdaad, wel een beetje een kind.” “Geeft niet,” zei de man vriendelijk, “dat is het voorrecht van de jeugd.” “Zo jong zijn we anders niet,” bitste Jorinde. Iedereen deed altijd maar net of ze nog kinderen waren; Jorinde baalde er van. De man haalde zijn schouders op. Hij zat er blijkbaar allemaal niet zo mee. Omdat Jorinde toch al in een opstandige bui was, besloot ze gelijk ook maar een keer wat terug te zeggen. “Wat doet een man eigenlijk in een tent als deze?” vroeg ze uitdagend. Dat zou hem in een keer afleren of haar en haar vriendinnen als kinderen te zinnen.  “Werken,” antwoordde de man. “ja,” zei Jorinde, “dat kan natuurlijk ook.” Ze keek nog een keer naar de man en nu met meer interesse. Het was inderdaad geen lelijke man, maar Jorinde vond dat hij er totaal niet uitzag als een stripper. De man schoot in de lach en Jorinde volgde zijn blik. Christine leek eindelijk beet te hebben. De stripper stond zo ongeveer met zijn kruis in Christine’s gezicht te draaien. Hoewel Jorinde nu natuurlijk Christine’s  gezicht niet kon zien, kon ze zich de opperste verrukking op Christine’s gezicht wel zo ongeveer voorstellen. “Hoeveel?” vroeg de man. “Vijf euro,”  zei Jorinde. “Dan is het liefde,” stelde de man vast. “Hoe bedoel je?” vroeg Jorinde. “Als Janosh zich zo uitslooft voor vijf euro,” vervolgde de man, “dan is het liefde.”  Jorinde keek weer naar het podium en zag hoe Janosh zich weer langzaam losmaakte van Christine en zich ook weer op de andere meiden richtte. “Liefde?” vroeg Jorinde een beetje schamper. “Geen enkele liefde duurt voor eeuwig,” zei de man droog “Lul,” zei Jorinde en ze schrok van haar eigen vrijmoedigheid. “Ja,” zei de man, “dat klopt wel.” Hij grijnsde. “Wat doen jullie eigenlijk hier?” vroeg hij daarna weer meer serieus. Jorinde vertelde door de drank ontspannen over haar huwelijk komende woensdag. Harm was met zijn vrienden naar het veilige en bekende Gorkum gegaan, maar Mara had voorgesteld om met de dames naar Den Haag te gaan. “Heel gezellig,” vertelde Jorinde vrolijk verder. “Wees nou eerlijk, hoe vaak kom je nou in Den Haag?” “Bijna iedere dag,” zei de man, maar hij lachte er ontwapenend bij. “Flauw,” zei Jorinde. “Klopt,” zei de man, “sorry. Wil je wat van me drinken?” Jorinde wist natuurlijk ook wel dat je nooit iets aan moest nemen van een vreemde man, laat staan in den Haag en dan toch zeker niet in een striptent. “Graag,” zei ze. De man liep naar de bar en Jorinde had alle tijd om hem na te kijken. Het was een man van misschien begin veertig, maar dat kon natuurlijk ook het vriendelijke licht binnen de club zijn. Leuke man, dacht ze, maar daarna keek ze weer naar Christine en Judith, die nog steeds amechtig hijgend naar Janosh zaten te kijken. Mara zat nog steeds wat stuurs, maar toch ook wel erg geïnteresseerd naar de stripper te kijken. Typisch Mara, dacht Jorinde. Nog avonden lang zou Mara hen er mee lastig vallen met het feit dat ze van hen mee had gemoeten naar de vreselijke stripclub, maar ondertussen zat ze hier de ogen uit haar hoofd te loeren.

