De ochtendrit

De ochtendrit

Het heeft allemaal niet veel om het lijf, dacht Ninonne cynisch. Het hele ‘pakje’ bestond uit een aantal zwarte riemen. Het was eerder opmerkelijk wat ze allemaal in het lijf had. De kleine dildo schuurde meer tussen haar schaamlippen dan dat deze echt binnendrong. Hij zorgde wel voor een deels aangenaam en deels onaangename prikkeling, maar maakte het lopen niet onmogelijk. Het bit tussen haar tanden zat zoals altijd onaangenaam, maar daar was ze inmiddels wel aan gewend. Het meeste leer van haar outfit was opgegaan aan haar oogkleppen. De pluim op haar hoofd, die het allemaal een feestelijk tintje moest geven, hinderde eigenlijk alleen wanneer ze tegen de wind in moest lopen en de hele tocht toch al geen pretje was.

Toen Ninonne vanochtend wakker was gemaakt, had ze wel kunnen huilen. De heldere ochtendhemel, die ze door het getraliede raam had kunnen zien, had zowel een prachtige herfstdag, als ook een zeer koude ochtend voorspeld. Met moeite was ze van haar brits afgekomen. De ruwe paardendeken had Ninonne netjes opgevouwen. Ze wist wel beter dan ook maar iets te laten slingeren.  Het koude water uit de lampetkan had haar doen rillen, maar ze was er ook wel heel erg wakker van geworden.  Naast het zwarte zware brood, dat ze met lange tanden at, stond er vanochtend ook een kop warme thee klaar. Normaal had Ninonne daar van genoten, maar ze wist maar al te goed dat ze alleen maar ‘verwend’ werd als er iets speciaals van haar werd verwacht. Zuchtend was ze zelf haar zwarte hoge rijglaarzen aan gaan trekken. Toen ze eindelijk aan waren, trok Ninonne nog een keer extra hard aan de veters. Ze kon er maar beter zelf voor zorgen dat er niets op haar uitrusting viel aan te merken.

Na het karige ontbijt was de altijd zwijgzame stalknecht binnengekomen en had haar in haar uit riemen bestaande pak gehesen. Het verbaasde Ninonne iedere keer weer opnieuw dat een man haar zo volkomen ongeïnteresseerd in haar riemen kon snoeren. Je zou toch iets van opwinding verwachten, maar Ninonne had de indruk dat hij eigenlijk veel liever met echte paarden had gewerkt. Nadat hij haar armen achter haar rug had vastgezet, nam hij haar bij haar halsband en nam Ninonne mee naar de wagens. Hij deed het met dezelfde zorgzaamheid, die hij ook bij de paarden gebruikte. Zwijgzaam leidde hij haar naar haar plek en zorgde ervoor dat ze nergens tegenaan liep.

Tot Ninonne’s ergernis werd ze naar een tweepersoonswagen gebracht. Het was natuurlijk prettig om niet alleen te hoeven trekken, maar het betekende ook dat ze de aandacht van de Meesteres moest delen. Nadat de stalknecht haar had ingespannen, liet hij haar verder in haar sop gaar koken. Hij ging vast een van die andere sletten halen, bedacht ze nijdig. Toen hij terugkwam , kon Ninonne door haar hoofd iets te buigen net zien dat de stalknecht een fragiel meisje met een iets getinte huidskleur bij zich had. Ninonne verdacht de Meesteres er toch al van om tegenwoordig een nieuwe favoriet te hebben. Als ze had gedurfd, had ze naar het meisje getrapt, maar Ninonne wist ook dat niets geheim bleef voor de Meesteres. De Meesteres strafte iedere vorm van ongehoorzaamheid, ook deze, genadeloos af.

Nadat ook het getinte meisje was ingespannen, nam de stalknecht hen met kar en al mee naar de binnenplaats. De Meesteres stond al in vol rijtenue op hen te wachten. Ze lachte een keertje wreed en inspecteerde toen nog minitieus de tuigage. In de praktijk kwam dat er altijd op neer dat ze een paar riempjes net iets strakker aantrok, waardoor het allemaal ook weer net iets ongemakkelijker zat. “Kijk eens,” zei de Meesteres wreed glimlachend. Ze liet twee paar tepelklemmen zien. Ninonne hoorde het lichtgetinte meisje even angstig zuchten. De Meesteres negeerde het en zette bij allebei de meisje de tepelklemmen op. Ze verbeet de pijn, maar gaf geen kick, want ze kende de Meesteres maar al te goed. Het lichtgetinte meisje was zo onverstandig om heel even zachtjes te kreunen. “Ach,” zei de Meesteres met goed gespeeld medelijden, “ doet het zeer?” Het  meisje moest echt nog erg naïef zijn, want ze kreunde bevestigend. Het volgende moment hoorde Ninonne het meisje gesmoord gillen. De Meesteres had de tepelklemmen bij het meisje vast een kwartslag omgedraaid. Dat was immers een van haar favoriete martelingen.