“Alsjeblieft,” zei de man, die daarna ongevraagd gezellig tussen Jorinde en Mara in ging zitten. Gelukkig had man de tact opgebracht om ook voor Mara nog een cola mee te nemen. Die bedankt de man wat stuurs en keek toe weer strak naar het podium. “Proost,” zei Jorinde, die vooral probeerde uit te stralen dat ze natuurlijk heel vaak in een stripclub kwam en daar volkomen op haar gemak was. De man bewoog zijn glas even in de richting van Jorinde en nam toen ook een slok. “Zal ik vragen of Janosh zo even bij ons komt zitten?” vroeg de man, “dan heb je kans dat je je vriendinnen ook weer even terugziet.”  “Denk je dan dat hij bij ons komt zitten?” vroeg Jorinde een beetje meewarig. “Vast voor die vijf euro van Christine.” “Nee,” zei de man, “maar eigenlijk is het jouw vijf euro en daarvoor komt hij vast wel.” Jorinde voelde dat ze in de maling werd genomen, maar de man deed het in ieder geval leuk. De man stond op zijn gemak op en liep naar het podium. “Griezel,” siste Mara, maar Jorinde liet haar lekker kletsen.  De man gebaarde iets naar Janosh, die blijkbaar toch al vond dat hij weer genoeg wulpse bewegingen voor een show had gemaakt.  Janosh bukte naar voren en praatte even met de man, die naar het tafeltje van Jorinde en Mara wees. Janosh knikte een keer begrijpend en draaide zich toen om, om gelijk achter het zwarte gordijn te verdwijnen.  “Lekker veel  invloed heeft je nieuwe vriendje,” bitste Mara. Jorinde haalde onverschillig haar schouders op, maar diep in haar hart wist ze wel dat Mara gelijk had en wat nog erger was; het viel haar wel een beetje tegen van die toch verder wel leuke man.

Zich volkomen onbewust van de teleurstelling die de man bij Jorinde had opgeroepen, kwam hij weer volkomen ontspannen bij Jorinde en Mara zitten. “Hij wilde niet,” zei Mara quasibegripsvol.  “Geen idee,” zei de man, “maar hij komt er zo aan.” “Want?” vroeg Jorinde verbaasd. De man nam eerst nog een slokje van zijn bier. “Ik heb gevraagd of hij niet even bij een paar trouwe fans wilde gaan zitten en nu komt hij er zo aan.” De man gaf Jorinde een knipoog. Mara keek er van op. Het was voor haar natuurlijk vervelend dat de man niet tegenviel, maar aan de andere kant had hij blijkbaar wel voldoende invloed om Janosh naar hun tafeltje te halen en Jorinde schatte in dat Mara daar toch ook weer niet helemaal ongevoelig voor was.  Christine en Judith kwamen er ook weer luidruchtig bij zitten. “Lekker ding,” zei Christine terwijl ze met haar hoofd naar het podium  gebaarde. “Dat kan je hem zo zelf zeggen,” zei Mara. Christine keek met grote ogen naar Jorinde en de man. “Dat heeft uhh… geregeld,” zei Jorinde snel. “Uhh, is Marcel,” zei de man. Hij stond op en gaf Jorinde een hand. “Jorinde,” stelde Jorinde zich voor. Judith en Christine stelden zich wat joelend voor. Mara stak alleen maar wat stuurs haar hand uit. 

Janosh had  een uiterlijk dat hem uiterst geschikt maakte voor zijn huidige betrekking, maar daarmee waren blijkbaar ook gelijk al zijn overige kwaliteiten uitgeput. Nadat hij  een paar minuten ‘mooi’ had zitten wezen, was zelfs Christine toch wel een beetje op hem afgeknapt. Zijn echt erbarmelijke Engels hielp ook niet echt. Marcel gebaarde Janosh dat hij blijkbaar kon gaan en bijna zichtbaar opgelucht, vertrok Janosh.  “Sorry dames,” zei Marcel, “ze worden nu eenmaal niet uitgekozen op hun briljante conversatie.” “Waar komt hij eigenlijk vandaan?” vroeg Judith, die nu eenmaal graag het naadje van de kous wilde weten. “Polen,” zei Marcel. “Alles komt tegenwoordig uit Polen,” zei Judith begripvol. “Hij houdt hier ook gelijk het sanitair bij,” zei Marcel. “Tuurlijk,” zei Jorinde. “Geloof me nou,” Marcel serieus, “ik maak geen grapje. Hij kwam hier eerst als loodgieter.”  “Hoe weet je dat allemaal?” vroeg Christine toch nog steeds een beetje begerig. “Hij werkt hier,” zei Mara terwijl ze naar Marcel wees. “Interessant,” zei Christine, “kleden ze zich hier ook om?” Marcel was tot Jorinde’s genoegen te veel heer om hier op in te gaan.  “Willen jullie nog wat drinken?” vroeg Marcel. Jorinde keek wat bedenkelijk; ze vroeg zich af hoeveel geld er nog in de gemeenschappelijke kas zat. “Maak je maar geen zorgen,” zei Marcel, die haar gedachten blijkbaar had geraden, “het is van het huis.”

De volgende stripper heette volgens Macel ‘Marouch’ en hij zag er exotisch genoeg uit om ook daadwerkelijk zo te heten. “Aardige jongen,” vertelde Marcel nog, “op vrijdag komt hij altijd even de nieuwe acts instuderen, maar hij komt altijd pas na het vrijdaggebed.” Jorinde moest er om lachen, maar ze begreep heel goed dat ze thuis in Oud Alblas ook niet heel veel begrip zouden hebben voor hun bezoek aan deze tent en daarom hield ze verder maar haar mond.  Marouch deed het op een bepaalde manier toch beter dan Janosh, want terwijl het langzamerhand iets drukker werd, ging Mara dit keer braaf met Judith en Christine mee. “Ze genieten,” zei Marcel alsof hij het over kinderen in een speeltuin had.  Jorinde had haar vriendinnen met genoegen zien vertrekken. Met hoe minder vriendinnen ze moest concurreren om de aandacht van deze toch wel intrigerende man hoe beter het was.

“Hoe kom je er zo toe om een tent als deze te werken?” vroeg Jorinde. “Hoe bedoel je?” vroeg Marcel onschuldig. “Nou,” zei Jorinde, “hoe zeg je zoiets,…” Ze zocht naar woorden. “Je ziet er zullen we maar zeggen niet echt uit als een uhhh….” Marcel kwam haar te hulp. “Ik zie er niet als een doorsnee stripper.” Hij wees naar zijn buik en keek er treurig bij. “Nee,” zei jorinde en ze meende het, want met Marcels figuur leek haar echt weinig mis. “Nee, je ziet er uuh … anders uit.” “Anders als in?” vroeg Marcel. “Slimmer,” zei Jorinde snel. Marcel schoot in de lach. “Marouch zit op het HBO,” zei hij, “maar het is geloof ik even goed bedoeld als een compliment.” Jorinde haalde opgelucht adem dat Marcel het gelukkig goed opnam. “je weet best wat ik bedoel,” zei Jorinde, “je zit me gewoon te plagen.” Marcel knikte. “Klopt,” zei hij, “en dat doe ik graag.”

Na nog een biertje was Jorinde in soort staat van gelukzaligheid beland. “Weet je,” zei Marcel, “Je vriendinnen redden zich hier prima. Zullen we nog samen nog wat gaan drinken?” Jorinde keek zorgelijk. Als ze nee zou zeggen, was ze vast die leuke man kwijt en dat wilde ze niet, maar ze kon toch ook moeilijk haar vriendinnen hier achter laten.  “Ik laat wel een oogje in het zijl houden,” zei Marcel met een autoriteit, die zijn boute uitspraak nog geloofwaardig maakte ook. “Waar gaan we naartoe?” vroeg Jorinde, die vooral verbaasd was over haar eigen volgzaamheid. “Gewoon naar de overkant,” zei Marcel. “Is dat ook een striptent?” vroeg Jorinde wantrouwig, die het idee had dat ze nu wel erg diep de onderwereld van het Haagse uitgaansleven inging. “Nee hoor,” zei Marcel, “het is een restaurant, maar ik kom er weleens.” De kruidentuin was een wat alternatief restaurant, maar wel overduidelijk een restaurant en dus wel lekker veilig. Jorinde vroeg zich af of ze daar gewoon wat konden gaan drinken, maar het personeel leek Marcel wel te kennen. “Meneer Vermeulen is er niet,” zei de jongen achter de bar, maar Marcel wuifde het weg. Hij keek een keer taxerend door de zaal en was blijkbaar tevreden, want hij richtte zijn vollle aandacht weer Jorinde. “Nog steeds bier?” vroeg hij, “of wil je misschien een wijntje?” Ze keek wat moeilijk. “Twee mineraalwater bestelde,” bestelde Marcel. Het stelde Jorinde in ieder geval gerust dat Marcel haar niet dronken wilde voeren. Ook verder maakte hij wel de indruk een volmaakte heer te zijn. Alleen wist Jorinde van haar moeder: dat zijn de ergsten. Het bleef natuurlijk jammer dat Marcel in een stripclub werkte en dat ze komende woensdag ging trouwen. Van die laatste gedacht schrok ze zelf nog het meest. “Kom je hier vaker?” vroeg Jorinde om vooral maar geen stilte te laten vallen. Hij vond haar vast een boerinnetje. “Af en toe,” zei Marcel, “maar genoeg over mij. Wat drijft een leuke vrouw als jij er toe om eerst naar een stripclub in Den Haag te gaan en daarna op haar twintigste te gaan trouwen?” “Twintig,” zei Jorinde met vage glimlach op haar gezicht. “Leuk geprobeerd hoor, maar het is gewoon vijfentwintig.” “Nou,” zei Marcel, “je hebt gelijk; dat maakt inderdaad een groot verschil.” Hij lachte erbij en deed niet eens zijn best om zijn ironie te verbergen. “Je neemt me in de maling,’ zei Jorinde. “Natuurlijk niet,” zei Marcel.