De Meesteres had blijkbaar een tocht door het grote park in gedachten, want voor kleinere tochtjes gebruikte ze meestal een lichtere koets, die door een meisje kon worden getrokken. Heel soms, maar dan bijna altijd ’s ochtends heel vroeg in de zomer liet de Meesteres zich ook weleens verleiden tot een grote tocht langs haar uitgestrekte landerijen. Ninonne begreep heel goed dat zelfs een toch zeer machtige vrouw als de Meesteres wel enige terughoudendheid betrachtte voor wat betreft het etaleren van haar toch wel erg opmerkelijke hobby’s. Geen van haar pachters of personeel zou natuurlijk ooit over haar klagen, maar ook in deze omgeving kwamen soms reizigers langs, die nu eenmaal te belangrijk waren om in stilte te laten verdwijnen en te ruimdenkend om alle methoden van de Meesteres goed te keuren. Als ze naar Parijs ging, wilde de Meesteres natuurlijk niet met de nek worden aangekeken door van die ‘Verlichte’ figuren. 

Ninonne had een keer met de Meesteres mee gemogen naar Parijs. Heel veel had ze er niet van gezien, want de Meesteres had haar de hele tijd opgesloten in de stal van het huis dat ze had gehuurd, en zowel op heen- als op de terugweg was ze blinddoekt geweest, maar op de terugweg had de blinddoek niet goed vastgezeten en had ze via het raampje in de koets toch stiekem een beetje naar buiten kunnen kijken. Als de Meesteres het had geweten… Ninonne rilde even bij die gedachte.

Het was het normale tochtje door het park, langs de vijver met de grote fontein en dan langs het rosarium weer terug. Je wist alleen nooit of de Meesteres daar uit zou stappen om rozen te plukken, maar vanavond werden er blijkbaar geen gasten, of in ieder geval geen belangrijke gasten verwacht. Het meisje naast haar kreunde zachtjes, maar gelukkig voor haar onhoorbaar voor de Meesteres, want die hield niet van aanstellers. “Als je zo nodig wil piepen,” was haar favoriete uitdrukking, “dan geef ik je wel iets te piepen.” Ninonne kon het zich trouwens wel voorstellen, want de tepelklemmen deden gemeen zeer en dat gevoel werd maar voor een klein deel gecompenseerd door  het zachte schurende gevoel tussen haar benen. Als Ninonne dadelijk terugkwam, was ze daar vast hartstikke nat.

Het afstijgen van de Meesteres bij de stal was altijd even een spannend moment. Soms was het gewoon genoeg voor de Meesteres geweest en liet ze Ninonne verder met rust of in de steek. Het was maar hoe je het bekeek. Vandaag was het nog spannender, want voor hetzelfde gemak koos de Meesteres dit keer voor die kleine aanstellerigere slet naast haar. De Meesteres kon soms zo blind en onnadenkend zijn. Tot Ninonne’s grote opluchting riep de Meesteres de stalknecht en liet ze het andere meisje alvast wegbrengen. Daarna maakte de Meesteres haar hoogstpersoonlijk los. Toen ze zelfs de tepelklemmen gelijk verwijderde, kon Ninonne haar geluk niet op. De Meesteres trok haar voorzichtig aan haar halsband naar voren en kuste haar op haar mond. Ninonne had er goud voor willen geven om die kus tenminste een keer echt te kunnen beantwoorden met de hartstocht, die ze ook nu weer voelde, maar ook dit keer zat dat verdomde bit weer in de weg.

De Meesteres nam haar mee de stal in en dwong Ninonne op haar knieën. Daarna maakte ze haar handen los. Terwijl zij gehoorzaam op handen voeten zat te wachten, pakte de Meesteres haar rijzadel. Met een handige greep, die op veel routine wees, slingerde de Meesteres de riem onder haar buik door. Nadat ze de riem had vastgemaakt en toch nog een keer net wat strakker had aangetrokken, was de Meesteres op het zadel gaan zitten. Met een voor haar doen zachtmoedig tikje met haar kleine rijzweep, eigenlijk meer een streling, had de Meesteres Ninonne in beweging gezet. De Meesteres begon zwaar te worden, maar ze wist dat het maar een klein stukje was tot het schandblok dat op kniehoogte in de stal was aangebracht.  De Meesteres stapte af en klapte het schandblok open. Ninonne legde gehoorzaam haar hoofd en beide polsen in de daarvoor bestemde halve rondingen. De Meesteres sloeg het bovenste gedeelte van het schandblok dicht. De klap van het hout op hout had ze nu al duizend keer meegemaakt, maar net als altijd kneep Ninonne op het moment van de klap, haar ogen dicht. Ze hoorde hoe de Meesteres het hangslot bevestigde. Nu kon ze alleen nog maar wachten wat er komen ging. De Meesteres knielde naast Ninonne neer en streelde eerst haar billen. De hand van de Meesteres gleed langzaam langs haar anus omlaag en drukte toen de kleine dildo stevig naar binnen. De hand van de Meesteres ging nog iets verder en streek langs haar schaamlippen. De snelle beweging deed Ninonne bijna stuiptrekken, maar het harde hout hield haar onverbiddelijk op haar plaats. Ze beet in haar bit en kwijlde en kreunde. Inmiddels wist Ninonne wel dat de Meesteres dat goed vond en zelfs wel kon waarderen. Toen ze bijna kwam, hield de Meesteres opeens op. Ze hoorde haar gemeen lachen. “Nu niet kleine slet,” zei de Meesteres bijna goedmoedig.