Omdat Marcel nu eenmaal een goede luisteraar was, vertelde Jorinde algauw van alles. Ze had Harm al op de HAVO in Albasserdam leren kennen. Het was een aardige leuke jongen geweest en het had zeker meegeholpen dat hij van dezelfde kerk was. Terwijl Jorinde de PABO in Rotterdam deed, had Harm daar iets gedaan met reageerbuizen en microscopen. Wat het nou precies was, wist Jorinde nog steeds niet, maar ze wist wel dat Harm er in zijn witte laboratoriumjas altijd razend slim  uitzag. “Iedere dag, letterlijk iedere dag, samen in de bus,” zei Jorinde. Ze was er zelf verbaasd over hoe bedenkelijk het allemaal klonk. “Hadden jullie dan altijd hetzelfde rooster?” vroeg Marcel verbaasd. “Nee,” zei Jorinde, “maar we gingen wel altijd samen naar school.” “Spannend,” zei Marcel. “je bent gemeen,” stelde Jorinde vast.  “Hou je van hem?” vroeg Marcel. “Ik geloof het wel,” zei Jorinde, “maar het zou allemaal wel wat sprankelender kunnen, begrijp je?” Marcel keek alsof hij het begreep. “Maar al te goed,” zei hij met licht ironische glimlach. “Mijn ex is naar Zwolle vertrokken om daar naar het HBO te gaan. Ik had liever dat ze ook naar Rotterdam was gegaan.” Het  was een onverwacht kwetsbare kant van Marcel en Jorinde was blij dat ze hem even had gezien. Ze hield niet van die ‘teflontypes’ waar alles vanaf leek te glijden.

“Het is elf uur,” zei Marcel en hij stond op. “Waar gaan we naartoe?’ vroeg Jorinde, die dit een nogal abrupt einde van een verder geweldige avond vond. Het was misschien niet helemaal de vrijgezellenavond uit een boekje, maar Jorinde genoot er wel van met volle teugen. “We gaan nog even verder wat drinken,” zei Marcel. “Leuk,” zei Jorinde en ze meende het, “maar hoe gaat het dan met mijn vriendinnen?” Marcel haalde zijn schouders op. “Volgens mij goed. Ik heb begrepen dat ze net zijn vertrokken.” “Hoezo?” vroeg Jorinde boos en verbaasd. “Mijn schuld,” zei Marcel snel. “Ik heb ze laten zeggen dat wij nog even de stad ingaan.”Jorinde stond woedend op. “Zak,” zei ze, “wie denk je wel dat je bent?” Ze greep naar haar mobiel. Marcel keek haar onbewogen aan. “Dat is toch raar,” zei Jorinde toch alweer wat minder boos, “hoe moet ik dan thuiskomen?  Wat zullen ze wel niet denken?”  “Je hebt gelijk,” zei Marcel, “daarom is het maar goed dat ik het nog niet echt gedaan heb en alleen maar van  plan was.” “Lul,” zei Jorinde, “als ik ze nou had gebeld?” “Voor het zover was, had ik wel ingegrepen,” zei Marcel. “Wat ga je dan tegen ze zeggen?” vroeg Jorinde zorgelijk. “Gewoon de waarheid,” zei Marcel, ‘dat wij nog even de stad ingaan en dat ik zorg dat je thuiskomt.” “Simpel,” zei Jorinde ironisch, “maar hoe gaat het dan als we terug zijn in Alblas?” Marcel lachte een keer gemeen. “Ik kreeg via mijn telefoon een paar foto’s van je vriendinnen door; ik zal je ze toesturen als je ze nodig hebt.” “Was het zo erg?” vroeg Jorinde. “Je wil het niet weten,’ zei Marcel, “als die ene stuurse vriendin van je eenmaal loskomt, is het een beest.”  “Waar gaan we dan naartoe?” vroeg Jorinde, die vastbesloten was om zich niet gelijk gewonnen te geven.  “Een verrassing,” zei Marcel en eerlijk gezegd keek hij er eerder onheilspellend dan geruststellend bij.

Marcel had Jorinde meegenomen naar de Gevers Deynootweg waar ze nog wat hadden gedronken en vanaf een terrasje over de voor de verandering spiegelgladde Noordzee hadden zitten kijken. “Mooi,” zei Jorinde, “ik ben nog nooit in Scheveningen geweest.” “Op Scheveningen,” verbeterde Marcel haar bijna automatisch. Pedante zak, dacht Jorinde. “Net Spanje,” zei ze en Marcel moest daar erg om lachen. “Ben ik grappig,” vroeg Jorinde een beetje nijdig. “Nee hoor,” zei Marcel, “eerder vertederend.”  Jorinde wist heus wel dat dat niet echt beter was, maar Marcel wist het altijd niets eleganter te zeggen dan Harm, maar hij kwam dan ook niet uit Alblas. “Het uitzicht is echt prachtig,” zei Jorinde terwijl ze naar het stille donkere water van de Noordzee keek en terugdacht aan haar vakantie in Spanje nu al weer voor haar gevoel eeuwen geleden.

Daarna waren ze met de auto van Marcel vertrokken naar Oud Alblas. “Waarom gaan we zo?” vroeg Jorinde. “Met de snelweg zijn we er zo,” antwoordde Marcel. Jorinde begreep het wel; ze wilde dat deze avond eeuwig duurde, maar met iedere afgelegde kilometer kwam Oud Alblas toch dichterbij en ze protesteerde dan ook niet dat Marcel erg rustig reed en ook vooral niet de neiging had om de kortste weg te nemen. “Volgens mij gaan we nu toch echt verkeerd,” zei Jorinde. “Voor Oud Alblas wel,” zei Marcel. Jorinde kende het hier wel. “Weet je wat zo grappig is,” zei Jorinde, “ik ben hier vaak genoeg geweest als we meubels of accessoires gingen kopen, maar ik ben geloof ik nog nooit aan de andere kant van de tunnel geweest.” “Ik woon aan de andere kant van de tunnel,” zei Marcel. “Dat kan allemaal best,” zei Jorinde, “maar dat betekent nog niet dat ik daar ook naartoe wil.”  “Waarom niet?” vroeg Marcel neutraal terwijl hij zijn auto naar de afrit voor de tunnel stuurde. “Wat ga je nu doen?” vroeg Jorinde. “Je woont toch aan de andere kant van de tunnel?” Marcel knikte. “Jij wil toch liever naar huis,” zei hij half vragend, half constaterend. “Je bent echt een hufter,” stelde Jorinde vast, “als ik nou met je meega, is het ook nog vrijwillig.”  Marcel lachte een beetje. “Echt een hufter,” zei Jorinde nogmaals vast, maar tot haar genoegen reed Marcel nu wel gewoon de tunnel in. Heel veel aanmoediging had hij gelukkig ook weer niet nodig.

Voor een stripper moest die Marcel toch wel aardig hebben geboerd, want de verbouwde boerderij waar hij woonde, zag er smaakvol en verzorgd uit. “Strak,”zei Jorinde toen ze de inrichting van Marcels woonkamer bekeek. Hij keek er zelf wat beteuterd bij. “Niet strak?’’ vroeg Jorinde. “Jawel,” antwoordde Marcel, “maar daarna krijg ik altijd een preek, dat het allemaal te strak is en daar wachtte ik eigenlijk op.” Jorinde schoot in de lach. “Zo snel lijk je me nu ook weer niet van iets of iemand onder de indruk,” zei ze met een flair, die haar vooral zelf verbaasde.