De Meesteres stond op en Ninonne kreunde, omdat ze wist wat haar nu te wachten stond. “Dacht je dat ik je opvoeding was vergeten?” vroeg de Meesteres. “Denk je dat ik niet weet dat jullie alleen maar luisteren door middel van de zweep?” vroeg ze en ze voegde gelijk de daad bij het woord. De eerste slag deed gelijk gemeen zeer. De Meesteres liep op haar gemak om haar heen en zocht iedere keer een andere plek en hoe Ninonne ook haar best deed om van te voren te raden waar de slag dit keer kwam; het was toch altijd weer een pijnlijke verrassing dat de Meesteres ook nu weer een plekje had gevonden waar ze geen rekening mee had gehouden. Na zo’n slag of twintig hield het gelukkig altijd op. Als de Meesteres een slechte bui had, konden het er vijfentwintig zijn en als ze in een wel heel goede bui was, konden het er ook achttien zijn, maar daartussen zat het wel. Ninonne probeerde de slagen te tellen en tot haar opluchting zaten ze al op zeventien. Nog even en dan kwam de grote beloning.

Na nog twee slagen, de Meesteres was blijkbaar in een goede bui, hoorde Ninonne de Meesteres weglopen. Ze zette zich alvast schrap, hoewel het hout en meestal ook de handen van de Meesteres dat overbodig maakten. Ninonne hoorde dat Meesteres achter haar klaar ging zitten. De Meesteres maakte het onderstel van de riemen los en trok de kleine, inmiddels druipnatte dildo uit Ninonne’s vagina. Het maakte haar beide openingen volkomen toegankelijk voor de Meesteres. Het volgende moment voelde Ninonne hoe de gigantische voorbinddildo van de Meesteres haar anus penetreerde. In het begin had het echt pijn gedaan, maar inmiddels was haar gaatje meer dan genoeg opgerekt. Ninonne moest het de Meesteres nageven, ze stootte nooit in een keer door. “Ik wil jou toch niet echt beschadigen,” had de Meesteres ooit in een jolige bui tegen haar gezegd, “ik geniet veel te veel van je.” Ninonne had gegloeid van trots en van liefde voor de Meesteres. De volgende stoot van de Meesteres ging wel in een keer door tot aan de wortel. De tederheid en de zorgzaamheid van de Meesteres kenden natuurlijk wel hun grenzen. Ninonne kreunde en kwijlde weer naar hartenlust. Als het eenmaal zover was, vond de Meesteres het niet erg dat zij ook kwam. Ze probeerde altijd synchroon met de Meesteres te komen. Ninonne vermoedde dat die het helemaal niet kon schelen. Voor de Meesteres was het waarschijnlijk niet meer dan een soort beloning, zoals je die ook een echt paard of een hond gunt, maar voor haar was het wel belangrijk. Ander dan bij een echte penis, had Ninonne ooit gehoord, verslapte het apparaat van de Meesteres natuurlijk nooit, maar aan de greep van de handen van de Meesteres en de snelle ademhaling kon ze wel ongeveer inschatten wanneer de Meesteres kwam. Ninonne kwam worstelend met hout klaar dat haar zowel in bedwang hield, als houvast gaf.

De Meesteres stond nog nahijgend op en maakte de bovenkant van het schandblok los. Met een zorgzaamheid, die de Meesteres altijd echt alleen voor dit moment bewaarde, hielp ze Ninonne opstaan. De Meesteres sloeg haar arm om haar nek en kuste Ninonne nog een keer hartstochtelijk op haar mond, maar ook nu zat het bit nog steeds in de weg. “Goed,” zei de Meesteres met de toon van iemand, die na de ochtendroutine nu overgaat tot dingen waarbij echt moet worden nagedacht, “ga je aankleden en dat nieuwe meisje maar helpen in de keuken. Ze is nieuw en weet hier nog helemaal niets.” Ninonne knikte met een mokkend gezicht, zoals ze dat alleen dorst te trekken als ze zeker wist dat de Meesteres net was gekomen. Nu moest Ninonne haar rivale ook nog helpen. “Een schatje,” zei de Meesteres met een gemeen lachje, “vind jij ook niet?” Ninonne knikte gehoorzaam, maar haatte het kind nu al met een passie.