Omdat het nu eenmaal nog steeds een prachtige avond was, gingen Jorinde en Marcel op het terras in de tuin zitten. “Nog wat drinken?” vroeg Marcel. “Nee,’ zei Jorinde pragmatisch, terwijl ze naar de rand van het terras was gelopen om de rozen te bewonderen “dat boer ik dadelijk allemaal weer op.” Marcel schoot in de lach. “Romanticus,” zei hij. Hij pakte haar voorzichtig van achteren bij haar schouders en kuste haar voorzichtig in haar nek en Jorinde duwde zich zachtjes tegen Marcel aan. “Ik ga trouwen,” zei Jorinde. “Daarom is het nu of nooit,” antwoordde Marcel. Het was natuurlijk een onzinredenering, maar Jorinde kon zich er helemaal in vinden. “Heb je nu dit allemaal verdiend met strippen?” vroeg Jorinde toch nog wel wat wantrouwig. Marcel schoot in de lach. “Ik strip helemaal niet,” zei hij. Hij wees op zijn buikje. “Denk je echt dat er vrouwen mij willen zien strippen?” “Maar je werkt daar toch?” vroeg Jorinde. “Aagje,” zei Marcel, “de tent is van mij, tenminste voor de helft.” Jorinde keek er van op. “En dat restaurant?” vroeg ze wantrouwig. “Een stukje,” zei Marcel schuldbewust. “En dit?” vroeg Jorinde, die nu helemaal haring of kuit wilde hebben. “Sorry,” zei Marcel, “dit is helemaal van mij.” “Lul,” zei Jorinde en ze drukte zich nog dichter tegen Marcel aan. “Je bent gewoon heel erg rijk en je jaagt onschuldige meisje uit de polder het hoofd op hol.” Marcel zei niets terug, maar hij kuste Jorinde weer in haar nek.

Marcel nam Jorinde, na wat voelde als een eeuwigheid, voorzichtig, maar toch wel erg dwingend mee naar de huiskamer. “Ho ho,”’ zei Jorinde, “ik ben een keurig meisje en ik ga…”De rest van haarbetoog beleef steken in Marcels tong die voorzichtig in haar mond binnendrong. Natuurlijk had ze hem weg kunnen duwen of zelfs in zijn tong bijten, maar in plaats daarvan sloeg Jorinde haar armen om Marcel heen en kuste hem hartstochtelijk terug. “Je bent een beest,” zei ze, “je maakt misbruik van onschuldige meisjes.” Marcel nam haar in zijn armen om blijkbaar verder verzet alvast bij voorbaat in de kiem te smoren. “Als je me maar niet naar slaapkamer brengt,” zei Jorinde. Marcel duwde met zijn voet een deur open en legde Jorinde op het grote bed. “Ik zei toch,” begon Jorinde, maar omdat ze zelf ook wel wist dat haar verzet wel heel erg gespeeld was, zag ze maar van verder commentaar af. Marcel maakte de knoopjes van haar blouse los. Jorinde keek gefascineerd naar zijn hoofd. Hij deed het, zoals alles die avond met een geconcentreerde aandacht, die Jorinde verbaasde. “Lukt het nog een beetje?” vroeg ze meer oprecht geïnteresseerd dan ironisch. Aan de andere kant had Jorinde wel het idee, dat dit niet de eerste damesblouse was, waar Marcel zich mee bezig had gehouden. Zijn handen kneden haar borsten en Jorinde voelde zich verschrikkelijk geil worden. Toen Marcel aan haar rok wilde beginnen, duwde ze haar kont zo ver mogelijk omhoog om hem vooral maar alle hulp te bieden. Ze was wel blij dat ze tegen het advies van Mara in toch had gekozen voor meer elegante schoenen. “Een ogenblikje,” zei Marcel en hij pakte iets van zwart textiel. “Wat is dat?” vroeg ze. Marcel drukte zijn wijsvinger tegen zijn lippen en gebaarde haar stil te zijn. Jorinde bleef stil liggen en liet toe dat Marcel haar blinddoekte. Hij streelde haar inmiddels naakte lichaam, maar Jorinde had nog steeds geen idee wat hij nou verder precies van plan was, hoewel ze natuurlijk wel enig idee had van de algehele richting. Marcel pakte een van haar polsen en met een vanzelfsprekendheid, die Jorinde verbaasde, maakte Marcel die vast aan een boei. Daarna pakte hij haar andere pols en maakte die ook vast. Jorinde had zich nu bijna ongemerkt helemaal hulpeloos laten maken. Ze voelde heel even angst opkomen toen Marcel haar kuste en geruststelde. Toen Marcels linkerhand langs Jorindes kruis gleed, voelde ze zelf pas hoe nat ze was geworden. Jorinde was intens blij dat ze het verbod van de kerk op seks voor het huwelijk al eerder aan haar laars had gelapt. Marcel had haar vast uitgelachen als dit echt haar eerste keer was geweest. Een moment vroeg Jorinde zich af of Harm eigenlijk nog wel maagd was, maar het volgende moment had ze te maken met andere sensaties, die Jorinde’s gedachten nogal bezig hielden. Marcel had blijkbaar vastgesteld dat Jorinde nat genoeg was en dat verder voorspel misschien gewoon te veel van het goede was. Marcel duwde in een keer zijn penis naar binnen. Jorinde trok aan haar boeien. Ze probeerde haar hoofd op te tillen om Marcel te kussen, maar ze kon er niet bij. Ze sloeg haar benen rond Marcels achterwerk in een even goedbedoelde als zinloze poging om zijn penis dieper naar binnen te drukken. Ze kreunde en kwijlde en had het idee dat Marcel in een bijna mechanisch ritme bleef doorstoten als een gek. Juist het gevoel van machteloosheid maakte Jorinde helemaal gek. Marcel stootte bijna onaangedaan door en Jorinde kronkelde onder hem. Er liep iets van kwijl in haar nek, maar dat kwam uit haar eigen mond. Dit was het beste dat haar ooit was overkomen.

Toen Marcel al een tijdje stil bovenop haar lag, lag Jorinde nog steeds na te schokken. De realiteit keerde uiterst langzaam terug in Jorinde’s leven.  “Beest,” zei ze tegen Marcel terwijl ze min of meer op de tast zijn gezicht kuste. “Ik heb het een beetje bijgehouden,” zei Marcel, “maar tot nu toe heb je eigenlijk maar heel weinig aardigs tegen me gezegd.” Jorinde liet haar hoofd terugvallen op het bed. “Vind je het gek?” vroeg ze zogenaamd verontwaardigd, “je ontvoert me min of meer bij mijn vriendinnen vandaan. Je neemt me mee naar je huis en je verkracht me nog bijna ook.” “Bijna,” zei Marcel en hij kuste haar nog een keer op haar mond. Jorinde voelde dat Marcel opstond. “Niet weggaan,” steunde ze. Hij gaf haar een geruststellend tikje op haar been. “Zo terug,” zei hij.

Jorinde voelde iets vreemds op hij dij. “Wat ben je nou weer aan het doen gek?”vroeg ze, maar Marcel antwoordde niet. “Nou,” zei Jorinde een beetje verontwaardigd. Ze had echt geen idee wat Marcel nu had gedaan. “Nou?” vroeg ze nog een keer en nu indringender. “Het is af,” zei Marcel. “Wat?” vroeg Jorinde. “Ik heb mijn mailadres op je dij geschreven,” antwoordde Marcel. “Waarom in Godsnaam?” vroeg Jorinde. Ze worstelde met haar boeien. “Dat vind ik leuk,” zei Marcel, “als je dan nog een keer contact wil, kan je me in ieder geval gewoon bereiken.” “Had je me dat niet gewoon kunnen geven?”  vroeg Jorinde, ‘zoals een normaal mens zou doen?” Marcel vond blijkbaar dat ze brutaal genoeg was geweest, want voor ze erg in had, had hij een balletje in haar mond gepropt , dat voor zover zij kon voelen met een riempje achter haar hoofd werd vastgezet. “Zo,” zei Marcel hoorbaar tevreden. Jorinde worstelde nog steeds met haar boeien, maar dat maakte het allemaal niet beter, want Marcel maakte nu ook haar benen bij haar enkels vast. Ze lag nu echt helemaal hulpeloos op Marcels bed. Ze voelde zijn geruststellende lichaam weer bovenop haar gaan liggen. Ze kronkelde met haar onderlijf en tot haar genoegen hoorde ze Marcel steeds sneller gaan ademen.  Het schouwspel wond hem duidelijk op. Dat bleek al een paar minuten later toen Marcel zijn opnieuw keiharde penis bij haar naar binnen duwde. Jorinde zuchtte een keer diep van genot en ontspande zich toen volkomen. Marcel voerde het tempo op en Jorinde onderging de storm lijdzaam. Er leek echt geen einde aan te komen. Jorinde zette zich schap met behulp van haar boeien en hoopte maar dat dit verder eeuwig zou duren. Na een tijdje verstijfde Marcel helaas opnieuw en begreep Jorinde dat zelf Marcel nu even aan het einde van zijn Latijn was. “Farkuh,” mompelde Jorinde nog een keer futloos om voor de vorm toch nog iets te zeggen.

Nadat Marcel Jorinde had losgemaakt, had ze zich opgerold en was ze tegen hem aan gaan liggen. Marcel was min of meer om haar heen gaan liggen en op deze manier veilig en beschut was Jorinde gelijk in slaap gevallen. Ze werd wakker toen Marcel haar zachtjes heen en weer schudde. “Lieverdje,” zei hij, “je moet wakker worden.” “Want?” vroeg Jorinde boos en wantrouwig. Ze wilde helemaal niet wakker worden. “Het is vijf uur,” zei Marcel. Hij gaf haar een kop koffie. “Hoe kom je daar aan?” vroeg Jorinde slaperig. “Gezet,” zei Marcel. Ze nam een slok; ze was te duf om al te reageren met een gevatheid. “Het is half vijf,” zei Marcel, “en als je nog een beetje op een geloofwaardig tijdstip thuis wil komen, moeten we nu zo gaan.”  Mokkend kleedde Jorinde zich aan. Zie ik je nog een keer?” vroeg ze aan Marcel. “Ik zou het leuk vinden,” zei Marcel. Het was rustig en terwijl Jorinde nog wat zat te duffen, reed Marcel haar naar Oud Alblas. “Ga er maar bij Alblasserdam af,” zei Jorinde toen ze via de snelweg de tunnel onder de Noord uitkwamen, “dat is korter.” Marcel reed keurig op afrit op. “Dan moet jij verder wel de weg wijzen,” zei hij. Jorinde knikte, maar begreep wel dat Marcel daar niet veel aan had. “Tuurlijk,” zei ze lodderig.

Als hij je niet aan zijn bed vastbond en zo ongeveer spietste, was Marcel echt een volmaakte heer. Hij gaf haar een afscheidskus op haar voorhoofd voor de tuin van het huis van haar ouders. “je weet het,” zei hij, “als je vriendinnen gaan zeuren, heb ik nog wel een paar grappige foto’s”  Jorinde zwaaide nog een keer naar de langzaam en bijna geruisloos wegrijdende auto. Ze zuchtte een keer diep. Deze man was een monster of haar held, maar waarschijnlijk allebei tegelijkertijd. En woensdag, dacht Jorinde, woensdag ga ik trouwen; ze moest er op het moment allemaal niet aan denken. Ze sleept zich de trap op en liet zich op haar bed vallen.

Nu ze zo op haar bed zat, vroeg Jorinde zich af wat waar of wat fantasie was. Haar polsen waren nog wel wat gevoelig, maar voor de rest was het allemaal zo ongeloofwaardig. Ze slofte daarom maar rustig naar de badkamer. Ze was als eerste op en was gelukkig verder nog niemand wakker. Het warme water zou haar wel weer bij de wereld brengen. Ze kleedde zich uit en zette de douche alvast aan. Uit ervaring wist ze dat het toch altijd even duurde voor het water in de douche warm werd, zeker als je ’s ochtends de eerste was. Op het moment dat ze onder douche  stapte, zag ze dat er een vlek op haar dij zat. Verdomd, dacht ze, dus toch! Het warme water gleed al over haar been. Jorinde sprong gelijk de douche weer uit, maar het was al grotendeels te laat. Alleen het eerste gedeelte van de tekst was nog leesbaar: Marcelbreuer@ou.. Jorinde vloekte een keer. Hoeveel verschillende uitgangen kon een standaard e-mailadres  eigenlijk hebben? Met een lippenstift van haar moeder schreef ze snel de naam en het restantje van het e-mailadres op een tissue. Het was natuurlijk allemaal behelpen, maar het doel heiligde de middelen. Daarna ging ze weer onder de douche staan en liet het warme water zijn werk doen terwijl Jorinde weer wegdroomde.